Jak zwykle, przybycie kruka zwiastujące nadchodzącą misję, do której Akane została wyznaczona, wiązało się z przerwaniem pewnego okresu spokoju. Niegdyś nie lubiła ciągnących się nieubłaganie przerw między walką z ciemnością tego świata, w ostatnim czasie jednak, z pomocą pewnego zabójcy, ten stan rzeczy uległ mocnym rewolucjom. Mimo wszystko, nie zmieniło to jej podejścia do wyznaczanych przez organizację zadań, dlatego też, zgodnie z poleceniem swojego czarnego posłańca, niezwłocznie udała się do Yonezawy. Czy czuła w kościach, że wyznaczony punkt spotkania, wiązał się z innym charakterem zadania, które miała otrzymać? W pewnym stopniu z pewnością, jednak nie miała w zwyczaju snuć podejrzeń w sprawach, których prawdziwe oblicze miało jej się niebawem ukazać. Starała się trzymać swoją naturalną ciekawość na wodzy.

Jeżeli gdzieś po drodze, bądź już w samej Yonezawie, natrafiła w końcu na towarzysza swojej misji,  powitała go swoim zwyczajowym lekkim uśmiechem, który był zadziwiającym połączeniem uprzejmej obojętności i szacunku. W sam raz aby nikogo nie urazić, ale i jednocześnie nie dać tego mylnego wrażenia, że jest się nadmiernie miłą osobą. Nie było to złośliwością z jej strony. Szczerze podziwiała wszystkich czynnie działających zabójców. Jej naturalna ponurość jednak nie mogła pozostawiać wątpliwości, że dla osób o słabych nerwach i niewielkiej cierpliwości, zwyczajnie nie była materiałem na koleżankę.
- Chisuke Akane – przedstawiła się, aby mieć z głowy wszelkie formalności.

Stając już naprzeciwko zawalonego papierami biurka Shinji, Akane złączyła dłonie za plecami, rozglądając się dość swobodnie po pomieszczeniu. Jej karmazynowe spojrzenie przemykało po ścianach, meblach i detalach, które mogłyby nie być zauważalne dla przypadkowego gościa, dla niej jednak stanowiły zaspokojenie wrażliwego i zachłannego jednocześnie zmysłu wzroku. Na sam koniec przyjrzała się starszemu mężczyźnie za blatem, widząc jak jego skóra i lekko zmętnione oczy zdradzały lata doświadczenia i trudów. Jednocześnie słuchała go uważnie, gdy tłumaczył im delikatną naturę oczekującego ich zadania, oczywiście reagując skinięciem głowy, gdy wyraził swoją prośbę.
Narukawa Sua. Miała wrażenie, że jeżeli nazwisko brzmiało jej znajomo, było to ledwie obicie się o uszy, społeczność zabójców nie była w końcu aż tak rozległa. Osobiście jednak nie znała wspomnianej kobiety i dość szybko zrozumiała, że działało to na jej korzyść. Im mniej stronnicza mogła być w swoim dochodzeniu, tym lepiej.
Jeżeli Hiraku nie zrobił tego jako pierwszy, Akane sięgnęła po kartkę z instrukcjami, mając mocno mieszane uczucia. Zadanie było nietypowe i nie była jeszcze pewna, jak bardzo nie podoba jej się jego tajemnicza natura.
Gdy starzec skończył, Akane spojrzała na towarzysza.
- Po drodze do Kioto wyślemy kruka do tropiciela, aby wiedzieć czy możemy liczyć na jego wsparcie na miejscu – odparła starając się aby zabrzmiało to jak propozycja, a nie podjęta już decyzja. Zaraz też zmarszczyła lekko czoło, wahając się z odejściem i spoglądając na starca. - Czy dobrze zrozumiałam, że brana jest pod uwagę możliwość współpracy Narukawy z owym demonem?
Musiała się upewnić, czy właściwie zrozumiała aluzje Shinji’ego.

