Ingerencja MG

Re: Brzeg rzeki Kizu — Wto Lut 27, 2024 1:35 am

Ingerencja MG

Świątynia Tsukiyomi

- Nie mam zamiaru, ale też staraj się nią we mnie nie celować! - dało się usłyszeć po lewej stronie Tokugawy, kiedy Oku wyraźnie zdecydował się na dołączenie razem z nią do pościgu za demonem, choć wyraźnie trzymał się nieco na boku i bardziej na tyle, starając się obserwować otoczenie, zupełnie jakby oczekiwał ataku znienacka, tym bardziej przy kolejnym klekocie dochodzącym gdzieś przed nimi.
Zabójca towarzyszący jednookiej nawet zatrzymał się, jakby w obawie co do tego, co mogło się zadziać, kiedy dostrzegł jak ta chowa swoją broń do sayi - może była to wyłącznie przezorność, a może wręcz paranoja z jego strony, że mogło się coś stać, ale nawet w tej chwili nie mylił się wcale, bo oboje zaraz po wyprowadzonym przez Tokugawę ataku mogli usłyszeć kolejny klekot i trzask drewna.
Demon padł przed siebie trafiony pierwszą formą oddechu księżyca jeszcze zanim pięciooka czajka w pełni została schowana w sayi - ale nie wydawał się być tym przejęty, kiedy mogli dosłyszeć podobne dźwięki jak kiedy dopiero wybierali się do świątyni. Klekot i śmiech przeplatały się, a wydająca je z siebie istota nocy wykrzywiła się i obróciła górną częścią tułowia do Miyohime. Maska zdawała się nie wyrażać niczego - ani bólu, ani szaleństwa, ani nawet groźby. Spokój, drażniący i stały w niej uśmiech. W tej chwili nawet w oczach trudno było cokolwiek dostrzec. Głównym niepokojącym widokiem zdawały się być dwie połowy ciała demona, które wyraźnie przecięte za sprawą ataku zabójczyni, zaczęły poruszać się oddzielnie od siebie, bo i nogi gdzieś powoli zaczęły się poruszać w przód.
A jednak tułów z głową leżały w miejscu, jakby bez obawy przed nichirin i końcem, który mógł nastąpić.
- Kurwa..! Lewo! - zawołał zaraz Oku, a Miyohime mogła poczuć pociągnięcie w stronę, w którą zawołał, chwilę po tym już dostrzegając wyskakujące w powietrze ostre kamienie z ziemi - mieniące się pięknie w świetle księżyca.
Kamienie, które prowadziły ich również do samej kryjówki demona.
- Ha.. hahaa... nic się nie zmieniłeś! - zawołał demon, nie przerywając swojego śmiechu, kiedy Oku starał się przyjrzeć dokładniej ziemi.
- W razie czego będę cię osłaniał... - rzucił Oku, zaraz po tym również dzieląc się z Tokugawą tym, gdzie dokładnie nie powinna stawiać kroków, bo mógł tam dostrzec błyszczące kamienie.

Podsumowanie

Termin: do 03.03
Kolejność: dowolna
Dodatkowe informacje:

wygląd demona
MG prowadzący - Fukurō, w razie pytań czy wątpliwości zapraszam na PW.

