Okolice jeziora były dobrym miejscem do łowów, a przynajmniej tych, na które uczęszczał Osamu. Specjalnie oczyścił się nieco z brudu, by nie przyciągać nadmiernej uwagi, choć ludzkie oczy i tak miały tendencję do prześlizgiwania się po jego sylwetce, jakby nie istniał lub był irytującym kawałkiem śmieci na drodze. Szedł nieco zgarbiony, ze znudzonym wzrokiem pozornie wlepionym w ziemię, gdy w rzeczywistości śledził widoczne części sylwetek ludzkich pojawiające się w jego polu widzenia w poszukiwaniu sakiewek z monetami i innych wartościowych przedmiotów. Miał już niemałą wprawę w ocenianiu co było łatwym celem, a czego nie byłby w stanie niepostrzeżenie ukraść.

Tym razem dotarł na skraj plaży, sfrustrowany brakiem łatwego celu. W tym tempie nie uzbieram pieniędzy do usranej śmierci. Skrzywił się, zwracając spojrzenie w kierunku jeziora. Na plaże kręciło się o tej porze niemało ludzi, szczególnie naiwnych podróżnych. Czystym przypadkiem odwrócił głowę nieco w bok... Och? Przez chwilę przypatrywał się kątem oka mężczyźnie o rudych włosach i brudnych rękach. Wyglądał jakby coś pisał lub malował, lecz Osamu nie chciał ryzykować bezpośredniego spojrzenia w jego stronę. Zacisnął na moment szczękę, po czym ją rozluźnił i odetchnął bezdźwięcznie.

Pozornie kontynuował spacer, idąc tak, by znaleźć się bliżej starał się być cicho, ale postawę trzymać rozluźnioną i jak najmniej podejrzaną. Gdyby tylko udało mu się podejść dostatecznie blisko, zamierzał chwycić pierwszy lepszy worek znajdujący się obok mężczyzny i rzucić się w kierunku tłumu ludzi, a następnie między ciasne uliczki. W końcu znał Otsu jak własną kieszeń i wiedział jak uniknąć ślepych zaułków.

Bycie nowoprzyjętym Zabójcą Demonów oznaczało, że musiał jeszcze dla siebie wyrobić własne imię. Bycie nowoprzyjętym Zabójcą Demonów klasy Ne oznaczało, że musiał dla siebie wyrobić własne imię, nie mógł niczego zrobić sam i robił bardziej za chłopca na posyłki. Co miało swoje plusy i minusy, jednak człowiek musiał przyznać, że jeżdżenie po całym kraju, żeby załatwić cudze sprawy bywało trochę… męczące, delikatnie mówiąc.
Dlatego też kiedy przechodził koło jeziora, zauważył bardzo ładną scenerię, którą mógłby przelać na papier. Zastanawiał się dokładnie pięć sekund, a myśl szła od „nie powinienem się tak zatrzymywać, szybciej będę wtedy w osadzie” przez „ale jestem trochę zmęczony, w sumie miło byłoby chwilę posiedzieć”, kończąc na „w sumie zapracowałem sobie na przerwę i mogę porysować”.
Dlatego też znajdował się w takiej sytuacji: usiadł na brzegu, węgiel w ręku i na skrawku papieru powoli pojawiał się szkic scenerii przed nim.
Bo niestety młody Kashiwa cierpiał na coś, co można nazwać przesadną immersją w swoje zajęcie. Szczególnie jeśli ów zajęcie było jakkolwiek związane z rysowaniem lub majsterkowaniem. Zatem nic dziwnego, że nawet z jego wysoce rozwiniętym słuchem (!) nie słyszał, że ktoś do niego się zbliża, że jest coraz bliżej i bliżej, że w końcu stoi za nim, a zaraz miał odbiec w siną dal z jego sakiewką z pieniędzmi. Teoretycznie pieniądze nie były jego, więc mógłby naściemniać rzemieślnikom z Yonezawy, że po prostu dał się zrobić w konia i sprzedawcy zerżnęli z niego więcej hajsu niż to było konieczne. Obawiał się jednak, że ten pomysł nie przeszedłby z dwóch prostych powodów: po pierwsze, robił zakupy w imieniu swoich mistrzów, którzy znali praktycznie wszystkich, co trzeba; po drugie, przez to, że chodziło o bardzo konkretnych klientów, to nikt nie próbowałby przerobić nawet jakiegoś byle którego dzieciaka o hajs, skoro chodziło o interesy z oddziałem mimo wszystko wojskowym. Aczkolwiek nie zdziwiłby się, jeśli ludzie o tym zapominali – on sam czasem zapominał, że teoretycznie służą siogunowi, a nie… w sumie nie wiedział komu, ludzkości? Bardzo zaskakująco wąskie określenie, jak teraz tak o tym pomyślał.
Tak czy inaczej, był trochę w dupie.
Chociaż może nie do końca! Ponieważ chociaż tajemniczy jegomość sięgnął po jego sakiewkę i już miał dać dyla, to Kashiwie udało się złapać go za przegub dłoni tuż nad nadgarstkiem, zatem nawet jeśli nieznajomy miał już jego pieniądze, to jeszcze nie był w stanie z nimi uciec. To była zasługa jego całkiem niezłej zręczności. Coś może jednak się przydało z tego felernego treningu.
Przyjrzał się swojemu niedoszłemu rabusiowi. Wyglądał młodo… strasznie młodo. Był beznadziejny w ocenianiu wieku po wyglądzie, ale musiał być dużo młodszy od niego. Gdyby był bardziej poetycki, to powiedziałby, że wyglądał na kogoś, kto łatwo w życiu nie ma.
Po chwili jednak ogarnął, że powinien chyba coś powiedzieć, a nie się tak gapić.
- Chyba nie powinieneś tego robić – powiedział ostrożnie, nie unosząc głosu. To nie był dobry moment na to, żeby jego introwertyzm się obudził i stwierdził, że to czas zabłysnąć, jednak też po prostu nie chciał brzmieć groźne. Nie chciał krzyczeć. W końcu miał do czynienia z dzieckiem, a pewnie miało swoje powody, żeby próbować go okraść…
Prawda?

