Mirai

Re: Mirai — Sro Wrz 28, 2022 4:18 pm

⠀⠀⠀⠀Uczucie to podobne było do głodu.
⠀⠀⠀⠀Mięśnie drżały w miniaturowych skurczach, a instynkty podpowiadały jej, że musi szykować się do walki. Wyczulone na drobne zmiany w otoczeniu wzrok, węch i słuch szukały źródła takiego pobudzenia. Źrenice zwęziły się do cienkiej linii, a barki stężały. Mimowolnie zaciskała i otwierała dłonie zakończone zwierzęcymi, zakrzywionymi pazurami. Suiren powoli zdawała sobie sprawę, że to, co właśnie czuje, to gniew.
⠀⠀⠀⠀— Wydać? N-nie... — odpowiedziała zaskoczona, że Rash doszedł do takiego wniosku. Nie z takim zamiarem dzieliła się z rogatym swoimi obawami. — Gdybym zamierzała ci zaszkodzić, nie mówiłabym o tym otwarcie. — Podparła się tym stwierdzeniem, aby zapewnić o swojej prawdomówności. Poza tym, czy nie wyznała mu dopiero co, że sama postrzega sytuację demonów w podobny sposób?
⠀⠀⠀⠀Zacisnęła usta poirytowana.
⠀⠀⠀⠀Nie byli ludźmi. Nie mogli żyć po ludzku, ani nawet marzyć o tym, że pewnego dnia życie odmieni się cudownie i odzyskają to, co utracili. Miasta nie wyrosną z popiołu i martwi nie powrócą do życia. Naprawa i zadośćuczynienie nie były możliwe. W ich przypadku czas nie leczył ran, on tylko przytępiał ból.
⠀⠀⠀⠀Nie jesteś moim wrogiem
⠀⠀⠀⠀— Przyjacielem też nie — odparła, unosząc wysoko podbródek.
⠀⠀⠀⠀Sięgając w głąb swojej duszy nie potrafiła odnaleźć żadnych głębszych uczuć. Wszystko to, co uzewnętrzniało się w formie zmiennej mimiki było powierzchowne. Uśmiechy, płacz, gniew - pozostałości ludzkiego pierwiastka, irytujące niczym kamyczki w bucie. Satysfakcję przynosiło jedynie kilka rzeczy - zabijanie, zjadanie, rozwijanie ciała, aby służyło jak najlepiej temu, który wydawał rozkazy. Wszystko inne przypominało brnięcie w górę porywistego nurtu i wydawało się nienaturalne.
⠀⠀⠀⠀Dużo łatwiej byłoby poddać się pływom.
⠀⠀⠀⠀— Jesteśmy demonami. I tak nie możemy zrobić sobie krzywdy — przypomniała mu, wzruszając ramionami, gdy usidlił jej nadgarstek w uścisku. To nie tak, że próba sił uczyniłaby ich swoimi wrogami. Pod wieloma względami starcia demonów przypominały przepychanki szczeniaków. Nikomu nie działa się krzywda. — Chciałam po prostu wiedzieć na co cię stać. Zanim rzucisz się na słońce będziesz musiał pokonać pozostałe przeszkody. — Rozprostowała powoli palce, najpierw pokazując nimi liczbę dziesięć, a potem płynnym ruchem otaczając dłoń, która przytrzymywała jej własną w miejscu. Uśmiechnęła się. — W tym pewnego dnia także mnie.
⠀⠀⠀⠀Deszcz spływał po odsłoniętym ramieniu, po policzku; sklejał ze sobą kosmyki włosów, które opadały ciężko w dół. Ale woda nie była wrogiem demonów, nie mogła im wyrządzić krzywdy, dlatego ukrywanie się przed kapryśną pogodą nie miało innego znaczenia, poza symbolicznym.
⠀⠀⠀⠀A ty jak widzisz swoje życie?
⠀⠀⠀⠀Rozluźniła barki. Nie zamierzała uciekać, a zamiast tego przesunęła czubkiem buta po rozmokniętej drodze robiąc krok w kierunku Rasha. Palce wolnej dłoni rozrzuciła w swobodnym geście, czubkiem pazura przesuwając w dół przedramienia mężczyzny, naciskając skórę ponad ścięgnami.
⠀⠀⠀⠀— Będę mordować, pochłaniać, wzmacniać się. Cóż więcej miałabym robić? Kieruje mną gniew, chęć zemsty, która nie należy do mnie, ale to coś co jednocześnie trzyma mnie przy życiu, zajmuje myśli. Stracić rozum byłoby błogosławieństwem. — Oparła rozłożoną dłoń na jego piersi, tuż ponad sercem. — Ale nie każdy ma tyle szczęścia.
⠀⠀⠀⠀

Re: Mirai — Wto Paź 04, 2022 8:28 am

Jedną z ich wad był niezwykle wyczulony słuch, dzięki któremu Rash mógł usłyszeć przyspieszone tempo bicia jej serca. W pierwszej chwili nie rozumiał, czym było ono spowodowane, jednak mimika twarzy zdradzała wiele. Rash po raz kolejny naciągnął napiętą strunę i ponownie szarpnął za nią, sprawdzając, co się stanie. Nieświadomie testował jej cierpliwość, nie podejrzewając ją o tak krótki zapalnik.
— Strach często kieruje czynami. Powstrzymanie mnie przed destrukcją może być pobudzone strachem o własne życie, a wiązać się to może nawet ze zdradą — Nie podejrzewał ją o wydanie, ale nie mogła oczekiwać od niego bezwarunkowego zaufania, kiedy ich drogi skrzyżowały się raptem parę razy. Suiren na polu walki wykazała się lojalnością, lecz czy poza nim mógł również na nią liczyć?
— Przyjacielem też nie.
— To już zależy od ciebie.
Dał jasno do zrozumienia. Sojusz miał potencjał, jednak obydwoje musieli, chociaż przez krótką chwilę, podążać w tym samym kierunku.
— Będę mordować, pochłaniać, wzmacniać się. Cóż więcej miałabym robić? Kieruje mną gniew, chęć zemsty, która nie należy do mnie, ale to coś, co jednocześnie trzyma mnie przy życiu, zajmuje myśli. Stracić rozum byłoby błogosławieństwem.
Rash natomiast pragnął czuć coś więcej niż gniew i głód. Pragnął sięgnąć po życie, które mu odebrano, wyrwano — chociaż w małym ułamku. Poczucie wolności, braku smyczy było mikroskopijnym zalążkiem nowego początku; porządku, który usilnie Muzan przed nimi ukrywał.
— Widziałaś, na co mnie stać. Nie walczę, kiedy nie mam potrzeby. Dla mnie ta walka ma inny wymiar, zwłaszcza kiedy nie możemy się nawzajem zranić — odparł. Mogło się jej to nie spodobać, mogła również nie rozumieć jego podejścia i sposobu postrzegania świata. Miał wybór i go dokonywał.
— W tym pewnego dnia także mnie.
— Ja również wtedy tam będę — wyjaśnił — A do tego czasu sama zmienisz zdanie względem mojej wizji. Zobaczysz — Oboje zmierzali do chmur. Oboje mieli stać się murem otaczającym ich Pana, lecz kiedy znajdą się na szczycie łańcucha pokarmowego, dojdą do wspólnego punktu — i wtedy przyjdzie im zdecydować: czy idą razem, czy osobno.
Czując jej dotyk, mógłby przysiąc, że poczuł chwilowe ciepło na skórze; delikatne, przyjemne oparzenie, które znikło równie szybko, co się pojawiło.
— Kierują tobą te same powinności co mną. Czasem żałuję, że w ostatniej chwili odzyskałem rozum, może w innym przypadku mógłbym oddychać — Nie zareagował na jakoś szczególnie na jej dotyk. Stał w bezruchu, obserwując jej twarz z góry.
Wydawała się przy nim krucha i drobna, lecz po dzisiejszym spotkaniu, Rash widział, że to fasada. Suiren była drapieżnikiem i nawet on, podobny do niej, dał się nabrać na niewinność jej twarzy. Kobieta potrafiła zwodzić i dyplomatycznie mamić, a zbierając sojuszników, aspekty te odegrają ważną rolę.
— Skoro pragniesz spokoju, dlaczego poszukujesz sojuszników? Stanie u boku Pana to zaszczyt i honor, dostatnie i wygodne życie. Mając pozycję Księżyca, nie musiałabyś się niczego obawiać — mruknął w jej stronę, czując, jak deszcz całkowicie przemoczył jego ubranie. Na szczęście chłód nie dotyczył go. Omijał ich. Jak wiele innych rzeczy.

