O ile dobrze kojarzyła, do tego zjawiska doszło w Kioto. Tam ludzie postanowili nie wspierać zabójców, a dać wolną rękę demonom. Czytała trochę raportów, które znalazła i dowiedziała się wtedy, iż słyszano jak kilka osób, prosi o zostanie jednym z tych istot. Absurdalne. Nie po to ich ratowali, by dobrowolnie stawali się ich wrogami. Zacisnęła ze złości pięść, aby chwilę później ją rozluźnić - Banda idiotów. Niech jakieś strażnicze bóstwo, trzyma ich w swojej opiece, za nim wszystkich zamienię w proch - złość oraz frustracja dosłownie się z niej wylewała. Źrenice zmniejszyły się do rozmiaru niewielkich kropek, zwiększając intensywność spojrzenia. Dopiero po chwili, postanowiła się uspokoić, biorąc większy oddech. Jeszcze chłopak pomyśli, że zamierza mu przywalić, kiedy nie żywiła do niego nienawiści. Kierowała ją w każdego, kto ich zdradził.
Na jej buzi pojawił się delikatny uśmiech, który zmył niedawny obraz furii. Cieszyła się, że nie zamierzał umierać. To nie był czas, ani dla niego, ani niej. Oboje normalnie powinni się cieszyć długim życiem, choć w tę bajkę dawno przestała wierzyć. Zamiast tego kurczowo trzymała się życia, stawiając niejednokrotnie je na szali. Zupełnie, jakby próbowała zaprzeczyć swoim pragnieniom - Nie przypominam sobie, żebym coś obiecywała, ale skoro nalegasz, zadbam również o siebie - zaśmiała się dźwięcznie, biorąc sobie jego słowa do serca. Jeszcze się zobaczą, nic nie miało tego zmienić.
Domyśliła się, że mówi o swojej senpai. Ta musiała być dobrym rywalem w piciu, skoro do teraz to pamiętał. Zwykle ilości, które wlewała do gardła, pozostawały w sferze odległych wspomnień. Mogła próbować sobie przypomnieć smak procentów, ale całe przedsięwzięcie nie dawało jej nic poza określeniem dobre lub paskudne. Ewentualnie wciągała jeszcze nazwę knajpy, ale nic więcej.
- W takim razie, już nie chcesz herbaty, a proponujesz mi napoje wyskokowe? - uniosła jedną brew, dłonią podpierając się o ścianę - To czy jestem potworem, wyjdzie na kolejnym spotkaniu. Sam sprawdź, czy jeszcze w czymś ją przypominam - dodała wesoło, stawiając sobie kolejne wyzwanie. Pokaże mu, co to znaczyło pić z Yoną. Oby tylko wyszedł z tego cało.
- Tylko, czy Twój piorun jest tak potężny? - zakwestionowała jego siłę, aby chwilę dłużej się z nim podroczyć. Tym razem nie w złości, a żeby bardziej żywo bronił swoich racji.
Odmowa propozycji była czymś naturalnym. Kuło ją w środku, ale nie zamierzała się z nim kłócić. Dzisiejszy dzień nawet jej nie sprzyjał. Wystarczyło, aby odwróciła się za siebie i zobaczyła, że ostrzenie zostało pomyślnie zakończone. Skinęła z satysfakcją do mężczyzny i podeszła wolnym krokiem po swój oręż. Schowała go powoli do pochwy i ukłoniła się w wyrazie wdzięczności - Dziękuję, przyjdę następnym razem, gdy będę czegoś potrzebować - powiedziała miękkim głosem, odwracając się do Tachibany - W takim razie zatańczymy innym razem, może w Edo? To dobre miejsce, aby pójść do knajpy i znaleźć sobie jakieś opuszczone dojo - zanim wyszła z kuźni, na odchodne poklepała go po ramieniu. Dopiero po tym delikatnym czynie, wymachując dawniej zdjętymi butami, ruszyła w głąb Yonezawy.
