Spotkanie z tą czarną macką było zdecydowanie nieprzyjemne i niebezpieczne, siły też miała bardzo dużo i nie mogłem się jej ot, tak przeciwstawić, docisnęła mnie do ściany z dużym impetem, ale szybko udało mi się uwolnić przy pomocy czwartej formy oddechu płomienia. Nie było to zbyt spektakularne czy godne pochwały, ale przyniosło zamierzony efekt. Wyszedłem z tej  patowej sytuacji i jeszcze powstrzymałem dwa nadlatujące ataki.
Macki postanowiły się wycofać z powrotem do miejsca, z którego wyleciały, a ja nawet jakbym chciał za nimi podążyć i sprawdzić co to dokładnie było, to nawet nie miałem jak bo przejście zmieniło się w litą ścianę, która niczym nie różniła się od reszty.
Pierwsze dziwne spotkanie w tej wieży i już dałem się zaskoczyć, chyba musiałem zacząć spodziewać się wszystkiego, tylko ciężko było mi sobie wyobrazić, gdzie powinienem szukać tego ich mistrza, osoby odpowiedzialnej za to wszystko.

Czułem echo bólu, który rozlewał się po mojej klatce piersiowej. Ta macka solidnie mi przywaliła, gdybym był słabszy, mogłoby to się naprawdę źle skończyć dla mnie. Może właśnie tego potrzebowałem, lekkiego pobudzenia i przypomnienia mi, że nie jestem niezniszczalny. Wyrwało mnie to z letargu, w którym trwałem przez ostatnie miesiące. Monotonność walki z demonami potrafiła założyć klapki na oczy, pojawiało się wąskotorowe myślenie i stagnacja.

Po oględzinach niczego nie znalazłem, nic też nie słyszałem, że pozostałymi drzwiami. Co wcale nie napawała mnie optymizmem, bo w końcu cisza nie oznaczała braku kłopotów. Nie wiedziałem, czy powinienem najpierw zajrzeć do pozostałych pomieszczeń, czy ruszyć na kolejne piętro. Tylko jeżeli nie sprawdzę, co się za nimi kryje, to nie będę miał pewności, że tutaj nie ma demona odpowiedzialnego za to wszystko.
Postanowiłem, najpierw zajrzeć za rozsuwane drzwi nim wejdę na kolejne piętro, ale tym razem miecz trzymałem już w pogotowiu i tak jak we wcześniejszym próbie stanąłem z boku, aby przypadkiem nie nadziać się na niespodziewany atak.  Nie wchodziłem do środka jak na razie i tylko z zewnątrz badałem wnętrze.

* Sorki za drobną obsuwę, pomyliłem dni. A jednak to było 9:25pm

To schodzenie w dół i szukanie odpowiednich drzwi czy czegoś co naprowadzi ich na trop tego całego mistrza tych dwóch dziewczyn zaczynało go powoli irytować. Wszystko wyglądało tak samo i miał już wrażenie, że ktoś lub coś się z nimi bawi. To było niemożliwe, aby ta wieża była tak wielka. Musiały tutaj działać sztuczki demona i to na dość wysokim poziomie. Ewentualnie był kurewsko irytujący. No, ale jakby się nad tym zastanowić można tu było umrzeć. Z głodu, z pragnienia, lub poprzez osłabienie i upadek. Ewentualnie z nudów. Nie mógł jednak popadać w zniechęcenie. Trzeba było iść przed siebie, a w tym przypadku w dół i odnaleźć wreszcie osobę odpowiedzialną za ten cały chaos. Miał jedynie nadzieję, iż Kagamiemu idzie lepiej, choć od dłuższego nic nie słyszał. Przecież gdyby nawet doszło do jakiegoś starcia to jego odgłosy z całą pewnością niosły by się echem po tej konstrukcji.

