Zapowiadał się kolejny pracowity dzień ciemnowłosej. Zawitawszy do Yawaty wczorajszej nocy wróciła do swego dojo, w którym ponownie zdecydowała się przybrać postać mistrzyni Himiko. Drobnej legendy, która miała przykryć jej prawdziwą tożsamość. Wymagało to jednak od niej przygotowania odpowiedniej maski, której przybranie zajmowało niemałą ilość czasu.
Pomijając ten pudrowy makijaż, z lekką czerwienią wokół jej oczu. Robienie go zajmowało jedynie pół godziny. Większa zabawę miała z ozdobieniem swych włosów. Styl fukiwa jak zawze był dość męczący do wcielenia. Zdążyła jednak nabrać doświadczenia w tworzeniu tego typu fryzur, dzięki misjom cieniowym. Jej włosy ułożone były w zupełnie inny sposób od jej "cieniowego" wcielenia. Co głównie wynikało z większego nakładu pracy, by doprowadzić do tego, by ta fryzura faktycznie się różniła.

Zadowolona ze swojego wielogodzinnego dzieła, ubrała wykwintne czarne kimono i opuściła swój pokój, by udać się na trening z młodzikami. Była lekko spóźniona, lecz było to zwyczajową normą. W tym czasie młodzi adepci rozgrzewali się pod okiem dwójki senpai-ów Kumakichi i Genjirō. Być może nawet nadzorowali jeden ze sparingów. Ze spokojem nasłuchiwała świsty powietrza i dźwięki powaleń na ziemię pewnych manekinów. Słysząc dość szybko pewną anomalię i sprzeczkę, która sprawiła, że wyraźnie przyśpieszyła swe tępa.

Mężczyźni byli dalej pogrążeni ze sobą w pojedynku, gdy odbijali nawzajem kusarigamami. Młodszy mężczyzna wyraźnie przegrywał ze starszym i doświadczonym. Za niskie ułożenie rąk było jednym z powodów, jednak cała postawa wydawała się być jego krzywa:
- Tak jak mówi![ I głowa wyżej matole. Patrz w łańcuch, a nie stopy,
Krzyknął lekko rozczochrany mężczyzna, z którego wyraźnie wyczuć można było zapach fajek. Popatrzył z lekkim grymasem mówiąc:
- A ty tu czego? Zajazd dla oficjeli jest dwie ulice stąd.
Uśmiechnął się lekko, kładąc dłoń na swym własnym kusarigamowym orężu. Będąc gotowy, na każdy potencjalny ruch agresora...

...a przynajmniej tak uważał.

Mężczyzna o groźnym wyglądzie liczył na element zaskoczenia. Co prawda pozornie go utracił, gdy pokazał swój oręż. Jednak mało kto spodziewał się, że ktoś go użyje. Szczególnie nie spodziewali się tego, walczący dotychczas ze sobą sparing mężczyźni, który przerwali swe zajęcia i obserwowali całe to widowisko.

Gdy kurz bitewny opadł, młodszy z nich zaczął nie śmiało bić brawo. Zaś starszy zaśmiał lekko zwracając się do leżącego kolegi:
- Dobrze, że sensei to nie widziała. Kazałaby ci ćwiczyć pewność chwytu i celność przez miesiąc Kumakichi.
Upokorzony Kumakichi powoli otrząsnął się w szoku. Podniósł się i był gotów spróbować dopaść Shizunorobu...
Gdy z hukiem otworzyły się nagle jedno z tylnych drzwi do dojo...

Tatsu spojrzała srogim wzrokiem na całe zajście mówiąc pełnym chłodu głosem:
- Nie można was nawet zostawić samych nawet na rozgrzewce...
Westchnęła z zażenowaniem, obserwując jak adepci jej dojo kłaniają się na jej widok. Ciesząc się jednocześnie w duchu, że reszta uczniów miała zjawić się bliżej południa, a nie rana.
Jej wzrok niewzruszenie przesunął się Ryūzōji. Podeszła dostojnym krokiem bliżej niego mówiąc:
- Nie będę przepraszać za swych uczniów. Mają wyraźne powody, by odstraszać ludzi takich jak ty. A przynajmniej próbować.
Niechętnie podniosła głowę, by móc zmierzyć wzrokiem wyższego od niej mężczyznę. Fałszywie spokojnym głosem kontynuowała swą wypowiedź:
- Czego tu szukasz w tym dojo? Bo tacy jak ty nie pojawiają się tu bez powodu...
Poczuła dziwne wrażenie, że kiedyś mogła spotkać tego rozrabiakę. Skupiła na chwilę swój umysł, by przypomnieć sobie skąd. Jeśli był z Korpusu, musiała spróbować jakoś dyskretnie go stąd przegonić. Jeśli to był jakiś losowy samuraj z widzenia, mogła sobie pozwolić na mniej dyskretne wyrzucenie. Jeśli to był jednak jeden z Akum, mógłby być to idealny moment na pozbycie się niego. Oparła tym samym swoją prawą dłoń na biodrze. Na tyle blisko swej kusarigamy, by móc ją sprawnie wyjąć, jednocześnie na tyle daleko, by nie wyglądało to na podejrzany manewr.

