Słuchała jak mówił o swojej kolejnej znajomej. - Cieszę się dostałeś potrzebną pomoc. - mówiła to szczerze. Jedyne co, to gdzie wewnątrz zrobiło jej się trochę przykro że nie mogła być tą osobą, która była dla niego wtedy kiedy tego potrzebował. Tak jak on to wielokrotnie robił dla niej. Zerwała kilka kwiatów, rosnących przy jednym z krzewów.
"Dziwna sprawa, ale nie mam żadnych męskich kolegów w gronie zabójców demonów."
- Ewidentnie za mało się starasz w zdobywaniu męskich przyjaźni.. - zachichotała cicho pod nosem po tych słowach. Pamiętała jak byli dziećmi, jak Kagami potrafił być zuchwały, wręcz bezczelny względem rówieśników tej samej płci. Często ponosiły go emocje, głównie gniew. I ten strach który potrafił wzbudzić w łobuzach z osiedla, to była tylko maska dla niej. Ona znała prawdziwą twarz płomiennowłosego. Był troskliwy, pomocny i czuły. Ale tych cech nie pokazywał zbytnio nikomu. Nie przeszkadzało jej to jaki był względem innych, oni go nie znali tak jak ona.
"Dobrze… Poddam się jak przestane czuć, ale na to chyba się nie zanosi skoro od kilku miesięcy jej nie widziałem i to uczucie samo się zrodziło w międzyczasie."
- Samo z siebie? Ciekawe.. - skomentowała lekko zaskoczona. - A to nie jest tak że ludzie zakochują się w drugiej osobie z jakiegoś konkretnego powodu.. czy powodów..? - dopytała zafascynowana tym wszystkim. W końcu ona nigdy się nie zakochała jeszcze, wszystko przed nią!
"Wiem, że tego nie rozumiesz, to jest rywalizacja… Bez broni na pięści, nikomu się duża krzywda nie stanie, a jak ją pokonam, to na pewno jej zaimponuje i zyskam w jej oczach."
- Więc chcesz z nią walczyć żeby jej zaimponować i pokazać że jesteś silniejszy od niej.. żeby wiedziała że będziesz w stanie się nią zająć? - przechyliła lekko głowę w bok starając się zrozumieć ten sposób myślenia. Nie było to łatwe. Zbierając lecznicze kwiaty podeszła do niego i włożyła prawie wszystkie do koszyka. - Nie myślałeś żeby po prostu dać jej kwiaty i wyznać uczucia? Czy to nie było łatwiejsze? - wspominając o kwiatach pacnęła go ostatnim trzymanym w dłoni chabaziem. Na tyle delikatnie że tylko poczuł jak płatki musnęły lekko czubek jego nosa, uśmiechając się do niego łagodnie. - Na pewno byłoby romantyczne.. - zachichotała pod nosem niewinnie i włożyła roślinę do kosza do pozostałych.
"A czy miłość nie sprawia,  że robimy szalone rzeczy?"
- Ah słyszałam już to gdzieś! - zakrzyknęła z entuzjazmem obracając się nagle w jego stronę przodem, krocząc tyłem ze splecionymi za plecami dłońmi. - Więc to już miłość.. a nie tylko zauroczenie? - przechyliła lekko głowę w bok trochę się z nim drocząc. - Chciałabym ją kiedyś poznać.. zobaczyć jaka ona jest.. - dodała nie kryjąc ciekawości w głosie.

- Czasami i ślepej kurze los da skubnąć ziarno, jak powiesz mi gdzie mam wysyłać listy, to na pewno będę się i żalił do Ciebie. - Odpowiedziałem jej żartem, w zwyczaju nie obarczałem innych swoimi problemami, ale wiedziałem, że gdyby potrzebował, mógłbym na nią liczyć. W sumie zawsze mogłem, chociaż nigdy nie chciałem jej dokładać zmartwień, których pomimo tak młodego wieku miała tak wiele.
- Nieprawda, nie mam męskich kolegów, ale mam jednego, który jest dla mnie jak brat... Chociaż bardzo dawno się nie widzieliśmy, ale nigdy nie stanowiło to problemu. - Miałem jednego, którego mogłem zwać bratem, nawet jeżeli nie wiązały nas więzy krwi. Nigdy nie zależało mi na to, aby ktoś polubił mnie tylko za to, jaki jestem. Chciałem, żeby widział kogoś więcej, niż na codziennie ukazywałem, a z Hayase nie miałem takiego problemu. Nie ocenialiśmy się, nikt nie zadawał zbędnych pytań i pomimo różnić w charakterze znaleźliśmy nic porozumienia.
- Tak to już jest, nawet jeżeli to niewielki płomyk, to uderza w Ciebie, jak grom z jasnego nieba.... Nie możesz się zakochać w kimś z jakiegoś powodu, bo kocha się bezwarunkowo... To, co mówisz to zauroczenie i wtedy faktycznie może Ci się ktoś spodobać, ale trwałej relacji na tym nie zbudujesz. - Odpowiedziałem ciepłym głosem z odrobiną przedszkolnej wyższości, jakbym ją pouczał. Może nie miałem wielu partnerek, ale pewien kurs zaliczyłem w całości i chociaż pobieżnie zrozumiałem, czym jest szczerze uczucie.
- Możesz to sobie w ten sposób wyjaśnić, chociaż to nie jest pełne spektrum tego. Jeżeli ktoś rzuca Ci wyzwanie, ale jest dla Ciebie istotna jego opinia czy zdanie. To chcesz sprawić, żeby zaniemówił po wszystkim i nie miał jak podważyć wyniku. A, że akurat w tym szczególnym przypadku jest więcej niż kilka prawidłowych odpowiedzi, to tylko fakt. - Tłumaczyłem powoli Yukino jak to wszystko wyglądało, miała sporo racji, ale nie musiałem jej udowadniać, że będę się w stanie nią zająć. Bo ona nie szukała ochroniarza, chciałem jej pokazać, że musi przyśpieszyć korku, jeżeli chce iść równo ze mną i tym samym rozpalić jej wolę rywalizacji.
- To byłoby zbyt proste, zresztą wole sprawić, że sama zacznie coś do mnie czuć przez to kim jestem, a nie przez moje wyznanie, które może ją podstawić pod ścianą... Na romantyczne podarki jeszcze przyjdzie czas, zobaczymy, jak potoczy się los na następnym spotkaniu... Nie mogę tego wykluczyć, nigdy nie wiadomo co jest czym dopóki się to nie wyklaruje. - Yukino była dociekliwa, ale jedno znacznie w tym momencie nie mogłem potwierdzić czy zaprzeczyć jej słowom. To może już tylko pokazać czas, nie da się tego przyśpieszyć i trzeba czekać. - Spokojne na to też przyjdzie czas, jak wszystko będzie się układać, na pewno zorganizuje jakieś spotkanie i dla Ciebie. -

Uśmiechnęła się na wzmiankę o wysyłaniu jej listów. - To może jak już ogarnę sobie stałe miejsce zamieszkania.. - powiedziała z lekkim uśmiechem na ustach. Na prawdę się ucieszyła na myśl że miałaby z nim regularny kontakt, prawie jak w ich wspólnej młodości. Uniosła lekko brew w górę gdy zaczął się mieszać w zeznaniach. - Najpierw mówisz że nie masz a teraz mówisz że masz jednego.. może przemyśl sprawę zanim się uzewnętrznisz następnym razem.. - powiedziała z lekkim uśmiechem na ustach, lekko go głaszcząc dłonią po plechach, zanim ją zabrała i zajęła miejsce obok niego, idąc z nim ramię w ramię.
- Zauroczenie.. brzmi jak odpowiednie uczucie z tego co mówisz.. skoro widzieliście się tylko raz i dopiero zacząłeś coś czuć do niej. Czyli to raczej nie jest miłość.. a przynajmniej jeszcze nią nie jest.. - podsumowała. Jej wnioski brały się po prostu z jego własnych słów. Choć widziała jak zareagował na jej list. Przyglądała się Kagamiemu przez cały ten czas, widziała jak się szczerzył do kawałku pergaminu i jak ostrożnie schował go wewnątrz swojego ubrania.
- Słyszałam że najpierw jest zauroczenie.. a potem z tego uczucia kiełkuje miłość.. - wystawiła mu język. Postanowiła zdyskredytować wzmiankę o tym że z zauroczenia nie da się nic trwałego zbudować. Nie miała doświadczenia z miłością, nawet z zauroczeniem. Ale lubiła wchodzić z nim w różnego rodzaju dyskusje.
Pokręciła lekko głową na boki. - Dlaczego miałabym chcieć żeby druga osoba zaniemówiła po moim zwycięstwie? Zgubiłam się w tym Yui.. moi bracia też często ze sobą rywalizują.. nadal nie rozumiem czemu.. jaki ma sens to wszystko.. to chyb zbyt skomplikowany aspekt życia wojowników dla mnie.. nie spodziewałam się że kobiety też mogą mieć takie zapędy.. - widać po niej było zmieszanie, widać było że nie ważne jak dobrze jej to wyjaśnił to ona nie rozumiała tej całej rywalizacji. Może dlatego że nikt w niej nigdy tego nie zaszczepił a może była zbyt łagodna z charakteru żeby wykształcić takie cechy osobowości.
"To byłoby zbyt proste, zresztą wole sprawić, że sama zacznie coś do mnie czuć przez to kim jestem, a nie przez moje wyznanie, które może ją podstawić pod ścianą..."
- Więc.. chcesz ją w sobie rozkochać.. podczas sparingu.. - jej niewinny, pacyfistyczny umysł nie rozumiał tej zagrywki. - Zawsze lubiłeś stawiać sobie poprzeczkę bardzo wysoko ze wszystkim czego się łapałeś.. i wiesz że zawsze ci kibicowałam.. więc będę trzymać kciuki za kolejny sukces. - powiedziała zaciskając dłonie w pięści w taki sposób że kciuki miała schowane w dłoniach, jakby na potwierdzenie przed chwilą wypowiedzianych słów.
- To byłoby miłe.. - powiedziała z uśmiechem. - A! Wiesz ze Yatsuka-sama.. ta miła starsza pani dla której teraz pracuję, obiecała mnie nauczyć medycyny? Więc.. jak kiedyś będziesz potrzebował opatrunku to możesz się do nas zgłosić, będę miała na kim ćwiczyć! - w głosie dało się wyczuć ten jej standardowy entuzjazm.

