Chłód, mróz i niezbyt przyjemna atmosfera... To musi być tu. Gdy przeszedłem przez leśną ścieżkę ujrzałem w końcu pierwsze domy i pierwszych ludzi. Widząc ich zmęczenie wyrysowane na twarzach wiedziałem, że borykają się ze swoim problemem już od dłuższego czasu. Tutejszy klimat też im nie sprzyja. Mroźny wiatr przechodził między domami nie mając przed sobą niemal żadnych przeszkód. Duża przestrzeń daje mu niemal pełną swobodę. Mogę się założyć, że często chorują...  Mimo to im bliżej domów się znajdowałem, odgłosy ludzi milkły, a dźwięk wiatru świszczał coraz mocniej. Na moje szczęście w pewnym momencie moje zmysły zaczęły działać, a ja instynktownie odwróciłem się w stronę zlokalizowanego ruchu. Okazało się, że drgania które poczułem spowodowała mała dziewczynka niosąca wiadro. Najwyraźniej nawet nas nie zauważyła. Już chciałem się przywitać, gdy nagle do moich uszu dobiegł pisk dziewczynki. Nim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, ta zaczęła uciekać za winkiel. Znowu cisza. Podniosłem brew ze zdumienia. Mimo to po chwili doszedłem do wniosku, że jej reakcja ma swoje uzasadnienie. Trzech rosłych chłopów z mieczami właśnie nadeszło do wioski. Mała musiała się serio wystraszyć... Na szczęście szybko mieliśmy okazję wszystko naprostować gdy podeszła do nas pewna kobieta. Jej stan nie świadczył o niczym dobrym. Wiedziałem, że szybko trzeba poznać powód ich aktualnej sytuacji: - To prawda. Proszę, usiądźmy gdzieś. Wyglądasz jakbyś miała zaraz upaść. Tam dopiero porozmawiamy. - Czuć było w moim głosie że przejąłem się losem kobiety i chciałem jej pomóc. Miałem nadzieję, że moim kompani mnie poprą i dowiemy się później o co tu tak naprawdę chodzi.

Przez większość podróży Satoshi był raczej milczący, niewiele mówił, pochłonięty przez własne myśli. Co prawda nie miał ku temu odpowiednich informacji, ale starał się rozgryźć, o cóż takiego mogło chodzić na misji, jaką mu powierzono. Dodatkowo czuł się też lekko nieswojo. Od dość dawna nie współpracował z nikim na potrzeby misji, a tym razem towarzyszyło mu aż dwóch zabójców. Początkowo nie był z tego powodu szczególnie zachwycony. Nie miał jednak zamiaru protestować i robić z tego jakiejś większej afery. Skoro zdecydowano, że do wykonania tego zadania potrzebne są dwie osoby, ewidentnie tak było. Oczywiście istniała szansa na to, że źle oszacowano potencjalne zagrożenie, ale lepszym wyjściem było dmuchanie na zimne. Od jego egzaminu minęło już co prawda kilka lat, ale blizna na klatce piersiowej skutecznie przypominało mu o skutkach, jakie niesie za sobą lekkomyślność i pośpiech. Plusem tej sytuacji było to, że znał przynajmniej jednego z tych dwóch mężczyzn. Chodziło oczywiście o Ryosena, z którym już wcześniej zdarzyło mu się kooperować. Od tego czasu minęło co prawda trochę czasu, ale wierzył, że uda im się znaleźć wspólny język. Pozostawała jeszcze kwestia drugiego z nich, Orochiego. Nie kojarzył, aby wcześniej go spotkał, a że w trakcie podróży nie był szczególnie skory do rozmowy, wojownik był dla niego w pewnym stopniu tajemnicą. Wiedział, że ostatecznie będą musieli się nieco poznać, aby lepiej współpracować, ale na ten moment nieco odciągał to w czasie.
Gdy w końcu dotarli do wioski, niemal natychmiast odczuł niecodzienną atmosferę tego miejsca. W oczy rzucała się pustka, ale jego uwagę przyciągnęła przede wszystkim cisza, która jak gdyby wżerała się w jego umysł. Było tutaj zaskakująco cicho, zbyt cicho. Zdziwiło go mocno, że ich pojawieniu się nie towarzyszyło ujadanie psów. Wysoce mało prawdopodobne było, aby nie wyczuły zbliżających się postaci, których zapachu zdecydowanie nie kojarzyły.
Od tych przemyśleń oderwała go jednak mała dziewczynka, a raczej jej donośny krzyk, który przykuł jego uwagę. Przynajmniej ona jedna wciąż czuwała.
Gdy dziecko zniknęło za rogiem jednego z domów, zatrzymał się, zastanawiając się, co powinien był teraz zrobić. Gonienie jej mogłoby nie zostać najlepiej odebrane. Postanowił więc się zatrzymać, licząc na to, że jej żywa reakcja ściągnie na nich uwagę. Ku jego zadowoleniu tak właśnie się stało.
Tak, jak wcześniej jego uwagę przykuła martwa cisza, tak teraz zrobiła to twarz zdecydowanie chorej kobiety. Wyjaśniało to, czemu panował tutaj taki nastrój, ale przede wszystkim, czemu ich tutaj wezwano. Ci ludzie zdecydowanie potrzebowali pomocy.
Początkowo oddał pałeczkę jednemu z kompanów, samemu rozglądając się, ciekaw tego, czy ich obecność wzbudziła jeszcze czyjąś ciekawość. W końcu jednak skupił swoje spojrzenie na rozmówczyni.
— Nishiōji Satoshi. - rzucił, pochylając się przy tym lekko, grzecznościowo. Następnie odczekał chwilę, dając decyzję kobiecie możliwość decyzji w kwestii tego, czy chciała się przenieść gdzieś indziej. Następnie, wciąż stojąc w miejscu, lub też przemieszczając się w jakieś inne, dorzucił jeszcze jedno zdanie. — Przybyliśmy rozwiązać problem z wodą, który gnębi Waszą wioskę. Czy będzie Pani w stanie powiedzieć nam o tym wszystkim nieco więcej? - rzekł w stronę miejscowej, posyłając jej przy tym lekki, przyjazny uśmiech.

