Armia. Tak można było opisać zbiór demonów jaki dziś gościł w murach zamku nieskończoności. Siedziby ich stwórcy, który zwołał chyba wszystkie swoje sługi z każdego zakątka Japonii. Tylko i wyłącznie po to by ubić zdrajcę, który postanowił postawić się Muzanowi, a może i nawet zająć jego miejsce. Tak zuchwałe myślenie prowadziło tylko do jednego. Zguby. Król Demonów na zdrajcę nasyłał wszelkie dostępne siły. W tym prawdopodobnie Kizukich, z których nawet najsłabszy był potężną jednostką. Wszyscy na raz prawdopodobnie wgnietliby zdrajcę w ziemię. Ookami stał w pałacu w dość zacienionym zakątku i oczekując wpatrywał się w Stwórcę rezydującego wysoko ponad ich głowami. Głucha cisza jaka się rozległa była przerażająca, a na samą myśl o przerwaniu jej dostawał migawki z chwili przed przemianą. Ich pana trzymającego go za gardło, wlewającego w niego swoją krew i rzucającego na ziemię jak szmatę, którą miał za chwilę zetrzeć plamę z podłogi. Wstrzymał oddech, a jego umysł zalały zesłane przez Muzana obrazy. Wkrótce potem też gniew, pogarda, nienawiść... Uczucia te wlały się w niego, a mu nie było nic do gadania. Tak jak wiele demonów był tylko narzędziem. Przynajmniej na razie...
Od razu po opuszczeniu zamku zabrał się za tropienie polegając na intuicji i doświadczeniu. Odziany jak zwykle był w swoje Kimono oraz haori, a na głowie nosił Kasę przyozdobioną wieloma cienkimi wstęgami o białym kolorze. Przy pasie przypięty miał miecz, który dobrze mu służył od wielu, wielu lat. W trakcie podążania szlakiem zdrajcy kolejne myśli nękały jego głowę. Nawet jeśli kiedyś miałby się oswobodzić spod Muzanowego obcasa, musiał się liczyć z tym że skończy tak samo jak ten na którego demony teraz polowały. Chyba że całkowicie usunie się w cień, licząc że nie zostanie to zauważone. Jednak to były plany na bardzo odległą przyszłość. I to na tyle, by można było ją na spokojnie nazwać nierealnym marzeniem. Wędrował jedną z wyrw, a z każdą chwilą smród zdrajcy coraz bardziej gryzł jego nozdrza i podburzał krew Muzana do wrzenia ze wściekłości. Co jeśli zdrajca zawinił czymś więcej niż samym odwróceniem się od Boga Demonów? Czym właściwie zawinił zdrajca? Ciekawość mimo tego że była pierwszym krokiem do piekła, zaczynała go pożerać. Z drugiej strony miejsce w które zmierzał piekłem właśnie można było nazwać. Z każdym krokiem, im bliżej się znajdował, presja jaką odczuwał rosła. W końcu jednak stanął. Ponownie porywał się z motyką na słońce. Poprzednim razem gdy to zrobił, skończył jako demon po to by zostać następnie zamknięty na 20 lat w małej świątyni otoczonej Wisterią. Tym razem może zostać rozszarpany i wyrzucony na słońce jeśli rzuci się bez zastanowienia. Uczuć ich pana może nie dało się w pełni stłamsić, ale nie dało się ukryć że zakłócały mu jego zdolność myślenia. Przystanął więc przy jednej ze skał, o którą następnie się oparł. Trzęsienia ziemi, choroby, szał ogarniający nawet zabójców... Jeśli to wszystko była Demoniczna Sztuka Krwi zdracjy, to na czym polegała? Sztuki demonów kręciły się zazwyczaj wokół jednej rzeczy, jaką była ta? Westchnął z frustracji i jeszcze raz spojrzał na runę. Runę... Może to runy leżały u podstawy mocy tego demona? Odstąpił od skały by zrobić jeszcze parę kroków. Tylko czy miało to sens? Za sobą dosłyszał kroki, w wyniku czego szybko obejrzał się za siebie kładąc rękę na rękojeści broni. Zupełnie jakby wróciły mu stare nawyki. Zdjął ją jednak gdy dostrzegł że to tylko kolejne demony. W pojedynkę zostałby zmiażdżony, ale może gdyby miał sojuszników? Podobno w kupie siła, a patrząc na siłę zdrajcy i to jak bardzo w tym miejscu jebało, to powiedzenie to sprawdzało się najwidoczniej w wielu wypadkach. - Szczerze nie spodziewałem się że znowu się spotkamy. I w takich okolicznościach. - Cóż... Tym razem Sei przynajmniej była ubrana, co było miłą odmianą od ich pierwszego spotkania. Nieco dalej wychwycił też mordę Renjego, z którym dopiero co wykonywał zadanie zlecone przez Niwę. Ten świat jednak był cholernie mały. Trzeciego demona nie znał ani nie kojarzył w ogóle. Ale to może i dobrze. Możliwe że gdyby wiedział o nim i tym co zrobił trochę więcej, to nie zdrajcę próbowałby tu ubić. Na ich szczęście przeznaczenie do tego nie dopuściło i będą mogli wspólnie pójść na Ustawkę. Wierzył że każde z nich wyczuło w powietrzu jak silny będzie napastnik i nie pobiegnie na niego z "yolo" na ryju, ponieważ to... Nie skończyłoby się zapewne najlepiej. Opracowania planu nie sugerował, ponieważ nie posiadali praktycznie żadnych informacji do opracowania takowego. No... Przynajmniej on nie miał.