Jeżeli Hiraku nie miał żadnych pytań, Akane skłoniła się lekko i opuściła pomieszczenie. Na zewnątrz spojrzała na swojego towarzysza.
- Znasz może tę kobietę, albo słyszałeś coś o niej? Bo ja osobiście nie wiem o niej niczego, co mogłoby nam pomóc w tym zadaniu. - Skrzywiła się nieznacznie po czym wskazała w stronę drogi wyjazdowej z Yonezawy. - Jesteś gotów?
Sama nie miała potrzeby zwlekać z wyjazdem, dlatego czekała na jego decyzję.




| rzut na zmysł |

Nie byłem przygotowany na to, aby dostać kruka z zawiadomieniem o tym, że nadchodziła nowa misja. Zdawało mi się, że zajmowałem się wtedy po prostu malowaniem katany dla jednego z zabójców, który zobaczył czasami jak robiłem to samo dla innych. W mojej głowie nie istniało wtedy nic innego niż farba roznoszona po klindze lub rączce narzędzia, aby zaraz zorientować się, że parszywe kruczysko dzióbnęło mnie w głowę powodując tym samym, że katana opadła mi na kolana, plamiąc moje spodnie. Moje oczy skierowały się więc wzrokiem na posłańca, którego z wielką chęcią chciałem wykorzystać jako ugoszczenie na wieczornej kolacji dla kogokolwiek w roli głównej jako kruczyzna do zjedzenia. Chyba musiało to podziałać na ptaka, bo zaraz przestał hałasować i jedynie powiedział mi po dłuższej pauzie, że muszę znaleźć się w budynku administracyjnego Yonezawy. Przed wyjściem jedynie zmieniłem swoje spodnie na bardziej czyste. Nie było to dla mnie zdziwieniem, zwłaszcza, że zadanie mogło być różnego charakteru. Bardziej zdziwiło mnie jednak, że nie byłem sam w tym zadaniu.

Widziałem przechodzącą osobę, która dała mi jedynie kulturalnym przywitaniem a niczym więcej czemu musiałbym się przyglądać. To wiadome, że nie znaliśmy się ani trochę, więc jedynie na tego rodzaju interakcję mogliśmy sobie pozwolić. Ja ze swojej strony jedynie machnąłem ręką na to, abyśmy przestrzegali jakichś konwenansów, gdyż nie byłem ani snobistycznym, arystokratycznym dupkiem ani też kimś ważnym. Byłem po prostu Zabójcą i tak samo jak ona, miałem tylko wykonać zadanie. Pytanie było czy zrobimy to wspólnymi siłami czy będziemy patrzeć na siebie wilkiem. Zdawało mi się jednak, że nie istniał żaden problem, który nas podzieli, dlatego zaraz odpowiedziałem na jej przedstawienie.
— Ginrai. — I tyle powinno jej wystarczyć, zwłaszcza, że żadne drugiemu jeszcze za mocno nie mogło zaufać, a tym bardziej ja, który miał już w przeszłości problemy z łatwym zaufaniem innym, nawet jeśli byliśmy w tej samej drużynie. Jednak nie mogła odczuć ode mnie żadnej wrogości, jedynie wzmożoną ostrożność.

Kiedy znaleźliśmy się już w środku, Shinji przywitał nas, a raczej nie zamierzał i przeszedł do sedna sprawy. Dopóty jednak to zrobił - poprosił o coś niemożliwego w obecnej chwili - dyskrecję. Jednak mogłem się starać jak najbardziej, dlatego kiwnąłem leniwie głową, że jestem gotowy do przejścia dalej i akceptuję jego warunek. Wsłuchiwałem się w jego wypowiedź, analizowałem też co mogło tak naprawdę być powodem tego zadania i jaki faktycznie związek miała z tym Narukawa, ale jeśli zostali wysłani na zadanie przez samą górę to widocznie mieli do tego twarde i solidne dowody potwierdzające. Pozwoliłem jednak mówić o tym bardziej Akane, która miała ode mnie póki co lepsze pomysły na działanie. Byłem jedynie biernym obserwatorem i przytakiwaczem na to, co mówiła ta dwójka. A skoro nie miałem żadnych pytań - to wyszedłe zaraz za Akane, starając się słuchać co miała mu do powiedzenia. A zwłaszcza pytanie.

