Kurodake i Uesugi Kiyo

Kurodake i Uesugi Kiyo — Pon Lis 22, 2021 5:52 pm

Zdążył zadomowić się na obrzeżach posiadłości rodu Uesugi na tyle, że perspektywa pozostawienia za sobą tego skrawka ziemi napawała go żalem. Stworzył tu swój własny mały świat, do którego zdążył się przywiązać. Nie był pewien czy miało to coś wspólnego z instynktem terytorialnym; dotychczas nie udało mu się znaleźć dla siebie innego miejsca, choć podejmował próby. Być może dlatego tak uważnie obserwował sytuację księżniczki Kiyo, która stała się tym samym, czym on był już od lat. Dobrze było wpierw przeanalizować sytuację, miast od razu decydować się na ucieczkę. Tak przynajmniej sobie mówił.

Tej letniej nocy jednak siedział na drewnianej ławce z boku swojego niedużego domu, zaś obok niego stał zapalony lampion, rzucając na najbliższą okolicę łagodne, ciepłe światło. Obserwował ogród, pełen przeróżnych roślin. Choć znał ich zastosowanie oraz gdzie znaleźć większość z nich, nie posiadał wiedzy z przeszłości o kultywowaniu ich; było to coś, czego sam musiał się nauczyć z ksiąg oraz metodą prób i błędów. Musiał przyznać, że proces ten należał do satysfakcjonujących, szczególnie gdy zaczął przynosić owoce w postaci własnych składników do medycyny tradycyjnej.
Demon zaciągnął się dymem z kiseru, którego malutka misa wypełniona była żarzącym się tytoniem, a następnie wypuścił siwe kłęby przez połowicznie rozwarty pysk lisiej maski. Cień rzucany przez lampion uniemożliwiał komukolwiek ujrzenie tego, co czaiło się pod spodem...

Re: Kurodake i Uesugi Kiyo — Pią Lis 26, 2021 9:17 pm

Pierwsze dni były dla niej delikatnie mówiąc trudne. Najpierw wymordowanie części służby, co cudem udało się wyciszyć. Mężczyzna, który podobno był jej ojcem, a także opiekunem i panem rezydencji postanowił samodzielnie rozprawić się z dziwnie zachowującą się "córką". Jakież było jego zdziwienie, kiedy zwyczajna, stalowa katana nie zrobiła na Kiyo żadnego wrażenia. Jej ciało zregenerowało się, nie tracąc niczego jeśli chodzi o czucie oraz kontrolę. Chyba tylko osłabienie wywołane całym tym procesem powstrzymało ją od wbicia kłów w staruszka Uesugi. W innym wypadku, on także pewnie by wykorkował, a to oznaczałoby szereg problemów, które mogłyby się nieprzyjemnie odbić na dziewczynie, ale jakoś nieszczególnie zaprzątała sobie tym głowę.
Najgorszym doświadczeniem było nieuważne spotkanie się z promieniami słonecznymi, które wpadły wraz z delikatnym podmuchem wiatru. Ból jaki poczuła, mogła przysiąc, że nigdy dotąd tak nie cierpiała. Oczywiście zapomniała już momentu przemiany, a od czasu nowego życia, jej dawne wspomnienia zdawały się snem, który już nie wracał. Dlatego wszystko to co działo się z nią dawniej, traktowała jako żart. Czasami oczywiście słyszała od dworzan, że coś się w niej wyraźnie zmieniło, ale czy naprawdę mówili o niej?
Tego wieczoru chciała odpocząć i zebrać myśli. Była w beznadziejnej sytuacji, szargana wewnętrznym głodem, gniewem, pogardą oraz innymi, bliżej niesprecyzowanymi uczuciami. Brakowało jej doświadczenia, jakiegoś pohamowania, a także strategii. Mogłaby wymordować wszystkich i się nimi najeść, ale zostawianie spalonej ziemi wszędzie tam gdzie się pojawi nie przemawiało do niej. Chciała czegoś innego, ale nie potrafiła określić czego tak naprawdę pragnie. Zagubiona w natłoku własnych myśli, trafiła na nadwornego medyka, Kurodake. Już miała na niego warknąć, żeby oddał jej ławeczkę, ale coś nie pasowało... Jego zapach był inny, poczuła w środku, że są pod jakimś względem podobni, a kiedy skoncentrowała się na wyłapaniu tętna, nie usłyszała niczego. Zatrzymała się kilka kroków przed mężczyzną, nie wiedząc czy powinna teraz uciekać, czy może walczyć. Jak to możliwe, że nie zauważyła tego wcześniej.
- Piękny mamy dziś wieczór, Kurodake-san. - Zagaiła rozmowę, ale wszystko w środku krzyczało, że powinna brać nogi za pas i się stąd wynieść.