Yamato postanowił zmylić pościg i skoro nie wyszło na odludziu, to poszuka szczęścia w gęstszej zabudowie. Szczerze powiedziawszy wolał dzicz, jednak nie miał wyboru i robił się zdesperowany. Uważnie zakradł się do miasteczka Otsu. Co kilka chwil nerwowo zerkał na horyzont wypatrując ognistego rąbka słońca, które niechybnie nadchodziło. Jak szaleniec w poszarpanym stroju przemierzał opuszczone uliczki. Rzucał na lewo i prawo nerwowe spojrzenia. Od biedy mógł wparować do jednego z domów. Lecz o tej porze było to samobójstwo i zwrócenie na siebie uwagi połowy osady.
Przez chwilę się jeszcze łudził, ale w końcu zrozumiał, że nie zdąży. Ryzyko było zbyt wielkie. Poszukiwania ofiary zeszły na drugi tor, a skupił się na znalezieniu jakiegoś zakamarka, idealnie - opuszczonego domu czy innej rudery. W końcu dojrzał jakieś ledwo trzymające się na zawiasach drzwi i bez wahania wślizgnął się do środka. Kątem oka zobaczył linię światła sięgającą dachów co wyższych budynków. Było blisko.
Rozglądnął się po swoim nowym schronieniu. W powietrzu utrzymywała się stęchlizna, a na ziemi walały się różne odpadki. Od dawna nikt tu nie był, a jeśli to tylko po to by ulżyć pęcherzowi. Ze zrezygnowaniem demon wszedł do kolejnego pomieszczenia i po prowizorycznym sprzątnięciu śmieci z ziemi usiadł w kącie. Zawinął się resztkami ubrania i jak kloszard zapadł w uważny sen. Kilka razy podnosił głowę nasłuchując, lecz poza stłumionymi dźwiękami życia z ulic nic go nie niepokoiło.