— Nie znam za bardzo innych Zabójców, jestem w tak samo martwym punkcie jak ty. Ale skoro Shinji-sama chce od nas rozwiązania tego zadania, to sądzę, że może w tym tkwić jakieś drugie dno. Miejmy tylko nadzieję, że nie zrobi się z tego jakieś szambo. — Bo wtedy musielibyśmy to posprzątać i bądźmy szczerzy - to nie było naszym zadaniem. Naszym zadaniem było to co przedstawił nam starzec i tego powinniśmy się trzymać. Miałem tylko nadzieję, że nie będziemy musieli walczyć zarówno z demonem jak i Zabójczynią, gdyby najczarniejszy scenariusz okazał się prawdą.

Na pytanie o gotowość do podróży, kiwnąłem głową. — Dajmy sobie jeszcze pół godziny na to, aby ogarnąć wszystkie potrzebne nam na drogę rzeczy i spotkajmy się przy wyjściu, zgoda? — Miałem nadzieję, że uda mi się jeszcze zdobyć prowiant i zobaczyć czy Mistrz-Filar zostawił mu może jakąś wiadomość.

Akane przebiegł nieprzyjemny dreszcz po plecach, gdy dostrzegła znajome imię na biurku Shinjiego. Przypomniała jej się chatka na obrzeżach małego miasteczka, pewnej cholernie zimnej nocy, para uprzejmych, nieco zawadiackich złotych oczu i czupryna rudych włosów. Ciepły rosół i trzaskający ogień w kominku. Czy to możliwe, że Kagami Yuichiro był kolejnym celem starca do prześwietlenia? Czy również mogło chodzić o kontakty z demonami? Jakie w końcu było prawdopodobieństwo, że w korpusie był jeszcze jakiś Yuichiro?
Wiele myśli przebiegło w tej jednej chwili przez umysł Akane, odkryła jednak, że ani jedna z nich nie miała zamiaru pomóc jej w lepszym wykonaniu misji, która im się trafiła. Postanowiła więc odgonić mętlik, chociaż ucisk w żołądku pozostał.
Z mieszanymi uczuciami pokiwała pokornie głową na ostatnie słowa starca, po czym wyszła z pomieszczenia.
- Obawiam się, że szambo może być nieuniknione, możemy tylko postarać się nie pobrudzić – mruknęła tylko na słowa towarzysza. Nie była najbardziej optymistyczną osobą, na którą mógł trafić. Skinęła lekko głową na jego propozycję, a gdy się odwrócił aby odejść w stronę swojej kwatery, poprawiła lekko swój podróżny plecak na ramieniu. Sama była gotowa, więc udała się w stronę powozu, aby to właśnie tam poczekać na Zabójcę.

