Nim opuścili lecznice raz jeszcze podziękował Miyuki i przeprosił ją za problemy. Medyczka pomogła im w potrzebie mimo iż zapewne wiązało się to z ryzykiem. Miał nadzieje, że nikt nie doniesie na kobietę, która udzieliła im fachowej pomocy lekarskiej. Dlatego też zasugerował jej, że może powinna się przenieść, w Edo jego rodzina z pewnością by mogła wesprzeć ją w nowym starcie. O ile oczywiście była tym zainteresowana, Hiroki sam nie miał zamiaru na to naciskać wiedząc iż opuszczenie domu może być ciężkie. Nie ukrywał tego jak ucieszyła go perspektywa opuszczenia miasta, im dłużej tu był tym większy stres odczuwał co starał ukryć się za pomocą uśmiechu. Nie mógł w końcu pokazać swoim towarzyszom tego co obecnie czuł. Jego obowiązkiem było być ich oparciem więc i to miał zamiar czynić. Nawet jeśli w Kioto było o to ciężko, teraz gdy niósł Nanami musiał być bardziej uważny, zagrożenie mogło nadejść w najmniej niespodziewanym momencie. Dlatego też jego wzrok obserwował bacznie otoczenie dopóki nie opuścili miasta.
Dopiero gdy znaleźli się z dwieście metrów od miasta, pozwolił sobie na odetchniecie z ulgą. Tu byli bezpieczniejsi, a przynajmniej tak mu się wydawało. Podczas drogi do celu skupił się na luźnej rozmowie z Nanami, wypytywał ją o błahe rzeczy czy też przyjemne wspomnienia by kapłanka nie martwiła się na zapas i przy okazji zabić czas. Mimo tego pozornego rozkojarzenie to zachowywał odrobinę czujności, obserwował bacznie teren wokół drogi chcąc dostrzec potencjalne ślady zasadzki. Lepiej było dmuchać na zimne, nosząc kapłankę w tym stanie czuł się jakby nosił porcelanową lalkę. Nanami była delikatną kobietą, w niczym nie przypominała tych które spotykał dotychczas. Uśmiechnął się nieco cieplej na wspomnienie przedstawicielek płci pięknej, które poznał dotychczas, większość z nich była zabójczyniami. W zasadzie to wszystkie nie licząc Kyōran, Uesugi nie była członkinią korpusu, ale zdaniem Hirokiego idealnie by się w nim odnalazła. Może kiedyś uda mu się ją do tego namówić.
Po około trzech godzinach bezpiecznej i przyjemnej drogi, udało im się dotrzeć do celu. Yonohata była przed nimi i rzeczywiście wyglądała jakby w środku stoczono bitwę. Współczuł tym ludziom i chciał im pomóc, jednakże miał z tyłu głowy, że mogli być zamieszani w porwanie siostry Nanami. Dlatego też wpierw musieli wyjaśnić tę sytuację nim będzie mógł myśleć o pomaganiu im. Teraz musiał skupić się na zadaniu, dlatego też spojrzał na Naofumiego, który to okazało się że mimo bycia nad nimi rangowo to nie chciał dowodzić. Zwrócił więc swój wzrok w stronę Atsuko, chcąc przekonać się czy ta obejmie dowództwo. Ufał rudowłosej, w końcu raz już razem polowali i dzięki przewodnictwu dziewczyny szło im bardzo dobrze — Mi również miło Cię poznać po raz kolejny Ueno-San — Odparł Hiroki z uśmiechem, podtrzymanie dobrych nastrojów w drużynie było czymś ważnym stąd cieszył się z tego, że zabójca oddechu wody również tak na to spoglądał.
Rengoku spojrzał na wpierw na Mizunoe, a potem na Atsuko. Słowa mężczyzny miały sens, gdyby od tak weszli do osady z kapłanką na rękach to by zwrócili na siebie mnóstwo niepotrzebnej uwagi. Tego wolał zaś uniknąć dopóki nie namierzą lokalizacji siostry Nanami i nie ustalą dalszego planu działania.
— To brzmi jak dobry plan Ueno-San, co o tym sądzisz Atsuko? — Powiedział Rengoku wpatrując się na czerwonowłosą tropicielkę. Jego zdaniem mogliby to zrobić ale wolał by byli zgodni i działali razem. W końcu w jedności kryła się siła.