Wzrok "Himiko" pozostawał nieugięty, gdy patrzyła, jak nieznany jej nieznajomy poniżał jej adeptów. Bez cienia strachu skanowała nieznajomego nie tylko wzrokiem, ale przede wszystkim słuchem. Próbując wyczuć potencjalny podstęp w słowach i wyczynach starszego od niej samuraja.
Adepci wyszli z pozy skinięcia głowy. Powoli ustawiając się za jej plecami, jakby próbowali stać się niemym wsparciem przeciwko "intruzowi":
- Samurajskich idiotów, co podbudowują swoje ego przemocą wobec słabszych. - odrzekła neutralnym tonem głosu te srogie słowa mówiąc - Gratuluje rozbrojenia kogoś, kto zaledwie parę miesięcy temu bił się jedynie w okazyjnych walkach ulicznych. Godny przeciwnik, warty twojej czterdziestoletniego doświadczenia w zabawie mieczami. Kolejny sparing proponuje z dzieckiem...
Kumakichi zmrużył lekko oczy, czując lekkie zdziwienie tym, iż sensei w ten dziwny pokraczny sposób stanęła w jego obronie. Sam nie wiedział, czy powinien być z niego powodu wdzięczny, czy wciekły, jednak na razie zdecydował się nie komentować tego w żaden sposób.
Tatsu słysząc o potencjalnej "inspiracji" uśmiechnęła się z przekąsem mówiąc:
- Katana z łańcuchem będzie mało praktyczna. - odparła ze spokojem dodając -  Marnujesz tu tylko czas.
Nie miała jeszcze pojęcia z kim miała doczynienia. Była jednak pewna, iż to nie jest inny zabójca oddechu kamienia. Mogła sobie tym samym pozwolić na drobne kłamstewka, które zwątpiłby każdy doświadczony użytkownik jej oddechu. Niektórzy w końcu, zamiast klasycznej kosy, wolą ostrza zakończone jakimiś mieczami.
" Choć, czy przy dwumetrowych łańcuchach, metrowy miecz może być jakkolwiek użyteczny?"
Zastanowiła się chwilę, rozluźniając swoją bojową postawę na dosłownie parę sekund.

Miała wrażenie, że udało jej się zniechęcić tego samuraja do zostania w dojo. Uśmiechając się w duchu, gdy zaczął stawiać pierwszy krok w kierunku wyjścia
"My się chyba znamy."
Wypowiedziane słowa, wywołały u zabójczynia drobny dreszcz. Szybko opanowała tą emocje, mówiąc normalnym głosem:
- Nie przypominam sobie, bym spotkała...
Powtórzyła głośno wiązankę słów, którą bezczelnie Shizunobu powiedział przed chwilą. Być może dystans jaką dzielił tą dwójkę sprawiał, że nawet zwykły człowiek, był w stanie usłyszeć szeptane przez "samuraja" wyzwisko o pisklęciach. Dla czułego słuchu Tatsu było ono jednak słyszalne niemal tak dobrze, jak normalna mowa.
Mężczyźni rozglądneli się po sobie, nie będąc przyzwyczajeni do takiego słownictwa z ust jej sensei. Prawda była taka, że sama Tatsu nie rozumiała, co w tej chwili mówiła. Uznając je powtórzenie jedynie za pokaz dominacji, iż nie boi się mówić je głośno. Z odwzorowanego jeden do jeden kontekstu "wymamrotanych" słów mogło zabrzmieć to, jak obraza matki Shizunobu i jego rodziny.
- Jeśli jesteś z prowincji Dewa to tym bardziej gratuluje zwycięst...wa.
Jej głos minimalnie się załamał, gdy przypomniała sobie powoli powód ich poprzedniego spotkania. Powiązanego z tą sprawą zdradliwej medyczki. Realizacja sprawiła, iż zaczęła czuć coraz większy dysonans, czy faktycznie powinna tak szybko go stąd wygonić. Przynajmniej dopóty nie upewni się, że mężczyzna powiątpiewa w swe przekonania.
Obróciła głowę w prawo, dostrzegając zbliżającą się powoli do jej dojo większą grupę ludzi. Będącą zapewne chłopami pragnącymi treningu. Cokolwiek planowała, czuła że musi to zrobić dopóki jest w gronie zaufanych uczniów. Głupie plotki mogą zaszkodzić całej jej misji...

