Pewna obietnica pomocy

Re: Pewna obietnica pomocy — Wto Wrz 12, 2023 10:03 pm

Wcale nie podobała jej się ta sytuacja. Wodziła strzałą za celem, cierpliwie czekając, aż będzie mogła wystrzelić, ale zabójcy kłębili jej się przed demonem i utrudniali posłanie strzały. W końcu jednak zwolniła cięciwę i pocisk śmignął, uderzając w nogę demonicy, ale rudowłosa niespecjalnie pokazała, że ją to jakkolwiek cieszy. Trafiła, ale zamiast zadowolenia, było tylko zniecierpliwienie.
Nawinęła kolejną strzałę bez przekonania, spodziewając się że znowu będzie musiała czekać, aż nadarzy się okazja i pewnie miałaby rację, gdyby demonica nie postanowiła zareagować na łuczniczkę.
Miała ochotę uskoczyć, a przynajmniej instynkt podpowiadał jej, że powinna to zrobić. Powstrzymała się jednak, bo nagle uświadomiła sobie, że stoi za nią Nanami. Cholerna Nanami, która nie mogła się ruszyć z miejsca, a która najprawdopodobniej dostanie cierniami, jeśli tropicielka ruszyłaby się chociaż trochę.
Zamiast więc uniknąć, Atsuko zwolniła strzałę. To był najszybszy sposób, żeby się jej pozbyć. Wycelowała ją nieco w górę, tak by nie trafić ani w Hirokiego, ani w Naofumiego. Potem ręką, którą wcześniej napinała cięciwę, spróbowała szybko sięgnąć do jednego ze swoich noży. Chciała spróbować zasłonić się przed pociskami zarówno łukiem, jak i ostrzem, a w ten sposób chociaż odrobinę uchronić ciało przed nieuchronnymi obrażeniami.

Spoiler:

Re: Pewna obietnica pomocy — Wto Wrz 12, 2023 11:50 pm

W końcu udało mu się stanąć dotrzeć do miejsca starcia, co prawda ich przeciwniczka uniknęła ataku ale rozkojarzył ją przynajmniej na tyle by reszta jego towarzyszy mogła ją trafić. Potężna rana na korpusie demona i zraniona noga. Krok po kroku osłabiali bestie co doprowadzi do jej zguby. Na tym wszak polegała przewaga zabójców nad tymi potworami, oni współpracowali by razem osiągnąć sukces dzięki czemu wszystko było możliwe.
Jego towarzysze mogli pochwalić się tym, że zranili już poczwarę więc nie mógł być gorszy. Na jego twarzy widniało skupienie gdy to analizował szybko sytuację by wybrać jak najkorzystniejszy atak. Przed chwilą dowiedział się, że jego rywalka ma przewagę szybkości i zwinności nad nim dlatego musiał uderzyć tak by nie miała szans na unik. Zatrzymał się by wykonać charakterystyczny dla zabójców oddech po czym zebrał się w sobie, by wykonać ten jeden atak. Najsilniejszą z form oddechu płomienia — Teraz albo nigdy Hiroki — Słyszał w głowie głos swego ojca, poczuł jak jego serce szybciej zabiło gdy uderzył — Go no kata: Enko — Wyrwało mu się z ust gdy to zaatakował piątą formą demonice.
Rengoku nie miał zamiaru na tym zaprzestać, jeśli jego atak zranił poczwarę to postanowił podbiec do niej by ciąć ją w jej prawą nogę. Musiał ją uziemić jeśli chciał walczyć z nią jak równy z równym. Gdyby i ten atak doszedł do skutku to następnym krokiem Hirokiego było podjęcie próby dekapitacji wroga poprzez cięcie z prawej strony na szyje kobiety z rogami.