Tak długo jak ich sojusznik w walce z demonami wciąż świecił na niebie, Ryo czuł się stosunkowo bezpiecznie. Na szczęście podróż przebiegała bez żadnych problemów. Poza nim było tu jeszcze dwóch innych mężczyzn. Jednego z nich kojarzył, choć nie do końca pamiętał skąd. Nigdy nie miał pamięci do twarzy. Drugi był całkiem obcy. Ciężko liczyć na owocną współpracę z ludźmi których się nie zna. Miał nadzieję że przynajmniej nie będą sobie wchodzić w drogę. Przypominając sobie ostatnie wspólne działanie z innymi zabójcami demonów przeszły go ciarki. Więcej z nimi było problemów niż korzyści.
Dachy domów pojawiły się na horyzoncie. Był to znak że dotarli do miejsca w którym mieli wykonać swoje zadanie. Już na pierwszy rzut oka było widać, że coś jest nie tak z tym miejscem. Nie minęli po drodze żadnego kupca który szedłby w stronę osady lub ją opuszczał. Zaniedbane ogrodzenie w razie jakiegokolwiek szturmu nie zatrzymałoby nawet kulawego starca. Nie było widać nawet zapchlonego kundla, który swoim szczekaniem mógłby ostrzec gospodarzy.
Kiedy weszli między budynki wyglądało to niewiele lepiej. Wioska sprawiała wrażenie, jakby została opuszczona w dużym pośpiechu.
Natychmiast odwrócił się, gdy do jego czułych uszy dobiegł specyficzny dźwięk szurania. Po samym odgłosie nie był w stanie określić czy osobą która się do nich zbliża jest przyjaciel czy wróg. Odruchowo położył prawą dłoń na rękojeści miecza. Jego reakcja była jednak przesadzona. Zza rogu wyszła dziewczynka. W chwili gdy tylko zauważyła mężczyzn, uciekła w panice. Ryosen westchnął cicho. Nie miał ochoty jej gonić.
Wioski taka jak ta pewnie często są nachodzone przez roninów posiadających za dużo wolnego czasu i za mało pieniędzy. Na szczęście po chwili pojawiła się wraz z jakąś starszą kobietą. Niestety również nie wyglądała ona najlepiej. Najprawdopodobniej to co jej się przytrafiło, spotkało też resztę osób z tej wioski.
Nie odzywając się nic podążał za swoimi towarzyszami w nadziei, że kobieta opowie im więcej na temat problemów tej osady.