Re: Brzeg rzeki Kizu — Wto Lut 27, 2024 8:03 pm

Oddech Księżyca niewątpliwie podobał jej się coraz bardziej. Każdy kolejny efekt machnięcia mieczem obserwowała z uczuciem podobnym spotkaniu miłości swojego życia po latach niewiedzy o jej stanie. Bała się jedynie, że w którymś momencie wróci jej zewnętrzna świadomość, a ona obudzi się i po prostu będzie dalej zwykłą użytkowniczką Oddechu Wiatru. Księżyc jednak pasował do niej o wiele bardziej, uświadamiając przy tym, że dotychczas nie czuła prawdziwego pojednania z technikami, którymi się posługiwała.
Z triumfem przyglądała się upadkowi demona, jednak ten, mimo podzielenia na dwie części, dalej jedną z nich uciekał. Ułożyła usta w dzióbek wyrażający niezadowolenie - wiedza o przeciwnikach kazała myśleć, że musiała go pozbawić głowy, a jednak to nie głowa uciekała, a nogi.
Nie wątpiła, że nie był to koniec.
Lewo!
Miyohime nie zdążyła zareagować, ale szczęśliwie zrobił to Oku, ściągając ją w odpowiednim kierunku. Unosząc wysoko brwi, odprowadziła wzrokiem kamienie, które ni stąd ni zowąd wyskoczyły z ziemi, prawie ją na siebie nadziewając. Spodziewała się wielu rzeczy, ale niekoniecznie tej - chociaż może to i lepiej, bo zdaniem demona postępowała dokładnie tak samo jak Tsugikuni.
— Kochany jesteś — wyznała z wdzięcznością a propos pomocy, jakiej udzielił jej towarzysz. Kiedy wróciła spojrzeniem do demona, uśmiechnęła się zębicznie i ruszyła tak, jak prowadził ją mężczyzna - chociaż było to nieco upokarzające, biorąc pod uwagę, że wytraciła całą prędkość i werwę przez konieczność bycia prowadzoną, żeby móc zbliżyć się do przeciwnika.

Jeżeli wskazówki w którymś momencie się zakończą, Tageri spróbuje zlokalizować obie części demona i jeżeli będą w potencjalnym zasięgu, postara się uderzyć jednocześnie w nie obie szesnastą techniką nowego oddechu.

Re: Brzeg rzeki Kizu — Nie Mar 03, 2024 8:31 pm

Ingerencja MG

Świątynia Tsukiyomi

- Uważaj! - rozległ się kolejny krzyk, kiedy już Tokugawa wyprowadziła cięcie mające doprowadzić do szesnastej techniki - choć mogła z łatwością określić, że nie był to głos Oku, a kiedy sama chciałaby obrócić się w stronę, z której docierało wołanie, nie była w stanie tego zrobić. Jeszcze przez moment mogła wpatrywać się przed siebie, w to jak użyta technika nie tylko zraniła uciekającego chwilę później demona, ale i mężczyznę znajdującego się przed nią, a który wyraźnie starał się podjąć walki z przeciwnikiem. Był zabójcą, korzystającym z oddechu wiatru, to mogła dostrzec po jego ruchach. - Celujesz w demona czy Tsugaru?!
- Ostrzegłem go - wyszło z ust Miyohime, których nawet nie mogła powstrzymać. Poczuła mieszankę znużenia, ale i zadowolenia, gdzie to drugie wiązało się z wyraźnym

Zaraz po tym sam obraz zmienił się na demona, którego zarówno uciekające nogi, jak i nigdzie nie ruszający się tułów, zostały trafione. Obie znajdywały się w dwóch osobnych kraterach, a sam demon starał się jeszcze wić, wypluwając z siebie serię niezrozumiałych słów.
- nów... to znów... to chciałeś... planowałeś to od początku... ty cholerny... ty zdrajco... to ty... to było twoim... - bełkotał na końcu, powoli rozsypując się, co nie zajęło wcale długiego czasu.
Miyohime za to mogła dostrzec, że sam Tsuguru stracił życie prawdopodobnie dwukrotnie - i to przy użyciu dokładnie tego samego ciosu. Jedyne, gdzie pozostał po nim ślad, był dziennik twórcy oddechu księżyca - jako zabójcy oddechu wiatru, który nie dał rady udoskonalić własnych umiejętności przed nagłą śmiercią.