- To na pewno ułatwi sprawę, z drugiej strony możesz zawsze za mną wysłać tego listonosza, który tu był.... Chyba zaczyna nabierać w prawy w odszukiwaniu mnie. - Za śmiałem się delikatnie, było to dość zabawne, ale z drugiej strony to on mógł trafić do Hayase, dla kogoś nieznajomego to różniliśmy się trochę posturą i blizną. Jej słowa mnie rozbawiły jeszcze bardziej, zarzucała mi niesprecyzowanie myśli, ale to przecież ona nie zrozumiała tak prostego przekazu. - Nie... Po prostu nazwanie go kolegą byłoby obrazą i niewdzięcznościom. Dlatego powiedziałem, że jest mi jak brat, a to nie jest zwykła relacja w męskiej przyjaźni... Mądralo. - Popatrzyłem na nią zadziornie, ewidentnie próbowała tego, co zawsze robiła. Czyli mędrkować, zawsze mnie to bawiło. Wyglądanie niewinnie, a przynajmniej nikt nigdy nie pomyślałbym, że białowłosa jest do tego zdolna. W momencie, którym się ze mną zarzuciłem jej ramie na bark i przyciągnąłem bliżej siebie.
- To może mi powiesz pani ekspertko, jak tam u Ciebie kiełkują te nasionka miłości? - Szepnąłem jej do ucha, skoro tak bardzo chciała prowadzić, rozmowę o moich zażyłościach miłosnych to sama powinna powiedzieć co osobie. Bo nie uwierzę, że przez tyle lat nikt się wokół niej nie kręcił. Zawsze była otwarta i może trochę brakowało jej troch ogłady w pewnych kwestiach, ale jej prostota była urocza. Jednak jak widać, nie rozumiała pewnych rzeczy, a inne brała zbyt dosłownie.
-To może inaczej, jak kucharz gotuje dla innego kucharza. To chce, żeby temu drugiemu smakowało, aby zdobyć jego uznanie i to praktycznie przekłada się na każdy zawód czy zajęcie. Jakby był rybakiem, chciałbym złapać taką rybę, żeby inni zazdrościli. - Podałem jej kilka przykładów, żeby mogła sobie to jakoś poukładać.
- Trzymasz kciuki tak samo jak wtedy jak powiedziałem, że złapie tego gigantycznego suma... Może nabawiłem się wtedy kataru od całego dnia stania w rzece, ale na koniec dnia ryby została schwytana. Teraz będzie to na pewno bardziej skomplikowane. - Zaśmiałem się po raz kolejny, przy niej wspomnienia wracały do mnie w szybkim tempie. Ile ja wtedy miałem lat dwanaście, trzynaście? W sumie to nie istotne, bo zawsze realizowałem to czego chciałem.
- Czyli chcesz zostać lekarzem? Jakby nie patrzeć masz trochę wprawy, ale za nim zaczniesz mnie szyć, muszę zobaczyć czy nauczyłaś się już prawidłowo cerować ubrania. Pamiętam, jak ostatnim razem próbowałaś, ze szyć swoje kimono po tym jak się uszkodziło podczas naszych zabaw. Ledwo powstrzymałem się od śmiechu, bo wyglądało jeszcze gorze niż przed szyciem. - Położyłem jej dłoń na głowie i pokazałem język, lubiłem przypominać jej te zawstydzające wybryki z dzieciństwa.

Zaśmiała się na wzmiankę o poprzedniej wiadomości. - Był bardzo miły.. może faktycznie skorzystam z jego usług w przyszłości.. - powiedziała z lekkim rozbawieniem w głosie. No i już znał Kagamiego więc nie będzie problemu z odszukaniem go a widać było że był bardzo zaangażowany w swoją pracę.
- Ciekawe czy mi też będziesz tak szybko odpisywał jak jej.. - szturchnęła go lekko łokciem w bok. Z jednej strony był to zabawny ale z drugiej o wiele bardziej uroczy widok. Chciała żeby jej przyjaciel z dzieciństwa był szczęśliwy.
- Ah tak? To skoro on jest Ci tak bliski to może byś mi go przedstawił w końcu? Wiesz żebym miała pewność że nie jest wyimaginowany.. - wystawiła mu język w figlarny sposób. W końcu lubiła się z nim droczyć w równym stopniu co on z nią. Gdy objął ją ramieniem i przyciągnął bliżej, uśmiechnęła się. Zawsze był od niej odrobinę wyższy jak byli mali, ale teraz był ogromny! Niemniej sama wyciągnęła rękę i objęła go od tyłu, łapiąc dłonią za skrawek jego ubrania na boku. Zupełnie jakby szła ze starszym bratem, tym dla niej był właśnie Kagami. Choć nigdy mu tego nie powiedziała wprost, to tym właśnie dla niej był. Dlatego jego stratę tak bardzo przeżywała. I tyle radości doświadczyła gdy go tu dzisiaj znalazła.
"To może mi powiesz pani ekspertko, jak tam u Ciebie kiełkują te nasionka miłości?"
- A wiesz.. nic nie kiełkowało do momentu mojego pierwszego skradzionego pocałunku.. - to mówiąc spojrzała na niego z tym niewinnym, uroczym uśmiechem na ustach. No przecież musiała! To się aż prosiło żeby trochę mu utrzeć nosa i musiała wykorzystać tą okazję bo miała ich niewiele na przestrzeni lat ich znajomości. Zawsze był o krok przed nią, jej jedyną dźwignią było to że często nie wyłapywała w młodości jego bezczelnych zaczepek.
- Przyznaj się Yui.. z kim mnie pomyliłeś? - dodała wbijając mu paluszek między żebra delikatnie. Sama Yukino nie miała okazji poznać nikogo kto by jej zawrócił w głowie.
Jego metafory zawsze były bardzo dokładne i wystarczająco proste że nawet debil by zrozumiał przekaz.
- No tak.. zawsze lubiłeś być najlepszy we wszystkim.. nie powinno mnie to dziwić.. - skomentowała przypominając sobie jak zawsze dawał z siebie o wiele więcej niż inni. Zawsze był silniejszy, szybszy i wytrzymalszy od innych dzieciaków. Często go widziała nad rzeką jak ćwiczył do późna. Musiała przyznać że jego zawziętość zdawała się nie mieć granic.
Zachichotała na wzmiankę o historii z sumem. I to był idealny przykład jego upartości. - Tak.. dokładnie tak jak wtedy.. ale masz racje. To nie będzie pewnie takie proste.. w jeden dzień ci się może nie udać. Ale znam cię wystarczająco długo i wystarczająco dobrze że wiem.. że osiągniesz swój cel.. jesteś zbyt uparty.. - skomentowała z nieukrywanym uśmiechem.
Poczerwieniała na ostatnie słowa, zawstydzona tamtą sytuacją. Pociągnęła aż nieco mocniej za fragment jego ubrania gdy tak szła przytulona do niego. - Nie oszukuj! Wcale się nie powstrzymywałeś! Tarzałeś się po trawie, śmiejąc się wniebogłosy.. i w sumie to ty powinieneś mi szyć tamto kimono za to że je potargałeś jak mnie goniłeś.. - wytknęła mu. - Bardziej pomocnicą medyka.. wiesz opiekowanie się chorymi i rannymi.. podstawowa pomoc z ranami.. wiesz jak bardzo lubię pomagać innym.. - powiedziała z lekkim uśmiechem na ustach. - Ale jeśli cię to uspokoi to jak sobie potargasz ubranie.. to przynieś mi je.. pokażę ci jak dobrze mi teraz idzie! - w głosie pobrzmiewała nutka dumy.

