DOBRA ROBOTA!
I takim sposobem Rin dostała prawie zawału. Była zbyt skupiona na wszystkim co działo się wokół, na potencjalnym niebezpieczeństwie czy zagrożeniu, że całkowicie zapomniała o kruku. Przez kilka dobrych sekund wpatrywała się w niego z wyrzutem zastanawiajac się czy aby nie przerobić go na rosół. Pościg za demonem trwał, ale nie okazał się strasznie wymagający. Był to pierwszy raz kiedy przydzielono ją do jakiegoś zadania z Matsumoto i szło im całkiem nieźle. Nie znali do końca swoich możliwości, dlatego też walczyli ostrożnie. Rin słyszała o nim co nie co. Wykazał się na treningu o czym pewnie plotkowała cała Yonezawa. Uważała go za silniejszego, więc w walce trzymała się jego rozkazów. Teraz jednak było po wszystkim. Tak mogło się z początku wydawać.

To uczucie. Ten niepokój. Ta aura. Coś było nie tak. Od razu zblokowała z nim chłodne, niebieskie tęczówki i skinęła głową. Też to poczuł? Była niemal pewna. Ich polowanie jeszcze się nie skończyło.

- Port? Wezmę wschód a ty zachód czy wolisz iść we dwójkę, Takashi-san? - Rzuciła do niego spoglądając już w tamtą stronę. Oczywiście zostawiła decyzję dla niego. I pewnie niedługo po tym ruszyli w stronę jeszcze śpiących łodzi rybackich, które wkrótce miały wyruszyć. Musieli się pospieszyć, jeśli chcieli zdążyć przed ich odpływem. Rin miała na sobie standardowy czarny strój, który często nosili Zabójcy. Na górę narzuciła czarną pelerynę z kapturem, którego obecnie nie używała. Nic specjalnego, nic co wyróżniałoby ją z tłumu.

Po dotarciu do portu zaczęła przemierzać kolejne uliczki starannie się rozglądając. Skupiała się przede wszystkim na wyczulonym słuchu próbując usłyszeć coś nie na miejscu. Krzyk płacz, cokolwiek. Zamiast demona jednak usłyszała kogoś innego. Odwróciła się na pięcie słysząc znajomy głos i niemal nie przewróciła się tak jak stała. Zamrugała kilka razy mierząc znaną Szlachciankę niebieskimi tęczówkami. Nie wiedziała czy miała bardziej ochotę ją wyściskać czy skrzyczeć.

- List? - Zapytała skołowana. Ostatnie dni spędziła wraz z Takashim na tropieniu wroga i walce z demonem. Nie zaglądała do żadnej wioski aż do dzisiaj. Może coś ją ominęło. Szybko połączyła kropki i zdała sobie sprawę, że może Szlachcianka coś od niej chciała. Normalnie bardzo by się przejęła. W końcu miała wobec Kyoran spore zobowiązania. Teraz jednak nie miała czasu na takie błahostki. Była spięta i gotowa.

- Tutaj jest niebezpiecznie - powiedziała Kyoran podchodząc do niej odrobinę bliżej niż wypadało. Rozglądała się na boki czujnie skanując otoczenie. Próbując ponownie wyłapać to nieprzyjemne uczucie. - Coś czai się w cieniu.

Specjalnie powiedziała coś. W końcu demony nie były ludźmi. Były potworami. Wszystkie. Nawet i o n. Teraz doskonale o tym wiedziała. Im dłużej go nie widziała tym łatwiej było jej udawać, że nie widziała w nim żadnych ludzkich cech.

Muroi Joji, archeolog, p r z y j a c i e l Kyoran.
Zerknęła na Szlachciankę szukając jakiejś formy potwierdzenia. Nim jednak zdążyła zlustrować mężczyznę dokładnie już została praktycznie zepchnięta w kierunku łodzi. Po drodze ze dwa razy otworzyła i zamknęła usta jak gdyby chciała coś powiedzieć, ale póki co jedynie grzecznie dała się "zaprowadzić" we wskazane miejsce. Pod warunkiem, że Kyoran także tam podążała. Skoro już się spotkały Rin za żadne skarby nie mogła spuścić jej z oka, prawda? Jeszcze coś by się jej stało, a na to nie mogły sobie pozwolić. Obydwie. Zwłaszcza, kiedy ta wspomniała o jakimś popapranym mnichu.
- JAKI MNICH - zapytała ostrzej niż pewnie powinna, ale brała bezpieczeństwo Kyoran wyjątkowo poważnie. W końcu nie chciała nikogo zawieźć. Nie mogła. Chroniła honoru swojej rodziny i te sprawy, do których przywiązywała okropnie wielką wagę.