[z/t]

O radzeniu sobie z pospólstwem i tym jak wpływali oni na ich pracę można było dyskutować całymi długimi godzinami, a materiału z pewnością, by im nie zabrakło. Ludzie byli jacy byli i trzeba było to poniekąd zaakceptować. Chociaż podobała mi się pasja Yony, to powinna na to uważać, aby nie napytać sobie zbyt wielu problemów. Już i tak reputacja korpusu nie była najlepsza i tylko brakowało im, aby wśród ludności poszła plotka, że zabijają, bądź znęcają się nad ludnością cywilną. Trzeba było się mieć na baczności, ponieważ zdrajców przybywało każdego dnia. Jeśli ktoś zdradzał własną rasę na rzecz demonów, to nie było szans, że nie zdradzi ich. Zaufanie to w dzisiejszych czasach materiał dość ekskluzywny. Nie było warto nim szastać.
- Może kiedy nadarzy się jakaś okazja. Na razie wolę zachować bezpieczny dystans od alkoholu – powiedział Tachibana i doskonale wiedział co mówi. Wystarczyło mu na kilka najbliższych tygodni, jak nie miesięcy. Na całe szczęście Yona nie ciągnęła tego tematu i zamiast tego zajęła się innym. Wewnętrznie korciło go, aby przyjąć jej wyzwanie i pokazać co znaczy szybkie cięcie, lecz niestety nie miał na to czasu. Trzeba było się wziąć do roboty. Obowiązki wzywały.
- Na pewno znajdziemy coś odpowiedniego – powiedział jej na odchodne. Czyżby właśnie umówili się na swoje pierwsze spotkanie? Któż to wie. Na pewno skończy się ono nie tak jak sobie zaplanowały głowy rodów. I bardzo dobrze. Tachibana uśmiechnął się lekko, a jeszcze bardziej kiedy do jego dłoni powróciła jego Inazuma. Ostrze było tak perfekcyjne jak zawsze. Podziękował kowalowi, a następnie po kilkunastu minutach mógł opuścić Yonezawę. Czas było wrócić do obowiązków.

[z/t]

Rany jakie otrzymał na ostatecznej selekcji nie były może zagrażające bezpośrednio życiu, ale ilość krwi którą stracił przez głębokie szramy na ciele skutecznie pogorszyła jego stan. Biorąc pod uwagę że był zbyt uparty żeby iść do medyka, tylko prowizorycznie się obwiązał bandażem po przemyciu rany. No i oczywiście forsował swój stan podczas podróży do Yonezawy z Osaki. Ostatnie trzy dni drogi przejechał na wozie jednego z kupców, który się nad nim zlitował, widząc w jakim kiepskim stanie był Taira. Podziękował mężczyźnie, który był na tyle miły, żeby go podrzucić aż na obrzeża Yonezawy. Stamtąd już o własnych siłach przeszedł tyle ile jego stan mu pozwalał aż nie runął na ziemię, tracąc przytomność. Nie był świadom tego że został znaleziony przez Ne i zaniesiony do medyka. Gdyby był przytomny to chociaż słyszałby szepty innych zabójców.
- Gdzie.. ja.. - mruknął przecierając powoli ślepia, w pomieszczeniu panował względny półmrok. - Żyjesz zabójco.. choć nie powinieneś.. - usłyszał komentarz medyka doglądającego innego pacjenta. Białowłosy powoli zaczął się podnosić do siadu i z nieprzyjemnym sykiem złapał się za obandażowany solidnie bok. - Nawet o tym nie myśl.. może jestem tylko medykiem.. ale w tym stanie co jesteś, moja pięcioletnia córeczka by z tobą wygrała pojedynek na siłowanie.. - skomentował poprawiając bandaż na ręce innego zabójcy. - To tylko draśnięcie.. - skomentował wracając do pozycji leżącej, przekręcił głowę w bok, dociskając polik do poduszki. Złote oczy przyglądały się temu co Ne robił z rannym. - Draśnięcie, ukłucie.. jeden pies.. straciłeś tyle krwi że powinieneś być martwy przed dotarciem tutaj.. leżałeś nieprzytomny trzy dni.. nawet nie myśl że cię stąd wypuszczę, do póki nie dojdziesz do siebie. - skomentował szatyn zanim opuścił pomieszczenie zostawiając rannych samych sobie.