Akane rozgościła się na powozie, doceniając mało towarzyski charakter ich woźnicy, który ewidentnie podchodził do small talków z takim samym entuzjazmem, co ona sama. W międzyczasie oczekiwania na towarzysza podróży, przejrzała zawartość swoich toreb podróżnych, oceniając które z ubrań mogły się nadawać na przykrywkę. Koniec końców zdecydowała się na lekko dotknięte zębem czasu, skromne i na jej gust nieco przesadnie przyzwoite odzienie, które nie rzucało się w oczy. Miało kilka ważnych zalet - było luźne na tyle, aby nie zdradzić sylwetki człowieka, które je nosił, ani tego co pod nim nosił, a do tego pozostawało lekkie i niekrępujące ruchów. Jednocześnie było na tyle znoszone, aby nie wzbudzać wrażenia, że miało się do czynienia z kimś zamożnym, a jednak też na tyle zadbane, aby nie było obaw, że osoba je nosząca jest szukającym okazji do łatwego zarobku rzezimieszkiem. Włosy pozostawiła upięte w prosty kok. Zdecydowała się również na kilka delikatnych, skromnych wręcz ozdób, które mogły sugerować podarunek od średniej klasy małżonka. Nosząca je podróżna zdradzała, że pozostają bliskie jej sercu, a cóż mogło wzbudzić większe zaufanie w innych, jak nie przyzwoitość i urokliwy sentyment?
Akane miała też w zanadrzu sposób na to, aby ukryć swoje ostrze Nichrin. Przy pomocy sztywnego materiału, kilku wąskich kawałków drewna i bandaży, była w stanie owinąć całą pochwę i następnie osobno wystającą z niej rękojeść katany, w taki sposób, aby całość przypominała bardziej laskę do podpierania się, aniżeli broń. Oczywiście zrobiła to w taki sposób, aby łatwo było wydobyć ze środka miecz w razie naglącej potrzeby, ponieważ pochwę i rękojeść łączyła ze sobą tylko odrobina materiału, która przy odpowiednim przekręceniu stworzonej tuby, zostałaby przecięta przez ostrze. Ten element kamuflażu miała zamiar skrupulatnie dopracować w trakcie ich podróży.
Gdy drugi zabójca wrócił, a ich powóz ruszył w kierunku Kioto, Akane przeczytała dokładnie podpunkty, które wymienił Shinji. Gdy skończyła, oddała kawałek papieru Hiraku.
- Nie wiem na ile możemy liczyć na informatora na miejscu, wydaje mi się jednak że im dalej na początek będziemy się trzymać samej posiadłości Narukawa, tym lepiej będziemy przygotowani na to, co zastaniemy już na samym miejscu. - Postukała palcem w kartkę. - Dlatego służbę zostawiłabym na koniec. Możemy się rozdzielić, jedno z nas pójdzie zobaczyć co wie dziewczyna z Honkaty, drugie w tym czasie zacznie krążyć po wioskach i pytać ludzi.
Zdawała sobie sprawę z tego, że taki układ nie był idealny. Rozdzielanie się może i oszczędzało czas, jednak stanowiło dodatkowe ryzyko. A ta misja miała przecież ograniczać je do niezbędnego minimum. Westchnęła podejmując myśl.
- Osobiście wolałabym się nie rozdzielać, ale jak sam Shinji powiedział, czas jest tutaj istotny... - Urwała z namysłem, po czym skierowała spojrzenie na woźnice, licząc, że gdy zada mu proste pytanie, uzyska równie prostą odpowiedź. - Czy jakimś cudem Honkata jest po drodze? - Znów zwróciła się do Zabójcy. - Może udałoby się po prostu zrobić tam po prostu przystanek.
Tak naprawdę nie była pewna, czy woźnica był skłonny pójść im na rękę, ale jeżeli istniał cień szansy na to, aby zrobić wszystko z głową, bez marnowania czasu i bez konieczności rozdzielania się, nierozsądnym byłoby nie spróbować. Oczywiście cały czas była też gotowa na kontrpropozycje swojego towarzysza. Przyjrzała mu się dokładnie, zastanawiając się nad czymś.
- Przy odrobinie szczęścia może ktoś by nam uwierzył, że jesteśmy rodzeństwem. Mamy do wyboru to, lub małżeństwo. - Uniosła lekko lewą brew, sprawdzając jak Ginrai czuje się z tym pomysłem. Nawet najlepiej wymyślona przykrywka mogła bardzo szybko spłonąć, jeżeli aktor nie czuł się komfortowo w swojej roli. - Dwójka znajomych nie wzbudza takiego zaufania jak rodzina. Jakieś pospolite nazwisko, na tyle popularne, żeby ludzki umysł nawet nie tracił czasu aby je zapamiętać. Tanaka?  Mieszkaliśmy w okolicach Nagoi, mieliśmy niewielkie pole ryżowe, sprzedaliśmy je aby przyjechać tutaj. Narukawa to rodzina, która oferuje nam drobny kawałek ziemi i pracę, dlatego się wypytujemy. Nie chcemy przecież wplątać się w problemy zamożnej rodziny, których nie bylibyśmy w stanie zrozumieć. - Zmarszczyła czoło, zastanawiając się czy taka historyjka w razie czego wystarczy. - Co sądzisz?

