Pokój Tsuru

Pokój Tsuru — Nie Mar 19, 2023 8:48 pm

Pokój Tsuru

Re: Pokój Tsuru — Pon Mar 20, 2023 5:48 pm

W drodze ze spotkania z Kireiem w Iwakurze, tknęły ją dziwne wyrzuty z sumienia w związku z tym, że kolejność jej priorytetów była taka, a nie inna. Chociaż jej stosunek do siostry nie był na równie wysokim poziomie co do Ayumu, to jednak ostatnimi czasy poprawił się, stąd powodem do wstydu wydawało jej się myślenie o Rybaku bardziej niż o rodzinie. Obok bliźniaka była najstarszym z rodzeństwa Nishiōji, w związku z czym czuła powinność sprawdzenia, czy ze wszystkimi krewnymi pomieszkującymi w Yonezawie było wszystko w porządku. Przypadek Kireia tłumaczyła sobie na dwa sposoby — po pierwsze: był marechi, więc groziło mu jeszcze większe niebezpieczeństwo niż standardowemu Zabójcy. Po drugie: od ataku minęło kilka dni, a ani ona ani Ayumu nie zostali powiadomieni o tym, że ktoś ich z rodzeństwa poległ.
Jednak na wszelki wypadek postanowiła sprawdzić to sama, na resztkach sił przywiezionych z Nagoi.

Tak dawno jej nie odwiedzała, że potrzebowała dłuższej chwili, aby mieć większą niż mniejszą pewność, że stała przed drzwiami pokoju siostry. W końcu uniosła jedną z zabandażowanych rąk i zapukała do drzwi. W żaden sposób nie poprawiła swojego stanu od powrotu, toteż jedyną zmianą były opatrzone rany, z których szczęśliwie nic się już nie sączyło. Plamy krwi i rozdarcia w materiałach mówiły same za siebie, tak samo, jak włosy w wyjątkowo lichym stanie.
W końcu, drzwi się otworzyły.
— Tsuru — sapnęła czując, jak ponownie zaciska się jej gardło. Młodszej siostrze nie zawsze życzyła dobrze; ba, zwykła myśleć, że to ona wpędzi ją do grobu. Tymczasem widząc przed sobą drobną sylwetkę kobiety, poczuła szczególny typ ulgi. Podeszła do niej i zamknęła w mocnym uścisku. — Wszystko dobrze? Cholernie bałam się o was — wydusiła z trudem, po upływie kilku sekund odsuwając ją od siebie na odległość rąk. Jej dłonie pozostały na ramionach krewnej. — Byłaś tutaj podczas ataku? Ja i Ayumu dopiero wróciliśmy. Trudno mi uwierzyć, że to wszystko miało w ogóle miejsce... Ktoś z naszych bliższych ucierpiał?

Re: Pokój Tsuru — Pon Kwi 03, 2023 1:18 pm

— Mori!
Pozwoliła siostrze się objąć i ostrożnie odwzajemniła uścisk. Zdziwiła się, widząc ją w drzwiach. Nie spodziewała się w ogóle odwiedzin, a już na pewno nikogo z rodziny. Oprócz najstarszego z braci nie utrzymywała z nikim z rodu Nishiōji bliskich relacji, a zwłaszcza jej stosunki z siostrą bywały napięte. Widząc Mori, nigdy nie była pewna, w jakim nastroju akurat będzie kobieta i czy niewinna rozmowa nie przerodzi się w kłótnię czy nawet walkę, bo i tak się przecież zdarzało. Tym razem jednak nic na to nie wskazywało. Cokolwiek ją sprowadziło, siostra tym razem wyglądała na zadowoloną z tego, że ją widzi. Zamknięta w uścisku, słyszała jej niespokojne bicie serca i czuła zapach krwi, potu i kurzu — bitwy.
Odsunęła się i dopiero wtedy spojrzała na poszarpane ubrania siostry, plamy krwi i bandaże.
— Byłam tu, ale spokojnie, nic mi nie jest. Za to ty nie wyglądasz najlepiej. Jesteś ranna — bardziej stwierdziła niż spytała. — Usiądź. Potrzebujesz czegoś?
Skoro Mori przyszła do niej o własnych siłach, raczej nic poważnego jej nie dolegało, jednak czuła się zaniepokojona stanem siostry. Jej rany wyglądały na dobrze opatrzone, ale na pewno byłoby lepiej, żeby odpoczęła.

