Użytkownik oddechu pioruna czym prędzej zerwał się na ratunek dziecku, któremu groziło znalezienie się w demonicznej wyrwie, lecz jeszcze nim udało mu się dotrzeć na miejsce, usłyszał dziewczęcy głos:
— Uważajcie, ktoś idzie!
— Zamknij się, babo!
Kiedy więc stanął twarzą w twarz z dziećmi, okazała się to być następująca grupa: dwóch chłopaków, którzy trzymali trzeciego, podczas, gdy czwarty musiał uderzyć go kilka razy w głowę, biorąc pod uwagę krwawiący nos, wargę i opuchnięte oko. Obok nich natomiast znajdywała się jeszcze trójka dzieci - dwie dziewczynki i jeszcze jeden chłopiec, na oko może czteroletni, raczej po prostu towarzyszący komuś ze starszego rodzeństwa.
Wszyscy popatrzyli zaskoczeni na Sekomurę. Chłopcy podtrzymujący rannego upuścili, z gołymi rękami zwracając się w kierunku starszego od nich mężczyzny.
— A ty tu czego? — zaczął jeden - ten, który bił aktualnie leżącego. — Nie jesteś stąd.
— Uważaj, to samuraj... — odezwała się jedna z dziewczyn.
Druga natomiast wydawała się szczególnie zaniepokojona, ale nie tym, co działo się przed nią, a całym otoczeniem. Rozglądała się wszędzie, co jakiś czas nerwowo odwracała w którymś kierunku.
— On tu jest... — oznajmiła cicho, na co jeden z chłopców parsknął śmiechem, a reszta wyglądała, jakby już była zmęczona towarzystwem koleżanki.



Mężczyzna prowadzący dziecko nie był świadomy zbliżających się do niego zabójców, dopóki ci nie tylko upomnieli go, ale i położyli na nim swoje ręce. Zmarszczył brwi gniewnie, patrząc to na jednego, to na drugiego, a uścisk na przegubie dziecka zacisnął się.
— Ja też nie jestem zadowolony z tego, że muszę go tam zaprowadzić — wycedził, wyraźnie bardziej oburzony zachowaniem obcych niż młodego towarzysza, do którego zaskakująco zdawał się mieć trochę empatii. — Ta mała łazęga musiała się oczywiście kręcić koło tej przeklętej dziury, ale do lekarza już tak chętnie nie pójdzie — kontynuował, potrząsając chłopcem, który dalej walczył o swoją wolność, jakby Tachibana i Kazuma wciąż koło nich się nie pojawili. — Już wystarczy, że ta cholerna zaraza odebrała mi żonę, nie chcę jeszcze musieć pogrzebać syna. — Westchnął ciężko, spoglądając na potomka. — Przynajmniej nie zniknął, jak wielu innych. — Podniósł głowę, aby wyczekująco popatrzeć w twarze tych, którzy go zatrzymali. — Będziecie tak mili, czy chcecie mieć go na sumieniu?



Zabójca z oddechem wiatru postanowił ruszyć w pogoń za chłopakiem, który chwilę wcześniej na niego wpadł. Był on szybki. Znacznie szybszy od swoich rówieśników, ale nie wystarczająco szybki, aby na prostym dystansie móc skutecznie uciec od goniącego go rzemieślnika. Był on za to sporo mniejszy, co działało na jego korzyść, kiedy po skręceniu w jedną z bocznych uliczek, być może dla niego uznawaną za skrót do celu, zaczął się przemykać różnymi szczelinami, podczas, gdy Katsumitsu zmuszony był robić różnego typu skłony, wciągać brzuch przy zwężeniach albo nawet przeczołgać się po ziemi.
Chłopak nie wydawał się świadomy "ogona", po prostu biegł, nie oglądając się za siebie.

Jeżeli zabójca zdecyduje się nie ingerować w zachowanie nieletniego, wybiegną poza Ōwani, a nieznajomy skieruje się do pojedynczego domu nieopodal, ostatecznie w nim znikając.