Ucieczka od medyka to nie lada wyzwanie, w momencie kiedy jest się obolałym jak jasna cholera. Upór Heisuke zdawał się nie mieć granic. Co prawda, jeszcze przeleżał tamten dzień u medyka, ale z rana jak tylko mężczyzna wyszedł załatwić więcej leków, oczywiście Taira wykorzystał ten moment żeby spierdolić, zanim zostanie przyłapany. Nie czuł się na tyle źle żeby zajmować łóżko, z którego mógł skorzystać ktoś bardziej potrzebujący.
Rozglądając się po okolicy w poszukiwaniu upierdliwego Ne, jakimś cudem dostał się do kuźni. Po krótkiej wymianie kilku słów z kowalem, miał możliwość wybrania sobie bryły nichirin, która miała stać się jego mieczem niebawem. - I.. ileeee...?! - mruknął nieco podniesionym głosem. - Dwa miesiące.. plus minus.. To nie jest byle co.. masz ty pojęcie ile trwa wykucie nichirin od zera?! - warknął kowal splatając ręce na klatce piersiowej przed białowłosym. - Jakbyś miał jakieś dodatkowe prośby co do elementów ozdobnych, jak ma wyglądać Tsuba, czy chcesz jakieś zdobienia na habaki i kashirze.. to możesz przyjść za kilka dni.. mam tyle zamówień na przekucie połamanych mieczy że nie wiem gdzie ręce włożyć. O! Hiryu.. przyszłaś po swój miecz? - barwa tonu mężczyzny aż się zmieniła na nieco milszą gdy dostrzegł u wejścia rudą. Heisuke aż się cały spiął słysząc nazwisko. "Biednemu zawsze piach w oczy i chuj w dupę.." skomentował na pojawienie się jedynej osoby, na którą nie był psychicznie gotowy. Złapał za białe haori i naciągnął je tak żeby zasłonić bandaż opasający jego cały brzuch.

Po nieudanej akcji w Kioto, dziwnie się czuła, wracając do Yonezawy. Nie wiedząc, co sądzić o nagłym powrocie, ruszyła sama do wielkiej budowli, obiecując, że przy najbliższej okazji skontaktuje się z Hanshinem. Zanim zabrała się za napisanie liściku, pozwoliła sobie na kilka dni ciężkich treningów oraz oddanie katany do kowala. Po walce z Heruko wolała się upewnić, że Benihime będzie w doskonałym stanie i razem z nią będzie mogła ruszyć na kolejne zadanie.
Dzień przed odbiorem ostrza, chciała się przejść do lasu, aby wypróbować nowy zestaw ćwiczeń. Jak zwykle skontaktowała się wcześniej ze swoją ulubioną pośredniczką i teraz z wielkim bananem na twarzy niosła niewielki zwój. W trakcie wędrówki rozwinęła go, o mało nie wpadając na zmartwionych Ne. Dla rudej wystarczyła zaledwie krótka chwila, aby odskoczyć na bok i spojrzeć na powód ich pospiechu. Jak się okazało, ciężko ranny chłopak był właśnie przenoszony do skrzydła należącego do medyków. Tylko, chwila... Skądś znała tego gościa - bałe włosy, łudząco podobne rysy twarzy... HEISUKE?! Chwiejnie cofnęła się do tyłu, wyciągając przy tym dłoń w stronę muru, aby się czegoś złapać. Zwój w tym czasie zdążył upaść na ziemię, kiedy z szeroko otwartymi oczyma patrzyła, jak z nim odchodzili. Odruchowo zacisnęła dłoń w pięść i ją rozluźniła, aby po dłuższej chwili podnieść zgubę z ziemi - Sobie kurwa żartujesz - wymamrotała do siebie, ruszając prosto do medyka.

