Byłem trudnym dzieckiem, matka mnie rozpuściła, a ojciec nie zdołał jej powstrzymać. W domu nie mogłem nigdy robić nic ciekawego, zawsze ganiano mnie do nauki, sztuki czy tańca. Mama nawet nie chciała słuchać o nauce sztuk walki, więc wymykałem się z domu często i rozrabiałem na mieście, wdawałem się w bójki z innymi dzieciakami, gdy się z nimi nie zgadzałem czy mnie obrażały. Tego dnia wylegiwałem się na dachu jednego z budynków, lubiłem to miejsce, ponieważ nikt o nim nie wiedział i mogłem tu się schować przed rodziną, służbą czy nawet goniącym mnie sklepikarzem po tym jak ukradłem mu ze stoiska owoce. A to wszystko tylko po to, żeby wkurzyć kochającego ojczulka, który wyżywał się na mnie podczas ćwiczeń kenjutsu i Aikido.
Wiem, że swoim zachowaniem sam się o to prosiłem, ale to było nieludzkie. Nie mógł oczekiwać ode mnie dorosłego zachowania w tak młodym wieku, a życie w złotej klatce jeszcze bardziej motywowało mnie do złych występków. Była to moja kryjówka, o której wiedzieli tylko nieliczni. Jednak pewnego razu, ktoś zmącił mój spokój, usłyszałem jakieś dzieciaki, które krzyczały i hałasowały.
Zwiesiłem głowę z krawędzi dachu i spojrzałem w dół, zobaczyłem grupę dzieciaków, która dokuczała dziewczynie i to jeszcze z powodów jej odmienności. Sam należałem do tego grona, więc, jeżeli chcieli zobaczyć demona w akcji to ja go im dam. Nie mogłem się po prostu temu biernie przyglądać. Zwiesiłem się z krawędzi i zeskoczyłem między nich, upadłem nisko na kolanach, tak żeby gawiedź się zatrzymała. Byli oni w różnym wieku, ale wyglądało na to, że jestem najstarszy i przy okazji najwyższy z całej tej zbieraniny. Zatrzymali się, gdy zobaczyli mnie w szarym kimonie z bordową Yukatą.
- Więc chcecie ukarać demona tak?- Zapytałem ich, nie podnosząc wzroku. A dwóch chłopaczków podeszło do mnie bliżej, wyglądali na głównych prowodyrów tego wszystkiego. -Tak jak chcesz, możesz z nami przepędzić demona z miasta.- Wyciągnął w moją stronę dłoń z patykiem. -Ale mnie się tu podoba i nigdzie się nie wybieram.- Podniosłem w ich kierunku wzrok i zabłyszczały moje złote oczy.  Nie czekałem dłużej, po prostu złapałem jedną ręką go za ubranie, a drugą zacząłem go okładać po twarzy, aż krew polała mu się z  nozdrzy. Jego koleżka rozpoznał mnie, bo zaczął dukać moje imię i po prostu rzucił się do ucieczki. Reszta dzieciaków z dużym piskiem również zaczęła, uciekać pokrzykując coś o dwóch demonach. Nie puściłem głównego prowodyra, chyba trochę mnie poniosło, ale sam się prosił, a teraz beczał z obitą twarzą. Zaciągnąłem go przed dziewczynkę i kazałem mu się przyjrzeć. - Jeżeli jeszcze raz się dowiem, że ją męczycie. To wtedy ja zjem wasze dusze, rozumiesz.- Puściłem go, a on uciekł i wołał swoją mamę na pomoc. -Wielki mi pogromca demonów.- Splunąłem przez ramie.  Kucnąłem przed nią i wyciągnąłem dłoń w jej stronę. 
-Nic ci nie jest?- Zapytałem miłym głosem, który znacznie różnił się od tego który chwile wcześniej mówił do nich.

- Nie, to nie jest normalne. A tym bardziej w porządku, nie jesteśmy zwierzętami, aby atakować odmienność z powodu strachu czy zazdrości.- Mówiłem ciepłym głosem, starałem się wyjaśnić jej, że to wcale nie jest normalne. Pomogłem  wstać białowłosej, była cała brudna, obdrapana i wymęczona psychicznie. Mogła zauważyć, że  moja lewa dłoń była stłuczona i zaczerwieniona.