Pałac Nieskończoności. Istne Deja Vu dla niej. Ostatnio została do niego zaciągnięta siłą. Teraz zwyczajnie wezwana wraz.. z wszystkimi tworami Stwórcy. Czuła.. sama nie wiedziała co miała czuć w tej pojebanej sytuacji! Któryś z bękartów odgryzł pępowinę i zapragnął zająć miejsce Muzana?! To brzmiało tak.. niewiarygodnie. Ale rzucając dyskretnym spojrzeniem po zebranych w tym miejscu demonach, po ilości ich.. nie zmierzonej sile jaką wszyscy dysponowali! Z jednej strony była zaskoczona że ich pan sam się nie zajął zdrajcą, tylko wysłał wszystkie swoje 'dzieci'.. Czuła jakby to był sprawdzian lojalności! I mógł takim faktycznie być! Była ciekawa jak silny był demon na którego wszyscy zostali nasłani.. była ciekawa tego spotkania! W końcu wypadało się zmierzyć z czymś silniejszym! Nie ważne jaki będzie finał tego wszystkiego! Ciekawość i chora fascynacja brały w niej teraz górę! Jak potężny może być taki demon że Stwórca nie chce się fatygować ale wysyła WSZYSTKIE swoje narzędzia za nim!
Łapiąc woń, odwróciła głowę niczym głodna bestia, wyczuwająca krople krwi swojej zwierzyny. Ruszyła sprintem, obniżając tors, ręce miała wyciągnięte w tył (shinobi-style) wybijając się bosymi stopami od ubitego podłoża, robiąc co jakiś czas większe susy, przeskakując naturalne przeszkody. Ubrana w czarną nieco za dużą yukatę, sięgającą jej do połowy uda. Obwiązaną pasem, za którym miała zwykłą katanę schowaną w sayi. Przydługie rękawy, skrywające jej dłonie podczas biegu i skoków trzepotały delikatnie, targane podmuchem wiatru. Gdy woń stawała się co raz intensywniejsza, błękitne ślepia przybrały karmazynowej barwy, źrenice zrobiły się pionowe niczym dwie igły. Ekscytacja rosła! Widząc z oddali znajomego demona wyhamowała, spoglądając na niego, przechyliła lekko głowę w bok. Gest pochwycenia za miecz jej nie umknął.
"Szczerze nie spodziewałem się że znowu się spotkamy. I w takich okolicznościach."
Uśmiechnęła się przebiegle. - A jednak.. świat jest kurewsko mały.. zwłaszcza jak ktoś próbuje go nagle przejąć z takim wigorem.. - rzuciła z lekkim rozbawieniem w głosie. Jej ogon był opleciony wokół tali tuż pod zawiązanym pasem. Tak aby w każdej chwili mógł się wydostać i zaatakować znienacka jej cel.
"Obrzydliwe. Udają przyjaciół, by w następnej chwili skoczyć sobie do gardeł"
Uniosła brew na komentarz wyłaniającego się przy nich Suny. Kojarzyła go z trybun! Ale co on tak na prawdę potrafił to nie wiedziała. - Nie ma nic złego w zjednoczeniu się przeciwko wspólnemu celowi.. starczy go dla każdego.. sądząc po tym jaki jest skurwiel silny.. - rzuciła do Suny i ruszyła za nim, skinieniem głowy zachęcając Wilka i demona za nimi do dalszego polowania. Lewa dłoń zacisnęła się na sayi katany, gdy dalej podążała tropem demona, którego mieli wyeliminować. Ciekawa była co potrafił tak na prawdę i jak silny był.. jak wielka przepaść ich dzieliła.. czy byłaby w stanie coś zrobić przeciwko niemu swoją krwią. Przyłożyła prawą dłoń do piersi czując to buzowanie.

Ostatnio dziwnie się dzieje i najlepsze, że nie potrafię wskazać dlaczego. Po prostu losy świata uznały, że w ich dziejach, ale tych nieco ważniejszych niż byle obyczajowy dzień, ja powinienem ponownie w jakiś sposób zaistnieć. Nie żebym czuł, że na to zasłużyłem bo jest dokładnie na odwrót. Nigdy bym nie powiedział, że samym swoim jestestwem polegającym na polowaniu i wyszukiwaniu smaków dojdę do chwili, gdy nagle jestem w Pałacu Nieskończoności w tym samym pomieszczeniu co sam stworzyciel, Muzan. Szybko sprawa staje się jasna kiedy w mojej głowie pojawiają się podyktowana przez boską wolę obrazy mające chociaż zarysować całe to przedsięwzięcie. Nie jestem głupi, nie wychylam się, nie śmiałbym, nie potrafiłbym wręcz. Wiem, że do samej roboty nadaje się... no, nawet nie wiem jak to porównać, żeby nie rzucić tu prostymi hiperbolami mającymi na celu podkreślenie tej przepaści jaka mnie dzieli od czucia się co najmniej przygotowanym.

Sam temat zdrajcy obchodził mnie tyle co nic, po prostu wiem, że istnieje ktoś taki i czuję wewnętrzną nienawiść i brak szacunku do tegoż demona, lecz jest ona niczym wrodzona cecha mojej osoby - jest to wpisane w moje geny, by po prostu wspomnianego zawadiakę nienawidzić, życzyć mu śmierci, ba, najchętniej samemu ją zadać. Nie żebym był w stanie to zrobić, ale zawsze wiadomo o co chodzi.

Armia armią, ale przecież każde skupisko tak wielu istnień musi dzielić się na podgrupy, tak samo jak nasza, do której dołączyłem i jak się szybko okazało - nie jest mi ona całkowicie obca. Ookamiego już doskonale znam, wilczek mnie już praktycznie prześladuje swoją obecnością. W nieco mniejszym stopniu sprawa podobnie toczyła się Sei, którą też niespełna jakiś czas temu spotkałem, wraz z Ookamim przy strumieniu. Trzeci gostek wydaje mi się najdziwniejszy, coś tam mruka pod nosem, ale w zasadzie to co mnie on interesuje.
- Nawet jeśli jest potężny i w ogóle... silny, to liczebność naszej wesołej gromadki przechyli szale na naszą korzyść czy jakoś tak. Po prostu nie ma co dygać, damy radę - powiedziałem beztrosko, jak zresztą miałem w zwyczaju, co Wilczek miał okazje poznać na własnej skórze. Lub futerku.