Po raz kolejny znalazł się na identycznym piętrze, z identycznymi drzwiami, które miały jedynie inne słoje przy framugach, ale to było chyba normalne. Jednakże ta czynność sprawiła, że prawie nie usłyszał kroków za swoimi plecami. Odwrócił się w idealnym momencie, aby zobaczyć kto się właśnie pojawił za nim. Był to nikt inny niż Nana, która była dość zdziwiona jego widokiem. Przecież mówili, że tak czy inaczej muszą wejść do tej wieży. Więc czemu się tak zachowywała? Tachibana nie dostrzegł nigdzie w pobliżu jej koleżanki, ale to o niczym nie świadczyło. Cała ta wieża była dziwna.
- Witaj Nano. Mówiłem, że tu wejdziemy, więc skąd to zdziwienie? A ty gdzie zapodziałaś swoją przyjaciółkę? – zapytał Tachibana i nawet uśmiechnął się do dziewczynki, lecz w dalszym ciągu był w pełnej gotowości. Wszystko mogło być tylko doskonałą grą aktorską, aby uśpić jego czujność.

Całe to miejsce zdawało się być cholernie nierealistyczne, a jednocześnie miał wrażenie, że jeden błędny ruch z jego strony może skutkować śmiercią. Czuł się, jakby ktoś się bawił nim, a pojawienie się dziewczynki tylko utwierdziło go w tym, że kryje się coś tu więcej niż widzą. Dlatego też był znacznie bardziej podejrzliwy do Nany, pomimo tego, że nie wykazywała się agresją wcześniej. No jeśli nie liczyć jej małego wybuchu złości spowodowanego przekazaniem informacji jego towarzyszowi. Teraz jednak padało pytanie czy dziewczyna, z którą rozmawiał obecnie była tą samą, którą spotkali przed wieżą. Miał wrażenie, że od momentu przekroczenia progu budowli zarówno czas, jak i przestrzeń przestały się poddawać logice.
- Jak widać – odparł, jednocześnie cały czas dokładnie ją obserwował. W dalszym ciągu była człowiekiem. Nie przypominała Rin. Czyżby to była jakaś jej wersja z przeszłości? Było to jak najbardziej niemożliwe, a równocześnie bardzo prawdopodobne. W końcu demoniczna sztuka krwi, potrafi naprawdę mieszać. Dziewczyna szybko do niego podeszła, ale oprócz wyczuwalnego gniewu w głosie to jej ruchy nie świadczyły o chęci ataku. Bardziej chciała się mu przyglądnąć. Jakby ocenić.
- Kiedy zwykli ludzie współpracują z demonami to ciężko ufać wszystkim słowom. Jak sama powiedziałaś walczymy z demonami – odparł, a następnie sam podniósł brew. Interesujące.
- Powiedziałaś, że umrze drugie, które wejdzie do wieży, potem zaś stwierdziłaś, iż kłamaś i umrze pierwsze – rzekł patrząc na jej zachowanie. Najwyraźniej widziała więcej niż on w tej wieży, co było raczej naturalne skoro demon był jej mistrzem. Jednocześnie była inna. Bardziej pewna siebie, konkretniejsza. Wiedziała co robi i nie bała się. Kim więc była ona, a kim była ta którą spotkał wcześniej.
- Jeśli powiesz mi konkretnie co się tu dzieje to raczej nikt. Gdzie jest wasz mistrz? Gdzie jest Rin i czym jest ta wieża. Bo na pewno nie budowlą? – zapytał, w dalszym ciągu ją obserwując, lecz jednocześnie wypatrywał potencjalnego ataku.
- W paszczę demona? Czyli jak myślałem. Nie jest to zwykła budowla. A może to właśnie jest ten cały wasz mistrz? To co Nana? Chwila szczerości? – powiedział Tachibana.