---

Podsumowanie

Termin: 22:00 w piątek
Kolejność: obojętna
Dodatkowe informacje:

• W razie pytań skierujcie się do: Mori (PW) lub skyensen (Discord)

Mężczyzna westchnął ciężko, patrząc na najwyższego z nich wymownie.
— Do lekarza — podkreślił jeszcze raz wspomniany już wcześniej przez niego cel podróży. — Wam się nudzi, że macie czas wypytywać wszystkich o to, dokąd idą? Wzięlibyście się do roboty, tutaj każdy ma swoje zmartwienia, nie wchodzimy sobie w drogę. — Machnął ręką, wyraźnie zirytowany wszystkim; nerwowym dzieckiem, zaczepką nieznajomych, niepokojem w Ōwani. — Czy jest coś, czego nie rozumiesz w słowie zaraza? — spytał w odpowiedzi na pytanie dotyczące śmierci żony, piorunując Kazumę wzrokiem.
Po "pozwoleniu" Tachibany, nieznajomy obrócił się na pięcie i ruszył przed siebie, ponownie potrząsając ręką, którą przygryzał jego syn.
— Weź się już, kurwa, uspokój. Obciach robisz na całą okolicę — wycedził do niego, oddychając głębiej przez nos. — Odkąd pojawiła się ta dziura w ziemi, zaczęły dziać się bardzo złe rzeczy — zaczął w końcu opowieść, prowadząc ich wszystkich w obranym przez siebie kierunku. — Plony zaczęły obumierać, to samo zwierzęta, które się do tego zbliżyły. Z ludźmi... zależy. Dziwne rzeczy się dzieją, oj dziwne. Parę osób... zniknęło. Nie na raz, w różne noce, po prostu wieczorem byli, a rano już nie. W przypadku jednej pomyślelibyśmy, że się wyprowadziła, ale kilka? W dodatku nie jacyś znajomi, losowi ludzie. Dotychczas ich nie odnaleziono. Czemu w ogóle was to interesuje? — Obejrzał się na Shōtarō i Kazumę. — Na waszym miejscu unikałbym tej okolicy. Poza zniknięciami, wielu mieszkańców, w tym moja żona — tutaj ponownie popatrzył wymownie na zabójcę o oddechu kamienia — rozchorowało się. Znaczna większość zmarła, raczej mało komu udało się wyzdrowieć. Jeśli już, to tylko tym młodszym, zdrowszym. Trochę dzieci w ogóle bawiło się przy dziurze i nic im się nie stało, zaskakujące... — Tutaj obejrzał się na swojego syna z nadzieją, że i on będzie tym szczęśliwcem.
Zatrzymał się w końcu przy jednej z chat, z której dobiegało mnóstwo niepokojących dźwięków sugerujących obecność chorych ludzi w środku.
— Nasz miejscowy medyk przyjmuje tutaj — oznajmił, zaraz po tym wskazując ręką w lewą stronę. — Dziura jest z godzinę drogi stąd, w tamtym kierunku, jeśli was to tak ciekawi.



— Jest dziwny — odparł po krótce "napastnik", wzruszając ramionami. — On i trzech naszych innych kumpli zachorowali po odwiedzeniu wyrwy. I co? On jeden przeżył. — Chłopak splunął obok leżącego kolegi. — Skoro jest taki odporny to po prostu wrzucimy go do tej dziury i może rozwiążemy tym samym cały problem? Skoro domaga się ofiar, to jej je damy!
— Oszalałeś?! — wtrąciła się dziewczynka, która w Sekomurze ujrzała samuraja. — Mówiłeś, że chcesz go tylko nastraszyć!
— Zamkniesz się wreszcie czy mam ci w tym pomóc?! — odkrzyknął chłopiec, na którego rzucił się drugi, wykrzykując coś o siostrze; prawdopodobnie dziewczynka była spokrewniona z jednym z napastników.
— On — odpowiedziała tajemniczo zabójcy druga z dziewczynek. — A może oni? Nie wiem... ja nie wiem... — zaczęła dukać, zaraz po tym wpadając w histerię i zaczynając płakać. Najmniejsze z dzieci od razu się do niej przytuliło, jakby chciało ją obronić.
— Nikkō jest szalona — oznajmił trzeci z napastników, zaskakująco spokojnie. — Ciągle mówi, że kogoś lub coś słyszy. Możliwe, że w końcu rodzina ją utopi w rzece albo sprzedadzą do burdelu, w końcu ile można utrzymywać babę, z której nie będzie pożytku? Nikt nie zaryzykuje małżeństwa z kimś takim — prychnął, krzyżując ręce na klatce piersiowej.
— Przestań tak mówić, ja jej wierzę! — wtrąciła się ponownie druga z dziewczyn.
— Bo jesteś równie durna, co ona!