Była niższa i drobniejsza ode mnie, musiała być młodsza. Widziałem, że mnie też się obawiała, tak jak zaraz miałbym w nią rzucić czymś. Z drugiej strony właśnie była świadkiem, jak sprałem kogoś bez powodu. Nie mogłem się dziwić, że była ostrożna i szukała złych intecji. Widać dzieciaki nie oszczędzały jej i to wszystko przez złote oczy. Szkoda, że ze mną nie chcieli się bawić w taką fajną grę. - Chociaż od teraz powinnaś mieć spokój, większość dzieciaków stroni ode mnie i nie zaczepia.... Nazywam się Kagami Yuichro. - Podałem jej moje nazwisko i imię, krążyło o mnie wiele plotek wymyślonych przez inne dzieciaki. Często wdawałem się w bójki nawet ze starszymi dzieciakami i nie ustępowałem im gdy próbowali mnie zastraszyć, przez to zaczęli mnie wołać "Akaoni". Nowe plotki pojawiały się jak grzyby po deszczu, w jednych mówili, że jestem pomiotem demona i bękartem. W innych opisywali moje okrucieństwo i żądze krwi.
A zaczęło się od tego, że kiedyś podpadłem pewnej grupie, bo nie chciałem się śmiać i szydzić z chłopaka, który miał bliznę na twarzy. Dzieci były bezwzględne i musiałeś być z nimi, bo inaczej byłeś wrogiem. Na szczęście nie przeszkadzało mi płynięcie pod prąd, przynajmniej byłem sobą. - Musimy spadać, bo pewnie zaraz przyjdą tu dorośli. Wyglądasz na wycieńczoną, dasz radę iść, czy może mam cię ponieść? - Obróciłem się do niej plecami, kucnąłem i ręką wskazałem, aby wsiadła mi na plecy. - Musimy umyć twoje rany, inaczej możesz się rozchorować.- Zabrałem ją do rzeczki, która płynęła nie daleko. Pomogłem jej usiąść na kamieniu i położyłem obok niej swoje haori. Złapałem za rękaw kimona i porządnie kilka razy szarpnąłem, aby go urwać. Podszedłem do wody i zanurzyłem w niej materiał, aby następnie go wyżmnąć  nadmiaru wody.
- Uważaj, bo zimna jest i pewnie będzie szczypać.- Zacząłem delikatnie przecierać jej skaleczenia i zadrapania oraz powoli doprowadzać ją do porządku -Nie masz żadnych braci, którzy mogliby Cię obronić przed taką zgrają?- Zapytałem zaciekawiony, ukradkiem co jakiś czas spoglądałem w jej różnokolorowe oczy, pierwszy raz z czymś takim się spotkałem. Na początku trudno było mi przywyknąć, ale z każdym kolejnym spojrzeniem stawało się dla mnie coraz bardziej naturalne.

- Miło mi Ciebie poznać Yukino, a teraz trzymaj się. - Mówiłem szeptem, w końcu była blisko niego więc nie musiałem mówić głośniej. Nie miałem młodszej siostry, ale w podobno sposób zachowywali się moi bracia w stosunku do mnie. Chociaż też potrafili mi bardzo dokuczać, ale tak już było między braćmi. Bronią się, gdy trzeba, ale normalnie będą się czubić. W sumie nie za wiele się odzywała, chyba nie przywykła do rozmowy z kimś w podobnym wieku, ale też nie było w tym nic dziwnego. Skoro dzieciaki ją atakowały, zamiast się zaprzyjaźnić, to miała prawo do tremy.
- Problemem? Jesteście połączeni przez krew, to ich obowiązek, jako starszych braci. Nie powinnaś tak myśleć, jesteśmy tylko dziećmi, to właśnie Ci starsi powinni zmagać się z problemami. Twój tata na pewno nie jest zadowolony, jak wracasz cała posiniaczona i brudna. - Położyłem szmatkę na kamieniu i podszedłem do strumyka, nabrałem trochę wody w dłonie i napiłem się pierwszy, potem stanąłem przy Yukino z wodą dłoniach.
-  Musiałaś się zmęczyć tą ucieczką, chcesz trochę wody? - Zapytałem z delikatną troską w złotych oczach, mój wzrok i głos różnił się diametralnie od tego, który usłyszała, gdy był wściekły na inne dzieciaki. Jeżeli wyraziła chęci, to przysunął dłonie do jej ust.
