Sachiko ucieszyła się z tego iż Katsu nie zanegowała w żaden sposób wielkości Suny gdyż inaczej musiałaby stanąć w obronie swojego mentora i  w jego imieniu pokłóciłaby się o to z towarzyszącą jej kobietą. A tego wolałaby uniknąć zważywszy na to jak miła i opiekuńcza była dla niej czarnowłosa kobieta. Dla Wilczycy Katsu była już bliską osobą, ale jeszcze nie tak bliską jak Suna, za mało jeszcze razem czasu spędziły by mogła ich postawić sobie na równi. Co nie zmieniało faktu iż zielonooka była na dobrej drodze by do tego doprowadzić, o czym świadczyły choćby myśli Sachiko krążące wokół wizji wspólnego wędrowania z Katsu i Suną, leżenia w ukryciu w ciągu dnia by w nocy trójka demonów mogła udać się na żer by zaspokoić głód. Oczyma wyobraźni widziała jak razem przemierzają lasy, słyszała komplementy dwójki czarnowłosych demonów gdy przynosiła im serca. Byłby to piękny sen, któremu chciała pomóc się ziścić. A to oznaczało iż musi ich jakoś przygotować do spotkania. A to mogło być ciężkie patrząc na to że zgubiła Sunę i nie wiedziała gdzie go szukać.
— Suna jest dla mnie bardzo, bardzo ważny! Zawdzięczam mu wszystko! — Rzuciła radośnie szarowłosa odwzajemniając uśmiech jaki Katsu jej posłała — Dobrze Katsu-Sama! Najpierw kryjówka, a potem poszukiwania! — Zawołała młoda demonica szeroko uśmiechając się.
Sachiko słuchała uważnie słów czarnowłosej, chłonąc jak gąbką zawartą w nich wiedzę. Słyszała już wcześniejsze ostrzeżenia od Suny ale z ust kobiety jakoś bardziej do niej trafiały. Głównie przez to w jaki sposób zostały wypowiedziane. Stąd pokiwała głową ze zrozumieniem i zbliżyła się nieco bardziej do Katsu.
— Głupie Słońce! Ja zawsze daje szansę swoim ofiarom, wtedy jest ciekawiej! — Rzuciła Sachiko i spojrzała w stronę nieba gdzie to kryjówkę miało okrutne słońce — Mam nadzieje, że kiedyś księżyc pożre słońce i zapanuje wieczna noc! — Dodała Sachiko obserwując srebrną tarczę księżyca, tak jasno świecącą na niebie.
Słysząc o metodzie na uniknięcie słońca Sachiko uśmiechnęła się szeroko gdyż był to kolejny dowód na to iż największy z wrogów demonów był od nich wszystkich głupszy co jako sprawna w swoim mniemaniu łowczyni będzie wykorzystywać, choć musiała przyznać iż korciła ją wizja balansowania na krawędzi by zadrwić z jasno świecącej kuli na niebie.
— Słońce nie zrobi mi nigdy krzywdy! Obiecuje Katsu! — Powiedziała Sachiko kładąc prawą dłoń na piersi, w miejscu gdzie biło jej mroczne serce.
Odczuwała wielką dumę gdy otrzymała kolejne komplementy od czarnowłosej, aż podstawiła bardziej głowę pod dłoń zielonookiej domagając się kolejnych pieszczot. — Dziękuje! Ty też byłaś bardzo szybka! — Podziękowała Sachiko również komplementując swą towarzyszkę po czym ruszyła u jej boku do jaskini odwracając głowę w jej stronę — A jeśli nie będzie to go weźmiemy prawda? Prawda? — Zapytała szara wilczyca wchodząc do jaskini i swymi szarymi oczyma rozglądając się, na razie nie dostrzegła tu niczyjej obecności, ale kto wiedział co kryło się głębiej.

Katsu ani myślała stawać z Suną w szranki pod kątem sympatii u wilczycy, było jasne, że młoda Sachiko uwielbiała go w sposób, z którym trudno byłoby się mierzyć. Dlatego też, po raz kolejny wykazując się swoją przenikliwością, za którą miała zamiar pogratulować sobie później, Szmaragdowooka zaakceptowała wszelkie uczucia, które zostały wobec niego wypowiedziane, nie umniejszając im w żaden sposób.
Perspektywa spotkania demona pozostawała nieco intrygującą kwestią, którą jednak Katsu odłożyła na razie na drugi plan. Miała przed sobą ciekawą towarzyszkę i to na niej miała zamiar skupić swoją uwagę.
Mam nadzieję, że kiedyś księżyc pożre słońce i zapanuje wieczna noc!
Katsu uśmiechnęła się delikatnie, spoglądając na wilczycę z sympatią w oczach, znów czując to dziwne uczucie troski.
- Ja też, Sachiko. Oby kiedyś mu się to udało.

Gdy znalazły się już przed wejściem do jaskini, Katsu pogłaskała Sachiko czule, czując jak wilczyca przyjmuje jej pieszczoty.
- Prawda - przyznała jej dobitnie, po czym zagłębiła się w ciemności jaskini.
Grota zagłębiała się do wnętrza góry, delikatną stromizną prowadząc dwa demony w dół. Katsu niespiesznie, jednak bez wahania, schodziła coraz niżej, a jej wyostrzony węch podpowiadał jej, że tej nocy zastały tutaj tylko chłód i wilgoć i może kilku drobnych stałych domowników w postaci nietoperzy.
Dość szybko dotarły na samo dno jaskini, gdzie znajdowało się niewielkie, podziemne jeziorko, głębokie, przejrzyste, jednak o średnicy co najwyżej kilku metrów. Pod spodem widać było podwodny tunel, którym woda spływała dalej do wnętrza góry.
Katsu uśmiechnęła się nikle, odwracając się za siebie i z zadowoleniem stwierdzając, że tak jak zapamiętała, grota była wystarczająco głęboka, aby odciąć całkowicie dostęp promieni słonecznych do jej dna.
- Co sądzisz, Sachiko? Chyba się nada.
Posłała wilczycy delikatny uśmiech, po czym w kilku szybkich ruchach ściągnęła z siebie swoje dość skąpe ubrania i odrzucając je na kamień obok, podeszła do źródła. Zeszła po skałach do wody, pozwalając aby jej chłód przyjemnie ją otoczył i zmył z niej ślady krwi.
Skoro miała odmówić sobie wygód miasta, przynajmniej mogła wybrać jaskinię, w której możliwe będzie wzięcie kąpieli, czyż nie?
Spojrzała na Sachiko z zapraszającym uśmiechem na pełnych ustach, po czym zanurzyła się w wodzie aż po czubek głowy, mocząc włosy i sprawiając, że woda naokoło zabarwiła się szkarłatem.
Wynurzyła się po chwili, odgarniając włosy do tyłu i pozwalając sobie na przyjemne westchnięcie.
- Tego było mi potrzeba dzisiaj…