Opierając się plecami o ścianę, zaczekała cierpliwie na pierwszą osobę, która wyszła z pokoju - Co z nim? W sensie ten w białych włosach, co był ciężko ranny - zagadnęła go od razu, stając na jego drodze - Pani to kto? - otaksował ją spojrzeniem, dając rudej nie wiele czasu do namysłu - Jestem kuzynką Heisuke - odparła niemal od razu, kiedy ten jedynie wzruszył ramionami - Wyjdzie z tego, aczkolwiek jego stan jest poważny. Prosiłbym o składanie wizyty najwcześniej za tydzień, a teraz przepraszam, spieszę się - po tych słowach ją wyminął i ruszył pędem wzdłuż ściany, aby zniknąć za pierwszym rogiem.

Planowała wpaść z wizytą w dostępnym terminie i równocześnie dać sobie czas, aby przemyśleć - do czego doszło. Na następny dzień zgodnie z planem ruszyła do kowala po swoją broń i tam proszę państwa, stał ranny kuzyn, wkurzając się o czas, w jakim wyrobią mu ostrze. Spoglądając na rudy, które zostały pokazane, doszła do dwóch wniosków. Pierwszy Hei oberwał na selekcji, drugi stracił miecz na misji. Jednak młodą Hiryuu wcale nie obchodziło, jak doszło do rany i prawie śmierci, nie, ona była wkurwiona, że półżywy trup stoi przed nią i puszy pióra.
- Heisuke, jeśli próbujesz ukryć swoje rany i udawać zdrowego, to nie zawaham się, aby znowu Cię wysłać do medyka - dodała przesłodzonym głosem, choć każdy, kto teraz na nią patrzył, mógłby przyznać, że jej aura się zmieniła i przyjęła dość czytelny obraz płomieni.
Po wypowiedzeniu tych słów, złapała go perfidnie za ucho i spoglądając na skołowanego kowala, posłała mu promienny uśmiech - Przyjdę później - a następnie, jakby nic się nie stało, zaczęła ciągnąć świeżaka, aby ten wyszedł razem z nią. Pożądała wyjaśnień!
- Hei, wszystko mi wyśpiewasz, rozumiesz? - powiedziała tonem nieznoszącym sprzeciwu i o ile wyszli na zewnątrz, wtedy puściła płatek ucha i stanęła przed nim, dłońmi podpierając się pod biodra. Miała tego dnia krótkie, fioletowe kimono z przeplatającymi się obrazkami ptaków oraz granatowe obi pasujące do luźno narzuconego na ramiona haori - Nie radziłabym uciekać, ale to chyba wiesz - dodała spokojnym głosem, obserwując najmniejszy wykonywany przez niego ruch.

Nie chciał się obracać w jej stronę, modląc się że Kowal był tak przepracowany że pomylił rudą z kimś innym! Bo nie mógł być w życiu aż takim pechowcem przecież. Odruch zaciągnięcia na siebie swojego haori było odruchem bezwarunkowym. Bo przecież nie było nic gorszego niż świecenie przed kobietą faktem że był ranny. Nawet jeśli to miała być Yona, której w sumie nie widział jako kobiety..
"Heisuke, jeśli próbujesz ukryć swoje rany i udawać zdrowego, to nie zawaham się, aby znowu Cię wysłać do medyka"
Powieka mu drgnęła słysząc jej głos, przeklinał moment posiadania tego zmysłu pierwszy raz w życiu, ale teraz nie miał wątpliwości że za plecami stała Hiryu. Każdy krok w jego stronę sprawiał że bardziej się spinał i gdy przykurcz pochwycił go nagle za ucho ciągnąc go w dół. - Ej! - warknął niezadowolony, łapiąc odruchowo ją za przegub ręki którą go trzymała dość kurwa mocno! Pociągnięty w tył wyciągną wolną rękę w stronę kowala jakby w geście prośby o pomoc. - Nie zostawiaj mnie z nią samego! To wiedźma! - krzyknął zanim ruda pociągnęła mocniej, zmuszając go do zgięcia się w nieprzyjemny sposób, aż syknął pod nosem czując przeszywający ból w miejscu świeżej, nie zagojonej jeszcze rany. - Stój.. - mruknął czując ciepło w miejscu głębokich szram.  