— Wy nie rozumiecie, on tu jest! A może oni... — krzyknęła przez łzy Nikkō.
Tym samym Sekomura znalazł się po środku dziecięcej sprzeczki, ale może potrafił to obrócić na swoją korzyść?



Zabójca o oddechu wiatru mógł być spokojny co do swojego bagażu - nie stracił nic, poza ewentualną dumą po tym, jak musiał biec za chłopakiem, który ostatecznie zniknął w domu. Na jego szczęście nieznajomy opuścił chatę paręnaście minut później, w towarzystwie innego, dość podobnego do niego chłopca, po wzroście wnioskując nieco starszego. Żaden z nich nie zwrócił uwagi na zabójcę. Zamiast tego włożyli na głowę po charakterystycznym spiczastym kapeluszu i zajęli się zbieraniem warzyw w polu.
— Nie wyglądają najlepiej — odezwał się młodszy z zawodem w głosie.
— Nie marudź, aktualnie powinniśmy się cieszyć z czegokolwiek. I tak mamy szczęście, że w ogóle cokolwiek tutaj rośnie.
— Wiem — westchnął. — Widziałem się dzisiaj z Yen, jej młodsza siostra zniknęła.
— Kolejna..? — Jego brat przytaknął. — Myślisz, że ojciec wróci się tym zająć?
— Jeżeli jeszcze żyje... to może.
Chłopcy popatrzyli na siebie smutno i wrócili do pracy, nie odzywając się już więcej.

---

Podsumowanie

Termin: 20:00 w środę
Kolejność: obojętna
Dodatkowe informacje:

• Nikkō - Skadi The Corrupting Heart by Yuli031458


• W razie pytań skierujcie się do: Mori (PW) lub skyensen (Discord)

Chłopak uniósł jedną brew, wyraźnie nieprzygotowany na to, że ktoś podważy jego pomysł.
— My... moglibyśmy... — zająknął się kilkukrotnie. — Moglibyśmy kazać mu tam zeskoczyć, z odległości! — dokończył z triumfem wymalowanym na twarzy, jednocześnie krzyżując ręce na klatce piersiowej. — Przecież to nie jest normalne, że tylko jedna z czterech osób wychodzi ze wszystkiego cało!
Nikkō potrzebowała dłuższej chwili, aby się uspokoić, lecz od momentu, w którym została objęta przez zabójcę, jej szloch zaczynał powoli cichnąć.
— Naprawdę? — odezwała się z nadzieją, spoglądając w górę.
— Może się jeszcze z nią ożeń, co? — zakpił nagle ten, który wcześniej wspominał o domach uciech i topieniu w rzece. Zirytował tym samym pobitego wcześniej chłopaka, który nagle zerwał się na równe nogi i rzucił na niego z pięściami. Być może niczego specjalnego nie miał dosłyszeć, a być może hałas, jaki chłopcy wywołali swoją bójką nie miał pozwolić Sekomurze na lepsze rozeznanie w terenie.
Nikkō natomiast pociągnęła zabójcę za rękaw kilkukrotnie, sugerując mu, aby schylił się bardziej do jej poziomu.
— Od jakiegoś czasu słyszę jakieś dziwne kroki w pobliżu. Przemieszczają się, szczególnie w nocy. Ale teraz też... jest gdzieś... albo są...
Zamaszysty ruch ręką, który wykonała, nie zwiastował optymistycznego scenariusza - słyszała rzeczy, ale nie była w stanie pokazać dokładnie gdzie.



Mężczyzna prowadzący syna do lecznicy skrzywił się znacząco w którymś momencie rozmowy z zabójcami.
— Nic mi o tym nie wiadomo — odpowiedział na pytanie samuraja. — Nie znałem ich, po prostu słyszałem od innych. Oni z kolei nie mówili nic takiego, więc chyba można założyć, że znikają bez względu na to, czy przy dziurze byli, czy nie — dokończył. Moment po tym westchnął ciężko. — Nie musisz wszystkiego po nim powtarzać, w odróżnieniu od was rozumiem za pierwszym razem — sapnął, wytykając jednocześnie Tachibanie jego powtarzane po Kazumie kwestie, jak i brak posłuchu na to, co sam mówił u wyższego z nich.
Krótkim hasłem "wzajemnie" pożegnał ich po ostatniej skierowanej ku niemu kwestii Shōtarō, po czym zniknął w drzwiach lecznicy.