Chętnie dołączyła do podziękowań i przeprosin skierowanych pod adresem Miyuki, które wystosował Hiroki. Jej pomoc okazała się dla nich nieoceniona i Atsuko nie miała zamiaru umniejszać jej zasługom czy pozostać niewdzięczną. Podobnie też jak Rengoku, miała nadzieję że udzielona przez nią pomoc nie przyniesie jej jakiejkolwiek wrogości ze strony innych mieszkańców miasta. W końcu była medykiem, a to właśnie medycy powinni robić - nieść pomoc nawet tym, których odrzucali inni. Rudowłosa czuła delikatny niepokój, kiedy opuszczali Kioto, ale nie mogła nic z tym zrobić. Pozostawało mieć nadzieję, że dalsze życie medyczki potoczy się gładko, a ich własne zadanie nie okaże się dla nich zbyt wymagające.
Podczas ich podróży, głównie przysłuchiwała się wymianie zdań między Rengoku i Nanami, od czasu do czasu tylko wtrącając się i ewentualnie dopytując lub ciągnąc dalej jakiś temat z ciekawości. Trzygodzinna podróż nie była ani czymś nietypowym, ani czymś specjalnie wymagającym, ale droga niekiedy potrafiła nużyć i właśnie tego znużenia starała się uniknąć.
Naofumi nie kłamał, bo czemu też miałby. Po około trzech godzinach znaleźli się na południe od Kioto, gdzie witał ich cel podróży. Otaczały ich wysokie, stare drzewa, pośród których podnosiły się z ruiny domostwa, odbudowywane przez mieszkańców. Osmolone i częściowo przejedzone przez płomienie pale ochronnego ogrodzenia świadczyły o pożarze, ale mieszkańcy zdawali się uwijać jak mrówki pośród szkieletów nowych domów.
- Cała przyjemność po mojej stronie, Ueno-san - uśmiechnęła się do zabójcy lekko i pochyliła głowę. Kiedy przedstawił swój plan, a Hiroki zgodził się na niego, ona sama pokiwała głową. - Pójdę przodem - powiedziała tylko. Niekoniecznie znaczyło to, że miała ochotę przewodzić, kiedy Naofumi wyrzekł się tej roli. Była tropicielem i uważała, że w razie czego mogła lepiej rozeznać się w znajdujących przed nimi śladach, o ile jakiekolwiek mogli znaleźć. Zanurzyła się więc w zarośla, które otaczały ścieżkę do wioski, prowadząc towarzyszy lekkim półkolem, tak by wykorzystać wysokie osłonę wysokich traw i drzew, a dzięki temu zajść wioskę od boku, unikając przecinającego ją szlaku. Patrzyła głównie na ziemię i sięgające do linii wzroku elementy otoczenia, chcąc ewentualnie wyłapać jakieś ślady obcej bytności, a jednocześnie bardziej koncentrowała się na swoim nosie, chcąc w razie czego i z niego zrobić użytek.

Byli bezpieczni, przynajmniej na razie. Nie wpadli w żadną zasadzkę i wydaje się, że nikt ich też nie dostrzegł choć może bardziej odpowiednim słowem byłoby wykrył? Podczas drogi, w głowie wytworzyła mu się jedna teoria na temat tego co mogło się tu stać, zabawka którą znaleźli też do niej pasowała. Hiroki pozwolił sobie założyć iż doszło tu do starcia pomiędzy zabójcami, a demonami w czasie kiedy to korpus próbował pozbyć się demonów z Kioto. Zabójcy wycofali się stąd, a demony zostały. Jedno z dzieci Muzana być może postanowiło z wioski zrobić swe leże i terroryzuje okolicznych mieszkańców, zmuszając ich do służby. Stwór prawdopodobnie jest wybredny i zawczasu wybiera swe ofiary, które następnie wieśniacy sprowadzają mu w zamian za "przetrwanie". Oczywiście to była jedynie teoria Rengoku, oparta na tym co wiedzieli do tej pory. Z listu w końcu wynikało, że Kazumi była obserwowana, z słów kapłanki dowiedzieli się jak ją "uprowadzono".
Raz jeszcze rzucił okiem na osadę będącą w trakcie odbudowy, być może niewiele nawet trzeba było by przekonać mieszkańców do współpracy. Jakby nie patrzeć to pod Kioto, korpus poniósł porażkę. Mogli stracić zaufanie do zabójców demonów. Dlatego zdaniem Hirokiego w ich obowiązku leżało teraz rozpalić na nowo płomień wiary. Miejscowi musieli wiedzieć o tym, że mimo klęski, mimo przeciwności losu Korpus wciąż będzie walczył dla nich.
Wkrótce dotarli do miejsca gdzie mogliby wejść do osady, zaś zabójca oddechu wody poinformował ich o sytuacji. Płomiennowłosy, spojrzał na swych towarzyszy, a potem na kapłankę. Z nią na rękach tam nie wejdzie, a nie chciał odbierać jej odpoczynku. Musieli jednakże rozejrzeć się po wiosce póki byli bezpieczni, gdy nadejdzie bowiem zmrok...Wszystko mogło się stać. Naofumi nie chciał dowodzić, więc ciężar odpowiedzialności spoczywał na zabójcy płomienia i tropicielce. Miał jedno rozwiązanie ich problemu, pytaniem było czy zgodzi się na to reszta.
— Powinniśmy rozejrzeć się po osadzie póki możemy, z Nanami-San tam nie wejdziemy więc mogę zaczekać z nią tutaj — Przedstawił pierwszą część swego planu Hiroki, po czym spojrzał na Atsuko i Naofumiego — Wy w tym czasie rozejrzycie się po wiosce i poszukacie siostry Nanami. W razie kłopotów, postarajcie się narobić hałasu, a popędzę by wam pomóc — Dokończył swą myśl Rengoku, czekając na decyzję reszty towarzyszy. Był skłonny zostać z tyłu by działać jako ochrona kapłanki i ewentualne wsparcie.