Spoiler:

Re: Pewna obietnica pomocy — Czw Wrz 14, 2023 5:22 pm

Pewna Obietnica Pomocy

Naofumi, Atsuko, Rengoku

Prosty wybór skomplikował się dopiero wtedy, gdy Atsuko zrozumiała, kto znajdował się za nią. Trzęsąca się ze strachu Nanami, patrzyła na Atsuko, nie zdając sobie nawet sprawy, w jakim położeniu się przez nią znalazła. Ona albo kapłanka, to był wybór, który dokonał się z chwilą, kiedy wypuściła strzałę z łuku. Pociski minęły się wzajemnie, w przypadku grotu, ten trafił w korpus przeciwniczki. Wisteria, odcisnęła swoje piętno na brzuchu, nieopodal rany pozostawionej przez Ueno.
Inaczej sprawa się potoczyła w przypadku Atsuko, nie unikając cierni, wystawiła się bezpośrednio na ostrzał. Szczęście sprzyjało jej jedynie w przypadku jednego z nich, gdyż ten szczęśliwie lub też nie uderzył w przód łuku. Konstrukcja wytrzymała na pierwszy rzut oka, została zniszczona. Kolec wbił się głęboko, dzieląc konstrukcję na dwie połowy. Gorzej się miało ciało, gdyż sięgnięcie po dodatkową broń nastąpiło później, niż uderzenie. Dwa pozostałe ciernie, boleśnie wbiły się w lewą część klatki piersiowej oraz górną część nieopodal prawej ramienia. Utkwione głęboko w skórze, ledwo krwawiły, lecz było jasne, iż kobieta potrzebuje opieki lekarskiej. Samo uderzenie również zachwiało jej sylwetką, garbiąc ją. Kolana pod zabójczynią lekko się ugięły. Ból był potworny, promieniując po ciele z miejsca, w którym zostały wbite.
Zarówno Ueno, jak i Rengoku widzieli, że z ich przeciwnikiem jest coraz gorzej. Trucizna, którą użyła Atsuko została wyleczona jedynie na nodze, pozostawiając resztę w stanie nietkniętym. Dzięki przewadze nad Rengoku, mogła wcześniej dostrzec jego technikę, ale to nie oznaczało, że była w stanie w pełni się przed nią obronić. Tak jak płomyk pomógł wcześniej wodnikowi, tak teraz Ueno wystawił do niego pomocną dłoń. Zaczął biec po okręgu za drewnianymi filarami, imitując przy tym bieg rzeki. Płynnie odciął jej tym samym drogę ucieczki, zmuszając ją do użycia cierni, które w formie tarczy miały ją zablokować przed ognistym tworem. Ueno może i nie zadał ostatecznego ataku, gdyż został zmuszony do wycofania się poza zasięg ognia, ale pozostawił resztę drugiemu szermierzowi.
Tygrys skoczył w stronę cierni, niszcząc je kompletnie, sięgając przeciwniczki. Może i nie była to pełna siła uderzenia, ale wystarczająca, aby objąć większość część ciała potwora i boleśnie poparzyć go. Zarówno skóra, jak i tkanki doznały w pewien sposób szoku. Głośne ryk wydobył się z jej gardła, kiedy furia sięgała zenitu. Hiroki, wykorzystał swoją szansę, aby podbiec i uderzyć w nogę, lecz razem z jego cięciem, swój atak wyprowadził demon, wbijając mu w brzuch cierń. Nadkruszona broń rozleciała się, zanim został przebity na wylot. Krew zaczęła spływać na ziemię, a towarzyszący mu ból, powstrzymał go przed cięciem w szyję.
Prawdopodobnie, gdyby nie powrót Ueno mogłoby się to skończyć gorzej. Rengoku skulił sylwetkę, widząc, że jego stan podobnie jak Atsuko domagał się opieki lekarza. Jednakże zabójca, który zwrócił ostrze w stronę szyi, odwrócił jego uwagę. Nichirin zagłębiło się w ciele, powoli tnąc mięśnie. Wtedy też kobieta odwróciła sylwetkę w stronę bezpośredniego zagrożenia, łapiąc szermierza za szyję i unosząc do góry, odwracając się plecami do Rengoku. Siła na katanie zelżała, lecz ostrze nie opadło na ziemię, wbite wystarczająco głęboko, aby tam pozostać. Naofumi chwycił za palce demona, aby ta go nie mogła za szybko udusić.

