⠀⠀Poprzedni zwód pozostawił ją w całkiem dobrej pozycji względem przeciwniczki. Dzieląca je odległość zapewniała minimalne bezpieczeństwo i odrobinę czasu na złapanie oddechu, a także, jak w przypadku zabójczyni, na podnoszący morale taktyczny striptiz. Wzrok Suiren powędrował w tym czasie za plecy kobiety, w stronę Rasha, którego atak został brutalnie zatrzymany przez jeszcze jedną z tych dziwacznych, wodnych sztuczek.
⠀⠀Demony nie tworzyły ścisłych społeczności, nie oznaczało to jednak, że w każdym jednym przypadku czuły obojętność względem losu swoich pobratymców, a poza tym destrukcyjna siła rogatego osobnika, gdyby jego ataki dochodziły do skutku, mogła znacząca przechylić szalę zwycięstwa na ich stronę. Zdawała sobie sprawę, że jeden dokładny cios tamtego demona mógłby pozbawić Miyagi głowy.
⠀⠀Należało więc zrobić wszystko, aby do tego doprowadzić.
⠀⠀— Zawodzi cię instynkt, Hattori Miyagi. Jestem najsłabsza z zebranej tu trójki, a jeżeli jeszcze nie zdałaś sobie z tego sprawy, to najwyraźniej moi towarzysze się z tobą bawią — odparła chłodno. Prześlizgnęła spojrzenie na Sunako, analizując źródło strachu, który kazał jej zaniechać walki. Ona również potrzebowała dodatkowego czasu, aby otrząsnąć się z szoku, a chociaż Hattori wykazywała się niesamowitą orientacją w otoczeniu, nie istniał sposób, aby bez pomocy wzroku odkryła gdzie podąża spojrzenie Suiren i w jakim kierunku pędzą jej myśli. — I jeszcze odpływasz w marzenia. Dotychczas nie miałaś innej możliwości niż bronienie się przed naszymi atakami. Jeżeli desperackie oganianie się od drapieżników zrzucasz na karb opanowania, to twój gniew nie zrobi na mnie wrażenia.
⠀⠀I co miało niby miała na myśli wspominając o szybkiej, bezbolesnej śmierci, skoro dopiero co sypnęła w Suiren wisterią? Ta kobieta patrzyłaby na ciągną się w nieskończoność agonię swoich wrogów pieniąc się przy tym z zachwytu. Chełpiła się odbieraniem życia.
⠀⠀Suiren w odpowiedzi zacisnęła wargi w obrzuceniu.
⠀⠀Pod wieloma względami Hattori Miyagi była gorsza od demonów.
⠀⠀— Jesteś chora, w twoją skórę wsiąknęła krew, a nie atrament. Istnienie demonów pozwala Ci usprawiedliwić swoją paskudną naturę. — Podniesiony głos przebijał się przez odległe jęki i dźwięki walki, ale czy był w stanie przedostać się przez gruboskórną naturę "Krwistowłosej"? Tego typu zbiegi okoliczności przytrafiały się nie bez powodu; w krótkim czasie spotkała nie jednego, a dwóch zabójców władających oddechem wody, ale ich charakter był zupełnie odmienny. — Nie posiadam imienia, odebrano mi je, ale Bóg nadał mi miano Suiren, a jak pewnie wiesz, lilie wodne doskonale unoszą się na wodzie. — Nachyliła się przybierając pozycję w gotowości. — Oderwę Ci tą kończynę żeby uwolnić pamięć o wszystkich tych, którym odebrałaś drugą szansę.

⠀⠀Jeszcze raz tej nocy potrząsnęła ramionami strosząc wszystkie pióra - te, które ostały jej się po poprzednim starciu z wodą i wszystkie nowe, jakie jej ciało było w stanie w międzyczasie wytworzyć. Właściwe górne kończyny gubiły się w kurtynie pierza i wyglądało to tak, jakby Suiren posiadała skrzydła. Skoro jednoczesne rzucenie się na przeciwniczkę nie przynosiła efektu, nadszedł czas na zmianę taktyki. Upewniła się jeszcze szybkim rzutem oka, że Rash i Sunako nie planują synchronicznego ataku i ruszyła przodem korzystając z niewielkiej dzielącej jej od Miyagi odległości.