"Hei, wszystko mi wyśpiewasz, rozumiesz?"
z tymi słowami mogła poczuć delikatną jeszcze, ale nie dającą się z niczym pomylić woń krwi. Gdy wyciągnęła go na zewnątrz i puściła jego ucho, wyprostował się praktycznie z miejsca, łapiąc się za płatek, sprawdzając czy jest w jednym kawałku. - Chyba śnisz.. nie jestem twoim narzeczonym żebym się przed tobą spowiadał z wszystkiego.. - warknął zimnym tonem posyłając jej niezadowolone spojrzenie. Złote ślepia skupiły się na jej bursztynowych oczach. Pochwycił fragment haori i naciągnął na miejsce gdzie karmazyn zaczął przebijać się przez warstwy białego bandaża.
"Nie radziłabym uciekać, ale to chyba wiesz"
Uniósł brew na jej słowa. - Sio, sio.. - powiedział gestem dłoni wykonując specyficzny ruch jakby odganiał irytujące zwierzę. - .. weź sobie znajdź jakieś produktywne zajęcie.. i to takie, którego nie jestem częścią.. - warknął chcąc się jej pozbyć. Jak nigdy, nakurwiał go teraz bok, rana się znowu otworzyła przez jej dziecięcy manewr. - Ja nie mam Ci nic do powiedzenia.. - dodał odwracając od niej wzrok. Dorwała go w najgorszym możliwym momencie. Może nie był dla niej nigdy kochanym, ciepłym kuzynem, ale też nigdy nie był tak zimny jak teraz. Miał swoje powody jednak.

- On Ci nie pomoże - powiedziała cicho, po raz pierwszy, gdy słuchała jego głosu. Nic się nie zmienił. Jak zwykle to ona w tym spektaklu była najgorsza. Wiedźma, goryl, ile takich epitetów jej nadał, gdy przebywali wspólnie na zaplanowanych przez rodzinkę "wakacjach"? Mogła ich błagać, aby nie mieć z tym chłopakiem nic do czynienia, ale przecież inni krewni byli zajęci, a wujaszek, u którego przebywał, mógł ją nauczyć wielu rzeczy. Niezależnie od tego, jak bardzo pragnęła uciec, tak podążała za rozkazami, musząc oglądać go raz na kilka miesięcy i znosić jego krzyki oraz niemiłe docinki. Miała tego dość.
- Wystarczy mi, że jesteś moją rodziną. Jednak, zamiast powiedzieć, cokolwiek o przybyciu do Yonezawy, to wolałeś milczeć. Chciałeś, żebym się nie dowiedziała, prawda? - rzuciła zimnym tonem, wyczuwając w powietrzu metaliczny zapach krwi. Kurwa, jeszcze tego brakowało. Spojrzała niepewnie po otoczeniu, aby upewnić się, że nie chodzi o nikogo innego. Jednak, gdy nie zobaczyła nikogo, dotarło do niej, iż problem tak naprawdę stał tuż przed nią.
Jednak, gdy zamiast powiedzieć, co się stało, zaczął ją od siebie odganiać, coś w niej strzeliło. Tak jak wcześniej chciała się uspokoić i spokojnie z nim porozmawiać, tak wystarczyło dolać oleju, aby w środku eksplodowała. Jednak nie mogła się wyżywać na rannym, więc upatrzyła sobie drzewo, o które oparła się ręką, aby powstrzymać naturalny odruch do uderzenia w nie. Kiedy jednak zaczęła o tym myśleć, oparła się plecami o twardą korę - Nie zrobię tego - uniosła wzrok na wysokość jego twarzy i nieznacznie odchyliła głowę do tyłu - Tyle się nie widzieliśmy, a ty dalej mnie nienawidzisz. Nie kontaktujesz się, teraz mnie odtrącasz. Jednak, kiedy zobaczyłam Cię trzy dni temu, myślałam, że mi serce stanie. Byłeś nieprzytomny, miałeś głębokie rany, nie wiedzieli, czy przeżyjesz. Mogłeś się wykrwawić i umrzeć - mówiła smutnym głosem, starając się patrzeć jedynie w jego stopy - Po czym przechodzisz tutaj, jakby nic się nie stało. Myślisz, że dlaczego się wkurzyłam? Bo to lubię? To zbyt głupie, nawet jak dla mnie. Teraz z kolei Twoja rana się otworzyła i to z mojej winy, czuję się z tym okropnie, a mimo to... Cieszę się, że widzę Cię żywym.

