Iwashimizu Hachimangū-ji

Iwashimizu Hachimangū-ji — Sob Lis 11, 2023 4:54 pm

Iwashimizu Hachimangū

Iwashimizu Hachimangū-ji zbudowana została w roku 859 i tak samo jak inne świątynie Hachiman jest w rzeczywistości kompleksem poświęconym zarówno kami, jak i buddyzmowi. Cesarz Seiwa nakazał ją zbudować na cześć wyroczni, w której bóg Hachiman wyraził pragnienie przebywania blisko Kioto, aby czuwać nad miastem i rodziną cesarską. Wizja ta została opowiedziana przez mnicha buddyjskiego Gyōkyō, mającego drugą wizję, która doprowadziła do wybrania lokalizacji Otokoyama, gdzie obecnie stoi świątynia.
wikipedia.org

Re: Iwashimizu Hachimangū-ji — Nie Mar 17, 2024 4:31 pm

17/03/1654

Kizu nie leżało po drugiej stronie kraju, więc Mori mogła pozwolić sobie na powrót do Tsurugi w ramach rekonwalescencyjnego odpoczynku. Świadomie jednak po rozstaniu z bratem obrała dla siebie inny kierunek; w zasadzie postawiła na jakikolwiek, byle, żeby ostatecznie trafić w miejsce skłaniające się bardziej ku Zabójcom, niż demonom. Starała się nie rzucać w wir walki tak długo, jak zabraniali jej tego medycy - w końcu lepiej zaczekać ile kazali niż wywalić się na twarz i musieć czekać dwa razy dłużej, bo się nie mogło usiedzieć w miejscu. To zazwyczaj było jedną z największych różnic między nią, a Ayumu.
Także mimo, że od dłuższego już czasu nie doznała żadnych zwidów, unikała zbyt częstego przebywania pośród zbyt dużej ilości Zabójców jednocześnie. Obawiała się, że jeżeli jej miraże wrócą to ze zdwojoną siłą, a wtedy ponownie uszkodzi jakiegoś Mizunoto. Raz na jakiś czas wracała do siedziby ale można było ją tam spotkać zdecydowanie rzadziej niż wcześniej. Na wszelki wypadek, żeby nie kusić losu.

Wcale nie przepadała natomiast za samotnością. Wybierała ją z konieczności, chociaż czuła się o wiele lepiej w towarzystwie jednej, może dwóch osób - nie więcej, bo tłumy także jej przeszkadzały. Póki jednak czuła się względnie dobrze i nic nie wskazywało na to, że miała spróbować innemu Zabójcy odrąbać głowę, postanowiła nie odcinać się dosłownie od wszystkich nieświadomych zagrożenia. W najgorszym wypadku może znowu zdąży rozbroić samą siebie.
Wymiana wiadomości przekazywanych krukami z niegdysiejszym towarzyszem kilkumiesięcznej podróży, zakończyła się decyzją o spotkaniu w Yawacie. Akurat oboje byli dość blisko, a i obecność Posterunku powinna była demotywować ich naturalnych wrogów od rozrabiania w okolicy.

Rozejrzała się po placu przed świątynią, po którym chodziło kilku pojedynczych cywili. Zadowolona z przyjemnej pogody, zajęła miejsce na schodach prowadzących do budynku. Oparła się łokciami o kolana, brodę wsparła na dłoniach i... szybko tego pożałowała, bo akurat nacisnęła sobie na miejsce, w którym jej udo było parę dni temu przebite. Ramię to wsunęła więc pod swój brzuch, twarz wspierając w całości na ręce opartą o drugą nogę. W ten sposób wypatrywała znajomej twarzy - jednej z niewielu, które potrafiły wymusić w niej uśmiech nawet w najgorszym nastroju.

Re: Iwashimizu Hachimangū-ji — Nie Mar 31, 2024 6:36 am

Akimitsu zdecydowanie w siedzibie Zabójców bywał o wiele częściej niż Mori. Po pierwsze, nie miał powodu by tego miejsca unikać; w przeciwieństwie do kobiety nie nękały go wizje czy obawy, że okażą się one śmiertelne dla jego towarzyszy. A po drugie - był zwyczajnie zbyt towarzyskim człowiekiem, żeby odmówić sobie nawet odrobiny interakcji z innymi członkami Korpusu. Życie nauczyło go wielu rzeczy i jedną z nich był fakt, że warto było dbać o relacje międzyludzkie, pielęgnując je z najlepszą intencją, powoli z biegiem czasu przekuwając w nierozerwalne więzy, gotowe przetrwać nawet najbardziej wymagające próby czasu.

