Hozenji --->

Już wtedy, gdy skrzydlata opuściła swój zajazd w poszukiwaniu źródła podejrzanej woni była gotowa na walkę. Zabrała ze sobą nie tylko broń - parasol z ostrzem na końcu, ale pozbyła się również swojej obszernej, ozdobnej odzieży. Zamiast haftowanych szat miała na sobie proste, jednolite tkaniny, które tylko na rękawach ozdobiono w prosty, falisty wzór srebrnej nici. Ubrana w ten sposób nie mogła nawet ukrywać swojej demonicznej natury, gdyż z krótszych niż zwykle rękawów, teraz dodatkowo podwiązanych, wylewały się długie, prasie pióra otaczające ramiona.
Taki był efekt ewolucji, jej awansu po szczeblach hierarchii wśród tworów Muzana. Była bliżej szczytu, lecz płaciła za ten przywilej utratą swojej ludzkiej formy. Jeszcze bardziej przypominała ptaka, od kiedy skrzydlate kończyny przestały przybierać swoją naturalną formę. Teraz służyły jej w nieco inny sposób.
Suiren miała nadzieję, że zaskoczy w ten sposób któregoś ze swoich przeciwników. Być może przyjdzie jej walczyć jeszcze tej nocy?

Kobieta zatrzymała się na kamiennym murze, który otaczał ścieżkę prowadząca w kierunku Yokohori-za. Zanim zbliżyła się we właściwe miejsce miała zamiar rozeznać się w okolicy. Znała ją całkiem dobrze, lecz od kiedy usłyszała, że być może grasuje tu jakiś zabójca, spoglądała na Dotonbori z większym dystansem.
Była sama, nie licząc być może dziwnego stworzenia, które zostawił z nią Sunao Tanaka. Jego jednak nie była w stanie w żaden sposób kontrolować. Myśląc o samotności miała raczej na myśli brak wsparcia ze strony innych, myślących demonów. Ostatnimi czasy walczyła wyłącznie w towarzystwie. Sunako, Seiyushi... Rash pewnie by jej pomógł, gdyby go o to poprosiła, lecz po rogatym demonie jak zwykle nie pozostał z okolicy żaden ślad. Suiren stanęła więc do tego wyzwania sama.
Wsłuchiwała się w okolicę w nadziei, że być może zauważy coś, zanim jeszcze wejdzie na teren teatru. Zmysły demona nie mogły się równać tym, które posiadali niektórzy łowcy, ale nadal były na swój sposób wyczulone. Szczególnie te zdolne wykryć zapach krwi.
Suiren oddychała cicho, szukając czegokolwiek.

To już drugi raz, gdy w krótkim czasie została wzięta za osobę, którą nie była.
Yue mogła już w tym czasie gnić gdzieś w zaułku, albo puchnąć pod wodą, w miejscu, gdzie jej martwe ciało nie zostałoby tak łatwo odnalezione. O ile wierzyć wizji, jaka spadła na jej umysł tamtego dnia, dziewczyna - informatorka - jak określił ją Sunao Tanaka, nie wędrowała już dłużej wśród żywych, a jej dusza bliższa była przekroczenia rzeki Sanzu niż kiedykolwiek indziej. Ale co tak bardzo upodabniało ją do wspomnianej z imienia handlarki, że złudzeniu uległa nawet stojąca na scenie Nozomi?
Czujne ucho wychwyciłoby zmianę w sposobie stawiania kroków, pomijając nawet fakt, że obuwie noszone przez Suiren wydobywało z siebie charakterystyczne, głębokie stuknięcia. Szelest ciuchów i piór niósł się przodem, zanim w polu widzenia zjawiła się demonica we własnej osobie. Spojrzenie od razu padło na spowitą w czerń sylwetkę.
Jaśniała tam niczym pochodnia w ciemności, choć dla odmiany to na tle ciepłych odcieni znalazła się czarna plama, a nie odwrotnie. Kobieta zachowywała całkowity spokój, nawet wtedy, gdy potworne ptaszysko rozdarło się i wczepiło na wysokości, gdzieś ponad jej głową. Nie umknęło uwadze Suiren, że nieznajoma zwracała się niejako do stworzenia, niewzruszona jego paskudną formą, czy obecnością w ogóle.