- Kto wie? Może będę, może nie... zależy, jak często spotkam kuriera, który akurat mnie znajdzie i będzie chciał zasuwać z powrotem w to samo miejsce. -Odpowiedziałem jej w taki sposób, żeby się z nią trochę przekomarzać. Skoro wykazała taki dziwny cień zazdrości obleczony mały żalem ze śmieszkami. Kto mieczem wojuje tam sam od niego ginie i tak samo było tutaj, chciała się pośmieszczkować to dostała to co chciała, jeżeli żart się jej nie spodoba to już jej winna.
- Gdybym wiedział, że będzie tu taki tropiciel niedowiarek, to zabrałbym go w plecaku, o ile by się zmieścił, w końcu na pewno jest taki kompaktowy i nie ma własnych spraw, skoro nie widzieliśmy się od dłuższego czasu, ale skoro jest wyimaginowany to.... Hayase To jest Yukino. Yukino to Hayase ... Co? Hayase mówi, że miło u Ciebie poznać... Sam jej to powiedz zbereźniku! - Uśmiechałem się szeroko i z bardzo duży przekonaniem udawałem, że on właśnie tutaj stoi, dodałem potrzebą gestykulacje i nawet zarzuciłem w powietrzu drugie ramię, jakby szedł obok mnie. Nie miałem z tym większego problemu, w końcu występowanie przed tłumem i walka z niewidocznym wrogiem, nie było problemem, wystarczyło tylko trochę zmienić repertuar.
- Hmmm, czyli jałowa ziemia, trzeba nawozić i podlać, może za jakiś czas się polepszy.... Nie Hayase to nie tak, a poza tym jak coś mruczysz pod nosem, to nic nie słyszę. - Czułem się, jakbym wrócił do tych szczenięcych lat, gdzie nie miałem zbyt wielu zmartwień i spotkania z nią był miłą różnorodnościom, od złości i frustracji. Można powiedzieć, że moje relacje z rówieśnikami zawsze były skomplikowane, ale czemu tu się dziwić. Ciężko się przyjaźnić z gnojkami, co chcą Cię tylko wykorzystywać, znęcać się nad innymi albo drwić.
- Nie powiem Ci, to tajemnica! - Powiedziałem jej stanowczo, kiwając głową na boki. - Zamknij się Hayase... Bo inaczej z tobą zaraz porozmawiam. - Ciągnąłem w najlepszą, zabawę z wcześniej, nie miałem problemu ze szczerością, ale wiedziałem, że taka pseudo tajemnica będzie doskonałym narzędziem do droczenia się.
- Może to przez ten płonący kolor, mam problem z wygaszeniem swojej woli i determinacji, albo to po prostu chciwość i wybujałe ego. - Nie ukrywałem swojego cwaniackiego uśmieszka, ale miała ona w tym racje. Zawsze byłem lepszy od innych, ale ciężko powiedzieć, dlaczego tak było. Nigdy nie celowałem, w to osiągniecie i pewnie gdyby tylko o mnie chodziło, to dobrze bym się czuł jako chmura.. Może burzowa, ale ciągle chmura, która jest wolna na niebie i niczym nie skrępowana, ale niestety. Chciałem zyskać szacunek i uznanie ojca, a gdy tego nie dostawałem nawet pomimo starań, robiłem coś innego, żeby zwrócił na mnie swoją uwagę.
- Że ja? - Wskazałem na siebie palcem. - Niemożliwe, ja bym się nigdy nie śmiał tak mocno. Co najwyżej podpierałem się drzewa, żeby się nie przewrócić... Trzeba było szybciej uciekać, jak chciałaś się bawić w berka we dwoje. - Wzruszyłem ramionami z lekkim westchnieniem, mimo że nie widzieliśmy się taki szmat czasu, to jednak wszystko wracało bardzo szybko. Wspomnienia, uczucia i więzi, aż ciężko w to uwierzyć. Nie spodziewałem się, że Yukino mimo wszystko odrzuci wszelkie żale i nie będzie tego rozpamiętywać.
- Tak? A dasz radę zszyć ten materiał? Jest znacznie wytrzymalszy niż zwykły ubranie... Nie wiem, czy Twoje drobne łapki sobie poradzą. - Złapałem dłonią za jej biceps i nacisnąłem delikatnie kilka razy, żeby zbadać jak dużo było tak mięśni.

- O kuriera się nie martw.. będę dla niego taka miła że chętnie cię znajdzie i wróci z listem zwrotnym.. - stwierdziła z zadowoleniem. Ludzie byli dla niej mili jak okazało się że jest zwykłą i to bardzo pomocną dziewczyną. Nadal peszyli ją bezczelnym wytykaniem dwubarwności jej tęczówek, ale poza tym dość szybko potrafiła zjednać sobie przychylność drugiej osoby.
Szturchnęła go w odpowiedzi na nazwanie jej niedowiarkiem. Mimo to uśmiech nadal nie schodził z jej ust w końcu było obok niej, jak za dawnych czasów. Dłoń mocniej zacisnęła się na materiale jego ubrania. Jakby nie chciała go puścić w obawie że więcej go nie zobaczy. Nie wiedziała czy by przetrwała kolejną taką tragedię, utraty płomiennowłosego. Zachichotała gdy zaczął udawać że widzi swojego przyjaciela.
- Mi też jest miło go poznać w takim razie.. - dodała brnąć z nim w tą zabawę z udawaniem. Poczuła się jakby oboje cofnęli się do okresu dzieciństwa. Na wzmiankę z jałową ziemią znowu go lekko szturchnęła. - Najważniejsze że tobie wszystko tak ładnie kwitnie w ogródku.. - skomentowała ale nie było w tym złośliwości. Po prostu jak już mieli na ten temat rozmawiać to wolała o jego sytuacji debatować niż o swojej. W końcu w jej życiu nic ciekawego się nie działo, nie to co u rudzielca.
"Nie powiem Ci, to tajemnica!"
- Czemu? Naprawdę myślisz że komuś bym ją zdradziła? - spojrzała mu głęboko w oczy, nadal idąc z nim równym krokiem. Zawsze przecież jej o wszystkim mówił. Szmaragdowe i złote oczko nabrały więcej blasku, ten widok sprawiał wrażenie że zaraz oczy jej łzami zajdą. - I nie mów tak do niego.. w końcu do braci się tak nie zwraca.. zranisz jego uczucia.. - skoro nadal to ciągnął to i ona postanowiła tego nie urywać.
"..albo to po prostu chciwość i wybujałe ego."
Pokręciła lekko głową na te słowa, kątem oka obserwując go uważnie. - Nie pamiętam żebyś kiedykolwiek był chciwy.. chociaż.. może trochę poszedłeś w tą stronę odkąd tata zaczął cię ze sobą zabierać gdzieś.. - zaczęła łapiąc się wolną dłonią za podbródek zastanawiając się nad czymś. - .. ale nigdy nie chciałeś mi powiedzieć gdzie cię brał.. za to zawsze się lekko rumieniłeś jak pytałam o to.. - oj pamiętała ten moment w ich młodości jak nagle Kagami trochę się zmienił.
"Że ja?"
- Nie, ja... oczywiście że ty! Tylko z Tobą się bawiłam.. no chyba że mnie pomyliłeś z kimś innym.. - skomentowała w odpowiedzi.
"Niemożliwe, ja bym się nigdy nie śmiał tak mocno"
Nadęła nagle policzki w udawanej obrazie. - To masz bardzo słabą pamięć.. ja to pamiętam.. - dodała odwracając głowę w bok nadal przekomarzając się z nim w tamtej sprawie. - I to nie moja wina że byłam wolniejsza.. tylko twoja że tak mocno mnie szarpałeś za ubranie.. - tu obróciła twarz w jego stronę i wystawiła mu język.
"Tak? A dasz radę zszyć ten materiał? Jest znacznie wytrzymalszy niż zwykły ubranie..."
Zerknęła na jego ubranie i wolną dłonią pochwyciła za skrawek materiału na jego torsie macając go dość dokładnie. - Mogę spróbować.. najwyżej będziesz chodził nago.. nie żeby Ci to poprzeszkadzało.. już za dzieciaka chętnie zrzucałeś z siebie ciuchy.. - znowu tknęła go delikatnie w bok z lekkim rozbawieniem.