Tak przynajmniej mu się wydawało, że nadszedł zmierzch. Zewnątrz odgłosy nieco ucichły i prześwitujące gdzieś na drugim końcu przyciemnione światło podpowiadało mu, że zaczynało się ściemniać. Dodatkowo usłyszał jakieś szuranie i dziwne dźwięki z przedsionka rudery. Podniósł uważnie głowę w nieco zwierzęcym geście i nasłuchiwał. Wciągnął głęboko powietrze by ocenić otaczające go zapachy i od razu pożałował. W końcu tymczasowo okupował pełną śmieci i odpadków ruinę. Skrzywił się z niesmakiem, ale podniósł się i podpierając ręką skierował się do progu pomieszczenia.
Powoli i uważnie wychylił się zza rogu, starał się dostrzec coś w ciemnościach, jakikolwiek ruch. Jednocześnie ciekawiła go pogoda na zewnątrz. Pierwszy rzut oka uświadomił mu, że wciąż był dzień i kapiące przez dziury w dachu krople oznaczały przelotny deszcz - powód przyciemnienia okolicy. Gdyby to jeszcze była burza to może, ale ryzyko polowania w takiej mżawce było zbyt duże. Tym bardziej z uwagi na obecność zabójców w okolicy.
Następnie znalazł źródło hałasu. Gdzieś przy spróchniałej ścianie drapały podłogę dwa wychudzone szczury. Dmuchnął przez nos powietrzem w pełnym irytacji fuknięciu i skierował się ponownie w kierunku swojego kąta do spania. Przynajmniej rany przestały krwawić i aktualnie pokryty był jednym wielkim strupem. Niestety ruchy wciąż mogły oznaczać otworzenie się szram na całym ciele.
Ponownie oparł się plecami o ścianę i siedząc przymknął oczy zapadając w półsen.

Kap.
Kap.
Kap.
Yamato ponownie otworzył oczy. Trzecia kropla spadająca na czubek głowy to była przesada. Z nienawiścią spojrzał w ciemność sufitu szukając miejsca jego udręki.
Kap.
Tym razem kropla spadła między oczy. Naciągniętą do granic wytrzymałości silną wolą nie zaczął wrzeszczeć obelżywych słów na dach, tego kto go zbudował oraz jego rodzinę. Ostatecznie gdyby ktoś przechodził obok klnącej na niebiosa ruiny, ktoś mógłby postanowić to sprawdzić, a tego przecież nie chciał. Z jednej strony to jedzenie, ale z drugiej lepiej póki co nie zapraszać czarnego ptactwa do okolicy. Jeśli tylko przyjdzie noc to sama mieścina wydawała się być całkiem niezłym miejscem.
Tak więc rzucając bezeceństwa w myślach wstał i rozglądnął się w poszukiwaniu nowego legowiska. Podszedł na środek małego pokoju i spojrzał na wszelki wypadek ku głównym drzwiom. Wciąż świeciło słońce, a mokra pobudka musiała być skutkiem poprzedniego deszczu. Zapewne musiało minąć trochę czasu aby woda przeciekła przez dach. Zerknął tęskno na poprzednie miejsce, to była naprawdę wygodna podłoga, choć nieco wpijała się w tyłek. Teraz jednak na jej środku rosła mała kałuża. Trzymając się jedną ręką za obolały bark zaczął odgarniać śmieci nogą z desek podłogi. W końcu gdy był względnie zadowolony ponownie usiadł na nowym posłaniu. Nie było tak dobre jak poprzednie i ciągnęło wiatrem przez ścianę, ale przynajmniej było sucho. Oby tylko nie dostał legendarnego wilka, choć nawet najznamienitsi mędrcy są sprzeczni wobec tego o co dokładnie chodzi matkom.