"Wystarczy mi, że jesteś moją rodziną. Jednak, zamiast powiedzieć, cokolwiek o przybyciu do Yonezawy, to wolałeś milczeć. Chciałeś, żebym się nie dowiedziała, prawda?"
- Prawda.. inaczej sam bym Cię znalazł.. - odpowiedział jej szczerze. Nie chciał jej widzieć, a już na pewno nie z wiedzą że ma dłuższy staż jako zabójca od niego. O jak go to niemiłosiernie wkurwiało że ruda miała przewagę ze szkoleniem, że skończyła zanim on się dowiedział o demonach. Widział co potrafiły dziewczyny będące zabójczyniami, krew się w nim gotowała na myśl że Yona mogła być od niego silniejsza czy zwinniejsza. Że miała więcej doświadczenia w walce z demonami. Jego duma mu nie pozwalała być gorszym i słabszym.
Dostrzegł kątem oka jak rozgląda się nagle w miarę dyskretnie, ale nie wystarczająco żeby mu to umknęło. Zmarszczył nasadę nosa delikatnie i tylko na ułamek sekundy. Czekał aż rzuci się na niego z pięściami i zacznie go okładać jak zawsze z resztą. Nigdy nie umiała uszanować jego słowa. Jak kazał jej spadać to ona złość mu robiła i łaziła za nim jak pierdolony cień.. nawet nie. Cień przynajmniej nie pierdolił w kółko jak katarynka.
Złote oczy obserwowały czujnie jak podeszłą do drzewa opierając się o nie dłonią. Nie odsunęła się zbyt daleko, bo pieprzone drzewo było tuż obok kuźni.
"Nie zrobię tego"
Uniósł brew w oczekiwaniu na dalszą część wypowiedzi. Hiryu nie należała do małomównych osób.
"Tyle się nie widzieliśmy, a ty dalej mnie nienawidzisz."
Zmrużył nieco powieki wytrzymując jej spojrzenie i milczał przez chwilę. "Nie nazwałbym tego nienawiścią.." skomentował ale oczywiście w myślach. To było coś innego, takiej Yony jeszcze nie miał okazji widzieć. Podejrzewał podstępu, w końcu to Yona! Przy niej zawsze musiał być czujny bo potrafiła być nieobliczalna. Nie żeby pozostawał jej dłużny w tej kwestii. Oko za oko i tak dalej.
"Nie kontaktujesz się, teraz mnie odtrącasz."
- Nigdy się nie kontaktowałem.. i zawsze Cię odtrącałem.. czemu teraz miałoby być inaczej? Bo co? W końcu Ci cycki urosły? - spytał przechylając głowę lekko w bok i bezczelnie zjechał wzrokiem na jej biust. - Gdybym wiedział że weźmiesz sobie do serca te komentarze to słyszałabyś je częściej.. - dodał ze spokojem w głosie. Ile razy wytykał jej że jest płaska, nie dało się tego zliczyć i za każdym razem wkurwiało ją tak samo.
"Jednak, kiedy zobaczyłam Cię trzy dni temu, myślałam, że mi serce stanie. Byłeś nieprzytomny, miałeś głębokie rany, nie wiedzieli, czy przeżyjesz."
Szczęka sama mu się zacisnęła na te słowa. Teraz tym bardziej był wściekły na to że widziała go w takim stanie. Oczywiście komentarz o jej sercu nie umknął jego uwadze. Trochę go tym zaskoczyła, przecież nigdy nie mieli pozytywnej relacji. Zawsze sobie robili na złość i dogryzali sobie kiedy tylko natrafiła się okazja.
"Mogłeś się wykrwawić i umrzeć."
