Podróżowała taką ilość dni i nocy, że zliczenie ich na palcach nawet dwóch dłoni byłoby niemożliwe.  Dawno straciła poczucie czasu, zostało tylko ogarniające ją wrażenie klęski. Nie mogła skompletować żadnych informacji na temat swojego ojca od osób, które spotykała po drodze. Niektórzy nawet nie chcieli z nią rozmawiać, przekonani o tym, że późną nocą widzą jakąś zbłąkaną zjawę. Zwłaszcza jak zaczynała szlochać z beznadziei, która ją ogarniała podczas wielu, bezowocnych interakcji – wtedy rzeczywiście przypominała ohydny koszmarek. Jednakże prawdziwym okropieństwem była groza, jaka ogarniała dziewczę po zachodzie słońca. Wpierw podróżowała w dzień i noc, dopóki pozwalały jej na to siły. Przez paranoję ojca pilnowała, aby spać, kiedy jeszcze słońce było wysoko na niebie, aby móc zachować pełną czujność w ciemności.
W pewnym momencie swojej wyprawy zaczęła się zastanawiać czy jest sens w kontynuowaniu poszukiwań. Nie otrzymała do tej pory żadnej wartościowej informacji, a była tak zmęczona, że coraz częściej tworzyła różne wizualizacje jak znajduje ojca za najbliższym drzewem, skałą czy domem. Wyobrażała sobie jak pomaga mu wstać lub opatruje rany bandażami, które trzymała w swoim niewielkim worku. Niestety tego typu motywacja miała to do siebie, że irytowała, a także dawała nikłą nadzieję, którą coraz trudniej było podtrzymać. W końcu przecież Yo mijała kolejne drzewa, domy, miasta, zastając pustkę. Nawet śladu nie potrafiła znaleźć, a co dopiero człowieka.
Nie miała pieniędzy i zdawało jej się, że ubrania coraz gorzej trzymają ciepło. Istniała też możliwość, że po prostu robiło się zimniej. Yome zaczęła więc kraść, aby móc zdobyć jakieś jedzenie, ubrania czy pieniądze. Odzienie udawało jej się zabierać z wywieszonego w obrębie domostwa prania, jedzenie kradła ze straganów, a pieniądze podbierała od niczego nieświadomych ludzi. Była jak cień człowieka, przemykała między tłumem w większych miastach i pozostawała nietykalna, naciągając moralność, a także prawo, do swojej potrzeby przetrwania.
Kolejny dzień poszukiwań zakończyła w przybytku, który nie wyróżniał się od innych, jakie wybierała. Był ciemny, niezaludniony, a przede wszystkim cichy. Każdy pilnował swojego interesu. Tego typu miejsca przekonały ją do zasypiania późnymi wieczorami. Ufała, że gdyby coś się stało, głośne dźwięki zamieszania zbudziłyby Me natychmiastowo, a ona po prostu by uciekła.
Ogarnięta poczuciem sytości i ciepłem posiłku, który ówcześnie zjadła, zasnęła, opatulając swoją głowę w chustę i kładąc ją na worku. Nie zdążyła jednak zasnąć, ponieważ coś na nią usiadło. Wpierw wydała z siebie bliżej niezidentyfikowane stęknięcie, ale gdy poczuła na sobie resztę ciężaru, podniosła się gwałtownie zaalarmowana, chcąc zobaczyć, co dokładnie się wokół niej dzieje. – Gomennasai, gomennasai – powtórzyła typowo przedrzeźniającym tonem, marszcząc brwi i lustrując wzrokiem osobę, która na niej usiadła. Nie minęła sekunda, a Yo przybrała pozę niczym zwierzę gotowe na kontratak, patrząc się gniewnie na stojącego nad nią mężczyznę. Po chwili analizowania go wzrokiem, doszło do niej, że obcemu napastnikowi jest głupio. Kiedy w końcu stwierdziła, że nie jest to typowa zaczepka, rozluźniła mięśnie twarzy, a następnie lekko się cofnęła, ciągle będąc na podłodze.  Było jasne, że nie chce ustępować swojego miejsca, ale też nie chciała robić z nieznajomego nowego wroga. – To bolało – powiedziała, chcąc usprawiedliwić swoje pierwsze słowa.