Kanion, wąwóz, wyrwa czy cokolwiek to było pożerające dwójkę istot z pewnością było widokiem równie interesującym, co obrzydliwym. A Ookami miał to szczęście - bądź nie - by ten widok został mu oszczędzony i nie był świadomy tego co na nich czekało na dalszej drodze. Chociaż zapewne dałoby mu to do myślenia odnośnie ich celu, gdyby Suna się tym podzielił. Więc to może i lepiej że zostawił to dla siebie? Tak to wilk nie musiał się przynajmniej przejmować że nagle zostaną zgnieceni przez ściany. Na beztroskie słowa Renjego też nie zareagował w większy sposób. Można powiedzieć że po ich pierwszym spotkaniu oraz podczas zadania jakie wykonywali dla Niwy zdołał się już oswoić z tą małą przyjemną cechą charakteru. Ale w końcu każdy miał jakieś wady. Nie było istot idealnych. Nie miały prawa bytu. -Chociaż zazwyczaj nie popieram tak luźnego podejścia, to ciężko odmówić Ci racji. Czasem przewaga liczebna może naprawdę pomóc. - Odparł do demonicznego kucharzyny. - Mimo wszystko powinniśmy zachować ostrożność, w koń... - Urwał jednak słysząc zbliżające się do nich masywne kroki kuli armatniej zwanej Isamu bądź jedenastym Kizukim. Wraz z nimi doszedł dźwięk mlaskania, pękających kości i w końcu silna aura. Nieprzyjemna niczym u celu na który właśnie ruszali, chociaż nie umywała się do tej jaką posiadał i emanował ich stwórca. I chociaż początkowo pojawieniu Kizukiego pojawiło się westchnięcie, to po szybkiej kalkulacji doszedł do wniosku że jego obecność była na ich korzyść. Może nie był już wysoko w tabeli od czasu gdy Muzan się na niego - słusznie - wkurwił, ale mimo wszystko pozostawał jednym z Księżycy. Z nim szanse na zwycięstwo rosły. Jednak gdy dostrzegł żabę zaczął żałować że wtedy postanowił dalej... perswadować w zbiorniku wodnym wraz z Kazumą, niż pozbyć się żaby gdy ta zajęta była krukiem. Nie lubił na siebie zwracać uwagi wysoko postawionych demonów, a zaledwie w przeciągu miesiąca czy dwóch najpierw Niwa wysyła do niego list z prośbą o pomoc w odzyskaniu czegoś, a teraz to! Zupełnie jakby Muzan sobie przypomniał o tym że ma psa i kazał dzieciom sprawdzić czy nie zdechnął! No nic. Tak długo jak Król Demonów nie postanowi wilka osiodłać i jeździć na nim jak na wierzchowcu, to jeszcze dało się to jakoś znieść. Dał się pochwycić Kizukiemu i chociaż tak bezczelne beknięcie zasługiwało na zapłatę w postaci wisteriowego kołka w oko, to nie pozwolił sobie na żadne głupstwo. Jeśli już zaczęli zwracać na niego uwagę, to już wolał żeby patrzyli na niego pozytywnie. Z Niwą się udało, bo wykonali zadanie. A Isamu chociaż obecnie stanowił niepewną, to miał nadzieję że mu nie podpadnie w żaden sposób. - Nie powiedziałbym że to lubię, aczkolwiek zazwyczaj mi to nie przeszkadza. - I tu był też całkowicie szczery. Nie był fanem przytulania kogoś, ale był w stanie to robić i nie miał z tym problemu. - Mimo wszystko dobrze Cię widzieć, Isamu-dono. - Odparł pamiętając o manierach. Nie pytał czy wyruszył sam, bo gdyby ruszył z innym Kizukim, to prawdopodobnie jego spotkaliby pierwszego. Za to komentarz jaki rzucił Suna, chociaż zrozumiały, był raczej nie na miejscu. I pewnie gdyby był bliżej, a Ookami go słyszał, to wilk zacząłby sie zastanawiać czy gdyby dotarli do szczytu, to czy Isamu zacząłby się niekontrolowanie toczyć w dół. -Mógłby mnie pan już odstawić? Nie powinniśmy marnować czasu. - Muzan dosłownie dał im JEDNO zadanie, a już niejednokrotnie pokazał co robił gdy nie był zadowolony. Oguni? To nic. Stwórca potrafił być dużo nieprzyjemniejszy. Zwłaszcza gdy jego złość miała się skupić na jednostce... Czego też ich polowanie było znakomitym przykładem.

Przyszła nieco po Sunie, więc nie widziała tego co on.
"Masz rację! Musimy póki co radzić sobie wspólnie"
Uniosła brew w zaciekawieniu ale uśmiechnęła się lekko. Wymuszenie oczywiście bo nie podobał jej się pomysł dzielenia się zdobyczy, ale jak ktoś coś dla siebie wyszarpnie to już była jego zdobycz. Nie wiedziała czego się może po nim spodziewać, było więc pewnym że będzie miała na oku demona, tak samo jak pozostałych. Czego się totalnie nie spodziewała to Isamu.. Kącik ust jej drgnął w niezadowoleniu widząc wielkoluda. A to niezadowolenie przeszło w irytację gdy spojrzał na nią z obrzydzeniem. Aż żyłka na skroni jej zapulsowała na wspomnienie trybun. Jak miała respekt do jego pozycji tak totalnie wyparował gdy na oczach wszystkich Muzan pozbawił go nie tylko pozycji ale i jakiejś części masy, spychając go na jedenaste miejsce w hierarchii księżyców. Więc jego grymas w jej stronę jedynie sprawił że uśmiechnęła się w odpowiedzi z rozbawieniem.
Nie wiedziała czemu właściwie podążał za nimi w pierwszej kolejności! Nie potrzebowała przyzwoitki. Parsknęła za to pod nosem na słowa Suny, może ten typ nie był wcale taki zły. Z pewnością spodobał jej się jego komentarz.
Co jednak bardziej ją zaciekawiło to ta atencja poświęcona Ookamiemu. Przechyliła lekko głowę w bok obserwując jak wilk pozwala się tak traktować. "Ewolucja mu chyba kręgosłupa poskąpiła.." pomyślała, kładąc dłonie na biodrach i odchylając lekko głowę w tył. No ona to by napluła temu skurwielowi prosto do ryja jak by była na miejscu Ookamiego, ale nie była. Zaciągnęła się zapachem, próbując wyłapać wyrazistszy trop ich celu. - Co prawda to prawda.. czasu szkoda.. na ewentualne pieszczoty będzie czas po zarżnięciu celu.. - dopowiedziała dość pewnym głosem, odwracając się tyłem do trzymającego wilka księżyca. "Ktoś ty zbyt dosadnie przyjął nazwę 'księżyc'.. jeszcze trochę i własną grawitację zacznie wytwarzać.." przemknęło jej przez myśl z lekką irytacją. - Jakieś pomysły macie jak już znajdziemy typa? - spytała ze spokojem w głosie.