Re: Pokój Tsuru — Sob Kwi 15, 2023 12:02 pm

Przez twarz starszej z sióstr przemknął cień uśmiechu, kiedy Tsuru odwzajemniła uścisk. Ich relacje nie były najlepsze, Mori zdarzało się nawet posuwać do rękoczynów w stosunku do krewnej, a jednak teraz wyglądały jak prawdziwa rodzina. Czy atak na Yonezawę miał być tym, co pojedna rodzeństwo Zabójców ze sobą, skoro nawet nie potrafili skutecznie połączyć sił, aby odbić ich rodzinne miasto z rąk demonów?
— Napiłabym się herbaty — odpowiedziała na pytanie, zajmując jedno z siedzisk na podłodze. Przez dłuższą chwilę milczała, przyglądając się bandażom na swoich rękach pod różnymi kątami; widać było wprawę Kumy w ratowanie okaleczonych ciał członków Korpusu. Kiedy Nishiōji opatrywała się własnoręcznie, wyglądało to zawsze co najmniej miernie.
Westchnęła cicho i odłożyła obok siebie pojemniczek z maścią, którą dostała od medyczki. Po kilku chwilach wzięła go do rąk i zaczęła obracać, wbijając wzrok w niego, a nie gospodynię.
— Pewnie dotarło do ciebie, że Sendo okazał się być jednym z nas, a potem zdradził i został demonem? — mruknęła, mrużąc oczy. — Miałam nadzieję, że to tylko głupie plotki, ale przynajmniej to ostatnie... się zgadza. To on mnie tak urządził. — Wskazała brodą na swoje przedramiona. — Razem z Ayumu i paroma laskami próbowaliśmy go zajebać. Swoją drogą, teraz nazywa się Kaito i trzyma z piątą Kizuki. Także, jakbyś go kiedyś spotkała w ludzkiej formie... uważaj. Nie wiem, do czego jest zdolny, bo teraz może być do wszystkiego, dlatego nie wykluczam, że mógłby udawać Zabójcę i zrobić jakąś narrację o fałszywych prześladowaniach. — Pokręciła lekko głową w niezadowoleniu. — Wygląda na to, że związek z Ryōtą wychodzi ci na dobre. On chyba nie napluje nam wszystkim w twarz.
Uniosła wzrok, by popatrzeć na Tsuru, prawdopodobnie pierwszy raz bez pogardy w oczach. Zaczynała uważać to wszystko za trochę niesprawiedliwe: podczas, gdy sama drugi raz została wdową, nie wspominając już o stracie dwójki dzieci, jej młodsza siostra wiodła względnie beztroskie życie u boku ich brata, uważając jedynie na to, by ich ojciec się o tym wszystkim nie dowiedział.
— Jeżeli kiedyś przyszłoby ci się z nim zmierzyć, Kaito ma cztery ręce i umiejętność pozwalającą na zamianę ludzi miejscami — dodała jeszcze odnośnie demona. — A jeżeli powiedziałaś mu kiedyś jakiś wstydliwy sekret to albo się wypaplał demonom przed przemianą, albo już nie pamięta i jesteś wolna. — Oparła się policzkiem o zgiętą w kolanie nogę i uśmiechnęła słabo do rozmówczyni. Ciekawiła ją reakcja na fakt, że szwagier prawie pozbył się dwójki jej starszego rodzeństwa z tego świata.