Re: Mirai — Sro Paź 05, 2022 2:24 pm

⠀⠀⠀⠀Dłoń Suiren ześlizgnęła się powoli z jego piersi, a z ust wydobyło się ciche westchnienie.
⠀⠀⠀⠀— Jesteś jak góra, Rash. Praktycznie nie do ruszenia — stwierdziła po chwili milczenia, które miało być jednoznacznym komentarzem do wszystkiego o czym dotychczas rozmawiali. Poza tym, że wyciągnęła z niego kilka sensownych zdań, odniosła wrażenie, że nadal znajdują się w punkcie wyjścia. Demon okazał się być tak zacietrzewionym indywidualistą, że chyba nawet sam Muzan nie mógłby wpłynąć na jego poglądy.
⠀⠀⠀⠀Ta myśl nieco podniosła ją na duchu. Miła odmiana po krzykliwych i ekspresyjnych demonach, jakie spotykała ostatnio na swojej drodze.
⠀⠀⠀⠀— Ostrożność nie zaszkodzi — stwierdziła, nie nawiązując do konkretnego tematu. Równie dobrze te słowa mogły odnosić się do całokształtu ich dyskusji - od jej marzeń o wybudowaniu w Hatsuyuki bezpiecznej kryjówki dla demonów, po próby zrzucenia tarczy słońca z nieboskłonu.
⠀⠀⠀⠀Niesamowite, że jedno z pozoru przyjazne spotkanie mogło doprowadzić o snuciu niejasnych planów na rewolucję. Wszystko było jednak tak odległe, że wydawało się nierealne. Z tą samą dozą przekonania mogła mówić o pokonaniu Kizuki w swoim obecnym stanie.
⠀⠀⠀⠀Wystarczy przypomnieć sobie jak drżała, gdy Niwa syczała w ich kierunku o swoich planach, albo gdy Tadao cisnął nimi na grunt, aby wsłuchali się w to, co ma ich do powiedzenia Muzan. Sam Bóg pozostawał w ukryciu, wysługując się wybraną przez siebie elitą do siania zgrozy wśród stworzonych własną ręką demonów. To od Księżyców należało zacząć, gdy myślało się o odzyskaniu utraconej wolności.
⠀⠀⠀⠀— Myślisz, że Kizuki nie odczuwają strachu? — zapytała z powątpiewaniem, przechylając nieznacznie głowę. — Nie odczuwają tego samego co ty? Ucisku i przytłaczającej siły utrzymującej ich prawdziwe pragnienia na łańcuchu? — Zlustrowała sylwetkę Rasha doszukując się w postawie i spojrzeniu jego prawdziwych myśli. Czy rzeczywiście sądził, że w tej walce jest sam? — A co jeżeli której z nich stoi po... — chciała powiedzieć naszej, ale słowo to nie pasowało do rzuconego wcześniej wyzwania. Poprawiła się w ostatniej chwili, mówiąc bez zbędnej przerwy. — ...twojej stronie?
⠀⠀⠀⠀Gestem ręki wskazała jedną ze ścieżek, która jak doskonale było jej wiadomo, prowadziła w kierunku odległej jeszcze wioski Nose. W drodze znajdowało się jednak miejsce, do którego już dawno powinna wrócić.
⠀⠀⠀⠀— Nie uważasz, że jeżeli któreś z nich posiada podobne poglądy, to ryzyko jest warte tej gry? — Wskazała na swój kark, na pióra, które w tym kontekście oznaczały zawarte przez nią chwiejne sojusze. — Hatsuyuki stoi przed tobą otworem, niezależnie od tego czy drogi którymi podążamy są sobie równoległe. Wierzę, że oboje widzimy na horyzoncie ten sam cel i byłabym szczęśliwa, gdybyś pozwolił sobie chociaż w taki sposób pomóc.
⠀⠀⠀⠀Wzdrygnęła się, otrzepując z nastroszonego pierza zimne krople deszczu.
⠀⠀⠀⠀— Poza tym przemokłam aż do kości. Pod dachem byłoby po prostu wygodniej.

Re: Mirai — Wto Paź 18, 2022 9:28 pm

Plany wydawały się nieosiągalne, odległe niczym gwiazdy. Co noc wpatrywał się w niebo i co noc obiecywał sobie, że kiedyś spojrzy na coś więcej, na słońce. Jego absurdalne pragnienia w końcu zaczęły zaprzątać mu na poważnie głowę, a naiwne obietnice nabierały na sile, aż w końcu sam zaczął w nie wierzyć. Uwierzył, że znajdzie kogoś, kto pomoże mu zerwać klątwę, a zanim doszłoby do tego — stałby się jednym z Kizuki; sabotażystą.
W swoim planie nie ujmował innych demonów, nie ufał pobratymcom — a później pojawiła się ona. Suiren potrafiła wzbudzić zaufanie. Sam instynktownie poddał się jej łagodnemu głosowi, gładkiej i ładnej twarzy oraz słowom, które chciał usłyszeć. Nie był świadom tego, dopóki kobieta nie uświadomiła mu, jak bardzo był samotny z własnymi myślami.
— Wszystko da się złamać, Sui — Odruchowo, trochę zbyt frywolnie pozwolił sobie zdrobnić jej imię.
— Sądzę, że Kizuki boją się bardziej od nas — Wypuścił powietrze z ust, spoglądając w jej oczy. Wzrokiem przesunął po jasnej twarzy. Dostrzegł w niej potencjał. Zbyt duży, aby jego upór mógł tego nie zauważyć.
— Boją się tak bardzo, że zapomnieli o swoich pragnieniach. Nie pamiętają już czy czegoś chcieli. Czy nadal chcą. Sądzę, że ich wolność opiera się głównie na rządzeniu słabszymi. Stoją na szczycie łańcucha pokarmowego, a nikt poza Panem nie może im zagrozić. Czy również do tego nie dążysz? — zapytał.
Czy właśnie o to jej nie chodziło? O siłę dzięki, której będzie mogła się obronić, przeżyć? Jeszcze kilka chwil temu sama uznawała, że promienie słońca nie docierają do nich, na ziemię, więc czy zdobycie takiej siły nie rozwiązałoby jej problemów? Mogłaby, być kim zechce, nawet gospodynią w zajeździe.
— Jeśli jest jakiś Kizuki, który ma podobne poglądy do mnie, to jest niezwykle ostrożny, bo wie, że stąpa po kruchym lodzie. Odnalezienie takiego egzemplarza będzie trudne, o ile w ich szeregach takowy się znajduje. — Nie mogli być pewni, że któryś z Kizuki pragnie być sabotażystą. Oczywiście mogli snuć teorie, jednak niepotwierdzone, musiały pozostać w sferze domysłów i urojeń.
— Hatsuyuki będzie miejscem, do którego będę wracać — zapewnił ją. Wcześniej sceptycznie nastawiony, nie skreślił tego miejsca. Ostrożnie badał grunt. W końcu mając tak poronione plany, musiał mieć gwarancję, że stojąca przed nim kobieta nie zamierzała w żaden sposób mu zagrozić.
— Sądzę, że ty sama jeszcze nie do końca wiesz, jaką chcesz iść ostatecznie ścieżką. Idziemy obok, a ty przez ten czas sama dojdziesz do wniosku czy pragniesz spokoju i życia w ukryciu, czy na swoich własnych zasadach — Odsunął się od niej, zerkając na ścieżkę prowadzącą do Nose.
Zawiesił na chwilę głos w eterze, aby wypuścić gorące powietrze z ust, z którego powstała para.
— Pozyskaj innych — powiedział, w końcu nawiązując do jej piór. — Niech one będą znakiem komu ufać — Rogaty demon podjął decyzję. Być może zbyt pochopnie i zbyt naiwnie, ale ufał jej.
Mglisty sojusz mógł nabrać konkretnych kształtów, lecz i ona musiała tego chcieć, i musiała w niego uwierzyć.
— Ja szukam informacji o innych demonach. O smyczy — Wierzył, że istniał ktoś, kto wyrwał się z kontroli Muzana. Musiał jednak poszukać plotek, a z nich dotrzeć do źródła.

Re: Mirai — Pon Paź 31, 2022 11:45 pm

⠀⠀⠀⠀Zamierzała oprzeć dłoń na jego ramieniu, ale w ostatnim momencie zrezygnowała. Palce zawisły kilka centymetrów wyżej. Czy również do tego nie dążysz? - usłyszała z jego ust i zareagowała wbijając spojrzenie w ziemię. Po chwili zmrużyła oczy i uśmiechnęła się.
⠀⠀⠀⠀— Być może. Ale każdy z nich jest inny. Złośliwy, łaskawy, władczy. Zachowali zróżnicowane charaktery. Widziałeś ich przecież, prawda? — zapytała Rasha, mając na myśli Kizuki.
⠀⠀⠀⠀Teraz, kiedy deszcz osłabł, marsz pod gołym niebem nie wydawał się złym pomysłem. A towarzystwo miała przecież wyśmienite. Demon niejednokrotnie pokazał jej, że stąpa po gruncie pewnym krokiem. Nie zmienia poglądów w zależności od tego, skąd wieje wiatr. Był godny zaufania, nawet jeżeli Suiren teraz jeszcze nie potrafiła podzielić się z nim pełnym spektrum swoich przemyśleń.
⠀⠀⠀⠀Jednak widząc zacięcie z jakim snuł swoje plany, nie potrafiła udawać obojętności.
⠀⠀⠀⠀— A jeżeli Ci powiem, że jest ktoś taki? — zaczęła, a iskierkę rozbawienia zastąpiła w jednej chwili powaga. — To dopiero trop... — dodała szybko, żeby nie rozbudzać w nim fałszywej nadziei — ale chciałabym to sprawdzić. Jeżeli wiec na kolejnym spotkaniu zobaczysz u kogoś jedno z nich... będziesz wiedział, że mi się udało.
⠀⠀⠀⠀Uniosła wyżej jedno ze swoich piórek, które obracała między palcami. Dmuchnęła w nie i patrzyła jak wiruje przez chwile w powietrzu, zanim rozsypało się w siny popiół i zniknęło.