Re: Kurodake i Uesugi Kiyo — Pon Lis 29, 2021 2:27 am

Spodziewał się, że prędzej czy później przyciągnie uwagę księżniczki, choć preferował, by wydarzenie owe miało miejsce w inną noc niż ta, gdy próbował zwyczajnie cieszyć się spokojem. Nie mógł jednak nic na to poradzić, dlatego zauważywszy księżniczkę tylko westchnął dyskretnie. Miał nadzieję, że nie czekała go walka bądź zostanie przegonionym; na tyle, na ile się orientował, jego pobratymcy mieli tendencję do bycia terytorialnymi. On sam... nie był pewien, prawdę mówiąc. Większość swojego życia zmuszony był do bezustannej wędrówki. Nawet gdy w pewnym okresie swojego życia zwrócił się ku bezmyślnemu mordowi, jak na demona przystało, istnienie zabójców uniemożliwiało mu zatrzymanie się w miejscu.
Być może to była po prostu indywidualna kwestia. Niewątpliwie nawet wśród demonów musiały się zdarzać ekscentryczne jednostki, a on był tylko jedną z nich.

Podniósł się z ławeczki płynnym ruchem, zachowując postawę pozbawioną agresji i chęci do walki. Nie chciał ryzykować otwartą gotowością do obrony, w razie gdyby to miało sprowokować młodego demona. W końcu od tego zależało, czy będzie mógł tu zostać. Zdecydowana jego część nie chciała rozstawać się z drewnianą chatą i niedużym ogrodem, nawet jeśli dbanie o niego bywało kłopotliwe, szczególnie o tej porze. Wciąż nie potrafił określić określić czy więcej było w tym terytorialności, czy zwykłego przywiązania, ale nie sądził by miało to znaczenie. Być może po prostu był gotowy po tylu latach spróbować znaleźć dla siebie coś, do czego mógłby wracać - w ostatecznej próbie nadania swojemu życiu sensu, którego wciąż w nim nie dostrzegał.

- Nie mogę się nie zgodzić, Uesugi-sama - odpowiedział spokojnie, nisko skłaniając się przed nią w wyrazie szacunku. - Czym ten uniżony sługa sobie zasłużył na wizytę księżniczki? - Przechylił głowę nieznacznie w bok, zaś gestem wolnej dłoni zaoferował ławkę; choć niewysoka, jej długość była wystarczająca, by dwie osoby mogły utrzymać między sobą dystans.

Oczywiście, była to tylko luźna sugestia; równie dobrze mogli kontynuować stanie. Najważniejszym celem owych słów i gestów było pokazać, że nie stanowił zagrożenia, ani nie był potencjalnym rywalem. Ot, oferta pokoju.