- No nie wiem, chyba nie widzisz jego twarzy... Mina wyrażająca, więcej niż tysiąc słów w jego przypadku to znaczna przesada.... Co mnie szturchasz, jak Ci się coś nie podoba to się uśmiech chociaż ponuraku. - Lubiłem hiperbolizować zachowanie Hayase, wyolbrzymiać jego codzienne ponuractwo i zmuszać do zmiany grymasu, choć by na chwilę. Dlaczego? Trudno powiedzieć, może po prostu byliśmy bardziej podobni do siebie, niż każde z nas chciało otwarcie przyznać, jedno było pewne, gdy spotykaliśmy się razem to problemy i zmartwienia schodziły na inny tor, na inny moment tam, gdzie nie mogły nam przeszkadzać.
- No co zrobisz, zawsze miałem pewne talenty.... Trzeba mieć odpowiednią rękę do roślin, ale nie tylko to jest potrzebne.... Chociaż to i tak nie wiele i skoro on mógł ożenić się to na pewno i ty prędzej czy później kogoś znajdziesz. - Gestem ręki wskazałem na wyimaginowanego przyjaciela, który miał już żonę, której nawet mi nigdy nie przedstawił, chociaż to nic dziwnego skoro to nie był jego wyboru, a nacisk rodzinny i odpowiedzialność dopełnienia mariażu.
- Nie chodzi o to, żebyś o tym komuś powiedziała. Myśli, że przejmujesz się tym jaka inni ludzie mnie odbiorą albo co sobie pomyślą?- Musiałem się dowiedzieć co dokładnie ona sobie wyobrażała, bo chyba zapomniała, że nigdy nie było mi po drodze z nurtem. Nawet jeżeli musiałem iść pod prąd, a innym nie podobała się moje zachowanie, to o już był ich problem, nie moja sprawa co kto sobie pomyśli. - Może to była jakaś fantazja z młodości. - Nie zamierzałem jej tego zdradzać, bo niczego to nie zmieni, a ona jest zbyt niewinna, żeby ją tym podtruwać.
- No ładnie, a więc wasza dwójka na mnie jednego tak?... Relacje między braćmi są bardziej napięte, to nie jest klepanie się główkach. - Nie było to nic odkrywczego i wiedziałem, że ona dobrze wiedziała, jak to wyglądało między braćmi. Można było się robić różne świństwa, ale i tak nikt nie pozwoli, żeby drugiemu stała się krzywda. Dlatego wiedziałem, że narzekanie na Aratę do Hayase nie ma sensu, bo on sam ma związane ręce i nieważne co by zrobił nie ma wpływu na to co robi jego młodszy brat.
- A to.... To były rodowe sprawy, mariaże i takie inne. Nawet nie było za bardzo, o czym tym opowiada. Nic, co mogłoby Cię zainteresować. -Fakt faktem, na początku miałem jeszcze jakieś resztki niewinności i wstydu, ale dość szybko się ich wyzbyłem, gdy kobiece ciało stało się dla mnie codziennościom, a potem sam zacząłem się do niej wymykać. Nie chciała już pieniędzy, tylko pytanie kto kogo bardziej wykorzystał w tym wszystkimi.
- No nie wiem, czy mógłbym Cię pomylić, trochę ciężko by było, zwłaszcza że masz trochę unikalny cech wyglądu. Akurat co jak co, ale pamięć to ja mam dobrą. Pamiętam, co miałaś na sobie, gdy pierwszy raz się spotkaliśmy, pamiętam, że miałaś starte kolano po ucieczce przed dzieciakami. Jak wyglądało niebo tamtego dnia i jak uczyłem cię puszczać kaczki na rzece... A czyja? Poza tym nie narzekaj, oddałem Ci swoje ubranie, żeby Mama Ci głowy nie truła, że znowu zniszczyłaś swoje ciuchy... To nie ty potem miałaś w domu karę.... - Wzruszyłem ramionami na jej wystawiony język, byliśmy jak dzieci w tym momencie, ale chyba każdy chciał zrobić krok w tył, aby chociaż na moment zanurzyć się w szczęśliwej, beztroskiej przeszłości.
- Tak to już bywa jak ubranie się niszczy odchłodzenia po drzewach albo wspinaniu.... Chociaż teraz mógłbym, wzbudzić większe poruszenia niż jak byłem dzieckiem. Jeszcze od kobiet nie mógłbym się odpędzić i dopiero byłby to problem. - Widok nagiego, czy półnagiego dziecka raczej nie wzbudzał dużych kontrowersji, ale teraz to mogłoby być ogromne poruszenie.

- Tak.. pewne talenty to ty zdecydowanie posiadasz Yui.. - zachichotała lekko rozbawiona. Na kolejne słowa lekko pokręciła głową na boki. - Wcale nie szukam nikogo do ożenku.. - dodała z uśmiechem i nagle coś jej się przypomniało. - Ale ty chyba byłeś zaręczony.. coś tam wspominałeś zanim.. no.. zanim miałeś ten.. wypadek.. - powiedziała po chwili. Pamiętała jak by to miało miejsce wczoraj, wieść o jego śmierci rozniosła się po wsi jak dziki pożar po lesie w czasie suszy. - Nie myślałeś żeby się do niej odezwać? Znaczy.. nie wiem jakie mieliście relacje.. te aranżowane małżeństwa między rodami to chyba skomplikowane są.. - dodała po chwili. Sama nigdy nie musiała się tym martwić, była w końcu z rzemieślniczej klasy, więc nie było takiego nacisku. A i jej ojciec nie chciał Yukino zbytnio wydawać za mąż. W końcu jego oczko w głowie za byle kogo nie zostałoby wydane. A póki co nikt nie był dość dobry dla ojczulka.
"Nie chodzi o to, żebyś o tym komuś powiedziała. Myśli, że przejmujesz się tym jaka inni ludzie mnie odbiorą albo co sobie pomyślą?"
- A czy ja cię dopiero poznałam Yui? Zawsze na przekór innym, zawsze własną ścieżką jak kot.. - skomentowała uśmiechając się do niego czule w jego stronę. Dostrzegając wykrzywione drzewo wyrwała się spod jego ramienia i łapiąc go za dłoń delikatnie pociągnęła w bok, zbaczając ze ścieżki i ciągnąc go w gęstwinę. - Tędy! - powiedziała prowadząc go w jedno miejsce, mocno trzymając jego ciepłą dłoń, jej była lekko chłodna z początku.
"Relacje między braćmi są bardziej napięte, to nie jest klepanie się główkach."
- Skoro tak twierdzisz.. - dodała w odpowiedzi. Jej interakcja z braćmi była inna niż między nimi samymi. Raz się tylko wmieszała i została przez obu wyjaśniona jak to wygląda i żeby się nigdy więcej nie mieszała. A że była posłuszna to nie trzeba rozwijać myśli dalej.
"A to.... To były rodowe sprawy, mariaże i takie inne. Nawet nie było za bardzo, o czym tym opowiada. Nic, co mogłoby Cię zainteresować."
Spojrzała na niego przez ramię jak go tak prowadziła w nieznane. - Ah.. czyli spotkania z tamtą narzeczoną? - to już była tylko czysta ciekawość. Czasami czuła się przy nim jak dziecko, choć różnica wiekowa między nimi wcale tak wielka nie była.
"No nie wiem, czy mógłbym Cię pomylić, trochę ciężko by było, zwłaszcza że masz trochę unikalny cech wyglądu. Akurat co jak co, ale pamięć to ja mam dobrą."
Uśmiechnęła się delikatnie na te słowa. Ale miał rację, jej oczy i do tego białe włosy były dość unikalną mieszanką. Kiedyś się wstydziła swojego złotego oka, ale od dłuższego czasu walczyła z tym i nie nosiła już opaski na oku. Nadal pesząc się gdy ludzie się jej za bardzo przyglądali.
"To nie ty potem miałaś w domu karę...."
- Przepraszam.. za tamto.. - odpowiedziała mu nieco ciszej. Nie wiedziała o tym bo jej tego wtedy nie powiedział. Trochę głupio nawet jej się zrobiło.
"Chociaż teraz mógłbym, wzbudzić większe poruszenia niż jak byłem dzieckiem. Jeszcze od kobiet nie mógłbym się odpędzić i dopiero byłby to problem."
Spojrzała na niego przed bark gdy dalej go prowadziła i aż się potknęła o wystający korzeń po jego słowach. - Wiedzę że i twoje Ego bardzo urosło.. - skomentowała zgarniając białe włosy za uszko i wskazała kierunek w którym szli do tej pory. - To już nie daleko.. - powiedziała wskazując większe chaszcze i gdy przeciągnęła go za sobą przez nie to obojgu ukazał się dziki onsen otoczony wysokimi krzewami i masywniejszymi drzewami. - Znalazłam to miejsce jakiś czas temu.. - powiedziała z uśmiechem na ustach, puszczając jego dłoń i podchodząc bliżej, uklęknęła przy większym kamieniu i zanurzyła dłoń w parującej wodzie.

- Nie musisz go szukać, to on Cię znajdzie, a raczej przyszły mąż kiedyś to zrobi. - Była naiwna, skoro myślała, że to męża czy żony trzeba szukać. Oni sami pojawiali się w twoim życiu i wyrywali oni miejsce w twoim życiu, a przynajmniej tak mi się wydawało. Ten, który szuka szczęścia, nie znajdzie, ale wystarczy się otworzyć i czekać na to co przyniesie los. Chociaż u samurajów czy arystokracji to raczej nie ma czegoś takiego jak czekanie, rodzice już zadbają o to, żeby w dobry sposób usadowić swojego dziadki.
- Coś tam było, ale to nie było to oficjalne pewne, ponieważ była jeszcze inna kandydatka. Tak jest jak rodzinna chce Cię opchnąć za najlepszą ofertę... Chociaż z Harukom nie byłoby źle pewnie, jako szczyl nawet się zalecałem do niej. Kwiatki z łąki, motyle i inne takie... Odezwać się? No co ty, pewnie już została za kogoś wydana i ma dzieci, nie będę rzucał cień na czyjąś przyszłość. Poza tym jeszcze przez przypadek moje zmartwychwstanie obleci świat i mi ojciec zapuka do pokoju w Yoezawie. - Rozdrapywanie starych ran nie miało sensu, sprowadzanie zamętu w czyjeś życie, gdy już poukładała swoje sprawy, byłoby to czystym egoistom.
- Czasami zadajesz takie pytania, że nie wiem, czy nie masz siostry bliźniaczki. - Uśmiechnąłem się w jej stronę i wyszczerzyłem ząbki w jej stronę. Pozowałem się jej szarpnąć i pociągnąć gdzieś, nie wiedziałem, gdzie ona chce mnie zaprowadzić, byłem bardzo ciekawy, co zamierza mi pokazać. Rzadko emanowała takim duży entuzjazmem, więc na pewno musiałoby to coś fajnego. -A co takiego chcesz mi pokazać co? Rzadko jesteś tak władcza i zdeterminowana. - Yukino dużo się zmieniał, od szarej uciekającej myszki przeszła ogromną drogę i teraz potrafiłaby władcza i przejmowała inicjatywa.
- Nauki przedmałżeńskie i inne takie.... Dużo jest kwestii, na które trzeba się przygotować, kiedy w młodym wieku musisz nagle wydorośleć i sprostać oczekiwaniom. - Chociaż kobiety w tej kwestii miały, łatwiej, bo to mężczyźni mieli przeprowadzić partnerkę przez to wszystko i zerwać jej wisienkę. Więc cała odpowiedzialność spoczywała po stronie mężczyzny, ale tak to już jest w świecie gdzie faceci, pociągając za sznurki.
- Nic się nie stało, to nie był pierwszy raz. Chociaż częściej krzyczeli, że znowu wyszedłem sobie z domu.... Nie tylko moje ego urosło, dojrzałem już w pełni przynajmniej fizycznie.... Oho, a więc do gorących źródeł mnie ciągnęłaś, jeżeli chciałaś popatrzeć, to wystarczyło poprosić, coś może by się załatwiło... Jeżeli masz zamiar się kąpać, to nie zwlekaj zbyt długo, słońce niedługo zacznie zachodzić, a wolałbym Cię odprowadzić do miasta przedzmrokiem. -

