Jedno spojrzenie wystarczyło, by określić ją jako niepasującą do obrazka spokojnej wsi, przepełnionej Japończykami. Bo taka przecież była Yonezawa, gdzie Atsuko wychowała się od dnia swoich narodzin; zamieszkana niemal całkowicie przez rdzennych mieszkańców wysp, posiadała zaledwie parę odróżniających się twarzy. Rodzina dziewczyny bowiem pochodziła od dawnych imigrantów, którzy do kraju przybyli jeszcze kiedy granice były dla nich otwarte. Osiedlili się, a w końcu też i związali swoje losy z samymi zabójcami demonów. Mimo też rozrzedzonej z tubylcami krwi, wciąż przekazywali charakterystyczny wygląd, który sama Atsuko odziedziczyła po matce, tak samo z resztą jak i jej starszy brat.
Mimo wyraźnie innego wyglądu, nie było mowy o specjalnym wychowaniu. Ich przodkowie zdążyli wrosnąć w społeczeństwo, przejmując ich kulturę, zwyczaje, a także i odrzucając swoją własną religię. Z czasem też po wcześniejszych tradycjach zostały tylko wspomnienia, niejasne wzmianki i ciekawostki.
Jej ojciec zajmuje się w wiosce krukami kasugi, dbając o ich zdrowie, a także odpowiednie wytresowanie. Przez wzgląd na dawną kontuzję, porzucił czynną pracę tropiciela, większość dni spędzając w samej wiosce i wśród ptaków, które niezwykle ukochał. Jej matka natomiast jest zielarką; wspomaga pracę wioskowych medyków, dbając o zapasy ziół, a także i pochodzących z nich mikstur, które wspomagają procesy lecznicze.

Dom zawsze kojarzył jej się z ciepłym uśmiechem matki i intensywnym zapachem gromadzonych przez nią ziół. Kiedy była bardzo mała, matka wciskała jej w rączkę skrawek swojego kimona i zabierała ją na leśne polany, mając ręce całkiem zajęte przez kosz na zioła. Szybko jednak stało się jasne, że zbieractwo nie było jej powołaniem. O wiele bardziej wolała ptaki ojca, którym przyglądała się z oczarowaniem, tak samo z resztą, jak i treningom, jakim je poddawał. Długą część dzieciństwa więc, spędziła w ptaszarni, przypatrując się poczynaniom rodziciela i innych tropicieli. Ojciec też czasem zabierał ją ze sobą do otaczającego wioskę lasu, wskazując jak należy tropić i poruszać się pośród drzew, po leśnej ściółce czy przecinających ją ścieżkach, by uniknąć łatwego wytropienia. Kolejną rzeczą, którą ją nauczył, było strzelanie z łuku. Były to tylko podstawy, które potem jednak rozwinęła bardziej, głównie za pomocą myśliwych, dbających o gromadzone przez wioskę mięso. Wzrok zawsze miała bystry, przez co ojciec i nauczyciele żartobliwie porównywali ją do różnych latających po niebie ptaków. Ta umiejętność też jednak, wyraźnie rozwinięta bardziej jak u przeciętnych osób, pchnęła ją w końcu w objęcia hashiry ognia.

To właśnie kobieta głównie ją szkoliła. Tsuya, niewiele w sumie starsza od Atsuko, łatwo znalazła z nią wspólny język. Rudowłosa chętnie traktowała ją niczym starszą siostrę, której nigdy przecież nie miała, przekazywaną przez nią wiedzę teoretyczną i podstawową przyjmując łatwo i gładko. Szybko jednak stało się jasne, że miała problemy z opanowaniem oddechu; najpierw postanowiły dać sobie więcej czasu. Wydłużyć jej trening, wzmocnić ciało, jednak nieważne jak bardzo Atsuko się nie dwoiła i nie troiła, nie była w stanie opanować podstaw niezbędnych do podjęcia egzaminu.

Decyzja o przerwaniu treningu była trudna i wstydliwa. Nie chciała przyznać się do tego, że nie była w stanie czegoś osiągnąć, jednak wiedziała, że nie może bezkarnie marnować czasu swojej nauczycielki, która zdawała się wciąż trwać w tym niezręcznym układzie głównie przez wzgląd na sympatię. Kiedy więc ostatecznie przerwały treningi, a Atsuko przestała oficjalnie być mianowana uczennicą Tsuyi, zaczęła wprawiać się w fachu, w którym się praktycznie wychowywała. Została tropicielem.