Re: Kurodake i Uesugi Kiyo — Sro Gru 01, 2021 8:29 pm

Trudno był oprzeć się wrażeniu, że to spotkanie nie będzie jedną z tych czczych pogawędek o pogodzie i tym co zostało podane na kolacji. W głowie dziewczyny aż kotłowało się od wielu myśli, które krzyczały jedna przez drugą. Czy powinna się pozbyć potencjalnej konkurencji? A może uda się coś od niego wyciągnąć? Czy jest dla niej zagrożeniem? Może jest dużo silniejszy i tylko ją zwabia, by potem wcisnąć w ziemię jak robaka? Nie potrafiła czytać w myślach, wiec pozostawało jej jedynie zgadywać co do intencji nadwornego medyka.
Widząc ruch Kurodake, instynktownie się zjeżyła. Nie miało to dla niej początkowo znaczenia, że ruchy mężczyzny były aż do bólu neutralne. Gdzieś wewnętrzny instynkt krzyczał, by była gotowa na potencjalny atak. Cokolwiek nie myślała wcześniej, nie miało to przecież znaczenia, bowiem teraz doskonale zdawała sobie sprawę kim był. Nie pamiętała zbyt dużo z ludzkiego życia, ale od służby słyszała wielokrotnie, że Kurodake był dobrym człowiekiem, oddanym swojej pracy. Czy naprawdę ktokolwiek mógłby tak myśleć o tym czym byli w rzeczywistości? Przecież musiał się jakoś żywić, ale mieszkańców dworu nie ubywało, nie licząc drobnej masakry w wykonaniu Kiyo.
- Doskonale znasz powód. - Odparła, niechętnie siadając na miejsce. Nie chciała wywoływać tutaj burzy, ale poczucie zagrożenia nie dawało za wygraną. - Jak długo to ukrywałeś? - Była z jednej strony ciekawa, bo rzeczywiście nie kojarzyła żadnych morderstw na dworze. Skoro tak, to musiał gdzieś dawać upust swoim potrzebom, a głód potrafił być czymś co zaciemniało wolę oraz cały umysł.
- Zaskakuje mnie, że mogłam tego nie zauważyć. Pod nosem mieć kogoś takiego jak ty, doprawdy interesujące. - Próbowała się wygodnie rozsiąść, ale nawet z jej silną wolą oraz mocno tresowaną pamięcią mięśniową, było to zwyczajnie trudne.

Re: Kurodake i Uesugi Kiyo — Wto Gru 07, 2021 1:57 am

Ach, a więc ostrożność wiele mu nie przyniosła. Było to odrobinę kłopotliwe, ale nic się nie dało poradzić. Choć jego własne narodziny miały miejsce dawno temu, do dziś pamiętał szok i chaos wypełniający w tamtym czasie jego umysł; próba zrozumienia co się tak właściwie działo i dlaczego nic nie pamiętał, a zarazem pamiętał tak wiele. I choć trudno mu było darzyć jakąkolwiek formą empatii swoich pobratymców... cóż, nie mógł powiedzieć, że nie rozumiał zachowania.
Nie zmieniało to faktu, że wolałby oszczędzić sobie problemów, a przy tym w miarę możliwości nie musieć się wynosić z tego skrawka ziemi, wokół którego ostatnio kręciło się jego życie. Być może zwykła szczerość i bycie bezpośrednim mogło mu to przynieść. Westchnął, wpierw zaciągając się dymem i skupiając przez chwilę uwagę wyłącznie na pieczeniu, które wypełniło jego płuca. Oparł się plecami o ścianę obok ławki, decydując, że tak będzie rozsądniej. Jego brwi mimowolnie drgnęły ku górze na ostatni komentarz księżniczki, choć gest ów był niewidoczny przez lisią maskę.

- Z całym szacunkiem, Uesugi-sama, ale tacy jak my nie mogą sobie pozwolić na otwarte paradowanie z tym, kim jesteśmy. Inaczej możemy ściągnąć na swoją głowę jednostki zwane zabójcami demonów, którzy zajmują się likwidowaniem nas - odparł, kierując twarzy ku nocnemu niebu. - Preferuję unikać problemów; moim jedynym pragnieniem jest prowadzić spokojne życie, do czego niezmiennie dążę. Nie jest to łatwe, zważywszy na naszą naturę, ale nie jest też niemożliwe. - A przynajmniej właśnie tak starał się myśleć; w końcu przynajmniej ostatnie kilka lat udało mu się przeżyć bez utraty kontroli nad swoim głodem, co było niemałym sukcesem.