⠀⠀Korzystając ze sztucznego zasięgu piór zaatakowała w prosty sposób, ukrywając właściwe położenie dłoni zamachnęła się w kierunku rannego barku przeciwniczki. Zakładając, że ta wykona unik, Sui chciała zacząć spychać ją na skraj ulicy, w kierunku Rasha, a jeżeli wybroni się mieczem, z dużym prawdopodobieństwem trafi wyłącznie na pierze w którym ukryte były prawdziwe kończyny.
⠀⠀Niemal natychmiast wykonała też drugi atak, zamach od dołu wycelowany w dłoń trzymająca miecz. Nieważne jak silny jest samurai, używanie tylko jednej ręki do trzymania swojego ostrza było niesamowicie trudne, ataki wykonane w ten sposób tracą na precyzji i sile. Chciała uszkodzić jej palce, może nawet sprawić, że broń Miyagi zachwieje się, lub wypadnie z uścisku.
⠀⠀Trzeci ruch nie ustępował dwóm pierwszym w szybkości, wykonany był jednak lewym ramieniem, żeby dać przeciwniczce jeszcze mniej czasu na reakcję i zwiększenie odległości. Ten był wycelowany w klatkę piersiową kobiety, prosty i silny cios ze zwiniętej pięści, który miał nią zachwiać, albo gdyby demonicy się poszczęściło - przewrócić Miyagi wprost w ramiona rogatego demona. Jednocześnie tak bliska odległość nie dawałaby Hattori możliwości poprawnego zamachnięcia się bronią i wykonania poprawnego ataku, a gdyby zamierzała się wycofać, Suiren wierzyła, że będzie tam na nią czekał ktoś z pozostałej dwójki.

 Atak, który wykonał wcześniej, miał za zadanie rozproszyć w pierwszym momencie Miyagi i wówczas Rash miał wmieszać się w drgania, aby kobieta miała problem ze zlokalizowaniem go — niestety, ulica opływająca w różnego rodzaju elementy tym razem nie była po ich stronie, dlatego też ogromnym zaskoczeniem było dla niego, kiedy łowczyni zatrzymała jego dłoń mieczem, a następnie wyrwała ją wraz z przedramieniem. Kto mógł przypuszczać, że ludzka kobieta, potrafi wyrywać rękę potężniejszemu od siebie wrogowi. Posłała go kopniakiem w stronę budynku, którego ścianę rozwalił plecami. Wbił się w nią i warknął głośno z bólu. Zamknął oczy, czując oszołomienie. W pierwszych sekundach zabrakło mu nawet powietrza w płucach, dlatego też przez chwilę pozostał wykluczony z walki. Za mgłą widział, jak Suiren walczy i spycha łowczynię w jego stronę, a za jej śladem poszła Sunako. Czy one były aż tak szalone, aby powierzać mu swoje życie? Stuknięte demony. Przymknął oczy, czując jak fala czarnej poświaty, rozmazuje się przed oczami, a obraz staje się coraz wyraźniejszy. Dezorientacja minęła, a on nie ruszał się z miejsca. Niczym uśpiony drapieżnik obserwował kroki Miyagi. Patrząc na nią, miał ochotę ją rozszarpać, a głowę roztrzaskać o drogę, ale w tej sytuacji musiał zachować spokój i chłodny umysł. Dwa pozostałe demony napierały coraz bardziej na Miyagi, a ta chcąc lub nie musiała kontratakować bądź unikać, co i tak wiązało się z poruszaniem się, w końcu nie mogła stać jak kołek, kiedy dwa demony skakały jej do gardła. Rash natomiast pozostawał nieruchomy. Przez całą walkę zrozumiał jedno — kobieta wyczuwa ich ruchy sposób poruszania się, aby ją zaskoczyć, musiał to zrobić w odpowiedniej chwili.
 Jeśli Miyagi zbliżyła się do Rasha na odpowiednią odległość, demon, zbierając w sobie siły wyskoczył na nią od tyłu. Nie dając jej chwili na oddech i pomimo swoich obrażeń, miał zamiar złapać ją jedna ręka wokół ramion, wbijając szpony w jej przedramię w celu lepszego chwytu, a następnie ugryźć w szyję. Natomiast jeśli Miyagi zamierzała odskoczyć w bok, Rash nie poruszył się z miejsca, wyczekując okazji.