Spierdolił to po całości. Jeśli chodzi o stosunki między ludzkie to jeszcze daleko mu było do ideału. Przynajmniej polepszył się z tym, że potrafił już jako tako dostrzec popełnione błędy. Chciał wyciągnąć z tej małej informacje, ale przecież był dla niej obcym. Głupim dorosłym, który na dodatek nie wzbudza jej zaufania. Jak głupia musiałaby być, aby mu uwierzyć? Po części miała rację, ale jednocześnie irytowało go to, że nie mógł w żaden sposób ruszyć się do przodu i obecnie był zdany na łaskę małej dziewczynki. Ewentualnie coś tu nie grało, a jednocześnie czas nie działał na jego korzyść. Miał wrażenie, że każda kolejna minut przybliża ich do porażki oraz możliwe, że śmierci. Nie miał zielonego pojęcia co się dzieje z Kagamim i na jakim piętrze tak naprawdę był. Pytanie czy rzeczywiście się poruszał, czy tylko mu się tak wydawało? Nana też nie chciała mu tego ułatwiać.
- Ej moment – rzucił, ale na nic to się zdało gdyż młoda ruszyła przed siebie. Miał dwie opcje. Biec za nią i spróbować ponownie z nią pogadać, czy odpuścić? Wybór był jeden. Skoro już ją spotkał, to nie miał zamiaru odpuszczać. Poza tym potwierdziły się jego przypuszczenia, iż czas nie jest tu normalny, tak samo jak przestrzeń. Musiał się pospieszyć, aby na stałe mu nie uciekła.
- Ichi no kata: Hekireki Issen – powiedział, pochylając się, aby następnie wystrzelić z olbrzymią szybkością. Nie miał zamiaru jednak jej zabijać. Chciał ją dogonić, a wiedział doskonale, że pierwsza forma będzie się do tego idealnie nadawać. Miał szczęście, że nie uciekła za daleko, bądź był odpowiednio szybki.
- Nana! Poczekaj. Porozmawiajmy. Przepraszam cię! Możemy porozmawiać jeszcze raz? Nie jestem najlepszy w kontaktach między ludzkich. Przepraszam – mówił, chcąc zwrócić jej uwagę i by dała mu szansę na naprostowanie wszystkiego. W końcu była jego szansą na zrozumienie tego wszystkiego i do tej pory nie zrobiła niczego co kazałoby mu sądzić, że stanowi dla niego zagrożenie. No i chyba wypadało przeprosić za swoje zachowanie. Oby się zatrzymała.

OOC:
Rzut kością 7 +1 za formę = 8 doganiam

Może i miała przewagę. Może wiedziała lepiej jak się poruszać w tej strefie, domenie, wieży, czy czymkolwiek było to środowisko. Jednakże on w dalszym ciągu był zabójcą. Szkolonym do łapania zwierzyny oraz toczenia pojedynków z naprawdę szybkimi przeciwnikami. A jeśli chodzi o prędkość to zabójcy oddechu pioruna szczycili się swoją szybkością. Dlatego też musiał ją dogonić i wyjaśnić tą sytuację. Może i była w towarzystwie demona, ale nie znali całego kontekstu sytuacji, a na dodatek nie wykazała żadnej wrogości w jego stronę. Prawdę mówiąc, to oni zachowywali się nieuprzejmie w ich stronę i przynajmniej za to powinien ją przeprosić. Bądź co bądź to w dalszym ciągu było dziecko.
Złapanie jej nie nastręczyło mu trudności, musiał jedynie uważać, aby przy złapaniu nie skrzywdzić jej. Ta technika nie służyła do łapania uciekających dziewczynek, a do ściągania demonicznych głów z ich szyi. W dalszym ciągu jednak miał wrażenie, że nie poruszał się tam gdzie chciał. Owszem był na niższym piętrze, ale czy ono na pewno było niższe? Brak okien, aby ustalić wysokość na podstawie okolicy i fakt, że wszystko było praktycznie jednakowe skutecznie utrudniało cały proces. Nie wiedział co może być przyczyną, ale jeśli wszystko było wywołane przez demoniczną sztukę krwi jednego demona, to z pewnością nie będzie łatwo. Na początek trzeba będzie go jeszcze znaleźć, a na to się obecnie nie zanosiło. Przynajmniej nie z jego strony.
- Wybacz – powiedział do Nany. Najwyraźniej chwyt nie był tak delikatny jak chciał. Nie wiedział czy przeproszenie jej zadziała, ale z pewnością był to dobry początek. Ostatnimi czasy sporo przepraszał niektóre osoby za swoje zachowanie.
- Można rzec, że to jedna z niewielu rzeczy, które mi wychodzą w życiu – odparł, choć nie wiedział do końca co miała na myśli poprzez bycie samurajem. Czy zachowanie, kodeks, czy też walkę. Na początek też puścił ją. Przecież nie będzie jej trzymał przez całą rozmowę.
- Nie wiem dokładnie co tu się dzieje oraz jakie was łączą relacje. Byliśmy nieuprzejmi i nie powinno tak być. Na początek przedstawię ci się. Jestem Shōtarō. Przybyliśmy tu by zrozumieć co się dzieje z tą wieżą. Więc chciałbym to zrozumieć. Możesz mi opowiedzieć co tu się dzieje? Proszę? – powiedział. Starał się być uprzejmy i nienachalny. Chciał z nią odbyć normalną rozmowę. Możliwe, jednak iż w trakcie tej rozmowy uleciało mu, iż w dalszym ciągu znajdował się na nieprzychylnym terytorium. Wieża, chyba nie lubiła jak rozmawiało się o jej sekretach.
- Uważaj – powiedział i odepchnął Nanę z linii ataku. Sam zaś przygotował się na atak.
- Shi no kata: Enrai – powiedział przygotowując się do uderzenia. Powietrze wokół niego zgęstniało kiedy wykonał czwartą formę. Wykonał obrót z jednoczesnym zderzeniem mieczem o atakującą mackę, by po uzyskaniu optymalnej prędkości wypuścić kontrujące cięcie w jej kierunku. Trzeba było uciąć ją jak najszybciej. Jednocześnie musiał sprawdzić co z Naną.