Kolejność: Dowolna
Czas na odpis: 72h
Dodatkowe informacje:
> MAPA
> Na jeden post przypadają wam trzy akcje, które należy umieść w spoilerze ( w sposób skrótowy) lub podkreślić je, aby były widoczne.

Rany:

> Demon
> Nanami
> Ueno Naofumi

ROAD TO HASHIRA

Re: Pewna obietnica pomocy — Czw Wrz 14, 2023 9:50 pm

Na jego twarzy na ułamek sekundy pojawił się uśmiech gdy tylko jego płomienie trafiły w cel. Nie wykorzystał może w pełni potencjału tej formy, jednakże trafił demona i ukarał go za zło jakie ten uczynił. Nie miał jednak zamiaru dłużej znęcać się nad rogatą kobietą, mimo że uważał że sprawiedliwość powinna dosięgnąć demonicę to nie był kimś kto torturował wrogów. Był samurajem, dlatego miał zamiar zakończyć to szybko.
Przystąpił więc do wykonywania swojego planu licząc iż szybko pozbawi wroga głowy i będą mogli zająć się ratowaniem ofiar demona. Niestety szybko zderzył się z rzeczywistością, mimo ran bestia wciąż była od niego sprawniejsza co też przypłacił tym iż coś wbiło się w jego brzuch. To go zszokowało, zwłaszcza iż nie była to lekka rana. Właściwie to pierwszy raz został tak bardzo zraniony, owszem wcześniej zdawało mu się obrywać ale nie aż tak. Dlatego zaskoczony przez chwilę stał w miejscu, dopiero po chwili dotarło do niego że ulatuje z niego krew dlatego to prędko przyłożył dłoń do rany by nieco zatamować krwawienie. Było to jednak tymczasowe rozwiązanie, będzie musiał opatrzyć rany później gdy to skończą walkę z demonem.
Zacisnął dłonie na rękojeści Nantekotty tak mocno że pobielały mu knykcie, zęby zacisnął tak mocno że wyraźnie usłyszał jak zgrzytają. Teraz albo nigdy, na nim spoczywała odpowiedzialność za zabicie demona i uratowanie swoich towarzyszy, byli ranni ale monstrum również. Mógł polecieć od razu po głowę bestii ale obawiał się, że i jego ostrze utknie w karku demona. Dlatego też zdecydował się zagrać ostrożniej. Wzniósł ostrzew górę i ciął od tyłu w rękę, której demon używał do duszenia Ueno. Następnie uderzył dalej, cofnął się krok w tył po czym z obrotu ciął w szyję bestii tak by uniknąć uderzenia w miecz zabójcy oddechu wody.

Spoiler:

Re: Pewna obietnica pomocy — Czw Wrz 14, 2023 11:05 pm

Ciernie trafiły. Co prawda tylko dwa z trzech, ale i tak ból był okropny. Atsuko syknęła z bólu, tłumiąc krzyk i chwiejąc się zwyczajnie i pod wpływem uderzenia, i rozchodzącej się po ciele fali wywoływanej nieprzyjemnym, do szpiku przejmującym uczuciem. Jej spojrzenie opadło niżej, na trzymany w dłoni łuk, a przynajmniej jego resztki, bo przez przyjęcie na siebie impaktu jednego z cierni, teraz nie nadawał się do jakiegokolwiek użytku. Miała tylko swoje noże, ale demoniaca wydawała się za daleko, żeby cokolwiek mogła jej nimi zrobić.
Zwyczajnie więc poddała się uczuciu i opadła na kolana tam gdzie stała. Mogła udawać, ze jej zależała, bo przecież przed sekundą zdecydowała się na to, żeby nie ustąpić i zasłonić całkowicie bezbronną Nanami, ale teraz ranna, czuła jedynie niechęć. Jakaś część niej zwyczajnie nie uważała, że było warto i nie czuła z tego powodu wyrzutów sumienia. Mieli pomagać słabszym, owszem. Taka była ich rola, ale byli w stanie jej wypełniać, jeśli sami skończą nieżywi, chroniąc tych którzy poddawali się słabości. Zwyczajnie uważała, że gdyby kapłanka nie była tak słaba, że gdyby odrobinę bardziej zależałoby jej na młodszej siostrze, to znalazłaby w sobie więcej determinacji.
Nie wyciągnęła cierni, zwyczajnie tkwiąc w miejscu i obserwując poczynania Naofumiego i Hirokiego. Zdawała sobie sprawę z tego, że powstrzymywały upływ krwi i chciała zająć się nimi, kiedy któryś z mężczyzn będzie mógł pomóc się jej opatrzeć. Wyciągnęła tylko jeden ze swoich tanto, żeby w razie czego mieć jakąkolwiek broń przy sobie.