Re: Pokój Tsuru — Pią Maj 12, 2023 11:33 am

Wskazała Mori na jedną z poduszek i zajęła się przygotowywaniem herbaty.
— Czyli to prawda — mruknęła, nie patrząc na siostrę.
Owszem, słyszała te plotki o szwagrze, ale cały czas miała nadzieję, że wszystkie okażą się fałszywe.
— I jak się trzymasz? — zapytała.
To było głupie pytanie, ale nie wiedziała, co lepszego mogłaby powiedzieć w tej sytuacji. Wyrazić współczucie? Jej były mąż również przemienił się w demona i sama odebrała mu potem życie, więc domyślała się, co może czuć kobieta. Nawet jeśli ich związek nie był do końca szczęśliwy, na pewno nie było to dla niej łatwe. To nigdy nie było łatwe.
Postawiła przed Mori filiżankę parującej herbaty i z zaskoczeniem podniosła na nią wzrok, kiedy ta wspomniała o Ryōcie. Zastanawiała się, czy siostra z niej szydzi, ale nie dostrzegła w jej twarzy złośliwości. Może autentycznie w jakiś pokrętny sposób doszła do takich wniosków. Zawsze przecież była bardzo przeciwna jej nietypowej relacji z najstarszym z braci, do tego stopnia, że chciała pobić Tsuru, kiedy ta była w ciąży, więc bardzo zdziwiło ją to wyznanie.
Usiadła ze swoją filiżanką naprzeciwko.
— Tego się nie spodziewałam, nie powiem, ale cieszę się, że zmieniłaś zdanie o nas — jej ton był żartobliwy, ale nadzieja na akceptację przynajmniej ze strony najstarszej z Nishiōjich prawdziwa.
Nikt inny z rodzeństwa nie wiedział o tym zakazanym romansie. I nikt nigdy nie mógł się dowiedzieć. Nawet nie miała co liczyć na zrozumienie ze strony kogokolwiek innego niż Mori, o której wiedziała, że też miała gust co najmniej nietypowy.
Potem spojrzała znowu na opatrunki na rękach siostry i jej dobry nastrój zastąpiła złość.
— Dzięki za ostrzeżenie. — Odwzajemniła uśmiech. — Jeśli tylko go spotkam, urwę mu te wszystkie ręce przy samej dupie. Masz moje słowo.
Jeśli naprawdę przyszłoby jej kiedyś zmierzyć się z Kaito, nie zamierzała mieć dla niego litości.
— Niech jeszcze drań pożałuje, że zadarł z rodziną Nishiōji.