Gdy rozmawiali z kobietą, jego uwagę zwróciła przerażona dziewczynka nerwowo chowająca się za nią. Było w niej coś znajomego. Patrząc na nią widział siebie chowającego się za dziadkiem. Mógł sobie tylko wyobrażać jak wiele przeszła oraz co widziała do tej pory. Brak wody to naprawdę ciężki temat, już na pierwszy rzut oka było widać odwodnienie. Obudziło się w nim współczucie. Podszedł bliżej niej i wyciągnął woreczek z cukierkami. Wziął jednego do ust a następnie zaoferował woreczek dziewczynce.
- Trzymaj. Są bardzo smaczne. - Powiedział, starając się utrzymać jak najłagodniejszy wyraz twarzy, jednocześnie obserwując jej reakcje.
Po tym jak podzielił się słodyczami z Mayu, wrócił do swoich towarzyszy. Dobry słuch i podzielna uwaga pozwoliła mu zarejestrować rozmowę. Zatruta woda, zielarka gdzieś w górze strumienia, zniknięcie wszystkich którzy próbowali zbadać  źródło i pojawienie się dziwnych dźwięków - całkiem sporo istotnych informacji. Zatrucie wody nie musiało oznaczać pojawienia się demona, ale zawsze warto sprawdzić takie przypadki by móc zasnąć z czystym sumieniem. Nasłuchiwał dźwięków miejscowej ludności. Niepokoiło go, że jedynie kobieta z dzieckiem zdecydowali się z nimi rozmawiać. Jeśli jedyne źródło wody jest zatrute, rychłe rozwiązanie problemu było w ich najlepszym interesie.
- Pozostali mieszkańcy muszą być w bardzo ciężkim stanie, skoro jedynie kobieta i dziecko chcą z nami rozmawiać. - Nie kryjąc sarkazmu, rozejrzał się dookoła.
- Proponuję sprawdzić chatę zielarki w pierwszej kolejności... póki jeszcze słońce jest wysoko. - Zwrócił się do swoich towarzyszy.
Nie do końca ufał kobiecie, a jej zachowanie świadczyło o tym, że ze wzajemnością. Być może niesłusznie, ale przeczucie mu podpowiadało, że sprawa może być bardziej skomplikowana.
Jeśli to demon stoi za tym wszystkim, po co miałby zatruwać rzekę? Zwykli ludzie nie stanowią dla potwora żadnego wyzwania, nawet będąc w pełni sił. Gdyby sam był jednym z nich, z pewnością wolałby pożreć  zdrowego, silnego człowieka. Postanowił że jak tylko oddalą się na bezpieczną odległość, tak aby nikt nie mógł ich podsłuchać podzieli się z nimi swoimi przemyśleniami.

Satoshi nie był szczególnie zdziwiony tym, że kobieta nieszczególnie miała ochotę zmieniać miejsce pobytu. Była chora i zmęczona, a w dodatku, nawet będąc zabójcami, byli dla niej obcy. Kto wie, jakie miała o nich zdanie. Zresztą, nie było to szczególnie istotne. Ważne było, aby przekazała im wszystkie istotne informacje, żeby mogli zrobić z nich odpowiedni użytek. Jednocześnie, mimo wszystko, czas był dość istotny. Światło słoneczne było ich sprzymierzeńcem. Zwłaszcza jeśli ich przeciwnikiem miałby się okazać demon, czego w tej chwili nie można było wykluczyć. Zresztą, nawet w sytuacji, gdyby mieli do czynienia z czymś bardziej ludzkim, to śladów łatwiej było się doszukać teraz niż w ciemnościach.
Mimowolnie się uśmiechnął, gdy Ryosen podał dziecku słodycze, ale jego uwagę przykuły przede wszystkim słowa kobiety. Wszystkie bowiem brzmiały na dość istotne. Znikanie ludzi oraz psów nie brzmiało zbyt dobrze, pogłębiając jedynie jego obawy co do przeciwnika, z jakim potencjalnie mogło im przyjść się zmierzyć.
— Nie ma się czemu dziwić. Są wyczerpani i wymęczeni. Mało kto w takiej sytuacji miałby w głowie, aby wyjść i się przywitać. Szczególnie, jeśli ktoś już się tym zajmuje. — odparł, uśmiechając się przy tym przyjaźnie do ich rozmówczyń. — Dobrze mówisz. Nie powinniśmy tutaj zbyt długo gościć. Mamy dużo rzeczy do sprawdzenia, a nie wiemy, kogo lub co spotkamy na końcu podróży. Jeśli to możliwe, powinniśmy uniknąć tego, żeby zastała nas noc. - odparł, zgadzając się przy tym w pełni ze swoim poprzednikiem.
— Koharu. Czy jest coś jeszcze, o czym powinniśmy wiedzieć przed wyruszeniem w dalszą drogę? - dodał jeszcze, zerkając przy tym na drobną, schorowaną postać.