Z jednej strony czuła ulgę, kiedy z każdym kolejnym krokiem okazywało się, że nic niebezpiecznego nie wyglądało na nich z wysokiej trawy czy spomiędzy drzew. Z drugiej jednak, wciąż czuła to delikatne, ale nie do przeoczenia napięcie, które sygnalizowało, że znajdowała się w stanie zwiększonej uwagi i wrażliwości na otoczenie. Wyraźny zapach krwi przyprawiał o mdłości, ale nie pozostawało nic innego jak iść dalej, aż w końcu znaleźli się pod ogrodzeniem osady.
Hiroki miał rację - niekoniecznie mogli wejść z Nanami tak po prostu do osady. Atsuko jednak niekoniecznie miała tutaj na myśli kwestię jej odpoczynku, a fakt że wcześniej, kiedy o swoją siostrę pytała, nie skończyło się to dla niej za dobrze. Dziewczyna spojrzała na zabójcę płomienia przelotnie, trochę domyślając się chyba, że ten niekoniecznie chciał przerywać Nanami sen, tak potrzebny by nabrała sił. Tropicielka więc milczała przez chwilę, wyraźnie się wahając, aż w końcu uśmiechnęła się do Rengoku lekko, nieco przepraszająco.
Sięgnęła dłonią, kładąc ją na ręce Nanami i ściskając ją lekko, chcąc wybudzić ją ze snu, który pewnie i tak nie był zbyt głęboki. Kiedy kapłanka obudziła się, uśmiechnęła się do niej tak samo, jak przed chwilą do mężczyzny.
- Nanami, mogłabyś opisać nam dokładnie jak wygląda twoja siostra? Pójdziemy się nieco rozeznać w sytuacji.
Kiedy Nanami udzieliła odpowiedzi, Atsuko kiwnęła na Naofumiego i ruszyła w stronę wejścia do wioski. Na początku chciała się przede wszystkim rozejrzeć i wyłapać z kim ewentualnie mogli porozmawiać.

Mimo planu, który zakładał jego rolę jako strażnika kapłanki to na wszelki wypadek zapamiętał opis wyglądu jej siostry. Zakładał iż może wejść do walki i sytuacji gdzie będzie musiał udać się do wioski. Zawczasu ułożył więc już plan działania. Wpierw namierzenie porwanej Kazumi, a następnie uwolnienie jej i odeskortowanie w bezpieczne miejsce. Dopiero wtedy z czystym sumieniem będzie mógł skupić się na sprawcy zamieszania, czyli potencjalnym demonie. Nie wiedział dlaczego porwał siostrę Nanami ale doprowadził tym do wielu krzywd. Hiroki miał zamiar sprawić by zapłacił za to. Wierzył iż jego towarzysze myślą podobnie, musieli stanowić jedność jeśli chcieli osiągnąć zwycięstwo.
Wzrokiem odprowadził Atsuko i Naofumiego i złożył ręce do krótkiej modlitwy. Wierzył w umiejętności swoich kompanów ale boskie wsparcie zawsze w jego mniemaniu było dobrze widziane. Odwrócił następnie głowę w stronę kapłanki i uśmiechnął się do niej by utwierdzić ją w przekonaniu iż wszystko będzie dobrze. Jeszcze tego dnia znów spotka swoją drogą siostrę.
Dziewczyna zeszła wtedy z jego pleców i przysiadła obok, Rengoku pokiwał z zadowoleniem głową widząc iż przynajmniej część sił udało się jej odzyskać. Teraz mógł czuć się pewniej podczas potencjalnej walki, nie mając jej na plecach tylko za sobą. Postanowił usiąść nieopodal niej, uprzednio wyciągając katanę z sayi by mieć ją pod ręką w razie co. W ich sytuacji, nie było to w jego mniemaniu przesada. Byli w nieznanym mu miejscu i jedyne co to domyślał się, że cześć miejscowych może być wrogo nastawiona do nich. Rozglądał się wokół, sprawdzając teren gdy to usłyszał słowa kapłanki, uśmiechnął się do niej i pokiwał głową na boki.
— Nanami-San, widziałem jak  Atsuko  tropi   i gwarantuje Ci, że na zna się tym bardzo dobrze. Wraz z Naofumim z pewnością odnajdą twoją siostrę i sprowadzą ją tu całą i zdrową — Zapewnił dziewczynę, nie mogła się teraz zbytnio martwić. Powinna odpoczywać by móc odzyskać pełnie sił. Nie wiadomo czy nie przyjdzie im opuszczać w końcu tego miejsca w pośpiechu. Dlatego było też ważne by rozglądał się wokół szukając zagrożeń, robił to spokojnie by nie martwić zbytnio Nanami.
Nagła zmiana pogody bardzo mu się nie spodobała, stracili właśnie swojego najsilniejszego sojusznika. Blask słońca nie uchroni już ich przed wrogiem. Spiął się mimowolnie z tego powodu i zacisnął chwyt na rękojeści swojej katany.  Gdy ujrzał jak zareagowała jego podopieczna to od razu spojrzał w to miejsce i spoważniał. Nie wiedział jak przegapili to wcześniej, a może dopiero to się pojawiło? Był to jednak znak iż musieli działać szybciej niż przypuszczał. Usłyszał wyraźnie to co Nanami mu powiedział i wiedział że nie może się z nią zgodzić. Odpowiadał teraz za nią , za jej życie i zdrowie. Nie znał tego miejsca, nie wiedział czy jest tu bezpiecznie. Ślady cieć na drzewach jasno sugerowały mu, że miejscowi chodzili tu po lesie i ścinali drzewa. Byli więc uzbrojeni i sądząc po opowieści Nanami niebezpieczni.
— Sama im to przekażesz Nanami-San, jest tu zbyt niebezpiecznie bym zostawił Cię tu samą. Wejdziemy razem do wioski głównym wejściem i rozejrzymy się nieco. Obecna pogoda zmienia naszą sytuację — Wyjaśnił kapłance Rengoku i jeśli ta nie stawiała oporu to chciał ruszyć z nią do wioski, w przeciwnym wypadku był w stanie dalej dyskutować na ten temat.