⠀⠀⠀⠀— Gdybyś z jakiegoś powodu chciał mnie znaleźć, to właśnie tam — dodała w którymś momencie, gdy wspomniał o starym zajeździe na uboczu. Zamierzała znów się tam udać, teraz, kiedy rozmowa otrzeźwiła trochę jej bohaterskie zapędy. Westchnęła, a poprzez odgłos dało się wyczuć jej uśmiech. — Dobrze jest mieć takie miejsce, do którego zawsze możesz wrócić. Nawet jeżeli nasza przeszłość przepadła, a w prawdziwym domu nikt już na nas nie czeka. Rash, będziesz tam mile widziany — zapewniła, a kiedy mężczyzna odsunął się, również zrobiła krok za siebie. — To nie czas, żeby chować się w cieniu.
⠀⠀⠀⠀Deszcz ustał. Nie miała dłużej powodu, żeby korzystać z jego dobroci i osłony płaszcza. Miała z resztą ochotę przebyć resztę drogi samotnie. Kiwnęła mu więc głową w ramach podziękowania i pożegnania jednocześnie.
⠀⠀⠀⠀— Udam się przodem, ale mam nadzieję, że nasze drogi niedługo znów się skrzyżują. Twoje towarzystwo sprawia mi dużo radości, Rash. Do zobaczenia.

z/t x2

Re: Mirai — Pią Lut 03, 2023 9:37 pm

List do kobiety wysłał kilka dni wcześniej, dlatego miał nadzieję, że kurier nie nawalił, a ona rzeczywiście zjawi się w umówionym miejscu. Dużo podróżował, więc zawsze to on ustalał punkty spotkań ze swoimi "klientami". Tym razem wybrał bar, w środku nocy, bo przy głównej ulicy ciągle był jakiś ruch. Poza tym on nie wyglądał wcale jak demon, jeżeli tego nie chciał. Schował rogi, nie strzelał w ludzi demonimi oczami, ubrał się schludnie, a nawet na bogato i usiadł tyłem do alejki zamawiając miskę ramenu.

Nie planował jeść, ale nie chciał tu po prostu siedzieć. Mieszał tylko pałeczkami kluski w swoim naczyniu, czym denerwował innych klientów. Niedługo potem poza nim nie było już nikogo innego i tylko właściciel jeszcze krzątał się po drugiej stronie lady. Nie przeszkadzali sobie zdawkową rozmową. Każdy z nich miał swoje plany. Akujin czekał na jej przybcie.

Czy dostała informację? Czy skorzysta? Może jednak miała inne plany tego wieczora i nie zdążyła odesłać informacji? Z resztą on i tak by jej nie odebrał. Spodziewał się, że w którymś momencie zjawi się jakiś posłaniec i oznajmi mu, że zmarnował czas czekając. Eh, wtedy może zapoluje w Osace? W końcu to miasto demonów, musiał być tutaj ktoś chętny oddać się do zjedzenia komuś takiemu jak on.

Nie prezentował się źle, może wybrał takie ciuchy specjalnie na to spotkanie. Chciał wyglądać nie tylko jako dobry partner do biznesów, ale też jako warty uwagi popleczników demon. Czekał.

Re: Mirai — Sob Lut 04, 2023 4:06 pm

Współpraca z Akujinem dotychczas jej bardziej niż odpowiadała; demon, ale zdający się być bardziej pazernym na dobra materialne niż jej życie. Tam, gdzie ona nie mogła nic wskórać lub próby byłyby co najmniej podejrzane, w kilka chwil dostać się mógł Oniki i wszelki burdel posprzątać za nią. Odkąd zmarł ostatni z jej braci — wtedy także ostatnie dziecko dzielące ją od stania się przyszłą głową rodziny — Kyōran była podejrzana o morderstwo. Nie było dowodów, poza tym, że tylko jej na rękę było odejście na pozór zdrowego, silnego chłopca. Próbowała też otruć swojego kuzyna i narzeczonego; przypadkiem śmierci uniknął, ale teraz mógł z łatwością trzymać ją w szachu. Nie mogła więc pozwolić sobie na bycie podejrzaną o kolejne zbrodnie, których planowała dokonać.
— Jak na to, ile ostatnio ode mnie otrzymałeś za zlecenie, chyba nie życzysz mi najlepiej — westchnęła, zajmując miejsce obok demona. Noc w mieście zajętym przez stworzenia jemu podobne, z dala od domu, nie wydawała się być najlepszym pomysłem dla człowieka. Mimo to szczątkowe nocne życie w centrum wciąż istniało. Uesugi jednak razem ze swoimi strażnikami wynajęła pokój po przeciwnej stronie ulicy, w takich okolicznościach chcąc doczekać zmroku i momentu spotkania ze skrytobójcą. Wcale nie ufała swojemu statusowi siostry księżniczki Kiyo; nie wszystkie demony były jej przychylne (np. jej własna przyjaciółka), a z tą także od dawna nie miała do czynienia.
Usiadła do rozmówcy bokiem, opierając się jednym łokciem o blat. Jej towarzysze spoczęli nieopodal i zapalili kiseru, pilnując nie tylko jej ale także używanej przez nią glewii. Uesugi sięgnęła po pałeczki, żeby za ich pomocą, bez pytania ukraść kilka klusek z miski demona. I tak wątpiła, że planował je jeść.
— Piękny strój — zauważyła w międzyczasie, oglądając jego szaty od góry do dołu i z powrotem. — Pomyślałabym, że osoby o twoich zainteresowaniach nie lubią się rzucać w oczy. — Zaklaskała pałeczkami, zerkając w kierunku właściciela knajpy. Wróciła spojrzeniem na Akujina, dając mu w ten sposób do zrozumienia, że nie była pewna, czy to miejsce było odpowiednie do rozmów o "biznesie". Chociaż była szlachcianką, nie chciała, aby jakieś plotki podważały jej "niekaralność".
— Wierzę, że ostatnie podróże upłynęły ci bez problemów — kontynuowała, uśmiechając się kącikiem ust. Zaczynała przyzwyczajać się do towarzystwa tego demona, pomimo tego, że ich relacja była bardziej biznesowa niż towarzyska. A mimo to przyjemnie było porozmawiać z "sojusznikiem", który nie wydawał się zainteresowany zabiciem jej, przynajmniej dopóki nie dostanie na nią zlecenia. Z tego też powodu, o ile sam będzie zainteresowany, postanowiła zacząć od zwykłej, ludzkiej rozmowy, zanim zaczną dogadywać szczegóły jego kolejnego zadania.

Re: Mirai — Czw Lut 09, 2023 12:32 pm

Został sam przy budce. Innych klientów może odstraszała jego aura demona, ale nawet właściciel nie chciał kręcić się przy ladzie. Chyba nie obawiał się okradzenia, skoro Akujin od dłuższej chwili nie tknął nawet swojej porcji makaronu. Musiał wyglądać na znudzonego, bo jedynie dłubał patyczkiem w zupie, ganiając nim ziarenka sezamu i oczka z tłuszczu. Pojawienie się Uesugi Kyoran wprowadziło nieco urozmaicenia do jego życia i natychmiast jej odpowiedział.

- Wręcz przeciwnie. Dbam o swoich klientów, ale najciemniej pod latarnią. My tylko sobie rozmawiamy, prawda? - zapytał zadowolonym tonem i klasnął cicho czubkami dłoni. Odwrócił się do niej na stołku, rozkładając szeroko nogi. Chciał jej zaprezentować strój w pełni, skoro już o nim wspomniała. - Wszystko za twoje bogactwa. Najdroższe materiały i dodatki wszywane ręcznie przez cesarskich szwaczy. Wystarczyło podrzucić sakiewkę i zagrozić im sztyletem, a potem uwijali się z uśmiechami na twarzy aż miło! Szkarłat i złote nici! Biedota wykarmiłaby za cenę takiego stroju ośmioosobową rodzinę przez rok. - Był zadowolony ze swojej rozrzutności i próżności. Nie czuł wstydu, bo w końcu był demonem. - Poza tym ma tyle warstw, że łatwo tutaj ukryć to i tamto. - Mówiąc "to i tamto" uchylił rąbka szaty pokazując jej ukrytą broń i jeszcze jakieś fiolki. Ich zawartość pozostała tajemnicą.

Ale może miała trochę racji i dyskutowanie o biznesie w takim miejscu nie było najodpowiedniejsze. Bo po raz kolejny spotkali się tylko po to, by pogadać co demon-zabójca mógł dla niej zrobić. I jaką kwotę tym razem oferowała. Kwotę, albo inne bogactwa. Oniki nie był zbyt wybredny, był trochę jak sroka, która zbierała wszystko, co błyszczało do światła księżyca.
No i lubił ładne rzeczy ogółem, a Kyoran była bardzo elegancką kobietą. W jego guście. Chociaż nie była demonem, jeszcze nie zamierzał jej zjadać. Kto wie, może jeszcze uda im się dogadać na inne sposoby. Skorzystał z jej niepewności i uznał, że rzuci propozycję.

- Może faktycznie lepiej skryć się w cieniu. Masz na oku lepsze miejsce na dyskusje, złociutka? - zapytał przymilnie, machając ramieniem by zaszeleściła jego bogata, elegancka szata. Zrobił taki zamaszysty ruch też po to, by delikatnie i przypadkiem przesunąć palcami po jej ramieniu.