Nim się człowiek demon spostrzegł, a tu już na samym początku naszej przygody jako kompanii wyczuwam, wraz z pozostałymi, krew, której towarzyszy mlaskanie i ciumkanie, ogółem wszelkie dźwięki będące wynikiem niekulturalnego, beztroskiego wpieprzania jakiegoś człowieka. Nie muszę więc mówić, że wiedziałem, że mamy do czynienia z demonem jeszcze zanim odwróciłem głowę w jego kierunku, choć jak już to zrobiłem, no to chwile tak się zagapiłem z wrażenia. Potężne chłopisko, aczkolwiek gdybym miał strzelać to temu czemuś bliżej do demonicznej świni niż demona pochodzącego od człowieka.
Po samej aurze wiem, że do czynienia mam z kimś o podobnej sile i władzy co ta ostatnia niunia, dla której robiłem zleconko wraz z wilczkiem. Nie zamierzam więc do niego startować, rączki trzymam z daleka od przypasanego miecza, żeby jeszcze demonisko nie pomyślało, że szukam tu zwady. Żaba z rogiem jest równie dziwna, ale dość szybko moją uwagę pochłania czynność, jakiej oddaje się grubas.
- Chłopie, marnujesz mięso! Mmm i to jakie mięso! Świeżutkie, delikatne mięsko, a ty je tak bezcześcisz jak wieprz jedząc z kośćmi, żyłkami i całymi wnętrznościami! Daj mi to, może jeszcze coś z tego będzie! - Wzburzony wystawiam rękę do demona, oczekując, że ten poda mi mięso. Ktoś by powiedział, że upadłem na łeb i proszę się o srogi wpierdol i ten ktoś pewnie niewiele by się mylił. To jednak silniejsze ode mnie - gdy widzę, że mięso tak dobrej jakości i świeżej daty jest tak bezczeszczone to ma kucharska krew aż wrze z wzburzenia i wściekłości, że ktoś nie szanuje i nie poszukuje symfonii smaków, jakie da się uzyskać z tego samego materiału jaki w swych potężnych dłoniach trzyma demon. Wyciągam swój ulubiony nóż i cały czas czekam aż Isamu poda mi tego trupa, żebym z byle zwłok mógł stworzyć coś z niczego, jakiekolwiek arcydzieło.
Pytanie Seiyushi, rogacicy nieco wytrąciło mnie z całej tej dziwnej sytuacji, pomiędzy którą doszło jeszcze do nieoczekiwanego przypływu męskiej miłości w kierunku rosłego, wielkiego, potężnego i masywnie muskularnego Wilczka. Pomysły? W zasadzie żadnego nie posiadam, ale skąd mógłbym wiedzieć jak silni są pozostali, bo w gruncie rzeczy jeśli wszyscy są na podobnym poziomie co ja... no to chyba możemy dać sobie spokój i dać się zabić Muzanowi czy coś, innej opcji nie widzę.
- W praktyce to powinniśmy sobie po krótce powiedzieć co umiemy, żeby zaplanować atak i znaleźć jakieś fajne synergie, ale tak naprawdę to nie wiem czy chce wam mówić co potrafię. Gotować, ale to mi chyba nie pomoże, co? - Odpowiadam demonicy uśmiechając się przy tym niewinnie.

Ile pecha trzeba było mieć by podczas spotkania z chyba jedynym zabójcą z którym przy pierwszym spotkaniu nie zaczęli walczyć, zostać nakrytym przez cholerną żabę należącą do Kizukiego po to by potem jeszcze ta cholerna maszkara wywlekała to przy innych demonach na zewnątrz? I żeby było tego mało, to do tego wyrwał mu rękę, a Sama żaba zrobiła coś przez co ciężej było mu się skupić na swojej mocy. No po prostu pięknie... Gdy jego kończyna została wyrwana, jedynie zacisnął zęby. Oczywiście że go to bolało, ale miał w sobie na tyle dumy i godności żeby nie dać po sobie tego poznać. Kiedy jednak został rzucony, spróbował odzyskać równowagę w powietrzu i wyhamować dosłownie szorując klapkami o ziemię i robiąc przy tym sporo wzburzonego piachu. Złość i nienawiść jaką odczuwał w tym momencie była ciężka do opisania. Obecnie był słaby, ale jeśli uda mu się przetrwać łowy na zdrajcę, zdecydowanie bardziej przyłoży się do treningów. Może nawet delikatnie poszerzy swoje zainteresowania żywieniowe o większą pulę. Byleby tylko kiedyś odegrać się na Isamu, za to co zrobił. Zdecydowanie w bolesny i zabójczy sposób. Jak będzie trzeba to nawet wyjebie mu z armaty, którą ze statku "pożyczy".
   Oj tak. Udowodni mu że tamto spotkanie było pomyłką. Największą pomyłką jaką ten Kizuki popełnił w swoim życiu. Od Ookamiego zależało kogo mordował, a do kogo zarywał. Już pomijając fakt że ta napompowana kula lipidów prawdopodobnie nie rozpoznałaby Kazumy jako zabójcy gdyby nie jego kruk. Wziął jeden, czy dwa równe oddechy by się uspokoić. Isamu zajmie się kiedyś. Dziś jednak to inny demon był celem do wyeliminowania. Jego uwadze nie umknęło to że spaślak zaatakował również Sei. I to tylko dlatego że się odezwała i zdecydowanie niezbyt ją lubił już wcześniej, co dało się wywnioskować po jego nieprzyjaznym spojrzeniu z wcześniej. Jednak mimo wszystko niezbyt rozumiał działanie Kizukiego. Zgoda, miał swoje powody żeby to zrobić, ale osłabianie ich kiedy ruszali na silnego przeciwnika mijało się z rozkazami Stwórcy, który za wszelką cenę chciał doprowadzić do agonii zdrajcy. Już pomijając fakt że specjalnie ich gonił po to by to zrobić, a teraz bezczelnie odchodził. Szczerze to sam zaczął podejrzewać ze Isamu mógł współpracować ze zdrajcą mając Muzanowi za złe zrzucenie go na sam dół tabeli, bądź był po prostu kretynem. Nie zmieniało to faktu że jeśli Kizuki wyruszyli razem szturmem, a Isamu się spóźni to może się to dla niego nie skończyć najlepiej. Kiedy zła kula postanowiła się od nich odtoczyć, zbliżył się do Seiyushi, do której wyciągnął rękę(tę nie urwaną) chcąc pomóc jej podnieść się z ziemi. Nie żeby tego potrzebowała, bo i tak była w lepszym stanie niż on... - Moja moc pozwala jedynie poruszać się płynniej i szybciej. Nic specjalnego. Chociaż cokolwiek ta żaba mi zrobiła, to czuję że Ciężej będzie mi wykorzystać ją w pełni. - Odpowiedział w temacie ich umiejętności. Nie był wielkim fanem popisywania się swoją mocą ze względu na kontrowersję jako budziła po obydwu stronach demoniczno zabójczego sporu. A z resztą... Jeśli dojdzie do starcia i tak zobaczą to na własne oczy. Wolny moment bez żadnej walki i podczas wypowiedzi reszty pozwolił mu skupić się na zregenerowaniu swojej kończyny, którą ten ulaniec chamsko wyrwał. Potem też pojawiło się niespodziewane pytanie Suny. - Pewność? Wątpię żeby którekolwiek z nas mogło w stu procentach udowodnić że nim nie jest. Pozostaje więc nam wierzyć sobie tylko na słowo. - Po chwili coś jednak dodał mając na uwadze ostatnie wydarzenia. - Myślę jednak że mogę poręczyć za Renjiego. Całkiem niedawno mieliśmy razem okazję wykonać zlecenie dla Niwy. - A zdrajcy raczej niechętnie wykonywali zadania od pupilków Muzana.
Ruszając dalej w kierunku zdrajcy na którego polowali, pozostawał jeden czy dwa kroki za resztą skupiając się na regeneracji, by jak najszybciej odbudować rękę. Na szczeście dystans szybko nadrabiał dzięki jego ogromnym nogom i sporym krokom. W wolnych chwilach również nieco baczniej obserwował otoczenie. Na wypadek gdyby zdrajca miał jakiś popleczników, to wolałby nie wpaść głupio w zasadzkę.