Pierwszy raz znalazła się w takiej sytuacji, ale powątpiewała, iż ktokolwiek ze znajomych jej ludzi doświadczył takiej niezręczności. Może gdyby wcześniej słyszała podobną historię, to wiedziałaby jak powinna zareagować? W końcu teraz tylko obserwowała mężczyznę, czekając na rozwój sytuacji. Niby otrzymała przeprosiny, ale nadal nie mogła wyjść z szoku, że została w ten sposób potraktowana. Następnie stwierdziła humorystycznie, iż jej umiejętności kamuflażu musiały się polepszyć od dnia rozpoczęcia wędrówki. Nie chciała się długo gniewać, ponieważ nie miała siły na przeżywanie tak silnych emocji. Musiała odpoczywać i regenerować resztę sił przed dalszą podróżą, a nie szukać problemów w przydrożnych przybytkach. Poza tym nawet gdyby chciała się kłócić… miała dziwne wrażenie, że długo by nie wytrzymała psychicznie, a opuszczenie lokalu o tej godzinie nie było dostępną opcją – zbyt się bała.
Kiedy złość i irytacja zaczynały powoli przechodzić, pojawił się wstyd. Tylko czemu ją zaatakował, skoro to nie Yome popełniła pomyłkę, a właśnie nieznajomy? Analizowała zarumienione lico mężczyzny, żeby przekonać się, iż rzeczywiście jest mu głupio, a kolejne przeprosiny tylko pogłębiły pewne poczucie zagubienia. W gruncie rzeczy przecież nie wiedziała, co może mu powiedzieć, aby polepszyć sytuację. To, co się stało, nie zostanie wymazane z rzeczywistości poprzez użycie magicznego słowa. Całe szczęście to jej rozmówca wyszedł z propozycją rekompensaty w postaci jedzenia. I choć dziewczyna niedawno spożyła niewielki posiłek, tak okazja do ponownego najedzenia się wydawała się niesamowicie kusząca. Kiedy następnym razem zdarzy się sytuacja, w której dostanie propozycję, aby zdobyć ciepłą kolację bez okradania innych ludzi? – Jestem głodna – odpowiedziała niesamowicie szybko, sprawiając wrażenie wystraszonej, że nieznajomy może się wycofać ze swoją ofertą. Na następne pytanie nie chciała odpowiadać, potem rozważała opcję kłamstwa, ale w końcu stwierdziła, że podchodzi do tego zbyt paranoicznie. – Yome – powiedziała cicho, wracając spojrzeniem na własne dłonie.

Oglądała dokładnie dłonie, dopóki nie usłyszała osobliwego komentarza na temat swojego imienia. Podniosła wzrok, aby przyjrzeć się mężczyźnie. Nie musiał nic mówić, a jednak postanowił pozostawić w przestrzeni pogłos niejednoznacznej uwagi. Yome otworzyła lekko usta, aby coś powiedzieć, ale potem powoli je zamknęła, odlatując myślami do innego miejsca. Nieprzyjemnie długo skupiła się na fakcie, że nigdy nie miała okazji się zapytać matki, czemu wybrała jej takie imię. Sama nie miała żadnych przemyśleń na jego temat, tak jak nigdy nie zastanawiała się nad tym, czemu jakaś rzecz czy zwierzę otrzymało specyficzną mu nazwę. Było to dla niej ustanowione, niezmienne. Nie czuła potrzeby nadmiernego analizowania jedynej pamiątki po rodzicielce i tworzenia sobie zdania na jej temat. Nadmierna nienawiść czy uwielbienie do sensu, które ze sobą niosło imię, nie zmieniłoby nic. Dla Yo miano to była zwykła, nieistotna abstrakcja. Dlatego też trudno było jej zrozumieć komentarz rzucony po tym jak się przedstawiła. Nie wiedziała, co ma rozumieć przez ostatnie dwa słowa, skąd pomysł na takie stwierdzenie, skoro się nie znali… a może po prostu obcy nie wiedział, co powiedzieć? W takim razie, czemu się odzywał?
Myśli poniosły ją w głębiny tak ciemne, że nawet nie zauważyła jak jej towarzysz zniknął. Ocknęła się jak go już nie było, a następnie rozglądnęła po przybytku, szukając nieznajomego. Próbowała odgadnąć, co robi i dlaczego odszedł. Nieco później przekonała się, że jego intencje były szczere, ponieważ wrócił do niej z pełną miską posiłku. Dziewczyna od razu skupiła wszystkie swoje zmysły na jedzeniu, przesuwając w taki sposób, aby dać jasno do zrozumienia, iż Kirei może zająć miejsce obok. – Smacznego – rzuciła szeptem, bardziej do siebie niż kogokolwiek innego, a potem zaczęła jeść. Sposób, w jaki Me spożywała miso był nieestetyczny, bardzo łapczywy. Trochę jakby bała się, iż posiłek może od niej uciec.
– Poszukuję – odezwała się w końcu, ówcześnie przestając jeść. Wpatrywała się przez dłuższą chwilę pustym wzrokiem przed siebie; starała się zebrać słowa. – Mój tato zaginął, poszukuję go.

Pierwszy raz od bardzo dawna Yome czuła się syta, a wręcz przejedzona. Ciężar posiłku wprowadził ją w stan dziwnej satysfakcji. Nie pamiętała kiedy ostatnio bolał ją brzuch z powodu innego niż głód lub zmęczenie; wiedziała jednak, że z wielką łatwością mogłaby się przestawić na doświadczania tego typu dyskomfortu. Oddałaby tak wiele za życie inne niż to. Niekończąca się wędrówka i poszukiwania ojca ze świadomością, iż może oddalać się w kompletnie innym kierunku często wracały do niej w postaci fali niepokoju, rozlewających się powoli po jej bladych plecach. Błądziła bez wskazówek, spotykając tylko rozczarowanie i ludzkie okrucieństwo. Powoli sama chęć do kontynuowania niebezpiecznej misji znikała; coś jednak nie pozwalało jej się poddać. Może duma, a może strach przed samotnością, bezcelem życia bez jedynej osoby na świecie, którą obchodził los Me.
– Też mam taką nadzieję – westchnęła, a potem zaczęła się zastanawiać nad kolejnymi słowami chłopaka. Poczuła dziwny ucisk w sercu, kiedy zdała sobie sprawę, że twarz ojca powoli rozmazywała się w jej wspomnieniach. Ten fakt odebrał jej słowa na dłuższą chwilę. Pojawił się też wstyd, czyżby była tak fatalną córką, że nawet opisać ojca nie potrafi? Najwięcej sensu miały pierwsze dni poszukiwań, ponieważ wystarczyło pytać o okolicznego grabarza, którego znało lub przynajmniej kojarzyło więcej niż mniej osób. Problemy zaczęły się po kilku tygodnia, gdy znalazła się w okolicach, w jakich stacjonowali już inni grabarze, a nadzieja, iż ktoś skojarzy jej ojca po imieniu czy ubogim opisie graniczyła z niemożliwością. – W domu, wyruszał do miasta po zapasy – powiedziała niezbyt pewna swoich słów, a przecież mówiła prawdę. Nawet nie zauważyła, że słowo miasto było na tyle ogólnikowe, że jej rozmówca nie dostawał zbyt wiele pożytecznych informacji. Niestety dla Yome, która całe życie przesiedziała w domu, miasto było tylko jedno i wszyscy z okolic wiedzieli, o które chodziło.
Gdy przyszła pora na opisanie ojca, dziewczyna nie mogła zebrać myśli. Zaczęła się więc rozglądać, a po chwili wpadła na pomysł przedstawienia aparycji rodziciela. Zbliżyła się do chłopaka, oparła swoją lewą rękę na jego ramieniu i dotknęła lekko jego policzka palcami prawej dłoni, kierując twarz rozmówcy w stronę pierwszego punktu opisowego. Patrzyli na zgarbionego mężczyznę, który był zbyt zajęty spożywaniem, aby zauważyć, że jest obserwowany. – Mój tato wygląda podobnie, z postury i włosów… Ale nos ma bardziej jak… - Lekko pchnęła jego policzek bardziej w lewo, aby mogli spojrzeć na kolejnego nieznajomego z dużym nosem. – Tamten łysiejący. – Zamilkła znów na trochę, aby potem zabrać rękę z jego ramienia i lica. Inni ludzie w przybytku w ogóle nie przypominali jej ojca. W końcu odwróciła wzrok od klientów lokalu. Kirei mógł zauważyć, że spojrzenie jasnowłosej spoczęło na jego dłoniach. – Ręce miał takie jak ty.
I znowu nastała cisza, bo dziewczyna zaczęła się zastanawiać, czemu w ogóle to wszystko mówi. Znowu czuła jak tworzy się wewnątrz niej nadzieja, jaka zaraz zostanie tragicznie rozdeptana, gdy tylko dziewczyna dowie się, że chłopak również nie widział jej ojca. Miała wrażenie, że jest coraz dalej nie tylko domu, ale i zakończenia poszukiwań. – Nazywał się Hiroki… - Kiedy tylko to powiedziała, zasłoniła usta ręką, a potem się poprawiła. – Nazywa się Hiroki. – Jej blada twarz zalała się rumieńcem. Nie wiedziała, czemu podświadomie zwróciła się o ojcu w ten sposób, skoro nadal wierzyła, że uda jej się go znaleźć żywego.