Uniosła wzrok, nie unosząc przy tym oczu.
Jakie to miało znaczenie? Udało im się zmylić Nozomi, a może sama wpadła właśnie w pokrętną pułapkę potężnej przeciwniczki? Gdzieś na skraju świadomości przypomniała sobie, że zabójczyni ciągała ze sobą jakiegoś psa, choć po zwierzeniu nie było nigdzie śladu. Teatr wydawał się pusty, albo wręcz opustoszały. Tej nocy nikt nie zjawił się na widowni, aby przyglądać się widowisku.
— Yue nie żyje — odpowiedziała jej beznamiętnym tonem. — To stworzenie wyżarło jej mózg, a potem zdradziło mi ostatnie wspomnienia informatorki. — Suiren sięgnęła do gardła. — Zginęła... uduszona — dodała, choć z nieco mniejszą pewnością. Zdradzanie się przed wrogiem nie sprawiało jej równie dużo problemów, co gdy dyskusja toczyła się z mężczyzną imieniem Sunao.
Jakie to ma znaczenie? Powtórzyła w myślach.
— Demony nie zabijają dusząc ludzi. Ktoś inny to zrobił — mówiąc to przechyliła policzek w kierunku ramienia. Uśmiechnęła się kącikami ust, lecz także ten grymas szybko zbladł. — Jestem całkiem silna... — wymamrotała, nie do końca pewna, czy mówi o do kobiety na scenie, czy do siebie.
Uniosła dłoń do ust i przegryzła skórę na kciuku, aż na ranie zaperliła się krew. Dłuższa wymiana uprzejmości nie miała sensu, skoro jedynym celem zawsze i wszędzie będzie pozbycie się zabójcy demonów. I myśląc o tym, Suiren skoczyła w przód.

W skrócie:

1. Pogaduchy.
2. Zranienie się w dłoń.
3. Skok w przód przez widownie w kierunku kobiety na scenie.

[/color]

Wyszedł pewnie w noc. Poruszające się w żwawym kroku szaty, falowały zjawiskowo ponad unoszącym się tumanem kurzu – wznieconym na skutek przemierzających główną drogą stóp. Wzrok chłopaka wydawał się skupiony i roziskrzony. I nawet jeśli jego wyraz reprezentowało to nieporuszone, frywolne lico, tak formująca zmarszczka pomiędzy skroniami mogła być dowodem buzującej sprzeczności.

Szare tęczówki przeskakiwały z jednego człowieka na drugiego; otoczony tłumem wydawał się rozbudzony wirującymi aromatami. Czasem wzrok zawieszał się zbyt długo na odkrytej bladej, kobiecej szyi, aby chwile później umknąć na pocierane w zamyśleniu męskie nadgarstki, pełne dudniącej krwi. Wodził spojrzeniem jak za przysmakiem, poruszając się wzdłuż budynku, wcale nie obracając głową – zbyt zuchwały i obłudny, aby zdradzić swoje zamiary. Rozkoszował się tym słodkawym zapachem do momentu, aż nie zaburzyła go charakterystyczna ostra woń, uderzająca w samego Rintarou jak obuchem w łeb. Nie mógł pomylić jej z niczym innym. To ona spowodowała, że arogancki krok podupadł, stracił to zdecydowanie i szybkość. Spoglądnął dyskretnie przez ramię — w stronę mijanej uliczki, wychwytując w ostatnim chwilach poruszający się cień; szybko ginący zza skąpaną w nocnych odmętach ścianą. Zmrużył oczy, kompletnie nieświadomy, że zatrzymał się przy okupowanym przez Sunę budynku.