Kiedy słuchałeś to co ma Ci do powiedzenia kobieta, praktycznie nie słuchałeś jej na tyle uważnie. Informacje zostawały, jednak skupiałeś swoją uwagę głównie na tym, gdzie padały akcenty na najważniejsze pytania, które powodowały, że widziałeś w nich więcej sensu na odpowiadanie. Można było powiedzieć, że miałeś w tym jakiś plan, jednak nie do końca wiedziałeś jak możesz jej pomóc. Dopóty oczywiście nie doszła do momentu w którym wspomniała o Nagoi. Rozbudziło to w tobie wspomnienia i nie zdawałeś sobie sprawy jak nagle spenetrowana blizna na twoim ciele zapiekła Cię na tyle, że złapałeś się za nią ręką. Poczułeś przechodzący po tobie fantomowy ból, a jedyne co twoja towarzyszka mogła zauważyć to zagryzienie policzka od wewnętrznej strony. Nie podobał Ci się ten scenariusz. Było lepiej, jeśli wyszłoby to... inaczej.
— Byliśmy hodowcami bydła. Niestety straciliśmy wszystko w wybuchu pożaru i od tamtej pory podróżowaliśmy po świecie nie mogąc zostać w jednym miejscu, zarabiając w wielu miejscach. Ja nazywam się Hanatora Jinta i jestem twoim mężem, a ty nazywasz się Hanatora Suzu, ewentualnie inne imię jakie sobie wybierzesz. W końcu szczęście się do nas uśmiechnęło i słysząc ofertę pracy od Narukawy w której dostajemy także ziemię i miejsce do ponownej hodowli, możemy finalnie skupić się na powrocie na właściwą ścieżkę naszego życia przed pożarem. Jesteśmy szczęśliwi, ale chcemy też lepiej poznać swoich pracodawców, gdyż chcemy wiedzieć jaka panuje opinia wokół, gdyż uważamy, że oferta jest zbyt wspaniałomyślna. Tym samym zdobędziemy współczucie ludzi i względne zaufanie. Będziemy mieli do czynienia z prostymi ludźmi, więc trzymajmy się prostych, tragicznych przeszłości. Wywołajmy współczucie, co nam pomoże więcej informacji zdobyć. W końcu kto chce stracić wszystko co dla niego cenne, racja? — Przedstawiając swoją ofertę czekałeś tylko na to czy zgodzi się na twoją czy też inną. W międzyczasie starałeś się nie stresować tym, że jeśli zapytają więcej o Nagoję, będziesz musiał przypomnieć sobie swoją przeszłość bardziej. Fantomowy ból odszedł, znowu mogłeś zająć się celem misji.

Nie słysząc żadnych zastrzeżeń, potwierdzeń czy chociażby wyrażającego aprobatę mruknięcia, Akane zastanawiała się czy towarzyszący jej zabójca w ogóle słuchał jej słów. Przez chwilę nawet musiała sobie przypomnieć kiedy ostatnim razem coś jadła, aby ustalić czy możliwym było, że tylko jej się wydawało, że wypowiada swoje myśli na głos. Nie byłby to w końcu pierwszy raz. Gdy w końcu zareagował, ona tylko uniosła lekko brew, zastanawiając się jak to możliwe, że ze wszystkich poruszonych kwestii, akurat dobra historia miała dla mężczyzny największe znaczenie.
- Ok – odparła tylko na jego ustalenia, nie mając nic przeciwko nim. Cóż, przynajmniej wiedziała, że jej słuchał i wszelkie pozostałe jej pomysły najwyraźniej nie wzbudziły jego otwartego sprzeciwu.