Spoiler:

Re: Pewna obietnica pomocy — Pią Wrz 15, 2023 8:47 pm

Pewna Obietnica Pomocy

Naofumi, Atsuko, Rengoku

Demon razem z Ueno byli w sytuacji bez wyjścia. Jedno za wszelką cenę, chciało pozbyć się zagrożenia, gdy drugie z całych sił walczyło o przeżycie. To pozwoliło Atsuko na odpoczęcie od walki oraz Rengoku, by uporać się z tymczasowym szokiem. Powoli, znosząc cierpienie, jakie przynosiło mu poruszanie się, zebrał siły na uderzenie od dołu, w trzymająca za szyję rękę. Część ręki została zraniona, uścisk zelżał, przykuwając uwagę demona. Spojrzała w stronę zagrożenia, chcąc i po niego sięgnąć. Gdy tylko wyciągała dłonie, jej ciało się gwałtownie poruszyło. Nogi Naofumiego zostały uniesione do góry, zaciskając się na sylwetce i ciągnąc go w swoją stronę.
Bez niebezpieczeństwa, pozbawił demona jednej ze swoich kończyn, dając szansę drugiemu zabójcy, by ten mocno chwycił za ostatnią rękę, wyrywającą się z całej swojej siły. Zrozumienie, że się było na przegrywającej pozycji, wstrząsnęło potwora, który ostatecznie chciał jedynie uciec. Za wszelką cenę chciał się im wyrwać, lecz stało się to niemożliwe - Rengoku, teraz! - wykrzyczał zabójca wody, oddając ich słodkie zwycięstwo w ręce młodzika.
Uderzenie z obrotu, przecięło tkanki i z pomocą wcześniejszych obrażeń głowa została odseparowana od ciała. Mięśnie, które poruszały się w amoku, zamarły, opadając na ziemię razem z wodnikiem. Wtedy też zrozumieliście, że wygraliście, lecz nie byliście sami. Mieszkańcy z wioski dotarli do was za późno, wpatrując się w martwą kobietę, której to służyli - Nasze bóstwo... nie żyje? - mówiły głosy, powtarzające to jedno wyrażenie, patrząc po sobie w szoku.
Białowłosy odrzucił od siebie truchło, powoli podnosząc się na nogi. Schylił się jeszcze po katanę, kierując ostrze w stronę ludzi - Możecie być następni. Oni też powinni być w drodze... - powiedział ostatnią sekwencję bardziej do siebie, niż do kogoś ze zgromadzonych. Reszta natomiast zabrzmiała pewnie, z intencją spełnienia swojej groźby.
Ludzie powoli się zaczynali cofać, tracąc wolę do podjęcia dalszej walki. Część z nich zaczęła uciekać, nie chcąc podzielić tragicznego losu demona. Co do pozostałych, to Ci jak słup soli, patrzyli na ciało w nadziei, że nagle powstanie na nogi. Jednak bogini już znikała, zamieniając się w pył, który ostatecznie miał zostać rozwiany przez wiatr.
Nanami po otrząśnięciu się od razu podbiegła do swojej siostry, biorąc ją delikatnie w ramiona - Dziękuję, dziękuję... Uratowaliście ją, moją ukochaną Kazumi! - powiedziała ze łzami w oczach, po czym spojrzała na ranną Atsuko - Proszę, pozwólcie mi się odpłacić. Znam się na medycynie, w tej chwili potrzebuje ziół, aby odpowiednio się zajmować osobami, ale mogłabym się zacząć uczyć, by pomagać jeszcze większej liczbie osób na inne sposoby. Proszę... Boję się, że to wszystko się powtórzy, a obie nie wrócimy do rodziców nie po tym, co zobaczyłam tutaj. Proszę? - posłała błagalne spojrzenie w stronę łuczniczki.
Wtedy też z głębi wioski zaczęły nadciągać posiłki prowadzone przez mężczyznę z opaską na oku. Jednostki z Yonezawy zaczęły się rozlewać po polu, zaś Ne zgromadzili się przy rannych osobach, otaczając ich ze wszystkich stron - Chyba zdążyłem, widzę, że dalej żyjecie w przeciwieństwie do tej kreatury - zaśmiał się mężczyzna, podchodząc do Ueno oraz Rengoku. W tym czasie nosze zostały przygotowane dla Atsuko, a medycy zadbali, aby zapewniano jej pierwszą opiekę medyczną - Będziemy was eskortować z powrotem. My się nie znamy, Akira, zabójca rangi Tsuchinoto. Kruk Ueno dał nam znać, gdzie jesteście - ukłonił się w tradycyjny sposób, szczerząc się przy tym wesoło - Powiedziałem mojemu małemu przyjacielowi, by poinformował najbliższy oddział, choć niekoniecznie spodziewałem się, że tak bardzo oberwiemy - odparł cicho białowłosy, odwracając wzrok od zgromadzonych. Po tych słowach Ne podeszli do Hirokiego, aby opatrzyć ranę i zabrać go na nosze - To wszyscy? - spojrzał Akira po zgromadzonych, spoglądając na dzieci w klatkach - Nimi też się zajmijcie - krzyknął do podwładnych.