Mdliło ją od  zapachu krwi. Był intensywny i ciągnął zza ich pleców, jakby podstępnie zakradał się do nich, chcąc tylko uprzykrzyć im życie. Albo raczej jej samej. Nie pierwszy raz w życiu jednak czuła podobny zapach, więc jedyne co zrobiła, to wzięła się w garść, bo i jaką inna miała możliwość? Towarzysze polegali na  niej i miała ich wspierać, a nie zginać się w pół, próbując powstrzymać mdłości.
Wysłuchała więc uważnie co miała jej do powiedzenia kapłanka, na temat wyglądu jej siostry, a następnie  ruszyła z Naofumim w kierunku wejścia do wioski.
Przywitały ich głosy. Głośne i wyraźne, ewidentnie sprzeczająca się o coś, co po paru słowach niekoniecznie dotyczyło ich, ich misji lub poszukiwanej dziewczyny. Atsuko spojrzała na swojego towarzysza nieco przelotnie, bardziej koncentrując się na tym, co mieli przed sobą. Pokręciła jednak  głowa, w odruchu powstrzymując go.
- Nie ma sensu - im pomagać. To nie była ich sprawa i mieli ważniejsze rzeczy do roboty. - Ale można nadstawiać uszu, może powiedzą coś przydatnego. - rzuciła jeszcze cicho, przyglądając się wskazanej przez niego budowli. Potem tylko kiwnęła głową, gestem dając mu znać, że wybiera opcję drugą.
Ostrożnie ruszyła do przodu, starając się nie rzucać w oczy i delikatnie stawiać kroki, tak by nie zwrócić niczyjej uwagi i w ten sposób zakraść się do częściowo spalonego budynku. Zajrzała do środka, szybko jednak - po upewnieniu się że nikogo wewnątrz nie ma - wślizgnęła się do niego, chcąc w pełni wykorzystać jego osłonę przed ciekawskimi oczami. Znalazłszy się wewnątrz, poszukała okna lub dobrego prześwitu, dzięki któremu mogłaby wyjrzeć na zewnątrz i rozejrzeć się po ludziach, ewentualnie podchwytując też słowa awantury. Szukała w sumie czegokolwiek. Jakiegoś wyraźnego odstępstwa od codzienności, który mógłby nieco powiedzieć o mieszkańcach, lub czegoś co wskazałoby na szukaną dziewczynę.

Po raz kolejny spojrzał na niebo, niefortunna zmiana pogody która mogła kosztować ich wiele.  Demony mogłyby spróbować teraz wyjść na żer, musiał być na to gotów. Nie na walkę z nimi ale na obronę Nanami i to było właśnie trudniejsze. Walka z dzieciem nocy była ciężka już w sama w sobie, ale dopilnowanie by cywilom nie stała się krzywda podczas niej było znacznie ciężej. Cieszył się iż w pobliżu byli jego towarzysze, dawało mu to ulgę. W najgorszym bowiem wypadku musiał tylko wytrzymać do ich przybycia, a  na to było go stać. Opuścił wzrok na dół by spojrzeć na kapłankę i uśmiechnąć się do niej.
— Demony poluje wyłącznie gdy jest ciemno gdyż blask słońca jest dla nich zabójczy. Nic to jednak nie zmienia Nanami-San. Nie pozwolę by cokolwiek Ci się stało i jeszcze nim nastanie kolejny świt opuścimy to miejsce z twoją siostrą — Zapewnił dziewczynę Hiroki utrzymując przy tym hardy i pełen pewności siebie głos. Musiał w końcu utrzymać swoją towarzyszkę w dobrym stanie zarówno fizycznym jak i psychicznym. Zwłaszcza iż wiele  rzeczy mogło pójść źle, nie na wszystkie będą mogli się przygotować więc muszą być gotowi by w obliczu niespodzianki zachować spokój i trzeźwy umysł. Nie mogli więc już teraz wątpić w powodzenie ich misji. Utrzymanie wysokiego morale było kluczem do zwycięstwa.
Obietnica Nanami sprawiła iż jego uśmiech się poszerzył, była odpowiednio zmotywowana do ich zadania. Nie musiał mówić nic więcej, teraz musieli jedynie ruszyć do celu. Rengoku szedł z przodu bacznie obserwując teren by w razie czego zasłonić kapłankę przed potencjalnym atakiem. Było za wcześnie by demon zdążył ich namierzyć ale nie tylko potencjalny bestia mogła być zagrożeniem. Miejscowi mogli mu służyć, stąd musiał mieć się na baczności.
Powtarzał to sobie aż nie weszli do dziwnie pustej wsi, dla nich było to dobra wiadomość i liczył że dla Atsuko i Naofumiego też tak było. Chwile wcześniej myślał o byciu czujnym, jednakże szybko los go zweryfikował. Nie mógł przejść obojętnie obok rannego człowieka.  Hirokim prędkim krokiem skierował się do nieprzytomnego mężczyzny i kobiety czuwającej u jego boku.
— On potrzebuje pomocy, macie tu jakiegoś lekarza? — Zapytał zabójca oddechu płomienia klękając przy poszkodowanym i wpatrując się w kobietę, po czym spojrzał na Nanami. Był ciekaw czy być może Ona mogła pomóc mężczyźnie w jakich sposób.