Re: Mirai — Pią Lut 10, 2023 7:07 pm

Lekko pochyliła się do przodu, aby przyjrzeć się szacie demona. Ta niewątpliwie robiła wrażenie, co Uesugi podkreśliła uniesieniem brwi i rozchyleniem ust, gdy Akujin wspomniał o ilości pieniędzy, jakie na nią wydał. Było to dla niej zaskakujące też dlatego, że nawet ona sama nie wydawała na strój aż tyle majątku. Owszem, lubiła wyglądać bogato, ale to, co nawet za namowami ojca mogła przeznaczyć na wygląd, przepuszczała na kolejne wyprawy archeologiczne, stare mapy i zapiski. Strój tak drogi jak ten, w którego posiadanie wszedł Oniki, prawdopodobnie miałaby założyć pierwszy i ostatni raz w dzień swojego ślubu.
— Cieszę się, że je dobrze zainwestowałeś — podsumowała, prostując plecy. Już myślała, że to koniec, kiedy ten jeszcze pokazał jej swój sprytnie przemycany ekwipunek. Kyōran otworzyła szerzej oczy i zamrugała kilka razy. — Ekspert w swojej dziedzinie — dodała ciszej, nieco mniej pewnym tonem głosu. Ciekawiła ją zawartość fiolek, ale bała się o nie zapytać z myślą, że im mniej wie, tym lepiej śpi.
Zacisnęła usta, zerkając na makaron, który wcześniej podjadła demonowi. Ironią losu byłoby zginąć od tego samego typu broni, którą się samemu posługiwało.
Może faktycznie lepiej skryć się w cieniu.
Kyōran wróciła na ziemię z rozmyślań o tym, czy chwilę temu nie została przez Akujina otruta. Dotknięta przez mężczyznę, wzdrygnęła się nerwowo. Ponoć póki mu płaciła to był jej sojusznikiem i lubiła nawet jego towarzystwo, ale trudno było mu w pełni zaufać. Paradoksalnie to, że zabijał było mniejszym problemem w jej oczach niż myśl, że pewnie, tak jak jej ojciec i kuzyn, podzielał zainteresowanie uciechami cielesnymi. Nigdy o tym nie rozmawiali, ale ufała swojej intuicji, a ta sprawiała, że brzydziła się wizją kontaktu fizycznego.
Otrzymaną ksywkę natomiast puściła mimo uszu. Obróciła się na stołku, wstając z niego.
— Zapraszam.
Podeszła do swoich towarzyszy i od jednego odebrała swoją broń. Potem przeszła z powrotem na drugą stronę ulicy; do kwatery, z której korzystali, czekając na zmierzch. Strażnikom nakazała pozostać na zewnątrz, po czym zamknęła drzwi i zajęła miejsce przy chabudai. Guan dao spoczęło obok niej, jakby w ogóle miało pomóc w starciu z demonem.
— Mam nadzieję, że wybaczysz mi tym razem brak jedwabnych poduszek — prychnęła, uśmiechając się półgębkiem. Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej. — Herbaty też proponować nie będę. Ostatnio dowiedziałam się jak działa wasza przemiana materii — dodała zmęczonym tonem. Rozmowa z wujkiem nauczyła ją więcej niż to było właściwe. — Natomiast... — Ułożyła dłonie na stoliku przed sobą. — Będę miała dla ciebie tym razem dwa zlecenia, o ile szpiegowanie bez morderstwa też leży w zakresie twoich działań. Kontynuować czy przeskoczyć od razu do zgonów?

Re: Mirai — Wto Lut 14, 2023 1:08 pm

Komplementy kobiety skwitował szerokim uśmiechem. Błysnął białym uzębieniem chcąc wyglądać przy tym szarmancko, ale nie pasowało to do jego osoby. Zwykle się chował, a nie paradował wystrojony, więc wydawał się sztuczny. Jak osoba, która dostała dużą fortunę i nie umiała jej mądrze zainwestować. Tak z resztą trochę było, bo przecież dostał od Kyoran zapłatę i od razu ją przewalił.
- Oczywiście. Na modzie się może nie znam, ale na zabijaniu tak.

Dał jej się zaprowadzić do jakiegoś budynku. Nie obawiał się o siebie, bo wierzył we własne umiejętności. Był demonem, a wszyscy dookoła ludźmi. Nawet jej ochrona, której dotychczas nie zauważył, gdy rozmawiali w barze Mirai. Puścił oczko do strażników i chciał im wyrazem twarzy przekazać, że dobrze zajmie się ich panią.

Akujin usiadł na podłodze i oparł ręce na bokach. Poczekał aż Kyoran rozpocznie rozmowę.
- Nie szkodzi. Jest wiele innych sposobów na odpowiednie przyjęcia demona. Mogłabyś mi na przykład zaproponować nieco swojej krwi w ramach przystawki. I na dowód, że masz podchodzisz do sprawy poważnie. - Uśmiechnął się, ale był też dziwnie poważny. Jakby wcale nie żartował. Żartował, czy nie? Niech ona zdecyduje. - Jeżeli to coś ciekawego... chociaż zwykle jestem bezpośredni. Będę musiał gdzieś przechować te szaty, bo w nich ciężko byłoby szpiegować i nie zostać zauważonym. - Wyjaśnił śmiejąc się mrukliwie i odsłonił jedną warstwę szaty zrzucając ją z ramienia.

Re: Mirai — Sob Lut 18, 2023 3:09 pm

Wyprostowała się nerwowo na wzmiankę o poczęstowaniu krwią. Dotychczas chwaliła Onikiego w głowie za to, że nigdy tego nie proponował, w związku z czym uważała go za demona na wyższym poziomie. Mniej zezwierzęconego, bardziej zainteresowanego tym, co kręciło ludzi: pieniędzmi. Tych miała sporo nie tylko z tytułu urodzenia w tej, a nie innej rodzinie, ale też ze względu na odkrycia archeologiczne, których zdarzało jej się dokonać. O ile te najlepsze przedmioty zachowywała dla siebie jako trofea, o tyle te "bardziej pospolite" (nawet, gdy miały po czterysta lat, a ona już miała inny, o dodatkowe sto lat starszy) zdarzało jej się sprzedawać za niemałe sumy. Dzięki temu też nie było podejrzeń, że zabójca opłacany był z jej "kieszonkowych".
Ale teraz zainteresowało go coś zupełnie innego, i to nie tyle w ramach zapłaty za usługę, a żeby tym zadaniem w ogóle go zainteresować. Prawdopodobnie, gdyby poszukała, mogłaby nawiązać kontakt z innym profesjonalnym mordercą, jednak zależało jej na czasie i dyskrecji. A z Akujinem akurat już jakiś czas się znali.
Westchnęła, wstając. Trudno było w tym momencie mówić o większym zaufaniu, ale mężczyzna uderzył w czuły punkt. Ona tę sprawę traktowała wyjątkowo poważnie. Wierzyła, że za jakiś czas, kiedy zrealizuje wreszcie swoje cele, uda jej się zapomnieć o wszystkim tym, co zrobiła, aby je osiągnąć.
Podeszła do rozmówcy i zajęła miejsce obok niego. Kiedy on siedział przodem do stolika, ona usiadła równolegle do demona, plecami opierając się o chabudai. Chociaż starała się tego nadmiernie nie okazywać, obawiała się o swoje życie tego wieczora. A strach ukrywała najlepiej poprzez nonszalanckie udawanie, że ten problem nie istniał.
Obróciła się więc na bok, łokciem podpierając o stolik, a głowę wsparła dłoń. Drugą, wolną rękę wyciągnęła przed siebie, a więc przed twarz demona. Szybko zabrała ją chwilę potem.
— A obiecasz mi, że nie weźmiesz nigdy zlecenia na mnie? — zapytała niewinnie, układając usta w lekki dzióbek. — Za każdego, który będzie zainteresowany zamachem na moje życie, dopłacę.
Z każdym miesiącem, tygodniem, dniem, przybywało jej wrogów. Im bliżej była zostania głową rodu, tym więcej musiała się natrudzić kosztem innych. Nie zdziwiłoby jej, gdyby którejś nocy Oniki dostał zlecenie na nią. Pieniądze nie były większym problemem, tak samo jak byłaby w stanie przemóc się i oddać trochę krwi. Potrzebowała jedynie gwarancji bezpieczeństwa.
Kącikiem ust uśmiechnęła się, kiedy demon wspomniał o konieczności przechowania szat. Pedant.
— Znajdę dla nich odpowiednie miejsce na czas twojej nieobecności — zapewniła, wyciągając z kieszeni niewielką karteczkę z nazwiskiem "celu". Położyła ją na blacie i przesunęła palcem w kierunku rozmówcy. — Potrzebuję informacji o tym, gdzie jest i czym się zajmuje. Cała rodzina pochodzi z Osaki, także nie powinieneś musieć daleko szukać.

Re: Mirai — Czw Lut 23, 2023 10:51 am

Wchodząc w układ z Akujinem, kobieta miała pewność, że on nic jej nie zrobi. Nie chciał tracić klientów, szczególnie że po tym świecie chodziło wielu ludzi. Nadawali się do zjedzenia bardziej niż osoba, która dawała mu zlecenia, a w ten sposób umilała nudne życie demona. Pieniądze były miłym dodatkiem, ekskluzywne towary tak samo. Nie chciał ucinać swój dostęp do bogactw.

- Kto by chciał się ciebie pozbyć? I za co? Przecież ręce masz czyste, skoro wysługujesz się mną - przypomniał jej z perfidnym uśmiechem. Nie przeszkadzało mu, że jest wykorzystywany. Wolał słowo "używany". To przynosiło mu dumę, że był użyteczny, a jako demon dodatkowo diabelnie skuteczny. Albo może powiedzieć - demonicznie skuteczny. Zaśmiał się pod nosem na swój własny żart powiedziany w myślach. - Chyba tylko ja znam o tobie prawdę. Wiem kim jesteś i jak głęboko sięga twoje zepsucie. Nie wiem czy znajdujesz się w miejscu aby mi odmówić takiej nieistotnej przysługi, prawda?

Popatrzył na rękę, która ślizga po blacie karteczkę. Rzucił na nią znudzone spojrzenie. Tak bardzo jej się śpieszyło? Nie chciała najpierw sobie porozmawiać? Był dobrym towarzyszem rozmów, ale tak mu się chociaż wydawało. Nikt zwykle nie narzekał, choć to może dlatego, że był taki wyrośnięty i demonicznie przystojny? Albo przez to, że mógł większość ludzi zgnieść samymi rękami?