Kroczyła tuż obok Katsu gdy to zmierzali w głąb w groty gdzie nie miało prawa dorwać ich mordercze światło słońca. Zbliżyła się nieco bardziej do czarnowłosej gdy oddalili się od wejścia, wolała otwarte przestrzenie gdzie nic ją nie otaczało. Co prawda wiedziała iż bycie demonem wymuszało na nią ukrywanie się w ciągu dnia ale mimo tego wciąż czuła się nieswojo, dlatego tym bardziej szukała bliskości zielonookiej licząc iż ta odgoni swą obecnością myśli o byciu zamkniętym. Być może była to część wilczej natury Sachiko, w końcu które zwierzę lubiło klatki?
Jej uwagę w końcu zwróciły nietoperze, małe skrzydlate stworzonka będące tak jak demony nocnymi stworzeniami, a przynajmniej tak wierzyli ludzie. Jej czułe zmysły po dostosowaniu się do warunków panujących w jaskini w końcu namierzyły jednego nietoperza, ten szykował się do lotu chcąc zapewne opuścić jaskinie będącą jego domem. Wilczyca zatrzymała się i poczekała aż ten przeleci nad nią, skoczyła w górę chcąc go złapać ale nie udało się to jej, za słabo wyskoczyła. Szarowłosa odprowadziła nietoperza wzrokiem po czym wróciła do Katsu.
—Nie lubię latających stworzonek, zawsze mi uciekają — Rzuciła początkowo zirytowana Sachiko po czym uderzyła pięścią w otwartą dłoń — Ale kiedyś je dorwę! — Dodała dziewczyna tym razem o wiele bardziej radosnym głosem i determinacją w oczach. Tym razem skrzydlata bestia umknęła jej szponom ale kiedyś na pewno wilczyca rozwinie się na tyle by móc łapać takie stworzonka bez zbędnych problemów, pragnęła tego gdyż byłoby to idealnym pokazem jej postępu. Ale z drugiej strony martwiła się iż gdy to się stanie to już nie będzie w stanie czerpać przyjemności z polowań.
W końcu dotarły do celu, na dno ich kamiennej kryjówki gdzie czekała ją miła niespodzianka w postaci małego jeziorka. Wilczyca będąc pod wrażeniem tego widoko otworzyła szeroko usta, po czym pokręciła szybko głową i spojrzała na Katsu. — Nada się na pewno Katsu-Sama — Odparła Szarowłosa.
W czasie gdy jej towarzyszka w szybkim tempie pozbywała się swoich i tak niewiele zasłaniających ubrań, Sachiko zdążyła podejść do jeziorka i klęknąć przy nim. Spoglądała w swoje odbicie, widząc swoją twarz ubrudzoną krwią na co jedynie uśmiechnęła się szeroko. Uwielbiała ten widok, zawsze gdy widziała siebie w takim stanie odczuwała szczęście i dumę, w końcu ta krew była świadectwem jej umiejętności. Zaraz to ujrzała obok swego odbicia, wizerunek rozebranej Katsu uśmiechającej się do niej, wręcz zapraszającej do tego by dołączyła do kąpieli. Wilczyca wtedy sama powstała by pozbyć się swoich ubrań, zajęło to jej nieco dłużej niż Katsu ale po chwili jej ubrania leżały na ziemi wraz z jej ostrzami.
Szarooka weszła do wody i zaczęła powoli obmywać swe ciało za pomocą wody zabarwionej szkarłatną krwią. Po wstępnym obmyciu swego ciała, podobnie jak Katsu zanurzyła się pod wodą, pozbywając się resztek czerwonych śladów świadczących o niedawnej uczcie. Wynurzyła się po krótkiej chwili i zaczęła szybko poruszać głową na boki by strzepać z swoich włosów wodę, zupełnie jakby była zwierzęciem. Mogła przy tym ochlapać nieco kobietę o oczach zielonych jak szmaragdy ale nie przejęła się tym patrząc na to iż i tak były w jeziorku.
— Potrzebowałaś wody Katsu-Sama? — Zapytała Sachiko zainteresowana tym.

Katsu szła przez przesiąkniętą wilgocią jaskinię, czując jak chłodne powietrze daje się we znaki coraz wyraźniej, im dalej schodziły w głąb skały.
- Z pewnością kiedyś ci się to uda - odpowiedziała Katsu z delikatnym uśmiechem, wierząc, że Sachiko w końcu będzie w stanie doścignąć nietoperza i to w całkiem niedługim czasie.
Wilczyca była wystarczająco zdeterminowana, aby szybko poznać i w następnym etapie rozwinąć własne możliwości. Niczym młoda, obiecująca adeptka sztuki zabijania, miała stawać się w tym coraz bardziej skuteczna oraz, co dla Katsu miało największe znaczenie, miała w końcu dowiedzieć się, co w byciu demonem, sprawia jej największą przyjemność.
Patrząc na tego raczkującego drapieżnika, Katsu poniekąd zazdrościła jej intensywności przeżyć, które jeszcze ją czekały.
Orzeźwienie dane przez lodowatą wodę, było jednocześnie bolesne i przyjemne, a gdy wilczyca zdecydowała się dołączyć do Szmaragdowookiej demonicy, ta posłała jej urokliwy uśmiech, jeden z tych, które mogłyby stopić najbardziej mroźne serca.
Potrzebowałaś wody, Katsu-sama?
- To też - przyznała, lekko opadając w przejrzystą toń, pozwalając, aby jej podbródek dotknął chłodnej cieczy. Przestawiła się już na mocno bezpośrednią interpretację, która była dla Sachiko tak charakterystyczna. Było w niej coś oczyszczającego  żadnego doszukiwania się drugiego dna, jedynie prostota bezpośredniej komunikacji. — Wody, spokoju i chwili przypomnienia, że spędzanie dnia poza miastem również ma swoje plusy.
Dwa szmaragdowe punkty zabłysnęły znacząco, zanim cała postać Katsu zanurzyła się po czubek głowy w wodzie. Gdy zaraz potem, ociekając wodą i pozostając jeszcze bledszą niż wcześniej, wynurzyła się, oparła łokcie o brzeg, zupełnie jakby siedziała w gorącym źródle, a nie w mroźnym jaskiniowym oczku.
- Miasta może i są wygodne, ale ten tłok i smród ludzkiego życia, potrafią sprawić, że łatwo zatęsknić za wolnością i przestrzenią.
Czy to sprawi, że Katsu zrezygnuje ze swoich wygodnych kwater? Pewnie nie, jednak musiała przyznać, że gdzieś w jej głębi, pod tą otoczką eleganckiej, przyozdobionej złotem demonicy, krył się pierwotny drapieżnik, któremu nie przeszkadzało wilgotne powietrze i twarda, chłodna skała. Być może nie było to aż taka dzikość, jak ta, która biła od Sachiko. Jednak nie miałaby nic przeciwko, aby spędzić z nią trochę więcej czasu, w zupełnie surowych warunkach.
- Tęsknisz za czymś, Sachiko? - spytała, jak gdyby chciała luźno zaspokoić własną ciekawość. Pod tym pytaniem jednak kryła się chęć głębszego poznania motywów młodszego demona. Czy zwracała uwagę na przeszłość? Jak bardzo przenikliwy był jej umysł, jeżeli chodziło o myślenie o własnej osobie?