Re: Kurodake i Uesugi Kiyo — Pon Gru 13, 2021 9:12 pm

Całe to spotkanie niosło znamiona kłopotliwego. Księżniczka nie wiedziała czego się spodziewać od Kurodake. Czy dalej uznaje ją za kogoś, kto stoi wyżej? A może czekał na okazję, by okazać jej swoją wyższość? Niemniej musieli w końcu porozmawiać, inaczej jedynie rosłoby napięcie między nimi, a to mogłoby się wylać na cały dwór, a przy okazji wygenerować za dużo zamieszania. Już wystarczyło, że niby ojciec ją poszatkował... Nie potrzebowała powtórki z historii, nawet jeśli zwykła katana nie należała do śmiercionośnych broni wobec potęgi demonów.
Zabójcy? To ktokolwiek ośmiela się podnosić rękę na takich jak my? - Ostatnie słowo niosło się łamiącym brzemieniem. Nie zwykła się przyrównywać do kogokolwiek, a już na pewno nie do osoby, która nie tak dawno była częścią służby pałacowej. - Opowiedz o nich coś więcej. - Ciekawość nieco stępiła jej opór oraz poczucie zagrożenia. Medyk nie wydawał się kimś, kto mógłby jej realnie zagrozić, z resztą raczej już by się rzucił na nią, wykorzystał swoje doświadczenie oraz znajomość terenu połączoną z możliwościami demonicznego ciała. Zamiast tego uciekał się w rozmowę, usilne poszukiwanie pokojowego rozwiązania, co dopiero teraz stopniowo docierało do rozjuszonej i przerażonej Kiyo. Może nawet miała więcej szczęścia od swoich pobratymców, ale nie była tego świadoma.
- Unikać problemów? Czy ja również jestem problemem, zważywszy na to, że od kilku dni dość skutecznie mnie unikałeś? - Zdecydowanie zbyt dużo brała do siebie, ale z drugiej strony trudno było się jej dziwić. Mimo tego krótkiego czasu, od kiedy została przemieniona, wciąż w pewnym sensie czuła się oszołomiona nową formą, możliwościami ale także dość upierdliwymi ograniczeniami, a z tego co Kurodake mówił, pojawiało się kolejne. Kim byli Ci tajemniczy zabójcy? Czy istniał sposób, by przed nimi umknąć? Co należało zrobić, żeby mieć święty spokój... Przede wszystkim, czy jest w stanie go osiągnąć?

Re: Kurodake i Uesugi Kiyo — Nie Gru 19, 2021 6:59 pm

Czy młodej Uesugi się to podobało czy nie, płynęli teraz na tej samej łódce, mimo różnicy klasowej. Lepiej, by dowiedziała się o zabójcach od niego, niż doświadczyła ich na własnej skórze bez wcześniejszej wiedzy o tym, kim byli. On nie miał tyle szczęścia; niemal zginął, otarłszy się po raz pierwszy o nichirinowe ostrze. Nie było to najprzyjemniejsze z doświadczeń, szczególnie gdy ledwie zdołał odzyskać świadomość po pożywieniu się ludzkim mięsem. Wciąż lekki dreszcz przechodził przez jego plecy ilekroć myślał o swej przeszłości - o żałosnym stanie, do jakiego się doprowadził o wiele razy za dużo, próbując walczyć z instynktem, a w efekcie jeszcze bardziej się mu oddając.

- Są zorganizowaną grupą ludzi, którzy szkolą się, by dorównać siłą demonom. Posiadają ostrza, które są w stanie uśmiercić demony, a sama rana zadana przy ich pomocy boli jakby na skórę spadły promienie słońca. Podobno jest ich coraz więcej. - Wzruszył lekko barkami, niepewny ostatniej informacji; wydawała mu się jednak prawdą, gdyż dawno temu nie widywał ich tak wielu. - Przy walce z nimi należy osłaniać swoją szyję. Widziałem wiele demonów, które po utracie głowy w starciu z zabójcami zamieniały się w proch - dodał.