Złapał za cofającą się dłoń Kyoran, przyciągając ją pod usta.
- Miło, że się zgadzasz - stwierdził zadziornie, przesuwając językiem po odsłoniętej skórze jej przedramienia. - Tylko tyle wiesz? Zero informacji o wyglądzie? Mając tylko tyle będę musiał chodzić i pytać jak podrzędny zabójca, ale dobra. Choć to zwiększa cenę za usługę - oznajmił i wgryzł się delikatnie w jej rękę, tylko tyle, żeby polała się krew, ale nie bolało zbyt mocno. - Co jeszcze możesz mi zaproponować?

Re: Mirai — Pią Lut 24, 2023 7:45 pm

— Wysługuję się? — powtórzyła, spoglądając na mężczyznę spode łba, do tego stopnia, że jej broda prawie zetknęła się z klatką piersiową. Nie ujmowałaby tego w tak drastyczny sposób, biorąc pod uwagę, że on także na tych układach zyskiwał. Nie nasyłała go nawet na inne demony, a przecież odebranie życia innemu człowiekowi leżało w jego naturze także jako jednego z nich. Nie wnikała, co z nimi później robił, więc obstawiała, że co najwyżej bawił się posiłkiem. — Niestety, Oniki, ja też mam swoje na sumieniu, w bardziej bezpośredni sposób. A nawet, jeżeli nie, to chodzą o mnie różne plotki. Poza tym, jeżeli ja nie życzę dobrze swojej rodzinie, to czemu oni mają życzyć dobrze mi? — Westchnęła, odchylając na chwilę głowę do tyłu. — Jednej siostrze pozwoliłam odejść z domu, tak po prostu. Jej ambicje nigdy nie pokrywały się z moimi, więc uznałam, że pozwolę jej odejść i osiągnąć swoje cele. Przechwyciłam kilka listów, ale poza tym nie pokazała się więcej w domu, pisać też już przestała, także... albo pogodziła się ze swoim losem, albo szykuje na mnie zemstę. — Rozłożyła ręce w bezradności. — Nie wiem, co teraz robi. Może właśnie szuka kontaktu do ciebie?
Nie wiem czy znajdujesz się w miejscu aby mi odmówić takiej nieistotnej przysługi, prawda?
Ściągnęła lekko brwi. Dziwiło ją jego zachowanie. Jeżeli chciał krwi, to czekając na ich spotkanie miał czas na spożycie nawet kilkorga osób. Każdego pytał w ten sposób i gdy odmawiali to przechodził do delikatnych szantaży?
Kiedy złapał ją za rękę, zesztywniała na chwilę, a wskutek dotknięcia językiem, zadrżała. Miała ku temu dwa powody: jednym, oczywistym, była obawa o swoje życie. Drugim zaś ta ogromna, wręcz wylewająca się z niej niechęć oraz obrzydzenie do (przede wszystkim) rozpustnych mężczyzn. Przez jego zachowanie i chęć pokazywania się, nie wątpiła, że kobiet miał bez liku. Kobiet, a także potencjalnych klientów, którzy mogliby zażyczyć sobie jej głowy.
— Nie lubię się dzielić. Nawet zabójcami — mruknęła, jakby fakt, że tej ręki jeszcze nie próbowała wyrwać mu sprzed twarzy wynikał właśnie z tego, że chciała go do siebie w ten sposób przekonać i przy sobie zatrzymać.
Pewność siebie wielokrotnie ratowała jej skórę, ale z całą pewnością oboje zdawali sobie sprawę, że miał ją na strzała.
Wypuściła powietrze ustami, kiedy poczuła, jak demon przegryzł skórę. Z początku trudno było jej się uspokoić na myśl, że właśnie realizowało się ~~dziwnie intrygujące~~ połączenie wszystkich koszmarów najstarszej dziedziczki Uesugich. Demon nie wydawał się chcieć zrobić jej większej krzywdy, a jednak, szczególnie teraz, przypominał o genezie tych blizn, które nosiła na swoim korpusie.
Przez chwilę przyglądała mu się z lekką złością, w końcu próbując odwrócić myśli od bycia przekąską, zastanowiła się nad odpowiedzią.
— Ma jasne włosy — dodała tylko. — Nie widziałam jej od lat, trudno mi powiedzieć, jak teraz może wyglądać. Pewnie dalej jest przezroczysta jak papier ryżowy. — W domyśle: blada.
Co jeszcze możesz mi zaproponować?
Przygryzła policzki od środka. Co jeszcze? Dostawał od niej pieniądze, teraz się na niej posilał, a oczekiwał jeszcze więcej? Nie chodziło o to, że nie chciała nic więcej "dokładać", ale prawdą było, że nie wiedziała, co jeszcze miała do zaoferowania jako człowiek. Przynajmniej z rzeczy, do których byłaby skłonna.
— Nie jestem chyba na bieżąco z waszymi — demonimi — zainteresowaniami. Chcesz więcej pieniędzy? Kilkusetletnich broni lub dekoracji do wymarzonego gniazdka? Jeżeli sławy, to ten kolejny cel, który dla ciebie mam, może ci jej sporo przysporzyć — wymieniała, uważnie przyglądając się temu, jak częstował się jej krwią. — Towarzystwa do rozmów? Pomóc ci poznać twoją przeszłość? — W międzyczasie wolną ręką dyskretnie wymacała lokację niewielkiej fiolki z płynem z wisterii, którą zawiniętą miała w pas stroju; nie planowała próbować jej użyć tak długo, jak Akujin nie zacznie wyciągać z niej reszty życia.
Gest ten zakryła, udając, że po prostu chciała poprawić ułożenie tej części garderoby. Była przezorna, ale nie chciała psuć w ten sposób ich relacji.
— Dlaczego właściwie to robisz? — zapytała nagle. — Możesz zabijać i odbierać wszystko siłą. Czemu interesują cię takie układy? — Czemu nie zachowywał się jak jej wuj, który wychodził z założenia, że wszystko mu się należało? Raczej nie chodziło o napędzanie szarej strefy gospodarki.
I jak to się działo, że posilając się na niej, nie tracił nad sobą kontroli? Kiedy Suna ją skaleczył, w jej oczach ześwirował do końca.

Re: Mirai — Wto Lut 28, 2023 11:45 am

Rozrzucił ramiona na boki, a śmiech zagrał mu w piersi.

- Jesteś ze mną taka szczera Kyoran. Ale gdybym komuś powiedział o tym wszystkich, z czego mi się spowiadasz, pewnie i tak by nie uwierzyli. Tylko potwór może zrozumieć innego potwora. - Druga ręka, która nie trzymała jej nadgryzionego przedramienia chwyciła za policzek i zmusiła kobietę do patrzenia mu w oczy z bardzo bliska. Dodatkowo się nad nią nachylił, przyciskając do stolika, który miała za plecami. - A ty nawet nie jesteś demonem.

Postawa Kyoran mu imponowała, bo lubował się w kobietach, które dobrze wiedziały, czego chcą i nie przebierały w środkach by to osiągnąć. Może zostało mu tak jeszcze z czasów, gdy był człowiekiem. Już wtedy najbardziej rajcowało go zło, dwulicowość i paskudna twarz ludzkości, skryta pod maską przyzwoitości. Wszyscy mieli z tyłu głowy brzydkie myśli, ale mało kto odważył się iść za ich pokusą.

Ona to robiła, a jego okropnie to cieszyło.

- Podoba mi się twoja toksyczność. Udajesz taką elegancką damę, szlajasz się w towarzystwie obstawy, która pewnie powie twojej rodzinie, że załatwiałaś interesy, a naprawdę myślą tylko o tym, że pewnie się tu rżniemy, aż wióry lecą. Ale to też cześć interesów, Kyoran. - Zaśmiał się brzydko, prawie nie otwierając przy tym ust i rozsmarował krew, którą chwile wcześniej po części zlizał, po całej jej ręce, a potem przeskoczył na jej biodro i sunął dłonią po materiale niżej i niżej, aż do ud i łydek. - Lubię widzieć desperacje w ludzkich oczach. Śmierć to takie proste rozwiązanie... wolę gdy cierpią, gdy torturuje na ich oczach ich rodziny. Lubię gdy orientują się nieco za późno, że weszli w układ z diabłem... Bogactwa to tylko słodki dodatek. Złoto i krew doskonale ze sobą wyglądają. - Miał szorstkie, duże dłonie, którymi zaznaczył swoją obecność na łydkach kobiety, ciągnąć ją lekko w stronę środka pokoju, aby odsunęła się od stolika, ale nie brutalnie, a raczej jako zachętę. - Jestem praktycznie nieśmiertelny. Muszę sobie jakoś umilać czas, dlatego może mi się to nie opłaca... ale to lubię! Ty też na pewno masz coś, co bardzo lubisz, prawda? I nie zaryzykowałabyś utraty tego przez jakąś głupiutką rozmowę, co?

Nachylił się nad nią, jedną rękę cały czas trzymając na jej łydce, a drugą na ugryzionym przedramieniu.