Atsuko w tym wszystkim niekoniecznie zwracała uwagę na towarzyszącego jej zabójcę, traktujac go raczej jako cień. Była w pewni świadoma jego obecności i słuchała co też miał do powiedzenia, ale jedyny sposób w jaki mu odpowiedziała to pokręcenie głową. Drobny gest, który miał mu sugerować, że nie ma pojęcia, ale jeśli dadzą sobie chwilę, to pewnie dowiedzą się o wiele więcej.
I faktycznie tak było, bo do dwóch mężczyzn dołączyła kobieta, wyraźnie poruszona takim a nie innym obrotem spraw. Natomiast prowadzona między nią, a agresywnym mężczyzną dyskusja mogła sugerować kim były te podarki.
Rudowłosa jeszcze przez moment spogladała przez szparę, przyglądajac się kobiecie, aż w końcu odsunęła się i spojrzała na Ueno.
- Chyba powinniśmy za nimi pójść. Może te podarki... to brzmiało jakby trzymali ofiary dla demona... - rzuciła cicho, wyglądając z zajmowanego przez nich budynku i wzrokiem szukając odpowiedniej ścieżki, którą powinni podążyć dalej. Kiedy wreszcie zorientowała się, ze w podobny sposób jak teraz mogli skryć się w paru następnych budynkach, kiwnęła na zabójcę i ruszyła przodem, wyznaczając szlak. Najpierw w cieniu budynków i ich wnętrz, a potem wspomnianą ścieżek przy płocie, wciąż chcąc, by pozostali jak najdłużej niezauważeni.

Był dumny z kapłanki iż mimo słusznego strachu przed demonami zdecydowała się mu towarzyszyć i trzymała się blisko niego kiedy kroczyli po bądź co bądź możliwe że wrogim im miejscu. Wziął na siebie ciężar ochrony kapłanki i zadbania o nią więc musiał skupić się przede wszystkim na jej bezpieczeństwie. Taki był jego obowiązek. Dlatego też cieszył się z tego, że kobieta nie próbowała się sprzeciwiać jego planom. Nawet jeśli mogły narazić ich na niebezpieczeństwo to uważał iż w osadzie mają większe szanse na przetrwanie bo to w końcu tam byli ich towarzysze. Atsuko i Naofumi. W wiosce mogli wspierać się nawzajem, a przynajmniej jest większa szansa że dotrą do siebie na czas gdy zacznie się robić gorąco.
Hiroki rozumiał doskonale kapłankę gdy odwróciła wzrok, widocznie dzielili ze sobą to że chcieli nieść pomoc komu tylko się da. Nawet jeśli oznaczało to pewnie narażenie własnego zdrowia, Nanami jednak tutaj miała jedną przewagę nad nim. To on tutaj prowadził więc do niego należała decyzja co zrobić z rannym nieznajomym, dziewczyna wiedziała że musi się dopasować do niego więc odwróciła wzrok by nie patrzeć na czyjeś cierpienie obojętnie. Powinien skupić się na misji i tak jak Ona odwrócić wzrok, ale nie potrafił. Sumienie mu nie pozwalało, musiał spróbować mu pomóc, taki już po prostu był. Chciał spróbować pomóc każdemu komu tylko mógł.
Nie wiedział jak mógłby pomóc rannemu, nie znał się na medycynie i nie wiedział jak mógłby ulżyć cierpiącemu. Stąd z troską spojrzał na kobietę obok, to co czuła w tej chwili...Nawet nie próbował udawać, że wie co ta czuje. Jej słowa też niezwykle go zmartwiły, ich uzdrowiciel przepadł dawno temu, czy zaginął właśnie wtedy gdy stoczono tu bój? Był ofiarą starcia jakie tu się rozegrało, czy też może to miejsce miało więcej mrocznych tajemnic. Wątpił by dane było mu poznać prawdę w najbliższym czasie i nie było to teraz ważne, człowiek przed nim odczuwał ogromny ból, a on nic dla niego nie mógł zrobić by go ocalić.
Zupełnie nie zdziwiła go reakcja miejscowej, mimo to lekko go zasmuciła. W końcu jedyne czego chcieli to im pomóc. Strach przed obcymi jednakże tak wkradł się w serca lokalnych mieszkańców, że ci nie patrzyli już na to jakie intencje ci nieznajomi mieli. Zaprawdę smutna musiała być historia tej osady, nic nie mógł jednak z tym zrobić póki nie wykona swej misji — Poczekaj, chcieliśmy tylko pomóc... — Rzucił jeszcze gdy to kobieta uciekła, westchnął z tego powodu i spojrzał na Nanami. Nie mogli tu długo zostać bo zaraz zleci się cała osada, a nie chciał walczyć z nimi. Nie chciał zrobić im krzywdy bo nie uważał ich za winnych tej sytuacji.
Kapłanka zaczęła panikować, a to była najgorsza rzecz jaką mogła teraz to zrobić. Musieli zachować spokój bo tylko opanowanie mogło ich ocalić w tym momencie. Położył więc dłoń na ramieniu Nanami i uśmiechnął się do niej przyjaźnie chcąc dodać jej otuchy — Bez obaw Nanami-San, mam wszystko pod kontrolą — Powiedział by nieco ją uspokoić po czym powstał i wyciągnął swe ostrze, tak dla pewności i by dodać sobie pewności siebie. Spojrzał na mężczyznę wiedząc iż mógł zrobić teraz tylko jedną rzecz by mu pomóc. Należało skrócić jego cierpienia — Możemy teraz tylko ulżyć mu w cierpieniu, zamknij na moment oczy Nanami-San — Dodał czekając aż kapłanka zrobi to co nakazał, gdy tylko to się stanie to zechce dobić rannego poprzez pchnięcie w jego serce. Tak by oszczędzić mu zbędnego bólu, po tym akcie łaski Hiroki oczyści katane z krwi poprzez strząśniecie jej z swej broni. Następnie rozejrzy się szybko po okolicy i spróbuje uciec z Nanami w stronę któreś z innych uliczek. Nie lubił się ukrywać, wolał spojrzeć zagrożeniu prosto w paszcze. Nie był jednakże sam i wpierw musiał zadbać o bezpieczeństwo swej towarzyszki.