Kobieta ewidentnie nam nie ufała... W sumie nie ma się co dziwić. Wszyscy mieszkańcy musieli sporo przejść. Na kiwnięcie głowy Koharu, ja sam zgiąłem swoją na znak zrozumienia. Nie miałem zamiaru się pchać tam, gdzie mnie nie chcą. Moi towarzysze zaś mieli nieco więcej szczęścia jeśli chodzi o interakcję z naszą rozmówczynią. Z początku ujrzałem jednego z zabójców, który bardzo chętnie dzielił się cukierkami z tutejszym dzieckiem. Zbudowanie relacji polegającej chociaż na szczątkowym zaufaniu to bardzo dobry pomysł, punkt dla niego. Mimo wszystko nie zwracałem później na to większej uwagi. Wolałem się skupić na tym, co mówiła kobieta. Znikający ludzie, zielarka, zatrute źródło. Wszystko wydawało się być bardzo istotne do rozwiązania tej zagadki, a mimo to czuję jakbyśmy o czymś jeszcze nie wiedzieli. Jakby w tych puzzlach brakowało jednego elementu. Demon bez powodu by nie zatruwał wody tych ludzi, bez problemu poradził by sobie bez tego. Może to sprawka jakiś pojebów którym się nudzi i straszy ludzi w nocy? Cholera to wie...  

Wziąłem głęboki oddech i zapytałem: - Kiedy ostatni raz ktoś poszedł sprawdzić co się działo z zielarką i źródłem wody? - Być może ktoś jeszcze żyje i chowa się przed niebezpieczeństwem. Musimy wiedzieć jak najwięcej, aby odpowiednio się przygotować do tej misji.

Pojedyncze dźwięki, jakie dochodziły do uszu Satoshiego z wioski, co prawda nie budziły podejrzeń, ale z pewnością nie brzmiały zbyt dobrze. Mężczyzna zastanawiał się, jak długo jeszcze tak pociągną. Już zbliżając się do tego miejsca, można było wyczuć tę specyficzną, nieprzyjemną atmosferę. Brak dźwięku psów i innych zwierząt domowych, jak również brak większych oznak życia ludzkiego sprawiały, że czuł się lekko nieswojo. Co prawda nie na tyle, żeby miał się zacząć bać, ale z pewnością tkwiło w nim teraz pewne napięcie zmieszane z niepokojem. Gdyby tego było mało, po jego głowie zaczęły krążyć dość ponure myśli. Nawet jeśli przybyszom uda się rozprawić z problemem, to czy ostatnie się ktoś, kto będzie mógł z tego skorzystać?
Nie był tego pewien, a też niekoniecznie chciał testować swoje teorie. Myśl ta zmotywowała go dodatkowo do sprawnego uporania się z zadaniem. Fakt, że było tutaj aż trzech zabójców, z pewnością działał na ich korzyść, przynajmniej częściowo. Co prawda aż tak duża liczba ograniczała ich potencjalną niezauważalność, ale w razie starcia dodatkowa katana z pewnością się przyda.
Usłyszawszy, całkiem trafne, pytanie Orochiego skupił swoją uwagę na odpowiedzi kobiety. Niemal ominęli tę informację, a zdecydowanie należała do tych istotniejszych. Uważnie zanotował w głowie odpowiedź kobiety. Pięć dni stanowiło dość spory okres, szczególnie w sytuacji takiej jak ta. Oczywiście nie chciał przekreślać życia zielarki, ale jeśli nie wróciła do tej pory... cóż, nie wzbudzało to szczególnie pozytywnych nastrojów. Dodatkowo tworzyło to kolejne pytanie. Co takiego ją spotkało, że zniknęła? Co lub też kto stał za zatruciem tej wody? Demon? Jeśli tak, to czemu bawiłby się w podtruwanie jednostek, które stanowiły dla niego pożywienie? Nie miało to większego sensu, chociaż nie chciał odrzucać tej możliwości. Lepiej było być przygotowanym na wszystko.
Odprowadził wzrokiem staruszkę, gdy ta zmierzała do swojej chaty, po czym skupił swoje spojrzenie na towarzyszach.
— Wydaje mi się, że nie dowiemy się już w tym miejscu niczego więcej. Powinniśmy jak najszybciej zacząć, żeby mieć do dyspozycji jak najwięcej światła dziennego. Chcecie coś jeszcze tutaj załatwić, czy możemy wyruszać? Mam nadzieję, że dom zielarki udzieli nam jakichś odpowiedzi. Jeśli nie, zostaje nam badanie źródła strumienia. - rzucił do dwóch pozostałych zabójców, posyłając im przy tym lekki uśmiech.