Tatsu zmarszczyła wyraźnie brwi widząc uśmiech na twarzy samuraja. Nawet nie próbował udawać, że jest "szlachetnym wojownikiem". Nie pomyliła się co do jego osoby, jednak był za mało pyszny, jak na potencjalną Akume:
- A ciebie, że nie wchodzi się do niektórych miejsc bez pytania? - odkrzyknął oburzony Kumakichi - Gdybyś przyszedł godzinę puścił skończył byś z kilkudziesięcioma k...
Sensei tupnęła z dużą siłą w drewnianą podłogę. Na tyle, że lekki wstrząs zdawał się wyciszyć gadającego mężczyznę. Nim jednak zdążyła cokolwiek powiedzieć, wściekłość wypełniła wszystkich obecnych mężczyzn, gdy z ust Shizunobu  padło słowo "mięso". Wyciągnęli oni gwałtownie oręż i zaczęli powoli okrążać mężczyznę:
Ciemnowłosa obserwowała reakcje swych uczniów bez słowa dodając po chwili od niechcenia:
- To tylko bezczelny ignorant próbujący być mądry głupimi słowami.
Uspokoiła swoich uczniów, jednak kiwnęła głową, by pozostali w pozycji czuwania:
- Jeśli potrzebujesz mięsa do wystrzelenia z armaty, to wystrzel się sam albo idź do rzeźnika. - odparła neutralnym głosem łowczyni, czując że rozmawia z dzieckiem - Jak widzę za mało wiesz o tutejszych samurajach. Niektórzy przychodzą tu w blady dzień i biorą co ich bez słowa ostrzeżenia. Jeśli chcesz przywołać na siebie tłum wściekłych ludzi z widłami nazywaj ludzi dalej mięsem. Zupełnie, jak oni, choć w innym znaczeniu.
Akumy określały mięsem wszystkich ludzi stanu niższego. Dla nich mieli być tylko bydłem do nakarmienia demonów. Niczym więcej, gdyż to oni zostali wybrani do dziwnych eksperymentów. Zabójczyni kamienia wiedziała doskonale, dlaczego jego zachowanie mogło zdenerwować jej uczniów. Zaczynając powoli rozumieć, czemu Kumakichi rzucił się na niego. Swą "uliczną intuicją" niemal jak nikt inny przeczuwał potencjalne kłopoty.
Nie skomentowała ani trochę pomyłki liczbowej. Gdyż ta wyjątkowo była przez łowczynię kamienia zamierzona. Zdała sobie sprawę, że gdy przez swoją niewiedzę gadała głupoty, większość ludzi próbuje przypisać jej sens, zamiast zignorować. Jeśli chciał jakimś cudem brać tą uwagę na poważnie, było to jedynie dla niej wskazówką, by częściej wspominać o kwestiach wiekowych w rozmowie z nieprzyjemnym rozmówcom.