Re: Pokój Tsuru — Nie Maj 14, 2023 3:29 pm

Przytaknęła w milczeniu. Szanse na to, że cała ta historia została w jakiś sposób ustawiona, malały z każdą kolejną wskazówką, jaką otrzymywali.
— Tak sobie — wyznała w odpowiedzi, kiedy zapytana o samopoczucie. — Chciałabym przynajmniej wiedzieć dlaczego to zrobił. Czy tak bardzo zaciekawiło go bycie demonem? Czy to coś bardziej... osobistego..? — Ujęła w palce posklejany od potu i krwi kosmyk włosów, przyglądając mu się z niesmakiem. Potrzebowała kąpieli. — Chyba nie powiedziałaś mu o Yorinobu?! — wypaliła nagle łamiącym głosem, odpychając się rękoma od podłogi za sobą i lądując w klęku podpartym - automatycznie "przysuwając" się twarzą do rozmówczyni.
Tsuru była jedyną osobą świadomą romansu jej siostry z kryminalistą. Pomimo ich napiętych relacji, zdruzgotana śmiercią mężczyzny szukała wtedy zrozumienia i wsparcia u młodszej krewnej. Obie wtedy żyły w zakazanych relacjach, później Mori tylko zamieniła straconego skazańca na demona. Ale o tym już dwudziestopięcioletnia Zabójczyni miała nie wiedzieć. Mimo wszystko starsza z sióstr nie ufała jej na tyle, aby podzielić się także tą informacją - być może dopiero odważy się na to w stosunku do Ayumu. Zasługiwał on na wiele wyjaśnień.
Usiadła na piętach, pozwalając zranionym przedramionom odpocząć. Dopiero wtedy przemknęło jej przez myśl, że Sendo mógł być świadom obecności demona w ich domu. Na krótką chwilę odleciała myślami, zastanawiając się, jaki mógł być jego rozwinięty zmysł. Czy mogła być pośrednio winna śmierci Kamy Hayato?
Potrząsnęła lekko głową, kiedy wreszcie dotarło do niej, że Tsuru zabrała głos. Przez kilka sekund milczała, uzupełniając sobie jej wypowiedź.
— Nie szalałabym tak z tą "zmianą" — prychnęła w podobnym tonie, nadymając lekko policzki. — Po prostu zaczynam dostrzegać zalety niemieszania innych w nasze sprawy. Ostatecznie chyba i tak nam wszystkim zależy na tym samym... — To jest, przetrwaniu. Z tym, że Mori wcale nie porzuciła do końca swoich ambicji związanych z wygryzieniem braci z kolejki dziedziczenia. Te tylko nieco osłabły ze względu na wiadome okoliczności. — Uhh... ta, a co do tego... wiem, że poznałaś Kireia. Powiedziałam mu o Sendo. Więc, jak coś, możecie gadać na ten temat ze sobą. — Ponownie usiadła na poduszce, opierając się tyłem głowy o ścianę. Może nie powinna była otwierać się aż tak przed Rybakiem? Z drugiej strony, okazał jej bardzo dużo wsparcia. W każdej sprawie.
Jak tylko go spotkam...
Mori parsknęła krótkim śmiechem, wyobrażając sobie tę sytuację.
— Bardzo bym chciała, żebyś to zrobiła. Ale pamiętaj, że łeb zostawiasz mi. — Przesunęła palcem wskazującym po swojej szyi. — Uważam, że jako osamotnionej wdowie należy mi się tyle sprawiedliwości. Już chuj z tym nawet. — Brodą wskazała na bandaże na przedramionach. Fizyczne obrażenia bolały o wiele mniej niż szkody wyrządzone głowie.
Kącik ust starszej z sióstr uniósł się do góry jeszcze raz w reakcji na kolejne stwierdzenie Tsuru. Kiedy ta wreszcie poczęstowała ją herbatą, uniosła naczynie w geście toastu.
— Trzeba tego dopilnować. Szkoda tylko, że ojciec nie zrozumie nic z naszej sytuacji — westchnęła z ewidentnym zmęczeniem w głosie. Mało kto był na tyle zatwardziałym ignorantem, żeby nawet w mieście okupowanym przez demony w nie nie wierzyć. — A właśnie. Za kilka dni wyruszę do Osaki. Będziesz w okolicy jakoś niebawem? Muszę ogarnąć coś u zielarza to byś mogła mi podrzucić akurat...

Re: Pokój Tsuru — Pon Maj 29, 2023 5:25 pm

— A ty nie zastanawiałaś się nigdy, jak to jest być demonem? — zapytała ze szczerą ciekawością.
Oczywiście nigdy nie chciałaby się przemienić, ale czasem dopadały ją takie rozmyślania. Zbyt wiele osób, które znała, zostało przemienionych, żeby mogła o tym nie myśleć. Żeby nie wyobrażać sobie, jak to jest być po tej drugiej stronie. Czasem widywała w koszmarach swojego byłego męża. Błagała go wtedy o wybaczenie.
— Oczywiście, że nie. — Zachowała spokój pomimo dość nerwowej reakcji siostry. — Mori, spokojnie. — Położyła jej ręce na ramionach, nakłaniając, żeby z powrotem usiadła.
To było zrozumiałe, że Mori miała ostatnio dużo stresu i nie chciała się z nią kłócić, zwłaszcza, że spotkanie przebiegało do tej pory spokojnie.
— Nie powiedziałabym nikomu, umiem dotrzymać tajemnicy, wiesz przecież. — Wróciła na swoje miejsce i pociągnęła łyk herbaty. — Wszystkie twoje sekrety zawsze będą u mnie bezpiecznie, mam nadzieję, że moje u ciebie też.
Zerknęła na siostrę znad filiżanki, upewniając się, czy kobieta się uspokoiła. Chociaż ich relacje układały się różnie, Mori przecież nigdy nie wydała tajemnicy jej i Ryōty. Po tylu latach wierzyła, że może jej ufać niezależnie od wszystkiego i sama też nigdy nie zdradziłaby nikogo ze swojej rodziny, choćby grożono jej śmiercią czy przemianą w demona.
— W każdym razie jesteś na dobrej drodze do tej zmiany. — Uniosła lekko kąciki ust, utrzymując żartobliwy ton konwersacji.
Rozumiała, co siostra ma na myśli, ale i tak jej słowa napełniły ją swego rodzaju nadzieją.
— Rzeczywiście, znam go, chociaż dawno nie rozmawialiśmy ze sobą — przytaknęła.
Poznała rybaka na początku swojej kariery jako zabójczyni demonów. Właściwie ciekawe, co u niego słychać.
— Łeb jest cały twój, siostro. — Uśmiechnęła się zawadiacko. — To mamy umowę.
Na słowa o ojcu nieco spochmurniała i westchnęła. Już dawno straciła nadzieję, że ojcu otworzą się oczy. Zaczęła obracać w dłoni pustą już filiżankę i wodzić paznokciem po delikatnej rysie na brzegu, która nawet nie wiedziała, kiedy się pojawiła i skąd się wzięła. Zresztą ona i Ryōta i tak będą musieli się przed nim wiecznie ukrywać, nawet jeśli jakimś cudem zaakceptowałby zabójców demonów w rodzinie. Członkowie rodu Nishiōji nigdy nie będą mogli być ze sobą całkowicie szczerzy, a na jej jedności zawsze pozostaną rysy jak na tej filiżance.
— Nie ma problemu — przytaknęła, z powrotem przywołując na twarz uśmiech. — Przywiozę ci, czego tam potrzebujesz.