Szeleszczące w głowie myśli podpowiadały mu, aby zawrócił i zaglądnął do tej przepełnionej mrokiem ścieżki. Aby dogonił to stworzenie i wyładował na nim całe sfrustrowanie dzisiejszego dnia, i każdego innego, gdy pojawiało się na jego drodze. Od kiedy je spotykał, wydawał się bardziej rozdrażniony; wybuchowy. Każdy unoszący się smród jej obecności, przypominał o roku spędzonym na bezowocnej pracy; o czasie, który mógł wykorzystać inaczej. Ale przecież chciał zaimponować nie tylko Tadao, ale i innym swojego gatunku. Miał wrażenie, że tracił czas. Nie widział postępów. Zamiast sięgać dalej, pozwalał doganiać się odmętom przeszłości. Miał przed oczami walkę w Edo, śmiejącego mu się w twarz Taishiro, zmuszającego do posłuszeństwa, Arakiego niosącego go w bezpieczne miejsce po utracie nogi; widział też miecz, który zyskany niechlubnie wystawiał ponad głowę, kłaniając się przed Tadao. Widział Ichitaro, którego nie mógł zatrzymać — całe to swoje rozgoryczenie, które pragnął wspiąć we włosy i wyrwać wraz ze skórą. Miał przed oczami Asano, która nie odpowiadała na żaden list. Kolejna porażka. Przybycie tu i znoszenie tej całej groteski trzymającej u schyłku wytrzymałości. Odgrywał grzecznego, ale był nieposłuszny; nie grał w jego grę oczekując finału, jak gdyby miał dowiedzieć się prawdy, którą z nieznanych mu powodów, chciał znać. Nie potrzebował kolejnej kroczącej za nim porażki. Sam nią był i tylko duma pozwalała mu zagryzać zęby i uśmiechać się słodko. Był na granicy, aby zerwać więzy pozorów i niemądrze wylądować się na wszystkich tych ludziach. Zadowolić się wrzaskiem, który mógł go w końcu usatysfakcjonować.

Być może wiele udowodnić.

Trzask zderzanych ze sobą dłoni sprawił, że demon zadarł podbródek. Szare, bystre, acz zaostrzone spojrzenie powędrowało w górę — prosto na malującą się w mroku barierkę. Dostrzegł przy niej zaciemniały zarys. W pierwszej chwili nie zareagował na przelewane z warg fałszywe uznanie, choć palce gruchnęły, gdy w niepostrzeżeniu zwinął je w pięść. Buzująca w nim wściekłość była nie do zniesienia. Nie potrafił jej zignorować. Wszystko drżało w posadach, a to, co dotychczas chował pod żelaznym kluczem, uwolniło się, wysypując iskry szkarłatu na odbite księżycowym światłem ślepia. I choć ciało pragnęło rozwiązania bardziej makabrycznego, wyćwiczone mięśnie twarzy pozostawały miękkie. Roześmiał się. Śmiech był łatwy, a on nauczył się go do perfekcji. Przez lata wypróbowywał swoje role na ludziach, jakby ci byli widownią teatralna. Bez zawahania wykorzystywał ich bezpośrednie, natychmiastowe i szczere reakcje, aby zmienić treść spektaklu. Dzięki temu buzująca w nim wściekłość i bezradność ustępowały miejsca innym określeniom. Jak chociażby: tryumf, koncentracja i opanowanie. Z tego względu gdy (w obliczu wszystkich uderzających go wspólnych wspomnień) patrzał na Sunę, to wciąż mógł wychodzić przed nim naturalnie; odruchowo uśmiechać się przyjaźnie, zagryźć wszystko, co zdecydowanie powinien zatrzymać dla siebie.

— Jak zauważyłeś, sława najlepiej pasuje zmarłym. — Parsknął i frywolnie machnął dłonią, jakby chciał objąć tym ruchem cała swoją sylwetkę.