Śmiech, który wyrwał się z jego piersi na kolejne pytanie księżniczki, zabarwiony był lekkim zakłopotaniem. Cóż, mógł się spodziewać, że jego starania nie umkną jej uwadze. Próbował być dyskretny, ale prawda była taka, że nie cechował się szczególną zręcznością; wcześniej nie był zmuszony do ukrywania się w tym samym miejscu, w którym rezydował potencjalny oprawca. Natknąwszy się na zabójcę zabawiającego dłużej w danym miejscu zwyczajnie wyruszał dalej, szukając spokojniejszego miejsca.

- Widać nie udało mi się umknąć przed twym czujnym okiem, Uesugi-sama - westchnął, choć w jego głosie czaiła się nuta rozbawienia. - Nie powiedziałbym jednak, że uważam ciebie za problem. Zwyczajnie nie byłem pewien jak zareagujesz na moją obecność tutaj. Dotąd nie spotkałem wielu demonów skłonnych do... hm, spokojnej pogawędki. - Trudno powiedzieć czy to w nim był problem, czy w jego pobratymcach.

Re: Kurodake i Uesugi Kiyo — Sob Sty 08, 2022 1:34 am

Słowa Kurodake wydawały się nierealne. Przecież to demony miały panować nad żałosnymi ludźmi, mieli być bezbronnym bydłem do zaspokajania ich głodu. Z jakiegoś powodu jednak czuła, że słowa medyka są prawdą. Czy to dlatego podświadomie dążyła do wyciszenia swojej działalności? Nie urządzała krwawych rzezi na obrzeżach miasta, unikała rozgłosu na działalności typowej dla dzieci nocy. To było dla niej naturalne, ale jednocześnie dziwne.
- Ostrze uśmiercające demony? To coś takiego w ogóle istnieje? - Nawet nie zauważyła, kiedy opuszkami palców mimowolnie musnęła swoją szyję. Czy naprawdę ludzie mogli być w posiadaniu broni, która skutecznie odebrałaby jej życie? Przecież pamiętała jak jej ojciec ją pociął oraz to, że po wszystkim udało jej się poskładać ponownie w jedną całość.
Dalsze wyjaśnienia Kurodake przyjmowała ze względnym spokojem. Oswoiła się już z pierwszą falą silnych podejrzeń oraz chęci walki o ten pałac. W tej sytuacji zwyczajnie nie było sensu toczyć sporu o terytorium. Najwidoczniej istniała możliwość porozumienia się, jak między dwoma, cywilizowanymi istotami.
- Rozumiem. Istotnie, wzbudziłeś moje poczucie zagrożenia, ale widzę, że zupełnie niepotrzebnie. Nie mam zamiaru urządzać żadnego palenia na stosie, żyj tutaj tak jak dotąd żyłeś, nie powinno mi to przeszkadzać w dłuższej perspektywie. - Czuła, że mogłaby się dowiedzieć sporo wartościowych rzeczy od medyka, ale zapewne wszystko przyjdzie z czasem.
Tylko skoro wiedziała, że i on żywi się na ludziach, to w jaki sposób utrzymywał to wszystko w tajemnicy? Dlaczego jeszcze nie wymordował tutejszej służby lub mieszkańców Osaki. Jak to było możliwe?
- Wyjaśnij jak zaspokajasz swój głód. Nie słyszałam, żeby ludzie znikali pod osłoną nocy i już nigdy nie wracali do swych domostw. Przynajmniej nie dzieje się to szczególnie często. - A przynajmniej o niczym nie wiedziała, ani nie słyszała plotek na dworze. Chciała znać wszystkie sekrety, a może nawet nauczyłaby się czegoś od starszego pobratymca?