Subtelne dźwięki wydobywające się z domów nie napawały optymizmem.  Odgłosy kaszlu i wymiotów zwiastowały niemalże koniec tej osady. Koharu, z którą rozmawiali również nie rokowała najlepiej. Widać po niej było, że bez odtrutki długo nie pożyje, a nawet jeśli im się uda ją zdobyć, to nie wiadomo czy będzie skuteczna w tak zaawansowanym stadium choroby. Może warto było wezwać tutaj oddział medyków? Taka myśl przeszła mu przez głowę, jednak aktualnie było tutaj zbyt niebezpiecznie. Nie było sensu narażać dodatkowych osób, póki nie rozprawili się z zagrożeniem.
Odprowadził obie wzrokiem do chaty, po czym westchnął ciężko. Używanie trucizny uważał zawsze za największe tchórzostwo z możliwych. Spojrzał w kierunku, w którym miała się znajdować chata zielarki.
- Pięć dni. Sporo czasu... - Wzruszył ramionami.
Jeśli zielarka przez ten czas się nie pokazywała, można było zakładać jeden z najgorszych scenariuszy. Z drugiej strony znane były przypadki gdzie demon podszywał się pod członka społeczeństwa i żył z nimi aby zyskać ich zaufanie i dodatkowo rozkoszować się ich cierpieniem. Demon który zabijałby tutaj ludzi w spokoju, ukrywając się przy tym jako zielarka mógłby żyć spokojnie nawet przez setki lat. Gdyby nie skażenie wody i wymarcie wioski rzecz jasna.
- Ruszajmy. Plan omówimy w czasie marszu. O wiele więcej zauważymy za dnia. - Mówiąc to wysunął się na prowadzenie. Dalsze wysłuchiwanie odgłosów wymiotów, przyprawiało go o mdłości.

Słuchałem i obserwowałem, to co wokół mnie się dzieje. a nie działo się najlepiej. Siedząc cicho starałem się dostrzec swoim jakże przeciętnym wzrokiem coś, co mogło mieć kluczowe znaczenie dla tej sprawy. Mimo to nagle zauważyłem, jak jestem z moich towarzyszy daje w podarku małe zawiniątko dziewczynie, która chowała się za Koharo. Byłem nieco zdziwiony jego zachowaniem. Nigdy bym nie podejrzewał, że ta mała choć na centymetr się ruszy aby zabrać od niego słodkości. Jednak miło się zaskoczyłem wiedząc, że jeszcze trochę zaufania zostało w tym dziecku. Małe szmery papieru, które słyszałem za plecami Koharo napawały mnie mimo wszystko miłym uczuciem. Dobrze jest sprawić czasami komuś radość, nawet czymś tak małym i błahym jak słodycze. Zaniepokoiło mnie jednak to w jakim stanie znajdowała się nasza rozmówczyni. Delikatny kaszel i stróżka krwi cieknąca po zasłaniających usta dłoniach nie były dobrym znakiem. Coś czułem, że czas nie gra na naszą korzyść: - Pięć dni... Pięć dni... - Powtarzałem pod nosem ledwo słyszalnym głosem. To kupa czasu. Jeśli po pięciu dniach nie wrócili tak jak swoi poprzednicy to znaczy że coś się musiało stać. Skierowałem się w stronę moich towarzyszy i bez ogródek powiedziałem: - Możemy ruszać, póki nieboskłon jest po naszej stronie. - Po czym zginając głowę na pożegnanie rzuciłem w stronę Koharo i młodej dziewczynki o ile była jeszcze gdzieś w pobliżu: - Nie martwcie się, niedługo będziecie mieć czystą głowę. - Po czym po delikatnym uśmiechu w ich stronę odwróciłem się i podążałem z grupą zabójców. Czas zapolować na demona...

Opuszczając wioskę, Satoshi poczuł pewną dozę ulgi. Nie, żeby czuł się tam zagrożony. Bardziej chodziło o stan, w którym się znalazła, kojarzący mu się ze swoistym zawieszeniem pomiędzy życiem i śmiercią. Cisza, która tam panowała, powoli stawała się wręcz niekomfortowa. Szybko jednak się zorientował, że poczucie wyobcowania nieszczególnie minęło. Las, w który ponownie wkroczyli, zdawał się niezwykle mroczny i niepokojący. Będąc szczerym, ciężko było tutaj odczuć, że wciąż mieli godziny dzienne. Jedynie światło słoneczne, które od czasu do czasu przebijało się pomiędzy gałęziami, przypominało mu, że wciąż mieli czas. Teraz jednak nie był już taki pewien tego, czy faktycznie tak było. Jeśli przyszłoby im spotkać demona, tego typu tereny zdecydowanie działałyby na jego korzyść.
Z tą myślą w głowie przesunął dłoń nieco bliżej rękojeści. Co prawda nie miał zamiaru jej wyjmować, ale gest ten nieco uspokoił jego myśli, które zaczęły zbyt mocno galopować w przód. Musiał skupić się na tu i teraz, trzymając wodze fantazji w ryzach. Pozostanie na ziemi, było najlepszą metodą na dożycie kolejnego dnia.
Do jego uszu docierał szum wody, w który starał się wsłuchać, ciekaw tego, czy odnajdzie w nim cokolwiek więcej niż ona sama, jak chociażby dźwięki ryb.
Zanotował również zmianę podłoża. Solidne, wydeptane ścieżki, które sugerowały im dalszą drogę.
Dźwięk ptaków był nagły i niespodziewany, ale zdecydowanie budujący. Cisza, jaka panowała do tej pory w lesie, była niemal nienaturalna.
— Zauważyliście, jak nienaturalnie cicho jest w tym lesie? Niemal identycznie jak w wiosce. Zastanawia mnie, z czego to wynika. Ciężko mi uwierzyć, że zatruta woda mogłaby wytruć tutejsze zwierzęta w aż takim stopniu. W szczególności ptaki. Tyle dobrego, że w końcu jakieś słyszymy, ale to, że nie ma ich przy wiosce... podejrzane. — rzucił w stronę towarzyszy, rzucając im przy tym szybkie spojrzenie. Zaraz po tym skupił się na dalszej wędrówce, jednocześnie próbując skupić swój zmysł, próbując nasłuchać dźwięków lasu, szukając takich, które mogłyby wzbudzić jego podejrzenia.