Podobną taktyką było powtórzenie tego dziwnego przekleństwa nagłos. Tym razem efekt był widoczny gołym okiem, zaś zabójczyni kamienia z trudem powstrzymała kamienną minę widząc zdezorientowanego mężczyznę. Podczas tej chwili nieuwagi mogłaby zrobić wszystko, a on sam uzna to miejsce za jeszcze mniej warte jego czasu. Aż dziw, że niektórzy decydują się na bardziej prymitywne formy dezorientacji, aniżeli powiedzenie czegoś niespodziewanego. Gdy przeżywała z duchowym uśmiechem ten drobny moment sukcesu, kolejny cios słowny przyszedł kompletnie niespodziewanie.
- Bo interesuje mnie los jakiś samurajskich idiotów.
Zamknęła się diametralnie w swej kamiennej posturze, czując że może tracić grunt nad sytuacją. Kroki chłopów zdawały się być coraz głośniejsze, ten idiota może wszystko popsuć. Zaangażowanie Korpusu nie mogło być w tym miejscu dostrzeżone. Dla dobra każdego zaangażowanego w działalność tego doja. Im mniej osób wie, tym lepiej. Czy to oznacza, że musi go zabić?
- Nie mam pojęcia o co mnie oskarżasz, ani w co próbujesz wrobić mnie i moich uczniów! - odrzekła srogim głosem, po wzięciu głębszego wdechu - Nie zamierzam jednak pozwalać ci rozpowiadać publicznie bredni. Opuść te dojo w tej chwili albo pozwól się z nich wyprowadzić na osobności.
By pokazać, że nie żartuje, wyciągnęła również swą kusarigame, machając ją prowokacyjnie przed sobą. Dołączyła tym samym do swoich uczniów w okrążaniu niechcianego gościa.

Ciemnowłosa zdawała się pozostać niewzruszona podczas tego dziwnego pokazu siły. Walki, którą jużby dawno odpuściła jako Tatsu. Nie zależało jej nigdy na swojej reputacji, która była bardziej uciążliwa, niż pomocna. Najchętniej obróciłaby się w swoją stronę i napięcie udałaby się w swoją stronę. Była dziś jednak jedynie maską o imieniu Himiko, której reputacja jest coś, co budowała z trudem przez ostatni rok. Miała wrażenie, że nie mogła ustąpić pola, bo jej pozycja w tej małej lokalnej społeczności mogłaby okazać się zagrożona. Tymczasem zdawała sobie coraz bardziej sprawę, że jej twarda postawa zamiast powstrzymać, może jedynie doprowadzić do głębszej eskalacji. Nie mogła jednak na to pozwolić, gdyż skutki tego działania mogłyby okazać się opłakane. Dlatego wyraźniejszy grymas, był ją jedyną reakcją na "śmiech" i postanowienie poprawy.

- Tak, to faktycznie ma znaczenie!
Odrzekła ironicznie, krzyżując ręce na piersi i patrząc z przekąsem na swoich uczniów, którzy byli faktycznymi celami tego niedomówienia. Oczywiście wiedziała, kim był ten cały klan Narukawa i jak zasłużony spotkał ich los. Czuła lekką dumę, że mogła przyczynić się chociaż w minimalnym stopniu do ich śmierci. Jednak wiedziała, że nie mogła się tym pochwalić nawet przed osobą, dzięki której do tego to doszło, niezależnie od ilości uszu w otoczeniu.
- Oskarżasz mnie, a wrobić możesz każdego.
Odparła neutralnym tonem głosu, czując że zaczyna dochodzić do niebezpiecznie fałszywych wniosków. Nie chciała mieszać działalności Cieniowej z prowadzeniem dojo. Już teraz czuła mądrzejsze spojrzenie Kumakichiego, który mógł przekazać ciekawsze słowa Informatorce. Dlatego decyzję o rozmowie na osobności przyjęła z ulgą:
- Zacznijcie beze mnie.
Odrzekła jedynie na odchodne do swoich uczniów, wiedząc doskonale, że początkujący uczniowie przyjdą tu lada dzień. Zaś ci bardziej zaufani zajmą się nimi, a nie podsłuchiwaniem.