Obrana przez Kazumę ścieżka szybko doprowadziła go do celu; z początku musiał skręcić kilka razy w inne uliczki niż ta, na której spotkał kobietę, lecz jej nawoływania były wystarczająco głośne, aby w końcu udało mu się ją zlokalizować. Jej sytuacja więc nie zmieniła się - wciąż nawoływała chłopca imieniem Takuma, a kolejne pytane osoby raz po raz kręciły głową w zaprzeczeniu. Mizunoto natomiast mógł w międzyczasie odnotować jeszcze parę podobnych do tych zauważonych wcześniej śladów na drewnianych elementach chat.


Zabójca o oddechu pioruna powoli wkroczył do budynku - skrzypnięcie drzwi sprawiło, że ojciec nadaktywnego dziecka obejrzał się i spiorunował mężczyznę wzrokiem, prawdopodobnie myśląc, że ten wrócił ich prześladować. Samym dzieckiem zajmował się już młody medyk, którego nos i usta przykrywał materiał. Shōtarō nie dostrzegł niczego podejrzanego, w gruncie rzeczy budynek przypominał znaną mu dobrze Chatę Medyka w Tsurugi.
Wtem, obok niego rozległo się głośniejsze chrząknięcie. Kiedy się obejrzy, zauważy kobietę, możliwie, że w wieku bliskim swojemu. Jej częściowo zakryta twarz oraz strój jednoznacznie sugerowały, że ona także była medyczką.
— Czy coś ci dolega? — spytała, bezustannie lustrując stojącego przed nią mężczyznę. — Jeżeli nie, będę zmuszona poprosić cię o wyjście. Nie tylko nie mamy miejsca na gapiów, ale i może być to dla ciebie niebezpieczne.



Chłopcy oderwali się od pracy, zaskoczeni obecnością obcego mężczyzny. Ten, który na Katsumitsu wcześniej wpadł oblał się lekkim rumieńcem, teraz tym bardziej nie rozumiejąc przyczyny ponownego spotkania - prawdopodobnie spodziewałby się jakiejś kary przynajmniej za rzucone w stronę starszego hasło, a nie oferty pomocy. Obaj jednak ukłonili się wzorem rozmówcy.

— Ja jestem Komugi, a to jest mój młodszy brat, Hoppu — przedstawił ich wyższy chłopak, a więc ten, którego zabójca widział pierwszy raz. — Dziękujemy za troskę, lecz wątpię, że będziesz w stanie nam pomóc - ojciec może być teraz po drugiej stronie kraju, rzadko wraca — kontynuował, przyglądając się Katsumitsu badawczo. — Powtórz proszę, z jakiego klanu pochodzisz? — zapytał po chwili, wpatrując się w rękojeść katany i prawdopodobnie wnioskując po tym, że kanoto był z klasy samurajskiej.
— Z kim wy tam tak... — dobyło się z domku łagodne zrzędzenie, którego źródłem była stająca zaraz po tym w drzwiach kobieta. Wyglądała na zmarnowaną głodem, prawdopodobnie często odejmując sobie od ust, aby zapewnić dzieciom przetrwanie. — O bogowie, pan samuraj! — Skłoniła się nisko. — Mam nadzieję, że moi synowie nie narazili się w żaden sposób!

---

Podsumowanie

Termin: 20:00 w środę
Kolejność: obojętna
Dodatkowe informacje:

• Nikkō - Skadi The Corrupting Heart by Yuli031458


• Hoppu - Ryunosuke Naruhodo by Kune Akiro


• Komugi - original drawn by yone f15


• W razie pytań skierujcie się do: Mori (PW) lub skyensen (Discord)

