Początek obecnego roku. Gdzieś w okolicach Kioto

Leżąc na boku nie myślała o niczym konkretnym. Nagie ciało przykryte jedynie do bioder cieniutką warstwą materiału. W delikatnym świetle palących się świec każda z odkrytych blizn po ugryzieniach lśniła lekko odznaczając się na ładnie zarysowanej kobiecej figurze. Oparła głowę na zgiętym przedramieniu wpatrując się pustym wzrokiem w jakiś punkt przed sobą. Druga dłoń wisiała w dół wystając poza krawędź niewielkiego łóżka, jakie dzieliły. W jej smukłych palcach tliła się dogasająca fajka, którą nie paliła już od jakiegoś czasu. Musiała leżeć tak już dość długo, bo ręka powoli drętwiała wygięta w nienaturalnej pozycji. Nie chciało jej się jednak ruszać. Czuła ciepło innego ciała tuż za swoimi plecami. W końcu obydwie przemokły do suchej nitki na ostaniej misji, jaką wykonały jeszcze tego wieczoru. Teraz leżąc w niewielkim pokoju na piętrze pobliskiej karczmy musiały wyschnąć z ciuchami powieszonymi obok drzwi, żeby z samego rana każda wyruszyła w swoim kierunku.

- Wolałabyś czasem zginąć podczas misji? - Rzuciła niby od niechcenia nawet nie wiedząc, czy dziewczyna już nie spała. Westchnęła cicho odkładając zgaszoną fajkę na niewielki metalowy talerzyk służący jej za popielniczkę. Odwróciła się w końcu przodem do Miyohime decydując się na pewnie bezskuteczną próbę zaśnięcia. Powinna była wypocząć po ostatniej walce. Obity fioletowymi siniakami bok odzywał się przy każdym ruchu. Starała się go zignorować, w końcu nie był poważną raną.

Obudził ją brak czucia w ręce - tej, którą jeszcze miała. Spała na brzuchu, przyciskając kończynę tak długo, że z tej całkowicie odpłynęła krew. Z bolesnym grymasem wymalowanym na twarzy obróciła się na bok i próbowała poruszyć dłonią, czekając, aż będzie w stanie zrobić to bez uczucia wbijanych w nią igieł.
Westchnęła bezgłośnie i obejrzała się najpierw na przysłonięte okno, a potem na śpiącą obok koleżankę. Lekki uśmieszek mimowolnie wykwitł na ustach Tokugawy; "zaciągnęła" Shirei do łóżka, nawet się do niej nie przymilając! Wystarczyły deszcz i oblężona przez imprezujących w dole biesiadników - został wolny jeden, jedyny pokój, a przecież (standardowo) niczym zdrożnym nie było, aby kobiety spały razem.
Co nie zmieniało faktu, że otwartość białowłosej zrobiła wrażenie nawet na Miyohime. Z szacunku do niej nie planowała rozbierać się do naga nawet z przemoczonej bielizny, a jednak ta uprzedziła ją w tej czynności. Tak więc teraz schły i wypoczywały po misji w takim stanie, w jakim bogowie je stworzyli.
Miarowy oddech kobiety informował Czterooką, że ta zasnęła. Ostrożnie wstała, żeby skryć się za parawanem i dokonać nad wiadrem podstawowych ablucji; dawno nie spędzała nocy w tak cywilizowanym miejscu.
Po osuszeniu ciała wróciła pod pościel. Ułożona na plecach czuła na swoim boku ciepło obecnej Shirei. Z przyjemnością wpatrywała się w jej sylwetkę, delektując widokiem. Rany po ugryzieniach były w jej opinii intrygującym smaczkiem. Bardzo chciała ich dotknąć, ciekawa faktury niewyleczalnej blizny.
Wolałabyś czasem zginąć podczas misji?
Tokugawa uniosła brew. Myślała, że śpi.
— Skąd takie pytanie? — spytała lekkim tonem. Widząc, jak kobieta się obraca w jej kierunku, przeniosła wzrok na sufit i przymknęła oko. Nie musiała wiedzieć, że chwilę temu tak bezczelnie taksowała ją wzrokiem. W stosunku do innych Zabójczyń wypadało zachować chociaż powierzchowny szacunek. — Nie, nie wolałabym. Wręcz przeciwnie - jak na to, ile mnie w życiu spotkało to chyba dość kurczowo się go trzymam — odpowiedziała wesoło, obracając się przodem do rozmówczyni, a głowę podpierając protezą. Przynajmniej nie zdrętwieje. — Zapowiada się na jakąś ciekawą opowieść? — Popatrzyła na Shirei wyczekująco, a jej dłoń powędrowała powoli ku jej ramieniu; jeżeli nie zaprotestuje, dotknie jednej z blizn. — Kto cię tak załatwił, ślicznotko?