"Nie musisz go szukać, to on Cię znajdzie, a raczej przyszły mąż kiedyś to zrobi."
Nie odpowiedziała na te słowa. Nie myślała o takich rzeczach, skupiała się zawsze na czymś innym. Najpierw na pomaganiu w rodzinnym domu, potem na poszukiwaniach braci, teraz na sobie. Chciała potrafić coś pożytecznego, coś co pomogłoby innym. Cieszyła się dla każdego kto potrafił znaleźć szczęście w swoim życiu, zwłaszcza ktoś kto był ważny dla niej.
"Chociaż z Harukom nie byłoby źle pewnie, jako szczyl nawet się zalecałem do niej. Kwiatki z łąki, motyle i inne takie..."
- No popatrz.. potrafisz jednak być romantyczny.. znaczy kiedyś potrafiłeś.. teraz ci walki w głowie.. - pokręciła głową na boki z niedowierzaniem. - Może to o czymś świadczy? - spytała z lekkim rozbawieniem. Czasami tak miała że cisnęła ludzi o informacje nieświadomie. I do póki ktoś nie powiedział jej że przekracza granicę, to ciągnęła. Nie wiedząc że może to być krępujące dla drugiej osoby, po prostu kierowała się najzwyczajniejszą w świecie ciekawością.
- Nic nie powiem nikomu że żyjesz.. ale wydaje mi się że twój ojciec by się ucieszył gdyby cię zobaczył całego i zdrowego.. - skomentowała z lekkim uśmiechem. Ile razy słyszała od swoich rodziców jak się zamartwiali o jej braci, ile razy słyszała modły odprawiane za ich bezpieczeństwo.
"A co takiego chcesz mi pokazać co? Rzadko jesteś tak władcza i zdeterminowana."
Uśmiechnęła się z zadowoleniem w jego stronę, ale nie odpowiedziała. Jedynie wystawiła mu figlarnie język, jak by była małym dzieckiem. Choć on wcale nie zachowywał się jak dorosły.
- Kto jak kto.. ale jestem pewna że ty sprostałbyś każdym oczekiwaniom.. w końcu to Ty.. chłopak który się nie poddaje póki nie zdobędzie tego czego chce.. - zachichotała cicho pod nosem. Zawsze ją to w nim fascynowało, że potrafił być taki pewny siebie i stanowczy. Zazdrościła mu tych cech, tego uporu w dążeniu do celu.
"Oho, a więc do gorących źródeł mnie ciągnęłaś, jeżeli chciałaś popatrzeć, to wystarczyło poprosić, coś może by się załatwiło..."
- Bardzo śmieszne Yui.. - powiedziała z lekkim rozbawieniem w głosie. Odwróciła się do niego plecami i rozwiązując kimono, zsunęła je z siebie i odłożyła obok na jeden z wystających korzeni. Włosy związała za pomocą pasa od kimona w taki sposób żeby jej się nie zmoczyły. Po czym powoli i ostrożnie zanurzyła się w ciepłej wodzie z westchnieniem ulgi. - Chciałam tu już kilka razu skorzystać z kąpieli.. ale bałam się sama.. a też nie chciałam przyprowadzać tu ze sobą obcej osoby. Przy tobie czuję się bezpiecznie.. wiem że nic mi nie grozi.. - powiedziała podchodząc do brzegu i opierając się na rękach o kamień uraczyła go łagodnym uśmiechem.
- Więc jakie masz teraz plany? Co zamierzasz dalej zrobić? Będziesz unikał swojej rodziny już do końca? - spytała z troską w głosie.

- Byłem dzieckiem, miałem braki w doświadczeniu, więc nadrabiałem spostrzegawczościom. Zresztą nigdy nie powiedziałem, że nie jestem romantyczny, chociaż nie przekładałbym tego na relacje... Ale jednak nie możesz powiedzieć, ze nie umiem zawstydzić płci przeciwnej słowami, gestem czy sytuacją. - Mówiłem rozbawiony głosem, zarzucała mi brak romantyzmu, gdzie nie pamiętała, jak cmoknąłem ją w polik, tylko po to, żeby poprawić jej samopoczucie przy naszym pierwszym spotkaniu. Nie miałem problemu z oczarowanie kogoś słowami, nawet nie robiłem tego intencjonalnie, bo zawsze gdy o kimś mówiłem, starałem się być szczery, nawet pomimo tego, czy moje słowa byłby dobrze, czy źle odebrane przez drugą stronę. Z drugiej strony ktoś mógł mi zarzucić, że po prostu dobrze czytam ludzi i wiem, co powiedzieć, żeby zaskarbić sobie ich sympatię.
- A o czym miałoby to świadczyć pani filozof, co takiego skrywa się pod moją fasadą. Co takiego tak skrzętnie próbuje ukryć pod maską? - Skoro postawiła tezę, że to o czymś świadczy, musiała mieć jakieś wnioski na poparcie jej. Nie przeszkadzało mi to wcale, po prostu byłem ciekawy, co takiego dostrzegała ona tymi swoimi różnobarwnymi tęczówkami. W końcu wszystko zawsze zależy od punktu widzenia i siedzenia, zwykła kropla pod odpowiedni kątem potrafiła stworzyć wielokolorowy łuk na niebie, gdy przepuści się przez nią promień słońca.
- Nidy nie powiedziałem, że wolałbym moją śmierć. Wiem, że by się cieszyli, ale na pewno nie zaakceptowaliby mojego nowego życia. Martwiliby się, teraz już wszyscy wiedzą, ze demony istnieją i jaką mają moc. Wyobrażasz sobie, że mój ojczulek i matka ze spokojem pozwalają mi włóczyć się po świecie i walczyć na śmierć i życie ze stworami mroku? A gdy już minęła żałoba po mojej śmierć, to nie ma sensu rozdrapywać tych ran i sypać ich solą. - Czasami tęskniłem za nimi, nawet za surowością ojca, które karał mu każdy wybryk, ale tylko tak mogłem zwrócić na siebie jego uwagę, w inny sposób niż bycie samurajem i odzyskiwanie chwały klanu.
- Weź, bo się jeszcze zarumienię albo krew z nosa mi pójdzie i kto mnie będzie niósł do miasta? Każdy ma swój zbiór cech, który tworzy z niego kogoś unikalnego niepodrobienia. Staram się niczego nie żałować i tyle, gdy idziesz pewnym krokiem przed siebie, przeszłości Cię nie dogoni i nie powstrzyma tak długo jak im na to nie pozwolisz. - Wzruszyłem ramionami, jakby to była dla mnie oczywista oczywistość, w końcu dotarliśmy do gorących źródeł ukrytych gdzieś w gęstym lesie. Nie byłem przekonany czy kąpiel o tej porze była dobrym pomysłem, bo słońce było już bliżej końca niż początku i to zdecydowanie. Wyciągnąłem dłoń przed siebie i przy pomocy palców zrobiłem pomiar. Mieliśmy jeszcze wystarczająco czasu, aby mogła sobie wziąć tę swoją kąpiel i żebyśmy zdążyli wrócić do miasta.
- Plan mam z grubsza jedne, przeżyć jak najlepiej życie, czerpiąc z niego garściami. Po drodze chciałbym zajść wysoko w hierarchii korpusu i zastąpić swoją mistrzynię. Aby utrzeć jej nosa i udowodnić, że myliła się co do mnie. Wręcz zmuszę ją, by odszczekała swojej słowa z naszego pierwszego spotkania.... A ogólnie nie wiem, co przewrotny los dla mnie szykuje, nie mogę powiedzieć, że będę ich unikał już do końca, bo tego nie mogę jednoznacznie stwierdzić. Na pewno nie chciałbym, żeby się martwili czy znowu przeżywali utratę syna.- Usiadłem sobie po turecku blisko wody i położyłem mecz na udach. Skoro miałem zostać jej strażnikiem podczas kąpieli to taką rolę postanowiłem przyjąć, no i nie chciałem się za bardzo moczyć.