- Nie głuptasie, tak nie wyglądasz normalnie. Nie musisz ukrywać swojego drugiego oka, czy ja w takim wypadku powinienem przewiązać oczy opaską i nigdy już nie spojrzeć na świat? W końcu mam oba złote i mógłbym nimi pochłaniać ludzkie dusze. Pytanie tylko po na co mi one. - Ręką załapałem za jej dłoń, którą przysłaniała swoje oko i delikatnie odciągnąłem od twarzy. Uśmiechałem się delikatnie i spoglądałem z dużą fascynacją w jej oczy. Nie rozumiałem, czemu tak bardzo to komuś przeszkadzało, ale może nie byłem w stanie tego zrozumieć, bo sam miałem nietypowy kolor oczu i włosów. Może to faktycznie wszystko było spowodowane przez zazdrość i pychę innych ludzi.
- Skoro twoi bracia nie mają czasu, żeby cię bronić .... To może chciałabyś czasami popuszczać łódki albo poobserwować chmury? -  Nie byłem zbyt rozrywkowy, ale to raczej dlatego, że kiedy wymykałem się z domu, to robiłem okropnie głupie  i niedobre rzeczy.

- Rozumiem, że martwisz się o nich, ale to nie twoja rola. Nie potrafisz sama się obronić i twoi bliscy powinni to robić. A co gdy kiedyś postanowią wrzucić cię do tej rzeki, wycieńczoną i posiniaczoną. Możesz wtedy utonąć i co wtedy, bliscy będą musieli opłakać twoją śmierć.- Mówiłem poważnym głosem, na który było stać ośmioletniego chłopca. Chciałem jej wyjaśnić, że kiedyś to może się źle skończyć i jej rodzinie wcale nie będzie łatwiej wtedy. Lepiej się męczyć z kimś, niż stracić go na zawsze przez coś takiego. Z jednej strony rozumiałem, o co jej chodziło, też nie miałem w zwyczaju chodzić i skarżyć nawet jak wracałem z rozwalonym nosem albo podbitym okiem. Chociaż to zawsze kończyło się szlabanem i surową karą.
- W takim razie i ty nie powinnaś go chować, tylko dlatego, że inni zazdroszczą Ci wyjątkowości.- Delikatnie się uśmiechałem, gdy dotknęła moich włosów. Przez myśl mi przeszło, że może coś w nich miałem jakiś paproch albo liść. -Dobrze, że to tylko kolor, bo już byś się oparzyła.- Zaśmiałem się lekko, nie przeszkadzał mi mój kolor włosów, nawet jeżeli komuś się one nie podobały
-Niby jestem podobny do protoplasty rodu. Nikt inny nie ma czerwonych włosów czy złotych oczu u mnie w domu.- Nie przeszkadzała mi jej otwartość, była to miła odmiana od ludzi, którzy mnie nie lubili albo zachowywali się inaczej przez moje pochodzenie. Więc zdecydowała się używać mojego nazwiska, no trudno widocznie pomimo swojej otwartości nie chciała się zbyt spoufalać. Nie mogłem tego na niej wymusić, koniec końców byłem tylko nowo poznanym dzieciakiem. Uśmiechnąłem się, gdy zapytała o puszczanie kaczek. Dawno tego nie robiłem, ale pamiętam, jak bracia pokazywali mi jak to robić.
- Jasne musimy tylko pozbierać odpowiednie kamyki. Muszą być płaskie i owalne.- Schyliłem się, aby znaleźć kamień, który byłby odpowiedni. - O coś takiego. - Między palcami trzymałem idealny pocisk do puszczania kaczek. Zacząłem zbierać kolejne i kładłem je na kupkę przy brzegu rzeki. -No dobrze, tyle powinno nam starczyć.- W ręku podrzucałem kamyczek, stanąłem przy brzegu i zgiąłem trochę nogi w kolanach, aby zmniejszyć wysokość. Następnie wziąłem zamach i cisnąłem kamyczkiem trochę nad taflą wody. Uderzył o wodę i cztery razy się odbił.