Chociaż fizycznie była wymęczona, nie potrafiła zasnąć. Zbyt często miewała koszmary, żeby swobodnie spać w czyimś towarzystwie. W końcu istniała spora szansa, że obudzi nie chcący tą drugą osobę. Tak czy tak zamierzała jednak spróbować. Miała jutro przed sobą zbyt daleką drogę do przebycia, żeby nie przespać całej nocy. Słowa popłynęły same. Nie zastanawiała się za bardzo nad ich treścią. Brała również pod uwagę możliwość, że Zabójczyni już smacznie spała pozostawiając ją bez odpowiedzi. Taka opcja była pewnie łatwiejsza. Mimo to słyszała za plecami szelest, więc jednak podjęła się rozmowy? Odwróciła się w jej stronę zginając jedną rękę w łokciu i układając ją sobie pod głowę, drugim przedramieniem przysłoniła biust, bo kołdra okrywała jedynie połowę jej odkrytego brzucha. Nie wiedziała w końcu jak bardzo otwarta była Miyohime. Chociaż się znały, trenowały też wspólnie i wiedziała, że mogła na niej polegać w walce; prywatnie wciąż pozostawały sobie obce. Shirei zdecydowanie bardziej wolała świecić ciałem przed nią niż żyłować się w przemokniętych ubraniach. Każdy mógł mieć jednak swoje zdanie. Widocznie one podzielały takie samo, skoro leżały jedynie pod cienką kołdrą.

Wzruszyła lekko ramionami słysząc jej pytanie. Westchnęła cicho spoglądając na jej profil. Miyohime była całkiem inna. Wydawała się pogodna, może nawet trochę wesoła mimo wszystkiego co ją spotkało. Wystarczyło na nią spojrzeć, żeby uświadomić sobie, że życie wcale jej nie rozpieściło. Widywały śmierć dziennie, stawiając jej czoła nocami. Temat nie wydał jej się jakiś niewłaściwy.

- To pamiątki z dzieciństwa - odparła w końcu blokując z nią spojrzenie. Temat nie był dla niej trudny. Nie miała i nim problemu. - Sama widzę masz swoje - dodała skinieniem głowy wskakując na jej protezę. Nie ruszyła się ani o milimetr wpatrując się w jej ładną buzię. Tak żywą, tak ludzką, tak inną niż jej własna. Obydwie przeszły wiele, a jednak Miyohime pozostała w jej oczach żywa, ludzka. Kiedy ona sama spadała w otchłań obojętności. Czy powinna była jej zazdrościć? Pod naporem jej dłoni chłodne ramię ozdobiło się gęsią skórką. Uniosła nieznacznie kącik ust, nie wyglądała na speszoną.

- Opowiedz mi o tym, co Ci się przytrafiło - powiedziała odruchowo biorąc między smukłe palce jeden z długich kosmków brązowych włosów, który leżał niesfornie między ich ciałami.