 Miał już dość tej niezniszczalnej łowczyni, która za każdym razem sparowała ich ataki bez najmniejszego wysiłku, czując na swoich plecach co najwyżej kropelki potu. Wbity w ścianę, czuł rosnącą złość, a ona potęgowała coś o wiele groźniejszego — nie zamierzał się z nią dłużej cackać i traktować z przymrużeniem oka, kiedy jego ręka leżała nieopodal dalej niego. Spojrzał na kończynę i zaśmiał się do siebie cicho. Sytuacja rozbawiły go, że nie mógł uwierzyć, że trzy demony nie potrafią poradzić sobie z ludzką wywłoką. Jeśli miał umrzeć — trudno, nie miał zamiaru jej dać odsapnąć, choćby nie wiadomo co.
Spojrzał obecną sytuację Miyagi, kobieta stała do niego plecami zajęta odepchnięciem Suiren oraz w późniejszej fazie Sunako. Wolał nie ryzykować kolejnym atakiem oddechu, kiedy ich trójka znajdowała się blisko niej, jeśli zamierzała to zrobić, mógł przyjąć na siebie cios — w końcu jego wytrzymałość była nieco wyższa od demonic.
 Nie czekając na dalszy obrót sprawy, zamierzał doskoczyć sprawnym susem w przód prosto za plecy Miyagi, praktycznie dmuchając jej gorącym oddechem prosto w kark, a następnie chcąc kopnąć swoim kolanem w zgięcia drżących nóg łowczyni. Atak ten miał za zadanie zwrócenie uwagi Miyagi właśnie na Rasha i zmuszenie jej do chociażby połowicznego obrotu klatki piersiowej w jego stronę, a w efekcie on zamierzał wykonać kolejny atak w postaci złapania jej za prawą rękę, w której dzierżyła katanę. Musiał zablokować możliwość zaatakowania go, gdyż bliskość, w jakiej się znaleźli, mogła skończyć się dla niego dość boleśnie. Ból w ramieniu wystarczająco dokuczał mu, brakowało mu kończyny. Miał nadzieję, że lada moment zacznie działać regeneracja, która chociaż w nieznacznym stopniu spowoduje zrastanie się tkanek.
— Może w końcu zatańczysz ze mną — warknął jej tuż przy uchu, niskim gardłowym głosem.
W tym momencie jedyny co mu przyszło do głowy — być może ryzykowne — to próba obalenia Miyagi wraz ze sobą do tyłu, na plecy. Dokładniej mówiąc, że sam przewróciłby się, a ona poleciałaby własnymi plecami na jego klatkę piersiową.

⠀⠀Uderzenie głową wybiło Suiren z rytmu planowanych wcześniej ataków, ale niemal natychmiast pojawiła się Sunako, która zajęła się zabójczynią na tyle długo, by czarnowłosa zdołała odzyskać swój animusz. Teraz, gdy była już tak blisko swojej przeciwniczki, a poprzednia sekwencja walki pozwoliła jej znaleźć się po stronie kończyny dzierżącej miecz, wykorzystała sytuację doskakując natychmiast do Miyagi, nie dając jej chwili na oddech.
⠀⠀Skopiowała pozę Hattori za jej plecami, dzięki czemu była gotowa wykonać ruch w tym samym rytmie co przeciwniczka. Zamachnęła się od lewego boku i wykonała błyskawiczny wznoszący ruch po skosie, którego celem było rozdrapanie kończyny Miyagi od łokcia aż po ramię. Wykorzystując ten sam impet skorygowała swoją pozycję niewielkim podskokiem z obu stóp jednocześnie i tym razem ruchem pionowym z góry do dołu zamierzała rozerwać odsłoniętą skórę od karku i wzdłuż kręgosłupa, a w ostatnim momencie zamarkowała przysiad i niskie cięcie na linii kolan, ale ataku faktycznie nie wykonała. Był to tylko zwód mający na celu namieszać w głowie Miyagi, a samej Suiren pozwalający usunąć się przed atakami Rasha.