Przez całą swoją demoniczną trzyletnią egzystencję nie spotkałem się z wieloma demonami, można by powiedzieć, że w praktyce częściej zacząłem na nie trafiać dopiero niedawno - wcześniej podróżowałem nocami po gospodach szukając i inspirując się coraz to lepszymi ludzkimi potrawami modyfikując je tak, by pasowały do nieco bardziej wysublimowanych smaków naszej piekielnej społeczności. Dlatego to dopiero takie spotkania jak to nieco kształtują moje pojęcie o kulturze i całym systemie zachowań naszej społeczności.
Tak więc, gdy tylko widzę jak Isamu wyrywa rękę wilczkowi z taką łatwością jak gdyby miał to być jedynie pluszowy wilczek, nie taki prawdziwy. Krew wylała się aż miło, ja zaś zawiesiłem głowę i obserwowałem całe to zajście z ciekawością. Nie do końca wiem o co chodzi, z jakimi zarzutami mamy tutaj do czynienia i o jakie przytulanie się z zabójcami chodzi, ale nie obchodzi mnie to, przecież wilczek jak chce to niech sobie robi z ludźmi co chce, o ile kończy się to ostatecznie smacznym obiadkiem. Inaczej tak średnio bo nie zabijając zabójcy demonów naraża się innych członków naszej szczęśliwej i krwiożerczej społeczności.
Isamu to dziwne monstrum, przychodzi, jednemu odrywa rękę, drugą wbija w ziemie, żabisko każdego tam liże po ryju (metaforycznie), żeby zaraz odejść i mieć to wszystko w dupie. Nie powiem, robi to na mnie pewne wrażenie, co jeszcze bardziej się potęguje, kiedy ten zwraca na mnie uwagę i zamiast mi srogo przyłożyć, składa propozycję, której się absolutnie nie spodziewałem. Mimowolnie oczy zaczęły mi wręcz świecić z wrażenia, jest to bowiem okazja, która nie zdarza się zbyt często.
- Oczywiście, jeśli będzie mi dane to ją przyniosę - odpowiadam odchodzącemu już Isamu. Starałem się powiedzieć to tak, żeby jednocześnie nie naobiecywać bo skąd mam wiedzieć, że ten zdrajca nie okaże się na tyle potężny, że wystarczy bym się zbliżył do niego na krok a zmasakruje mnie jak gdyby przygotowywał sashimi.
W międzyczasie zaczęliśmy jako kompania dzielić się swoimi mocami, no to głupio byłoby, gdybym się wyłamał i nie zdradził co nieco, tym bardziej jako pomysłodawca.
- Ja wypuszczam z siebie gaz, który miesza we łbie. Gorzej, że działa na wszystkich, więc jeśli użyłbym go na zdrajcę, kimkolwiek by nie był, to na was też zadziała. - Relacjonuję, podając największy problem zaistniałej sytuacji, jeśli chodzi o mój własny dar. Poznaję też Kekkijutsu wilczka, które wcale mnie nie szokuje, jest takie jakie mogłem sobie wyobrazić poznając go już dwukrotnie w przeszłości. Tworzenie przedmiotów Suny jest z pewnością czymś bardzo przydatnym, miejmy nadzieje, że także takie będzie dzisiejszej nocy podczas polowania na zdrajcę.
Niespodziewanie pada też pytanie o zdrajcę i prawie że wybucham śmiechem, daję się jednak wypowiedzieć Ookamiemu i dopiero sam zabieram głos.
- Myślę, że zdrajca powinien być nieco silniejszy, ja tam was nie znam, ale raczej wyglądacie mi na słabeuszy takich jak ja. A żeby wykazać zdradliwe intencje, kiedy się chwile temu widziało naszego przywódcę to jednak trzeba być chociaż trochę potężnym. - Sugeruję tylko, mówiąc szczerze. Nikt z tutaj obecnych nie wydaje mi się jakkolwiek wykwalifikowany, żeby móc pałać niechęcią do swojego gatunku czy do Muzana w jego własnej obecności, z góry więc zakładam, że każdy tutaj z osobna jest wiarygodny.