Patrzył na nią cały czas. Jak odwróciła wzrok, spuszczając głowę nieco i wlepiając spojrzenie w ziemię. Nie podobało mu się to. Nie znał tej Yony. Barwa głosu była dla niego tak czysta i przejrzysta. Smutek w niej pobrzmiewający był nie do zamaskowania, a przynajmniej nie dla niego. Zrobił krok w jej stronę. Nawet nie wiedział czemu to zrobił, powinien chcieć się bardziej odsunąć a mimo to zbliżył się. Był na wyciągnięcie jej ręki, gdyby chciała go dotknąć to mogła. Jedną ręką nadal trzymał fragmenty białego haori żeby się nie rozsunęły. Drugą uniósł powoli wyżej, sięgając prawie jej twarzy. Kciukiem zahaczył o policzek delikatnie, i pochwycił w palce jej rudy kosmyk delikatnie przesuwając go między swoimi palcami.
- Nie przesadzaj.. nie umieram tak łatwo.. - skomentował nieco spokojniejszym tonem głosu. Mógł jej dogryzać i wkurwiać ją bez przerwy. Ba! To była jego ulubiona rozrywka ale gdy była sobą. A nie tą rozlazłą kluską za długo trzymaną w ciepłej wodzie, która aż się rozpadała w dłoni.
"Po czym przechodzisz tutaj, jakby nic się nie stało."
- Bo nic się nie stało.. - powiedział ze spokojem już w głosie, ale nadal na niego nie patrzyła, zaś jego złote ślepia obserwowały jej twarz z uwagą. Rejestrując każdy, nawet najdrobniejszy gest. Może nie miał wzroku tak rozwiniętego jak inni zabójcy ale Yona nie była osobą która umiała ukrywać swoje emocje.
"Teraz z kolei Twoja rana się otworzyła i to z mojej winy, czuję się z tym okropnie, a mimo to... Cieszę się, że widzę Cię żywym."
Przechylił lekko głowę w bok z zaciekawieniem. Puścił jej rudy kosmyk i nagle sięgnął do jej podbródka, który uniósł w górę, zmuszając ją by spojrzała mu w twarz. Złote oczy wbiły się w jej bursztynowe i przez chwilę milczał, obserwując ją. Jakby szukał odpowiedzi na swoje pytanie.
- To wiesz co musisz zrobić.. - powiedział z bezczelnym uśmiechem malującym się na ustach. - Zepsułaś.. to musisz naprawić.. - szepnął zadziornie się uśmiechając i jak gdyby nigdy nic odchylił się robiąc od razu krok w tył. Puścił poły materiału odsłaniając przed nią zakrwawiony bandaż.

To było w nim najgorsze. Widział ją na terenie Yonezawy, lecz postanowił i tak ją unikać. Sama nie miała powodu, aby go szukać. Była zajęta, miała na głowie zlecone misje, jak i odbicie cholernego Kioto. Jednak w tamtym momencie, czuła, że przybyła za późno. Hei omal się nie wykrwawił, a ona nie mogła nic z tym zrobić. Bezsilność, strach, nienawidziła tych emocji, a mimo wszystko musiała przez to przechodzić i to z jego winy.
Nie wiedziała, jednak czemu znalazła się w takim stanie. Nie byli sobie bliscy, uchodzili za krewnych, gdzie samo wspomnienie jego imienia doprowadzało krew do stanu gazowego. Nienawidziła ich kłótni, celowo wytykała mu każdy błąd, bo on sam wydawał się taki nieznośny, bezczelny. Nawet, teraz gdy ze smutkiem opowiadała o sytuacji z trzech dni, nie potrafił jej odpuścić. Robił to co zawsze, lecz jego głos dobiegał gdzieś z oddali. Prawie go nie słyszała, przez co kontynuowała, powoli tracąc spojrzenie na otaczający ją świat. Przed bursztynowymi ślepiami pojawiła się krew, nieprzytomny kuzyn... Nigdy nie myślała, iż utrata rodziny, a zwłaszcza jego mogła ją boleć. A przynajmniej nie w takim stopniu.