Kiedy wreszcie znaleźli się przed otwartą przestrzenią, dziewczyna przystanęła w ostatnim cieniu, obserwując znajdujący się przed nimi obszar. Niewielkie poletko uprawne, a może raczej ogród, dzielił ich od okrwawionych pali. Łańcuchy, które były przybite do słupów, jasno sugerowały, do czego mogły służyć i kto mógł się w nich znajdować. Nie liczył się powód, a sam fakt, że ludzie w nie trafiali, a co w połączeniu z wizją demonów, ścinało krew w żyłach rudowłosej. Bycie rozszarpanym żywcem przez demona było śmiercią straszną i okrutną, ale wszystko wydawało się o wiele gorsze, gdy ktoś miał czekać na nią niczym zwierzę przywiązane do palika, niezdolne do jakiejkolwiek ucieczki.
Wzdrygnęła się jednak dopiero kiedy zauważyła klatki, albo raczej ich zawartość. Garstka dzieci, wyraźnie wygłoszonych i okropnie brudnych, jakby od dawna już siedziały w przeznaczonych dla nich klitkach. Serce jej zaciążyło i miała wrażenie, że za moment zwymiotuje, jednak wioskę przeciął kobiecy głos, alarmujący jej mieszkańców.
- Zajmij się dziećmi - powiedziała krótko, niezbyt zagłębiając się w to co też miała na myśli. Wypuszczenie z klatek, to na pewno. Wyprowadzenie z wioski - może, zależy jak rozwinie się sytuacja.
Poczekała aż mężczyźni odbiegną nieco, najpewniej w stronę Hirokiego, a potem wysunęła się z kryjówki. Też ruszyła w stronę klatek, a kiedy dzieci zwróciły na nią uwagę, przyłożyła palec do ust, sugerując im milczenie, cicho zapewniając też, że zaraz je stąd wydostaną. Przewiesiła też łuk przez ramię, zamiast nieco w rękę biorąc jeden ze swoich noży. Zamiast jednak całkiem zatrzymać się przy klatkach, ruszyła w stronę zabezpieczonych drzwi. Przelotnie zajrzała do wiadra, chcąc sprawdzić jego zawartość, a potem przecięła sznur zabezpieczający niskie wejście. Zbadała też łańcuch, mając nadzieję, że tworzył on zabezpieczenie raczej na słowo honoru, niż potrzebujące klucza do tworzenia. Jeśli tak było, odplątała go, finalnie chcąc otworzyć drzwiczki i zajrzeć do środka. Nie była pewna co tak właściwie mogli tam znaleźć, ale oczekiwała, że mogły tam być przetrzymywane kolejni więźniowie. Nóż jednak wciąż trzymała w pogotowiu, na zaś.