Uniosła brew słysząc o jakimś tuleniu się z zabójcami. Przechyliła lekko głowę w bok, czyżby miała z Ookamim więcej wspólnego niż mogła na starcie zakładać?! Teraz nieco bardziej rozumiejąc czemu Isamu się przypierdolił do wilka. Zmarszczyła nasadę nosa, może gdyby znała go dłużej albo lepiej to by stanęła w jego obronie w jakimś stopniu większym niż rzucenie komentarza o zostawieniu czułości na potem. Zacisnęła palce na biodrach obserwując jak Isamu wyżywa się na słabszym demonie, obrzydzał ją sam widok tłuściocha.
Błyskawiczne przemieszczenie się w jej stronę wyrwało ją z zaskoczenia. Jak na takie zwaliste cielsko to skurwiel był szybki. Pochwycona przez niego i uniesiona zawarczała jak jakieś dzikie zwierzę, obnażając kły.
"Nigdy mi nie przerywaj, zwłaszcza gdy sama zapominasz po której stronie stoisz. Przyjaciółko Korpusu"
- Gówno wiesz i chuja widziałeś.. i nie tobie kurwa oceniać Jedenasty gdzie JA stoję i w jakim celu! - warknęła w jego stronę zanim cisnął nią o ziemię. Ból.. stłumiony wkurwieniem! To czuła! Oddech miała ciężki że ta zrzucona ze stołka przerośnięta szmata miała czelność ją pouczać!!! Poderwała się z podłoża na czworaka, skupiając wkurwione spojrzenie na Isamu z równym obrzydzeniem co on ją potraktował!
"Przez was nabrałem ochoty na szczenię zabójców"
Słysząc te zdanie podczas prostowania się, poczuła jak zimny pot oblał jej ciało! Zbladła! "Co.. co on powiedział?!" powtórzyła w myślach patrząc w kierunku skurwiela. "Chyba nie.. NIE.. ogarnij się.. Ren jest bezpieczny w świątyni w Edo.. nie mógł o nim mówić.. nie mógł.." lewa dłoń zacisnęła się na sayi katany, gdy z każdym wydychanym powietrzem dało się słyszeć powarkiwanie. Pokręciła gwałtownie głową na boki, wyrzucając z głowy te paskudne scenariusze..
Zerknęła na pozostałych, słuchając tego na czym polega ich Demoniczna Sztuka i kiedy każdy się wypowiedział to i ona postanowiła. - Ja manipuluję moją krwią w każdym możliwym stanie.. od ciekłego, przez stały i nawet gazowy.. mogę zrobić z niej wszystko i manipulować nią wedle woli.. nic szczególnego... - rzuciła na koniec zimnym tonem głosu. Wzięła głębszy wdech i wypuściła powietrze. - Jebie mnie czy ktoś mnie uważa za zdrajcę czy nie.. nie ufam żadnemu z was.. to nie jest żaden pakt braterski.. wykonamy to zadanie i każdy ruszy w swoją stronę.. nie będziecie mnie chcieli w chuja zrobić to i ja wam nic nie zrobię.. takie to proste.. jestem lojalna wobec sojuszników nawet jeśli tymczasowych... ale kurewsko mściwa wobec wrogów.. - ostrzegła ich wszystkich.
Zaciągnęła się powietrzem w poszukiwaniu zapachu ich celu i ruszy w tą stronę aby w końcu dopaść zdrajcę! Miałą w tym swój osobisty cel, w końcu ta kurwa była napakowana krwią ich stwórcy i sam Muzan pozwolił kurwia rozszarpać.. więc co pochwyci w kły to jej! A planowała tyle dla siebie wyszarpnąć, ile będzie w stanie!

Na szczęście spaślak nie postanowił osłabić zdolności regeneracyjnych wilka po wyrwaniu mu ręki. Inaczej jej rekonstrukcja mogłaby potrwać znacznie dłużej, a on sam pewno znacznie by przy tym osłabł. Z resztą już i tak jej naprawa kosztowała go nie mało wysiłku. Seiyushi mówiła z sensem. Powinni wobec każdego z nich zastosować zasadę ograniczonego zaufania. W końcu mieli jedynie wspólny cel. Ukarać zdrajcę i wyrwać swoją nagrodę wprost z jego żył. O ile będą w stanie. Na dobrą sprawę demoniczny król wysłał wszystkie swoje sługi na jeden cel, więc raczej nie będą w tym sami. Ciężko było mu ocenić jakie szanse mają we czterech przeciwko komuś, kto rangą i siłą dorównuje Kizukim. Zwłaszcza po drobnych utrudnieniach na samym początku. - A tamten gdzie polazł? - Mruknął pod nosem oglądając się za siebie i nie widząc Suny, który gdzieś im zwiał. No ładnie zaczyna się ich ta współpraca. Nie przejmował się tym jednak szczególnie mocno. W końcu był to jeden z wielu demonów, które ruszały szturmem na siedzibę zdrajcy. Pomijając już fakt że nie znał go ani trochę, więc nie miał pojęcia czego mógł się po nim spodziewać. Mordę kojarzył, bo to chyba nim Niwa na trybunach rzuciła jak workiem ryżu. Ale to może właśnie dobrze że Suna od nich odbił? Wilk dzięki temu nie miał okazji przekonać się jak niebezpiecznie głupi może być. No chyba że jeszcze do nich dołączy potem. W jakiś sposób. -A mniejsza... Osobiście wybrałbym ścieżkę na zachód. Wiem, że wygląda na mniej przyjemną, ale mam wrażenie że będzie lepszym wyborem. Tamta wzdłuż wyrwy wydaje się strasznie prosta, ale przez to idealna do zastawienia pułapki na potencjalnych agresorów. - Podstawowa technika wędkarzy i niektórych demonów. Przynęta. W tym przypadku w postaci prostej do przejścia drogi wprost do siedziby ich celu. Zwłaszcza że ich niekochany zdrajca prawdopodobnie był świadomy gniewu i rozkazu Muzana, który zrzucił na niego wszystkie siły jakie miał pod ręką. Miał czas żeby przygotować się na atak. A w końcu im mniej wroga, tym lepiej. Niezależne od jego siły. Mogli być jedynie kropelkami, ale dostatecznie dużo kropel może stworzyć morze. -Tak więc... - "Ochujuzłotycownasleci" przemknęło szybko przez jego myśl, kiedy gigant kamulec trzasnął pomiędzy nich zmuszając wilka do wylądowania na szlachetnych czterech literach. Nosz kurwa. Nie minęła nawet godzina, a on już się drugi raz z ziemią całował. - Wie gdzie jesteśmy. Cudownie. - To znaczyło że miał teren pod obserwacją. W jakiś sposób. W jaki? Mógł rzucić conajmniej setkę różnych pomysłów, ale jaka była szansa że odgadnie ten właściwy? -Nie zbliżajcie się do tego dymu. Wolę się na nas nie przekonywać jak działa. - Aczkolwiek jeśli dostrzegł jakieś zwierzątko jakie jak żaba albo małpa, to pochwycił je i rzucił w strzałę obserwując czy dym coś z tym zrobi przy kontakcie. Oczywiście powoli przemieszczając się w kierunku zachodniego obejścia. Nie wywierał nacisku na reszcie. On swoją ścieżkę wybrał. Mogli myśleć inaczej i zdecydować się iść tą pozornie prostszą. Aczkolwiek jeśli z jakiegoś powodu dalej stali w miejscu, to po prostu złapał ich za ręce i pociągnął w kierunku ścieżki którą wybrał. Tę dwójkę akurat trochę znał i nie chciał żeby zarobili kolejną strzałą tracąc czas na rozmyślania. Nie mieli czasu. Noc wiecznie trwać nie będzie.