https://hashira.forumpolish.com/t120p950-rzut-kostka#14254

W końcu nadeszła noc. Yamato powoli wychylił się ze swojej siedziby. Aktualnie pewnie i tak wyglądał raczej jak chodząca sterta szmat niż znamienity święty mąż. Rozglądnął się uważnie w obie strony dróżki. Było cicho jak makiem zasiał. Czy w tym cholernym miasteczku nic nie żyło?
Skręcił na prawo i krok za zmęczonym krokiem zaczął maszerować po błotnistej ścieżce. Ponownie wciągnął powietrze nosem w poszukiwaniu chociaż nutki człowieka. Na bogów, teraz to by nawet był w stanie zjeść jakiegoś żebraka. Nic takiego nie wyczuł. Z jakiegoś powodu musiał trafić do opuszczonej części miasteczka.Człapiąc w pojedynczych kałużach szedł dalej. Od czasu do czasu zaglądał do okien budynków. Te które były “jakoś” wyglądające okazały się być jakimiś magazynami i sądząc po jakości skrzynek niezbyt ważnymi.
Podszedł do jednego z takich budynków i szarpnął za drzwi. Nie otwierały się więc użył więcej siły. Z trzaskiem musiały w końcu ustąpić nienaturalnej sile. Gdzieś w oddali usłyszał prychnięcie przestraszonego kota. Chwilę później nieśmiało spojrzał na drzwi i zrozumiał, że szarpał je w złym kierunku. Głód zaczął sprawiać, że robił się niezdarny. Z ciekawości podszedł do skrzynek i zaglądnął do środka. Ukazały się mu garście rybich i innych kostek. Kolejne śmietnisko. Od niechcenia, aby dać upust frustracji przewrócił skrzynię rozsypując białe kości po magazynie. Westchnął i miażdżąc je stopami wyszedł ponownie na noc.

https://hashira.forumpolish.com/t120p950-rzut-kostka#14259

Miękkie błoto oblepiało stopy sprawiając, że chodzenie było znacznie bardziej męczące niż powinno. Męczące i irytujące. Głód i rany na ciele sprawiały że wszystko stawało się irytujące. Yamato był zwyczajnie zmęczony pechem jaki go spotkał. Najpierw kruki, potem dzień i deszcz. Dałby wiele za jakąś prostą ofiarę. Całe szczęście, że nie było w okolicy innych demonów, zwłaszcza Kizuki. Ci to z całą pewnością zaraz by przedstawili jakąś fantastyczną ofertę nie do odrzucenia. Badna intrygantów.
Po chwili jednak coś usłyszał. Jakby jakiś przytłumiony i bełkotliwy głos. Pionowe źrenice kocich oczu od razu się rozszerzyły wpuszczając więcej światła. Brzmiało to jak człowiek - ofiara. Demon od razu odzyskał energię. Krok po kroku zaczął zbliżać się do źródła mamrotania.
- …dolony Sai i jego…co ja… biłem… - Wychwycił w eterze nocy pijacki monolog. Wychwycił również drugi dźwięk. Spadający z wysokości około pasa na błoto strumień wody. Dźwięk był dosyć charakterystyczny.
Yamato był nieostrożny, działał jak w transie. Idąc wywołał o wiele zbyt wiele hałasu. Chlupot kałuży, jęknięcie drewna o które się oparł. Śpieszył się. Był wygłodzony. Nawet zwykły śmiertelnik go usłyszał.
- Spie… - Zaczął mówić przez ramię sądząc zapewne, że to wspomniany Sai go znalazł. Jednak nie był to jego znajomek i uderzenie pięści w głowę rozbiło ją jak dojrzały arbuz brudząc okoliczne ściany krwią, kośćmi i kawałkami mózgu. Demon nie miał ochoty na zabawę z ofiarą. Choć zazwyczaj lubił nieco rozrywki w kotka i myszkę. Dzisiaj jednak był bezwzględnie skuteczny.
Zanim ciało dobrze zaczęło spadać mnich wyrwał rękę z barku i zatopił kły w bicepsie. W końcu poczuł upragniony smak krwi i mięsa. Jadł jak bestia, zdziczały demon, a nie jeden z wybrańców Kizuki. Pozbawione głowy ciało z mlaśnięciem wpadło na plecy w błoto. Pijaczek nawet nie podciągnął spodni.
Niestety nie dano mu długo się nacieszyć posiłkiem. Nie zdążył dobrze ogryźć ramienia i usłyszał nawoływania rzucane w mrok nocy. Któryś to raz z rzędu obraził okolicznych bogów. Spojrzał w kierunku hałasów, a następnie na ciało. Mógł ryzykować? Dzisiaj odpuści. Chwycił ręką za kostkę u nogi, podniósł ją i stąpnięciem pięty na biodro urwał ją w przy miednicy. Będzie na drogę. Następnie wybił się z błota i wskoczył na dach. Oderwał jeszcze podudzie i rzucił na bok. Trzymając pod pachą w ten sposób obrobiony udziec zaczął uważnie odchodzić od miejsca rzezi po dachach.