Oku stał obok, niepewnie i uważnie przyglądając się zabójczyni. Dopiero, kiedy ta się poruszyła, odetchnął w uldze.
- Znów chyba... straciłaś kontakt - powiedział, krzyżując dłonie na piersi, kiedy przeszedł wzrokiem do krateru, w którym nie było już śladu po demonie. - Zdam raport... skoro wyraźnie pozbyłaś się problemu za mnie - powiedział Oku, rozglądając się jeszcze po lesie, jakby w poszukiwaniu odpowiedniej ścieżki.
- Zostajesz tu jeszcze czy..?

Podsumowanie

Termin: do 10.03
Kolejność: dowolna
Dodatkowe informacje:

wygląd demona
MG prowadzący - Fukurō, w razie pytań czy wątpliwości zapraszam na PW.
Gratulację! Miyohime opanowała oddech księżyca!

Jedyne doskwierające Miyohime rany to obite plecy po ataku wypychającym z jaskini - za kilka dni nie będzie śladu, a pierwsze poziomowe rany nie wymagają wątku z medykiem.

Dziękuję za wątek i sprawna odpisy, i zapraszam do napisania już posta z Z/T!

Re: Brzeg rzeki Kizu — Wto Mar 05, 2024 11:46 am

Zaniepokojona otworzyła szerzej oko, automatycznie spinając mięśnie do potencjalnego ataku, uniku, czy innej reakcji na zagrożenie, którego nawet nie mogła dostrzec. Chociaż chciała zobaczyć powód, dla którego ostrzegawcze hasło padło, nie była w stanie. Zmuszona do patrzenia przed siebie, obserwowała, jak jej technika rani człowieka; innego Zabójcę. A jednak nie czuła żalu ani poczucia winy, co z resztą podkreśliła słowami, które opuściły jej usta mimowolnie. Nie zdążyła nawet pomyśleć, a usłyszała swój głos. Techniki Oddechu Księżyca nie były jedyną rzeczą, którą teraz dzieliła z Tsugikunim - były to także jego wspomnienia, przemawiający jej ustami charakter. Różnili się pod wieloma względami, ale jednocześnie łączyło ich teraz tak wiele.

Podeszła do rozsypującego się demona, z zaciekawieniem zmieszanym z niewielką dozą niepokoju wysłuchując jego słów. Przez dłuższą chwilę próbowała rozdzielić swoje doświadczenia i uczucia od tych Michikatsu, żeby móc jednoznacznie stwierdzić, jaki był jej stosunek do tej sytuacji. Było jej szkoda Tsugaru jak każdego innego Zabójcy; było jej trudno uwierzyć, że twórca Oddechu Księżyca tak bardzo się nie przejmował krwią na swoich rękach. Tsugikuni był zdrajcą, ale czy już na tym etapie? Czy po prostu nad zabicie demona przekładał dosłownie wszystko? Dla Miyohime oczywistym było jednak, że ona Korpusu nie zdradzi, a swoje nowe umiejętności wykorzysta przeciwko tworom Muzana. Być może kiedyś także i swojego niechlubnego idola - jemu także życzyła utraty głowy, ale jako przedostatni przedstawiciel rasy, która nigdy nie powinna była pojawić się na świecie.

Wtem, poczuła dziwny ucisk w ciele. Głośno oddychając uklękła na jedno kolano, podpierając się jasnofioletową kataną. Ciało potrzebowało poukładać sobie na nowo proces oddychania.
Znów chyba... straciłaś kontakt.
Uśmiechnęła się do siebie, wstając ociężale na równe nogi i chowając katanę do sayi.
— Baw się dobrze, nienawidzę raportowania — oznajmiła rozbawiona, z uśmiechem na twarzy ostatni raz oglądając się na wyryty techniką krater. Miała nadzieję, że Yoshiro będzie z niej równie dumny, co ona sama. — Spadam stąd, starczy mi na dzisiaj — westchnęła, przeciągając się i ruszając w kierunku potencjalnego wyjścia z obszaru świątyni. — Chodź, Słoneczko. Stawiam kolację, raport napiszesz w międzyczasie.

z/t