"A tamten gdzie polazł?"
- Potoczył dupskiem za Jedenastym.. - skomentowała widząc przecież jak Suna ruszył w ślad za Kizukim. Nie wiedziała w sumie czemu, bo przecież demon oddalił się od kierunku w którym był cel. Przechyliła lekko głową w bok, wzruszając ramionami jakby to na prawdę ją nie obchodziło. Czemu miałoby?! Wzdrygnęła się spoglądając na dwie drogi jakie mieli do dyspozycji. Jak miała być szczera sama ze sobą to ta krótsza bardziej jej się podobała.. ale tylko do czasu..
- Dobry argument.. - skomentowała słowa wilka, lekko potakując głową. W końcu Zdrajca wiedział że naraził się swojemu Panu i pewnie popadając w paranoję, mógł się przygotować jakoś. Rzuciła okiem na idącą wyrwę wzdłuż prostej ścieżki i wzdychając, rozglądając się po okolicy już miała przenieść wzrok na wilka kiedy poczuła ten przyrost aury, zmuszający ją by spojrzeć w górę i po chwili dostrzec że.. leci w ich stronę jakaś strzałą pokryta dymem. Zasłoniła rękawem twarz ale to nie wystarczyło bo rąbnięcie było tak potężne że cisnęło jej ciałem w tył. Warknęła lądując na ziemi. - Ale jebło.. - skomentowała podnosząc się i otrzepując z brudu i kurzu.
"Wie gdzie jesteśmy. Cudownie."
- Nie mamy aż takich potężnych aur.. miałoby sens celowanie w Jedenastego gdy tu był.. ale my takie płotki.. - rzuciła do pozostałej dwójki. - Może przez te wyrwy jest w stanie lokalizować najbliższe cele.. więc głupotą będzie biegnięcie po sznurku do kłębka.. - dodała i tym bardziej ochoczo ruszyła za wilkiem, doganiając go i zrównując się z nim. Ominęła oczywiście pocisk który zwrócił ich uwagę, przyglądając się przez chwile temu co Ookami zrobił ze zwierzątkiem jeśli takie udało mu się pochwycić.
Zachowała pełną czujność skupiając się na otoczeniu i gdy dotarli do miejsca wspinaczki to ruszyła jako pierwsza, boso miała lepsze wyczucie terenu. Przylegając ciałem do ściany wspinała się ostrożnie. Ogon się odwinął z jej talii i wyślizgnął się spod krawędzi yukaty, którego planowała użyć jako asekuracji podczas problemów ze wspinaczką, na przykład chwycić się czegoś czy wbić ostrą końcówkę w powierzchnię niczym harpun.

W zasadzie to zgadzam się z Seiyushi, póki inni nie zrobią mi krzywdy i nie postarają się mnie oszukać to ja też pozostaję do tego czasu uczciwy i pokojowy, w innym razie… jeszcze nie wiem. Nie trzeba mieć tęgiej głowy, żeby wycenić, że ja jestem wśród reszty na samym dole piramidy pokarmowej, największy słabeusz ze wszystkich zebranych tu słabeuszy. Nie przejmuję się jednak bo co, moim celem nie jest walka, a gotowanie. Jestem pewien, że nikt z tutaj zebranych nie zrobiłby tak dobrego steka jak ja.

Dopiero zwrócenie uwagi przez wilczka i potwierdzenie przez demonicę wskazało mojej uwadze, że jeden z nas faktycznie chyba zląkł się i wraca śladami grubasa. Ha! Jakiż on jest głupi. Już lepiej iść na żywioł niż tak otwarcie pokazywać swoje obawy. No nic, trzeba więc działać w trójkę, o nim zapominając, choć nie do końca mi się to podoba. Jego czarne narzędzia i bronie, które mógłby wytworzyć wedle wspomnianego przez siebie daru pewnie bardzo by się przydały w choć zranieniu demona, a przede wszystkim – odcięciu mu dłoni. Bo odkąd duży demon wyznaczył mi takie zadanie, stało się ono dla mnie prawie że priorytetem. Bo wiadomo, że rozkaz od Muzana jest najważniejszy i nie ma co go zrzucać z tronu dominacyjnej roli w całym dzisiejszym przedstawieniu. Jednak to zadanko od Isamu jest skonkretyzowane do mojej osoby, spersonalizowane nie zglobalizowane na wszystkie tutejsze demony. Tylko ja mogę zostać kucharzem demoniska. A że ten wygląda jakby dużo jadł to jeszcze bardziej mnie to rozochoca, przecież będę mieć tyle żarła do przygotowywania, że poczuję się wreszcie spełniony!

Ale wracając do samego zadania, które najpierw trzeba by wykonać. W dywagacjach na temat kierunku i drogi, jaką obieramy w naszej tułaczce przede wszystkim kiwam głową z aprobatą wymalowaną na swej demonicznej mordzie.
W międzyczasie zaś widzę nagle jak coś spada z nieba, coś o aurze raczej niezbyt nam przychylnej. Siła, z jaką pocisk uderzył ziemie aż podrzuciła mnie do góry i podobnie jak Ookami upadam na zadek w niezbyt godny sposób. Podnoszę się szybko, strzepując brud i błoto z ubrań, jednocześnie słuchając co reszta ma do powiedzenia.
- Tym bardziej zgoda po tym co mówisz – zwracam się do Seiyushi – lepiej się nieco wycofać i obrać dłuższą ścieżkę niż gnać w sam środek gówna, jeśli już na progu dostajemy takim zaproszeniem. Wilczek wykazał się też pomysłowością, o ile znalazł to zwierzątko, wrzucając je do dymu, robiąc dość prymitywne badanie sprawdzające jaki wpływ ma ten dym na żywe tkanki. Niezależnie od wyniku, w końcu ruszamy zgodną ścieżką i będąc już pod ścianą, upewniam się, że katana jest mocno przywiązana, a także mój nóż kuchenny, poprawiam jeszcze tak, żeby mieć oba ostrza bardziej na plecach – prościej mi tak będzie się wspinać. Po szybkich przygotowaniach rzucam się na ściankę podobnie jak Seiyushi, ale raczej powolnie się wspinam, bardziej skupiając się na tym, żeby znaleźć dobre wgłębienia skalne oraz półki, by mieć gdzie się chwycić czy postanowić nogę.