Chętnie znajdował sobie partnerów do rozgrywek, albo dołączał się do innych zabójców, kiedy wychylali kolejne czarki sake, która miała pomóc zapomnieć o trudach podróży. Tak samo ochoczo dzielił z innymi kiseru, zarówno przyjmując fajkę od innych, jak i podając swoją dalej. A herbaty nigdy nie pił samotnie.

Teraz szedł wzdłuż bryły świątyni, sunąc pod podcieniami spokojnym, niespiesznym krokiem, w końcu docierając do centralnego wejścia i prowadzących od niego schodów, które opadały w dół. Oczy podążyły wzdłuż nich, przeskakując po schodkach, aż wreszcie natrafiły na znajomą sylwetkę, kulącą się na nich w oczekiwaniu. Spędził z zabójczynią długie miesiące podczas podróży, nie musiał więc patrzeć na jej twarz, by móc ją rozpoznać.

- Mori, jak dobrze cię widzieć - jego miękki, aksamitny głos, zachowany w niskiej tonacji, spłyną zza jej pleców, witając ją serdecznym brzmieniem, ale i też elegancką manierą z jaką obracał słowa. - Nie minęło aż tak wiele czasu, a ja mam wrażenie, jakby to były całe wieki. Powiedz mi proszę, zechcesz się przejść, czy może wolisz spocząć tu na dłuższą chwilę? - zatrzymał się na stopniu poniżej miejsca, gdzie siedziała, spoglądając na nią z miłym, spokojnym uśmiechem wymalowanym na twarzy, gotowy ruszyć w inne miejsce, z dala od schodów lub wręcz przeciwnie - przysiąść się obok niej.

Re: Iwashimizu Hachimangū-ji — Pon Kwi 01, 2024 11:55 am

Przyglądanie się ludziom pod świątynią w którymś momencie zaczęło być nużące, do tego stopnia, że wsparta o rękę zaczęła przysypiać, kiedy tylko przy mruganiu zamykała oczy. Dlatego, kiedy podczas "odcinania się" od rzeczywistości usłyszała swoje imię, drgnęła nerwowo, prawie, że podskakując na siedząco. Dłoń automatycznie przesunęła się w kierunku, w którym normalnie mogłaby sięgnąć po topór, z tym, że gdyby tym razem wykonała pełen ruch, to i tak napotkałaby jedynie powietrze - całość oręża znajdywała się aktualnie na jej plecach.
W międzyczasie także przebudzony umysł zaczął łączyć kropki, uświadamiając Nishiōji, że nie miała do czynienia z wrogiem, a jego kompletnym przeciwieństwem - sojusznikiem, który kilka miesięcy temu uratował jej życie. Dlatego kiedy zwróciła się twarzą do Uguisu, powitała go szczerym uśmiechem maskującym wcześniejszy odruch.
— Z wzajemnością — odparła, ostrożnie podnosząc się do pionu. Wypuściła powietrze nosem w rozbawieniu, kiedy uświadomiła sobie, że ich własne różnice wzrostu zostały dodatkowo pogłębione tym, że znajdywała się kilka schodków niżej. — Przynajmniej tym razem widzimy się w nieco milszych okolicznościach. — Nieśmiało uniosła kąciki ust do góry; powiedzieć, że po prostu była mu wdzięczna, byłoby znacznym niedopowiedzeniem.
Przełknęła ślinę i odetchnęła cicho, dalej nie mogąc przyzwyczaić się do sposobu, w jaki Uguisu się wypowiadał. Spędzili ze sobą tyle czasu, a jednak dalej wydawało jej się to coś absolutnie abstrakcyjnego.
— Trzy dni temu przebito mi nogę — westchnęła z przesadzonym wyrzutem, ostrożnie podnosząc się ze schodka. — Ale chyba dam radę iść — dodała z zawadiackim wyrazem twarzy, wskazując ręką na ścieżkę wokół świątyni; tę, którą mogli w tym momencie obrać, ale także tę, którą sama w to miejsce dotarła. Schodząc utykała nieznacznie podczas przenoszenia ciężaru ciała z jednej nogi na drugą, jednak w ogólnym rozliczeniu nie wydawała się być nadmiernie ograniczoną podczas ruchu. — A ty jak się bawiłeś przez ten czas? Zaproszono cię już do śpiewania na dworze sioguna? — spytała, łącząc dłonie za plecami. W najmniejszym stopniu nie pomyślałaby, że miała do czynienia z kimś spokrewnionym z władcą, chociaż sposób mówienia i cała otoczka jej towarzysza bardzo by temu sprzyjała. — Z resztą, co cię w ogóle przywiało w tę okolicę? Zlecenie, czy spontaniczny patrol?

Re: Iwashimizu Hachimangū-ji — Sob Kwi 06, 2024 7:27 am

Uśmiechnął się lekko, do siebie i krótko, widząc jej chwilowe zagubienie, zanim umysł rozbujał się na tyle, żeby skojarzyć z kim w ogóle miała doczynienia. Ale jednocześnie czuł smutek, widząc jak mimowolnie, w pierwszym odruchu ręce poruszają się szukając najpewniej broni. Sam był człowiekiem tak samo łagodnym, jak i spokojnym, i kiedy przychodziło mu spędzać czas w towarzystwie zabójczyni metalu, miał wrażenie że są swoimi skrajnymi przeciwnościami.

Jego uśmiech pojawił się znowu na twarzy, kiedy kobieta wreszcie podniosła się i spojrzała na niego. Akimitsu często uśmiechał się w ten grzeczny, wyuczony sposób jakim posługiwali się szlachcice, ale przy odrobinie szczęścia i spędzenia z nim odpowiedniej ilości czasu, można było się nauczyć tych drobnych detali, które zmieniały się w tym wyrazie, kiedy był on szczery. A Mori jego zdaniem, zaliczała się właśnie do takich osób. Widząc też, że chce się podnieść, wyciągnął w jej stronę dłoń, oferując wsparcie w tym dość trudnym zadaniu, biorąc pod uwagę jej rany.

- Każde okoliczności spędzone w twoim towarzystwie można uznać za miłe - kiwnął głową, jakby ten drobny gest miał tylko uzmysłowić jej wagę właśnie wypowiedzianych przez niego słów. - Powinnaś odpoczywać - rzucił, ale w jego głosie nie było ani grama nagany. Tylko troska, którą z łatwością dało się zobaczyć także w jego oczach. - Prawie - zaśmiał się krótko. - Może nie śpiewać, ale powoli kieruję się w tamtą stronę. W te rejony skierował mnie patrol, jednak powoli podążać będę dalej na północ, do Edo. Mam się tam spotkać z rodziną na dworze. Czeka mnie parę obowiązków, ale miejmy nadzieję, że i radości. A ty masz jakieś wielkie plany na to gdzie się stąd udasz?

Re: Iwashimizu Hachimangū-ji — Nie Kwi 07, 2024 1:22 am

Skorzystała z propozycji pomocy przy wstawaniu, ujmując wyciągniętą w jej kierunku dłoń. Skinęła głową z wdzięcznością, lecz moment później towarzyszący temu wyraz twarzy ustąpił nieznacznemu zakłopotaniu - słowa Uguisu, chociaż pospolicie uprzejme, całkowicie zbiły z pantałyku nieprzyzwyczajoną nawet do tak drobnych życzliwości kobietę.
— Bo się zarumienię — westchnęła, próbując ukryć swoją nieporadność pod maską rozbawienia i ostatnich pokładów pewności siebie. — Pomyślałabym, że po tych naszych "wakacjach" to wystarczy ci mnie na resztę życia — dodała żartobliwie, odwracając wzrok w przeciwnym kierunku. Przez głowę od razu przeszło jej kilkanaście myśli odnośnie tego, jak mogła tę relację zepsuć - jak w swoim odczuciu robiła ze wszystkimi innymi. — Doceniam, że przyjechałeś. — Wróciła spojrzeniem do rozmówcy. — To nie zawsze jest takie oczywiste — mruknęła ciszej, ruszając w dół schodów.
Przemiana Sendo, zniknięcie Kireia, a nawet decyzja Taigi o samodzielności - chociaż to ostatnie jeszcze nie musiało oznaczać odcięcia się podobnego tym pierwszym, Mori obawiała się utraty kolejnej ważnej więzi w tak krótkim czasie. Próbując jednak nie pogrążyć się w negatywnych myślach, kiedy jako pierwsza zeszła ze schodów, obejrzała się na towarzyszącego sobie mężczyznę i zaczepnie oraz całkowicie niepotrzebnie pokazała mu ruchem głowy, aby się pospieszył.
Jak duże były szanse, że przynajmniej tej znajomości nie zepsuje? Uguisu widział ją już w różnych stanach, ale jeszcze nie w tym najgorszym.
— Po śmierci odpocznę — żachnęła się, chociaż na samą myśl o kresie swojej egzystencji robiło jej się słabo. — Z resztą, co ja bym miała robić, odpoczywając? Przewracać się z boku na bok, próbując przy tym nie zgnieść łasicy? — Zaśmiała się krótko na samą myśl o zwierzęciu unikającym jej zaspanego ciała. — Czy popijać herbatę podczas gry w shogi, kiedy będę wspominać te wszystkie momenty, w których chciałam ci urwać łeb za ogranie mnie kolejny raz z rzędu? — Szturchnęła rozmówcę łokciem w bok. — Niech cię szlag, Uguisu...
Kiedy nawiązywała do sioguna, nie spodziewała się odpowiedzi niewiele odstającej od jej dowcipu. Zamrugała zaskoczona, wychylając się lekko w próbie skrzyżowania spojrzeń z przyjacielem.
— Pierdolisz — wyrwało jej się. — Nie chwaliłeś się, że masz tam rodzinę! Wolno mi spytać, jakie to obowiązki czekają mojego kompana w takiej okolicy? Tym bardziej, jeżeli nie chodzi o występy artystyczne? Hodowla ptactwa? — zachichotała na samo wspomnienie chwili, w której skrzydlate zwierzę inne niż ich kruki postanowiło niegdyś zająć miejsce na ramieniu mężczyzny.
Zapytana o swoje plany, ułożyła usta w podkówkę, jednocześnie wzruszając ramionami.
— Znasz mnie. Jak nie dostanę wkrótce kolejnego zlecenia to pewnie wrócę sabotować demony pod swoim domem.

Re: Iwashimizu Hachimangū-ji — Czw Kwi 18, 2024 2:01 am

— Myślę, że oczywistość zależy od tego o kim mowa. Chociaż może faktycznie w naszym zawodzie wszystko jest mniej pewne — rzucił jeszcze miękko, schodząc obok niej po schodach i tempo swoich kroków dostosowując do jej kuśtykania.

Uśmiechnął się do niej lekko, kiedy kiwnęła na niego głową, niby to zachęcając do przyśpieszenia, jakby to on był tutaj tym, który zwalniał ich tempo. Tokugawa znał posmak straty bardzo dobrze, ale nigdy nie uważał, że w jakikolwiek sposób zniechęcało go to do obcowania z innymi, czy prób pogłębiania powierzchownych więzi. Uwielbiał ludzi i coś takiego zwyczajnie stałoby w opozycji do samego jestestwa jego natury. Ich razem spędzone 'wakacje' w żaden sposób więc nie były traktowane przez niego jak coś, co raczej powinien utożsamiać ze znakiem od losu, by od Mori odstąpić na dłuższy czas, lub jak to ładnie określiła 'na resztę życia'.

— Po śmierci nie będzie już od czego odpoczywać. Nie mówiąc już o tym, że przy braku odpoczynku, szybciej zapędzisz się na tamten świat, a to byłoby wielką stratą — pomimo tego, że uśmiechnął się w odpowiedzi na jej żartobliwe słowa, jego głos był całkiem poważny. Odnosił czasem wrażenie, że Korpus posiadał jakąś magnetyczną siłę, która ciągnęła do siebie zwyczajnych samobójców, którzy jednak pragnęli swojej śmierci nadać jakiekolwiek znaczenie. Nie rozumiał tego, tej siły która kazała odrzeć swoje ciało z resztek komfortu i zmuszała do łamania go na nowe sposoby, nie dając odpowiedniego czasu na chociaż odrobinę poprawnego wytchnienia. — Akurat herbata podczas gry w shogi nie brzmi wcale tak źle. Dla mnie nawet całkiem zachęcająco. Nie martw się, jeszcze trochę i odkryjesz wszystkie moje tajemnice podczas rozgrywek, a potem pozostanie ci już tylko wygrywać.