Kiedy Kazuma skupił swój wzrok na śladach pozostawionych na chatach, mógł zauważyć, że te były wyryte w jedynie dwóch kierunkach - jakby coś, co je zostawiło przemieszczało się tędy raz w jedną, raz w drugą stronę.
Kobieta poszukująca chłopca imieniem Takuma rozejrzała się za źródłem pomocnego głosu. Uśmiechnęła się ciepło na widok wysokiego mężczyzny i ukłoniła mu z wdzięcznością za zainteresowanie tematem.
— Będę dozgonnie wdzięczna — odpowiedziała, prostując się. — Takuma nie jest moim synem, tylko podopiecznym. Stracił rodziców, więc trafił pod moją opiekę razem z innymi dziećmi — sprostowała sytuację, uśmiechając się łagodnie pomimo przepełniającego ją zmartwienia. — Nie sądzę, aby to była kwestia tej wyrwy. Takuma jest spokojny i raczej grzeczny, więc nie sądzę, aby chciał ryzykować podchodzenie do niej. Widzi pan, panie..? — urwała, dając mężczyźnie miejsce na przedstawienie się — ...wczoraj zasypiał razem z nami. Musiał wyjść gdzieś w nocy, ale nie mam pojęcia po co? — Westchnęła głośniej, rozglądając się. — Nie wiem, może powinnam zobaczyć, czy już nie wrócił przypadkiem...

Harmider otaczający zabójcę nie ucichł od razu, lecz sukcesywnie, z czasem chłopcy zaczęli spuszczać z tonu, jakby okrzyki mizunoto w połączeniu z obecną u jego boku kataną rzeczywiście zaczęły przynosić skutek. Część z dzieci patrzyła teraz na nich z zainteresowaniem, a część z pogardą podkreślaną przez zawadiacką postawę.
Nikkō położyła własne dłonie na tych Sekomury, wyraźnie starając się zastosować do jego poleceń. Zamknęła oczy, a kiedy odblokowali jej receptor słuchu, po kilku dłuższych chwilach zwróciła się głową w jednym kierunku, w który wskazała palcem.
— Gdzieś tam — oznajmiła, powoli samej zaczynając kierować się do słyszanych przez siebie odgłosów. Zatrzymała się jednak nagle i zwróciła ponownie do zabójcy: — Naprawdę chcemy tam iść? To... to nie brzmi dobrze. I... co z nim? — Palcem wskazała na pobitego wcześniej chłopca, który później także stanął w jej obronie.
Jednocześnie Sekomura mógł rozpoznać w tle głos Kazumy rozmawiającego z jakąś kobietą - reprezentant oddechu kamienia dostał się w te same rejony, w których właśnie znajdywał się jego kolega.

Z twarzą nieprzejawiającą żadnej emocji przyglądała się Shōtarō, cofając o krok, kiedy ten się przybliżył. W końcu skinęła głową, sięgając ręką do drzwi.
— Yasashī. Preferowałabym, abyś utrzymał dystans. Porozmawiamy na zewnątrz — zdecydowała, przed wyjściem zwracając się do drugiego z medyków: — Zaraz wrócę, poradzisz sobie sam przez chwilę? Zawołam Nanę, jeśli jest w pobliżu. — Mężczyzna kiwnął głową, a rozmówczyni Tachibany wyprowadziła ich na ganek. — Nie do końca wiem, co mam ci powiedzieć, Tachibana-san — przyznała, wypychając biodro, o które wsparła się ręką. — Nie wątpię w twoje intencje, jednak sami nie wiemy zbyt dużo. Jakiś czas po trzęsieniu ziemi ktoś zgłosił, że kawałek drogi stąd pojawiła się ta dziura i od tamtej pory mamy same problemy. Ludzie znikają, inni chorują, część umiera i zostawia się ich na ulicach w obawie o zarażenie, mamy problem z uprawami, część studni także okazała się już niezdatna do użytku. Najbardziej chyba zaskakujące jest to, że nawet, kiedy choroby trawią ich rodziców, to część dzieci pozostaje nietknięta... Nie wiem, czy to dla nich lepiej, być osieroconym w tak młodym wieku. Może śmierć byłaby lepsza. Albo skutki choroby dotkną je później, nie mam pojęcia. — Westchnęła, mrużąc oczy.
Wtem, ożywiła się nieznacznie i uniosła rękę.
— Nana, kochanie! — zawołała, a zaraz po tym do ich dwójki podeszła dziewczynka z miotłą w dłoni. — Pomóż, proszę, wujkowi w środku. Zaraz do was wrócę.
Dziewczynka przytaknęła, posłała uśmiech do samuraja i zniknęła w drzwiach.
— Nana jest jedną z takich dzieci. Oddaliśmy ją w ręce dziadków na czas tego wszystkiego, ale ich zmogła choroba, a jej nie.