— Z dzieciństwa? — powtórzyła za nią, zaskoczona takim stwierdzeniem. Po samym wyrazie jednookiej jej rozmówczyni mogła się domyślić, że ta próbuje wyobrazić sobie jakikolwiek scenariusz, który by się z tym pokrywał. — W sensie, że wpadłaś między dzikie psy? Czy to... był demon? — dopytała w końcu, ewidentnie przegrywając walkę z własną ciekawością. — O ile chcesz o tym rozmawiać, oczywiście — dodała jeszcze, wzruszając lekko ramionami. Mimo wszystko nie chciała się wtrącać w jej sprawy, a nie każdy radził sobie ze złymi doświadczeniami wystarczająco, żeby móc o nich opowiadać.
Widząc, że Shirei nie przeszkadzał jej dotyk, a chyba nawet jej stosunek do niego był pozytywny, pozwoliła sobie na przesunięcie płynnym ruchem ręki po kolejnych śladach, badając ich fakturę. W którymś momencie złapała ją za ramię nieco mocniej i obróciła to pod kątem, żeby przyjrzeć się nieco bardziej wyraźnemu znamieniu. Odetchnęła przez usta - jeżeli winowajcą okaże się demon, Czterooka otrzyma nową motywację do walki z nimi.
Opowiedz mi o tym, co Ci się przytrafiło.
Tokugawa zmrużyła oko, podczas, gdy kącik ust uniósł się w zaczepnym uśmiechu.
— Brat mi się przydarzył — oznajmiła, śledząc wzrokiem zabawę Shirei z jej włosami. — Przemienił się w demona, zapomniał o swojej rodzinie, a kiedy próbowałam ocalić naszych krewnych jeszcze przed egzaminem na Zabójcę, to zrobił mi kuku — kontynuowała, nie zmieniając wyrazu twarzy. Teraz prawdopodobnie starcie to skończyłoby się inaczej. — A wcześniej wujek. — Zerknęła znacząco na swoją protezę. — Ale jego nie winię, sama chciałam. Miała odrosnąć. — Zachichotała, ujmując dłoń kobiety, żeby tą pobawić się chwilę jak kocią łapą; naciskać na poduszeczki, jakby oczekiwała, że z palców wysuną się pazury. Zachęcona delikatnością jej skóry, przyłożyła sobie jej rękę do ust, żeby wargami przejechać po paliczkach. Może i był to śmiały gest, jednak - jak można się domyślić - Tokugawa nie takie rzeczy w życiu robiła. Plus, trudno winić Zabójcę o ulepszonym zmyśle smaku za próbę wetknięcia sobie wszystkiego do ust.

Wzruszyła lekko ramionami. Temat nie był ani zakazany, ani przykry. Były to zaledwie wspomnienia przeszłości, która już siw wydarzyła. Nie mogła jej zmienić. Nie mogła naprawić. Nie miała większego znaczenia, bo to właśnie przez nią stała się tym kim dzisiaj była. Popsutą namiastką człowieka walczącego z większymi potworami od samej siebie. Goniła własne koszmary próbując znaleść upragnioną zemstę. W niewiedzy, czy mogła przynieść jakiekolwiek ukojenie. Myśląc o przeszłości czuła jedynie pustkę. Była zbyt obojętna, zbyt popsuta, żeby coś tak nic nie znaczącego jak wspomnienia mogło wzbudzić w niej większe emocje.

- Mój ojciec jest demonem - zaczęła spoglądając na rozmówczynię, jak by badając jej reakcję. Jest. Zazwyczaj ludzie spoglądali na nią jak na jakiś fascynujący okaz egzotycznego zwierzęcia, ale nigdy nie odważyli się otwarcie spytać. Zdziwione spojrzenia, ciche komentarze. Miyohime nie wyglądała na ani delikatną ani zgorszoną, więc kontynuowała tonem wyprutymi z emocji, jak by co najwyżej rozmawiały o pogodzie na zewnątrz. - Nie pamiętał mnie, a jednak często wracał. Musiał się pewnie hamować, skoro nigdy mnie nie zjadł, ale pozostawiał po sobie pamiątki.

Nie odnajdywała się w czułych gestach i słodkich słowach, jednak dotyk Miyohime jej nie przeszkadzał. Był przede wszystkim tylko fizyczny i takim miał pozostać. Dziewczyna chyba nie oczekiwała niczego w zamian i tak jej pasowało. Pobudzał ją w ten charakterystyczny sposób, który powinien był ją zdziwić. Z drugiej strony była ładna i miała ten przyjemny uśmiech. Była żywa. Tak bardzo inna od martwej w środku Shirei, więc czemu się tu jednak dziwić? Złapana za ramię, odwróciła się na brzuch pozwalając, żeby ta błądziła miękkimi dłońmi po kolejnych fragmentach jej ciała, specjalnie odsłaniając przed nią blizny na plecach, talii i zarysie pośladków. Bo nic nie zostało oszczędzone. Odwróciła głowę w jej stronę przyglądając jej się z dołu.