Wszystko jednak działo się zadziwiająco szybko, a sama Rin dosłownie gubiła się w sytuacji. Na chociażby wspomnienie o narzeczonym - potencjalnym i niedoszłym i możiwe, że przyszłym - jej policzk przybrały śliczny karmazynowy kolor, który perfidnie rozlał się na jej szyję. Na pytania skierowane w swoją stronę odpowiadała z opóźnieniem, w końcu było ich całkiem sporo.
- Nije - odparła pospiesznie gestykulując dłońmi i zaczynając tłumaczyć się jak tylko mogła. - Matsumoto Takashi-san, Uesugi Kyoran-sama, której ochronę mi powierzono - przedstawiła ich sobie próbując jakoś wymigać się od mężczyzny, który usiłował zaciągnąć ją na łódź. Miała nadzieję, że Kyoran załapie dlaczego podróżowałaby z kimś innym posiadającym katanę i kruka, ale nie mogła jej teraz wszystkiego wytłumaczyć. Co do Takashiego, well. Ochrona kogoś ważnego była często jednym z obowiązków samurajskich, więc pewnie powinien szybko połączyć kropki.

Szła z Kyoran lustrując ją kątem oka.
- Nie boję się wody - powiedziała jedynie idąc u jej boku, jak gdyby chciała w jakiś sposób dodać jej otuchy. Jeśli zblokowały ze sobą spojrzenia Szlachcianka mogła zobaczyć jak intenswynie niebieski kolor posiadały jej tęczówki. Ona nie mogła się bać wody. Ona nią była. Przynajmniej tak mówiła stara Asano marudząc też coś o kłopotach, hańbie i problemach. Za dużo wody.

Zwróciła się do Takashiego.
- Dalej coś czujesz? Zgubiłam trop - dodała szczerze widząc, że Takashi także podążał w tym samym kierunku. Czyżby wszystkie cele ich spotkania prowadziły w jednym kierunku? Nie podobało jej się narażanie Kyoran, ale dobrze wiedziała, że nie byłaby w stanie odwieźć jej od tego co już postanowiła. Mogła jedynie zadbać o jej bezpieczeństwo. Cały czas czujnie przyglądała się otoczeniu. Starała się też wysłuchać cokolwiek podejrzanego.

Na całe szczęście temat mnicha został na ten moment porzucony. Rin oczywiście nie zamierzała mu odpuścić, a słowa Kyoran zwyczajnie ją uspokoiły. Odpuściła - na razie, co przypieczętowała lekkim skinieniem głowy. Mnich miał przesrane, chociaż jeszcze o tym nie wiedział. Asano przeważnie walczyła z demonami, ale nie miała problemu poturbować też ludzi. Wychowano ją na wojownika, posłuszne narzędzie w dłoniach swoich właścicieli. Jeśli ktokolwiek naprzykrzałby się Kyoran była w stanie wydłubać tej osobie oczy obojętnie czy jego serce biło ludzkim tempem, czy było już dawno martwe. Robiła to co od niej wymagano, skrupulatnie wyciszając własne zdanie. Nie zdawała sobie spawy, że Kyoran coraz bardziej przyzwyczaiła się do myśli, żeby na niej polegać, chociaż od samego początku właśnie do tego dążyła. Miała ją chronić w każdej sytuacji, obojętnie przed czym.

Poklepana w ramię wyglądała na totalnie zagubioną. Całą swoją uwagę poświęcała Szlachciance na przemian z Takashim, który teraz także został wplątany w całe przedstawienie. Widząc idealnie równe, uniesione brwi panny Uesugi skinęła lekko głową, jednak nic więcej nie powiedziała. Miała dziwne wrażenie, że wszyscy jej ufają i wierzą, że wiedziała co robiła. A przecież tak naprawdę nie miała cholernego pojęcia. Wszystko działo się na tyle szybko, że jedyne co była w stanie zrobić to przykleić zbolały uśmiech do pełnych ust i wejść na łódź niczym poklepane, zagonione bydło. Skinęła panu Muroi Joji'emu lekko głową, jak gdyby chciała podziękować za miejsce na łodzi. Zdecydowanie bardziej wolałaby wykręcić mu dłoń, którą dotknął jej ramienia i połamać przy tym wszystkie jego palce. Zamiast tego jednak musiała być wdzięczna, bo przecież pan Szlachcic chciał być tylko miły, prawda?