Kolejność: Dowolna
Czas na odpis: 72h
Dodatkowe informacje:
> Na jeden post przypadają wam trzy akcje, które należy umieść w spoilerze ( w sposób skrótowy) lub podkreślić je, aby były widoczne.
> Decyzję, co zrobić z Nanami możecie podjąć wspólnie, krzyki dziewczyny były słyszalne też dla Rengoku.

Rany:

> Demon
> Nanami
> Ueno Naofumi
> Akira

ROAD TO HASHIRA

Re: Pewna obietnica pomocy — Pią Wrz 15, 2023 11:26 pm

Z determinacją spoglądał jak jego ostrze wypełniło swe przeznaczenia i pozbawiło demona głowy, pozbyli się bestii. Spełnili swój obowiązek, dlatego też odczuwał spokój. Na radość przyjdzie czas później, gdy będą bezpieczni. Spojrzał na głowę demona, obracającą się w pył i płynnym ruchem strząsnął krew z miecza by następnie schować Nantekotte do sayi. Dziś już nie miał zamiaru więcej walczyć, jego katana zasłużyła na odpoczynek.
Wtedy to poczuł zmęczenie i jeszcze większy ból, który sprawił iż instynktownie przyłożył dłonie do rany na brzuchu. Adrenalina zeszła z niego i nie mógł dłużej olewać dziury zrobionej przez ciernie miejscowego potwora. Swój płomienny wzrok skierował na zbliżających się ludzi, wyznawców tej kreatury. Nie wiedział co nimi kierowało lecz mimo to współczuł im, zastanawiał się co musieli tu przeżyć skoro zaczęli wyznawać tą bestie i posunęli się do tylu okrucieństw. Widząc iż Ueno zajął się rozmową z tłumem, Hiroki uznał iż najlepiej będzie dołączyć do Atsuko dlatego też do niej skierował swe kroki.
Daleko jednak nie uszedł gdy to dotarła do nich odsiecz w postaci zabójców, słysząc z kim ma doczynienia. Rengoku zebrał się w sobie i zaciskając zęby wykonał tradycyjny ukłon by powitać i okazać szacunek bardziej doświadczonemu zabójcy.
— Rengoku Hiroki, Mizunoto. To zaszczyt Cię poznać Akira-San — Rzekł ognistowłosy wojownik prostując się i zamieniając w słuch. Naofumi podjął słuszną decyzję wzywając wsparcie stąd też Hiroki skinął z aprobatą głową w jego stronę po czym poprosił medyków by zabrali go jeszcze do Atsuko i dwóch sióstr.
Słyszał słowa Nanami i dlatego chciał udzielić jej odpowiedzi. Choć wpierw musiał nad nią pomyśleć, z jednej strony pomoc zawsze była mile widziana. Z drugiej widział jak sparaliżował ją strach i nie chciał by ta przeżywała traumę widząc co demony mogą zrobić z zabójcami podczas walki. Musiał podjąć decyzję zwłaszcza, że dotarli już do miejsca gdzie to była tropicielka, kapłanka i jej siostra. Uśmiechnął się do nich przyjaźnie po czym spojrzał wpierw na Atsuko z troską. Jej rany nie wyglądały dobrze, dlatego też cieszył się z obecności NE. Oni najlepiej zajmą się dzielną łuczniczką. Wzrok Rengoku przesunął się na dwie siostry zaś On sam spoważniał.