Kiedy uchyliła obdarte już z zabezpieczeń drzwi, poczuła jak skręca się jej żołądek. Zapach był okrutny, nieznośnie torturując wrażliwy zmysł węchu i tylko cudem chyba udało jej się nie zwrócić zawartości żołądka. Na progu leżało ciało, starannie wypite do ostatniej kropli krwi, co tylko utwierdziło rudowłosą w przekonaniu, że mieli do czynienia z demonem. Powiodła wzrokiem dalej i trafiła na skuloną w kącie dziewczynkę, która wyglądała niemal identycznie do Nanami.
- Kazumi? - powiedziała, wyciągając do niej rękę i próbując sobie przypomnieć imię, którym podpisany był list do kapłanki. - Mam na imię Atsuko. Twoja siostra, Nanami poprosiła nas, żebyśmy pomogli cię znaleźć. Chodź, nie bój się. Wszystko będzie dobrze. - uśmiechnęła się do dziewczynki zachęcająco, chociaż pozostawała czujna. Nie była pewna czemu dziewczynka jeszcze dychała, ale może było to wynikiem tego, ze zamknięty tu demon nie miał chwilowo apetytu. To jednak nie znaczyło, że zaraz go nie odzyska.
Po prawdzie, zignorowała nieco towarzyszącego jej zabójcę. Przerażona dziewczynka w piwnicy była problemem samym w sobie, nie mówiąc o tym, że skąd pomysł że ona sama miała mieć nieco lepszą rękę do dzieci? Problemy jednak zostały, cóż, problemami bo na scenie pojawiła się kolejna osoba, a może raczej istota, bo przy drewnianej palisadzie pojawiła się demonica. Rudowłosa skorzystała z okazji - tej chwili, kiedy nowoprzybyła postanowiła wypowiedzieć w ich stronę parę słów i zbliżyć się, podczas której tropicielka mogła zadbać o to, by wykorzystać olej z wisterii i pokryć nim strzały.
- Nie pozwól jej zbliżyć się do dzieci - zawyrokowała w kierunku Ueno, chociaż nie wątpiła, ze to akurat było dla niego oczywiste. Sama wolała trzymać dystans póki mogła, naciągając też łuk i czekając na moment by mieć czysty strzał i posłać strzałę w kierunku demonicy. Miała też nadzieję, że Rengoku wcale nie został w lesie, a przynajmniej w tej chwili byłoby to bardzo pomocne.

Człowiek, którego zabił był jego grzechem. To jego sumienie powinno to obciążyć i miał nadzieje, że kapłanka to zrozumie. Zabolałoby go to jeśli uznałaby to za swą winę, w końcu być może ona ich tu sprowadziła ale to jego ostrze przebiło ciało tamtego nieszczęśnika, jego ręka wykonała ten morderczy cios mający być aktem łaski. Jeśli ktoś miał więc być za to sądzony to tylko On. Zrobił to z myślą o zakończeniu cierpień tamtej ofiary, ale czy było to właściwie czy też nie zdecydują jego przełożeni, a po śmierci bogowie.
— Nanami-San, nie przejmuj się tym co się stało. Niczym nie zawiniłaś, to była moja decyzja i ja ponoszę za to odpowiedzialność. Teraz musimy skupić się na uratowaniu twej siostry — Powiedział Hiroki kiedy byli jeszcze względnie bezpieczni, musiał to zrobić by zapewnić kapłance spokój. Spokój, którego potrzebowali w tym momencie. Byli cały czas na wrogim problemie i ścigający ich tłum był sporym problemem. Dlatego też szybko kontynuowali bieg aż do momentu gdy nie dotarli do celu.
Oczy zabójcy o płomiennych włosach wędrowały od demona do zabójców i klatek, musiał teraz podjąć szybką decyzję co zrobić. Musieli wyeliminować demona i zapewnić bezpieczeństwo jego ofiarą, by to zrobić najlepiej zgromadzić ich podopiecznych w jednym celu. Odwrócił prędko głowę w tył gdy Nanami cofnęła się krok w tył.
— Nanami-San, nie martw się niczym. Zajmę się demonem, Ciebie proszę byś jak najszybciej pobiegła do klatek. Jeśli ktoś tam jest to poczekajcie aż odwrócimy jej uwagę i schowajcie się w lesie — Powiedział Hiroki skupiony i poważny jak nigdy dotąd, tylko po to by zaraz posłać dziewczynie pokrzepiąjący uśmiech — Wierzę, że dasz radę. Ruszajmy! — Dodał jeszcze Rengoku po czym zacisnął dłoń mocniej na rękojeści swojej katany i pognał w stronę demona z zamiarem cięcia bestii po skosie gdy tylko do niej dobiegnie.

Zarówno on jak i Naofumi nie dali rady zaatakować przeciwniczki, która to prędko ujawniła swą plugawą moc. Ciernie stworzone przez demonice skutecznie zablokowały im możliwości zadania ciosów, była to przeszkodą którą musiał w jakiś sposób ominąć by zakończyć sprawnie te walkę. Ciążyła na nich bowiem presja czasu, z tyłu głowy cały czas miał to że ścigają ich wściekli wieśniacy. Demonowi mógł zrobić krzywdę ale nie chciał krzywdzić tych ludzi, nawet jeśli są współwinni porwania siostry Nanami to nie mu było przeznaczone ich sądzić.
Miał już pewną koncepcję na pokonanie tych cierni, a w następstwie demonicy tylko był to nieco ryzykowny plan. Ryzyko brało się stąd iż nie znał w pełni możliwości ich przeciwniczki, nie mógł być pewien czy te ciernie to jedyne co potrafiła czy też może był to tylko początek. Na jego korzyść jednakże działała ich przewaga liczebna, nawet jeśli zablokuje ich dwójkę to nie da rady przecież jednocześnie unikać strzał Atsuko. Przed chwilą mieli przecież idealny pokaz tego. Jeśli ją otoczą to w końcu ktoś ją trafi i zada ten jeden, zabójczy cios.
Hiroki chwycił mocniej za rękojeść i czekał na ruch cierni przygotowany w razie czego do obrony połączonej z odskokiem w tył. Liczył na to, że gdy tylko zabójca oddechu wody wykona swój ruch to ciernie przesuną się do niego dając mu czas na atak. Jeśli tylko twór potwora przemieścił się to Hiroki pognał do przodu by skrócić dystans pomiędzy nim i przeciwniczką. Gdy tylko znalazł się w zasięgu wziął wdech by następnie wykonać drugą formę oddechu płomienia, próbował w ten sposób odciąć zdrowe ramię demonicy — Ni no kata: Nobori En Ten! — Wyrzucił z siebie podczas zadawania ciosu.