Zajęła miejsce obok Kyoran łapiąc kontakt wzrokowy z Takashm. Bez problemu zrozumiała co miał na myśli. Skinęła głową wskazując palcem na swoje ucho, tylko po to, żeby pokręcić przecząco głową. Nie słyszała niczego nadzwyczajnego, co nie oznaczało, że się poddała. Wciąż próbowała wsłuchać się w otoczenie żeby usłyszeć coś podejrzanego. Niepasującego do reszty. Skoro Takashi coś wyczuwał jednego mogli być pewni. Znajdowali się w odpowiednim miejscu. Rin pozostawała czujna. Jedną dłoń trzymała blisko swojej katany zawieszonej do pasa, a drugą? Drugą prawie niezauważalnie ułożyła między Kyoran a sobą. Przytknęła wierz dłoni do ubrania Szlachcianki, jak gdyby chciała dać jej do zrozumienia, że ta nie była sama.

Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że nie odezwała się słowem od dobrych kilku minut, a jedynie przytakiwała na wszystko. Odchrząknęła w końcu. Rozglądała się po ludziach, próbując zapamiętać ich twarze. Szukała czegoś nie na miejscu, czegoś innego. Co chwilę zerkała jednak na Takashiego, gdyby chciał jej coś przekazać.

Rin starała się odpoczywać. Skoro już siedziała na łodzi bez możliwości powrotu do portu, zamierzała jakoś ten czas spożytkować. Chociaż była przyzwyczajona do zarwanych nocy, kilku godzinnych pościgów i wykańczających starć, właśnie dlatego tak chętnie wykorzystywała każdy możliwy czas na odpoczynek. Chociaż wciąż pozostawała czujna, gotowa na unik, gdyby coś ją zaatakowała; oparła się plecami o burtę za sobą i zwyczajnie cieszyła się możliwością posiedzenia. Nie rozumiała dlaczego Szlachcic tak bardzo przejmował się Zabójcami i ich katanami. Nie, żeby jej to specjalnie przeszkadzało. W końcu nie od dzisiaj spotykali się z różnymi reakcjami społeczeństwa, zwłaszcza na tych terenach. Mimo wszystko, skoro nie było tam ani ludzi ani demonów, dlaczego para Zabójców miała stanowić problem? Niektórzy uważali, że przynosili pecha. Może o to chodziło, a może powód był bardziej poważny. Rin nie oceniała niczego pochopnie. Mimo wszystko starannie przyswajała wszystkie przydatne fakty.

Siedząc obok Kyoran i Takashiego przysłuchiwała się ich rozmowie.
- Równie dobrze moglibyśmy uchodzić za Samurajów i nie byłoby to przecież błędne - dorzuciła swoje trzy grosze wzruszając lekko ramionami. Zdecydowanie poczuła się pewniej, że innych również niepokoiły wzmianki o Zabójcach i demonach. - Pozostańmy czujni - dodała jeszcze starając się skupić na swoim wyostrzonym słuchu. Niestety szum fal i mocny wiatr nie sprzyjały jej wyczulonemu słuchowi. Dlatego też w następnej chwili, kiedy błyskawica przetarła zachmurzone niebo, zwiastując nadejście grzmotu, Rin skrzywiła się czekając na nieprzyjemny odgłos. Wyczulony słuch miał swoje plusy i minusy.

Zapach krwi był niepokojący. Chociaż wpatrywała się w fale i miała wrażenie, że widzi na nich różne krwiste wzory nie potrafiła ustalić co tak naprawdę się działo.
- Możemy się po nim rozejrzeć jak dopłyniemy - zaproponowała odruchowo chwytając dłoń Kyoran w swoją. Tak zapobiegawczo. Drugą dłonią chwyciła się siedziska próbując zachować jakąś równowagę. Pogoda zdecydowanie im nie sprzyjała.

W końcu dotarli na miejsce. Rin przez większość rejsu skupiała się na otoczeniu, jednak co jakiś czas poświęcała także uwagę Kyoran. Ją także niepokoiło nagłe zniknięcie demona. Wiedziała jednak, że nic nigdy nie było zagubione na wieki, a demon jak demon. Pewnie wylezie ze swojej nory po zmierzchu nawet, jeśli znajdował się na pokładzie łodzi. Zachmurzone, burzliwe niebo sprzyjało Dzieciom Nocy, dlatego Zabójczyni pozostawała czujna. Dużą podporą okazał się też Takashi. Nie znała go zbyt dobrze, tak naprawdę ich współpraca dopiero się rozpoczynała, ale mimo to czuła, że mogła mu ufać. Przypominał jej Takuye. Miał takie same zadatki na przywódco. Słusznie oceniał sytuację i podejmował szybkie decyzje. Nie to co ona. Zdecydowanie lepiej czuła się w roli "tej drugiej". Nie przeszkadzało jej to także wcale. Oczywiście miała swoje zdanie. Posiadał też doświadczenie w walce z demonami. Bez problemów mogłaby sama sobie poradzić. Mówienie innym co mają robić było tutaj największym problemem.

