Z satysfakcją wylądowała na jednym z kamieni, kiedy udało jej się zranić przeciwniczkę. Pomimo starań walka zaczynała się przedłużać, a oni przecież musieli działać szybko. Musieli się spieszyć, dla dobra ich towarzyszy oczywiście. Nie powstrzymała zadowolonego uśmiechu widząc zaskoczenie w oczach własnego sobowtóra. Tak zasługiwała na cierpienie. W końcu była wytworem wodnych głębin. Ich nieprzewidywalność musiała zostać zniszczona jak najszybciej. Sama doskonale zdawała sobie z tego sprawę.

Czując jak grunt osuwał się spod jej stóp od razu zdecydowała się odskoczyć na kamień za sobą, żeby łatwiej zachować równowagę. Nie marnowała jednak czasu od razu ponownie przechodząc do ofensywy.

- Razem! - Rzuciła skupiona na przeciwniczce ruszając prosto na nią. Zamachnęła się swoim ostrzem Nichirin tym razem celując prosto w jej szyję. W końcu tak powinno się traktować potwory. Bez wyrzutów sumienia, bez sumienia i bez wahania.

Spoiler:

Nie czuła bólu. Może właśnie na tym polegało umieranie? Skąd mogła wiedzieć miała przecież zaledwie dwadzieścia lat. Nie wiedziała na czym polegało życie, a co dopiero umieranie. Jej twarz wyrażała jedynie namiastkę dezorientacji. Powrót świadomości na zaledwie krótką chwilę. Upadła na jedną z kamiennych kafli otoczona ciemnością i wilgocią. Wciąż czuła zapach morskich fal, wciąż smakowała wodorosty. Jej drżąca dłoń wypuściła trzymane Nichirin. Odruchowo powędrowała na śliską od krwi szyję. Długie palce nieudolnie tamowały krwawienie, które mieszało się z morską wodą barwiąc jej ubrania i ściskając po kamiennej fakturze wgłąb wody. W głębiny.

Była ranna i to śmiertelnie. Płytki oddech, szybkie bicie serca i powoli słabnące ciśnienie. Upadła na kolana, które z głuchym łoskotem uderzyły o podłoże. Trzęsła się próbując zachować pion. Bezskutecznie. Jej ciało osunęło się na bok. Była słaba. Zbyt słaba. Tak mocno chciało jej się spać. Zamglonym wzrokiem starała się odszukać swojego towarzysza. Może on wiedział co się stało.

- Taka-sh-i - wychrypiała cichutko, a jej szept zagłuszył szum fal. Już widziała  miny swoich rodziców. Asano Rin. Umarła w boju. W walce ze złem. Rodzina pewnie byłaby z niej dumna. Zginęła jako wojowniczka, na którą ją wychowali. Prawdziwa chwała dla rodziny Asano. Kolejne młode życie wyrzucone na marne. Szkoda tylko, że sama czuła się jak ścierwo. Zagubiona w obcej sytuacji.  Zostawiała Takashiego. Przede wszystkim zostawiała Kyoran. Chciała ich chronić, chciała poczuć ten cholerny obowiązek na swoich barkach. Nie czuła już jednak nic.

Ciemność powoli zaciskała macki na jej coraz cięższym ciele. Zmęczenie paraliżowało mięśnie. I chociaż walczyła do końca, próbowała się bronić. Nie mogła wyzbyć się cichutkiego głosiku własnego sumienia, który podpowiadał że podłożyła się specjalnie. Przecież wciąż była jedną z nas. I to nie od dzisiaj. Od dawna milimetr po milimetrze zalewały ją wątpliwości. Ziarenko niepewności, które o n w niej kiedyś zasiał wciąż kiełkowało. Podlewane starannie przy każdym ich spotkaniu. Niemal czuła pod palcami miękkość jego długich, ciemnych włosów. Widziała stalowe tęczówki, które wraz z jego nastrojem zalewały się karmazynem. Blizna po jego ugryzieniu na jej nadgarstku płonęła. I ten cholerny szelmowski uśmiech. To on ją zgubił. To przez niego zaczęła zadawać pytania, na które nie znała odpowiedzi. Przestała być tylko narzędziem. Stała się bardziej ludzka, chociaż on sam był przecież martwy. Ironia sytuacji przypieczętowana cieniem uśmiechu. Koniec nie miał być łatwy i nigdy nie był. Krztusząc się własną krwią nie czuła spokoju.