Re: Mirai — Wto Lut 28, 2023 8:28 pm

Odruchowo wydała z siebie syknięcie, kiedy mężczyzna złapał ją za policzek i przysunął się tak blisko. Do stolika, który miała za plecami, przytuliła się nimi o wiele bardziej niż było to konieczne, chcąc zwiększyć dystans dzielący ją od Akujina. Jej pewność siebie powoli kruszyła się pod naciskiem jego "rozwiązłej aury"; kreowanie się na odważną i niewzruszoną w takich sytuacjach przychodziło jej z trudem, a jeszcze większego wysiłku wymagało utrzymanie tej iluzji. Na korzyść Uesugi szło, że mimo wszystko mężczyzna nie przypominał jej ojca tak bardzo jak Goro, więc na jego dotyk nie reagowała równie gwałtownie. Na niekorzyść natomiast oczywisty fakt bycia demonem.
— Mam to uznać za komplement? — spytała, ściągając brwi. Po chwili na jej usta wkradł się cwaniacki uśmieszek, a ona sama parsknęła cicho z politowaniem. Dla samej siebie. — Schlebiasz mi tym tytułem, ale nie uważam się za godną, skoro moją motywacją nie jest sianie zła i zniszczenia, a tylko odebranie tego, co mi się należy — stwierdziła łagodnym, nawet nieco pokrzywdzonym tonem. Faktem było, że nie uważała się za jakąś "królową zła", ale szczególnie w tym momencie była gotowa sobie ujmować jeszcze bardziej, żeby tylko zachęcić mężczyznę do odsunięcia się od niej. Chociaż trochę.
...pewnie się tu rżniemy, aż wióry lecą.
Kyōran wzdrygnęła się na te słowa. Zamarła, a po jej plecach przeszedł dodatkowy dreszcz. Na ten moment reszta jego słów przestała mieć znaczenie, bo na twarzy Uesugi pojawił się ogromny rumieniec, a ona sama odwróciła zmieszany wzrok. Obrzydlistwo.
Pod wpływem dotyku demona, na jej skórze pojawiła się gęsia skórka. Podniosła się na wolnym łokciu, chcąc śledzić wzrokiem jego ruchy, aż w końcu ten, trzymając ją za nogi, przyciągnął ją w swoją stronę.
— Ej! — krzyknęła krótko, nadymając lekko policzki.
Kiedy demon ponownie zbliżył się do jej twarzy, wolną dłonią złapała go za szczękę. Palce w jego policzki wbiła mocniej, niż to było konieczne — domyślała się, że ból, który mu zadawała był znikomy, ale ten gest, chociaż pewnie wyglądał na kolejne podkreślenie "dominacji", nie miał na celu nic innego niż zatrzymać go w takiej odległości, na jakiej w tym momencie się znajdował. Jednocześnie miała nadzieję, że przez pewniejszy chwyt Akujin nie wyczuje, że zaczynały drżeć jej ręce.
— A więc kręci cię torturowanie? — spytała półszeptem, obniżając lekko brodę. — Większość mojej rodziny nie jest tym, co bardzo lubię i o co bym się obawiała. Nie będzie mi ich żal, jeżeli sprowadzisz im piekło tutaj, zanim ich do niego odeślesz — dodała, mrużąc powieki. — Szczególnie mojemu ojcu, którego wybrałam dla ciebie na pierwszy cel. — Przechyliła głowę i uśmiechnęła się lekko, jakby właśnie nie wydała wyroku na znaczącą część swoich krewnych. — Części chciałabym być świadkiem, ewentualnie pomóc w wyborze metody. Do reszty dam ci wolną rękę. — Westchnęła. — Czego będziesz sobie za to wszystko życzył, Akujinie?
Ilu poświęceń będzie zmuszona dokonać, aby przybliżyć się do osiągnięcia celu? Ile wyrzeczeń czeka ją w związku z tym paktem z diabłem? Żyła myślą, jakoby cel uświęcał środki, ale nie była odporna na emocje czy lęki. Była świadoma, że to wszystko prędzej czy później się na niej odbije, jednak nie widziała innej możliwości jak brnąć w to wszystko dalej.

Re: Mirai — Sro Mar 01, 2023 1:40 pm

- Nie mam dużych wymagań - machną ręką, tracąc zainteresowanie jej krwią. - W zamian za czyjeś życie mógłbym żądać tego samego. Mam dużo wrogów, których mogłabyś się własnymi rękami pozbyć. Zabójcy Demonów to tylko ludzie, wystarczy dodać im do sake jakiejś trucizny... - marzył na głos, gładząc kolistymi ruchami łydkę kobiety. - Póki co wystarczy mi sama rozmowa. Myślę, że dojdziemy do jakiegoś porozumienia, Kyōran.

Re: Mirai — Sob Mar 04, 2023 1:18 pm

Uniosła lekko brwi, zaskoczona pomysłem mężczyzny. Ona miałaby zabijać Zabójców? Z moralnego punktu widzenia nie byłby to dla niej większy problem, byłby to po prostu kolejny etap w drodze do celu. Nie twierdziła też, że brakowało jej sprytu, aby to zrobić. Jej wątpliwości wynikały z czegoś zupełnie innego, a mianowicie tego, o czym niegdyś powiedział jej Tenka: walka z demonami przychodziła im łatwiej, bo mieli nadludzko rozwinięte zmysły. Jak więc miałaby otruć kogoś, kto smakiem lub zapachem szybko odkryłby ten podstęp? Czy udałoby jej się zdobyć truciznę, która nie byłaby wykrywalna nawet dla nich?
Szczęśliwie, demon zdecydował ograniczyć się do rozmowy. Spięte ciało Kyōran rozluźniło się nieco, opadając bardziej na wbijający się w plecy stolik.

Re: Mirai — Pon Mar 20, 2023 9:55 pm

Niezrażony jej nagłym zdziwieniem i za nic mając sobie spięte ciało Uesugi, demon zabawiał się jej nogami, obserwując z perfidną satysfakcją przenikające jej spojrzenie emocje. Zastanawiał się czy widzi w jej oczach obrzydzenie, a może ulgę, że chodziło tylko o to? Czując na sobie jego obłapujący dotyk musiała się pewnie spodziewać, że postąpi w swojej śmiałości o krok dalej i sięgnie między jej uda.

Ale nie, póki co to to mu wystarczało. Nie tylko ciepło jej nagich stóp, ich miękkość wyczuwalna pod jego szorstkimi w kontraście palcami, ale także satysfakcja ze zmieszania i płytkich oddechów, które sprezentowała mu Kyōran w ramach zaliczki przed wykonaniem zleconego mu zadania. W końcu chciała, żeby kogoś dla niej zabił... a może chodziło tylko o wyśledzenie i obserwację? Mając przy ustach jej zgrabne paluszki zapominał o całym świecie.

Kobiety wiedziały jak zawrócić w głowie nawet demonowi.

- Huhu. Myślałem, że tobie również się podoba, a ty to traktujesz jak zwyczajną wymianę? Ranisz mnie Kyōran - stwierdził obolałym głosem, ocierając się policzkiem o bok jej stopy. Widział, że walczyła z obrzydzeniem, widział jak wbijała palce w cokolwiek co miała pod sobą. Może chciała, żeby czas szybciej płynął, ale on wcale się nie śpieszył.

Musiał zdążyć jedynie przed świtem, a do tego było jeszcze kilka godzin.

- Regularność sprawi, że zaczniesz to traktować jak obowiązek. I do tego przykry obowiązek, coś co musisz jedynie odwalić, aby mieć z głowy kolejne zlecenie. Więc może to ja zapytam... co jeszcze powinienem zrobić, żeby ci się spodobało? Dopiero wtedy nasza znajomość ma sens. Ile jeszcze chcesz udawać, że to tylko suchy biznes? - zaśmiał się rubasznie, siadając wygodniej na przeciw jej skulonej sylwetki. Przestał na moment bawić się jej stopą i założył ją sobie na drugi bark. W takiej pozycji znacznie ciekawiej było prowadzić rozmowy. - A ile twoim zdaniem jest warta moja praca? Może sama mi coś zaproponujesz, skoro już wiesz, w jaki sposób lubię zajmować sobie czas?

Sam już nie wiedział co podobało mu się bardziej. To, że faktycznie mógł jej dotykać, a ona po prostu się temu poddawała, czy ta niechęć na jej twarzy, gdy zdała sobie sprawę, że wpadła w niezłe bagno. Ale czego się nie robi dla sukcesu, prawda?

Re: Mirai — Nie Kwi 02, 2023 7:09 pm

Co jeszcze powinienem zrobić, żeby ci się spodobało?
Opuściła lekko brodę, wbijając w mężczyznę przenikliwe spojrzenie. Co jeszcze? A czy robił cokolwiek poza ofertą zabicia członków jej rodziny? Wykorzystywał przeciwko niej jej największe słabości i wciąż uważał, że powinno było ją to radować? Brzydziła się tym wszystkim; brzydziła się dotykiem ich ciał o wiele bardziej niż myślą o wydaniu wyroku na własnego ojca oraz rodzeństwo. Nie wykluczała, że wielu kobietom sytuacja ta nie tylko by się podobała, ale i im schlebiała. Dla Uesugi jednakże był to moment, w którym zaczęła uświadamiać sobie popełnione w międzyczasie błędy. A jednym z tych największych była wiara, że dla siedzącego przed nią demona wystarczającą zapłatą za jego niechlubną, choć dla niego raczej satysfakcjonującą działalność będą rzadkie dobra materialne.
Wtem, wpadła na pomysł.

Re: Mirai — Sro Kwi 19, 2023 10:12 am

Oniki wykręcił oczami. Nagła zmiana nastawienia Kyoran była aż nader oczywistą oznaką, że kobieta dość niewprawnie wstąpiła w sferę perfidnych kłamstw. Zatrzymał na niej wzrok, słuchając jak wymyśla na poczekaniu powody swojej niechęci. Jakby ta musiała być poparta na fundamencie jakiejś traumy. Pokiwał głową ze zrozumieniem, ale jego spojrzenie mówiło co innego.

- Nie sądziłem, że aż tyle dla ciebie znaczę - zakpił, w ten sam dziecinnie kłamliwy sposób. Ale skoro Uesugi założyła, że Oniki tak łatwo kupi jej łgarskie teksty, to musiała grać swoją rolę w tej historyjce. Nawet jeżeli demon otwarcie sobie z niej żartował. Jej posunięcia były gratisem, na którym wcale nie liczył. Co innego wymusić na ofierze pewne zachowania, a co innego gdy ona sama zaczyna inicjować pewne gesty.

Uśmiechnął się kącikiem ust, tym, w którym nagromadziło się trochę krwi z jej palca.
- Oczywiście, mogę Ci to wszystko obiecać. To niewiele dla demona, ale skoro dla ciebie ma to takie duże znaczenie... - Schwycił jeszcze jej umykająca dłoń i przesunął usta po grzbiecie w kilku przelotnych pocałunkach. Diabelskie oczy skrzyżowały się z jej spojrzeniem. - Obiecam ci to, ale wprowadzisz mnie na dwóch Uesugich jako swojego kochanka - zażądał niewinnym tonem. - Jesteś szlachcianką, ojczulek na pewno nie odmówi. Komuś o tak wysokiej pozycji w społeczeństwie przysługują pewne przywileje. Poza tym skoro wasz dom czci demonicznego pomiota, nie musisz nawet ukrywać mojej prawdziwej natury. Nie musisz nawet otwarcie przyznawać, że spędzamy ze sobą noce. Wszyscy i tak będą wiedzieć, nawet gdybyś nazwała mnie publicznie swoim prywatnym nauczycielem gry w shogi.

To tyle. Padła ostateczna propozycja. Po tym przyjdzie czas na działanie. Prośby kobiety były tylko pretekstem, bo Akujin tak czy inaczej chętnie wszystkich ich pozbawiłby życia.

Re: Mirai — Sob Kwi 29, 2023 8:23 pm

Na krótką chwilę odwróciła wzrok, zaraz po tym wracając spojrzeniem do Akujina. Nie przywykła do tego, że ktoś jej nie wierzył, a łatwość oszukiwania osób z jej dworu sprawiała, że Uesugi chyba rozleniwiła się pod tym kątem; a przynajmniej tak sobie to tłumaczyła, kiedy zrozumiała, że demon nie uwierzył w jej historyjkę o napastliwym ojcu. Powód jej niechęci do rodziciela nie leżał daleko od tego oszustwa, ale czy ten argument byłby bardziej przekonujący?
Wypuściła powietrze nosem, z pokorą przyznając, że ją rozgryzł.
Już chciała zabrać dłoń, kiedy mężczyzna zatrzymał ją i obsypał pocałunkami. Przygryzła policzki od wewnątrz, po prostu przyzwalając na to; niewiele mógł zrobić, aby sprawić, że poczuje się jeszcze bardziej brudna niż dotychczas. Chciała wierzyć, że odnajdywała się w tej nowej, obrzydliwej rzeczywistości. Dla Kyōran trudne było akceptowanie wizji, że być może kiedyś będzie musiała zmusić się do gorszych czynów, aby osiągnąć swój cel.
...ale wprowadzisz mnie na dwór Uesugich jako swojego kochanka.
Zamrugała kilka razy, rozchylając przy tym usta i wydając z siebie przeciągły dźwięk braku pomysłu na odpowiedź. W końcu zamknęła je i oblizała.
— Wciąż jestem zaręczona — upomniała. Nie była to odpowiedź przecząca, jedynie informacja, którą chciała, aby Akujin miał z tyłu głowy. W związku ze słowami mężczyzny a propos wspólnego spędzania nocy, twarz szlachcianki zaczerwieniła się. — W porządku. Wprowadzę cię jako bliskiego mi archeologa, z którym współpracuję — oznajmiła, wstając i poprawiając swój strój, a na stopy zakładając obuwie. Zaschniętą krew z ugryzień nawilżyła śliną i wytarła w materiał swojej szaty. — Udostępnię ci jeden z domów.
Ludzie na dworze znali ją; bardzo sporadycznie spędzała czas z mężczyznami innymi niż ci, którzy zajmowali się jej bezpieczeństwem. Kiedyś przypadkiem usłyszała dwie służki plotkujące jakoby Kyōran miała preferować kobiety, bo zazwyczaj nimi się otaczała jednak nigdy do jej uszu nie dotarły rozmyślania odnośnie poszukiwania kochanka. Nie wykluczała, że Akujin miał rację i takie plotki pojawią się przez jego obecność ale nie miała co do tego aż takiej pewności. Wierzyła po prostu, że tak się nie stanie.
Zbliżyła się do drzwi, jeszcze ich nie otwierając.
— W takim razie owocnych poszukiwań, a ja zajmę się dworem. — Przymknęła oczy, otwierając je w tym samym czasie, co drzwi. — Pamiętaj o obietnicy.

z/t x2

Re: Mirai — Wto Wrz 05, 2023 10:56 am

W teorii to był tylko patrol, który miał być jej wymówką powrotu do domu. Za dnia chciała sprawdzić nastroje mieszkańców, ich poczucie bezpieczeństwa, kiedy praktycznie koegzystowali z demonami, czcząc ich niczym bóstwa. Tym samym spacerowała uliczkami Osaki, napotykając jak zawsze pełen ludzi bar. Trzy miejsca były z pewnością niewystarczające, ale to nie powstrzymało silnych mężów przed ustawianiem się w kolejki, a później posilania się w pozycji stojącej. Przez krótki moment wpatrywała się w nich z lekkim uśmiechem, kontemplując, czy może sama się nie skusi. To była dobra chwila na zrobienie sobie "przerwy", zanim z powrotem będzie wędrowała dalej, osłaniania przed widokiem ich za pomocą stożkowego kapelusza wykonanego z cienkiej słomy.
Stanęła na końcu, powoli obserwując swoje otoczenie, patrząc na tych, którym się poszczęściło, aby zasiąść przy ladzie. Jeden z nich prawdopodobnie długo będzie zagrzewał swoje miejsce. Dwie miski mu nie wystarczyły, a teraz dokańczał trzecią. W końcu, odstawił ją na bok i rzucił - Dokładkę, proszę! - ludzie się śmiali z rosłego chłopa, ale mogła w duchu przyznać, że prawdopodobnie chcieli, aby skończył i poszedł w inne miejsce.
Odwróciła głowę, pochylając ją w dół, aby starannie ukryć swoje oblicze. Rude włosy były wystarczająco długie, aby rzucały się w oczy. Splecione teraz w warkocz, może wyróżniały się mniej, ale mogła przyznać... Dalej promieniała na tle tych wszystkich osób o czarno-brązowych barwach. Jeszcze, tego brakowało, aby ktoś krzyknął - Hryuu Yona! - i musiałaby, stąd odejść. Szczęśliwie nikt jej nie zaczepił, więc i porcję udonu przyjęła z wdzięcznością.
Nie zamierzała stać, jak pozostali. Zwróciła się ku wyjściu, aby przysiąść pod drewnianą ścianą - Wybranie tego kimona nie było dobrym pomysłem... - powiedziała do siebie w myślach, spoglądając na szaro-brunatną krój sięgający do kostek. Niefortunnie już zdążył się zakurzyć od unoszącego się na drodze pyłu i brudu ziemi. Ostatecznie ułożyła posiłek na udach i rozerwała pałeczki. Trzymając zgrabnie miskę w jednej dłoni, jadła powoli, delektując się bogatym bulionem dashi.
Przerwała dopiero wtedy, gdy zobaczyła niezdecydowanego przechodnia. Uniosła nieznacznie głowę, co by spojrzeć na połowę męskiej twarzy i opuściła spojrzenie na w stronę dryfującego grzyba - Kolejka może się wydawać straszna, ale warto. Miejsce szybko się nie zwolni, a przynajmniej tamten panicz o to zadba - wskazała pałeczkami w stronę środka, gdzie siedział największy głodomór, jakiego Osaka kiedykolwiek widziała - Jeśli nie lubisz stać, tutaj na dole jest pełno przestrzeni, choć chyba nie wszyscy to odkryli - powiedziała z przekąsem, wracając do swojego posiłku. Wszak chciała jedynie rzucić radą, niezależnie od tego, czy była pomocna, czy też naprodukowała się niepotrzebnie.

Re: Mirai — Wto Wrz 12, 2023 11:10 pm

Podczas swoich podróży po Japonii, Ryujinzawsze lubił nieco zboczyć z głównego celu - jakim były interesy, aby zająć próbowaniem lokalnych przysmaków. Był miłośnikiem dobrej kuchni- lubił zjeść dużo i dobrze. gdyż jego apetyt był serce, które wkładał w swoją pracę. Przez większość czasu zajmował się kowalstwem w w Yonezawie, gdzie w zasadzie nie ma miejsca na jakąkolwiek kulinarną eskplorację, co najwyżej samodzielne eksperymentowanie w kuchni. Jednak co jakiś czas potrzebował dostarczyć coś brakującego w kwestii narzędzi i towarów kowalskich, i wtedy wyruszał w podróż po różnych zakątkach kraju, by zdobyć niezbędne rzeczy. Tym razem postawił stopę w wspaniałym mieście Osaka, i choć głównym celem jego wizyty były sprawy biznesowe, to nie mógł się oprzeć okazji do prowadzenia badań kulinarnych w międzyczasie.