-Mniej więcej tak to powinno wyglądać, moi bracia potrafią lepiej.- Powiedziałem lekko niezadowolony z ilości odbić. Wypadłem z formy, ale też nie byłem w tym mistrzem. -No dobrze stań tutaj, a ja pomogę Ci. Ugnij trochę kolana, kamyczek złap w dwa palce i gdy już będziesz miała go cisnąć pamiętaj, żeby nadgarstkiem podkręcić go. Celuj ciut ponad tafle wody.- Stanąłem z boku, aby przyjrzeć się jej ruchom.

- To dopiero pierwsza próba, mamy jeszcze trochę kamyczków na pewno się uda. - Próbowałem ją pocieszyć, w końcu zniechęcenie się na początku w niczym nie pomoże. - Ja za pierwszym razem nawet nie trafiłem w wodę, bo kamień wyślizgnął mi się z dłoni i trafiłem starszego brata w cztery litery. - Zaśmiałem się na wspomnienie przeszłości, ale on wtedy był sobie sam winien, bo celowo mnie rozpraszał, kiedy już miałem rzucić kamieniem. Podszedłem bliżej i stanąłem za nią, co prawda byłem leworęczny, ale raczej z samym pokazaniem ruchu nie powinno być problemu. Lewą dłonią włożyłem jej kamyk do ręki, a prawą objąłem za wierzchnią stronę dłoni. - Tylko jeszcze nie wypuszczaj go z rąk.- Następnie trzymając, jej dłoń zrobiłem kilka wymachów, aby mniej więcej, jej pokazać jak powinna prowadzić dłoń. - Teraz rzucimy go razem bardzo powoli, żebyś wiedziała co kiedy masz zrobić. - Poinstruowałem ją i w zwolnionym tempie zaczęliśmy wykonywać rzut. - Wzrok skup na horyzoncie tafli wody, tam, gdzie chcesz, żeby doleciał. Nakońcu pamiętaj, że trzeba podkręcić.- Gdy zbliżyliśmy się do kulminacyjnego punktu rzutu, delikatnie nacisnąłem jej dłoń, żeby zgięła się w nadgarstku. Kamień poleciał, ale nie dysponował zbyt dużą siłom, nawet pomimo tego udało mu się raz odbić od wody.
-No widzisz, coś tam się jednak udało. - Zrobiłem kilka kroków w tył i usiadłem sobie wygodnie na kamieniu. - Teraz już tylko szlifowanie techniki i praktyka. Na pewno do końca dnia będziesz już sprawnie puszczać kaczki, kto wie może następnym razem założymy się o to komu uda się więcej razy odbić. - Siedziałem i uważnie obserwowałem, gdy rzucała, co jakiś czas dawałem jej radę, na co powinna zwrócić uwagę, jeżeli kamień nie chciał się za bardzo odbijać. I tak na tej zabawie minęło nam kilka godzin. Słońce powoli zachodziło na horyzoncie i zrobiło się zdecydowanie chłodniej niż w ciągu dnia. Chyba zanosiło się na burze, bo wiatr się wzmagał.
- No dobrze pora się zbierać. Odprowadzę Cię do domu, żeby nikt znowu Cię nie zaczepił. - Trzymałem swojej Haori w ręku i podszedłem do białowłosej. Nagle poczułem na czubku głowy krople wody, wyciągnąłem dłoń przed siebie i spadło kilka kolejnych. Zrobiłem ze swojego płaszcza prowizoryczny parasol i rozciągnąłem nad Yukino, ruszyliśmy razem w stronę jej domu. A w oddali niebo się rozświetlało od błysków, a do naszych uszów docierały kolejne huki.
- Do zobaczenia niebawem. Staraj się unikać kłopotów, jeżeli znowu Ci będą dokuczać, to powołaj się na mnie. Może powiedzieć, że Akaoni przyjdzie po ich dusze.- Uśmiechałem się delikatnie, polubiłem ją i naprawdę nie rozumiałem, czemu dzieciaki były dla niej takie okrutne. Miałem cichą nadzieję, że tamto przedstawienie trochę utemperuje ich zapał. Za nim odszedłem to jeszcze przysunąłem się bliżej do jej twarzy i zostawiłem jej ciepłego całusa na policzku. To była taka moja mała zemsta, za głaskanie mi włosów i chciałem, żeby nie widziała siebie jako odrażającego stwora, którego wszyscy chcą zabić. Pobiegłem do swojego domu, miałem do niego kawałek i już na pewno rodzice wymyślili dla mnie kare i nowe zajęcia, żeby tylko za dobrze się nie bawił.