Wykorzystując fakt, iż była na przodzie zamknęła swe oczy, pozwalając by jej słuch zastąpił całkowicie wzrok. Idąc bez najmniejszego zawahania prowadziła "gościa" na tyły dojo, gdybając nad kolejnym krokiem. Pozwoliła sobie o odrobinę za dużo ostatecznie i tak będąc zmuszona zdjąć swą maskę. Na szczęście jako Tsuchinoto Tatsu mogła sobie pozwolić na jeszcze więcej w stosunku do Kanoe Shizunobu, niż Himiko-sensei.
Opuściwszy dojo przekroczyła w ciszy najbliższe kilkanaście metrów, lokalizując każdą żywą istotę w okolicy. Znajdując się na środku ogromnej polany poświęconej na treningu na świeżym powietrzu obróciła się gwałtownie do zabójcy mówiąc:
- Oczywiście, że to nie jest placówka Korpusu. Co nie zmienia faktu, że dowództwo wie o jej istnieniu. - zaczęła neutralnym tonem głosu otwierając oczy - Ale dobrze wiedzieć, że trucizna Suy nie ogłupiła cię na dobre. Choć twe myślenie jest dalekie od ideału, jeśli podejrzewasz mnie o jakąś kradzież.
Odłożyła swój oręż na bok, a na jej prawej dłoni ukazał się jej zabójczy symbol:
- Nie byłeś chyba w Kioto podczas próby jego odbicia? - zaczęła retorycznie znając doskonale odpowiedź na swe pytanie - Wtedy po raz pierwszy miałam okazję spotkać ludzi określanych mianem Akum. Demonich wybrańców wybranych ze szlachetnie urodzonych rodzin, którzy nie są niczym innym niż królikami doświadczalnymi dla ich mocy. Sprawowali jednak oni porządek w ich imieniu, zwalczając w zarodku każdy zalążek sprzeciwu wobec demonich praktyk, a w szczególności poparcia dla Korpusu wszelkimi metodami. Jednocześnie pilnując, by pleb nie uważał się za nic więcej niż potulne mięso dla demonów. Najprostszy przykład, jeden chłopak, który otwarcie popierał Korpus, posłużył wpierw jako narzędzie do wyburzenia ściany w barze podczas godzin szczytu. Tłukli go publicznie z zamiarem zatłuczenia na śmierć, pluli na ludzi oburzonych zakłóconym wieczorem, w międzyczasie pijąc nieswoje sake. A na końcu wygonili wszystkich, gdy grunt zaczął im umykać. Miałam okazję być tego wszystkiego świadkiem i powstrzymać najgorsze. Nawet wymierzyć sprawiedliwość, głównie dla dobra misji, która finalnie się nie powiodła. Nie zapomniałam jednak o tym incydencie, stąd podjęłam jedyną słuszną decyzję. Dałam ludziom możliwość obrony, przed tą bandą demonów w owczej skórze, który nie wystawi ich bezpośrednio na celownik demonów.
Emocje narastały wśród łowczyni, z każdym wypowiedzianym słowem. Czując wyraźnie gniew, jaki czuła wtedy. Przypomniała sobie, jak czuła się, gdy sprowokowała swoją ofiarę do ataku. Jak pełna radości groziła mu śmiercią jego rodziny, z rąk demonów, którym służył. Było to dość przyjemne uczucie, jednak z perspektywy ówczesnej Tatsu było pełne amoku i przerażenia. W końcu zabiła wtedy po raz pierwszy osobiście człowieka. Dziś czuła jedynie satysfakcje z dobrze wymierzonej sprawiedliwości:
- Teraz moja kolei. - oznajmiła stanowczo, poprawiając jeden z kwiatów - Jak mnie tu znalazłeś i co zrobiłeś klanowi Narukaw?
Drobny wiatr zaczął szumieć wprawiając w ruch okoliczne wysokie trawy. Zadała z udawaną podejrzliwością drugie pytanie, doskonale znając na nie odpowiedź. Wiedziała jednak doskonale, że tylko osoba, która nie miała z tą śmiercią nic wspólnego zadałaby to pytanie.