Pokręciła lekko głową na boki. - Nigdy nie twierdziłam że tego nie potrafisz.. o dziwo zawsze doskonale wiesz co powiedzieć żeby kogoś speszyć, tylko nie wiem czy robisz to specjalnie czy nie zdajesz sobie z tego sprawy momentami.. - skomentowała z lekkim rozbawieniem w głosie. Pamiętała ich pierwsze spotkanie, jak mogłaby zapomnieć swojego wybawcę?! A tym bardziej to jaki był dla niej miły tamtego dnia. - Skradłeś mi tyle buziaków w ogólnym rozrachunku że ja nie wiem co ja powiem mojemu przyszłemu mężowi.. - roześmiała się szczerze, na wszystkie wspomnienia z dzieciństwa. Nawet jeśli to były szczeniackie zagrywki, ona w pewnym momencie nie pozostawała dłużna i potrafiła dać mu buzi w policzek czy w czoło gdy miał gorszy dzień. I jak by wziąć pod lupę całe ich wspólne dzieciństwo i to jak ta bliska znajomość wpłynęła na Yukino.. to Kagami zdawał się być winien jej śmiałości wobec innych. Przy nim nauczyła się że nie ma w tym nic złego, przy nim wykształciła ta nieświadomą zuchwałość i brak uszanowania strefy komfortu drugiej osoby. Bo skoro jemu to nie przeszkadzało to czemu innym miałoby? Nikt się nie uskarżał.
"A o czym miałoby to świadczyć pani filozof, co takiego skrywa się pod moją fasadą. Co takiego tak skrzętnie próbuje ukryć pod maską?"
- Nie twierdzę że coś ukrywasz.. zawsze jesteś szczery.. aż do bólu. Ale.. pewnie pewnych rzeczy nie widzisz po prostu. I nie zamierzam Ci nic zdradzać w takim razie.. w sumie jestem ciekawa czy sam do tego kiedyś dojdziesz czy nie.. a raczej ile ci to zajmie Yui.. - wystawiła mu język lekko rozbawiona jego dociekliwością. Choć może gdyby mu powiedziała co zaobserwowała z ich rozmowy, to Kagami by próbował to rozgryźć samodzielnie. Ale tak było przecież zabawniej.
- Chyba nie doceniasz ich.. przez pryzmat przeszłości.. - zaczęła ze spokojem. - Wydaje mi się że gdybyśmy nadal żyli w niewiedzy.. na temat tego co czyha na nas po zmroku.. to mogliby nie zrozumieć.. i pewnie by od razu zaczęli szukać ci nowej kandydatki na żonę.. ale patrząc na to co się stało.. jak teraz wygląda życie.. wydaje mi się że byliby dumni z Ciebie.. że jesteś jednym z nielicznych, którzy kładą każdego dnia na szali swoje życie i zdrowie że oni i wszyscy inni mogli wieść spokojne życie.. to co robisz to godne podziwu.. bo nie każdy jest na tyle odważny żeby stawić czoła demonom.. a co dopiero specjalizować się w polowaniu na nie i w zabijaniu ich.. - mówiła ciepłym głosem. Nie rozumiała jak mógł tego nie widzieć. - Poza tym.. każde dziecko wracające zza grobu jest radością dla zranionego rodzica.. nawet jeśli jednając się ze swoimi pociechami na kilka dni.. to nadal są to niezapomniane chwile.. bezcenne wręcz.. i ból po stracie jest naturalny.. ale jeśli się ma chociażby jedno dodatkowe spotkanie.. to jedno spotkanie robi różnicę.. bo można powiedzieć ukochanej osobie wszystko to.. czego się nie zdążyło poprzednio.. jak możesz tego w ten sposób nie widzieć Yui? - spytała sięgając dłonią do jego ręki i pociągnęła ją bliżej swojej twarzy. Po czym wtuliła ciepły policzek w wewnętrzną stronę jego ręki.
- A może nie chcesz się z nimi spotkać bo boisz się ich reakcji.. może nie chcesz widzieć ile cierpienia im zadałeś tym że zniknąłeś z ich życia bo chciałeś.. bo wydawało Ci się że tak będzie lepiej? Może boisz się ich osądu? Nawet nie wiesz jak mnie uszczęśliwiłeś dzisiaj.. a nawet nie jesteśmy rodzeństwem.. jak wiele radości byś przyniósł braciom i rodzicom.. zastanawiałeś się nad tym w ogóle? - wbiła w jego twarz swoje zatroskane spojrzenie, nadal dociskając policzek do wewnętrznej strony jego dłoni.
- Nie ma nic złego w wracaniu do przeszłości.. do tych szczęśliwych chwil i do tych gorszych również.. w końcu dzięki nim jesteśmy tym kim jesteśmy teraz.. a w sumie.. nigdy nie brałam cię za osobę, która uciekałaby przed czymkolwiek.. - dodała puszczając mu oczko i wystawiła po chwili język.
- Ciekawe plany.. ale czy na prawdę jesteś gotów nie dać im drugiej szansy? Nie dać im jeszcze tych paru cennych chwil ze sobą? To egoistyczne Yui.. a ty aż takim egoistą nie jesteś.. - to mówiąc obróciła delikatnie twarz i ucałowała wnętrze jego dłoni, po czym puściła jego kończynę i odchyliła się w tył nieco bardziej, zanurzając się na tyle że tylko nosek i oczka jej wystawały znad parującej wody.

-Nieprawda nie było, ich aż tyle. Zresztą mąż na pewno będzie zadowolony, jak zostawisz coś dla niego na noc poślubną. Wtedy wybaczy Ci te wszystkie bezeceństwa które, ze mną robiłaś, ale z drugiej strony czy jest sens mu o tym mówić? - Specjalnie użyłem tego słowa na wyrost, bo jak cmokniecie w policzek, czy czoło można nazwać bezeceństwem, to słowo bardzo daleko mijało się z tymi czynami, ale brzmiało bardzo zabawnie w całej tej sytuacji.
- Ciężko powiedzieć, ile mi to zajmie, zawsze byłem trochę twardo głowy i krótkowzroczny... - Więc nie chciała gadać o tym, postanowiłem podejść ją w innym sposób i zasugerować, że jestem głupi i przy okazji ślepy. Może to w jakiś sposób rozwiąże jej język na tyle, aby coś powiedziała, bo w innym przypadku nie zamierzałem nawet zaprzątać tym sobie głowy.
- Nie znasz moich rodziców Yukino... Nigdy nawet ich nie spotkałaś, a to już pokazuje, jakimi są ludźmi i czym kierują się w życiu. Nie mogłem, swobodnie wychodzi z domu i musiałem się wymykać przed strażnikami, nauczycielami czy służbą, a jak wracałem do posiadłości, nie czekali na mnie z otwartymi ramionami, tylko z karą i nawet tak wielka matczyna miłość, nie broniła przed konsekwencjami.... Nie zasługuje na to, żeby ktoś był ze mnie dumny z tego powodu, nie ma nic wyniosłego w narażaniu swojego życia.... Wymazałem swoją przeszłość tamtą decyzją i tego będę się trzymał jak na razie, dobrze wiesz, że nie ma sensu próbować mnie przekabacić. Bo wtedy po prostu będziesz kopać się z koniem albo wciągać osła na górę. - Znaliśmy się od lat, więc powinna wiedzieć, że nie potrzebowałem takie rozmowy, żeby dostrzec pewne rzeczy. Wiedziałem wszystko i potrafiłem wyciągnąć wnioski, nie byłem głupcem, który tego nie rozumiał. Po prostu nie pozwolę, żeby musieli, jeszcze raz przechodzi przez utratę kolejnego syna, gdyby nie podołał w walce.
- Problem z pożegnaniami jest taki, że nikt Cię później nie chce wypuścić ze swoich rąk. Ja wiem, że oni mnie kochali mimo surowości i dużego rygoru. Chcieli jak najlepiej dla mnie... oni też wiedzą, że nie miałem nigdy do nich żalu. To ty Yukino nie widzisz pełnego obrazu tej sytuacji, to nie jest tylko walka z demonami... A co gdy jakiś demon postanowi, zemści się na mnie? Kogo w takim przypadku zaatakuje, jeżeli ze mną nie da sobie rady? Wiesz, jakbym się czuł, gdyby przez moją egoistyczną zachłanność straciliby by życie? Ty też powinnaś uważać, przyjaciele zabójców demonów nie mają lekkiego życia, wszędzie pełno jest malkontentów.... Nie uciekłem przed niczym, po prostu tak się to wszystko potoczyło, nie mam prawa po tylu latach wracać jak gdyby nigdy nic i przynosić słono słodkie łzy. - Odpowiadałem jej ze spokojem w głosie, nie byłem na nią zły. Rozumiałem, że miała ona inne zdanie na ten temat, ale powinna uszanować moją decyzję, która nigdy nie była łatwa, zwłaszcza jak miałem gorsze dni i zbliżała się rocznica śmierci brata.
- Jaką drugą szansę? Przecież to nie w mojej gestii leży dawać im tego, jeżeli już to oni mogliby ją dać. Bo to ja zawiodłem ich, a nie odwrotnie Yukino. Czasami masz dość pokrętną logikę, a tak w ogóle prędzej czy później każdy jastrząb musi wylecieć z gniazda i rozwinąć skrzydła.... Powiedziałem, ze nie wiem, co przyniesie jutro... Może nie długo coś się stanie i świat obróci się ponownie o 180 stopni, a do tego czasu może się cieszyć tajemnicą, którą niewiele osób zna i ciesz się chwilą. -