Wpatrujące się w Sunę oczy były niczym lustro. Odbijały obraz, wszystkie emocje mieszczące się na twarzy mężczyzny, jakby pragnęły dopasować się do tego, co właśnie starał się w nim zobaczyć. A demon mógł wyraźnie się sobie przyjrzeć, gdy chłodna jak płyta nagrobkowa dłoń Rintarou musnęła zwisających w jego stronę paliczek. To był moment, kiedy znalazł się w zasięgu jego wzroku, a uścisk z palców przemknął w kierunku nadgarstka. Ścisnął go w stalowe okowy. W ułamku zbliżenia ich twarzy, w obrazie lekko rozsypanych włosów, wyplątanych z upięcia, Suna mógł dostrzec samego siebie, dokładnie jakby przyglądał się swojej twarzy w zwierciadle, tafli jego oczu. Do momentu, aż Rintarou nie opadł miękko na stopy. Poprawił na sobie ubranie – jak gdyby gwałtowne zerwanie się na wyższe piętro mogło naruszyć jego wygląd. Zamiast nachylić się w stornie ulicy, zdecydował oprzeć się lędźwiami o barierkę, podeprzeć o materiał łokcie; przekrzywić łeb; zastąpić złośliwość, czystym zaciekawieniem.

— Nie uważasz, że niegrzecznie nazywać Jougen zwierzątkiem? — cmoknął, ale widać było, że nie mówił poważnie; oczy z pewnością nie tliłyby się tym ożywieniem. — Ale pojmuję twoją troskę. Zwłaszcza gdy jest się sprawcą takiej wpadki.

Rintarou nie rozwinął swoich myśli. Pozwolił wiatru szarpać za domysły; przedzierającym się między nimi w cichym szeleście poderwanych spiętych, długich włosów, osłaniających swoimi tańczącymi końcówkami trasę, powoli znikających w ciemnościach ludzi.

— Podejrzewałem, że pierwszy przybiegniesz mi się pochwalić.

Gapił się na niego z tą niewinnie przekrzywioną głową, a fascynacja — wynikająca z możliwie dostrzeżonych nowych emocji — wcale nie malała.

Wpatrujące się w chłopaka srebrne okowy, nie zamierzały osunąć się w kierunku niższych partii budownictwa, ani pod własne stopy. I choć zachowanie to mogłoby zostać uznane za zbyt natrętne i zwyczajnie niegrzeczne, tak w głowie Rintarou nie rodził się najmniejszy zalążek podobnej myśli. Nie mógł oddać demonowi prywatnej przestrzeni, bo zbyt zachłanny, pragnął ją dla siebie; bo tak bardzo chciał przedrzeć się przez tą z pozoru spokojną twarz, prowokujące go błyski w oczach, poruszające się usta, wydobywające z ich wnętrza tony,  na które pogłębił łobuzerski uśmiech. Ach, jakby tylko mógł zedrzeć z niego tę powierzchowną skórę, odsłonić mięśnie, nacieszyć się widokiem krwawych ścięgien — napiętych na białych kościach. Nawet jeśli radość z tego widoku trwałaby tylko chwilę.

— Dramatyzujesz. Kto niby chciałby tak uparcie mojej śmierci, hm? — Przekrzywił lekko głowę, a zwisające luźne pasmo połaskotało ramię. Dalej się uśmiechał; lekko zmrużył oczy. — Nikomu przecież nie szkodzę.

Brzmiał niczym przyłapany na gorącym uczynku złodziejaszek, który pomimo wypchanej biżuterią kieszeni bez strachu patrzał w oblicze człowieka, który ośmielił się go pochwycić; zdolny do wmówienia mu, że to, co tak się błyszczy w jego oczach, to nie drogocenne skarby, a zwykle kamienie.