— Na tyle naglące niestety, bym zmuszony był na nie odpowiedzieć. Moje serce raduje się na perspektywę zobaczenia moich bliskich, jednak myśli wciąż krążą wokół spraw Korpusu. — rzucił wymijająco, splatając dłonie za plecami. — Chociaż myślę, że w Edo znalazłby się ktoś, kto z przyjemnością zainteresowałby się moimi latającymi przyjaciółmi. A ty, kiedy już wydobrzejesz, gdzie zamierzasz się udać? Gdzie zawieje misja od Korpusu czy może masz własne plany?

Re: Iwashimizu Hachimangū-ji — Pią Kwi 26, 2024 12:05 pm

Uśmiechnęła się delikatnie na słowa Uguisu odnośnie jej szybszego przejścia na tamten świat, chociaż odnośnie nazwania tego "wielką stratą" miała inne zdanie.
— O tak, z całą pewnością — wyrwało jej się ciszej, kiedy jej myśli powędrowały do Ryōty i Tsuru, gdzie o ile siostrze może byłoby jeszcze nieco żal starszej krewnej, ale - szczególnie po tym, co ostatnio jej zrobiła - na pewno także odetchnęłaby z ulgą na myśl, że jej związek z bratem był bezpieczniejszy. Po swoim bliźniaku natomiast nie spodziewałaby się niczego innego niż otwarcia wiekowego sake dla uczczenia klęski konkurencji, która w praktyce tą konkurencją być nawet nie zaczęła.
Nie martw się, jeszcze trochę...
— Przecież ja nie odkryłam ani jednej! — podniosła głos tak, że niemalże pisnęła. Gry tego typu nigdy nie były rozrywką, w której się odnajdywała. — Naśmiewasz się ze mnie. — W wyrazie zmęczenia, przejechała otwartą dłonią po twarzy. — Dupek.

— Ale się z ciebie służbista zrobił! — podłapała rozbawiona przywiązaniem mężczyzny do Korpusu, ignorując fakt, że nie uzyskała odpowiedzi na zadane moment wcześniej pytanie. — Jakbym słyszała Hashirę. Nie chwaliłeś się, że obrałeś sobie nowy cel. — Zaczepnie pochyliła się w jego kierunku, czego pożałowała, gdy uszkodzona noga w połączeniu ze zmianą środka ciężkości doprowadziły ją do utraty równowagi. Zamachała nerwowo rękami, dzięki czemu zatoczyła się, ale nie wyciągnęła na ziemi. — Co będę robić, jak wydobrzeję? Chyba ze szczęścia pójdę pobiegać — sarknęła z wyrzutem odnośnie swojego aktualnego stanu. Aktywności fizyczne nie były jej pasją i zajmowała się nimi tylko z zawodowego przymusu, dlatego takie hasła rzadko kiedy padały z jej ust.
Poklepała Uguisu po ramieniu, wzdychając cicho.
— Nie martw się, Korpus nie zawali się przez chwilę twojej nieobecności. W razie czego, będę się napierdalać za nas oboje. — I jakby na podkreślenie prawdziwości swoich słów, naciągnęła cięciwę wyimaginowanego łuku, pojedynczo cmokając ustami podczas zwalniania równie wymyślonej strzały. Komizmu sytuacji dodawał fakt, że oba "przedmioty" trzymała samymi końcówkami palców, jakby robiła to z delikatnością, o którą nikt by jej w życiu nie podejrzewał. — To wiesz, tak w ramach odpoczynku — dorzuciła lekkim tonem, zupełnie, jakby już zapomniała, że chwilę wcześniej prawie wywróciła się przez zwykłe pochylenie podczas spaceru. — Nie chcesz wpaść do Osaki w drodze powrotnej?