Tatsu obserwowała ze spokojem swojego rozmówce. Spokojem, który był przepełniony pewnością siebie, a konkretnie brakiem pewności jej rozmówcy. Pomimo, iż rozmawiał w otwartym polu z członkiem Korpusu trzymał przez chwilę rękę na swym mieczu. Cofnął się, gdy tylko wykonała gwałtowny obrót. Był wręcz przepełniony nieufnością, która mogła graniczyć ze strachem pomimo jej niemal całkowitej szczerości, co zdawało się wprowadzać zabójczynie w rozbawienie, aniżeli typową dla niej irytację.
Pozwoliła unieść się niemej ciszy, świdrując go uważnie wzrokiem, jakby chciała coś z nich odczytać:
- Ja zaś liczyłam... - odrzekła z drobnym grymasem robiąc krok do przodu - ...że może dojdzie do faktycznego procesu, a nie jakiegoś samosądu.
Westchnęła teatralnie, wzruszając delikatnie ramionami:
- Teraz pozostaje jedynie wierzyć, że Izanami-sama osądzi ich sprawiedliwie.
Obróciła się gwałtownie, by skłonić głowę w sobie tylko znanym kierunku. Wracając do rozmówcy, gdy zaczął wyjaśniać powód jej wykrycia:
- Doprawdy? - uśmiechnęła się lekko, słysząc o tym, że jej dojo wyróżnia się na tle innych - Może dlatego dostrzegłeś je otwarcie działające dopiero teraz? Parę miesięcy po założeniu posterunku Korpusu w tej wiosce, kiedy niektórzy posiedli już tą wiedzę w tajemniczych okolicznościach. Co wydaje się pozornie odrzucać ich udział w tym przedsięwzięciu. Zaś demony są na pewno tak mocno zdesperowane, by polować na każdego, kto włada kusarigamami tak różnymi od tych zabójczych.
Nie podzielała jakkolwiek argumentu, że sama sztuka broni kusarigam może przyciągnąć uwagę demonów. Mimo to wyczuć można było minimalne zamyślenie w jej posturze. Wiedziała, że zrobiła dużo, by uchronić to miejsce przed demonami, jednak miała wrażenie, że zawsze mogła zrobić więcej. Szczególnie, że nie mogła sobie pozwolić na bycie tu cały czas będąc dalej aktywną zabójczynią.
Nie odpowiedziała jakkolwiek na zaczepkę odnośnie zapachu, jednak wiedziała, iż jest to coś nad czym musiała popracować, by uniknąć takich częstszych niespodziewanych wizyt. Musiała zakupić jakieś kwiatowe perfumy. Problem niestety leżał w fakcie, że zapach mógł utrzymywać się w nieznany dla niej sposób, gdyż jej węch działał na pewno zdecydowanie gorzej od tych zabójców, co go posiadają. Fukuro wspominał kiedyś o zapachach pasujących do otoczenia. To jest wioska znana z religiami, więc zapach kadzidła może być najlepszy.
Z drobnych rozmyślań wyrwały ją pytania o Akumy. Wyprostowała się ze spokojem odpowiadając:
- Ich działania skupione są wokół tego regionu. Stąd moje działania tutaj. Nie wykluczam jednak, że mogli przenieść lub rozszerzyć swoją działalność w inne części kraju, wraz z "odpolitycznieniem" miast. Stali się od tego czasu bardziej ostrożniejsi i nie zawsze chodzą otwarcie w kultowych ubraniach. - odparła sucho odpowiadając na kolejną serię pytań bardziej poważniejszym uśmiechem - Z każdym potencjalnym uczniem odbywam indywidualną rozmowę. Zaś nie jestem jedyną, która ich weryfikuje. Tożsamość tych osób pozostawiam dla siebie. Mogę jedynie powiedzieć, że wiedzą o okolicy więcej, niż kiedykolwiek będę w stanie.
Dodała tajemniczo pozwalając rozmówcy dokończyć swą wypowiedź. Wraz z którą na jej twarzy pojawił się uśmiech:
- Jak dobrze mnie przejrzałeś Shizunobu. - odrzekła chłodno robiąc kolejny krok do przodu - W końcu o niczym innym nie marzę, niż o wyrżnięciu wszystkich samurajów, by stać się shogunem, czy cesarzową. Tak kocham te wasze gierki wyższych sfer, że chce stać się ich częścią. Japonia w końcu nimi tylko żyje, a nie problemami zwykłych ludzi.
Zrobiła kolejny krok do przodu patrząc bardziej zuchwałym wzrokiem, poważniejąc niemal natychmiast:
- Ma nienawiść do samurajów nigdy nie miała tak dużego uzasadnienia, jak tutaj, jednak nigdy nie przysłoniła mi wizji Korpusu. Ludzie, którzy mieli bronić mieszkańców, dla większej władzy, wpływów, wręcz lokalnej boskości sprzedali się demonom. Prostaczkowie stali się bezbronni, musieli bać się o swoje życie nie tylko w nocy, ale też w dzień. Co było wyraźną winą Korpusu. Próbujemy bronić ich przed spaczonymi piętnem Izanami-sama istotami, zapominając kompletnie o konsekwencja ich działań. Jakby kompletnie nie istniały. Jeśli podczas naszej operacji w Kioto od tak parę ważniejszych rodów samurajskich zostało doszczętnie wymordowanych przez demony za współpracę z Korpusem, kto będzie bronił ich przed ludzkim złem? Nie może zrobić to Korpus, gdyż nie miesza się on w sprawy ludzkie. Demony nie będą miały jednak takich zahamowań, by zyskać w tak prosty dla nich sposób dodatkowych wyznawców. I tak koło demoniej przemocy się toczy...
Zacisnęła gwałtownie pięści biorąc gwałtowny wdech:
- Jaką mam pewność, że nie użyje ktoś tej podstawowej dla nas wiedzy w nieszczytnych celach? Żadnej, gdyż nie jestem ich matką, by oceniać który cel jest szczytny, a który nie. Mam jednak pewność, że gdy ludzie będą potrzebować pomocy przed złem ludzkim, czy czyimś nieszczytnym celu będą mogli zwrócić się o pomoc do innych ludzi, obronić się sami, a nie błagać o nią demonów. Że już nie wspomnę, iż ci którzy na prawdę są godni staną się dzięki temu dojo częścią Korpusu lub będą przekazywać tą wiedzę dalej, gdy prędzej czy później ma dusza będzie błąkać się w demonich wnętrznościach.