Sachiko obmywała spokojnie swe ciało, ciesząc się zarówno z towarzystwa Katsu jak i chłodnej wody, która pobudzała ją. Sprawiała iż wilczyca czuła się "żywa" o ile mogła taką się określić będąc krwiożerczym demonem. Raz podsłuchała grupę wędrowców i usłyszała jej zdaniem mądre słowa. "O tym że żyjemy decyduje fakt iż czujemy". Piękne słowa, które wyryła w swoim sercu, zaraz po tym jak sprawiła iż człowiek, który to nauczył ją tego odczuł sporo strachu gdy goniła go po lesie. Być może nigdy nie był bardziej żywy, zupełnie jak teraz Sachiko gdy to czuła sporo szczęścia z powodu opieki jaką roztoczyła nad nią czarnowłosa demonica o oczach jak szmaragdy lśniące jasno jak gwiazdy na niebie.
— Ma dużo plusów Katsu-Sama! — Zaczęła Sachiko patrząc w oczy kobiety po czym zaczęła wyliczać na palcach ile to zalet miało życie poza miastem — Poza miastem jest dużo miejsca do biegania, nie ma tłumów, jest więcej zwierząt  i emmm — Doliczyła do trzech wilczyca i na chwile zamilkła by pomyśleć — A i jeszcze zazwyczaj jest cisza i spokój i nikt nie przeszkadza w jedzeniu! — Zakończyła wyliczanie szarowłosa pokazując swojej towarzyszce pięć palców — Tyle teraz naliczyłam! — Rzuciła zadowolona z siebie dziewczyna po czym zanurzyła się w wodzie parę razy.
W jednej kwestii nie mogła zgodzić się z Katsu, miasta nie były wygodne. Dla wilczycy pobyt w mieście zawsze był katorgą, sprawiał iż stawała się markotna. Uważała miasta za okropne miejsce pełne jak to sama Katsu zauważyła tłoku i smrodu, który to drażnił bardzo jej czułe zmysły.
— Masz rację Katsu-Sama, miasta są złe — Powiedziała wilczyca obmywając swe młode ciało wodą — Nie lubię tłumów i zamkniętych przestrzeni, a w miastach jest tego sporo, w dodatku cuchnie tam i jest tam bardzo głośno! Okropne miejsce — Odparła Sachiko kończąc swój wywód na temat tego jak miasta są beznadziejnym miejscem, nie to co jej ukochane leśne ostępy.
Tęsknisz za czymś, Sachiko?
To pytanie wytrąciło szarooką z rytmu i sprawiło iż zamilkła na dłuższą chwilę myśląc nad odpowiedzią. Spojrzała w swoje odbicie w wodzie po czym spojrzała na towarzyszącą jej kobietę z lekkim uśmiechem.
— Już nie Katsu-Sama, za nim Cię poznałam to tęskniłam za swoimi bliskimi, ale teraz mam Ciebie prawda Katsu-Sama? — Rzuciła Sachiko zamykając oczy i uśmiechając się szerzej do czarnowłosej. — A Ty Katsu za czymś tęsknisz? — Zapytała po chwili wilczyca otwierając oczy i zanurzając się w wodzie tak by wystawała jej jedynie głowa.

Tak jak myślała, Sachiko ewidentnie nie lubiła zamkniętych przestrzeni, niczym dzikie zwierzę, którym zdawała się być. Katsu szanowała to, a gdzieś w jej pustym wnętrzu, fakt że miała przed sobą samotnego młodego wilczka, wzbudzał w niej znów to dziwne, nieprzyjemnie ciepłe uczucie. Troska nie była jej dobrze znajoma, chociaż być może już teraz, spoglądając w szare oczy, wiedziała, że to właśnie to wzbudzała w niej Sachiko.
Przedziwne było to spotkanie, ponieważ trwało ledwie chwilę, a już zdążyło sprawić, że Katsu musiała stawić czoła emocjom, których nie rozumiała. To tak dla ścisłości, jakby wpadło jej do głowy, że z dwójki demonic, to ona była tą bardziej obeznaną w tym jak smakuje życie.
Być może przeżyła już dość sporo, jednak jakimś cudem wciąż pozostawała upośledzona pod tak wieloma względami.
Wymieniane plusy przez wilczycę sprawiły, że Katsu uśmiechnęła się delikatnie i pokiwała głową.
- Masz rację. Jestem pewna, że gdyby dać ci więcej czasu, naliczyłabyś jeszcze więcej. - Jej głos był spokojny, jakby faktycznie zrozumiała, że ma do czynienia z dzieckiem, chociaż nic w jej zachowaniu nie zdradzało żeby nie doceniała Sachiko z tego powodu. Wręcz przeciwnie, zdawało się, że traktowała ją całkowicie na poważnie. Jak równą sobie.
Mimo wszystko nie miała zamiaru się spierać w sprawie wygody miast, doskonale wiedząc, że do wilczego umysłu nie dotrze żaden z jej argumentów. Dzikość i pragnienie wolności były u Sachiko tak silnie zakorzenione, że Katsu ani myślała z tym walczyć. W końcu czy nie było to urokliwe i piękne? Niczym obcowanie z czystym okrucieństwem natury.
Fakt, że wilczyca wspomniała o jej obecności, jako leku na tęsknotę, sprawił, że Katsu poczuła jak jej usta wyginają się lekko w uśmiechu.
- Cieszę się, że tak mówisz.
Co jest, Katsu? Czyżby zbyt otwarta bliskość emocjonalna drugiego demona sprawiała, że robisz się miękka? Wystarczy tylko tyle? Ledwie jedno zagubione dziecko?
Demonica w duchu wykrzywiła usta w grymasie do samej siebie, odrzucając niechciane myśli na bok.
Tak wiele nie wiedziała i nie rozumiała na swój własny temat, jaskinia jednak nie była miejscem na samopoznanie. Nie tego dnia. Zapewne nie nigdy.
A ty Katsu za czym tęsknisz?
Wyrwana z transu, uniosła spojrzenie na wilczycę. Jej oblicze znów było spokojne. Przyjazne niemalże.
- Staram się być wszystkim czego potrzebuję, Sachiko. Tylko w ten sposób możemy pozostać w pełni niezależni.
Nie wiedziała czy zostanie to zrozumiane. Cholera, nie wiedziała czy sama do końca rozumie.