Gdy zatrzymali się na drodze w lesie, Akane podziękowała woźnicy i wyskoczyła na miękką ziemię. Zabrała swój dobytek i zerkając czy Hiraku również był gotowy do drogi, ruszyła w stronę Honkaty.
Gdy wyszli spomiędzy drzew, Akane poczuła cień ulgi, że wieś do której zawitali okazała się tak niewielka. To oznacza mniej szukania i szybsze ruszenie ku późniejszym celom.
Uważaj, Chisuke, żeby cię nie zabił ten optymizm.
Po tym, co zdążyła zauważyć w trakcie podróży, nie była pewna czy towarzyszący jej mężczyzna będzie chciał wchodzić w interakcje z ludźmi. Dlatego też to ona podeszła do pierwszej osoby, którą napotkali, aby wypytać się o drogę.
- Dzień dobry, szukamy kobiety imieniem Mai. - uśmiechnęła się delikatnie, sprawiając że na jej twarzy pojawił się tak rzadko spotykany na co dzień wyraz nieskażonej żadną ironią uprzejmości. Cóż, nikt tutaj nie miał pojęcia kim była, dlatego jej umiejętności aktorskie okazały się w zupełności wystarczające. Już po chwili mogli wysłuchać wskazówek dotyczących znalezienia odpowiedniego domostwa. Akane podziękowała i spojrzała na Hiraku znacząco. So far, so good.
Gdy udali się we wskazanym kierunku, wkrótce Akane dostrzegła lekko przygarbioną sylwetkę kobiety, pracującej na jednym z pól.
- Mai? - spytała, gdy już dotarli wystarczająco blisko, jednocześnie pilnując się aby jej głos zabrzmiał uprzejmie, niemalże przyjacielsko. Osoba, z którą mieli do czynienia wyglądała trochę tak, jakby miała uciec na dźwięk większego szelestu. Gdy zwróciła uwagę kobiety na siebie, upewniając się że ma do czynienia z odpowiednią osobą, pomachała jej z serdecznym uśmiechem. - Witaj, czy moglibyśmy zająć ci chwilę?
W razie gdyby kobieta wyrażała nieufność bądź strach, Akane uniosłaby dłonie w pokojowym geście.
- Obiecuję, że mamy tylko kilka pytań. Nie chemy przeszkadzać ci w pracy.
Zabójczyni z doświadczenia wiedziała, że stawianie się w pozycji kogoś, kto szanuje cudze obowiązki, było pomocne w obcowaniu z zapracowanymi ludźmi.
W razie czego była też gotowa na to, aby przed tym konkretnym świadkiem nieco naruszyć swoją przykrywkę. Zdawała sobie sprawę z tego, że ludzie, którzy mieli do czynienia z demonami, bardzo często z powodu traumatycznych wspomnień stawali się skrajnie nieufni i niechętni do rozmowy na temat tego, co im się przytrafiło. Czasami ujawnienie swojej tożsamości zabójcy demonów, wzbudzało zaufanie i, co nawet ważniejsze, utracone poczucie bezpieczeństwa, a to natomiast pozwalało czasami otworzyć drzwi zamknięte przed wszystkimi innymi.
Był to jednak plan B, z którego, z powodu własnych problemów z zaufaniem, wolałaby nie wdrażać w życie.
Jeżeli Mai była skłonna poświęcić im nieco czasu, Akane miała zamiar szybko przejść do rzeczy.
- Jestem Hanatora Suzu, to jest Jinta, mój mąż. Podróżujemy do Kioto za pracą. Pracą i nowym życiem, szczerze mówiąc… - zawahała się, jakby nieco zawstydziło ją, że musi nieznajomej osobie przyznawać się do takich rzeczy. Zerknęła z ukosa na Hiraku. - Słyszeliśmy jednak pewne plotki na temat tego, co dzieje się w okolicy. Na temat pewnych stworzeń, które pojawiają się tu nocą. Podobno jesteś jedną z osób, które mogłyby nam pomóc zrozumieć, z czym możemy mieć do czynienia. Wybacz, że nachodzimy cię znienacka i wypytujemy. Przebyliśmy tutaj całą drogę, aż z samej Nagoi. Możemy liczyć na twoją pomoc?
Tak naprawdę nie mieli pojęcia ile wiedziała Mai. Czy wiązała demona z rodem Narukawa? Czy była w stanie tylko nakreślić im z jakim typem potwora mogli mieć do czynienia? Akane wolała na początek nie zdradzać zbyt wiele, aby wybadać sytuację.

Misja zawieszona z racji braku graczy.