Zaśmiała się cicho pod nosem na słowo "bezeceństwa" padające z jego ust. Jakby ktoś ich tak teraz podsłuchał, to jeszcze by sobie coś pomyślał. Ale Yui była dla niej jak brat, którego kochała całym serduszkiem i czuła się przy nim bardzo swobodnie. - To było by dziwne gdyby coś takiego powiedziała mojemu mężowi o Tobie.. raczej cię przedstawię jako starszego brata.. - powiedziała z zadowoleniem w głosie.
"Ciężko powiedzieć, ile mi to zajmie, zawsze byłem trochę twardo głowy i krótkowzroczny..."
Wzruszyła lekko ramionami na te słowa. - No co ja ci poradzę? To może nawet lepiej, nie zadręczasz się zbędnymi problemami.. - odpowiedziała tylko w taki sposób. Nie planowała mu tłumaczyć tego co zauważyła w jego wypowiedziach wcześniej. Skoro on sam do tego nie doszedł, to po co miałaby burzyć jego spokój umysłu.
Westchnęła na jego długi monolog odnośnie jego rodziców. Mieli ewidentnie odmienne poglądy w tej kwestii, to On musiałby stracić kogoś nagle żeby docenić wagę tej straty. Czuła że wtedy inaczej by patrzył na swoją rodzinę. Ale miał rację, był uparty i wiedziała że nie wygra z nim tej dyskusji, więc postanowiła dać sobie z tym spokój. Uśmiechnęła się do niego łagodnie, było jej wewnętrznie przykro że postanowił pozostać martwy dla całej swojej rodziny.
"Ty też powinnaś uważać, przyjaciele zabójców demonów nie mają lekkiego życia, wszędzie pełno jest malkontentów..."
- To ciężkie życie mogę już odhaczyć.. zwłaszcza że jestem Marechi.. nie muszę mieć bliskich relacji z zabójcą żeby być na celowniku demonów.. - odpowiedziała z uśmiechem na ustach. Tak. Pamiętała to jak wczoraj słysząc od tej kobiety w czarnych włosach i złotych oczach że zostanie pożarta. To było najdziwniejsze uczucie jakie kiedykolwiek zawładnęło jej delikatnym, słabym ciałem. Co innego wiedzieć że kiedyś się zejdzie z tego świata, a co innego usłyszeć to bezpośrednio z ust drugiej osoby że zostanie się pożartym.
- Cieszyć się.. tajemnicą.. którą nie wiele osób zna.. - zmarszczyła lekko nasadę nosa i wbiła w niego swoje oczy. - Kto jeszcze poza mną zna tą tajemnicę? - w jego interesie było jej to powiedzieć żeby czasem nie chlapnęła złej osobie, skoro nie była jedyną powierniczką sekretu.

- Mógłby się nieco zdziwić, że jego „szwagier” mu żonę obracał, ale co w rodzinie to nie ginie przecież. - Znałem różne historie o różnych rodach i w niektórych dochodziło do różnych abominacji albo spaczeń, ale ciężko stwierdzić, czy to była prawda o kazirodztwie, czy może ktoś po prostu rozpowiadał o innych plotki. Jednak wiadomo, że to był żarty mogliśmy odczuwać do siebie tak silne uczucie jak miłość, ale pozostawało one czyste, białe niezabarwione czerwienią, która mogłaby wskazywać na pożądanie.
- Tylko ja nie wiem, czy zgodzę się na kogoś, kto będzie słabszy ode mnie, musisz znaleźć sobie silniejszego męża, który będzie w stanie ochronić cię przed potworami. Inaczej nawet niech nie próbuje, bo  będę musiał mu to wybić z głowy siłom i przy okazji straci kilka trzonowców. - Uśmiechnąłem się do niej, chciałem dla niej jak najlepiej i żartowałem z tą surową selekcją, chociaż dobrze by było dla Yukino, gdyby jej wybrane był zdolny do walki z demonami, aby ochronić ją przed nimi.
- Nic nie musisz radzić, nie spotkaliśmy się, bo miałem problem, z którym sobie nie radziłem. Wpadliśmy na siebie przez z rządzenie losu i powinniśmy mu dziękować... Uważaj, bo jeszcze pomyślę, że próbujesz mnie obrazić, a wtedy zobaczysz kurduplu. - Włożyłem dłoń do wody i szybkim ruchem chlapnąłem jej ciepłom wodą prosto w twarz. Chciała się droczyć i bawić w dziecinadę to jak najbardziej jej przypomnę młodzieńcze lata.
- Tak to na pewno nie jest łatwe i gdybyś dalej miała przy sobie wisterii, nie byłoby tego problemu. Jednak postanowiłaś, zaufać demonowi w tej sprawię... - Mój głos wykazywał delikatną dezaprobatę i reprymendę, nie powinna zawierzać im w tej kwestii, kiedy była dla nich niczym opium dla narkomana. - Tylko nikt nie będzie cię specjalnie szukał jako Marechi, a gdy jakiś szpieg demonów doniesie mu, że byłaś widziana z rudowłosym zabójcom, wtedy może przyjść do ciebie. Jeżeli chcesz, to mogę Ci załatwić trochę wisterii. - Musiała podjąć jakieś środki, bo jak na razie jej zapach na pewno mógłby sprowadzić demona, który chciałbym po prostu zaspokoić swoje żądze i posilić się na rzadkiej krwi.
- Poza tobą nikt, kto by znał mnie wcześniej... Po prostu tak się mówi głuptasie i co relaksująca jest ta woda? - Zapytałem, bo byłem odrobinę ciekawy. Wiedziałem po wcześniejszym chlapaniu, że jest na pewno bardzo ciepła i prawie na sto procent mogłaby przynieść ulgę.  Nigdy kto znał mnie przed wstąpienie do korpusu, nie wiedział, żę dalej żyje.

- Nie nazwałabym tego obracaniem.. chyba że mówisz o tym klapsie z wcześniej.. masz mocną rękę tak przy okazji.. - to mówiąc widział jak ramię się poruszyło lekko, co sugerowała że pod wodą złapała się za miejsce gdzie jej przyłożył jak myślał że jest kimś innym. Zaskoczył ją tamtym zagraniem, nigdy nie dostała takiego solidnego klapsa od nikogo, nawet od rodziców jak przeskrobała coś.
"Tylko ja nie wiem, czy zgodzę się na kogoś, kto będzie słabszy ode mnie, musisz znaleźć sobie silniejszego męża, który będzie w stanie ochronić cię przed potworami. Inaczej nawet niech nie próbuje, bo będę musiał mu to wybić z głowy siłom i przy okazji straci kilka trzonowców."
Zaskoczył ją tym co powiedział, aż cieplej jej się na serduszku zrobiło po tych słowach. Dosłownie jak brzmiał jak starszy brat. Ale po chwili wzruszenia dotarło do niej co kryło się w tej wypowiedzi. - Ale.. to by znaczyło że musiałabym mieć za męża innego zabójcę.. prawda? - spytała dla pewności. Słyszała pogłoski że zabójcy są o wiele silniejsi od zwykłych ludzi, ale nie miała możliwości być świadkiem bójki między dwoma takimi osobnikami.
Pisnęła gdy Yuichiro włożył dłoń do wody i posłał sporą jej ilość prosto w twarz biednej białowłosej. - Ekhe.. ekhe.. ej!.. po pierwsze nigdy bym nawet nie pomyślała o tym żeby cię obrazić.. i nie jestem kurduplem.. mam przeciętny wzrost! - upomniała go przecierając twarz z nadmiaru wody.
"Tak to na pewno nie jest łatwe i gdybyś dalej miała przy sobie wisterii, nie byłoby tego problemu. Jednak postanowiłaś, zaufać demonowi w tej sprawię..."
Spuściła głowę w dół słysząc w jego głosie niezadowolenie, barwa głosu zdawała się być ostrzejsza. Wiedziała że był o to w jakiś sposób zły.
- Przepraszam.. ale był dla mnie bardzo dobry.. nie zrobił mi krzywdy.. - wymamrotała wlepiając wzrok w ciepłą wodę, nie miała odwagi spojrzeć mu teraz w twarz. Nie chciała w tych złotych oczach dostrzec złości i zawodu.
"Tylko nikt nie będzie cię specjalnie szukał jako Marechi, a gdy jakiś szpieg demonów doniesie mu, że byłaś widziana z rudowłosym zabójcom, wtedy może przyjść do ciebie."
Kolejne słowa, które sprawiły że bardziej się skuliła w sobie na środku onsenu, dłońmi oplatając się dość szczelnie, zanurzyła się aż po czubek nosa, nadal wbijając intensywnie spojrzenie w mętną wodę. Nie obchodziły ją konsekwencje znajomości z nim. Jak ktoś chciał ją ukarać za znajomość z Kagamim to jedyne co mogła robić, to czekać na tą karę. Ale nie był to wystarczający powód żeby chciała się odwrócić od rudzielca.
"Po prostu tak się mówi głuptasie i co relaksująca jest ta woda?"
Mógł jedynie dostrzec lekkie skinienie głowy na jego pytanie i to byłoby na tyle. Czuła się źle z tym że był na nią zły, zawsze była bardzo wrażliwa i brała sobie głęboko do serca jeśli kogoś zawiodła swoim złym zachowaniem.