Spoiler:

Ciemność przynosiła ukojenie. Nie musiała już dłużej walczyć. Nie musiała się przesadnie starać. Wszystko oblewało się powłoką obojętności. Przestawało mieć jakiekolwiek znaczenie.

Nie wiedziała czy upadła na kamienne kafle czy nie. Wydawało jej się, że widziała jego twarz. Młody chłopak o ślicznych oczach i niesamowitych umiejętnościach. Prawdziwy wojownik, z którym przyszło jej się zmierzyć. I przegrać.  Chyba coś jej tłumaczył. Mówił, że ktoś ich przechytrzył. Ale kto? Nie widziała nic. Świat pochłonęła czerń, a jej powieki z wielkim wysiłkiem unosiły się i opadały. Starała się uśmiechnąć w jego stronę, jednak jej usta wykrzywiły się jedynie w niezrozumiałym grymasie. Wcisnął coś ciężkiego, metalowego w jej dłoń. Potaknęła ledwie zauważalnie nie wiedząc nawet na co się zgadzała.

- Ocal ją - wychrypiała cichutko nie mając gwarancji, czy rzeczywiście ją usłyszał. Czy naprawdę słyszała głos Kyoran czy tylko jej się wydawało? Czy wciąż Takashi z nią był? Chyba została sama. Tak jej się wydawało. Nie czuła się jednak samotna. Otoczona myślami o pięknym demonie o stalowych tęczówkach. Na jego wspomnienie jej serce zabiło ten jeden ostatni raz. Uczucia jakimi go darzyła były tak niewinne, tak czyste niczym dziecięce łzy. Nie pozwoliła im jednak wykiełkować. Nie miała czasu. Zauroczenie nie zbladło do samego końca.  

W którejś sekundzie jej dłoń przestała ściskać ociekającą krwią szyję. Jej brudne palce puścili chłód metalu, który wcisnął w nie Takashi. Była zbyt słaba, żeby zakończyć swoje cierpienie samodzielnie. Czas zrobił to jednak za nią.  

W końcu odetchnęła ostatni raz, jak by kolejny wdech był dla niej za trudny. Słyszała tylko szum fal, który zdawał się szeptać

na zawsze jedną z nas

Zrobił to, co konieczne.

Nie odwracał się za siebie, powstrzymując się od zbędnego, ale jakże ludzkiego odruchu. W pozostawionej za sobą ciemności nie miał już nikogo, na kim mógł polegać, ani nikogo kogo mógł uratować. Chwila słabości mogła tylko pogłębić uczucie przytłaczającego ciężaru, osamotnienia jakie teraz ciężyło mu na barkach - łudząco podobnego jak w bramie świątynnej. Tym razem, nie mierzył się z Kizukimi, a za rogiem nie wyłoni się bohatersko Daisuke.
Na wyspie pozostał on, cywile i demon, a w głównym rozrachunku tylko on mógł powstrzymać tego potwora, musiał się śpieszyć.
Pomyśleć, że wcześniej Yona przekonywała go do współpracy z innymi zabójcami, miało to ułatwić mu sprawę, najwidoczniej nigdy nie miała racji. Sama ponurość Gizu niegdyś pozostawała w większym bądź mniejszym stopniu tajemnicą, teraz stała się nieco bliższa.
Pokręcił głową, starając się wyrzucić zbędne myśli z głowy, liczył się cel, poświęcenie Rin nie mogło pójść na marne. Musiał uratować wszystkich, bez wyjątku - Nawet Kyoran. Pośpieszne kroki odbijały się echem po sklepieniu, wielkość świątyni była oczywiście imponująca, jednak tym razem nie ułatwiała mu zadania, musiał przyśpieszyć, aby dotrzeć na czas.

Takashi w biegu wykonał charakterystyczny ruch dla pierwszej formy, ponownie przez mrok świątyni przebiła się błyskawica, trzaskające iskry oświetlały mu drogę, miały ułatwić mu dostrzeżenie właściwej ścieżki i przede wszystkim dotarcie do bezbronnych z pewnym przytupem... Niech demon wie, że życie tych ludzi nie jest jeszcze przesądzone.

Popatrzyła na wyciągany ku niej miecz, następnie przenosząc wzrok na twarz Takashiego i znów na przedmiot.
— Na co mi to? Po dup... — urwała, dopiero wtedy uświadamiając sobie, do kogo ta katana należała. Uesugi rozchyliła usta w zaskoczeniu i zamrugała kilkukrotnie, ostrożnie ujmując oręże w wolną dłoń. Przez parę sekund stała tak, unosząc jedynie wewnętrzne kąciki brwi w zmartwieniu, a jej wargi zacisnęły się w wąską kreskę. Nie zdążyła Rin poznać zbyt dobrze, ani tym bardziej się z nią zżyć, a jednak informacja o jej śmierci poruszyła Kyōran; Asano miała jedną, szczególną zaletę, którą była rzeczywista dedykacja dla tego, co robiła. Siłą rzeczy doświadczyła już wielu zgonów w swoim otoczeniu, dlatego po tym wszystkim, co tej nocy przeżyła - krzykach, płaczach i zwracaniu posiłków - tym bardziej była daleka od kolejnej histerii. Przede wszystkim musiała zadbać o to, żeby samej wydostać się z Sadogashimy i wrócić do swoich przyjaciół, dokończyć wycieczkę z Rengoku. Opowiadając im o tym, co ją spotkało na wyspie dopiero będzie mogła pozwolić sobie na żałobę.
Westchnęła prawie, że bezgłośnie. Niekoniecznie ufała Matsumoto, jednak był na tej wyspie ostatnim żywym Zabójcą Demonów.

Zabiło go złote ostrze...
Uesugi dopiero wtedy wróciła myślami na ziemię i popatrzyła na mnicha jak na skończonego idiotę.
— Przecież się kurwa nie rozdwoił — sarknęła, znacząco wbijając wzrok w sztylet trzymany przez ich rozmówcę.
Nie sądziła jednak, że z tego niewielkiego nieporozumienia zaraz przejdą do fizycznej agresji. Uniosła brwi, kiedy do jej uszu dotarł dźwięk pierwszych przygotowywanych do starcia mieczy.
— Kurwa mać — bąknęła. — Kurwa, kurwa, kurwa pilnuj tego. — Nie pytając go o zdanie, znienacka wcisnęła w ręce Jojiego miecz Asano Rin. Sama również przygotowała się do walki, chwytając guan dao przed sobą - jedną dłonią zaraz pod ostrzem i drugą około połowy drzewca.
Skąd ten gniew?
Zerknęła na archeologa kątem oka jeszcze raz, piorunując go spojrzeniem. Miała przerażającą ochotę zdzielić go glewią po łydkach, jednak zanim poddała się tej pokusie, zauważyła jakiś ruch za mnichami. Z jej ust padła podobna wiązanka do poprzedniej. Miała nadzieję, że towarzyszący jej Zabójca zajmie się zmartwychwstałym mnichem, a nie zostawi jej tę niewątpliwą przyjemność.
Nie chciała atakować jako pierwsza, dlatego stała w bezruchu, ruchem głowy pokazując Muroiowi, żeby stanął bardziej za nią. Mnichów było... mnóstwo i wcale nie była przekonana co do tego, że uda jej się pokonać ich wszystkich. Ba, nie mogła mieć nawet pewności, że pokona jednego - w zasadzie wszystko zależało od ich wyszkolenia. Korzystając z tej chwili bezruchu zaczęła analizować swoją pozycję oraz jak wiele miejsca miała na potencjalne uniki. Miała okazję trenować w przeszłości starcia na małym polu, jednak teraz miała tę świadomość, że to nie był trening tylko prawdopodobnie walka na śmierć i życie. Czy pokonanie Hirokiego było ostatecznym egzaminem jej umiejętności? Wygrała z człowiekiem z Korpusu Zabójców, to musiało coś znaczyć, nawet, jeżeli dawał jej jakieś fory!
Wtem, Matsumoto ponownie się odezwał. Swoją wypowiedzią zbił ją nieco z pantałyku. Czym on był? Była przekonana, że ten sam przekaz mógł ubrać w lepsze słowa.
Nagle skoczył.
A ona została ze swoją glewią przeciwko grupce dorosłych mężczyzn. Nie traciła gardy.
— Patrzcie no, jednak żyje. W takim razie możemy pogadać o tym cacku, które pokazywaliście chwilę wcześniej?


1. Analiza otoczenia
2. Przyjmowanie odpowiedniej postawy razem z pobudzaniem wiary w swoje umiejętności
3. W pełnej gotowości oczekiwanie na pierwszy atak ze strony mnichów