Przeciągle wypuścił powietrze nosem, znajdując wreszcie jakieś ujście dla swojej irytacji.
— Żeby mieć wymówki, dla których nie możesz uszanować czyichś oczekiwań, szczególnie, jak ten ktoś identyfikuje się nazwiskiem? — sarknął w bezpośrednim wyrazie swojego zgorszenia jej podejściem. Z domysłu to on miał być "tym złym", a jednak szanował ją na tyle, by jej ani nie zwyzywać, ani nie uderzyć, ani nawet nie prowokować do działań, które przeciwko niemu podejmowała. Zaskakującym jego zdaniem było, że tak niewielkie żądanie, jakim było utrzymanie dystansu między nimi, okazało się zbyt dużym wyzwaniem dla osoby tytułującej się tsuchinoto. A wystarczyło, żeby nie podchodziła.
To dobrze.
Było to dość proste podsumowanie, jak na to, jak złożone pytanie wówczas zadała.
Odnośnie następnej kwestii, spodziewał się, że będzie sam mógł podjąć tę decyzję, ale tsuchinoto będzie miała na to jakąś swoją wizję - i poniekąd tak było. Ledwo przyłożył sobie palec wskazujący i środkowy do brwi, kiedy zupełnie obojętnym tonem odpowiedział krótko z olewczym machnięciem ręką:
— Może być "Wan".
Dobrze wiedział, skąd mu się to wzięło, lecz było to pierwsze-lepsze imię, na jakie wpadł. A w zasadzie fragment imienia, który przy okazji wydawał się wystarczająco "prosty", żeby wieśniacy, którzy wkrótce mieli go otoczyć, w to uwierzyli. Z resztą, nie zastanawiał się specjalnie nawet nad nazwą dla swojej katany - a to dla niektórych było grzechem, bo przecież dusza miecza i cośtamcoś, w co Shizunobu zwyczajnie nie wierzył - więc czemu miał bardziej się wysilać przy nic nie wnoszącym do jego życia przydomku? Będzie musiał się jedynie nauczyć reagować na nie, kiedy rzeczywiście ktoś się tak w ten sposób do niego zwróci.
Przez jeszcze chwilę stał, wyczekująco wpatrując się w Tatsu. Był w pewnym sensie pod wrażeniem, że kobieta była w stanie być jednocześnie irytującą idiotką, jak i kimś siłą rzeczy zasłużonym dla Korpusu, skoro podjęła się takiego przedsięwzięcia jakim było dojo trenujące mieszczan, aby mogli bronić się przed zwolennikami demonów.
Nie miał złudzeń, że Himiko byłaby w stanie tak długo wiązać się pasem, aż jego w tym właśnie miejscu zastałaby śmierć ze starości. Samuraj natomiast, poza swoją przestrzenią, szanował także swój czas i miał już cholernie dość tego prowadzonego przez nią cyrku.
Z drugiej strony, duma nie pozwalała mu tego tak zostawić.
Obrócił się na pięcie w kierunku budynku, lecz celowo zawadził ramieniem o kobietę tylko po to, aby zanim on zrobi krok, ona, zepchnięta, zrobiła go pierwsza, choćby miał być minimalny. Nijak się nie odezwał więcej, jedynie po drodze poprawił ułożenie towarzyszącej mu katany.
Nie planował uświadamiać jej, że w istocie długo potrafił chować urazę.

z/t x2