- Od razu mocną, lekko klepnąłem przez ubranie i nie zrobiłem tego w pełni świadomy, ale uważaj, bo jeszcze pomyślę, że Ci się to spodobało i dlatego znowu do tego wracasz. - Widziałem, jak powędrowała dłonią w to miejsce, może faktycznie był trochę za silny ten klaps, a może to ona po prostu trochę to wszystko wyolbrzymiała, była zbyt niewinna, żeby wiedzieć, o co mogło z tym chodzić. Chociaż może po prostu jest jedną z tych kobiet, które po prostu nie lubiły tego typu zagrywek wstępnych.
- Na to wychodzi, no, chyba że trafisz na ten wyjątek od reguły... Kiedyś spotkałem dzieciaka, który był silny jak kilku mężczyzn, a jeszcze nawet nie zaczął dojrzewać. Smarkacz będzie potworem, jak tylko skończy szkolenie w Yonezawie, ale z jego charakterem będzie miał pod górkę, ogołocił mnie ze wszystkich zaskórniaków podczas gdy eskortowałem go do naszej siedziby.... No ale jeszcze twój wybranek musi mnie pokonać... - Zdarzały się takie tajemnicze przypadki, których nie sposób było wyjaśnić, czy zrozumieć, liczyło się, że tacy ludzie na pewno byli lepszy zabójcami po skończeniu treningu, niż osoby, które zaczynały od zera.
- Twierdzisz, że kłamie? - Ponownie włożyłem rękę do wody, ale był to tylko straszak, nie chciałem, żeby przypadkiem się zachłysnęła nią i jeszcze mi utonęła w tym onsenie.
- Jesteś niziutka w porównaniu ze mną, a jedliśmy przecież te same ryżowe kulki i ryby w Nagoi. Pewnie za mało albo za dużo spałaś, albo to może kwestia czegoś innego... - Żartowałem sobie i wzrok z twarzy opuściłem nieco niżej, aby ją zawstydzić i zrobiłem to tylko w tym celu. Widziałem, jak zareagowała na moje słowa, może nie powinienem był tego robić? Zachował się jak swój ojciec, który wyrażał swoją dezaprobatę w prawie identyczny sposób co ja. Nie lubiłem tego, ale jak widać niedaleko padło drzewo od jabłoni i pomimo różnych poglądów, mieliśmy cechy wspólne. Musiałem coś zrobić, żeby ją wyrwać z tej zadumy i kiszenia się we własnym sosie złych emocji.
- Daj spokój, przeszłości nie zmienisz. - Westchnąłem ciężko  i wróciłem do normalnego tonu głosu, brzmiał tak jakby trochę skruszony i ze współczuciem. - Po prostu nie rób tego nigdy więcej i nie musisz uciekać od razu wzrokiem, jak mówię coś w Twojej trosce... No choć możesz się przytulić, jak chcesz. Nawet zamknę oczy. - Rozłożyłem ramiona w gotowości i zamknąłem oczy, nie potrafiłem się na nią gniewać, przypomniała momentami zbitego pieska, a to wszystko przez tą jej niewinność.

- To nie było lekkie klepnięcie! Ty chyba nie znasz swojej własnej siły.. to że inne zabójczynie to lubią, nie znaczy że każdy tak ma.. - skomentowała. Może gdyby to było subtelne i delikatniejsze klapnięcie to mogłoby się jej nawet spodobać, ale siłą z jaką dostała wtedy sprawiła że gest przypominał uderzenie rozzłoszczonego rodzica niż rozpalonego kochanka. Poczerwieniała na te dedukcję z jakiegoś powodu. Pokręciła lekko głową na boki, nie myślała o nim w ten sposób. Widziała go jako troskliwego brata a nie typa z którym mogłaby wylądować w łóżku. - T..tak czy inaczej, nie podobało mi się.. - dodała już nieco ciszej.
"No ale jeszcze twój wybranek musi mnie pokonać..."
- Biedny ten przyszły wybranek.. będzie musiał stawić czoła 3 starszym braciom.. - westchnęła z lekkim uśmiechem na ustach. Zaczęła się zastanawiać czy dla dobra typa po prostu nie zostać sama do końca życia. Nie czuła potrzeby bycia z kimkolwiek, nikt jej jeszcze w ten sposób nie oczarował.
- To ty wystrzeliłeś w górę jak jak kwiatki na gnojowniku!.. Jesteś ogromny! Pewnie zrobiłeś to specjalnie żeby na innych z góry patrzeć.. - wystawiła mu język, z tej odległości nie mógł jej nawet sięgnąć żeby jej coś zrobić, a na kolejne chlapanie wodą była gotowa się obrócić do niego plecami.
"..albo to może kwestia czegoś innego..."
Kiedy jego wzrok powoli zjechał niżej, jedyne na czym mógł się zatrzymać to na fragmencie jej dekoltu tuż przy obojczykach. Przechyliła lekko głowę w dół i sama zerknęła niżej. - Niby czego..? - spytała nie rozumiejąc gdzie mu zboczyło ciekawskie spojrzenie, woda była zbyt mętna żeby cokolwiek mógł zobaczyć.
Przez chwilę tak nadal stała skarcona przez rudzielca, nie chciała podnosić na niego wzroku do momentu kiedy jego głos się nie zmienił na przyjemniejszy. Cieplejszy, z nutką skruchy za to jak ją przed chwilą skarcił.
"No choć możesz się przytulić, jak chcesz. Nawet zamknę oczy."
Przez dłuższą chwilę się zastanawiała nad tym, lekko unosząc wzrok na niego gdy tak stał z rozłożonymi ramionami i zamkniętymi oczami. Jak posłuszne dziecko powoli ruszyła w jego stronę, nie chciała żeby się na nią gniewał. Wynurzyła się z wody i podeszła wtulając się w niego mocno, chowając twarz w jego torsie. - Przepraszam Yui.. - wymamrotała wtulając się w niego mocniej całą sobą, lekki dreszcz przebiegł ją po ciele, gdy zimny podmuch wiatru smagnął rozgrzaną od ciepłej wody, zaróżowioną skórę.

- Życie nie jest proste, ale jak czegoś bardzo chcesz, to zrobisz wszystko by, to sięgnąć, jak sobie nie poradzi. To nie był po prostu wart niczego więcej niż odrzucenia. - Jej prawdziwy bracia nie zasługiwali na taki przywilej, nie bronili jej w dzieciństwie, czy przejmowali się tym, w jakim stanie wróciła do domu. Nie ma w tym żadnej wymówki czy pretekstu, aby nie zadbać o najmłodszą siostrę. Relacje braci były inne, często się bili, obrażali i nie byli troskliwi, ale nawet oni nie pozwoliliby, aby najmłodszy zbierał cięgi od innych, a co dopiero gdy w grę wchodziła bezbronna siostra. Z tego powodu to ja pojawiłem się w jej życiu, chłopak, który był niezrozumiały przez innych i oschły dla całej reszty, po tym jak pojął, w jaki sposób funkcjonuje ten świat.
- Jedni mają lepszy nawóz od innych i predyspozycje, nie każdy może być zjawiskowym kwiatem, dlatego trzeba było brać, co dawali i rosnąć. - Wiadomo, że w tym porównaniu to ona była rzadki kwiatem, w końcu miała bardzo rzadkie schorzenie, którym były różnokolorowe tęczówki.
- Nie muszę być wyżej, żeby patrzeć na ludzi z góry, to już zapewnia mi ta przesada pewność siebie i upartość. - Miałem kilka różnych min i spojrzeń, które można było sklasyfikować w ten sposób.
- No miałem Ci tego nie mówić, ale byłaś odrobinę pulchna jako dziecko – Zrobiłem charakterystyczny znak palcami, zbliżając je do siebie, który oznacza tyci.
- Może to dlatego, albo przez inne krągłości. - Czy to była prawda? Raczej nie, nie była zbytniej różnicy między nią a mną w dzieciństwie, ale czego się nie robi, żeby trochę się z nią podroczyć.
Potem nastała krótka cisza, przez emocjonalnym ciężar, który wezbrał. Nie zrobiłem tego, żeby jej sprawić przykrość, po prostu bałem się, że przez swoją nieodpowiedzialność i gapowatość znowu wpadnie w kłopoty. Dłoń zacisnąłem na materiale płaszcza i peleryny i płynnym ruchem zarzuciłem jej na głowę narzutę, która opadła i przykryła całej jej ciało.
- Głuptas... Wracajmy, dzień powoli się kończyć pokażesz mi, gdzie teraz mieszkasz, żebym wiedział, gdzie mam cię szukać. - Przytuliłem ją czule do siebie, nie chciałem, żeby cierpiała, ale jednak ból był najlepszy nauczycielem, tak było od zawsze. Przynajmniej jeżeli nie był zadawany dla uciechy oprawcy.

Koniec