Spoiler:

Na głos dziewczynki pokiwała tylko głową, licząc na to że wieść o siostrze tylko ja zmotywuje. Cóż.. miała rację, ale dziecku brakowało sił. Mogłaby jej pomóc i własnoręcznie wyciągnąć z piwniczki, gdyby nie to że na scenie pojawił się demon i Atsuko musiała zwyczajnie zająć się o wiele ważniejszymi sprawami. Posłała pierwszą strzałę i z satysfakcją zobaczyła, ze udało jej się trafić demonicę. Dobrze. Bardzo dobrze, tym bardziej że zarówno Hiroki jak i Naofumi swoją obecnością utrudniali demonicy przedostanie się do niej i dzieci. Atsuko obejrzała się na Nanami, jakby sparaliżowaną strachem.
- Pomóż swojej siostrze, Nanami. - powiedziała do niej głośno i wyraźnie, mając nadzieję ze zdecydowany ton głosu pomoże jej otrząsnąć się z marazmu. Sama tropicielka szybko znowu spojrzała na demonicą, nawijając na cięciwę kolejne strzały i posyłając je w jej kierunku. Pozostawała jednak czujna, żeby w razie czego móc zmienić miejsce z którego strzelała, gdyby ktoś postanowił ją zaatakować.

Spoiler:

Krótka obserwacja pozwoliła mu lepiej zrozumieć działanie mocy demona, ciernie zdawały się przyrosnąć do ziemi. Straciły więc na mobilności i mogły co najwyżej zyskać na wytrzymałości albo zasięgu. Przynajmniej tak podejrzewał, oznaczało to więc iż mógł je ominąć i dopóki nie powstaną kolejne to miał wolną drogę do atakowania poczwary. Musiał to w końcu zrobić bo Naofumi nie mógł sam toczyć tego pojedynku, odniósł już jedną ranę i choć nie była śmiertelna to z pewnością będzie uciążliwa. Szukał wzrokiem najlepszej drogi by dotrzeć do przeklętego demona, zacisnął mocno jedną pięść tak, że aż kostki mu pobielały. Tym razem miał zamiar ochronić swoich towarzyszy, nie pozwoli by ktokolwiek z nich tu umarł.
Mógł pobiec tą samą trasą co Ueno ale wtedy jeszcze bardziej utrudniłby celowanie Atsuko. Dlatego zdecydował się obiec ciernie od strony z której demon z hukiem wkroczył do osady, w ten sposób mógł mieć szansę na to, że oflankuje potwora i zaatakuje go z zaskoczenia. Ruszył więc na lewo by zbliżyć się do dziury zrobionej przez ich przeciwniczkę po czym pognał w stronę poczwary kątem oka obserwując jeszcze te piekielne ciernie.
Jeśli tylko udało mu się dotrzeć do rywalki to postanowił chwycić oburącz za katanę i zaatakować ją cięciem z nad głowy. Celował w łokieć ręki, która trzymała cierniste ostrze. Musiał podejść do tej walki ostrożnie, nie wiedział co jeszcze za asy trzymała w rękawie. O ile udało mu się uciąć kończynę demona lub przynajmniej ją zranić to przeszedł z atakiem dalej, korzystając iż jego miecz po cięciu powinien znaleźć się w odpowiedniej pozycji, wziął głęboki wdech i przygotował się do użycia jednej z form. Zmienił szybko pozycję by znaleźć się nie z boku demona, a lekko przesunął się w stronę Naofumiego i wykonał swój atak od dołu by podjąć próbę rozpłatania rywalki — Ni no kata: Nobori En Ten! —  Wyrzucił z siebie Rengoku używając drugiej formy.

Ruchy:

Atsuko zmieliła pod nosem przekleństwo, kiedy strzała poleciała niefortunnie, uderzaĵac zabójcę w plecy. Na całe szczęście nie wbiła się, a prześlizgnęła zaledwie po materiale, rozdzierając go. Nie chciała nawet myśleć co by było, gdyby trafiła.
Spojrzenie które posłała Nanami było chłodne. Lodowate wręcz, kiedy uświadomiła sobie, że kapłanka się nie ruszy. Czasem zwyczajnie zapominała jak normalni ludzie reagowali na demony, czy jakiekolwiek zagrożenie. Nie miała niestety czasu przekonywać dalej dziewczyny, żeby jednak się ruszyła.
Na całe szczęście, tak? Rudowłosa otworzyła szerzej oczy, kiedy zauważyła jak wodnik zostaje cięty przez tors. Chciała krzyknąć jego imię, ale uwięzło jej w gardle, powstrzymane gwałtownie. Ostatnie czego potrzebował to kolejnego rozproszenia. Atsuko więc ponownie nasunęła strzałę na cięciwę i napięła łuk. Celowała bardziej w nogi demonicy, mając na uwadze ruchy swoich towarzyszy, zeby w razie czego nie strzelić.

Spoiler: