Pokój Taigi

Pokój Taigi — Sob Gru 31, 2022 10:00 pm

Pokój Taigi

Re: Pokój Taigi — Sob Kwi 15, 2023 9:53 am

Kiedy już miała stuprocentową pewność, że jej rodzina nie ucierpiała w żaden bardziej dotkliwy sposób podczas ataku na Yonezawę, pozostało jej sprawdzić stan osoby niewiele mniej bliskiej jeżeli chodziło o relacje w Korpusie. Martwiła się o niego zarówno jako przykładna senpai, jak i prywatnie, jako koleżanka. Tak samo jak jej rodzeństwo (poza Ayumu), wciąż był Mizunoto, a to oznaczało, że był jednym z najłatwiejszych celów dla demonów atakujących kryjówkę Korpusu.
Mori wierzyła jednak zarówno w jego wrodzone umiejętności jak i to, że wspólne treningi nie poszły na marne.

Pod drzwiami pokoju Shiratoriego pojawiła się w dokładnie takim samym stanie jak przed wizytą u siostry czy podczas spotkania w Iwakurze; dalej nosiła to samo brudne, zakrwawione ubranie, a jej przedramiona owinięte były bandażami. Rany zaleczone przez Kumę dawały o sobie znać w bolesny sposób, jednak w porównaniu z tym, jak powstały i jak potem były operowane — aktualne boleści wydawały się być bardziej męczące niż rzeczywiście dotkliwe.
Zanim zapukała do drzwi, oparła się dłonią o ścianę na krótką chwilę. Zmęczenie dawało o sobie znać. Jeszcze tylko Taiga na zakończenie jej tournée po potencjalnych ofiarach ataku i będzie mogła wrócić między swoje cztery ściany, żeby wreszcie się wyspać.
Wreszcie wyprostowała się, stając w typowy dla siebie, nieco nonszalancki sposób i zapukała do drzwi z nadzieją, że te się otworzą, a w nich stanie cały i zdrowy mężczyzna z północy Japonii.

Gdy tak się stanie, Nishiōji nie rzuci się w jego objęcia tak, jak zrobiła z Tsuru; ich ostatnie spotkanie było dość nietypowe, skutkując w tym, że nawet Mori nie była pewna, jak powinna się zachować. W końcu jednak podejdzie i (jeżeli ten nie będzie protestował) uściśnie białowłosego na krótką chwilę, następnie wycofując się ponownie o krok.
— Wszystko w porządku? — zapyta, przyglądając się mu uważnie.

Re: Pokój Taigi — Sro Kwi 19, 2023 7:12 pm

⠀⠀⠀⠀Wbrew nadziejom kobiety, pokój do którego próbowała się dostać pozostał dla niej zamknięty. Stukanie, walanie w ramę, dopraszanie się i nawet groźby nie zmieniłyby takiego stanu rzeczy, ponieważ w środku zwyczajnie nikogo nie było. Nawet białowłosy turysta z zimnej północy wychylał się niekiedy ze swojego gniazda.
⠀⠀⠀⠀Choć tak po prawdzie to częściej go w skrzydle wodników nie było, niż był.
⠀⠀⠀⠀Tym razem jednak umorusana kobieta stojąca w progu miała szczęście, bo kiedy oczekiwanie przeciągało się już do niezręcznej długości, na końcu korytarza wyłonił się pożądany przez wszystkich - choć w tym momencie jedynie przez Mori i bogowie wiedzą w jakim celu - osobnik. Taiga chwiał się na boki w jakimś karykaturalnym tańcu, zagryzając w zębach drewniane pałeczki. Na dłoni balansował niewielką ceramiczną miseczką, znad której nadal unosiła się ponętnie biała para. Cokolwiek znajdowało się w środku, już z daleka kusiło aromatem doskonale połączonych smaków mięsa i warzyw.
⠀⠀⠀⠀Nie było to na pewno coś, co podawano w Yonezawie każdemu zabójcy.
⠀⠀⠀⠀Przejście łączące główne wejście z jego zakrętem dzieliła znaczna odległość, więc bujający w obłokach zabójca balansował na miękkich nogach niemal przez całą długość posadzki, zanim zauważył na podłodze brud, a potem cień łączący się ze znajomą sylwetką Nishioji Mori.
⠀⠀⠀⠀Podskoczył.
⠀⠀⠀⠀— Mmmm mmmnnn! — wymamrotał Shiratori przez pałeczki, przybierając mniej ekspresyjną pozę niż "wariat z miską jedzenia". Całkowicie stracił chęć na pląsy, wyciągnął się jak struna, a jego brwi wystrzeliły ku górze widząc stan, w jakim znalazła się nauczycielka. W ostatnim momencie przypomniał sobie, aby wyjąć z ust przeszkodę. — Senpai! Wyglądasz jeszcze gorzej niż zwykle. Co się stało?
⠀⠀⠀⠀Często się wzajemnie irytowali, dlatego w słowach mężczyzny nie było złośliwości. Uniósł ręce, ratując potrawkę przed rozlaniem, kiedy ta niespodziewanie się do niego zbliżyła. Wytrzymał, bo nie wiedział jak inaczej zareagować. Poza tym skoro już na siebie naszli, tym bardziej nie mógł wywalić naczynia z jedzeniem.
⠀⠀⠀⠀— Wejdź! Widzę, że przyniosłem jedzenie w idealnym momencie. Po oczach widzę, że pożarłabyś niedźwiedzia. — Stopą odsunął przed sobą drzwi i oparł się o ramę, czekając aż Mori pierwsza znajdzie się we wnętrzu.
⠀⠀⠀⠀Mógł odetchnąć. Zabójcy nie posiadali na tyle gratów, żeby jego pokój wyglądał na zagracony. W najgorszym wypadku można by określić mianem zaniedbanego. Nic, czego szczególnie by się wstydził.

Re: Pokój Taigi — Sro Kwi 19, 2023 10:34 pm

Im dłużej zmuszona była czekać, tym gorsze myśli i wizje zaczynały ją nachodzić. Czy Shiratori mógł tak szybko pojechać na kolejne zlecenie? A może jednak coś mu się stało podczas ataku na ich kryjówkę? Rozchyliła usta, aby zacząć przez nie oddychać w reakcji na powstający stres związany z myślą jakoby Taiga poległ w bitwie. W Korpusie ludzie wiedzieli, że był on jej podopiecznym, a mimo to nikt takich wiadomości jej nie przekazał. Byli zajęci, pogrążeni w żałobie, więc może jeżeli ją nawet widzieli to nie skojarzyli, że ktoś tę informację przekazać jej musiał?
Gdyby nie odgłosy zbliżających się kroków, Mori prawdopodobnie osunęłaby się po ścianie i ukucnęła w oczekiwaniu na bogowie wiedzą jak długo. A może udałaby się na poszukiwania białowłosego po całej Yonezawie? Dlaczego poznanie stanu zdrowia tych bliższych jej Zabójców było takie obciążające?
Zachowała resztki dumy w oczekiwaniu, aż osoba skracająca dystans między nimi wreszcie pojawi się na korytarzu. Założyła, że od razu dorwie ją w swoje ręce tylko po to, aby wypytać o "ucznia". Szczęśliwie — nie musiała tego robić, bo oto był i on, we własnej osobie.
Siłą rzeczy na twarzy Nishiōji pojawił się szeroki uśmiech wywołany trudną do opisania ulgą. Był ostatnim z Zabójców, o którego stan się martwiła, a dotychczas go nie poznała.
Radosna ekspresja w ciągu kilku sekund ustąpiła widocznemu skonfundowaniu zachowaniem Mizunoto. Podczas, gdy ona wychodziła z siebie, on wydawał się... świetnie bawić?
Widząc jego reakcję na swój widok, sama nie zachowała się dużo inaczej po tym, czego właśnie była świadkiem.
— Spierdalaj. — Prychnęła w udawanym oburzeniu, jednocześnie podchodząc i obejmując rozmówcę na krótką chwilę.
Po oczach widzę, że pożarłabyś niedźwiedzia.
Przeniosła spojrzenie z trzymanej przez niego miski na jego twarz. Nie wiedziała nawet, kiedy skupiła na niej swoją uwagę aż do tego stopnia.
— To aż takie oczywiste? — westchnęła, kręcąc lekko głową w zażenowaniu.
Przyjęła zaproszenie w milczeniu, po prostu wchodząc do pomieszczenia, a w nim usiadła na jakimkolwiek przeznaczonym ku temu miejscu.
— Nie zajmę ci długo — zaczęła, podciągając kolana prawie pod brodę. — Ja i parę innych osób dopiero co wróciliśmy z Nagoi. Jak dowiedziałam się o tym wszystkim co tu się stało w międzyczasie... — Opuściła nogi na podłogę, siadając w siadzie skrzyżnym. — No, chciałam się upewnić, że mój "wychowanek" mnie nie zawiódł. — Uniosła lekko kącik ust, zaraz potem odwracając wzrok na krótki moment. Niemalże zapomniała jak wyglądały okoliczności ich ostatniego spotkania, jakie nieprofesjonalne granice przekroczyli.
A przecież wtedy jeszcze była mężatką. Stan ten uległ oficjalnej zmianie zaledwie kilka nocy temu.
— Więc... nic ci się nie stało..? Walczyłeś..? Wszyscy są tym tacy przejęci, że dotychczas niewiele się dowiedziałam tak naprawdę.

Re: Pokój Taigi — Pią Kwi 28, 2023 8:15 pm

⠀⠀⠀⠀Ostatnie dni minęły mu w skupieniu nad naprawą zniszczeć po walce, więc kiedy Nishioji wspomniała o wydarzeniach, które dla nadchodzących z zewnątrz nadal były szokiem spoważniał. Miska nadal chwiała się w jego dłoniach figlarnie, ale jasnowłosy poczekał aż nauczycielka wygodnie się gdzieś ułoży i natychmiast oddał jej naczynie.
⠀⠀⠀⠀— Dobry posiłek po walce jeszcze nikomu nie zaszkodził — odpowiedział na jej pytanie, nawiązując do starej zasady: Jedz, kiedy tylko możesz. Niewiadomo, kiedy znów będziesz miał ku temu okazję. Poza tym obiad jeszcze parował i szkoda byłoby, aby się zmarnował.
⠀⠀⠀⠀Sam Taiga usadowił się po przeciwnej stronie pokoju, co z racji niewielkiego rozmiaru pomieszczenia oznaczało, że i tak patrzyli na siebie z dość bliska. Wodnik wykorzystał okazję, by lepiej ocenić stan Mori, choć wygląd zewnętrzny nie zawsze oddawał stan duszy, która kotłowała się wewnątrz. Kobieta mogła zgrywać twardzielkę, ale ich wspólne nauki uświadomiły go, jak wiele prawdy skrywała za maską.
⠀⠀⠀⠀Jego poza wyrażała więcej swobody. Może dlatego, że zdołał już pogodzić się z myślą nadchodzących zmian, czy własnej słabości, która objawiła się w najgorszym momencie - podczas walki, gdy siła była najważniejsza. Nawet jeżeli Ne do dzisiaj mijając go na korytarzach zatrzymywali go, aby wyrazić swoją wdzięczność za ratunek, jego marzeniem było dokonywanie znacznie większych czynów.
⠀⠀⠀⠀Ale czy ratowanie ludzkiego życia nie wystarczająco szlachetne?
⠀⠀⠀⠀Shiratori przeniósł wzrok na okno, gdy Nishioji zadała mu pytania, których się spodziewał, a jakich nie chciał słyszeć. Nie po raz kolejny.
⠀⠀⠀⠀— Wciąż brakuje mi siły. Nie ujmując ci niczego, ale... mam wrażenie, że przez cały ten czas niewiele się nauczyłem. Kiedy demony atakowały Yonezawe niewiele mogłem zrobić. Nie czułem strachu, nie sparaliżowało mnie w miejscu jak wielu mieszkańców, ale nawet sięgnięcie po miecz niewiele zmieniło. To wyglądało raczej jak niwelowanie strat, próba zachowania liczby martwych w jakichś lżejszych do przełknięcia progach, niżeli faktycznie odpychanie przeciwnika z ziemi, na której nie miał prawa postawić stopy — mówił bez przerwy. Wydawało mu się, że już nie odczuwał żalu, a kiedy tylko otrzymał okazję, żeby wyrazić swoją frustrację, zrobił to.
⠀⠀⠀⠀Wątpił, aby w ten sposób był w stanie pocieszyć swoją nauczycielkę, ale przynajmniej był szczery.
⠀⠀⠀⠀— Nie wiem czy zawiodłem ciebie, ale siebie jak najbardziej — wyznał z goryczą. Spojrzał na miskę w dłoniach kobiety, mimowolnie zaglądając do wnętrza. — Smakuje? — zapytał odmienionym, beztroskim tonem. Tym, którego używał w każdym innym wypadku.
⠀⠀⠀⠀Głupkowaty uśmiech i rozczochrane, srebrzyste włosy. Ciężko byłoby oskarżyć go o jakieś głębsze uczucia, a mimo to właśnie pokazał, że jednak zdarza mu się myśleć.

Re: Pokój Taigi — Sob Kwi 29, 2023 1:33 pm

Przytaknęła na hasło o posiłku i zabrała się do konsumpcji. Bez zbędnych manier i drobnych kęsów tego, co znajdowało się w bulionie; jadła szybko, niedbale, jakby ktoś zaraz miał jej tę przyjemność odebrać. Dopiero ten posiłek uświadomił jej, jak bardzo brakowało jej wszystkiego — ciepłego posiłku, wygodnego futonu, kąpieli i bezpiecznej nocy. Potrzebowała wypocząć, a przecież już za kilka dni czekała ją wyprawa do Osaki. Życie Zabójcy Demonów potrafiło wyniszczyć bardziej niż bezpośrednie starcie z nieludzkim przeciwnikiem.
Kiedy Taiga zaczął mówić, kobieta zatrzymała się w połowie ruchu pałeczek i wessała zwisający z jej ust makaron. Słuchała białowłosego w milczeniu, w zmartwieniu rozluźniając już z przyzwyczajenia lekko zmarszczone brwi. Ułożyła naczynie z zupą na udach, czekając, aż mężczyzna wyrzuci z siebie wszystko.
— Rozumiem — podsumowała spokojnie, opuszczając wzrok. Kiedy myślała nad odpowiedzią, bez przekonania mieszała pałeczkami w zupie.
Smakuje?
Uniosła wzrok na Shiratoriego.
— A jak myślisz? — odparła, unosząc lekko kącik ust i przechylając naczynie w jego kierunku, żeby ułatwić mu zajrzenie do środka i ocenienie jej bezkresnego apetytu.
Mimo to, straciła go nieco przez wcześniejsze słowa mężczyzny. Chociaż próbowała nie myśleć o nich jako swojej porażce, trudno było się od tego odciąć, szczególnie po jego wstępie do całej tej rozmowy.
— Nie jest łatwo pogodzić się z faktem, że nie zawsze jest się najsilniejszym, a nawet pomimo upływu lat wciąż nie jesteśmy w stanie zrobić wszystkiego — podjęła w końcu. — Taiga, tam byli Kizuki. Jestem pewna, że zrobiłeś wszystko, co w twojej mocy i teraz zawdzięcza ci życie mnóstwo osób. Znam cię. — Przerwała na nieco dłuższą chwilę, wracając do oglądania przesuwających się oczek tłuszczu w zupie. W końcu odepchnęła się stopami kilkukrotnie od podłogi, podjeżdżając w ten sposób pod ścianę, o którą oparła się plecami. — Tam w Nagoi walczyliśmy z Piątą Kizuki i jej pupilkiem. Kilka razy się zawahałam. Bałam się. Może gdyby nie to, Kamę udałoby się uratować — wyznała, wykonując półkolisty ruch głową. Taki, jakby bolał ją kark, co też nie mijało się z rzeczywistością. Przygryzła dolną wargę w zastanowieniu, czy wspominać rozmówcy o Sendo, albo o tym, że zamiast Zabójców potrafi widzieć demony. — Także nie myśl sobie, że nie wiem, co czujesz, ale zawsze będzie nam czegoś brakować. Nie dorównasz Kizukim w jedną noc, choćbyś miał się zesrać w dojo. — Wstała, następnie podchodząc do rozmówcy i usiadła na jednej pięcie. — Zazdroszczę ci odwagi i samozaparcia; ciało i techniki wytrenujesz szybciej niż zwalczysz strach i przywiązanie. Nie będę cię też trzymać na siłę, więc jeżeli chcesz zmienić nauczyciela z myślą, że nauczy cię więcej — zrób to. — Słów tych nie wypowiadała z żalem, a z pełnym przekonaniem oraz zachętą dla białowłosego. Nie wykluczała, że w tym wszystkim też była problemem; może ktoś, kto opanował techniki wody byłby dla niego lepszym mistrzem. Albo po prostu ktoś inny niż ona. Nigdy nie uważała się za dobrą senpai — niegdyś była matką, ale nie musiała zbyt wiele wiedzy przekazywać.
A skoro kiedyś była matką, to wyciągnęła rękę do głowy Taigi i jeżeli ten jej pozwolił, przyciągnęła go lekko, żeby cmoknąć w czubek głowy. Gest ten był dość ckliwy, z czym raczej Mori kojarzona nie była, jednak zarówno ona jak i prawdopodobnie większość ludzi potrzebowało czasem takiego delikatnego, nieco intymnego gestu.
— Nie bałeś się, walczyłeś, robiłeś co w twojej mocy. Może jednak mam niższe wymagania, niż ci się wydaje... ale mnie nie zawiodłeś, bo jestem pod wrażeniem. Też tego, że w ogóle żyjesz. — Po upływie kilku sekund, westchnęła. — Rozmowy motywacyjne nie są moją najlepszą stroną, więc ogarnij dupsko, bo sama się rozkleję. — Mocno klepnęła białowłosego w ramię. — Jak nie zmienisz trenera to po moim powrocie z Osaki zaczynamy "program hashira". A przynajmniej "kanoe". — Opuściła głowę, żeby z cwaniackim uśmiechem przyjrzeć się Taidze spode łba. — Aż się zesrasz w dojo.
Charakterystyczną cechą Nishiōji było pokazowe rośnięcie w siłę, kiedy jej bliscy mieli problemy. Mogła mieć podobne przemyślenia co Taiga odnośnie siebie, jednak aby pomóc mu wstać, potrafiła udawać niewzruszoną własnymi przeciwieństwami losu. Chociaż w rzeczywistości była słabym wzorem do naśladowania, chciała stać się inspiracją dla swojego młodszego kolegi — przynajmniej dopóki ten nie znał o niej całej prawdy.

Re: Pokój Taigi — Nie Maj 14, 2023 1:55 pm

⠀⠀⠀⠀Taiga wyrzucił brwiami w górę. Moment zachwytu nad potrawką mógł równie dobrze się nie wydarzyć, bo mężczyzna dał się natychmiast pochłonąć dalszym słowom kobiety. Skrzyżował ramiona na piersi i oparł się wymownie, dając upust frustracji.
⠀⠀⠀⠀— Najsilniejszy? Nie. — Pokręcił łagodnie głową. — Znasz mnie, senpai. Nie wierzę w cuda, ale w ciężką pracę. Ale doby nie da się przedłużyć, nie można ćwiczyć swojego ciała od świtu do zmierzchu, nie zyskamy samą siłą woli mocy, którą demony otrzymują... za darmo. — Tyłem głowy stuknął kilkakrotnie w drewnianą ramę, a potem dodał szeptem. — Nieważne jak długo będziemy nad sobą pracować.
⠀⠀⠀⠀To co stwierdził na głos nie było szczególnie odkrywcze, ale wyrzucenie tego z siebie w towarzystwie osoby, którą mogły gnębić podobne obawy było na swój sposób oczyszczające. Po tych słowach zamknął oczy, z głową skierowaną na sufit. Słuchał jej kwestii, tego jak w bardzo pokraczny sposób próbowała dodać mu otuchy.
⠀⠀⠀⠀W pewnej chwili nawet się uśmiechnął. Ich relacja zawsze była specyficzna.
⠀⠀⠀⠀— Nie zostałaś moją nauczycielką ze względu na swoją elokwencję — wtrącił, zerkając na nią spod półprzymkniętych powiek. Słowa kobiety były na swój sposób budujące, nawet jeżeli ostatecznie były tylko dźwiękami w przestrzeni. — I nawet nie ze względu na synergię naszych stylów walki. Dlatego mam nadzieję, że pomimo wieku starczy ci sił, żeby spełnić swoje groźby.
⠀⠀⠀⠀Prewencyjnie ześlizgnął się tyłkiem po podłodze, aby czmychnąć, zanim pocieszające cmoknięcie zamieni się miejscami z twardą jak skała pięścią. Wcześniej na moment zastygł w bezruchu słuchając jej wypowiedzi czujny jak kot. Temat zszedł na jego rozgoryczenie, ale Nishioji miała własną historię do opowiedzenia.
⠀⠀⠀⠀— Wspomniałaś o piątym Kizukim? W pewnym sensie to zadziwiające, że... wróciliście z tej misji. Masz ochotę o tym opowiedzieć, czy Hashira kazali wam trzymać gęby na kłódki? Jeżeli chodzi o najsilniejszych sługusów Muzana to może sami będą chcieli to rozwiązać. — Uniósł brew chcąc coś wychwycić z kobiecej twarzy.
⠀⠀⠀⠀Mori zawsze zachowywała się tak, jakby więcej trzymała w sobie, niż mówiła.

Re: Pokój Taigi — Nie Maj 14, 2023 6:36 pm

W ciszy przytakiwała, zgadzając się ze słowami swojego podopiecznego. Trudno im było nadążyć za demonami, którym wystarczyło zjeść więcej osób, aby się rozwinąć. Mimo wszystko, zmuszeni byli próbować.
Dlatego mam nadzieję, że pomimo wieku starczy ci sił, żeby spełnić swoje groźby.
Mori rozchyliła usta w zaskoczeniu. Nie spodziewała się takiej szpilki w tym momencie, tak samo jak tej odnośnie elokwencji.
— Ty mała, niewdzięczna gnido — parsknęła, w niedowierzaniu łapiąc się pod boki. — Między nami jest z pięć lat różnicy! Nie traktuj mnie, jakbym mogła być twoją matką! — dodała, dramatycznie wymachując rękami. Westchnęła przeciągle z zawodem w głosie. — Skoro zostajesz, to na twoim miejscu poszłabym do twojego Hashiry się dowiedzieć, jak skutecznie unikać obciążników od broni Kamieni. — Ostrzegawczo uniosła palec wskazujący, z powagą patrząc mężczyźnie w oczy. Po krótkiej przerwie jednak ponownie zaśmiała się w zduszony sposób.
— Hej, ale... czy czegoś ci brakuje..? — zapytała jeszcze łagodniej, odnośnie ich treningów. Czy powinna była coś zmienić w swoim sposobie nauczania? Był uparty i niegłupi, wydawało jej się nawet, że przyswajał wszystko znacznie szybciej niż ona. Czy w takim razie nie potrafiła odpowiednio przekazać tego, czego ją niegdyś nauczono?
Wspomniałaś o piątym Kizukim?
Ponownie przytaknęła, po tym w milczeniu wysłuchując reszty wypowiedzi białowłosego. Musiała ponownie zebrać do kupy wszystkie informacje, jakimi mogła się podzielić z Zabójcą nienależącym do jej nowego "przymierza".
Jednak zanim zaczęła coś mówić, złapała rozmówcę za kostkę i ciągnąc go tak za sobą, ruszyła w kierunku wyjścia.
— Wygląda na równie starą, co ja, więc na pewno doceni twój dowcip — rzuciła, oglądając się na Taigę przez ramię. Sugerowała, że przeciągnie go w taki sposób aż do miejsca, w którym będzie mógł poznać się z jej nową koleżanką.
Oczywiście, puściła go przed samymi drzwiami. Zostawiła w tym miejscu, samej wracając na swoje początkowe siedzisko.
— Chyba nie za bardzo jest nawet co opowiadać. Kamę i Kurayami porwały demony, a nasza grupka poszła ich ratować. Prowadziła nas jakaś babeczka, nie wiem, chyba prawie Hashira. Naprawdę — zacisnęła dłoń w pięść na wysokości twarzy — ma krzepę. Ale, po tym jak najebaliśmy jakimś frajerom, przedostaliśmy się do celu. Tam... cóż, spotkaliśmy jakiegoś Kaito czy innego Sraito, demona, który... Ha! Nie uwierzysz, kurwa! Robi tak — klasnęła w dłonie — i się zamienia z kimś miejscami. Zajebista sprawa! Szkoda, że nie dla mnie. — Niczym trofea ukazała swoje zranione przedramiona. Zgadywała, że mężczyzna domyśli się teraz, skąd te rany. — Pozamieniał nas kilka razy, prawie zabił mi brata, prawie zabił mnie, prawie mnie zabiła reszta zespołu, no tak czy siak był duży zamęt i nagle pojawia się ona. Jej szarość we własnej osobie. No, robi wrażenie. Tak samo jak to, że w międzyczasie okazało się, że Kaito ma więcej rączek. — Zaśmiała się ironicznie. Nie było jej do śmiechu ani wtedy, ani teraz. — Ta piąta, Tora, to taka duża, szara, kudłata babka. Naprawdę duża. Zrobiła tak — lekko zamachnęła się samą dłonią — i... i nie mamy Kamy. — Chociaż cała jej historia była opowiadana półżartem, w tym momencie kobieta rzeczywiście spoważniała. — A potem... potem zrobiła tak — zbliżyła do siebie kciuki i palce wskazujące obu dłoni, a następnie rozłączyła — i Kurayami nie ma ręki. Naprawdę nie musiała się wysilać w tym celu. I chyba to jest najgorsze — dodała, po czym westchnęła ciężko. Nagle ciężar tamtej sytuacji ponownie ją przytłoczył. — Ta nasza liderka walczyła z Torą tak długo, jak mogła, ale musieliśmy spierdalać. Była nas siódemka i... i chuj. Po prostu. A Kaito jeszcze chyba zjadł Kamę, marechi. — Ułożyła sobie tę prawie pustą miskę z zupą na kolanach, nerwowo zaczynając mieszać w niej pałeczkami. Jakkolwiek wściekła by nie była, nie potrafiła odciąć się od faktu, że wspomniany wieloręki demon mimo wszystko był jej mężem. A teraz trzymał się z Torą. Może nawet z nią sypiał.
Pałeczki trzymane w dłoni Mori nagle złamały się pod naporem o naczynie.
— Kurwa mać — warknęła, wyrzucając je lekko w powietrze, aby te zaraz po tym wylądowały na podłodze. I w tym momencie przypomniała sobie też, że przecież nie była sama. W dodatku nawet nie w swoim pokoju. Swoją historię równie dobrze mogła powtarzać sobie. — Przepraszam — mruknęła, spoglądając na Shiratoriego. — Także, no... tak to mniej więcej się prezentuje. — Z małą kulturą wypiła resztę bulionu prosto z miski, żeby jak najszybciej odwrócić uwagę od swojej reakcji. — Co miałeś na myśli przez to "rozwiązywanie przez sługusów Muzana"?

Re: Pokój Taigi — Sob Maj 27, 2023 11:25 pm

⠀⠀⠀⠀Na północy najważniejsze było silne ciało. Masa mięśni pozwalała nie tylko mierzyć się z próbami natury, ale była również ochroną przez ostrymi zimami, które w okolice Aomori nadciągały znacznie częściej, niż w środkowej części wyspy. Taiga nie mógł więc narzekać na własną sylwetkę - rodzinny dom doskonale przygotował go do potwornych treningów w Yonezawie, a mimo to i tak gnębiło go to okropne wrażenie, że marnuje czas. Że się nie stara.
⠀⠀⠀⠀— Czasu? — zaśmiał się gorzko w ramach odpowiedzi na jej pytanie.
⠀⠀⠀⠀Oboje zdawali sobie sprawę, że ich wspólne treningi, poza tymi jakie odbywali we własnym zakresie to i tak znacznie więcej, niż dałby z siebie zwykły człowiek.
⠀⠀⠀⠀Nie w tym rzecz.
⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀Mimowolnie usłyszał, że Mori się przemieszcza. Uchylił jedno oko i zauważył jak kobieta łapie go za kostki. Uniósł brew, ale zdążył jedynie podeprzeć się łokciami, chroniąc głowę od raptownego uderzenia potylicą w posadzkę.
⠀⠀⠀⠀— Hej, to niebezpieczne! — sapnął, zapierają się ramionami. Na tyłek opadł dopiero wtedy, gdy Nishioji postanowiła zademonstrować mu klaskanie w wykonaniu demona. Prewencyjnie wykorzystał ten moment, aby nieco się odsunąć. Poza zasięg kobiecych ramion, które tego dnia Mori wykorzystywała w - poza machaniem - bardzo niepokojącym celu.
⠀⠀⠀⠀Opowiadanie chyba jednak wystarczająco ją zaaferowało, że zapomniała o wcześniejszej wymianie uszczypliwości. Taiga usiadł więc "po turecku", opierając dłonie między skrzyżowanymi udami, jak grzeczny pies, który na każdy ruch swojego właściciela kręcił mądrze głową. Nawet kiedy historia przybrała mroczniejsze tony, Shiratori pozostał niewzruszony. Nie miał zbyt wielu znajomych w korpusie, a większość z bardziej doświadczonych zabójców nieczęsto pojawiała się nawet w Yonezawie. Nazwiska prześlizgnęły się przez jego głowę, a on nie zdążył się nawet prawdziwie zasmucić.
⠀⠀⠀⠀Wyobrażał sobie za to przeciwników, których opisywała dość ekspresyjnie kobieta.
⠀⠀⠀⠀Czy gdyby zabił jednego z nich, to odzyskały wiarę we własne możliwości? Może jeżeli zamiast bezczynnie czekać w Yonezawie na jakieś wydarzenia, ruszyłby w pogoń za demonami, o których posiadają już jakieś informacje?
⠀⠀⠀⠀— Walczyliście z Kizuki w czasie, gdy napadli Yonezawe. Wygląda na to, że wreszcie podejmują jakieś ruchy... albo działają w desperacji, bo kończy im się czas — wyjaśnił swoje słowa nieobecnym tonem. Myślał w tym czasie o pomyśle, który zrodził się nagle w jego głowie.
⠀⠀⠀⠀Nie był przecież ranny. Mógł zacząć działać, nabierać doświadczenia w boju, a jeżeli umrze, to może zostanie łowca tych bestii nie było wcale jego powołaniem? Co powiedziałby ojciec, gdyby dowiedział się, że jego syn, dziedzic rodu umarł w odległym imperium w obronie ludzi, którzy nie byli nawet z Yukikuni?
⠀⠀⠀⠀Jego samego ta wizja przepełniała dumą.
⠀⠀⠀⠀— Tak właściwie to nie wiem ile czasu zostało nam na wspólne treningi. Czy z twoimi ranami to w ogóle możliwe? — zapytał, sięgając po puste naczynie, aby później zabrać je znowu do kuchni. — Chciałbym wybrać się z kolejnym patrolem. Dostaliśmy ostrzeżenie o możliwym, następnym ruchu demonów i tym razem nie możemy dać się zaskoczyć. Senpai, ty powinnaś zostać tu i nieco zregenerować siły. Zadbać o brata, jeżeli prawie umarł.

Re: Pokój Taigi — Nie Maj 28, 2023 8:53 pm

Zastanowiła się krótką chwilę nad słowami podopiecznego, układając na ten moment dłoń na ustach.
— Kończy im się czas? — powtórzyła za mężczyzną tonem sugerującym, że nie do końca wiedziała, do czego zmierzał. — Myślisz, że nagle zaczęli nas uważać za zagrożenie dla swojej egzystencji? Czy ten ich cały stwórca nagle stwierdził, że są beznadziejni więc ich przycisnął bardziej? — spytała, krzyżując ręce na klatce piersiowej. — Właściwie... Korpus rośnie w siłę, ale nie jestem pewna co do tego, czy tępimy je wystarczająco szybko. Nie wiem, czy wynika to z tego, że zawsze jeżdżę tam, gdzie te demony są, ale odnoszę wrażenie, że ich przybywa znacznie szybciej niż my trenujemy nowych, a jak przychodzi co do czego to i tak więcej naszych ginie niż ich. To jakaś jedna, wielka walka z wiatrakami. Trudno byłoby mi uwierzyć, że z jakichś przyczyn zaczynają czuć presję czasu... ale bardzo bym chciała, żeby tak było. — Lekko uderzyła tyłem głowy kilka razy o ścianę za sobą. — Nie uważasz, że skoro już znają nasze położenie, to będzie to kwestia czasu, aż po prostu przyjdą wszyscy nas zajebać na raz? — Popatrzyła na Taigę z widocznym zmartwieniem w oczach.
Słuchając kolejnych słów rozmówcy, przechyliła delikatnie głowę w bok, kiedy ten wspominał o patrolu. Na hasło dotyczące jej brata natomiast, parsknęła krótkim śmiechem.
— O Ayumu się nie martw, ten kundel jest nieśmiertelny — zapewniła, nie będąc już chyba w stanie zliczyć, ile razy już jednooki był na krawędzi światów. — A ja muszę wracać do Osaki, mam dużo... spraw rodzinnych na głowie — dodała, podciągając kolana. Potrzebowała jak najprędzej rozmówić się z ojcem i uświadomić go, że jego zięć nie będzie więcej odpowiedzialny za relację ich rodów. — Nic mi nie będzie, medyczka zadbała o moje rąsie więc to kwestia chwili, żebym wróciła do pełnej formy. — Uśmiechnęła się pokrzepiająco. — Dlatego mówiłam, że będziemy trenować po moim powrocie. Nie planuję tam długo zostawać. Ale ty... jesteś pewien, że to dobry pomysł? Z tym patrolem? Wiem, że i tak cię nie zatrzymam, ale sam też dopiero co przeżyłeś atak Kizukich... — westchnęła głośno, otwarcie okazując brak przekonania. Martwiła się o niego nie mniej niż o własnego syna. I chociaż trenowała go jak mogła, to żadne z nich nie miało szans przeciwko któremuś z dwunastu najpotężniejszych demonów. — Gdzie to będzie? Wyślesz do mnie kruka przynajmniej? Nie zrobisz nic głupiego?

Re: Pokój Taigi — Nie Cze 04, 2023 1:55 pm

Taiga pokręcił głową. Nie wiedział w jaki sposób jej odpowiedzieć, jak zebrać myśli i własne podejrzenia w coś sensownego, więc przez moment przyglądał się jedynie pustej misce.
— Sam nie wiem. Bo co innego skłoniło ich do ataku? Ale tylko część najsilniejszych demonów. Co robiła w tym czasie reszta? — przechylił głowę. Wszystkie scenariusze, które rozważał zawsze zatrzymywały się w tym samym punkcie. A mianowicie - dlaczego korpus nie został rozniesiony w pył, skoro dwoje Kizukich było w stanie zabić ich mistrza i poważnie ranić kilku filarów?
Nie wiedział jakie struktury rządzą oddziałami Muzana i czy w ogóle demony posiadały na tyle umiejętności organizacyjnych, aby w jakiś sposób skoordynować własne poczynania. Zadały zabójcom bolesną ranę, ale ich nie wykończyły, niczym kotem bawiący się z oszołomioną myszą. Jeżeli uznały, że korpus zniszczy od środka jakaś zaraza, to niewiele się pomyliły.
Już teraz dawni towarzysze broni patrzyli na siebie z nieufnością, a niekiedy nawet z wrogością.
— Wolę iść z patrolem, niż tkwić tutaj i w nieskończoność rozważać własne wady. Poza tym, skoro Nagoja jest kolejnym celem ataku, to im więcej osób zdecyduje się tam ruszyć, tym lepiej. Jeśli pozbędziemy się pachołków, to może zniechęcimy demony do napaści, zanim zrobią jakąś krzywdę okolicznej ludności — wyjaśnił. Nie było takiej siły zdolnej utrzymać go teraz w Yonezawie, gdzie na każdym kroku walały się jeszcze pozostałości po walce. Taiga osobiście nie ucierpiał, nie został ranny również nikt, na kim szczególnie by mu zależało. Nawet Nishioji pomimo swoich przeżyć zachowywała wolę walki, którą próbowała go najwyraźniej zarazić. — Jeżeli się coś wydarzy, to na pewno zawiadomimy Yonezawe. Wiesz, senpai. Nie planuje jeszcze umierać, ale jeżeli moja siła będzie w stanie uratować niewinnych ludzi, to chętnie poddam ją próbie.
Mówił to delikatnie, w sposób, który nie sugerował jego desperackiej potrzeby wykazania się. W Yukikuni pochwaliliby go za taką postawę, ale tutaj jeden wyszkolony zabójca był wart znacznie więcej nawet niż syn w rodzie, który potrzebował spadkobiercy. Nie mógł jednak zmienić swojej mentalności tylko dlatego, że kobieta spojrzy na niego z dezaprobatą.
Dlatego to on pierwszy odszukał jej spojrzenie, oczekując, że to zrozumie.
— W razie czego poleci wprost do ciebie — obiecał jednak, mając na myśli kruka.

Re: Pokój Taigi — Nie Cze 04, 2023 4:33 pm

Co robiła w tym czasie reszta?
Mori prychnęła głośno.
— Może była u mnie w Nagoi — burknęła ironicznie, kręcąc głową. — Słuszne spostrzeżenie. Ciekawe, do jakiego stopnia była to samowolka. Podobno są połączeni jakoś z tym swoim Muzanem, więc chyba mieli na to przyzwolenie? Bardzo... bardzo dziwnie to rozegrali. Chyba, że to też część strategii? Żeby wzbudzić w nas wątpliwości? — kalkulowała szanse w głowie i po prostu żadna wizja jej się nie sklejała w całość. Gdyby chcieli, zrównaliby z ziemią cały Korpus w jedną noc.
Kolejnych słów Taigi wysłuchała w ciszy, od razu niemalże spoliczkowana hasłem o potencjalnej przewadze liczebnej. Czy w ten sposób zasugerował, że jej plany dotyczące odwiedzenia Osaki były niepoważne? Czy oczekiwał po niej bycia częścią tego przedsięwzięcia? Przez chwilkę przemknęło jej przez myśl, że dorabiała sobie narrację, ale oddech zdążył już się spłycić i przyspieszyć.
Po następnej wypowiedzi białowłosego, pokiwała głową kilka razy, w pewnym momencie odwracając nieco wzrok, jednak dalej bardzo delikatnie przytakując. Na krótką chwilę odcięła się od ich rozmowy, ponownie zagłębiając we własnych myślach, dlatego jej działania były w pełni mechaniczne. Ani nie przestała ruszać głową, ani nie zmieniła wyrazu twarzy, kiedy jej oczy opuściło kilka łez. Nie popadła w histerię; nie zrobiła się czerwona, a jej głos nie stał się upierdliwie piskliwy. Wydawała się zupełnie nieświadoma tego, co robił jej narząd wzroku, jakby ten należał do zupełnie kogoś innego.
W końcu uniosła rękę, aby ostrożnie wytrzeć twarz w nadgarstek.
— Przepraszam — sapnęła cicho. Przed kim jak przed kim, ale akurat przed Shiratorim szczególnie nie chciała się rozklejać. Starała się być tą statuą cierpliwości, wytrzymałości i zrozumienia. Inspiracją do działania na rzecz dobra Korpusu. Jeżeli sama zawodziła z różnych przyczyn, to chciała, aby chociaż jej podopieczny nadrabiał to, co ona uszkadzała. Był taki jak ona, kiedy jeszcze wszystko się nie posypało. — Czasem sobie myślę, że to ty powinieneś mnie trenować — dodała, uśmiechając się przez zaciśnięte usta.
Nagle zawarczała cicho, chociaż przeciągle i nerwowo usiadła w siadzie skrzyżnym, zgarbiła, po czym w zamyśleniu przytknęła wargi do złączonych dłoni, delikatnie bujając swoim ciałem w przód i w tył.
— Sendo, ten domniemany zdrajca, był moim mężem — wypaliła w końcu na jednym wydechu, decydując się na podzielenie tą informacją z kolejną osobą. — Może i zabrzmi to samolubnie, ale niezmiernie ucieszyłoby mnie, gdyby chociaż jedna... jedna. — Zaprezentowała wyprostowany palec wskazujący. — Jedna, jebana, osoba, z którą mam jakikolwiek kontakt, nie została zabita, nie zdradziła albo nie została przemieniona. — Uniosła ręce do góry i w bezradności odłożyła na podłogę z głośnym plaśnięciem, tylko po to, aby zaraz po tym znów je unieść i wpleść palce we włosy, by te lekko rozczochrać. — Jestem z ciebie cholernie dumna, bo jesteś dokładnie taki, jaka sama chciałabym być, ale jednocześnie marzy mi się, żebym nie musiała zmieniać towarzystwa co pół roku. — Obróciła się bokiem do ściany, żeby z rozmachem machnąć swoim ciałem do tyłu i po prostu ułożyć na podłodze, z ramionami za głową. — Nie mówię, że kiedykolwiek byłam stworzona do tej roboty, ale szczególnie ostatnimi czasy jestem świadkiem bardzo dużej... rotacji — wyjaśniła, oddychając głęboko. Przyłożyła kciuk do ust, lekko przygryzając paznokieć. — Będę wyglądać kruka od ciebie z nadzieją, że tym razem nie otrzymam informacji o tym, jak to mnie i moją rodzinę powinno się jebać. — Wzorem tego, co ona, jej rodzeństwo i np. Kirei otrzymali od Hotty. — To o Sendo — odezwała się jeszcze raz po paru sekundach — zostaw dla siebie. Nie potrzebuję, żeby pół Yonezawy mnie prześladowało za decyzję mojego ojca. — Obróciła głowę, żeby popatrzeć na mężczyznę. — Mam nadzieję, że rozumiesz, dlaczego nie pojadę z wami. — Czy przez to, że nie chciała dołączyć do patrolu, jej własny podopieczny uzna ją za bezużyteczną, słabą i straci do niej szacunek? Sama była perfekcyjnie świadoma, że powinna była przełożyć Korpus nad rodzinę, a jednak pomimo upływu lat, nie potrafiła tego zrobić. Czy w związku ze swoją obawą przed śmiercią, będzie tą, która rzeczywiście dotrwa sędziwych lat, ale te spędzi głównie na odwiedzaniu grobów bliskich, którzy byli zmotywowani bardziej?

Re: Pokój Taigi — Pon Cze 05, 2023 2:33 pm

Jeżeli demony chciały swoim działaniem złamać ducha walki wśród zabójców, to osiągnęły wręcz przeciwny efekt. Frustracja była owszem uczuciem niepożądanym, lecz z jej winy jeszcze nikt nie umarł, a wielu tych, którzy padli ofiara jej negatywnego wpływu teraz dużo chętniej zwlekało się każdego dnia na pole treningowe.
Nawet bez mistrza w korpusie panował porządek, którego jeżeli nie Hashira, to pilnowali zwykle starsi i bardziej doświadczeni zabójcy. Wielu jednak uznało pomoc przy odbudowie Yonezawy nie tylko jako swój obowiązek, ale również możliwość, by miejsce to uczynić jeszcze lepszym i jeszcze trudniejszym do zdobycia.
Nawet jeżeli w przypadku pożaru, który to pochłonął kawałek wioski nie mogli wiele zrobić.
Taiga również o swoich wątpliwościach starał się nie mówić. Do momentu, aż na korytarzu nie natknął się na Nishioji, jego myśli miały raczej kształt formującej się motywacjo do działania. Dopiero przy niej nieco się otworzył, pozwalając tej odrobinie mroku, która się w nim zebrała, umknąć na powierzchnię. Proces oczyszczania nie był łatwy, ale bez wątpienia był mu bardzo potrzebny.
To samo musiała pomyśleć Mori, bo kiedy jasnowłosy uniósł wreszcie wzrok, po intensywnym wpatrywaniu się w swoje odbicie na powierzchni resztki gulaszu, zobaczył drobne łzy ściekające po policzkach kobiety. Jego własne oczy rozszerzyły się natychmiast w niemym zdziwieniu. Nie potrafił zrozumieć, skąd wziął się nagle jej smutek. Czyżby to przez to, co powiedział o wysyłaniu jej wiadomości?
— Skądże — pokręcił głową, nie mniej zdezorientowany. Jej słowa o treningu wzięły się znikąd i nie miały dla niego większego sensu. — Ale jest wiele rzeczy, których możemy się od siebie nauczyć. — W jego głosie pojawiła się nuta paniki, której nie przejawiał nawet w starciu z demonem. Nie radził sobie z kobietami, gdy te wybuchały nagle płaczem.
I wcale nie zrobiło się łatwiej, gdy Nishioji warknęła (Taiga wówczas nieznacznie się odsunął), a następnie przeszła do swojej opowieści. A tej wysłuchał bez chociażby jednej próby przerywania, choć wachlarz uczuć, których słuchając doświadczał, z każda chwilą się rozszerzał. I dopiero gdy ta skończyła, zdał sobie sprawę, że powinien jakoś odpowiedzieć.
Nieważne jak długo się zastanawiał, pierwszą jego kwestią było...
— Senpai, to ty jesteś mężata?! Znaczy... byłaś. W sumie, on chyba nie umarł, tak? — jego czerwone oczy rozszerzyły się, gdy mózg nadrabiał powoli przedstawiony przez nią ciąg wydarzeń. Powtarzał sobie w duchu, że dla niej jest to bardzo istotna kwestia, choć sam nie potrafił zrozumieć jak mogła boleć zdrada człowieka, któremu powinno się bezgranicznie ufać i mieć w nim wsparcie. Z jakiegoś powodu dopiero po chwili zrozumiał też, że w jej słowach pojawił się jeszcze jeden motyw.
Obawa i strach.
— Wiem, że to pewnie ciężkie, ale musisz ufać, że nic takiego się nie wydarzy — podjął znów, odkładając na bok pustą miskę, którą dotychczas trzymał kurczowo w dłoniach. — Jeżeli będziesz żegnać każdego z myślą, że widzicie się po raz ostatni, to prawie tak, jakbyś już uważała go za trupa. Nie rób sobie tego, nie przeżywaj tych strat dwa razy. — Gdzieś w trakcie mówienia tego przeszedł na kolanach koło niej, złapał ją za ręce i połączył ze sobą dłonie, które zamknął po chwili we własnych. — Ten, kto obawia się suszy, głoduje dwukrotnie — odezwał się z powagą. Po chwili wyraz jego twarzy złagodniał. — Tak mawiamy na północy.

Re: Pokój Taigi — Pon Cze 05, 2023 11:04 pm

Ale jest wiele rzeczy, których możemy się od siebie nauczyć.
Pomimo spływających łez, parsknęła zduszonym śmiechem w reakcji na pierwszą myśl, która nawiedziła jej głowę.
— Fakt, na przykład mógłbyś się jeszcze ode mnie nauczyć kląć jak chłop — stwierdziła, wytykając mu oporność na przejmowanie jej "języka". — Mam ci coraz mniej do zaoferowania w tym zakresie, wiesz o tym.
Prychnęła, kiedy chwilę po tym mężczyzna zapytał ją o potwierdzenie wspomnianego stanu cywilnego.
— Aż tak trudno w to uwierzyć? — spytała ironicznym tonem, nie będąc w stanie nie uśmiechnąć się w reakcji. Po chwili ciszy, westchnęła. — Przecież jestem z klanu samurajskiego. Tutaj są biznesy, nie romantyzm — wyjaśniła smętnie, dyskretnie pomijając fakt, że między nią a Sendo jakieś pokraczne uczucia jednak były. Sama nie zdążyła ich do końca pojąć i przyswoić, tak samo, jak genezy tych wobec demona i skazańca. Przedstawienie tej relacji bardziej jako wyniku suchej transakcji wydawało jej się wskazane, aby nie zrazić Shiratoriego tym, że pocałowała go, kiedy jeszcze nie wiedziała o przemianie swojego męża. Nie wydawał jej się kimś, kto by chciał uczestniczyć w zdradzie. — Czy umarł... to zależy, czy twoim zdaniem demony są żywe czy martwe. — Przerwała, pozwalając ciszy osiąść. Popatrzyła w oczy białowłosego. Tak naprawdę dopiero w tym momencie zrozumiała, że nie dała mu żadnej wskazówki do połączenia faktów. — To on jest tym Kaito, co nas prawie zabił i trzyma się z Torą. Podczas, kiedy ja nie wiedziałam nawet, że w ogóle jest w Korpusie, to on zdążył go zdradzić, zagrozić mojej rodzinie i przemienić się w demona. — Zamknęła oczy i odetchnęła głęboko. — Takie to właśnie moje życie, Taiga. I dlatego tak trudno mi nie martwić się o ciebie z tym patrolem. Nie chcę być zmuszona do ganiania z nichirin też za tobą.
Słysząc, że mężczyzna się przysuwa, otworzyła oczy, aby popatrzeć na jego poczynania. Kiedy już był wystarczająco blisko, uniosła rękę, którą miała bliżej niego i poklepała go delikatnie po policzku. Kiedy chwilę potem jej dłonie znalazły się w tych jego, uniosła lekko brwi w zaskoczeniu.
— Sami mądrzy ludzie z tej północy — stwierdziła z cieniem uśmiechu, podnosząc tył głowy z podłogi, aby spojrzeć na ich dłonie. Opuściła ją, ponownie zamykając oczy. — Jak ty to robisz, że nigdy nie brakuje ci odwagi i motywacji? Tam was jakoś inaczej karmią i to się odbija później?
Wyglądało na to, że ich relacja nauczyciel-uczeń miała także przerodzić się w terapie na ciężkie chwile. Cieszyła ją rozmowa z kimś, kto miał na jej temat jeszcze w miarę dobre zdanie, nawet, jeżeli to wynikało głównie z faktu, że Shiratori po prostu nie wiedział o wszystkich grzechach swojej senpai.

Re: Pokój Taigi — Nie Cze 11, 2023 10:09 pm

Śmiech przez łzy.
Nie spodziewał się, że to krótkie spotkanie przerodzi się w intymny moment wyznań. I Mori miała w tym momencie racje - gdyby Taiga posługiwał się całym wachlarzem dostępnego mu słownictwa, być może wyzbyłby się gniewu i frustracji w nieco zdrowszy dla siebie i otoczenia sposób. On jednak powoli przekuwał własne braki w ambicje.
— Nie chodzi o to, że to do ciebie nie pasuje, a raczej... nic na to nie wskazywało — wyjaśnił z westchnieniem, bo reszta opowieści w pewien sposób wyjaśniła mu te wątpliwości. Pomiędzy Nishioji i jej mężem było najwyraźniej wiele tajemnic, które sprawiły, że w mężczyźnie narodził się gniew zdolny pchnąć go w kierunku wroga. Ale czy kłamstwa w ich związku były tym, co doprowadziło do napaści na Yonezawe?
Shiratori zatrzymał na ustach tę niepewność i odsunął się od niej łagodnie. Złożył dłonie i oparł na zaplecionych palcach podbródek.
— Mądrzy. A do tego szczerzy — dodał z udawanych rozbawieniem, gdy Mori zakpiła z ludzi północy. Nie, może nie wyśmiała ich tak otwarcie, ale w tej sytuacji uznała najwyraźniej, że słowa Taigi uzna za zabawną anegdotę, kiedy on mówił z rzadką dla niego powagą.
O Aomori zawsze myślał w samych superlatywach, a życiowe doświadczenie tamtejszych ludów były dla niego niemalże świętością. Najchętniej chciałby, aby wszyscy postrzegali świat w ten sam sposób co on, ale imperialiści byli bardzo oporni na zewnętrzne nauki.
— Uczą nas szczerości — odpowiedział po chwili. — Dużo trudniej jest czynić zło, jeżeli każde dziecko od małego uczone jest odpowiadać na pytania szczerze. Co jeżeli ukradniesz kwokę sąsiada, a on zapyta cię przy całej wiosce, czy to zrobiłeś? Na północy nie możemy pozwolić sobie na egoizm i kłamstwa. Jeden człowiek nie jest w stanie sam przetrwać, dlatego każdy pracuje dla siebie, ale również dla innych. Tylko mając pełną wiarę we własnych towarzyszy możemy w pełni poświęcić się temu, dla czego nas stworzono.
Dłoń Taigi przeczesała nerwowo białe kosmyki, które opadały mu na czoło i oczy. Nadal były trochę rozczochrane po przygodzie z wiadrem wody, choć mężczyzna nieszczególnie dbał o swój wizerunek. Czuł się raczej winny za to, co powiedział.
Czy Mori uzna, że oskarżał ją w ten sposób o kłamstwa?
Ukrywanie prawdy niewiele różniło się od fałszu. Przede wszystkim było jej jednak szkoda kobiety, której życie ułożyło się w taki sposób, że musiała teraz bać się o każdego, z kim zawiązała chociaż odrobinę bliższą znajomość.
— Jeżeli boisz się wszechobecnej śmierci, to może powinnaś odejść z korpusu? Jesteś dobrze urodzona, mogłabyś wieść gdzieś spokojne życie bez takich obaw.

Re: Pokój Taigi — Pon Lip 03, 2023 12:21 pm

Fakt, że mężczyzna odsunął się od niej, skwitowała jedynie ułożeniem ust w dzióbek wskazujący na niezadowolenie. Bał się jej czy się nią brzydził? Podniosła się na łokciach, żeby dokładniej zweryfikować wyraz jego twarzy ale zaraz po tym znów legła płasko na podłodze.
W tej pozycji wysłuchała całej wypowiedzi Taigi, reagując dopiero po upływie kilku sekund ciszy. Położyła się wtedy na boku, wspierając przedramieniem.
— Znajdzie się tam dla mnie miejsce jak coś? — spytała, sugerując, że słowa Shiratoriego ją przekonały i chciałaby zostać częścią takiej społeczności jak Aomori. — To nie jest tak, że ja nie chciałam go wtajemniczyć w moje uczestnictwo w Korpusie, żeby coś na tym zyskać. Sendo był policjantem, w dodatku znajomym mojego ojca, który nas, Zabójców, nienawidzi. Uważa, że jesteśmy po prostu bandą buntowników, może nawet sektą wmawiającą ludziom, że czeka na nich wielkie zagrożenie i tylko my możemy ich ochronić. Wie o Ayumu i wygnał go z domu. Nie ufałam Sendo na tyle, żeby wierzyć, że zaraz do niego nie pójdzie i nie skończę jak mój brat. — Odłożyła na podłogę rękę, którą przez cały ten czas gestykulowała, po czym westchnęła ciężko. — To, co robicie na północy jest wspaniałe ale nie mogłoby mieć przełożenia na moją rodzinę w takich okolicznościach, w jakich obecnie jesteśmy. A naprawdę nie są one takie, jakie bym sobie życzyła.
Przez większość tej wypowiedzi patrzyła rozmówcy w oczy, albo przynajmniej w twarz. Była z nim w pełni szczera. Z własnych pobudek okłamywała męża w innych kwestiach niż to, że była jednym z Zabójców Demonów - bo akurat ta kwestia była wymuszona nieprzychylnością ojca. Być może wyjazd do Aomori byłby dla niej szansą na zaczęcie nowego życia w szczerości i prawdzie.
Jeżeli boisz się wszechobecnej śmierci, to może powinnaś odejść z korpusu?
Zmarszczyła brwi na krótką chwilę.
— Nie powiem, że nie myślałam nad tym. Ale z jednej strony muszę chronić moje rodzeństwo, szczególnie Ayumu, bo sobie znowu zrobi krzywdę. Z drugiej - do Korpusu wprowadził mnie ktoś mi bardzo bliski, kto już... wow, niespodzianka, nie żyje... więc robię to trochę dla niego. — Zdecydowała się nie wspominać na ten moment o swoim pierwszym wybranku, biorąc pod uwagę zaskoczenie Taigi na istnienie Sendo. — A z trzeciej, kilka demonów musi zginąć z mojej ręki. Na przykład Kaito. No i wiesz, osiągnęłam już trochę, więc głupio byłoby się wycofać w momencie, kiedy mój udział ma już jakieś rzeczywiste znaczenie. Poza tym, myślisz, że ktoś inny by znosił cię na tyle, żeby cię trenować tak długo? — Posłała białowłosemu cwaniacki, chociaż nieco blady uśmieszek. — Z resztą, moje odejście też nie sprawiłoby, że inni przestaliby ginąć. A lubię wierzyć, że moje wsparcie trochę pomaga innym uniknąć tego losu.

Re: Pokój Taigi — Wto Lip 11, 2023 11:17 pm

Taiga pokiwał głową z powagą.
— Na pewno by się znalazło. A jeżeli nie, to bym je zrobił — odpowiedział ochoczo, a w jego spojrzeniu pojawiła się iskierka zaintrygowania takim pomysłem. Jeżeli Nishioji żartowała, to w ten drobny szczegół umknął mężczyźnie, który wyprostował się i poprawił ułożenie ciuchów. — Jestem przekonany, że mój ojciec chętnie by cię do siebie przyjął. W mojej rodzinie nie było wielu dzieci, ale pełno kuzynów i kuzynek. Głównie jednak synów... ale wpasowałabyś się w tamtejsze gusta. Jesteś silna i nie boisz się pracy.
Ciemnoczerwone, niemalże w kolorze skórki dojrzałego kasztana oczy Taigi były zwykle ciepłe i przyjazne. Dopiero niedawno jego zapał i pewność siebie zapadły się znacznie głębiej, pozostawiając spojrzenie wodnika chłodne i odległe. Jednak w chwilach takich jak te odzyskiwał na kilka chwil swój zwyczajny wyraz twarzy. Wargi unosiły się do lekkiego, wręcz drapieżnego uśmiechu, a mięśnie układały ładnie pod ubraniem.
Był dumny ze swojego pochodzenia.
— Trzymają cię tutaj więzy zobowiązań, rozumiem, ale kiedy już się od nich uwolnisz, to co wtedy? Oddanie życia za idee to szlachetny pomysł, ale równie dobrze można osiąść na spokojnej prowincji i przydać się swoim pobratymcom w inny sposób. — Wyciągając po kolei palce złożonej wcześniej pięści zaczął wyliczać zalety swojego pomysłu. — Tam skąd pochodzę demony rzadko nękają ludzi. Z samego dzieciństwa w ogóle nie kojarzę podobnych napaści. Miałabyś więc spokój. No i jak mówiłem, w wiosce mieszka bardzo dużo mężczyzn, więc byłabyś zapewne całkiem popularna. Szczególnie z tą swoją południową urodą. — Przechylił głowę, jakby przez te kilka chwil oceniał wartość Mori po zestawie jej wizualnych atutów. Albo jej wagę w przełożeniu na ilość śnieżnych krów. Tak czy inaczej pokiwał głową z aprobatą. — Gdybyś chciała uciec od problemów. Tam nikt cię nie zna, nikt nie próbowałby grzebać w twojej przeszłości. Świeży start w śnieżnej krainie. Brzmi dobrze, prawda?

Re: Pokój Taigi — Nie Sie 13, 2023 7:25 pm

Odruchowo uniosła brwi na krótką chwilę, żeby zaraz po tym obrócić głowę w inną stronę. Ktoś bardziej spostrzegawczy mógłby zauważyć na twarzy kobiety rumieniec. Ten nie był wywołany jedynie tym, że jej relacja z Taigą była nieco dziwna, biorąc jeden z poranków jakiś czas temu, ale też, a nawet głównie przez to, że nie przywykła do takich miłych gestów wobec siebie samej. A już na pewno nie z taką ekscytacją ze strony drugiej osoby.
— O nie! To nie załatwiłbyś mi od razu tytułu co najmniej księżniczki?! — jęknęła, układając usta w dzióbek. Zaraz po tym jednak zaśmiała się krótko i pokręciła głową, pokazując, że tylko żartowała i nie planowała podbijać w żaden sposób rodzinnej miejscowości rozmówcy.
Usiadła na piętach, przyglądając się mężczyźnie z rozczuleniem, kiedy ten podjął próbę przekonania jej do swojego pomysłu. Przez cały ten czas uśmiechała się delikatnie, wzruszona tym, czego tak dawno nie czuła - poczuciem, że komuś rzeczywiście na niej zależało i był zmotywowany, aby nie tylko utrzymać ją przy życiu ale i poprawić dla niej jego standard.
Tylko, czy zachowywałby się tak samo, gdyby wiedział, że to nie demony a ona sama byłaby zagrożeniem dla pozostałych mieszkańców jego północnych krain?
Westchnęła na tę myśl, następnie podeszła bliżej białowłosego, aby go objąć i z wdzięcznością pocałować w policzek.
— Dziękuję — szepnęła, wstając. — Ale najpierw obowiązki, potem przyjemności — kontynuowała, nawiązując do wspomnianych przez niego zobowiązań. Chociaż czuła ścisk w gardle, udało jej się zdobyć na ton wskazujący na zmotywowanie po odbytej rozmowie.
Podeszła do drzwi pomieszczenia, tam oglądając się na Shiratoriego jeszcze raz.
— Rozważę to — powiedziała prawie bezdźwięcznie, jakby miała być to jakaś tajemnica między ich dwójką. Kiedy rozsuwała drzwi, puściła do Taigi oczko i dopiero po tym opuściła jego pokój.

z/t x2