— Nanami-san, słyszałem co powiedziałaś i mam dla Ciebie propozycję. Korpus potrzebuje każdego uzdrowiciela, dlatego skoro chcesz ratować ludzi to dołącz do nas. Znajdziesz w naszych szeregach wielu nauczycieli, którzy pomogą ci w rozwoju — Rzekł Rengoku z pełną powagą, po czym zwrócił się w stronę Kazumi — O swoją siostrę nie musisz się martwić, Korpus zapewni wam ochronę. Jeśli jednak chcesz by była poza tym wszystkim to zabierzemy Kazumi do Edo. Moja rodzina otoczy ją opieką, obiecuje to Nanami-San — Zaproponował Hiroki spoglądając na kapłankę i czekając na jej decyzję.

Re: Pewna obietnica pomocy — Wto Wrz 19, 2023 2:26 am

Atsuko spoglądała z oddali na Hirokiego i wodnika, jak dokańczają dzieła, podczas gdy ona pochylała się nad swoimi ranami, niezbornie trzymając się krótkiego ostrza, które do niej należało. Mężczyźni radzili sobie fenomenalnie i mimo wszystko poczuła uczucie zazdrości, kiedy uświadomiła sobie, że ich przyszłość nigdy nie była jej pisana. Była tylko tropicielką. Nikim więcej.
Atsuko spoglądała na Nanami martwawo, nie wiedząc co ma właściwie powiedzieć. Jej słowa dopadały do niej, ale jakaś jej część uważała, że to tylko sen, że kapłanka nie mogła być w tym momencie poważna. Jakkolwiek mogło to nie brzmieć dziwacznie, rudowłosa zwyczajnie zapominała, jak reagowali na demony zwykli ludzie. O tym, jak zabójcy przez swoje szkolenie stawali się coraz bardziej odporni na wrażenie, jak sprawiały te potwory. I teraz z goryczą mieliła w głowie słowa, których nie chciała powiedzieć.
Dobrze, że obok był Rengoku i że zabrał głos. Spojrzenie niebieskich oczu podniosło się na niego, a słysząc co miał do powiedzenia, kiwnęła tylko głową, że się z nim zgadza. Tyle powinno im wystarczyć, bo była zbyt zmęczona i obolała, żeby silić się na coś więcej.
- Byłeś niesamowity, Hiroki, cieszę się, że mogliśmy razem wypełnić tę misję - uśmiechnęła się do zabójcy słabo, kiedy medycy ładowali ją na nosze, nie sprzeciwiając się im w żaden sposób. - I tobie, Ueno san. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś przyjdzie mi z wami pracować.