Miejsce, do którego kierował się w Osace, było mu dobrze znane z wcześniejszych wizyt. Suiren było malutkie, zatłoczone i niewygodne pod względem przestrzeni, ale jedzenie było oferowało odpowiednie kulinarne ukojenie, a to wszystko za całkiem lekkie pieniądze. W jego pamięci wciąż wyraźnie tkwił smak lokalnych makaronów, co stanowiło dodatkowy powód aby zajrzeć do tego miejsca ponownie i zbadać, czy może coś się tutaj zmieniło w międzyczasie.

Jak się okazało, zupełnie jak dawniej, nie było tu miejsc do siedzenia. Mimo to, Ryujin się nie zniechęcił i ustawił się w kolejce, która była dość długa, więc trochę musiał poczekać na swoją kolej. Kiedy nadeszła jego kolej, zamówił makaron dnia, który wkrótce znalazł się w jego silnych, kowalskich rękach.

Bulion w misce był gorący jak piekło, a aromatyczne przyprawy unoszące się z niego pobudzały zmysły. Zapach również był całkiem zachęcający. Ryujin zapłacił za swój posiłek i spróbował znaleźć sobie jakieś wolne miejsce, aby opróżnić michę z jej smacznej zawartości. Jego poszukiwania skończyły się na znalezieniu odrobiny wolnej przestrzeni tuż obok czerwonowłosej dziewczyny. Postanowił tymczasowo przywłaszczyć sobie ten fragment podłogi, usiadł niemal identycznie jak dziewczyna, która przykuła jego uwagę, wziął pałeczki do ręki i zaczął delektować się swoim posiłkiem. Ze smakiem siorbał gorący bulion i energicznie wciągał makaron, biorąc pokażne kęsy. Ale jego oczy były zwrócone ku dziewczynie, a konkretnie przyglądał się a to jej włosom, a to jej kimonu. Przyglądał się jej zdecydowanie mało subtelnie, mogła od razu złapać, że wyraźnie wzbudziła jego ciekawość. Obie te rzeczy mocno wyróżniały ją z tego dość przeciętnego tłumu. Kiedy już trochę napchał do swojego brzucha, zrobił sobie małą przerwę, aby się nieco poscjalizować.
- Co taka laska jak ty wciąga makaron na podłodze wśród spoconego plebsu? Nie znalazłaś sobie nic ciekawszego? - zaczął z śmiałym pytaniem, z małym błyskiem w oku.

Re: Mirai — Wto Wrz 19, 2023 12:29 am

Nie umknęło jej uwadze, że mężczyzna, któremu jeszcze niedawno sypała radami, teraz zajął przestrzeń obok. Nowe towarzystwo nie przeszkadzało jej bardzo, o ile potrafiło się zachować. W ten sposób w ciszy poruszała pałeczkami, pakując do ust kolejne kłębki makaronu. Jej policzki w pewnym momencie zapełniły się i pewnie, gdyby ktoś zajrzał pod kapelusz, zobaczyłby młodą kobietę przypominającą bardziej chomika, niż samuraja. Niemniej nie przejmując się prezentacją, powoli przeżuła jedzenie, opierając się o trwałe deski budowli. Ukradkiem spojrzała w stronę ziemi, myśląc, iż może znajdzie pod ręką czarkę z herbatą - Powinnam pomyśleć o piciu, biorąc udon - skarciła się w myślach, chwytając dłońmi za naczynie. Po przyłożeniu go do ust, zaczęła się delektować soczystym bulionem - jedyną nadzieją na ugaszenie rosnącego pragnienia.
Niemal opróżniła całość, gdy usłyszała jego słowa. Instynktownie chciała odwrócić głowę i spojrzeć mu w twarz, zobaczyć jak wyglądał, jakie emocje były wypisane na jego buzi. Szczęśliwie, nawet nie drgnęła, patrząc w stopy przechodniów - Plebsu? - zwróciła najpierw uwagę na dobór jego słów, tak niepoprawny w jej wizji świata. Mogła być samurajem, ale nie patrzyła z pogardą na niższe klasy, ni nie zazdrościła szlachcie. Starała się nie dyskryminować, nie w świecie, gdzie demony egzystowały obok nich. W konsekwencji nawet nie ukryła chłodu, którym emanowała.
- Jest wiele dobrych miejsc w Osace. Ta, jednak nie bez powodu jest popularna - zawiesiła na moment głos, odkładając miskę obok - Nie miałam wiele czasu, to miejsce było po drodze. Czasami nie powinno się walczyć z głodem - rzuciła półżartobliwie na koniec, uśmiechając się do samej siebie - Tyle o mnie. Co z Tobą? Czemu postanowiłeś zjeść tutaj, skoro tyle tutaj tego spoconego plebsu - specjalnie użyła jego słów, połowicznie by zaleźć mu za skórę, a z drugiej strony, aby mu uzmysłowić, jak to dla niej zabrzmiało.
Uniosła ręce do góry, rozluźniając napięte mięśnie. Powoli zbierała się, aby ruszać dalej w drogę. Czy on poszedł, by za nią? Po raz ostatni sięgnęła do jedzenia, chcąc mieć to za sobą. Gdy tylko nic z posiłku nie zostało, oblizała usta, unosząc lekko ciało do góry. Jeszcze nie wstając, a kucając - Czasami lepiej jest pomyśleć przed otworzeniem ust, bardziej agresywne osoby przystawiłyby Ci za obrazę nóż do krtani lub ... gorzej - wyszeptała słodkim głosem, lekko pochylając się w stronę jego ramienia. Następnie zgrabnie wstała, trzymając miskę z pałeczkami w środku w jednej dłoni, a drugą trzymając za stożkowy kapelusz.

Re: Mirai — Czw Wrz 21, 2023 7:44 pm

Ciepło i intensywny zapach ludzkich ciał, jak i gorący rosół rzeczywiście potrafiły przytłoczyć każdego nieprzyzwyczajonego do takich klimatów. Wystarczyło kilka minut wśród głodującego tłumu, żeby to poczuć. Ryujin wziął kęs chashu z podekscytowaniem. Smakowało tak dobrze, jak się spodziewał - doskonale przygotowane i przyprawione. Oblizał usta, by upewnić się, że ani odrobina tego smaku nie pójdzie na marne. Tajemnicza dziewczyna, którą zaczepił, odpowiedziała na jego pytanie, ale niekoniecznie w sposób, który się spodziewał:

"Co jest, potrzebujesz słownika czy co? - No spójrz na siebie, dziewczyno - z twoją klasą na pewno możesz pozwolić sobie na coś bardziej wykwintnego niż to... prawda?" Odpowiedział z nutką udawanej dezorientacji i znacznie więcej nieudawanej zuchwałości w głosie.

Zaczekał kilka sekund, patrząc na nią śmiertelnie poważnym spojrzeniem. Następnie wybuchnął śmiechem, klepiąc się w kolano.

"No już już, jaja sobie robię! Nazywam się Ryujin, miło mi poznać wojowniczkę po fachu" przedstawił się w swoim zwyczajowym stylu. "Czemu się tak ukrywasz pod kapeluszem? Wydaje mi się, że na pewno masz zadowolony wyraz twarzy, prawda? Jedzenie tutaj jest po prostu świetne" Po tych słowach zaczął pożerać zawartość swojej miski, oczekując na jej reakcję. Niestety, kiedy do niej dołączył, prawie już skończyła posiłek. Szkoda, że mógł przegapić doskonałą okazję do rozmowy i poznania kogoś interesującego. A może jeszcze się uda..?

Następnie odpowiedziała szczerym stwierdzeniem, że rzeczywiście, naprawdę dobrze smakuje jej jedzenie, co oczywiście w jego oczach było właściwą odpowiedzią. Zaznaczyła również, że żaden wojownik nie powinien sobie pozwolić na bycie głodnym. Trudno byłoby walczyć jednocześnie na dwa fronty z burczącym brzuchem i krwiożerczym przeciwnikiem.
Ciekawe ciekawe... wygląda na to, że jest w podróży. Może uda mi się dowiedzieć czegoś o niej więcej.

"Oczywiście, masz absolutnie rację, dziewczyno! Często odwiedzam to miejsce, kiedy tylko tu przejeżdżam. Uwielbiam takie duże miasta jak to, tyle rozrywki dookoła, tyle jedzenia, czyż nie?"

Jak doświadczony szermierz paruje ciosy swojego przeciwnika, tak ona skontruje jego prowokację swoimi słowami.

"Nie no, to są dobrzy ludzie, chociaż niekoniecznie żartowałem odnośnie zapachu, heheh... sam jestem też człowiekiem ciężkiej pracy, więc nie różnię się znacząco od nich. Za to Ty zdecydowania. Nie mogłem się oprzeć, żeby nie usiąść obok ciebie i zagadać" odpowiedział z psotnym mrugnięciem oczu.

Zamierzała zostawić go z pewnym ostrzeżeniem. Zgrabnie schyliła się nad jego ramieniem, odsłaniając swoją miłą twarz i czerwone oczy, takie same jak jego. Wyglądała na taką, co potrafi się zabawić w tą grę. Może powinien spędzić trochę czasu i iść za nią? Perspektywa spędzenia czasu razem na lekkiej pogawędce zdawała się być ciekawą odmianą od natłoku pracy, którą miał przez większość czasu. A tak miły dla ucha głos aż zachęcał, aby go posłuchać nieco dłuzej.

"Tak, niebezpieczni i nerwowi goście którzy za pierdnięcie utną ci głowę, bla bla bla, nie obchodzi mnie to. Potrafię zadbać o siebie sam" powiedział, patrząc jej prosto w oczy z uśmiechem, który mogłby roztopić serce każdego.

"Masz coś przeciwko, jeśli dołączę do ciebie na krótki spacer?"