Przyszedłem na świat w majestatycznym dworze, otoczony przez piękno i bogactwo, które odzwierciedlały potęgę mojego rodu. Od najwcześniejszych dni wykazywałem się inteligencją i chęcią zdobywania wiedzy, zawsze starałem się być wzorcem grzeczności i elegancji. Moje maniery były godne szlachcica. Obiecałem sobie, że będę najwspanialszym synem i nigdy nie przysporzę rodzinie kłopotów. Kiedy tylko mogłem chodzić, mój ojciec zaczął mnie uczyć sztuk walki. Pamiętam te godziny spędzone na treningach. Matka uczyła mnie sztuki czytania i pisania. To były niezapomniane chwile, kiedy pochłaniałem strony starożytnych ksiąg. Już wtedy czułem w sobie niezwykłą wrażliwość i pisałem niezdarnie haiku, które bardzo cieszyły moich rodziców. Już zawsze chciałem widzieć na ich twarzach ten szeroki, ciepły uśmiech.


Moi rodzice byli członkami szlachty dworskiej, co nadawało naszemu życiu pewien poziom dostojności i elegancji, rzadko spotykany nawet wśród innych rodzin szlacheckich. Nasz dom był nie tylko miejscem mieszkalnym, ale także centrum kulturalnym i społecznym, w którym często organizowane były zgromadzenia, na które przybywała lokalna arystokracja oraz wybitne osobistości z dalszych zakątków kraju. Mój ojciec, będąc wykształconym strategiem i znawcą sztuki wojennej, poświęcał wiele czasu na moją edukację wojskową. Nie tylko nauczył mnie szermierki i strategii, ale także przekazał mi wartości takie jak honor, odwaga i lojalność. Moja matka, wybitna znawczyni literatury i sztuki, otworzyła przede mną drzwi do świata poezji, muzyki i malarstwa, ucząc mnie wrażliwości na piękno i głębię ludzkich emocji. Byłem przykładem dla innych dzieci, ale przez to czułem dzielący nas dystans. Nie miałem przyjaciół, ale nie czułem się samotny gdzieś zawsze czekało na mnie jakieś zajęcie.


W wieku trzynastu lat, los rzucał mi wyzwanie, które miało na zawsze odmienić bieg mojego życia. Zostałem zaręczony z młodszą dziewczyną z rodu Tokugawa, rodziny o ogromnym wpływie i znaczeniu na politycznej mapie naszego kraju. Ta decyzja, podjęta przez moich rodziców, nie była dla mnie zaskoczeniem. Wiedziałem, że w naszym świecie takie alianse były kluczowe dla zachowania i wzmacniania pozycji rodów szlacheckich. Dziewczyna, która stała się moją narzeczoną, była osobą wyjątkową. Jej imię to Mariko, co oznacza "jaśmin” oraz „prawdę”. Nasze zaręczyny były uważane nie tylko za strategiczne posunięcie, ale także jako szansa na nawiązanie głębszych więzi między dwoma potężnymi rodami. Chociaż początkowo nasze relacje opierały się na formalności i wzajemnym szacunku, z czasem zaczęłyśmy odkrywać przed sobą prawdziwe oblicza. Mariko okazała się być nie tylko inteligentną i bystrą osobą, ale także kimś, kto podzielał moje zainteresowania i pasje.


Gdy osiągnęliśmy odpowiedni wiek, wzięliśmy ślub podczas ceremonii, która była świętem nie tylko naszej miłości, ale także sojuszu między naszymi potężnymi rodami. Było to wydarzenie pełne przepychu i tradycji. Niedługo po naszym ślubie, nasze życie wzbogaciło się o kolejne, niezwykle ważne wydarzenie – narodziny bliźniąt. Przyjście na świat naszych potomków było momentem pełnym radości, ale także nowych obowiązków i wyzwań. Te dzieci, będąc owocem naszej miłości, jednocześnie stanowiły przyszłość i kontynuację dziedzictwa naszych rodów. Nadaliśmy im imiona Yuriko dla córki, oraz Masaru dla synka. Moje życie z ukochaną żoną i naszym dziećmi stało się centrum mojego wszechświata, kształtując każdy dzień i każdą decyzję, którą podejmowałem. Zrozumiałem, że prawdziwa siła nie leży w mieczu ani w potędze politycznej, ale w miłości i rodzinie, które są prawdziwymi fundamentami każdego społeczeństwa.


Pewnej spokojnej nocy, która nie zapowiadała żadnych zmian w naszym dotychczasowym życiu, nasza rodzina została zaskoczona przez niespodziewany atak i wszystko wywróciło się do góry nogami. Z ciemności wyłonił się demon o długich czarnych włosach i rogach, istota tak przerażająca i potężna, że samo jej pojawienie wypełniło powietrze chłodem i strachem. Atak był tak gwałtowny i nieoczekiwany, że zaledwie zdążyliśmy zareagować. Walka była nierówna i desperacka. Ostatecznie, stając między demonem a moją rodziną, zostałem śmiertelnie ranny. Leżąc na ziemi, czując jak życie ucieka z mojego ciała, obserwowałem bezsilnie, jak demon zbliża się do mojej ukochanej. Wtedy stało się coś, czego żaden z nas nie mógł przewidzieć. Demon, zamiast zadać ostateczny cios, postanowił podarować nam swoją krew. Był to gest tak zagadkowy, jak sam istnienie tych nocnych istot. Jego krew, pełna demonicznego mroku i potęgi, wlała się do naszych żył, przekształcając nas w istoty podobne do niego. Przemiana była bolesna i niezrozumiała, a z każdą chwilą traciliśmy część naszej ludzkości, zamieniając się w demony.


Nasze życie, jakie znaliśmy, zakończyło się w tej chwili. Jako nowo narodzone demony, byliśmy zmuszeni opuścić nasz dotychczasowy świat i zacząć istnienie w cieniu, wciąż próbując zachować resztki ludzkości, która w nas pozostała. Zapomnieliśmy o dzieciach, które jakimś cudem przeżyły, ale zniknęły z naszego życia. Obudziliśmy się wtuleni w siebie, ale całkowicie sobie obcy…

Zwiedziony instynktem wróciłem do domu, nieświadomy swojej prawdziwej tożsamości ani przeszłości. Gdy przekroczyłem próg rodzinnej rezydencji, poczułem, że to miejsce powinno być dla mnie znane, a jednak każdy krok budził wątpliwości i niepewność. Minamoto, która miała być moim oparciem i wsparciem, patrzyła na mnie z obcymi oczami, a w jej spojrzeniu dostrzegłem wyraz wstrętu i strachu. Matka zabrała moje dzieci, które dla mnie wyglądały tak samo obco, a mnie zdezorientowanego wyrzuciła i zabroniła kiedykolwiek wracać.