⠀⠀Woda opadła w formie rzęsistego, chłodnego deszczu. Przez moment na ulicy zrobiło się cicho. Kątem oka dostrzegła zacienioną sylwetkę innego demona, ale jej spojrzenie utkwiło w punkcie gdzieś na środku placu boju, teraz zroszonego i mieniącego się w świetle księżyca pochwyconym przez drobne kropelki. Z ust unosiły się obłoczki pary.
⠀⠀Zmrużyła powieki w reakcji na to, co się jej ukazało. Druzgocący, żałosny i przede wszystkim smutny obraz tego, co moc przekraczająca zdolności ludzkiego ciała może zrobić z tym, który nią włada.
⠀⠀Kobieta mamrotała coś do siebie, ale jej słowa zginęły w zgrzycie kroków stawianych wolno po wilgotnym piachu. Suiren zatrzymała się przed Hattori Miyagi patrząc na nią z góry. Jedna i druga wyglądały jak groteskowa trupia marionetka, której ktoś zerwał podtrzymujące ją sznurki. Zgarbione, brudne, zbryzgane w szkarłatnych plamach. Jedna żyła jeszcze dlatego, że podtrzymywała ją nienawiść, druga - bo litość była równie mocnym uczuciem.
⠀⠀Umysł Suiren zalały niejasne obrazy, przywołane z głębi martwej części umysłu o których sądziła, że już dawno przepadły. Odgłosy łamiących się gałęzi, trawa pokryta krwią, plusk wody i czerwień rozpływająca na powierzchni brudnego stawu. Czym różniła się od kobiety klęczącej przed nią na ziemi? Dlaczego ona, a nie Hattori Miyagi?
⠀⠀Nie zdawała sobie sprawy, ale jej policzki przecięła wilgotna, pionowa linia, bo chociaż nie czuła smutku, głęboko w jej sercu istniało miejsce dla wszystkich tych emocji, które przybranie formy demona miało zabić. Niewielka ich ilość przebiła się jednak przez twardą powłokę nieśmiertelnego ciała i wydostała się na wierzch w najmniej spodziewanym momencie. Gniew, który dotychczas czuła gdzieś wyparował.
⠀⠀Odwróciła głowę i zmierzyła ostrym spojrzeniem pozostałe dwa demony, rozchyliła usta, aby coś im powiedzieć, ale powstrzymała się. Zamiast tego spojrzała w twarz przeciwniczki, ale słowa kierowała znacznie dalej niż otaczająca ich ulica, nawet dalej niż sięgało Edo, gdziekolwiek było to miejsce.
⠀⠀— Panie... Stwórco, nie wiem czym sobie zasłużyłam, ale ona zasługuje na to jeszcze bardziej. Proszę. — powiedziała wyraźnie drżącym ze zmęczenia i emocji głosem. Dlaczego sądziła, że Muzan jej posłucha?
⠀⠀Nie miała pojęcia co właśnie zrobiła, ale stało się. Zastygła w bezruchu z prowokacyjnym wyrazem twarzy.

 Atak Hattori odepchnął ich ponownie od kobiety, jednak tym razem nie wyrządzając szkód.
Rash zdziwił się, widząc stan ich rywalki. Nie wyglądała za dobrze, wręcz upiornie, najwidoczniej ich trójka sprawiła jej nie lada problem, mimo ogromnego doświadczenia w boju.
 Od początku walki zabójczyni irytowała go, podrażniała napięte struny, a teraz klęczała przed nimi całkowicie bezbronna i odsłonięta. Rash obserwował jej plecy, a także zbliżającą się do niej Suiren; sądził, że demonica zamierza ukrócić jej los. Przekrzywił głowę, przez chwilę myśląc, że wzrok go oszukuje. Na policzku Suiren dostrzegł pojedynczą łzę, a przecież im demonom łzy nie przystoiły. Byli potworami, wygnańcami. Nie mogli żyć z ludźmi, ale ze sobą również nie — ich gatunek siał niezrównaną destrukcję. Nie dla nich zostało stworzone szczęśliwe zakończenie, to oni byli antagonistami, dlatego postawa Suiren zdziwiła go, nieco przeraziła. Odpychał od siebie ludzkie emocje, nie pozwalając im ujrzeć światło dzienne — z tej perspektywy ich ludzka strona była niezwykle obrzydliwa. Niby nie różniło ich nic od ludzi, a przepadać jednak zdawała się ogromna.