Re: Pokój Tsuru — Pią Cze 09, 2023 2:23 pm

Kilkukrotnie rozchyliła i zamknęła usta, kiedy padło pytanie o demonią egzystencję. Prawda była taka, że zastanawiała się nad tym aż za często, a w aktualnych okolicznościach mogło to wyglądać co najmniej podejrzanie.
— Zastanawiałam. Wielokrotnie — przyznała w końcu z lekkim skinieniem głowy. — Jest wiele rzeczy, których im zazdroszczę. Nieśmiertelność, wieczna młodość, powracające kończyny, czy te ich umiejętności... Ale żerowanie na ludziach do końca swych dni? Albo to, że więcej nie zobaczysz światła słońca? — Przerwała, by westchnąć. — Ponoć demony nie mają prawdziwych uczuć. Z jednej strony brzmi to strasznie, ale z drugiej to wspaniała myśl, że mogłabym wreszcie przestać tęsknić za dziećmi czy Usaburō... Minęło już sześć lat, odkąd ich nie ma, a skutki tego odczuwam praktycznie codziennie. Chciałabym móc się od tego odciąć, zacząć normalnie żyć ale wydaje mi się, że właśnie tylko zostanie demonem na to by mi pozwoliło. Tylko, że tak naprawdę to koło by się nakręciło; ja jako demon też bym odbierała życia czyimś żonom, mężom i dzieciom. Ponadto, do Korpusu trafiłam właśnie dzięki Usaburō, więc decydując się na to nie tylko zostałabym tym, co odebrało mi rodzinę, ale też zostałabym bezpośrednim wrogiem własnej rodziny — podsumowała wreszcie, zamykając dłoń, na której robiła wyliczenia wszystkich "za" i "przeciw". Rzeczywiście jednak chodziła po niej myśl, że gdyby jej pierwszy mąż i dzieci dalej żyły, to dosłownie nic, co zrobiło z niej opętańca/szaleńca nie miałoby miejsca; nigdy nie zakochałaby się w kryminaliście ani demonie, żaden z pomiotów Muzana nie zabawiłby się jej wspomnieniami i, co najważniejsze, nie doświadczyłaby halucynacji, które z pomocą jej rąk odebrały życie Jirō. Wszystko zaczęło się walić właśnie we wrześniu 1646 roku. — A ty? Widzisz dla siebie jakąś szansę w byciu pół-martwą?
Posłusznie usiadła, kiedy siostra odsunęła ją od siebie.
— Z tego, co się orientuję, to dalej jesteś mile widziana w domu, więc... chyba tak — stwierdziła, sugerując, że jakby w ogóle miała się wygadać to miałoby to miejsce już wcześniej, a Tsuru razem z bratem mogliby przyłączyć się wtedy do Ayumu w wiecznej wędrówce.
W każdym razie jesteś na dobrej drodze do tej zmiany.
Uniosła kącik ust w nieco pobłażliwym uśmiechu. Wydawało jej się, że siostra w jej lekko rzuconych słowach zaczęła pokładać za duże nadzieje na akceptację swojej sytuacji. Przytaknęła więc w milczeniu, nie chcąc tych nadziei jej odbierać na ten moment. W gruncie rzeczy nie robiło jej to większej różnicy dopóki nie musiała im pomagać z ukrywaniem tego romansu.
— Wiem, że się niewiele widywaliście ogółem, ale zauważyłaś w jego zachowaniu jakąś zmianę ostatnio? — nawiązała ponownie do Sendo. Jak duże szanse były na to, że tylko ona nie zauważyła, że coś było nie tak?
Kiedy kobieta zaoferowała swoją pomoc, Mori upiła wreszcie trochę herbaty, lekko mrużąc przy tym oczy. Była podejrzliwa, wciąż zastanawiała się, czy powinna była jej zaufać. Mimo to, postanowiła zaryzykować, nie widząc innej możliwości na otrzymanie leku, kiedy sama już będzie w Osace.
— Tylko, musisz wiedzieć coś jeszcze. Generalnie, tym zielarzem jest Fukurō. Przedstawiłam mu się tak, jak Yorinobu. — Celowo nie podała "pseudonimu", w obawie, że jakiś inny z Zabójców mógł ich nawet przypadkiem podsłuchiwać. — Nie widział mojej twarzy; nie wie zupełnie, kim jestem. Nie musisz udawać nikogo innego, ale nie mów mu, że jesteśmy siostrami. Po prostu, znamy się i przy okazji zostałaś dla mnie kurierem. To dość... dyskretna operacja. Nie nielegalna, ale dyskretna.

