Kto by pomyślał, że temat zostanie kontynuowany. Pomyślała, że wraz z otworzeniem ust i zamianą ciepła otoczenia w krystaliczny lód, mężczyzna ucichnie. Wbrew jej oczekiwaniom, kimono musiało przykuć, aż nadto uwagi. Starannie wykonany materiał kosztował nie tak sporo jak mogłoby się wydawać. Nie był to jedwab, ale z drugiej strony bawełna też nie była tania, nie, gdy prosiło się krawca o dodatkowe zdobienia. W pierwszym odruchu westchnęła, spoglądając spod przymrużonych oczu na dwie pochwy od katan, a później ubranie - Można tak to ująć - odparła po chwili, zastanawiając się nad tym, co powinna dodać - Istnieją jednak rzeczy, na które warto wydawać większe sumy pieniędzy. Jedzenie do nich nie należy - zakończyła płynnie, bez potrzeby tłumaczenia, co podpada pod kategorię "Warte przeznaczenia majątku".
Kiedy tylko wybuchnął śmiechem, przeklęła się w myślach. Jak zwykle zareagowała za szybko, wychodząc ze swoimi śmiertelnie, poważnymi założeniami. Musiała mu przyznać, że było z niego niezłe ziółko, obracając sytuację na swoją korzyść w taki sposób - Wojowniczkę po fachu? - powtórzyła za nim, zanim rozwinęła swoją myśl - Mając jedno imię, raczej nie należysz do samurajów. Nie pomyliłeś mnie z kimś? - wskazała palcem na siebie, dając mu chwilę do przemyślenia tego, co powiedział.
Miała swoje powody, aby ukrywać swoje oblicze pod kapeluszem. Osaka nie należała do bezpiecznych osad, a jej imię z tego, co pamiętała, powinno być tutaj znane przez ród Hiryuu. Niemniej nie musiała mu tego tłumaczyć, bowiem był tylko obcą osóbką o intrygującym charakterku - Za dużo chcesz wiedzieć - skwitowała po chwili - Powiedzmy... Tacy dziwacy naturalnie wywołują u mnie uśmiech, wybacz - zaśmiała się cicho pod nosem, potwierdzając jego słowa.
- Ciężko się nie zgodzić. Tyle zabawy... w Osace - kiedy to powiedziała, sama była zdziwiona tym, jak ponuro to zabrzmiało. W rodzinnym mieście nie potrafiła zobaczyć dawnej nadziei. Pozytywne wspomnienia blakły przy aktualnej hierarchii, gdzie Kiyo robiła, co chciała. Tamta, jedna noc przeleciała jej przed oczami, gdy miała swoją ostatnią szansę na podjęcie próby ścięcia demonicy. W przypływie emocji nagle zacisnęła palce na kapeluszu, wyginając słomę do góry.
Może i miał rację, może nie. Pamiętała, jak to było kiedyś. Zanim demony całkowicie zdominowały to miejsce, na zwykłej ścieżce widziało się samurajów, godnie noszących swoją broń u boku. Teraz z kolei, ta ilość zdawała się zmniejszyć. Dzielnych mężów zastąpiło pospólstwo, koegzystujące z dziećmi Muzana - Jedna z wielu, samurajów dalej jest całkiem sporo - poprawiła go, zwracając uwagę na status - nie myśląc zbytnio, czy o to mu chodziło.
- Ciekawe, czy powiedziałbyś to samo, gdybym była Twoim przeciwnikiem - powiedziała bardziej do siebie, niż do niego. Po wstaniu, odniosła naczynia, dziękując cicho za posiłek i wróciła przed lokal - Tylko, jeśli dotrzymasz mi kroku - puściła mu oczko, przed opuszczeniem wzroku i zniknięciem za słomkowym kapeluszem. Prawą dłoń przeniosła na rękojeść górnej katany, drugą opuściła w dół na wszelki wypadek, gdyby warunki się zmieniły i musiałaby jej użyć.
- Zapomniałabym... Jestem Yona, choć nie lubię, gdy ktoś mi mówi po imieniu. Prosiłabym się, abyś również się powstrzymał od tego. Inaczej... - wyszeptała słodkim głosem, kończąc frazę na przejechaniu w poziomie palcami po szyi.

Ryujiin szczególni interesowały bronie któr posiadała tajemnicza nieznajoma. Już na pierwszy rzut oka mógł powiedzieć, że są mistrzowskiej roboty. Mógł sobie jdynie wyobrażać, jak niesamowity musi być szermierz który je dzierży.  Miał wystarczająco dużo wiedzy o kowalstwie, żeby od razu zrozumieć, że jest ona zabójcą demonów, choć dla niej może to nie było tak oczywiste, że i on jest jednym z nich. Może by tego nie przyznała, ale naprawdę wyglądała jak bardzo utalentowana wojowniczka.

"Cholera, gdybym tylko mógł dotknąć tych..." przełknął ślinę z małą nutką niecierpliwości, przesuwając swoją uwagę z niej na jej broń. W przeciwieństwie do niego, nie była tak podekscytowana jedzeniem, ale musiała mieć dobry gust, prawda? To podstawowa przyjemność życia może być znacznie więcej niż tylko próbą pożywienia si.

"Wybacz laska, ale daję ci 0 punktów za tę odpowiedź. Bo jedzenie to miłość, jedzenie to życie" - odpowiedział poważnie w głosie. Ale znów jego wyraz twarzy zmienił się jak wiatr w jesieni, gdy oczy poszerzyły się z ciekawości, odsłaniając zęby w żartobliwym uśmiechu.

Zamiast odpowiedzieć mu wprost na pytanie, wydawała się bardziej skłonna reagować w odpowiedzi własnymi. Ale to nie było takie złe z jego punktu widzenia, miał przeczucie, że również zainteresowała się jego skromną osobą, więc lepiej zrobić dobre wrażenie na niej - w przeciwnym razie, biorąc pod uwagę jej charakter, ryzykował szybką kurację odchudzająca w postaci utraty masy ciała o wartości wagi własnej głowy.

"Zapewniam cię, że mogę znaleźć rzadki klejnot ja ty tak samo sprawnie jak dobry kawałek rudy, bo jestem mistrzem miecza. I dokładnie wiem, do czego służą twoje ostrza" - mrugnął do niej zadziornie -  "i ponieważ jestem taką towarzyską duszyczką, chciałbym cię lepiej poznać, a właściwie to zarówno ciebie, jak i twoje ostrza..." zatrzymał się na chwilę w zdaniu, zdając sobie sprawę, że może to przysporzyć mu kłopotów, jeśli przesadzi: "oczywiście, z bezpiecznej odległości!"

Nazwała go dziwakiem, co było dość niespodziewane. Co niby było w nim takiego dziwnego? Przecież tylko zaczepił ją głupkowatym tekstem... który zadziałał doskonale!

"Co do diabła sprawia, że myślisz, że jestem dziwakiem?" krzyknął w duchu. Wyczuł silne wibracje tsundere od niej, ale to było w porządku, bo też potrafił zadziałać swoimi słowami, jeśli chciał.

"Jakbyś sama była normalna. To robi z nas dwójkę. A wracając do tematu zabawy, cóż, żałuję, że nie mam więcej czasu i pieniędzy, żeby delektować się tymi przyjemnościami, ale, cóż, praca, praca i te sprawy. Jak tylko skończę tu interesy, niestety będę musiał opuścić miasto."

Jakoś jej następna  odpowiedź miała już inny nastrój, bo w jej słowach wyczuł pewien mroczny ton. Wydawało się, że jego słowa przywołały pewne straszne wspomnienia z przeszłości. I tak samo on takie posiadał - wspomnienia o nieudanej młodości z gorzkim dodatkiem życia jako młodocianego przestępcy. A to wszystko pokruszone chęcią dokonania bezlitośnej zemsty.

Nie miało sensu rozpamiętywać tego, bo chciał spędzić czas z tajemniczą wojowniczką w przyjemnej atmosferze. Spojrzał głęboko w jej oczy w odpowiedzi na jej prowokującą odpowiedź.

"Śmierć od twojego pięknego ostrza byłaby szybka i honorowa, czułbym się zaszczycony..." odpowiedział z dużą pewnością siebie i lekkim zalotnym tonem obsesji.

Następnie wstała i poszła oddać swoją miskę. On natychmiast za nią podążył, ledwo się nie przewracając, bo zrobił to dość nieporadnie. Cieszył się, że przyjęła jego propozycję i nie zamierzał zostać w tyle za nią.

"Cholera, ma ruchy."

Dziwczyna w końcu ujawniła mu swoje imię. Zamierzał je wyryć w pamięci, bo nie pozwoliła mu go używać. I ostrzegła go w najbardziej oczywisty sposób - dokładnie taki, jaki mógł sobie wyobrazić.

"Zadziorna jesteś, co? To jak mam cię nazwać... co powiesz na 'Czerwona Dynia'? Taki przydomek wręcz ocieka charyzmą!" - śmiał się i dołączył do niej na spacerze ulicą obok niej. Wyciągnął fajkę z torby i po włożeniu jej do swojej wystrzeżonej paszczy, zapalił, po czym uniósł zrelaksowany ręce w krzyżu na plecach. Zaciągnął się i wypuścił z ust ogromny obłok dymu, który przeciął na pół przechodząc przez niego. Spojrzał na nią z nieugaszonym zaintersowaniem i zapytał:

"A ciebie co właściwie tu przyniosło? Szukasz czegoś konkretnego czy gnijesz na patrolu?"

Nie w jej intencji było gromadzenie punktów. Przechyliła głowę, palcami chwytając za podbródek. W duchu powtarzała sobie, iż nie musi się z niczego tłumaczyć, wystarczyło zasznurować usta i zignorować. Tylko że ruda wcale nie należała do cichych myszek - Każdy ma swoje priorytety - podkreśliła, niszcząc wszelkie myśli, by w tym momencie powiedzieć coś niewłaściwego. Ktoś by powiedział, iż dawniej byłaby pierwsza do walki i zaznaczenia swojej dominacji, lecz nie teraz. Parę rzeczy zdążyła się nauczyć podczas walki dla korpusu. W mieście, gdzie nie było bezpiecznie, pamiętaj, aby nie rzucać się w oczy - bójka słowna przefarbowałaby ją na czarno, ujawniając szkodnika, jakim była dla demonów.
Sama się prosiła, wchodząc na jedną z min. W swojej lekkomyślności Ryujin zaczynał odsłaniać karty, wyrzucając je pojedynczo ze swojego rękawa. Oczy młodej zabójczyni się rozszerzyły, w chwili, gdy zmniejszył się dystans między nimi. Dłoń pospiesznie wyciągnęła przed siebie, w całości pokrywając jego wargi. Usta zacisnęła w wąską linię, gdy wpatrywała mu się prosto w oczy, siląc się, co by nie krzyknąć "BAKA". Powstrzymanie go po powiedzeniu "jestem mistrzem", w zupełności jej wystarczyło - Kompletnie oszalałeś? - przemówiła przez Yonę paranoiczna strona, wierząca, że nie jako jedyna wsłuchuje się w ich rozmowę - Ah, mniejsza. Wierzę Ci, dobra? Z nikim mnie nie pomyliłeś, jednak to nie znaczy, że całe imperium musi o tym wiedzieć - dodała cichszym głosem, znacznie spokojniej, niż poprzednio.
Uspokajając emocje, skinęła mu porozumiewawczo głową i wtedy zabrała dłoń, kładąc ją swobodnie na kolanie. Nie zamierzała go dłużej przetrzymywać w kompletnej ciszy, lecz jeśli spróbowałby tego ponownie, ostrzegawczo wskazała na niego palcem, gotowa odebrać mu zdolność mowy.
- Zrozumiałe. Sama jestem tylko na chwilę, dokończę swoje sprawy i wracam do siebie, choć pewnie skończy się na tym, że wypakuje swoje rzeczy i znowu wyruszę w podróż - nawet z tego powodu nie była smutna. Wieczne życie w podróży z obowiązkami po sam sufit były jej codziennością. Trenuj, wzmocnij ciało i wyrusz na misję, z której zdasz raport - trzymała się tego kurczowo, dzieląc się tym jak powietrzem. Przynajmniej tyle na ten moment mogła mu powiedzieć, nie zdradzając, co się kryło pod taflą wody.
- Widzisz? Dziwak - bez chwili do namysłu, pstryknęła go lekko w czoło - Szanuj swoje życie nieco bardziej, śmierć z tej katany nie byłaby niczym pięknym - przejechała palcami po zdobieniach dolnej, czarnej pochwy, gładząc pieszczotliwie mieniące się złotem kropelki. Skryta w niej Benihime z tsubą przedstawiającą płomień z ukrytym w środku lecącym smokiem, wcale nie była kataną do ścinania ludzi. Przeznaczona ku innym celom, ustępowała prostej katanie należącej do jej rodu. Jednak, gdyby spotkała kogoś po stronie tych szkarad, zamierzała ich odesłać do czeluści Yomi-no-kuni. Co tylko potwierdzało, iż bezpostawnie Ryujina nie zetnie.
Zaczekała na niego dosłownie chwilę, by mógł odnieść swoje rzeczy i bez problemu wczuć się w tempo chodu. Nie przebierała nogami szybko, szła dość spokojnie, wystukując butami prosty rytm. Raz, dwa, trzy, cztery mógł Ryujin naliczyć, gdyby się tylko tym zainteresował. Yona z kolei początkowo nie wydawała się być zainteresowana swoim towarzyszem. Skupiwszy wzrok na otoczeniu, doszukiwała się czegoś niecodziennego. Nierówny kształt owoców do tych rzeczy nie należał, toteż bardziej skupiała się na ludziach - ich ruchach oraz zachowaniu. Wciągając powietrze przez nos, studiowała niczym uczony aromaty, gdy nagle przystanęła - Tylko na tyle Cię stać? Dynia? Jeszcze charyzmatyczna? Mówisz, że przypominam o to? - wskazała na stragan z warzywami, gdzie jedna pomarańczowa piłka niemal błyszczała, gdy nadał jej nowy pseudonim - Już strach na wróble byłby lepszy - rzuciła po chwili, idąc dalej przed siebie.
Mieszanka dymu, od której aż zalatywało tytoniem, wykrzywiła jej usta w jednoznacznym grymasie. Aż nie potrafiła się powstrzymać, by zahaczyć o stragan z kadzidłami i pozwalając staruszkowi go zapalić, zaczęła małym patykiem czarować w powietrzu koło mistrza miecza - Odejdźcie złe duchy - zaśmiała się jak głupi do sera, po czym wypaliła - Gniję.
- Boisz się świątyń? Chciałabym coś sprawdzić - zagaiła nagle, spoglądając ukradkiem w jego stronę.

We dwójke razem przechadzali się ulicami Osaki. Ryujin był rad, że udało mu się przypakiem natknąć na osobniczkę jego rodzaju. Nazywała go dziwakiem, jedna z jego punktu widzenia, to coś w jej zachowaniu dawało mu sporo do myślenia. Niemniej, wciąż było za wcześnie na jakiekolwiek wnioski.
Tymczasem, nie zostało nic tylko cieszyć się tą chwilą. Powietrze w Osace były słone od morskiego wiatru, a słońce paliło niemiłosiernie. Nic wielkiego dla kowala, który większość czasu spędzał w dużo trudniejszych warunkach niż ten. Żywotny wiatr biegł między ulicami wraz z przechadzającymi się po nimi ludźmi, dając upgragnione ukojenie i ochłodę. Ryujin wziął zaciągnął się mocno z fajki, tylko po to, aby się prawie zaksztusić własnym dymem na odpowiedź dziewczyny.
- No spójrz na swoją głowę. Co na niej masz? Czerwone włosy, jakoś samo naszło, no... Liczyłaś na bardziej epicki przydomek? No cóż, nie jestem pieprzonym minstrelem, jeśli Cię to interere - odpowiedział, zwracając się twarzą do niej. Złośliwy uśmieszek nie spełzał z jego twarzy ani na moment, chyba zaczynał czerpać dużo więcej frajdy z droczenia się z dziewczyną niż powinien, ale dlaczego miałby sobie tego odmawiać.
- Starach na wróble? No nie... masz za szerokie biodra. Ale nie ma się czego wstydzić, dla facetów to duży atut. - puścił oczko, po czym skierował swoją uwagę gdzieś w głąb tłumu.
Nawet się nie skumał, że rudowłosa zniknęła gdzieś. Zatrzymał się i rozejrzał po okolicznych straganach. Zanim zdążył się obrócić w jej stronę, ta zaatakowała go kadzidłem z pobliskiego sklepu. Niczym szamanka próbowała wykonać egzorcyzm na jego bogu ducha niewinnej fajce. Mimowolnie wybuchnął śmiechem, widząc jej głupkowatą reakcję.
Dobra jest. Chyba ją lubię - zaśmiał się również w duchu.

Minęła chwila, zanim oboje doprowadzili się do ładu i składu. Czerwona dynia wyglądała, jakby miała się go o coś zapytać. I rzeczywiście, zapytała go o dość nietypową rzecz - dlaczego miałby się bać świątyń? Nie, żeby był jakoś szczególnie bogobojny, chociaż gorliwie modliłby się do bóstwa wrednych dupków o inspiracje, gdyby taki istniał. Pozbawiony tej możliwości, preferował kultywowanie produkcji mieczy i innych morderczych narzędzi.
Zmarszczył brwi próbując spreparować stosowną jakaś odpowiedź.
- Dlaczego miałbym lękać się sterty kamieni i bandy pilnujących ich łysoli? - odparł z przekąsem - Dawaj Dyńka, lecimy gdzie tam chcesz.

W reakcji na odpowiedź Ryujina, chwyciła w palce kosmyki włosów. Niemal pieszczotliwie potarła je palcami, badawczo się im przyglądając. Nie była tak ruda jak to się mogło wydawać. Blady odcień pomarańczu nie umywał się do pięknego płomienia, który majestatycznie ukazywał odcienie czerwieni. Lekko przechylając głowę, zerknęła na niego z ukosa, szukając słuszności w jego słowach - Może masz problem ze wzrokiem? Tylko, czy w Twoim fachu nie jest to przypadkiem ważne? - otwarcie zażartowała z niego, uśmiechając się psotliwe.
Chciała niemal od razu powiedzieć "dziękuję", ale szybko się powstrzymała. Szerokie biodra w kulturze opierającej się na zawieranie związków małżeńskich i płodzenia dziedzica była dla niej straszna. Jako zabójczyni nie mogła sobie pozwolić na noszenie dziecka w łonie. Poza tym sam ten fakt przypominał jej o wstrzymanych zaręczynach, o których niekoniecznie wiedziała, co ma myśleć. Z jednej strony nie miała nic do Tachibany, ba nie życzyła mu źle i chciała, aby znalazł sobie bardziej odpowiednią partnerkę. Jednak on sam też nic nie zrobił w tym zakresie. Byli niby blisko, ale z drugiej strony... To nie była miłość w jej mniemaniu - Cóż, dla osoby, co i tak nie może mieć dzieci... Niekoniecznie jest to przydatne, choć zależy, jak to patrzy - powiedziała po chwili, tuż przed tym jak umknęła w tłum.
Usłyszenie jego śmiechu było melodią dla jej uszu. Był niczym narkotyk, który sprawiał, że nie potrafiła przestać się śmiać. Dopiero gdy zabrała dłoń z rękojeści i uniosła ją w celu zakrycia ust, zdusiła melodyjne dźwięki. Na moment zabrała pachnący aromat od jego fajki, tylko po to, aby zaraz zrobić piruet, rozprzestrzeniając jednocześnie słodki zapach.
- Jesteś pewien? W nocy sterta kamieni, potrafi przyzwać straszliwe monstra - ściszyła głos, odzyskując swoją posturę. Dłoń z powrotem powędrowała na rękojeść katany, kiedy spoglądała przed siebie. Z lekkim uśmiechem skręciła w boczną aleję prowadzącą prosto do znanej kaplicy, tam, gdzie wszystko się zaczęło - Na miejscu opowiem Ci pewną historię... O dziewczynie, co po raz pierwszy poznała zło tego świata.
[z/t x 2]