Każda chwila spędzona z urokliwą Katsu sprawiała iż Sachiko czuła się coraz lepiej, parę razy złapała się nawet na tym iż odsuwała dzień w którym wyruszy na poszukiwania Suny. Dlaczego? Bo chciała spędzić z czarnowłosą jeszcze więcej czasu, poczuła jak wytwarza się między nimi więź. Więź która kazała jej być blisko starszej demonicy. Znały się chwilę a już to poczuła, komfort jaki dawała obecność kogoś tak troskliwego. Wilczyca była zachłanna i chciała czuć tego więcej, pragnęła poznać bardziej zielonookiego demona który wkradał się do jej mrocznego serca.
Gdzieś w zakamarkach swego umysłu słyszała cichy głos Suny, ostrzegający ją iż demony były nikczemnymi istotami, lubującymi się w krzywdzeniu swych braci i sióstr, cichy głos każący jej zachować czujność na wypadek gdyby to wszystko miało okazać się jedynie kłamstwem. Uciszyła te myśli natychmiast, pozbywając się ich ze swej głowy, nawet jeśli relacja miedzy nią i Katsu miała być jedynie iluzją to chciała w niej trwać. Było jej za dobrze by od tak z tego zrezygnowała.
Pokiwała energicznie głową przyznając swej towarzyszce rację, skoro w końcu czarnowłosa wierzyła w to iż Sachiko była w stanie znaleźć więcej argumentów za tym iż życie w lesie jest lepsze od tych paskudnych, zatłoczonych miast to z pewnością tak właśnie było. Nawet jeśli miałaby się nad tym głowić i głowić przez parę godzin to w końcu na coś by wpadła by nie zawieść kobiety, która tak jak ona kochała życię poza miastem. A przynajmniej tak to zinterpretował mały móżdżek mieszczący się w głowie szarej wilczycy. Nie każdy bowiem uwielbiał lasy co dla niej było dziwne, Suna często wędrował i lądował przez to w różnych miejscach, a Kazumi często znikała w świątyniach co doprowadzało do tego iż wilczyca z nudów goniła za zwierzątkami i przez to oddalała się od swej "rodziny".
Uśmiech powiększył się na twarzy Sachiko gdy otrzymała odpowiedź od Katsu, dla niej znaczyło to jedno. Czarnowłosa też cieszyła się obecności wilczycy i być może nawet zależało jej równie mocno na tej kształtującej się dopiero relacji. Uszy wilczycy zadrżały na znak jej zadowolenia spowodowanego tym iż udało się jej wkraść do serca kobiety. Doprawdy godna była miana dziecka szczęścia.
Niezależność to coś czego Sachiko chyba nie znała i nie wiedziała czy chce poznać, w końcu lgnęła do innych chcąc być przy nich. Czy to nie oznaczało iż była zawsze zależna od swych bliskich? Potrzebowała ich by osiągnąć szczęście. Tak jak przed chwilą Katsu tak i ona wpadła w zadumę. Gdy tak myślała w ciszy to zbliżyła się do Katsu by spojrzeć głęboko w jej oczy.
—Ja chyba tak nie umiem Katsu-Sama — Powiedziała cicho Sachiko po czym przegryzła wargę jakby wahając się czy chce kontynuować to co chciała powiedzieć, bała się że może kobieta uzna ją za słabą i niegodną jej uwagi, po chwili milczenia znów zabrała głos —Chce być teraz przy Tobie, a to oznacza iż jestem zależna od Ciebie. Prawda? — Podzieliła się swoją myślą wilczyca.

Ciemność jaskini zdawała się nieco zblednąć, co mogło jedynie świadczyć o tym, że nad ich głowami wschodziło właśnie słońce. Przeklęta gwiazda zwiastowała nadejście kolejnych straconych na ukrywaniu się godzin, chociaż trzeba było przyznać, że odpowiednie towarzystwo zapobiegało temu, aby były one aż tak rażącym marnotrawstwem.
Katsu przez ostatnie lata miała okazję poznać niejednego demona. Były to persony mniej bądź bardziej sympatyczne, obdarzone wyraźnymi superlatywami, bądź też pozbawione jakiegokolwiek ciekawego punktu zaczepienia.
Tej nocy, słodka i niemalże niewinna istota, będąca wychowanką Suny, niespodziewanie poruszyła pewien konkretny skrawek umysłu Katsu, który dawno już nie zdradzał swojej obecności. Nawet Kitsune, do której Sachiko była momentami tak bardzo podobna, nie mogła się tym pochwalić. Nie, Katsu i Lisica miały zupełnie inny rodzaj relacji, niczym dwa płomienie tańczące obok siebie.
Przy wilczycy było to raczej jak płomień ogniska ogrzewający samotną świecę… A która z nich była którym elementem tego porównania, mogło różnić się, w zależności od kontekstu.

Wpatrywała się w Sachiko, gdy ta przysuwała się do niej z namysłem. Katsu słuchając jej słów uśmiechnęła się delikatnie i wyciągnęła dłoń do bladego policzka młodszego demona, aby odgarnąć z niego mokre kosmki szarych włosów i zaczepić je za uchem.
- Prawda, jednak nie ma w tym nic złego, Sachiko. Masz żyć na własnych, nie na cudzych zasadach. Niezależność nie jest celem, a jedynie jedną z możliwości. Nie przejmuj się tym, że pragniesz cudzej bliskości. - Posłała wilczycy drobny uśmiech, po czym opuściła dłoń, która do tej pory głaskała mokrą skórę na jej policzku. - Ponad wszystko, Sachiko, nie próbuj być jak ktoś inny. - Spoważniała nieco. - Ani ja, ani nawet Suna nie ma recepty na szczęście i sukces. Nikt nie wie czego ci potrzeba, tak dobrze jak ty sama. Rozumiesz?
Na sam koniec posłała jej kolejny uśmiech i odwróciła się, aby w szybkim ruchu, podpierając się na brzegu skalnym, wyjść z wody. Sięgnęła po materiał swojego ubrania i owinęła się nim, nieco inaczej niż wcześniej, jednakże wciąż pozostawiając dość sporo odkrytej skóry. Nie kłopotała się nawet tym aby się wycierać z kropli chłodnej wody, które spływały po jej ciele i miejscami również wsiąkały w materiał. Zimno jednak zdawało się nie być dla Katsu najmniejszym problemem.  
Spojrzała z góry na Sachiko, a jej brew uniosła się nieznacznie.
- Jesteś piękna, wiesz o tym?
Z jakiegoś powodu, zależało jej aby młodszy demon nie miał wobec swojej własnej wartości żadnych wątpliwości. Obleczona w odpowiednią ilość pewności siebie, mogła osiągnąć znacznie więcej niż większość jej pobratymców. Tego Katsu była pewna, w końcu czyż dzieci nie były pozbawione tych zbędnych wątpliwości, które tak często przeszkadzały dorosłym w dojściu do celu?

Odczuwała stres, coś czego dawno nie czuła. Uczucie, które ze względu na jej podejście do świata rzadko jej towarzyszyło. Nie martwiła się nigdy gdy ruszała na łowy, nie obchodził bowiem ją ich wynik. Liczyło się dla niej to by wtedy dobrze się bawić i spożytkować jakoś swe ogromne zapasy energii do pozbycia się nudy. Stresowała się jednakże gdy nie wiedziała czy nie zrobiła czegoś nie tak w stosunku do swych bliskich, zależało jej na ich opinii, na ich trosce i uwadze, którą na własne życzenie poprzez swe często nieprzemyślane ruchy mogła stracić. Bardzo, ale to bardzo nie chciała zrazić ich do siebie ale miała świadomość iż była inna przez co mogła to zrobić choćby i przypadkowo. Stąd to wpatrywała się w Katsu jak obrazek, szukając tam jakichkolwiek reakcji, które pozwolą jej określić czy popsuła coś czy też udało się jej nie zniechęcić do siebie kobiety. Podchodziła tak do wielu nowych relacji gdyż od niedawna kroczyła po tym świecie, a już zdążyła znielubić samotność, którą tak to przecież demony pożądały.
Niepokój zniknął za sprawą delikatnego dotyku Katsu, prostego gestu, który dla niej znaczył tak wiele. Oznaczał bowiem iż niczym tym razem nie zawiniła, a wręcz przeciwnie może jedynie zyskała w tych szmaragdowych oczach. Skupiła się w pełni na słowach jakie wypowiedziała Katsu, analizując je i zapisując w swojej głowie. Starała się nie przekręcić tego co czarnowłosa chce jej przekazać. Ujrzała bowiem w Katsu kolejną osobę, która mogła ją sporo nauczyć, dostrzegała w niej co raz więcej podobieństw do Suny.
— To dobrze Katsu, bo bardzo lubię z Tobą przebywać! — Odparła pełna szczęścia wilczyca po czym już o wiele ciszej dodała — A bałam się, że weźmiesz to za oznakę słabości — Wyjaśniła swoje obawy szarowłosa spoglądając na dłoń, która przestała ją głaskać. W odpowiedzi na poważny ton zielonookiej sama przybrała podobny wyraz twarzy i skinęła głową ze zrozumieniem. — Rozumiem i zapamiętam to Katsu-Sama i obiecuję, że zawsze będę sobą — Odpowiedziała zachowując powagę, chcąc dać do zrozumienia iż słucha uważnie nauk starszej demonicy.
Katsu opuściła sadzawkę i zaczęła się ubierać, więc Sachiko zanurzyła się po raz kolejny by na pewno oczyścić swe ciało z brudu. Zimna woda powoli zaczynała ją nudzić stąd sama wzięła się za opuszczenie małego jeziorka gdy usłyszała słowa demonicy.
Jesteś piękna, wiesz o tym?
Zarumieniła się z powodu tego komplementu, może głównie dlatego iż rzadko je słyszała. Nie mniej nie więcej, spodobały się jej słowa kobiety stąd posłała jej największy i najbardziej szczery uśmiech jaki tylko mogła, wyszła z wody i ubrała się zachowując ciszę. Chwilę stała tak przed Katsu po czym objęła ją, chcąc wtulić się w demonice tak jak jej tylko na to pozwoli.  — Nie tak jak Ty Katsu-Sama — Odpowiedziała mając już pewność iż zachowa Katsu w swym sercu aż po kres swego istnienia. Poczuła iż jej rodzina powiększyła się, a ona znalazła kolejną osobę dla której zrobi wszystko.

Katsu uśmiechnęła się, gdy Sachiko wyznała, że obawia się uznania za słabą. Ładnie wykrojona brew uniosła się w zgrabny cwany łuk.
- Słabością będzie tylko wtedy, gdy na to pozwolisz.
Przygryzła lekko dolną wargę, a jej kły błysnęły w mroku. Katsu może i nie była nudnym, zamyślonym mędrcem, nie znaczyło to jednak, że nie lubiła się mądrzyć, jeżeli miała ku temu okazję. A Wilczyca okazała się być bardzo wdzięcznym słuchaczem.
- Pomyśl sobie o tym w ten sposób - każda cecha może być zarówno zaletą jak i wadą. Każda jedna, bez wyjątku, a to, czym się okaże, zależy tylko od właściciela. Dajmy na to taka odwaga. Zaleta? A jakże, przynajmniej do czasu, aż nie rzucisz się na przeciwnika zgoła cię przerastającego siłą. Powiesz - siła więc! Możesz jednak wierzyć mi, że siła potrafi wiązać się z niezgrabnością, która w obliczu zwinnego przeciwnika, będzie wszystkim, tylko nie przewagą.
Westchnęła, na chwilę pozwalając aby zimne powietrze napełniło jej nozdrza wilgocią i zapachem skały, pomieszanym z wonią towarzyszącego jej demona.
- Mówiąc prościej Sachiko, nic nie jest czarno-białe. - Mrugnęła porozumiewawczo do wilczycy. - Niezależność wiąże się z samotnością. Myślisz więc, że jest to tylko zaleta, pozbawiona słabości?

Gdy już stanęła bosymi stopami na chłodnym kamieniu, wpatrując się w wychodzącą z wody Sachiko, Katsu uśmiechnęła się w duchu, mając przeczucie, że jeżeli istnieje coś takiego jak przeznaczenie, to dzisiejsze spotkanie musiało zostać przez kogoś zaplanowane wcześniej. Osoba oglądająca je z boku, również mogłaby dojść do takiego wniosku. Szczególnie widząc jak Szmaragdowa, gdy Sachiko w przypływie nagłej czułości zdecydowała się ją przytulić, zesztywniała, niczym skrajny introwertyk.
Niewinność i dziecięca otwartość - oto co, jak się okazało, mogło wytrącić z równowagi Katsu, szczycąca się brakiem granic i tolerancją na wszelkie łamanie przestrzeni osobistej. Ta niespodziewana czułość była tym bardziej piorunująca, im gęściej dało się odczuć emocje z nią związane. Emocje, których ciemnowłosa zwyczajnie nie rozumiała.
Mimo to, po chwili jej ciało rozluźniło się nieco, powietrze z płuc uleciało w delikatnym westchnięciu, a ramiona, z tą jakże niepodobną do siebie nieśmiałością, odwzajemniły się objęciem Sachiko.
Musiała odchrząknąć zanim zdołała odpowiedzieć.
- Dziękuję.
Gdy się odsunęła, można było dostrzec na jej twarzy pewne napięcie, delikatny uśmiech jednak zdołał je dość zgrabnie zakryć.
- Tak sobie myślę, że wieczorem znów zapolujemy.

Sachiko pokiwała energicznie głową okazując tym samym zrozumienie dla słów jakie wypowiedziała Katsu, nie oznaczało to być może iż dobrze je zrozumiała ale to nie było teraz ważne. Liczyło się to iż wciąż ze sobą rozmawiały, a to zadowalało Sachiko w pełni. Zaspokajało jej potrzeby dotyczące przebywania z innymi demonami.
— A więc nigdy na to nie pozwolę! — Powiedziała pewna siebie szarowłosa, nie chciała być słaba, a więc nie mogła dopuścić do takich sytuacji, a to było proste!
Widząc kły Katsu sama wyszczerzyła swoje ostre zębiska, łącząc to z szerokim uśmiechem. Słuchała uważnie każdego słowa czarnowłosej chcąc wyciągnąć z nauk jakie jej przekazuje jak najwięcej, a przy tym cieszyła swój słuch, słodkim głosem należącym do zielonookiej piękności. Tym razem jednakże musiała bardzo wytężyć swój umysł by zrozumieć przekaz, był to skomplikowany dla Sachiko temat, która dotąd po prostu chciała być potężniejsza, ale teraz nie wiedziała czy byłoby to wadą czy zaletą . Zamknęła oczy i pokręciła głową na boki chcąc jakoś to uporządkować, po czym po chwili je otworzyła i spojrzała z Katsu ze skupieniem i powagą.
— Ummm, a więc trzeba być wszechstronnym? — Odpowiedziała niepewnie i przegryzła lekko wargę czekając na ocenę swej odpowiedzi.
Katsu wyjaśniła o co chodziło co sprawiło iż szara wilczyca zarumieniła się i spojrzała w dół ze wstydu iż nie odpowiedziała poprawnie.  — Emmm, teraz rozumiem Katsu-Sama — Rzuciła Sachiko po czym jęknęła czując jak od nadmiaru myślenia zaczyna boleć ją głowa — Czemu to takie skomplikowane...

Zamknęła oczy w oczekiwaniu na reakcje kobiety, którą zaskoczyła swym impulsywnym działaniem. Zdarzało się jej robić takie rzeczy, nagłe ruchy zaskakujące niemal zawsze jej bliskich. W końcu były czymś czego nikt nie spodziewał się od demona, który z wielką radością polował na ludzi jak na zwierzęta. Teraz ten sam demon obawiał się odrzucenia, młoda dziewczyna bała się iż przekroczyła granicę i przyjdzie jej za to zapłacić wysoką cenę jaką może być nienawiść Katsu. Coś co było by potężnym ciosem dla młodego serca Sachiko.
Czuła jak serce biło coraz szybciej, jakby niecierpliwiąc się z powodu oczekiwania, czy przegięła czy też może po prostu zaskoczyła kobietę. Chciała już poznać odpowiedzi na to pytanie, choć liczyła iż nie zrobiła nic złego, to w głowie już układała słowa jakich użyje w ramach przeprosin.
Na całe szczęście przeprosiny nie były potrzebne i Sachiko odetchnęła z ulgą, ciesząc się już w pełni tym iż nie została odtrącona. Wtuliła się nieco bardziej w Katsu nie chcąc jej puszczać, bojąc się iż ta mimo wszystko ucieknie.
— Dobrze Katsu, tym razem sama zdobędę dla Ciebie serce — Zapowiedziała Sachiko pełna pewności siebie.