Nie wątpił w wybór jakiego dokonał ani na moment. Podświadomie czuł że na drugim szlaku byliby jak kaczki do odstrzału. Chociaż tu też nie było łatwo, bo pomimo tego, że na samym początku ich wspinaczki nie było aż tak źle, to wstrząs spowodował niemalże odruchowe spięcie wszystkich mięśni i próby złapania się mocniej. Wszystko, byleby tylko nie zlecieć na sam dół. Przeżyłby na pewno, ale spaślak już i tak uszczuplił jego zasoby regeneracyjne. Jeśli nagle nie wpadnie mu tu człowiek do zjedzenia - i to taki którego wiedział że zje - to powinien w miarę unikać otrzymywania kolejnych uszkodzeń na ciele.
W końcu po jakimś czasie udało się im wspiąć na tyle wysoko, by móc stanąć na stabilnym gruncie. Na skalnej półce. Niepokojącą rzeczą za to było to co zastali na miejscu. - Obozowisko... - Zbliżył się do niego i przykucnął by nieco dokładniej je zbadać. Demony praktycznie nigdy ich nie rozbijały z nielicznymi wyjątkami. A więc przed nimi byli albo zabójcy, albo zwykli ludzie. Ewentualnie demon który z jakiegoś powodu tu obozował. Hmm... Powinien skupić się na zapachu. Jeśli jeszcze nie wywietrzał, to powinien rozróżnić czy był to demon czy zabójcy. Ale w sumie czy musiał? W tym wypadku wolał już coś z góry założyć. Zwłaszcza że logika nasuwała mu coś solidnego.- Ktoś jest przed nami. Demony rzadko rozbijają obozy, a co dopiero w takiej sytuacji. Ludzie za to męczą się normalnie i po takiej wspinaczce potrzebowali by odpoczynku. A że byle wieśniak nie wspiąłby się tak wysoko, to wiecie co to może znaczyć. - Prawie na pewno byli to zabójcy. Był to plus, a zarazem minus. W teorii mogli połączyć siły, ponieważ mieli wspólny cel. Z drugiej strony większość zabójców jest ślepa na jakąkolwiek perspektywę współpracy z demonami. Jeśli nie rzucą się na nich przed starciem ze zdrajcą, to zrobią to już po starciu... Zakładając że by je przeżyli.
Zanim ruszyli dalej rozejrzał się jeszcze. Ktoś mógł coś zostawić w pośpiechu bądź przez przypadek, a on chętnie wykorzysta wszelkie znaleziska. - Ruszajmy dalej... Jeśli będziemy mieć szczęście , to zabójcy będą mieć na tyle oleju w głowie by poprawnie ocenić sytuację. - On był w stanie nawiązać chwilową współpracę. Renjego nie był pewien w ogóle jeśli o to chodziło. Sei mógł jedynie podejrzewać że się zgodzi. Isamu nie nazwał jej przyjaciółką korpusu bez powodu.

Wspinaczka do łatwych nie należała i chwała za ten ogon, który miała! Był o wiele użyteczniejszy niż wyglądał. Asekurując się nim zapewniła sobie możliwość bezpiecznego przemieszczania aż do skalnej półki gdzie znalazła ślady ludzkiej egzystencji.
"Obozowisko.."
- A raczej to co po nim pozostało.. - skomentowała podchodząc bliżej i jak znalazła coś co mogło należeć do osoby która tu koczowała to podniosła i bezczelnie zaciągnęła się zapachem pozostawionym na tkaninie w zaciekawieniu zastanawiając się czy może rozpozna zapach. Pobudziła swoje ciało do regeneracji żeby wyleczyć swój stan po ataku Isamu. Wkurwiona że musi swoją energię marnować zanim jeszcze właściwa walka się zacznie. Ale co ją bardziej wściekło to fakt że po natarciu Jedenastego czuła się dodatkowo jakoś osłabiona. Wzdrygnęła się z obrzydzenia. "Zapłaci mi za to gruby kurw.." pomyślała zerkając przez ramię na Ookamiego, słuchając jego wywodu. - Byłoby nam to na rękę.. gdyby przed nami była grupa zabójców.. moglibyśmy się nimi wysłużyć.. niech pierwsi zaatakują.. a my dokończymy robotę.. - skomentowała. Nie planowała bratać się z korpusem w tak istotnym działaniu ale z całą pewnością zamierzała wykorzystać zabójców do swojego celu. "Jak to grupa jakiś idealistycznych przygłupów.. to z chęcią zginą za sprawę.. nie będzie trzeba ich do tego jakoś specjalnie popychać.." skomentowała w myślach. Będzie za to wkurwiona jak wśród tej grupy będzie jeden z jej potencjalnych kandydatów na demona.. wtedy będzie musiała zagwarantować typowi przeżycie.. ale przecież nie własnym kosztem. "To będzie idealna okazja sprawdzić czy ktoś się nadaje do zmiany strony.." pomyślała nadal skupiając się na regeneracji. - Daj mi chwilę.. - odezwała się i dopiero po uleczeniu się dała mu znać że może iść dalej.
- Oby byli gotowi umrzeć dla sprawy tak jak większość korpusu ma to we krwi.. - rzuciła zimnym tonem głosu i wróciła do dalszej wspinaczki, robiąc dokładnie to samo co do tej pory. Zachowując czujność i asekurując się ogonem podczas przemierzania niebezpiecznej trasy w kierunku ich celu.

Wspinaczka to nie jest moja ulubiona forma spędzania wolnego czasu. Ba! Powiedziałbym, że jest gdzieś na samym końcu możliwych opcji, ponieważ nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek wcześniej to robił. Ale skoro pracodawca wymaga, a tak się składa, że jest nim sam Stwórca, to trzeba spiąć poślady i ruszać do góry, nawet jak się nie chce. Wybraliśmy trudniejszą ścieżkę bo tego wymagał zdrowy rozsądek. No i odczuwam te cięższe elementy, choć może nie te, o których się myślało przy wyborze drogi, bowiem to nie trudność wybranej ścieżki, a dziwne trzęsienia stają się największym niebezpieczeństwem. Niemalże spadam, czuję, że osuwam się i kolejne palce u rąk puszczają gwałtownie wnęki skalnej, której się trzymają, ale zaciskam zęby, spinam brzuch i nie daję się górze wyruchać, udaje mi się wspiąć na półkę skalną, która okazuje się być całkiem gościnna, ma przygotowane prowizoryczne obozowisko. Wilczek od razu przejmuje inicjatywę mądrali i zwraca uwagę na fakt, że nie jesteśmy pierwszymi, ale ja dołączam się do demonicy i przytakuję jej głową.
- Polać ci, masz rację, nawet jeśli ktoś jest przed nami to tym lepiej bo będziemy mogli wykorzystać tego ktosia jako przynęty, poznamy siłę wroga. A nawet jeśli to coś ubije nam zdrajcę to raczej nie bez wysiłku, w razie czego dobijemy i zgarniemy całą chwalę i tantiemy dla siebie. - Mówię z nonszalanckim uśmieszkiem, nie widząc żadnych wad w tym, że w całym tym wyścigu nie jesteśmy pierwszymi. By być liderem czy też na samym podium to trzeba wyznaczyć się pewnymi umiejętnościami, a mówiąc całkowicie szczerze - my takimi średnio dysponujemy, przynajmniej tak to wygląda w obecnej sytuacji.