https://hashira.forumpolish.com/t120p950-rzut-kostka#14262

Zaraz, zaraz. Dlaczego właściwie to miał uciekać? Było to opuszczone miejsce. Miałby sobie nie poradzić z garstką popitych brudasów?
Po przejściu na kolejny dach zatrzymał się i odwrócił w kierunku nawoływań. Wydłużył pazury obu dłoni do bojowej długości. Do czego to doszło? Żeby demon uciekał przed ochlejusami. Yamato pokręcił z niesmakiem głową. Głód już mu się rzucał na mózg. Od niechcenia nawet wyrzucił na ziemię przygotowany wcześniej kawałek mięsa.
Przyszedł czas na rozrywkę. Poruszył barkiem, którego rana częściowo się zagoiła, jakby chciał go rozgrzać i sprawdzić jego sprawność. Następnie zeskoczył cicho z dachu.
Teraz już, kiedy odzyskał energię, mógł pozwolić sobie na nieco zabawy. Cicho jak kot zaczął skradać się z powrotem w kierunku pierwszej ofiary. Czekał na niechybny dźwięk, kiedy koledzy znajdą pozbawionego głowy trupa.
Jak na zawołanie moment później ciszę nocy rozerwał przerażony krzyk. To był jego sygnał. Oderwał się od ściany niczym fragment cienia i na miękkich nogach ruszył w kierunku ludzi. Była ich trójka. Wszyscy przerażeni spoglądali na ciało. Ten najbliżej nawet sobie klepnął czterema literami w błoto. Mnich poruszał się jak błyskawica przebiegł za dwoma stojącymi nieco z tyłu pozbawiając jednego z nich głowy za pomocą czystego cięcia pazurów. Szelest kroków demona i mlaśnięcie uderzenia zwróciły uwagę drugiego, ale nie zorientował się, co się stało. Uświadomiło mu to dopiero upadające ciało drugiego koleżki.
Nie minęło wiele czasu i Yamato znowu uderzył. Możliwe nawet, że cel dostrzegł nadchodzący ciemny kształt demona, lecz nie oznaczało to, że miał czas aby zareagować.
Uderzenie prawego kolana w brzuch wybiło mu powietrze z piersi i podniosło z ziemi. Kolejne uderzenie lewego łokcia na żuchwę oderwało ją tworząc z głowy karykaturalny kształt i możliwe, że pozbawiając cel przytomności. Trzeci cios nadszedł od dołu. Złożone we włócznie pazury prawej ręki przebiły odsłonięte podniebienie, mózg i czaszkę wychodząc czubkiem głowy. Ręka mnicha została uwięziona w obwarzanku stworzonym z czerepu, więc uderzył ją wnętrzem drugiej dłoni rozbijając ją na części.
Teraz Yamato z rękami ociekającymi krwią skierował się do siedzącego w błocie pijaczka, który wciąż próbował przetworzyć w swoim zatrutym przez alkohol umyśle co się właśnie stało. W szoku nawet nie zareagował gdy demon podszedł leniwie i chwycił szeroko ręką jego głowę. Zauważył jednak gdy palce obejmujące jego głowę zwiększyły nacisk, wyraził owe spostrzeżenie przez przeraźliwy krzyk, który zwiększał się z każdą chwilą. Uciszył się dopiero gdy pazury zagłębiły się w czaszce, a z nosa poleciałą krew.
Zadowolony potwór stanął pośrodku rzezi. Nie miał pojęcia, który z nich to Sai i nie miało to też większego znaczenia. Rozglądnął się po ciałach i doszedł do wniosku, że wybierze tego przeciętnego, nie za grubego i też aby nie był zbyt chudy. Ciągnąc za nogę trupa poszedł w kierunku jednego z magazynów aby się w końcu posilić i zregenerować siły. W końcu mógł dalej ruszyć w kierunku Oguni.