Gdy tylko opuścili tylko wioskę, Ryosen zastanawiał się czego mogą się spodziewać w chacie zielarki. Prawdą było że mogła zostać już dawno pozbawiona życia. Wciąż nie mieli zielonego pojęcia kto lub co jest ich prawdziwym przeciwnikiem. Zostali wysłani we trójkę, korpus zabójców nie lekceważył tego zagrożenia. Młody Yuzuka postanowił że będzie szedł na samym końcu, aby zabezpieczać tyły. Wolał by ich tymczasowa drużyna nie została zaatakowana zza pleców.
Kiedy weszli do lasu i przedzierali się przez ten szlak, można było w pewnym momencie usłyszeć o wiele więcej dźwięków. Leśna kakofonia była dużo przyjemniejsza dla jego wrażliwych uszu, niż przygnębiające dźwięki z wioski. Szum wody, świergot ptaków, a także od czasu do czasu odgłos pękającej gałęzi gdzieś z wnętrza zarośli. W tym też momencie odezwał się jeden z jego towarzyszy. Była to bardzo trafna uwaga. Według tego co do tej pory wiedzieli o demonach, to fakt że zwierzęta za nimi nie przepadają. Co jeśli to miało z tym jakiś związek? Może w wiosce został jakiś demon? Z każdą chwilą nabierał coraz więcej wątpliwości.
- Zaczynam się szczerze obawiać czy nie przegapiliśmy tam czegoś istotnego... - Odrzekł Yuzuka.
Samo przeczucie to jednak trochę za mało. Teraz jednak najważniejsze było aby sprawdzić chatę zielarki. Niektóre sprawy musiały zostać poparte niezbitymi dowodami. Miał nadzieję że znajdą takie w miejscu do którego zmierzają.

Niepokój który mi towarzyszył od momentu opuszczenia wioski nie dawał mi spokoju. Gdzieś z tyłu głowy miałem świadomość, że ta misja może pójść w różną stronę. Poza tym nigdy nie współpracowałem aż z dwoma dodatkowymi zabójcami, przez co nasze zgranie w przypadku walki z demonem może być nieco kulawe... Ale! Ale musimy sobie jakoś poradzić, nie może być inaczej. Obiecałem tym kobietom z wioski, że dostaną z powrotem czystą wodę. Mimo to dziwne uczucie ciągle mi towarzyszyło.

Wędrówka nasza trwała już dobre kilka chwil. Znalazłem się między moimi towarzyszami, którzy nieprzerwanie szli ku naszemu celowi. Cisza, która z początku trwała dosyć długo męczyła mnie tak samo, jak poczucie niepokoju. Dawno nie czułem takiej presji. Na moje szczęście nieco się uspokoiłem, gdy jeden z naszych towarzyszy postanowił przemówić, a po nim kolejny. Ja po usłyszeniu obojga, sam postanowiłem się odezwać: - Zwierzęta boją się demonów, a na dodatek woda jest zatruta. Nie mają podstawy do przetrwania w tym miejscu. Być może część uciekła, a druga chowa się przed nami. Jeśli ludzie tajemniczo znikają w tym miejscu to na pewno nie jest tu bezpiecznie. One to czują... Tak jak my. - Tu zakończyłem swój wywód na temat flory i fauny tego miejsca. Starałem się wykorzystać swój nieco bardziej rozwinięty zmysł dotyku mając nadzieję, że jakieś wibracje do mnie dojdą. Być może uda nam się zlokalizować jakiegoś żywego człowieka? Może jakiegoś ocalałego? Zobaczymy. Zostało nam brnąć przed siebie i szukać źródła tej zabawy.

