Cóż, skoro nie byli w jej świecie, to w czyim? Infrastruktura była znajoma mężczyźnie, natomiast to w jaki sposób się zachowywali już niekoniecznie. Kagai wbrew pozorom był dość skryty i zazwyczaj śledził swe ofiary, nie skupiając na sobie niepotrzebnych spojrzeń. Dowiadywały się one o jego obecności, gdy było już za późno. Tutaj było na odwrót. Złotooki rozpętał piekło i wszyscy byli świadomi z czym, a raczej z kim mają do czynienia.
Ciemnowłosy nie przeżywał tego wszystkiego tak jak Sachiko. Nie szukał usprawiedliwienia na swoje zachowanie, ani też większego celu. Należał do demonów z krwi i kości, które nie przejmują się istnieniem innych istot, zwłaszcza ludzi. Może sposób w jaki doszło do rozlewu krwi nie był do końca w jego stylu, ale nie żałował tej decyzji. Mała czystka nikomu przecież nie zaszkodzi. Wraz ze swoją nową znajomą wyświadczyli przysługę wszystkim tym, którzy zginęli z ich rąk. Uwolnili ich od problemów codzienności, nie musieli się już niczego obawiać. Mogli odejść.
Włócznik szarżował od jednej ofiary do drugiej, z gracją posługując się swoją Yari. Na jego ustach wciąż dało się zauważyć szaleńczy uśmiech. Od czasu do czasu zerkał w kierunku wilczycy by sprawdzić jak sobie radzi. A radziła sobie całkiem nieźle. Do tego stopnia, że chyba zapomniała o jego obecności, a przynajmniej zdawała się nie zwracać na niego uwagi. Pomimo sporej ekscytacji oraz bodźców, które docierały do niego z każdej strony starał się zachować przytomność umysłu. Nie mógł zatracić się do tego stopnia, by przeoczyć zagrożenie, które mogło nadejść w każdym momencie. Pozbawili życia sporą ilość osób, prędzej czy później zabójcy się o tym dowiedzą.
Nie chcąc tracić czasu, narzucił jeszcze większe tempo, tym razem mknąc w kierunku stosunkowo młodego mężczyzny o ognistych włosach. Na widok demona zamarł w bezruchu, a jego ciało oblał zimny pot. Kagai wybił się w powietrze i cisnął Kamishini w jego kierunku, przeszywając jego ciało na wylot. Włócznia wbiła się w ziemię pod kątem około trzydziestu pięciu stopni, uniemożliwiając ciału swobodny upadek. Po wylądowaniu rozejrzał się dookoła. Poza stosem ciał i nimi samymi na polu walki ostał się jeden człowiek, który zdążył już wziąć nogi za pas. Oddalał się od nich. Z każdą sekundą zwiększał dystans. Dla dwóch demonów nie było jednak problemem dopadnięcie go.
- Pozwolimy mu uciec? - zapytał zaczepnie. Miał nadzieję, że siwowłosa oderwie się na chwilę od swoich ofiar i skupi się na ostatnim celu. Złotooki podszedł do ciała, w którym spoczęła jego włócznia i chwycił za rękojeść. Stopą odepchnął truchło i pociągnął broń ku sobie. Pewnym ruchem strzepnął krew, która zalegała na ostrzu. Następnie wziął niewielki rozbieg i jak rasowy oszczepnik cisnął Kamishini w kierunku uciekiniera. Ostrze nie miało na celu zabicie go, a jedynie spowolnienie go. Włócznia rozerwała prawy bark mężczyzny, który chwilę później wił się na ziemi z bólu. Demon powolnym krokiem ruszył w stronę niedobitka. Kiwnął też głową do Sachiko wskazując jej cel. Nie miał zamiaru się spieszyć. Dał jej wolną rękę.