— Tata ratuje lu... — zaczął podekscytowany Hoppu, lecz szybko został uciszony przez starszego brata.
— Mój mąż został wcielony do wsparcia dla policji — oznajmiła kobieta, ponownie kłaniając się nisko. Katsumitsu nie musiał być jednak królem spostrzegawczości, aby odnotować, że z jakiegoś powodu nie byli wobec niego szczerzy. — Hayamiri? — powtórzyła zaraz po tym, kiedy zabójca posłużył się nazwiskiem. — Musisz pochodzić z bardzo daleka...
Cała trójka wpatrywała się w "samuraja" z dozą niepokoju i nieufności w oczach, lecz gdy wspomniał o braku problemów ze strony najmłodszych, przez twarze Hoppu i jego matki przemknął cień ulgi.
— Ochrony? — odezwał się Komugi. — Wujek nie wspominał, że ktoś taki przyjedzie? — kontynuował, zwracając się do matki, która z kolei mierzyła teraz zabójcę wzrokiem porównywalnym do dzikiego zwierzęcia chroniącego swoje młode. Nieznacznie przytaknęła synowi.
— I jakich to umiejętności poszukujesz u tych młodych talentów? — spytała kobieta. — Życzyłbyś sobie herbaty, Hayamiri-san?

---

Podsumowanie

Termin: 18:00 w niedzielę
Kolejność: obojętna
Dodatkowe informacje:

• Nikkō - Skadi The Corrupting Heart by Yuli031458


• Yasashī - koga mitsuki and oosawa aya by fybeeh


• Hoppu - Ryunosuke Naruhodo by Kune Akiro


• Komugi - original drawn by yone f15


• W razie pytań skierujcie się do: Mori (PW) lub skyensen (Discord)

Bijąca się dwójka rozdzieliła się, a grupa napastników pozrzędziła ciszej i robiąc po drodze głupie miny do Sekomury odeszli razem z drugą z dziewczynek oraz najmniejszym z dzieci. Tym samym zabójca został jedynie z Nikkō i tym, który podobno był odporny na skutki wyrwy.
— Tak! — Klasnęła w dłonie podekscytowana, rozpromieniona faktem, że przynajmniej jedna osoba nie uważała jej za wariatkę. — Kenshi, zaprowadzisz nas? — zwróciła się do pobitego chłopaka, który przytaknął i nieco kulejąc ruszył w obranym przez siebie kierunku. Dziewczynka natychmiastowo ujęła go pod ramię, próbując wesprzeć. Odwróciła się jednak twarzą do najstarszego w grupie. — A tobie jak na imię?

Kobieta uśmiechnęła się ciepło w reakcji na przeprosiny i następujący po nich gest powitania, po czym ukłoniła się.
— Sumire — oznajmiła w odpowiedzi na podane przez niego imię. — Niestety Takuma jest u mnie dopiero od tygodnia, nie zdążyłam poznać jego wszystkich nawyków. Odniosłam jednak wrażenie, że preferuje on być bliżej niż dalej reszty dzieci. Jest kontaktowy, inni moi podopieczni też go lubią, nikt nie zgłaszał, aby się pokłócili. Naprawdę, nie mam pojęcia, gdzie on może być.


Szczęśliwa Nikkō i zamknięty w sobie, prawdopodobnie wciąż wystraszony Kenshi wyprowadzili Sekomurę z zaułku na jedną z uliczek, w połowie której zabójca dostrzec mógł jednego ze swoich znajomych - Kazumę. Ten drugi odnotować mógł obecność pierwszego nawet szybciej, jeżeli tylko rozejrzał się dookoła. Zabójca o oddechu pioruna razem z dwójką dzieci zmierzali w kierunku kolegi w kapeluszu, któremu towarzyszyła nieznajoma Sekomurze kobieta.
Wtem, Nikkō zatrzymała się i rozejrzała dookoła z przerażonym wyrazem twarzy.
— On tu jest! — zawołała do swojego "opiekuna". — Gdzieś... tam! — wskazała na kolejną z mniejszych uliczek, przy której akurat stali.
— Takuma?! — zareagowała Sumire, natychmiastowo podbiegając do dziewczynki. — Słyszysz Takumę? — Biorąc pod uwagę, że od razu rozpoznała "umiejętność" dziecka, zabójcy mogli wnioskować, że znały się już z kobietą. Nikkō jednak pokręciła głową w zaprzeczeniu.
— Niestety nie, to coś... dziwnego.
Sekomura nie musiał się nawet specjalnie skupiać, żeby usłyszeć to samo; chropowaty, gardłowy, nieludzki dźwięk. Kazuma natomiast, jeżeli podszedł do zbiorowiska, odnotować mógł, że dziwne ślady na domach również prowadziły w tę uliczkę.