czwarta forma:

Ostatnie piętro kryło za sobą coś nietypowego i pomimo widoku nieba, powiewowi wiatru i nawet blasku słońca nie dało się przeoczyć, że to była tylko iluzja. Wykreowany obraz, który powstał za pomocą demonicznej sztuki krwi. Ułuda, która miała za zadanie umilić im trwanie w mroku. Czy oni sami, żałowali tego, w jakim miejscu i pozycji się znaleźli, czy to właśnie dlatego izolowali się w wieży, ale ciągle nie tłumaczyło to faktu złowrogiego śmiechu i próby pożarcia, skoro już nawiązał do muchołówki.

Na środku znajdował się mężczyzna, siedział na wielkim rzeźbionym krześle otoczony różnymi dziwami i rzeczami, których przeznaczenie nie było mi do końca jasne. Zachowywał się tak, jakby w ogóle nie zdawał sobie sprawy z mojej obecności tutaj, mimo że chwilę wcześniej musiałem z nim toczyć rozmowę. Wyglądał dość nietypowo nawet jak na demona, przypomniał uczonych, którzy dedykowali swoje życie nauce.
Czyżby on zaprzedał swoje człowieczeństwo, aby móc wiecznie zgłębiać niezbadane do tej pory zakamarki świata i prawa, które nim rządziły. Jedyna osoba, która przejęła się moim pojawieniem na tym poziomie była Rin, która znajdowała się w środku, mimo że wcale nie wchodziła do wieży. Nie wiedziałem, jak znalazła się w środku. Skoro nie weszła tym samym wejściem co my. Kolejna zagadka, która wcale nie ułatwiała poznania specyfiki tego miejsca i zostawiała więcej pytań niż odpowiedzi.

- Skoro już tu jestem, to może zwrócisz na mnie uwagę. Bo to chyba ty chwilę temu chciałeś mnie uczyć? - Rzuciłem do mężczyzny, który wolał oglądać sztuczne niebo niż zwrócić uwagę na osobę, którą chwilę wcześniej próbował pochłonąć przy pomocy czarnej mazi. Wszedłem nieco głębiej na ten poziom, obserwując czy otoczenie nie uległo zmianie. Bo demon mógł po prostu udawać obojętność, a w rzeczywistości przygotowując jakąś zasadzkę.
- Nie męczy Cię ta ułuda, w której chcesz trwać mimo nieśmiertelności? Zyskałeś wieczne, życie i zdrowie, ale straciłeś masę innych rzeczy, których już nigdy nie doświadczysz. No i już nigdy nie będziesz wolny, gdy Twój Pan stwierdzi, że jesteś mu zadrą w oku. - Próbowałem pociągnąć go za język i wybadać, chociaż to w żadnym wypadku nie zmieniało tego, że jesteśmy wrogami i koniec końców trzeba będzie przejść do walki na śmierć i życie, taki już był mój obowiązek, skoro należałem do korpusu. Pomimo takich okoliczności i tak się nie rozluźniałem i przygotowywałem na różne okoliczności.