Uśmiech Katsu znaczył dla niej więcej niż tysiąc słów, oznaczał bowiem iż nawet jeśli nie odpowiedziała dobrze to nie uraziła tym swej rozmówczyni i być może nawet udzieliła trafnej odpowiedzi, no przynajmniej częściowo poprawnej. Tyle jej na razie wystarczyło by zaspokoić jej ciekawość. Zwłaszcza iż otrzymywała cały czas uwagę szmaragdowokiej, a to było ważniejsze niż dostanie odpowiedzi na nurtujące ją pytania.
Sachiko osiągnęła tego dnia kolejne zwycięstwo, które mogła wyryć w swej pamięci. Nie wiedziała czemu tak jest, ale musiała być przy kimś, kto poświęci jej trochę uwagi. Nigdy wcześniej nie zastanawiała się czemu tak było. Instynktownie lgnęła do innych, miała tak odkąd otworzyła pierwszy raz swe oczy po przemianie, przez chwilę przez jej głowę przeszła myśl iż to może kwestia tego? Gdy narodziła się jako demon, znalazła się w lesie, który niemal od razu pokochała. Gdy stała się dziecięciem nocy, stał przy niej Suna, który to stał się jej mentorem, poświecił jej odrobinę uwagi co sprawiło jej radość. Czyżby to jaka była teraz wywodziło się z tego co zdobyła w dniu swych narodzin? A może próbowała zrekompensować sobie to czego brakowało jej w starym życiu? Nie znała odpowiedzi na to pytanie, choć czuła iż może Suna mógłby na nie odpowiedzieć? Ale czy właściwie chciała rozwiązać te zagadkę? Było jej dobrze, zwłaszcza teraz gdy Katsu otoczyła ją swą opieką.
Szarowłosa czuła dziwne przywiązanie do kobiety, owszem łatwo się przywiązywała ale w tym było coś innego, jakby znalazła kogoś kogo szukała od dawna. Może chodziło o ten kobiecy autorytet? Niby była jeszcze Kazumi, ale na nią Sachiko spoglądała jak na starszą siostrę. Z Czarnowłosą zaś łączyło ją coś innego, coś czego wilczyca wcześniej nie znała.
Gdy to Katsu odsunęła się od niej to wilczyca posłała jej szeroki i szczery uśmiech. Ucieszyła ją wzmianka o tym iż Ona dostanie serce, albo nietoperza. To był ciężki nad którym musiała chwilkę pomyśleć.
— Chciałabym dostać serce, nietoperza sama kiedyś złapie — Odparła radośnie wilczyca po czym spojrzała skupiona na swą rozmówczynie — Katsu-Sama, a czy wielkość człowieka zależy od jego rozmiarów? — Zapytała z pełną powagą, jeśli chciała wygrać musiała się tego dowiedzieć. Jeśli bowiem dobrze myślała to będzie musiała zapolować na sporą ofiarę.
Sachiko od razu odpowiedziała na wezwanie i dołączyła do Katsu pod ścianą, tam oparła głowę o jej uda i zadowolona zamknęła oczy. Było jej przyjemnie w tej pozycji, zwłaszcza gdy to kobieta zajmowała się jej włosami. Słuchała uważnie słów czarnowłosej, zgadzając się w nimi. Los sprawił iż skrzyżowały się ich ścieżki nie bez powodu, szczęście uśmiechnęło się do nich, w końcu obie były zadowolone z tej relacji, a przynajmniej tak wydawało się wilczycy.
— A ja pewnie szukałabym dalej Suny i schowałabym się w jakieś dziurze przed słońcem, byłoby to nudne — Odparła Sachiko po czym zamruczała gdy to starsza demonica pogłaskała jej polik. — Dlatego cieszę się iż się spotkaliśmy Katsu-Sama — Dodała wesoła wilczyca pocierając polikiem o udo Katsu.
Sachiko przeleżała tak większość dnia, czekając cierpliwie kiedy to groźne słońce ustąpi miejsca księżycowi, sojusznikowi demonów. Wraz z tą chwilą otworzyła swe szare ślepia i powstała z miejsca, przeciągnęła się i spojrzała na Katsu z uśmiechem.
— Idziemy Polować Katsu-Sama? —  Zapytała szarowłosa demonica, szczerząc swe ostre kły. Jej uszy drżały z ekscytacji na myśl o polowaniu po wielu godzinach stagnacji.

Przyglądała się jak Sachiko rozważa kwestię nietoperza i serca, a jej odpowiedź, udzielona po chwili, sprawiła, że Katsu uśmiechnęła się z aprobatą. Pewność siebie była tym elementem demona, którego nie można było zaniedbywać, lecz jednocześnie jej nadmiar mógł być prowokatorem wielu niesprzyjających sytuacji.
Patrząc na wilczycę, mogła mieć poczucie, że w tym drobnym stworzeniu pewności siebie było po prostu w sam raz.
- Niech więc będzie serce - odpowiedziała kiwając powoli głową. Przestała jednak, słysząc pytanie o rozmiary serc ludzkich, a wyraz jej twarzy zdradził, że tym razem to ona musiała się chwilę zastanowić przed udzieleniem odpowiedzi. Zmarszczyła lekko czoło. - Podejrzewam, że tak. Im większe stworzenie, tym większe są jego ograny, myślę więc, że jest to dość pewne założenie.
Posłała wilczycy delikatny drapieżny uśmiech, który zdawał się współgrać z tym co sama już zrozumiała - będą polować na sporą ludzką zwierzynę. Było w tym coś, co nawet u Katsu wywołało cień ekscytacji. Uwielbiała ona bowiem wszelkie gry, które przyjmowały postać wyzwań.
Gdy Sachiko dołączyła do niej pod ścianą, Katsu znów poczuła to dziwne ciepło, tym razem jednak postanowiła je zwyczajnie zignorować. Było to najlepsze i najbardziej dojrzałe co mogła zrobić, czyż nie?
Bawiąc się srebrnymi włosami słuchała Sachiko z namysłem. Ciekawa była tej bliskiej relacji z Suną, nie chciała jednak o nią wypytywać. Być może wciąż była zazdrosna, że to nie jej przyszło być przy demonie tuż po przemianie?
Cóż za wyraz by znalazła w oczach nowo narodzonego stworzenia? Głód? Strach? Ambicje? Bezsprzecznie byłoby to doświadczenie niezwykłe i mogła jedynie liczyć na to, że kiedyś uda jej się przekonać o tym na własnej skórze.
Chłodny policzek Sachiko był urokliwie gładki w dotyku, a ten ledwo wyczuwalny ciężar jej głowy na udach - dziwnie przyjemny. Tak też spędziły razem resztę dnia, aż jaskinia z wolna znów pogrążyła się w nieprzeniknionej ciemności nocy.
Katsu siedziała z głową opartą o ścianę, aż w końcu otworzyła oczy z delikatnym uśmiechem, gdy Sachiko zaczęła się przeciągać. Ciemnowłosa również wygięła nieco grzbiet, czując jak mięśnie budzą się do życia po kilkugodzinnym odpoczynku.
- Oczywiście, chodźmy.
Wstała i przeciągnęła się, tym razem porządnie, a z jej gardła wymsknął się przeciągły pomruk zadowolenia. Objęła Sachiko ramieniem i wyprowadziła z jaskini.
Wyszły na nocne chłodne powietrze, które Katsu wciągnęła w nozdrza powoli. Odetchnęła.
- W którą stronę chciałabyś iść, Sachiko? - spytała, po raz kolejny oddając jej możliwość wyboru.