Re: Pewna obietnica pomocy — Czw Wrz 21, 2023 9:44 pm

Pewna Obietnica Pomocy

Naofumi, Atsuko, Rengoku

Mieszkańcy powoli zaczęli się wycofywać. Ostatni stojący, bezradnie popatrzyli na tłoczące się oddziały zabójców i wrócili do swoich domostw bez żadnego słowa. Pozostawieni zabójcy szybko przeszli do wykonania poleceń Akiry, medycy opatrzyli ranne osoby, a także sprawdzili stan dzieci, które były wcześniej przetrzymywane. Największą niewiadomą była kapłanka, która zaproponowała swoją pomoc, lecz wcześniej musiała zostać zaakceptowana. Wybór osiadł na barkach Hirokiego oraz Atsuko. Zwłaszcza, iż Ueno przez moment stał w oddali z Akirą, prawdopodobnie rozmawiając o tym, jak przebiegła walka.
Młoda kobieta niemal podskoczyła ze szczęścia, kiedy usłyszała odpowiedź Rengoku. Wyciągając ręce przed siebie, złapała w serdecznym geście za jego dłonie - delikatnie je ściskając - Kazumi będziemy miały nowy dom- powiedziała do dziewczynki na jej kolanach, która wtulona w nią dopiero zaczynała odzyskiwać przytomność. Drobne ciało zadrżało z zimna, przemoczona do suchej nitki. Nie powiedziała ani słowa, ni też nie zaprotestowała, gdy Ne zaoferowali okrycie kocami i zabranie jej na nosze. Ot pokiwała głową, wierząc, że niedługo zobaczy swoją starszą siostrę.
- Wolałabym jednak, aby Kazumi była razem ze mną. Wierzę, że zapewnicie jej wszystko w Edo.... Jednak o niczym teraz nie marzę jak po prostu być z nią. Myślę, że i ona nie będzie miała nic przeciwko - spojrzała, jak zabierają małą dziewczynkę, lekko uśmiechając się do niej oraz machając do niej dłonią. Wtedy też Ueno podszedł do nich, szeroko się uśmiechając do swoich kompanów - Oczywiście, muszę przyznać, że świetna z nas drużyna - zaśmiał się serdecznie, bez krzty sarkazmu, czy złośliwości w głosie - Postaram się was odwiedzić u medyka, może też przyniosę wieści... O ile plotki okażą się prawdą - powiedział cichym głosem, robiąc miejsce dla uzdrowicieli. Ci przenieśli Atsuko na nosze, podnieśli ją i razem z Rengoku zabrali ich bezpiecznie do Yonezawy. Kapłanka poszła razem z nimi, blisko zabójców, którzy szybko się dowiedzieli, iż wkrótce będzie jedną z nich. Akira wraz z małym oddziałem zajęli się ofiarami, zostając dłużej w wiosce.

Jakiś czas później u głównego medyka w Yonezawie, zostaliście odwiedzeni przez kruka Naofumiego. Małe ptaszysko z niebieską kokardką na głowie usiadło pomiędzy waszymi futonami, głośno krzycząc wieści - Mściciel, bohater ludzi zaatakował ponownie! Szefa wioski Yonohata spotkała sprawiedliwość, sprawidliwość~! - ptak wzniósł się w powietrze, krążąc nad dwoma osobami - Bądźcie czujni, moi przyjaciele. Mściciel zabija każdego, kto współpracuje z demonami, demonami. Akira, tak mu na imię! - po tych słowach, ptasi towarzysz was opuścił, wylatując przez najbliższe okno, znikając w cieniu drzew.

~Koniec Misji~

Podsumowanie:

Rany:

> Dzieci trafiły do sierocińca, który się otworzył niedawno w Edo.

> Demon
> Nanami
> Ueno Naofumi
> Akira

ROAD TO HASHIRA