— Nie wydurniaj się — rzucił do Suiren, łapiąc z nią kontakt wzrokowy, kiedy tylko to było możliwe. — To nie czas na rozwodzenie się nad egzystencją. Obudź się. Nie jesteśmy tacy sami. Oni nigdy nas nie zobaczą równych sobie. Ten świat należy do nich, to my jesteśmy tutaj intruzami i to my musimy przetrwać. — Zbliżył się do kobiet, stając tuż za plecami Miyagi. Nie odrywał wzroku od Suiren, w której widział dobroć, tą samą, której się wyparł. Dla niej być może istniał ratunek, być może potrafiłaby przełamać barierę, dlatego zamierzał jej w tym pomóc. Nie chciała przelewać krwi przeciwniczki, a on posiadł jej zbyt wiele; dodatkowa zmiesza się z pozostałą, tworząc jedną plamę.
— Ja to zrobię.
 Głos miał spokojny. Emocje towarzyszące podczas bitwy wolno opadały, a buzująca adrenalina stygła w żyłach.
 Pozostał spokój i opanowanie.
Dłoń rogatego demona zawisła w powietrzu nad głową zabójcy demonów. Zamierzał to skończyć jednym ciosem, bezboleśnie. Wzrokiem jeszcze odnalazł Sunako, chcąc sprawdzić jej nastawienie do wroga; być może także uległo zmianie.
 Niebawem miało świtać, a on nie zamierzał tego przeciągać. Chciał strącić głowę Hattori.

⠀⠀Suiren zacisnęła usta słysząc kolejno słowa Rasha, a potem Sunako. Nie zareagowała, kiedy rogaty demon podjął decyzję, aby pozbawić Hattori Miyagi głowy, nie odwróciła wzroku i do końca patrzyła w oczy przeciwniczki z niejasnymi emocjami w spojrzeniu. Zabójczyni nie żałowała swojej śmierci, świadomie poświęciła się dla dobra ludzkości, a ptaszysko wrzeszczące w przestworzach pokazało im jak niewiele oznaczało to zwycięstwo.
⠀⠀Widok głowy padającej na grunt nie przyniósł satysfakcji. Dopiero po chwili czarnowłosa odwróciła się łapiąc zdrową ręką za kikut na drugiej kończynie.
⠀⠀— Kim ty niby jesteś, żeby decydować za naszego Stwórcę co jest grzechem, a co nim nie jest? — wymamrotała z naciskiem nie patrząc w kierunku różowowłosej, ale wbijając wzrok na kwiat, który wyrósł przed jej stopami. Wydawał się tu nie pasować, zbyt piękny i delikatny. — Nie masz pojęcia kim byliśmy wcześniej. Każdy powinien mieć szansę na rozpoczęcie nowego życia... i służenie naszemu Panu.

 Postawa Hattori rozczarowała Rasha, patrząc, jak jeszcze niedawno temu była zdeterminowana i gotowa urżnąć im łeb, aby teraz pokornie oddać swe nędzne życie w imię ludzkości. Ludzi, którzy nawet jej nie znali, ludzi, którzy nie podziękują za śmierć i mękę, jaką mogła doznać na polu bitwy. Gdzie logika łowców zabójców? Ginęli w wojnach z góry przesądzonych, demony były silniejsze fizycznie, cwane i zachłanne; nie patrzyły na dobro ogółu, dlatego miały szanse przetrwać. Hodować, ich ludzi, na swój pokarm, a garstka idealistycznych głupców, mimo wszystko próbowała przerwać impas.
 Spojrzał na leżącą głowę Hattori. Podniósł ją z ziemi i westchnął zmęczony.
— Ona ma rację — Wskazał podbródkiem na Sunako, w końcu nikt z nich nie poznał swojego imienia. Tak, jak chciał ich Pan, byli dla siebie zupełnie obcy.