Re: Pokój Tsuru — Czw Lip 13, 2023 9:45 pm

Nie była pewna, czy dobrze zrobiła, zadając to pytanie, ale było już za późno. Mogłaby się częściej gryźć w język. Siostra zdecydowanie wzięła to zagadnienie bardzo na poważnie.
— Brak uczuć, brak wspomnień… — mruknęła, uciekając wzrokiem gdzieś na ścianę. — To nie brzmi źle.
Słysząc ciąg dalszy wypowiedzi Mori jednak pożałowała swojego komentarza. Nie chciała dodatkowo przygnębiać już i tak przybitej siostry. Niepotrzebnie pozwoliła, by rozmowa zeszła w takie rejony.
— Chciałabym ci odpowiedzieć, że rozumiem, ale to nieprawda, nie będę mogła poczuć twojego cierpienia i tak naprawdę wiedzieć, przez co przechodzisz. Ale cieszę się, że nie zamierzasz się przemienić i nas opuścić. — Miała nadzieję, że jej słowa okażą się chociaż trochę pocieszające.
— Nie widzę — zaprzeczyła, może trochę zbyt szybko.
Zdarzało jej się myśleć o sobie jak o pół-martwej i nie miało to nic wspólnego z przemianą w demona. Najpierw, kiedy dowiedziała się o tym, że prognozowano jej śmierć w dzieciństwie. Potem, kiedy chciała umrzeć z, jak wtedy myślała, nieodwzajemnionej, zakazanej miłości. Wreszcie po rozwodzie i stracie córki. Jednak porównując swoje życie z życiem starszej siostry, czuła, że nie ma prawa do głośnego narzekania.
— Zdecydowanie wolę być całkiem żywa. — Starała się nadać swojemu głosowi pewne brzmienie. Ostatnie, czego potrzebowała, żeby Mori zaczęła ją podejrzewać, że też zamierza zdradzić i się przemienić.
— Szczerze mówiąc, to nie. Zachowywał się tak, jak zazwyczaj. — Naprawdę starała sobie przypomnieć coś takiego, ale nic w zachowaniu Sendo nie zwróciło jej uwagi. Czuła się z tym głupio, ale dała się oszukać tak jak wszyscy. — Nie powinnaś się o to obwiniać. — Dodała, starając się wyczuć intencje stojące za tym pytaniem.
— Fukurō — powtórzyła, jakby w ten sposób było jej łatwiej zapamiętać. — Rozumiem. Pełna dyskrecja. Da się zrobić.
Nie mogłaby powiedzieć, że nie interesowało ją, co takiego Mori potrzebuje od zielarza i dlaczego tak bardzo zależy jej na utrzymaniu tego w ścisłej tajemnicy, ale doszła do wniosku, że jeśli będzie chciała, to sama jej to wytłumaczy. Próby wyciągania z niej informacji na siłę nie mogłyby się skończyć dobrze. A chciała, żeby to spotkanie zakończyło się w miłej atmosferze, a przynajmniej nie w gorszej, niż się zaczęło.
— Będzie wiedział, co ma mi dać, jeśli się na ciebie powołam przy użyciu tego pseudonimu? — upewniła się jeszcze.