Uśmiech Katsu był tym co uszczęśliwiało jeszcze bardziej Sachiko, czuła się przez to doceniana i cieszyła się też z tego iż nie tylko ona jest zadowolona z tego spotkania. Obie miały z tego korzyści, a to oznaczało iż było to obustronną wymianą, uczciwą. Co oznaczało iż mogła liczyć na to iż będą spotykać się wszędzie by móc cieszyć się swą obecnością. Nie przejmowała się tym iż mogła być równie dobrze dla Katsu zwierzątkiem niż równym jej demonem, to nie było dla niej ważne. Liczył się kontakt z kimś bliskim jej sercu.  
Wyszczerzyła swe kły słysząc iż wielkość serca zależy od rozmiarów człowieka. Oznaczało to iż jej plan miał sens i mogła zrobić z tego polowania małą grę. Wyścig podobny do tego ze wspinaczką po skalnej ścianie. Spojrzała w oczy Katsu i uśmiechnęła się do niej. — A więc zapoluje na największego człowieka w okolicy i przyniosę ci jego serce Katsu-Sama! — Rzuciła zaczepnie Sachiko, zastanawiając się czy czarnowłosa zechce wziąć udział w tej prostej, aczkolwiek interesującej grze.
Sachiko nie wiedziała jak działała na Katsu, ale zdawała sobie z tego sprawę jak kobieta działała na nią. Myślała trochę nad tym i dama o oczach jak szmaragdy przypominała jej matkę, wilczyca nie wiedziała czemu ale zawsze zazdrościła każdemu kto posiadał takową, nie ważne czy był to człowiek czy też zwierzę. Świadomość iż ktoś posiadał troskliwą matkę doprowadzała szarowłosą do szału. Zazdrościła takim osobom choć nie wiedziała czemu dokładnie. Teraz jednakże gdy spotkała Katsu i poczuła to ciepło, zrozumiała iż chyba pragnęła tego od zawsze. Suna otoczył ją opieką ale to nie było to samo. Był jej mentorem i przewodnikiem po tym świecie ale nie wiedziała jakimi darzył ją uczuciami i czy jej los go obchodził. Natomiast Katsu dawała jej jasne sygnały iż dba o to zagubione dziecię jakim przecież Sachiko była. Czy to sprawiło iż Katsu zajęła miejsce Suny? Nie bo Suna był Suną, zawsze będzie w sercu szarookiej na najważniejszym miejscu w jej stadzie.
Skinęła głową do Katsu i ruszyła z nią ku wyjściu z jaskini, podczas drogi gromiła wzrokiem nietoperze i myślała o tym co przyniesie kobiecie. Z pewnością ogromne serce, ale może coś jeszcze? Na przykład kobiece ciało, w końcu dziewczęta bywały delikatniejsze to może ich mięso inaczej smakowało, może serce takiej dziewoi będzie swego rodzaju rarytasem? Czuła iż może zaskoczyć tym czarnowłosą o ile znajdzie jakiegoś olbrzyma i kobietę, najlepiej obok siebie by serca były świeże.
Wyszli z jaskini i Sachiko odetchnęła świeżym powietrzem, zadrżała znów z ekscytacji zaś jej oczy bacznie obserwował teren podczas gdy to tańczyły w nich iskierki radości. Spojrzała na Katsu z szerokim uśmiechem, po czym rozejrzała się wokół, czekała przed nią ciężka decyzją od której zależało wiele.
— Na północ! — Rzuciła głośno Sachiko wskazując palcem na zachód.

Pierwszy dzień znajomości rzadko kiedy mógł wiązać się z wykształceniem pewnego szkicu relacji - tak przynajmniej funkcjonowały relacje międzyludzkie. Katsu, jako demon, miała dużo więcej czasu do stracenia, paradoksalnie jednak jednocześnie dużo mniej skrupułów, co wynikać mogło z poczucia możliwości popełnienia ewentualnych błędów. A ona akurat wybaczała sobie ich dość sporo. Potrafiła stawiać wszystko na jedną kartę, bez specjalnego przejmowania się czy nie przegra tym samym całego rozdania…
Z drugiej strony mogło to wynikać z jej niezaprzeczalnej predyspozycji do popadania w szaleństwo, nie natomiast z jej demonicznej natury. Nie miało to jednak w tym momencie większego znaczenia.
Ona i Sachiko zdawały się zakochać w sobie od pierwszego wejrzenia. Układ niemalże idealny na pierwszy rzut oka. Czas miał dopiero pokazać czy brak dojrzałości z jednej oraz brak rozsądku z drugiej strony mogły stworzyć dobre połączenie. Na razie wychodziło na to, że każdy większy człowiek w okolicy, tej nocy miał znaleźć się na celowniku i szczerze, tak zupełnie szczerze, Katsu naprawdę podeszła ta zabawa do gustu.
Czy chciała być postrzegana jak matka? Z pewnością nie brała tego w danym momencie pod uwagę. Pewnym natomiast było, że gdyby odpowiednio poszukać, jakiś skrawek jej świadomości, pogrążony w bezdennej pewności siebie i egocentryzmie, pozostawałby święcie przekonany, że Katsu byłaby idealną matką. Ot tak. Po prostu. Przecież cóż trudnego mogło w tym być?
To było jednak myślenie czysto zadaniowe. Co, gdyby dołączyły się do tego emocje? Tego nawet Stwórca nie wiedział.
Gdy stanęły u wyjścia jaskini, a Sachiko wyznaczyła swój cel, Katsu o dziwo nie parsknęła śmiechem na jej drobną pomyłkę. Przez krótką chwilę zastanawiała się, czy wyprowadzić wilczycę z błędu, w końcu uznała jednak, że na pewne lekcje przyjdzie jeszcze czas. Dlatego też, jak gdyby nigdy nic, ruszyła w kierunku wskazanym przez Sachiko zeskakując ze skały w jednym długim susie.
Zerknęła z błyskiem w oku do demona, kiedy ten znalazł się obok niej. Wyciągnęła dłoń aby pogłaskać jej srebrne włosy i na sam koniec złożyć czuły pocałunek na bladym policzku.
- Niech wygra większe serce - rzuciła z cwanym uśmiechem i ruszyła na polowanie.

Z/T