Z kolejną chwilą marszu udawało mi się przyzwyczaić do otoczenia. Mimo wszystko lubię, gdy wokół mnie panuje taka atmosfera. Pozorna cisza, szum drzew, zapach otaczającej Cię natury. Podobają mi się takie klimaty. Dzięki temu udało mi się zauważyć jak bardzo zmienia się krajobraz wokół mnie. Z łagodnego pagórka z wydeptaną ścieżką zmienił się w miejsce do spinaczki. Czy to nas zatrzymało? Oczywiście, że nie. Szliśmy do przodu nie zważając na większy wysiłek. Musieliśmy to zrobić dla tych ludzi oraz dla tych, którzy już nie żyją z rąk demonów. Każdy z nas ma swoje motywacje i myślę, że nie tak łatwo nas zatrzymać w tym co robimy...

Nagle przed naszymi oczami okazała się czarna plama, której wygląd przypominał niewielkie domostwo. Prawdopodobnie była to chata zielarki o której wspominała kobieta w wiosce. Spojrzałem się na chwilę na mojego towarzysza z przodu, a następnie zapytałem: - Warto było by się tam rozejrzeć. - Po czym czekałem na odpowiedź moich towarzyszy. Nim to jednak nastąpiło, wyczułem delikatnie słodkawy zapach. Nie miałem pojęcia co to jest, dlatego dopytałem: - Czujecie coś dziwnego? - Po czym czekałem. Warto było by się zastanowić co teraz robimy.

Zmierzając tak we wskazanym przez kobietę kierunku nie byli pewni tego co ich tam czeka. Możliwości było wiele, a fakt że cały czas się nad tym zastanawiał wcale nie pomagało. Miał już w głowie przynajmniej trzy scenariusze tego co zastaną w domu zielarki. I tylko jeden z nich był optymistyczny. Takie niestety było życie zabójcy demonów, z góry musieli zakładać najgorszą opcję. Kiedy przed nimi zaczął pojawiać się budynek do którego zmierzali, jego nos poczuł znajomy słodki zapach. Ciężko teraz było sobie przypomnieć co to właściwie było, jednak miał co do tego złe przeczucia. Spojrzał na swoich towarzyszy i bez wypowiadania ani słowa dał im do zrozumienia że chce podążać za zapachem. Węch nie był jego dominującym zmysłem. Słyszał że są tacy ludzie których węch jest porównywalny do zwierzęcego. Na szczęście jednak nie miał kataru i mógł wyczuć subtelny, lecz na tyle silny zapach by móc za nim podążać.
- Mam co do tego zapachu złe przeczucia. Bądźcie gotowi do walki - Zwrócił się do swoich towarzyszy.
Czyżby skojarzenie z poprzedniej misji w Edo? Najprawdopodobniej. Tamta demonica z którą wtedy walczyli przeżyła, jednak było to mało prawdopodobne. Podążając dalej, trzymał dłoń na rękojeści katany. Nie wiedział kiedy wróg wyskoczy na nich zza drzewa.

Początkowo ich celem był dom zielarki, do którego zresztą coraz bardziej się zbliżali. Satoshi szedł szybko, nie chcąc tracić szczególnie wiele czasu na wędrówce. Szczerze cieszyło go w tej chwili to, że ścieżka, którą podążali była dość solidnie oznaczona, dzięki czemu nie gubili się w lesie. Z pewnością oszczędzało im to czasu, zarówno teraz, jak i w trakcie przyszłej podróży w drugą stronę. Miał szczerą nadzieję, że wyrobią się przed zachodem słońca z tą tajemnicą. Nie, żeby bał się demonów, ale niedocenianie ich byłoby po prostu nieroztropne.
Gdy w oddali zaczął majaczyć czarny obiekt, będący zapewne budynkiem, którego szukali, uśmiechnął się z ulga. Nie zajęło im to aż tyle czasu, ile się spodziewał, co niego go uspokoiło. Nagle jednak nieco pobladł, gdy do jego nozdrzy dotarł specyficzny zapach. Początkowo nie był wybitnie wyraźny, ale skupiwszy się na nim potrafił określić, z której strony do nich dochodził. Już chciał poinformować o tym swoich towarzyszy, ale uprzedził go Ryosen. Kiwnął głową w odpowiedzi na jego słowa, przenosząc dłoń na rękojeść katany, na której zacisnął dłoń. Nie potrafił w tej chwili nazwać tego aromatu, ale nie kojarzył mu się szczególnie przyjemnie. Oczywiście mógł się srogo pomylić, bo w końcu nos nie był jego dominującym zmysłem. Wolał jednak być ostrożny, niż później zbierać się z ziemi. W głowie wciąż miał swoją głupotę, jaką okazał podczas swojego testu.
Zerknąwszy raz jeszcze w stronę potencjalnego domostwa, odwrócił się w stronę lasu, próbując namierzyć dokładnie, z której strony dolatywał do nich zapach, aby ruszyć w tamtą stronę.
— Orochi, pilnuj tyłów. — rzucił w stronę białowłosego towarzysza, po czym ruszył, którą wskazywały mu nozdrza, patrząc, gdzie stawia swoje stopy. Starał się to zrobić w miarę ostrożnie, aby nie zaalarmować przedwcześnie potencjalnego przeciwnika.