Re: Pokój Tsuru — Sob Sie 19, 2023 3:30 pm

Uniosła jedną brew i nie do końca świadomie popatrzyła na siostrę w podejrzliwy sposób. Zasłaniając ten manewr ciałem, przebrała palcami po łańcuchu swojej broni, po cichu podsuwając ten bliżej siebie. Nie przestawała obserwować Tsuru, kiedy chwyciła mocniej za kolczatą, nichirinową kulę, a przez myśl jej przeszło, żeby w tym momencie zmiażdżyć głowę krewnej. Swoje własne intencje znała i wiedziała, że nawet, jeżeli coś mówiła o przemianie to nigdy by się na to nie odważyła - ale kiedy mówiła o tym młodsza z nich, to zaczynała żyć obawą o "historię Sendo II". Nie zniosłaby wizji kolejnej bliskiej osoby zamienionej w ich głównego wroga.
Kiedy jednak Tsuru ponownie się odezwała, Mori rozluźniła uścisk na Nichibotsu, a na jej twarz wrócił neutralny uśmiech. Zupełnie tak, jakby już zapomniała, o czym przed chwilą myślała.
— Nie musisz do tego podchodzić aż tak patetycznie — odparła, unosząc kącik ust. Doceniała słowa krewnej, chociaż jednocześnie jej wypowiedź wydawała się Mori nazbyt dramatyczna.
Kolejne zaprzeczenia ze strony Zabójczyni o Oddechu Pioruna uspokoiły ją bardziej. Zaśmiała się krótko.
— No to jest nas dwie — podsumowała, sięgając po swoją herbatę i wypijając połowę za jednym zamachem. — Czuć, że cię na damę chowano — zachichotała, chwaląc przy tym smak napoju.
Powrót do tematu Sendo sprawił, że ponownie spoważniała.
— Chciałabym się nie obwiniać, ale boję się, że zrobił to przeze mnie. Może właśnie wiedział o Yorinobu? Przeze mnie może zginąć jeszcze więcej z nas, już są nawet pierwsze ofiary - Kama czy ręka Saiyuri. Jak to wszystko wyjdzie na jaw to stanę się wrogiem publicznym. A może powstanie jeszcze więcej teorii, na które ja jeszcze nie wpadłam? — Jej głos powoli zaczął się załamywać, dlatego ostatnie słowa wypowiedziała z zaciśniętym gardłem. Dopiła prędko swoją herbatę, próbując znowu się nie rozkleić.
Opuściła na chwilę wzrok, unosząc go znowu dopiero, kiedy Tsuru nawiązała do Fukurō. Przytaknęła.
— Będzie, na pewno. A w razie czego, każę Kireiowi do niego napisać i od razu ci wszystko wyda. — Westchnęła. — Przepraszam, że cię nie wtajemniczę dzisiaj we wszystko, ale to bardzo delikatna sprawa. — Dopiła swój napój jednym haustem, otarła dłonią usta i powoli, ostrożnie wstała. — Będę się już zbierać, muszę dokończyć "obchód". Dziękuję jeszcze raz i pewnie do zobaczenia w Osace.
Posłała siostrze słaby uśmiech, upewniła się odnośnie dalszego posiadania maści od medyka, po czym opuściła pokój Zabójczyni o oddechu pioruna.

z/t x2