Gdy powoli wracała do siebie, a obraz nabierał ostrzejszych rys, usłyszała kroki. Skracał ich dystans, ale dlaczego? Przed chwilą nie chciał jej widzieć, a mimo to podszedł bliżej, nie bojąc się, tego co mogła mu zrobić. Gdyby nie silniejsza emocja w postaci smutku, złość rozszarpałaby go na strzępy, nie zostawiając nic zapracowanym medykom. A mimo to, nie uniosła głowy. Spojrzenie hardo trzymała przy ziemi, nie reagując na jego czyny. Nawet ciepły dotyk był niczym w porównaniu do tego, co zobaczyła - Jesteś taki kruchy, Hei - powiedziała przyciszonym głosem, gdy komentarz powoli odbijał się w jej głowie. Jeśli demon był w stanie mu zadać tyle obrażeń, co się stanie następnym razem? Miała mu ot tak uwierzyć, że nie umrze za łatwo? Silniejsi od niego polegli w boju, a cyrograf, który podpisał, wcale nie dawał jej nadziei. Jedynie przysparzał zmartwień, że wśród zabójców był jeszcze jeden Hiryuu, tyle, iż z bocznej gałęzi. Nie wiedziała czyja to sprawka, czy rodziny, czy też jego własnego "rozsądku", ale i tę kartę zamierzała odkryć. Krok po kroczku, aż będzie stał przed nią nagi, nie mogąc ukryć niczego więcej.
- Uciekasz od problemu, Twoje miejsce powinno być w tamtym gabinecie - westchnęła ciężko, zastanawiając się, jak do tego doszło. Jej dłoń lekko się poruszyła, unosząc ku górze i wskazując kierunek, gdzie znajdowały się pomieszczenia medyków. Nawet bez patrzenia przed siebie, zawsze miała dobrą orientację, a Yonezawę traktowała jak drugi dom. Nic jednak sobie z tego nie robiła, że podczas wykonywanej czynności lekko otarła się o jego ramię. Po chwili ta sama dłoń opadła nisko, spoczywając tuż przy jej boku.
Kiedy z jego pomocą spojrzała na niego, nie szukała ciepła w jego oczach. Rejestrowała powoli każdy ruch, niejako pozwalając mu, aby prowadził swoją gierkę. Nie miała siły, aby wchodzić z nim sprzeczki, nie po tym, jak wymagał zmiany bandaża. Jednak nawet jeśli była mu coś winna, tak to nie było miejsce do takich rzeczy. Jesień należała do chłodnych pór roku, a stanie na zewnątrz bardziej mu szkodziło, niż pomagało. Swobodnie wyminęła jego sylwetkę, lekko odchylając głowę za siebie - Chodź, opatrzymy Cię u mnie - powiedziała delikatnym tonem i ruszyła w stronę kwater zabójców płomienia. To właśnie tam na długim korytarzu znajdował się jej pokój i miejsce, gdzie mogła wreszcie odetchnąć.

Po otworzeniu szerokich drzwi ruszyła przez minimalistyczne i utrzymywane w ładzie pomieszczenie. Poza shamisenem przy zwiniętym futonie, znajdował się niewielki regał na książki, stolik z zastawą oraz cztery poduszki, które tworzyły małą piramidkę w kącie. Średniej wielkości szafa wraz z szufladami niżej zawierała głównie ubrania, zaś z czajnika wydobywał się lekki aromat jaśminu. Wychodząc w pospiechu, nie zdążyła wszystkiego wypić, o czym świadczyła niedopita czarka - Rozgość się - po tych słowach, wyciągnęła z nocnej szafki dwa rulony oraz niewielką miskę, którą napełniła świeżo nalaną wodą. Tę trzymała głównie na szafce w glinianym, pomalowanym na czarno dzbanku. Zdobiący ją czerwony smok przypominał tego samego, którego dawniej wytatuowano jej na plecach.
- Odwiniesz sam, czy wolisz, abym sama doprowadziła Cię do porządku? Będzie szczypać, ale chyba tego jesteś świadom - zapytała spokojnie, wyjmując jeszcze czysty materiał, który miał jej pomóc w pierwszym etapie.
[z/t dla obu]