Dopiero teraz, gdy był tak blisko drugiego ciała, mógł dostrzec więcej szczegółów. Suna niewiele się różnił od postaci majaczącej w jego myślach — tej, która jako duch często jawiła się podczas odpoczynku czy głębokiej kontemplacji. Zdarzało się, że nawet z nim rozmawiał. Radził się w wielu sprawach, mówił o rzeczach, które miały czelność zaprzątać mu głowę, wyśmiewał również mu w twarz tę pieprzoną niesprawiedliwość, prawdę (a może kłamstwo?), która przez miesiące odbijała się od ścian czaszki, a którą usłyszał niegdyś z jego ust. Niosła pytania o Sachiego, o jego własną przeszłość, o Sunę. Jakby mało było mu problemów. Dlatego na długi czas ignorował wyimaginowany w głowie cień stojącego w bezpiecznej odległości Suny, który z założonymi rękami zanosił się śmiechem podczas jego niepowodzeń, podczas kolejnej felerne przeprowadzonej przemiany. Tak bardzo chciał wymierzyć mu pięścią między oczy, ale mógł jedynie trzasnąć knykciami i skopiować to rozbawienie (jakby miał zrobić mu tym na złość); jakby mógł zatuszować pozostawione przez niego napięcie, które mimo prób nie znikało.

Przez miesiące.

Ponad rok.

"Ostatnim razem nie narzekała, gdy nazywałem ją tak na osobności".

Mięśnie na policzkach drgnęły.

"Nie wiem o czym tam mamroczesz [...] Może zebrałbyś większe brawa, gdybyś sam pojawił się na scenie?".

Źrenice się zwęziły, a w tęczówkach rozbłysnął płomień, kiedy usłyszał trzask. Kiedy barierka lekko zatrzęsła się od uderzenia. Rintarou nie panował często nad swoimi reakcjami, a kiedy czuł zafascynowanie, ciekawość i pobudzenie koloryt tęczówek zmieniał się wbrew jego woli. Dokładnie jak teraz. Był całkowicie nieświadomy, że Suna mógł dostrzec to zachwycenie w lekko migającym karminie. Może to też dlatego tak namiętnie wsłuchiwał się w ten cały wyrzut, uległ odepchnięciu, nawet się nie broniąc — jakby przeczuwał, że zaraz zostanie pochwycony. Oczy pochłonął już najczerwieńszy koloryt piekła.

— Dobrze wiesz, że nikt nie uwierzy w tę historię. Czasem... — język przyjemnie trzasnął o podniebienie — odgrywanie ofiary o wiele lepiej wpływa na wizerunek, aniżeli wykłócanie się o prawdę z ograniczonym tłumem. — Przyjrzał mu się uważnie, obracając w jego stronę i wystosowując krok, jakby odległość nie mogła być już żadną przeszkodą. — Suna — w to wypowiadane imię wkradła się niestrawna słodycz; niespodziewanie pochwycił go za nadgarstek dłoni, którą tak silnie go szarpnął — teraz to on nie pozwalał mu się odsunąć; trzymali się siebie nawzajem — Nie mów, że sam w to wszystko naiwnie uwierzyłeś. Nie jesteśmy dziećmi.

Pazury zahaczyły subtelnie o skórę Suny.

— Powinieneś mnie pochwalić, że byłem tak cierpliwy. Zawsze przypisuje mi się kłopoty, a kiedy ich nie sprawiam wynajduje się je na siłę. Czy to nie dowód, że potrafię zachować kulturę?

Gapił się na niego sprawiając wrażenie, jakby dostrzegał w jego twarzyj coś więcej. Sam jednak nie mógł się przed nim odsłonić. Poruszanie tematu tego pieprzonego spektaklu i ostatnich scen Arakiego leżącego na deskach, ściskał mu wnętrzności. Nie rozumiał, dlaczego wciąż dostrzegał ten obraz w głowie, tak sprawnie nakładający się na wspomnienia, w których pełen optymizmu gnał przed schodzącym słońcem w głąb miasta. Zapewne potrafiłby zdiagnozować go ktoś obcy, gdyby tylko nie okrywał się tyloma maskami obłudy.

Uścisk zacieśnił się na skórze Suny, uzmysławiając mężczyznę, że nie puści go tak łatwo.

— No dobrze — odparł ugrzeczniony; ściszył głos, ale jadowite spojrzenie mogło zwiastować tylko podstęp w momencie, gdy zadarł z arogancją podbródek. — Nie poruszyło mnie to równie mocno, jak ciebie własne — jak mniemam — ojcowskie zapędy. Gdzie ono teraz jest?