Cała rodzina ukłoniła się synchronicznie, jakby pochwała dla ojca i męża z ust samuraja była największym honorem, jaki kiedykolwiek ich spotkał. Jednak zapytani o status wujka wydawali się nabrać wody w usta - dopiero kiedy Katsumitsu wspomniał o poszukiwaniach osób wyróżniających się na tle czułości zmysłów, matka chłopców wydawała się rzeczywiście uspokoić. To nie ona jednak podjęła kwestię dalszej rozmowy jako pierwsza, a Hoppu:
— Jesteś zabójcą demonów? — zapytał wprost, chwytając jedną ręką za spódnicę matki i tę ciągnąc nieznacznie, chcąc zwrócić na siebie jej uwagę. — Wujek mówił, że przyjdą, to o nich chodziło! Poznałeś już wujka Yūkana? — zwrócił się radośnie do Katsumitsu.
Matka chłopców, chociaż wydawała się uspokojona ich wspólnymi wnioskami, nagle ponownie się ożywiła, kiedy zabójca wspomniał powód swojego przybycia w ich region.
— Obawiam się, że moi synowie są... bardzo zwyczajnymi dziećmi — stwierdziła. Tym razem albo była szczera, albo nauczyła się lepiej kłamać, bo Katsumitsu trudno byłoby ją posądzić o zatajanie wiedzy o swoich potomkach. — Ale Pani Sumire prowadzi przybytek dla osieroconych przez tę straszną chorobę, może tam uda ci się kogoś odpowiedniego znaleźć?
Już chciała zwrócić się do chaty po herbatę, kiedy zatrzymała ją kolejna kwestia ze strony Hayamiri. Popatrzyła po synach, wiedząc, że obaj znają wspomnianą Yen i jej rodzinę.
— Yen mówiła, że trzy dni temu. Ponoć bawiła się z kolegami do zmierzchu i nie wróciła, a od tamtej pory nikt jej nie widział.

Kobieta przytaknęła.
— Albo jest to zaskakujący zbieg okoliczności, w co wątpię. Fakty są jednak takie, że wszystkie nasze nadzwyczajne problemy zaczęły się od tamtej pory. Ludzie chorują, umierają, zdarza się, ale nie na taką skalę. — Zapytana o objawy, zastanowiła się chwilę. — Zatrułeś się czymś kiedyś? Mniej więcej takie - zaczyna się od wymiotów, biegunki, gorączki, tylko nie ustępuje to pomimo podawanych leków ani z upływem czasu. Niektórzy zgłaszali jeszcze kaszel, ale to już indywidualna kwestia. Dzieci nie mieliśmy czasu przebadać, widzisz, jaka jest sytuacja — kontynuowała z lekkim wyrzutem, odbierając to pytanie bardziej osobiście. — Wydaje nam się, że po prostu część z nich ma silniejsze organizmy, w końcu są młodzi, a wiele rodzin też bardziej skupia się na wykarmieniu potomstwa niż samych siebie, co później może przynosić takie efekty.
Kiedy Tachibana podzielił się kolejnym pytaniem, kobieta zamrugała, wpatrując się w niego tak, jakby ją zwyzywał w żywe oczy.
— Ja... jestem jej matką — oznajmiła, wyraźnie zbita z pantałyku. — Ojciec pracuje w tartaku, ma się dobrze. Oddaliśmy ją pod opiekę dziadków, bo myśleliśmy, że będzie miała u nich większe szanse się nie zarazić. Mnie potrzebują tutaj... — Zerknęła w kierunku budynku, w którym pracowała. — Dziadkowie zmarli półtora tygodnia temu, z takimi samymi objawami.

---

Podsumowanie

Termin: 17:00 w niedzielę
Kolejność: obojętna
Dodatkowe informacje:

• Nikkō - Skadi The Corrupting Heart by Yuli031458


• Yasashī - koga mitsuki and oosawa aya by fybeeh


• Hoppu - Ryunosuke Naruhodo by Kune Akiro


• Komugi - original drawn by yone f15


• Sumire - seulgi drawn by kgynh


• W razie pytań skierujcie się do: Mori (PW) lub skyensen (Discord)