- Pojebana rodzina to chyba wymóg wstąpienia do korpusu - spróbowała zażartować jakoś po swojemu. Nie była najlepsza w rozładowywaniu sytuacji. I chociaż temat miały przeokropne żadna nie wydawała się spięta. - Podziękowałaś bratu i wujkowi za te prezenty? - dopytała jeszcze chwilę przeplatając jej lśniące włosy przez palce. Pozwoliła, żeby przyciągnęła dłoń do siebie zaciskając lekko palce na jej własnych. Czując na skórze miękkość jej ust mimowolnie przejechała po jej dolnej wardze kciukiem naciskając na nią nieznacznie. Rozprostowała resztę palców przejeżdżając nimi po zarysie jej żuchwy.

Słysząc wyznanie swojej koleżanki, Tokugawa uniosła lekko brwi - zarówno na sam fakt demoniczności jej krewnego, jak i jego dalszej egzystencji, kiedy córka wstąpiła w szeregi Zabójców Demonów. Nie mogła jej oceniać - sama także nie ścięła jeszcze swojego brata, a może nawet dwóch, biorąc pod uwagę, że dalej nie znała całości historii Takahiro. Mogła jedynie spekulować, że brak ciała i tajemnicze zniknięcie równały się przemianie. Teruyuki natomiast był zupełnie inną sytuacją; pozbawił ją oka i zapadł się pod ziemię. A teraz jej powinnością było odesłanie go z tego świata. Do końca.
— Może jednak coś kojarzył, skoro używał cię jedynie jako przystawki, a nie danie główne? — spytała poważnie, w kontraście do uniesienia kącika ust na widok prezentującej się przed nią Shirei. Nie powstrzymała ani rozbawionego westchnięcia, ani przygryzienia dolnej wargi. — Co z resztą rodziny? — kontynuowała, w taki sposób, jakby rozmawiały w eleganckiej herbaciarni, a nie wabiąc ułożonym obok nagim ciałem. Miyohime, znana powszechniej jako Tageri, w gruncie rzeczy lubiła łączyć przyjemne z pożytecznym i poznawać potencjalne nowe źródła informacji w tak intymnych sytuacjach.
Słysząc podsumowanie ze strony białowłosej dziewczyny, jednooka zaśmiała się krótko.
— A może to po prostu dla nas los zgotował taką motywację do zajmowania się tym, co słuszne? — odpowiedziała lekkim tonem, chociaż gdzieś w głębi siebie pielęgnowała przekonanie, że tak właśnie było. Że jakieś wyższe istoty miały wobec niej plan. — Kim innym byłabyś, gdybyś nie została Zabójcą? — dodała półszeptem na chwilę przed tym, jak Shirei zaczęła gładzić ją po twarzy. Miyohime, nie przerywając kontaktu wzrokowego, sugestywnie wsunęła czubek kciuka kobiety do ust. Na chwilę zmrużyła oczy; dla Zabójcy o takim zmyśle było to zawsze nowe doznanie.
Nie mając już większych wątpliwości co do zbieżności interesów między nimi, przetoczyła się bliżej rozmówczyni, aby potem podnieść się na kolana i delikatnie wsunąć jedno między jej uda. Ręce oparła po obu stronach ciała koleżanki, zawisając twarzą parę centymetrów nad jej plecami.
— Nie miałam jeszcze okazji — oznajmiła spokojnie, składając delikatny pocałunek na jednej z jej blizn po ugryzieniach. Taki, jakby była szansa, że w ten sposób znikną. — Brata wciąż szukam, a, tak jak mówiłam, do wujka nie mam żalu. On też był kiedyś w Korpusie i chciał, żebym posiadła demonie zdolności jeszcze przed dorosłością — kontynuowała, co parę słów powtarzając wcześniejszą czynność. — Ja też chciałam. Ale nie wyszło. — Przeniosła się trochę wyżej, nad barki kobiety i ostrożnie odgarnęła dłonią jej włosy na jedną stronę. — Planujesz odnaleźć i zabić ojca, czy jest ci to obojętne? — zagaiła szeptem do jej ucha, przenosząc się z pocałunkami na szyję.