— Stwórca chciał głowę łowcy demonów, to było nasze zadanie. Wykonaliśmy je zgodnie z jego wolą.
Pomimo wypowiedzianych słów bliżej mu było ku racji Suiren; w końcu on również pragnął być wolnym i decydować o własnym losie bez oddechu Muzana na karku. Ciągłe przeświadczenie o śledzącym jego ruchy wzrokiem powodowało uczucie napięcia i frustracji; chęci zerwania się ze smyczy. Z drugiej, jednak strony nie mieli wyjścia, słabi ginęli, a silniejszy przetrwał. Rash nie miał problemu z odbieraniem życia tym, którzy chcieli go zamknąć w klatce.
— Zresztą teraz to już nieważne. Posilcie się, jeśli musicie, zregenerujecie dopóki czas. Musimy dostarczyć jeszcze jej głowę — Miał szczerą nadzieję, że między tymi dwoma demonami nie dojdzie do eskalacji własnych poglądów w postaci pięści. Nie miał ochoty uczestniczyć w takiej potyczce.

⠀⠀Chociaż nie mogła odnaleźć fałszu w słowach Sunako, trudno było jej zgodzić się z takim postępowaniem. Wystarczająco długo zajęło jej wyjaśnienie samej sobie, że zabijając dla jedzenia spełnia jedynie naturalną potrzebę nowego ciała, tak jak człowiek pochłania zwierzęta, zwierzęta trawę, a trawa wodę i słońce. Odbieranie życia na rozkaz, albo ze strachu niosło ze sobą zupełnie inny ciężar i Suiren ledwo potrafiła unieść go na swoich ramionach.
⠀⠀Rogaty demon miał rację. Kiedy w jego słowach wyczuła nacisk wskazujący prawdziwy obiekt swojego gniewu, poczuła rezygnację. Nie mogła przecież walczyć z Muzanem.
⠀⠀— Dobrze walczyła. Nie miała szansy tylko dlatego, że przyszło jej mierzyć się z demonami — mamrotała dalej, patrząc w ziemię, trochę do siebie, trochę do pozostałych demonów. Teraz, kiedy głowa trafiła w ręce Rasha nie wiedziała gdzie podziać swój wzrok. Powykręcane boleśnie nogi zabójczyni, dowód jej poświęcenia sprawie, były równie przykrym widokiem, co jej pozbawiona szyi góra. Ostatecznie spojrzała na odrzucone kawałek dalej ostrze.
⠀⠀Pojawiający się po intensywniej walce głód był czymś zwyczajnym, ale wraz z nim pojawiły się mdłości. Prawie jakby powróciła mentalnie do momentu bezpośrednio po przemianie. Coś w jedzeniu ciała Hattori Miyagi wydawało jej się gorsze, niż gdyby chodziło o każdego innego człowieka. Pozostawiając tą kwestię otwartą Suiren zbliżyła się do połyskującej na niebiesko katany i podniosła ją z ziemi. Nie interesowały ją zbytnio takie zabawki, bo chociaż posiadała pewną wiedze szermierczą, przyzwyczaiła się za bardzo do krótkiego ostrza na czubku parasola, aby teraz zmieniać styl walki.
⠀⠀Zamiast zabrać miecz dla siebie, wyciągnęła więc dłoń w kierunku Sunako.
⠀⠀— Proszę. Widziałam, że na nie patrzysz
⠀⠀Chwila wytchnienia dała jej czas na myślenie. Czy słowa krzyczącego ptaka były prawdziwe? A skoro tak, czy to znaczy, że przegrali? Stwórca chciał rzezi, ale trudno było zrozumieć jakiej skali rozlewu krwi od nich wymagał. Skowyt z sąsiednich ulic cichł powoli, prawie jakby w każdym kierunku kończyły się poszczególne starcia łowców z demonami, ale trudno było określić jak wielu z ich kuzynów i kuzynek poległo. Powietrze śmierdziało krwią, wszystkiego było za wiele.
⠀⠀— Może powinniśmy pomóc innym? — zasugerowała, bo pomimo pewnych niezgodności w poglądach ich współpraca na polu walk wyglądała raczej zadowalająco.