Poszedłem za Satoshim, jako zabezpieczenie tyłów. Złapałem dłonią delikatnie klingi ostrza znajdującego się przy moim pasie mając nadzieję, że nie zjawi się jakiś nieproszony gość. Idąc tropem, który odnalazł mój towarzysz natrafiliśmy na źródło zapachu które tak przykuło naszą uwagę. Widok, który wtedy ujrzałem zapewne na długo utkwi w mojej pamięci. Najwyraźniej demon nie dokończył się posilić. To smutne co spotkało tego człowieka. Nie czekałem, aż jego głowa w końcu opadnie z powodu rozrywającej się skóry. Podszedłem powoli do ciała skinieniem głowy pokazując Satoshiemu, że należy osunąć ciało z rzeki: - Najwyraźniej zgniłe zwłoki tego człowieka odpowiadały za zatrucie wody... Aczkolwiek jedno jest pewne, to nie jest robota zwierzęcia. - Jeśli udało się osunąć zgniliznę, zacząłem uważnie się rozglądać pobudzając moje wszystkie zmysły. Po kilku sekundach udało mi się znaleźć oderwaną nogę tego nieszczęśnika, a obok niej stare ślady krwi. Coś mi podpowiadało, że warto by było się rozejrzeć po tej okolicy. Ponownie spojrzałem na zabójców i rzekłem: - To co, idziemy? - Po czym jeśli wyrazili zgodę ruszyliśmy kolejno w stronę śladów, ówcześnie przenosząc nogę człowieka bliżej ciała.

Widok, ale przede wszystkim niezwykle intensywny zapach był zdecydowanie nieszczególnie przyjemnym doświadczeniem, które zyskał, wchodząc między krzaki. Cała ta sytuacja miała jeden jedyny plus. Fakt, że nadgniłe ciało było najpewniej przyczyną tego, jak wyglądał stan zdrowotny ludzi z wioski. Jeśli pili wodę, w której maczała się ta kupa nadgniłego mięsa... cóż, nieszczególnie przyjemna wizja.
Satoshi widział w życiu wiele ofiar, wiele z nich było dość nieprzyjemnych z racji na bycie posiłkiem demonów, ale i tak nigdy w pełni do tego nie przywykł. Jego towarzysze mogli zobaczyć, że mimowolnie się krzywi w odpowiedzi na intensywniejszą, mdlącą woń.
Przyjrzawszy się nieco lepiej zwłokom, zdołał dostrzec ślady pazurów. Co prawda nie był łowczym, ale spróbował przyjrzeć się im nieco lepiej, próbując ocenić wielkość szponów, które zaatakowały tego biedaka. Ofiara była dość mocno pokiereszowana, przez co ciężko było mu określić, kto mógł być zabójcą.
Na znak Orochiego jedynie skinął głową, po czym pomógł mu przesunąć zwłoki.
— Zgadzam się z Orochim, że najpewniej temu mieszkańcy zawdzięczają swoją chorobę. Trzeba będzie ich o tym poinformować. Przydałoby się też zapewnić im medyka. Może spotkamy kogoś w jakiejś wiosce, gdy będziemy wracać? — dorzucił od siebie, nasłuchując okolicy, starając się przy tym wyostrzyć zmysły.
— Ślad nie wydaje się zbyt dobry. Jeśli żaden z Was nie jest tropicielem, sugerowałbym cofnięcie się do chaty zielarki. Może znajdziemy tam jakieś wskazówki co do tego, z czym mamy do czynienia. Biedak jest zmasakrowany, ale to równie dobrze może być jakieś wściekłe zwierzę. Zdecydowanie musimy być ostrożni, jeśli nie chcemy tak skończyć. — dodał jeszcze, a jeśli żaden z nich nie miał nic przeciwko, odwrócił się i ruszył pomiędzy krzakami, kierując się w stronę zabudowań, które widzieli wcześniej.