Zeskoczyła z parapetu na wyłożone strzechą zadaszenie dobudówki i pognała w ślad za demonem. Mięśnie ud i ramion paliły ją od nadmiernego wysiłku, a głowa dudniła od pechowo przyjętego ciosu, ale ani myślała zwolnić. Gdyby działała w pojedynkę albo miała do czynienia ze starszym i bardziej doświadczonym przeciwnikiem, prawdopodobnie całe starcie wyglądałoby zupełnie inaczej, a tymczasem już od jakiegoś czasu przypominało raczej zaganianie owcy na rzeź niż równą rozgrywkę. Prawdę powiedziawszy mieli szczęście, że udało im się wytropić go jeszcze przed zachodem słońca i że potwór był równie niedoświadczony jak Setsu oraz jej tymczasowy partner, bo w innych okolicznościach taki plan miałby raczej marną szansę powodzenia. Choć z początku demon nawet dał się im we znaki (czego dowodem była chociażby nadal krwawiąca rana na jej skroni i obolały bark), szybko okazało się, że należał do grona tych stosunkowo niedawno przemienionych. Schronił się w jednym z opuszczonych posiadłości w pośpiechu i ze strachu przed świtem, tym samym pozbawiając się szansy na ewentualną ucieczkę jeszcze przed nadejściem zmroku. Być może, gdyby wybrał jedno z zabudowań bliżej lasu uniknąłby zamknięcia w potrzasku, ale ewidentnie brakowało mu wiedzy i doświadczenia, by podjąć dobrą decyzję zawczasu. Teraz było na to za późno i dlatego mieli niepowtarzalną okazję, aby go dopaść, ale musieli się spieszyć, jeśli chcieli wyrobić się jeszcze zanim słońce zniknie za horyzontem; później ich szanse drastycznie się zmniejszą... Dlatego tak ważne było, aby dokładnie odegrała swoją rolę, a to oznaczało trzymanie się potworowi na ogonie tak długo, aż nie zagoni go dokładnie tam, gdzie potrzebowali.
No dalej…
Nad dobudówką wznosił się rozłożysty dąb, który rzucał cień na dach. Ten kończył się kilka metrów dalej, w związku z czym przeciwnik szybko zniknął za jego krawędzią, omijając gałęzie i zeskakując na niższy poziom, gdzie parter zdobiła drewniana weranda. Hiō uśmiechnęła się, gdy usłyszała dźwięk niszczonej fusumy i pośpiesznie zlustrowała drzewo w poszukiwaniu odpowiednich punktów podparcia. Płynnie wsunęła miecz do pochwy i jednym susem pokonała wąską przepaść, lądując w kuckach na szerokim konarze, z którego zaraz potem zeskoczyła i chwytając w dłonie cieńszą gałąź, wykorzystała ruch wahadłowy, by wylądować bezpiecznie na engawie. Miała nadzieję, że Yuzuka zdołał prześledzić ich poczynania za pomocą wyostrzonego słuchu i zdążył ustawić się  w odpowiedniej pozycji.
Zaledwie sekundę zajęło jej ponowne wydobycie Gōmon-shy i przeskoczenie wyrwy w ścianie, za którą z głośnym sapnięciem uniknęła posłanej w jej kierunku, zaostrzonej kości. Odbiła ją płazem ostrza i uniosła głowę akurat na czas, by zobaczyć jak wybiegający z pomieszczenia demon nadziewa się na zielone nichirin i widowiskowo traci głowę. Wytracając energię, pozbawione życia ciało zwaliło się do przodu z charakterystycznym plaśnięciem, a wraz z nim łysy łeb, który odbił się od przeciwległej ściany i poturlał prosto pod jej nogi. Zdążyła jeszcze dostrzec jego zaskoczone spojrzenie nim truchło zamieniło się w pył i potwór w końcu zniknął z tego świata.
Setsu wcisnęła miecz do pochwy i nieśpiesznie podeszła do drzwi. Przyciskając dłoń do rozciętej skroni wychyliła się za framugę i z wyraźnym uznaniem zlustrowała towarzysza.
— Cholernie dobra robota — pochwaliła z uśmiechem i odetchnąwszy głęboko oparła się o ścianę z cichym jękiem niezadowolenia.
Teraz, gdy było już po wszystkim, a adrenalina powoli opuszczała jej organizm, dziewczyna odczuła każdy siniak ze zdwojoną siłą. Nie była w poważnym stanie, ponieważ potwór nie zdążył jej wyrządzić żadnej większej krzywdy (poza tym jednym razem, gdy omal nie straciła oka), ale gonienie za nim i obijanie się po ścianach podczas unikania kościanych pocisków było okropnie męczące. Co prawda ich plan wypalił; oboje zdołali odpowiednio wykorzystać swoje mocne strony, ale w przyszłości mogą nie mieć tyle szczęścia.
— Następnym razem… Jeśli będzie następny raz — uściśliła — to ty bawisz się w berka — oznajmiła i uśmiechnęła się porozumiewawczo, dając tym samym do zrozumienia, że nie mówi do końca poważnie. — Ryo, tak? — dopytała zaraz potem z lekkim wahaniem, chcąc jednocześnie sprawdzić czy zwrócenie się do niego zdrobniale ujdzie jej na sucho. — Jeszcze będą z ciebie ludzie.