Dlatego też skinęła głową do Takashiego, który zdecydował się przeskoczyć na brzeg.
- To my pójdziemy razem - zdecydowała spoglądając na Kyoran. Jej uwadze także nie uszła śliczna samurajska zbroja, która musiała być okropnie ciężka. Nie zniechęciła się jednak. Przyjęła linę od jednego z członków załogi i zdecydowanym ruchem obwiązała się szczelnie w pasie. Następnie podeszła do Kyoran unosząc jedną brew ku górze. Wyglądała na rozbawioną.

- Poniosę Cię i będziesz się mnie trzymać, dobrze? - Powiedziała pomagając jej wstać. Nie podała jej liny. Nie, żeby nie wierzyła w jej umiejętności wiązania, ale zdecydowanie nie wierzyła w jej survivalowe umiejętności wcale. Dlatego najzwyczajniej w świecie zabrała się za obwiązywanie Szlachcianki w pasie najszczelniej jak się dało. Na wszelki wypadek zrobiła dwa węzły. Nie chciała jej zgubić.

Potem pewnie weszła do wody podążając za resztą załogi. Wyciągnęła ręce w stronę Kyoran, żeby pomóc jej wyjść z łódki i zarzuciła ją sobie na plecy. Właśnie w taki sposób zamierzała zajść z nią do brzegu - niosąc ją niczym metalowy wór ziemniaków na barana. Cały czas próbowała stąpać ostrożnie była gotowa użyć techniki oddechu wody, gdyby grunt okazał się za bardzo grzęski. Starała się wysłuchać rozmów członków załogi, którzy pełnili teraz rolę przewodników, żeby odpowiednio szybko zareagować na sytuację, gdyby pojawiły się kłopoty.

Chociaż twarde i ewidentnie niezadowolone spojrzenie Kyoran jej ciążyło nie dała za wygraną. Słuchała się swojej właścicieli w każdej kwestii oprócz jej własnego bezpieczeństwa. Mogła wyjść na nadopiekuńczą. Nie przeszkadzało jej to. Była gotowa ponieść konsekwencje gniewu Szlachcianki, jeśli dzięki temu ta miała skończyć wodną przeprawę w jednym kawałku.

Chociaż ich wspólna przygoda dopiero się zaczynała spędziły już ze sobą trochę czasu. Z każdym spotkaniem, z każdą chwilą Rin zaczynała lepiej rozumieć Kyoran. Miała wrażenie, że nie wszystko to co mówiła szło w parze z tym co uważała. Szlachcianka okazała się znakomitą aktorką, większą cześć swojego życia poświęcając szlifowaniu swoich umiejętności. Może był to prawie niedostrzegalny ruch źrenic, może nieistniejący cień na twarzy czy błysk w tęczówkach. Nie potrafiła określić. Przynajmniej jeszcze nie. Widziała go wtedy, kiedy Kyoran chwaliła swoją siostrę, kiedy wypowiadała się pozytywnie o rodzinie. Rin była przekonana, że tak prawda daleko odbiegała od jej słów, chociaż nie mogła mieć pewności. I tym razem nie było inaczej. Kyoran nie była zadowolona z nadopiekuńczości mimo, że w tym momencie jej potrzebowała.

Za dużo wody.
Brzmiały słowa matki przedzierające się przez ryk morza, którego agresywna spieniona woda szarpała jej ciałem na boki. Obojętnie co nie puszczała Kyoran zaczepionej na plecach. Paliły ją płuca, szczypały oczy. Wszystko było obojętne oprócz stalowej kotwicy, którą przyszło jej nosić. W końcu jednak udało jej się na moment uchylić powieki. Ciemnoniebieskie tęczówki od razu dostrzegły obślizgłego głębinowej potwora. Śledziły go zaciekle kiedy odpływał w kierunku lądu. Chciała zareagować. Chciała za nim ruszyć. Nim jednak była w stanie zrobić cokolwiek silne ramiona wyciągnęły ją z rozszalałego morza. Zaniosła się paskudnym kaszlem wierzchem dłoni przecierając solone powieki. Nie martwiła się jednak o siebie.

- Uesugi-sama - rzuciła normując oddech i próbując ustalić w jakim stanie była. Szybko się zebrała podchodząc do Szlachcianki, gdyby ta potrzebowała pomocy.

Odszukała także wzrokiem Takashiego. Jej pełne wargi ułożyły się w jedno słowo „demon”. Bezgłośna informacja, którą tylko on miał zrozumieć. Jestem dłoni wskazała także kierunek, w którym popłynęła napotkana bestia. Teraz mogli być już pewni, że na wyspie nie byli sami. Rin starała się wsłuchać w otoczenie, zlokalizować bestie. Wiedziała jednak, że spotkanie było zaledwie kwestią czasu.