Dwóch łowców, nie dwa drapieżniki, którzy znaleźli się w obcym im terenie lub jak to była w przypadku włócznika zdecydowali zmienić swój styl polowania tylko po to by zmierzyć się ze sobą w grze. W zabawie polegającej na tym kto zabije większą ilość ludzi. Zabijanie dla nich było niczym oddychanie, zupełnie naturalna dla nich aktywność. Musieli jeść by zaspokoić swój głód, by to osiągnąć musieli pozbawiać ludzi życia. Skoro więc byli na to skazani to czemu nie mieliby czerpać z tego radości. Sachiko nie odczuwała potrzeby ukrywania tego, zapach krwi mocno uderzył jej do głowy i związku z tym chciała zabić jak najwięcej. Chciała pokryć się cała krwią by móc zapomnieć na chwilę o Sunie co nie udało się jej. Zastanawiała się czy może gdyby przestała być leśną łowczynią, a została krwawą rzeźniczką to może przyciągnęłaby do siebie swego Mentora. Może właśnie to było rozwiązaniem jej problemu? Powinna się zmienić by dostrzegł ją i chciał znów wraz z nią przemierzać świat.
Krew, cudna krew przejęła nad nią kontrolę. Świat wokół zrobił się w pełni czerwony, a ona chciała by szkarłatu przybywało. Śmiała się gdy dobiegała do kolejnej ofiary i kolejnej, zabijała ich teraz nie tak by zadać szybką śmierć a by krwawili i krzyczeli z bólu jak najdłużej. Ludzkie kończyny za sprawą jej ostrza odłączały się od ciał swych właścicieli. Powoli zaczynała rozumieć dlaczego czuła taką radość gdy doznała wizji, rzeczywiście czasem taka prosta rzeź bywała odświeżająca, nie myślała o niczym tylko o tym jak zabić kolejną osobę. Takie były demony, skupiały się na tym by zadowolić swe żądzę. A teraz w jej przypadku była to chęć mordu.
Podbiegła do kolejnego człowieka, starca który i tak chodził o lasce, mężczyzna chyba pogodził się ze śmiercią bo na widok pędzącej wilczycy jedynie odrzucił swą laskę i zamknął oczy. Czyżby liczył na szybką śmierć? Normalnie pewnie by ją otrzymał, ale nie dziś, nie w tej chwili. Teraz chciała by cierpiał, stąd też wykonała cięcie w jego kolana, ostrze gładko odcięło je i dziad z krzykiem pełnym bólu opadł na ziemie. Sachiko swą nogą docisnęła go do ziemi i swym tachi zaczęła dźgać jego plecy. Dopiero po chwili przestała gdy dotarł do niej głos Kagaia.
— Przede mną nie ma ucieczki — Warknęła i wstała pozostawiając zwłoki w spokoju po czym rzuciła się za uciekinierem. Nie musiała się nawet starać, Kamishimi trafiło w rudowłosego i na moment go powstrzymało przed dalszą ucieczką. Tyle szarowłosa potrzebowała by doskoczyć do swego celu, spojrzała głęboko w oczy rudego chłopaka po czym podniosła swą dłoń w górę, jej paznokcie wydłużyły się nieznacznie gdy użyła ich do rozorania twarzy człowieka. Gdy Kagai do niej dotarł to przestała znęcać się nad tym kawałkiem mięsa, skupiła się na wyrwaniu jego serca. Wzięła je do ust i skosztowała kawałek po czym wstała i odetchnęła z ulgą.  
— Nie wiem, kto wygrał, nie interesuje mnie to — Rzuciła do włócznika po czym przeciągnęła się i rozejrzała się wokół. Ładną jatkę tu urządzili — Idę stąd i Tobie radzę to samo, ktoś zwróci na to uwagę na pewno. Do zobaczenia! — Rzuciła do niego otrzepując tachi z krwi i chowając swą wierną broń do sayi. Ona mogła być ubrudzona krwią ale nie jej wierne ostrze. Bez dalszych słów skierowała się ku wyjściu z osady by znów zniknąć w leśnych ostępach. Była pewna iż Kagai również opuści tamto miejsce, nie miał w końcu czego tam szukać.


Z/T x2