Nie spodziewał się, że od razu po zostaniu zabójcą demonów, trafi mu się aż tyle zleceń. Nie zdążył dobrze ochłonąć po końcowym egzaminie, a już wysyłali go na kolejną misję. Nie był jednak sam. Musiał współpracować z jakąś kobietą. Na początku nie był z tego faktu zadowolony, ale wraz z trwaniem zadania jego zdanie zdawało się zmieniać. Demon którego wytropili wydawał się być nowicjuszem, lub po prostu był zbyt pewny siebie bo zamiast uciec przed wschodem słońca, pozwolił na to aby walka się przedłużyła i teraz musiał uciekać nie tylko przed nimi, ale i olbrzymią gwiazdą, która zaczęła oświetlać pole walki. Zabójcy jednak ani myśleli mu odpuścić i od razu udali się w pościg za nim i trafili do opuszczonej posiadłości w której planowali ustawić zasadzkę. Dzięki swojemu słuchowi i dużej ilości szczęścia Ryosen ustawił się idealnie w miejscu do którego Setsuka zagoniła demona i pozbawił go głowy jednym, zdecydowanym ruchem. Słysząc pochwały dziewczyny kiwnął tylko głową. Mimo tego, że często był chwalony, nigdy nie potrafił odpowiednio na to zareagować.
- Dobrze. Jednak wydaje mi się, że lepiej pasowałaś do tej roli. Wydajesz mi się szybsza niż ja - Odpowiedział nad wyraz poważnie.
To był właśnie cały Yuzuka, niezbyt odnajdywał się w towarzystwie. Nie do końca też rozumiał żarty czy ironię. Słysząc jak zwróciła się do niego "Ryo" przyjrzał się jej dokładnie. Poza rodziną nikt tak nigdy do niego nie powiedział. Trzeba przyznać, że poczuł się dość... miło? Podczas przyglądania się jej twarzy zauważył ranę nad okiem. Podszedł bliżej niej i odkręcił końcówkę rękojeści katany. Nabrał na palec trochę maści i nałożył na jej ranę.
- Powinno pomóc - Mówiąc to rozglądał się za innymi skaleczeniami na jej ciele.

Nie przeszkadzał jej brak nadmiernego entuzjazmu, wręcz przeciwnie - zachowanie zimnej krwi i skupienia w trakcie, a także po walce uważała za sztukę samą w sobie i choć w przypadku jej towarzysza umiejętności te mogły wynikać po prostu z usposobienia, nie znała go jeszcze zbyt dobrze i nie potrafiła tego ocenić. Nie oczekiwała zresztą, że na pochwałę odpowie jakimś wzniosłym komentarzem, ponieważ w swoim mniemaniu stwierdziła po prostu fakt. Czy Yuzuka mógł pokusić się o coś więcej niż kiwnięcie głową? Owszem. Czy było to potrzebne? Absolutnie nie. Setsu potrafiła doceniać małe rzeczy, w związku z czym nawet tak skromna reakcja była w stanie ją zadowolić.
— Cóż — mruknęła na wpół rozbawiona, na wpół zmieszana jego śmiertelną powagą. Taka odpowiedź w kontekście miernego żartu pozwoliła jej wysunąć pewne wnioski i przypuszczenia na temat osobowości chłopaka, choć bynajmniej jej nie zniechęciła. — Masz rację — przyznała, zamiast tłumaczyć wcześniejszą próbę dowcipkowania — to by było podręcznikowe marnotrawstwo potencjału.
Ryosen nie był być może najbardziej zabawową osobą jaką w życiu spotkała, ale był przynajmniej kompetentny i nie zrugał jej za zbytnie spoufalanie, a to już było coś… Hiō śledziła kątem oka jego poczynania, więc zmniejszenie dzielącej ich odległości jej nie zaskoczyło. Nie spodziewała się natomiast, że moment później Ryo w tak swobodny sposób naruszy jej przestrzeń osobistą; w końcu nie sprawiał wrażenia szczególnie, hm, otwartego.
Setsu zamarła na sekundę i zmarszczyła nos, gdy wyczuła w powietrzu charakterystyczny aromat. Nie posiadała wyostrzonego powonienia, w tej sytuacji nie było zresztą potrzebne, bo maści lecznicze z reguły odznaczały się dość specyficznym zapachem. To ją zaciekawiło, zerknęła więc najpierw na rękojeść jego miecza, a potem na dłoń Yuzuki i posłusznie odsunęła własną, tym samym pozwalając mu potraktować ranę specyfikiem.
— Całkiem sprytne — skomentowała. — Dziękuję.
Widząc jak zabójca przygląda się jej w poszukiwaniu innych obrażeń, pokręciła tylko głową.
— W porządku, poza tym zadrapaniem mam tylko obity bark — oznajmiła, ponieważ uznała, że tak będzie po prostu szybciej. Przemilczała ból głowy, mięśni i kolekcję siniaków. — A co z tobą? — zapytała, a chwilę później wyjrzała przez okno, oceniając ile czasu pozostało im jeszcze do zmroku.
— Przeczekamy tu do świtu czy ruszamy od razu? W pobliżu jest też chyba jakaś wioska — mruknęła, ostateczną decyzję pozostawiając jednak chłopakowi. Ona była w stanie się dostosować.