Zajmowałem się swoimi sprawami, gdy otrzymałem wezwanie na kolejne spotkanie, ale tym razem z Filarem kamienia Takeshim, z którym nie miałem zbyt wiele okazji do rozmów. Może po prostu  tak się dziwnie składało albo to była jego aparycja, bo prezentował się raczej bardzo surowo i groźnie. Może to było tylko pierwsze wrażenie, a w środku był zdecydowanie inny. Filar kamienia zajmował się bardzo ważnymi rzeczami i mocno się poświęcał dla korpusu, kiedy zbierał ważne informacje, którymi bardzo szybko się dzielił z całą resztą.
Miałem się właśnie o tym przekonać, na miejscu spotkałem Tachibane, który również otrzymał wezwanie, nieco ułatwiało to współprace, bo już się znaliśmy i wiedzieliśmy, czego możemy się po sobie spodziewać.

- Miło Cię widzieć, obyś był w formie. Raczej nie będzie to proste zadanie. - Nim odbyło się nasze spotkanie z filarem, wymieniłem z nim kilka uprzejmości i podzieliłem się swoim zdaniem. Misja na pewno nie będzie prosta, już się przyzwyczaiłem, że te łatwe omijały mnie szerokim łukiem.
- Rozumiem, będę miał oczy szeroko otwarte. - Odpowiedziałem Takeshiemu i ukłoniłem się, jego słowa dały mi pewną wskazówkę, tak naprawdę cała ta wieża mogła być naszym wrogiem, musieliśmy zakładać różne scenariusze, gdy pojawił się tak niecodzienny problem. A może to wcale nie był tylko jeden demon, a całe ich siedlisko, wzniosły nowe miejsce, w którym będą mogły się gnieździć i skrywać przed słońcem. Mieliśmy nieco czasu, aby się przygotować, przynajmniej nikt nas nie cisnął od razu do najgłębszej czeluści, bez iskry światła.

- No nic, tutaj się kończy wygodna podróż. - Zeskoczyłem z wozu i poprawiłem swoje szare kimono, zacisnąłem mocniej czerwony sznur na czarnej hakamie i na końcu sprawdziłem, czy białe Haori przypadkiem nie zaczęło się z suwać. Za nim wóz ruszył w dalszą podróż, upewniłem się, że miałem przy sobie najpotrzebniejsze rzeczy, takie jak woda, trochę suchych racji, oraz to, co było w tym wszystkim najważniejsze, moje tachi z nichirin i broń miotaną.
- Masz wszystko, możemy ruszać? - Nim postawiłem krok w stronę naszego celu, zaczekałem aż Tachiban będzie gotowy. To były ostatnie chwilę, w których będziemy mogli normalnie porozmawiać, bo zaraz znajdziemy się na terenie wroga, a tam już nie możemy za mocno się rozkojarzać, bo nawet nie wiem, z czym mamy do czynienia. Szedłem pewnym krokiem i nieustanie ilustrowałem to, co znajdowałem się w zasięgu mojego wzroku, gęste bambusowe lasy nie należały do najbardziej przejrzysty terenów, ale również stanowiły pewną ochronę dla naszych wrogów i nas samych. Dłoń miałem opartą o rękojeść miecza, gdyby jakiś demon postanowił nas przywitać wcześniej.

Wezwanie od Filara Kamienia z pewnością było dość niecodzienną rzeczą, ale prawdę mówiąc trzeba było się tego spodziewać. Hashira sporo podróżował po kraju i czynił naprawdę wiele dla Korpusu, zaś kruki z wiadomościami od niego cały czas przybywały do Siedziby Głównej. Nic więc dziwnego, że w końcu pojawiła się misja, a sam fakt wezwania też nie powinien go tak dziwić. Owszem, może nie miał z tym człowiekiem zbyt wielu kontaktów, ale w końcu sam Tachibana wrócił do pełnej sprawności i mógł ponownie uczestniczyć w misjach. Tak więc udał się na spotkanie z Filarem Kamienia. Z pewnością informacje, które chciał przekazać były bardzo ważne, a sama misja dość pilna, o czym świadczyło to, iż na miejscu spotkał Kagamiego. Cóż cenił go jako wojownika i z pewnością wiedział co może od niego oczekiwać. Poza tym ich relacja można powiedzieć była lepsza niż wcześniej, co może jedynie pozytywniej skutkować w trakcie całej misji.
- Ciebie też dobrze widzieć. Szybko się ponownie widzimy i tak. Jest mi lepiej – rzekł, nawiązując do ich niedawnego spotkania w świątyni i krótkiej rozmowy. Kto wiedział, że ich ścieżki tak szybko się ponownie zetkną. Wymienili się kilkoma spostrzeżeniami na temat czekającego ich zadania, a także tego co może na nich czyhać. Z pewnością nie będzie to nic miłego, gdyż proste i miłe misje się nie zdarzają.
Spotkanie z Filarem Kamienia przebiegło dość sprawnie i rzeczowo. Cała sprawa była dość śmierdząca i nieprzyjemna i łatwo było zrozumieć, czego wysyła się na nią dwóch zabójców. Mogli natknąć się na wiele rzeczy.
- Będziemy mieć się na baczności – rzekł Tachibana i również się skłonił, jednocześnie rozmyślając o słowach Takeshiego. Z pewnością trzeba będzie uważać, gdyż wkraczali na teren wroga, chociaż miał dziwne przeczucie, że coś tam jeszcze macało palce. W każdym razie teraz był czas na odpowiednie przygotowanie się.

- Było miło, lecz się to zakończyło – odparł Shoto, samemu zeskakując z wozu. Zima powoli ustępowała i gdzieniegdzie zaczynały się roztopy, ale tutaj chyba jeszcze nie było tak źle. Sam ciemnowłosy miał na sobie czarne kimono, na które zarzucił swoje czerwono, fioletowe haori. Dokładnie sprawdził czy wszystko ma przy sobie. Inazuma była dobrze przypięta u jego pasa, tak jak jedna bomba dymna czy olej z wisteri. Na wszelki wypadek wziął ze sobą linę, trochę racji i wody. Poza tym nie było potrzeby obciążać się bardziej, gdyż w walce mogło to skutkować śmiercią.
- Gotowy do drogi – rzekł samuraj i ruszył wraz ze swoim towarzyszem ku nieznanemu. Ścieżka z pewnością nie była łatwa, a na dodatek trzeba było zachować pełne skupienie. Pogoda z całą pewnością była idealna dla demonów tak więc dokładnie wypatrywał wszelkich ruchów, które mogły być oznaką zagrożenia czy tego, że ktoś jest w ich obecności. Jego lewa dłoń położona była na rękojeści miecza, aby w razie czego móc szybko odpowiedzieć na atak.

Powoli przedzierali się przez ścianę zieleni, która otaczała ich i jednocześnie blokowała dostęp do tej tajemniczej wieży. Nie było to jednak nic co mogłoby ich na dłużej zatrzymać. Jednakże musieli cały czas zachowywać czujność, gdyż był to idealny teren na zasadzkę, bądź na zwykłą obserwację dwóch zabójców. Na dodatek ponura aura dnia nie była ich sprzymierzeńcem. Krótko mówiąc znajdowali się na bardzo nieprzychylnym terenie i zdawali sobie z tego sprawę. Dlatego też Tachibana dokładnie się rozglądał, będąc gotowy zareagować na jakikolwiek ruch, czy też atak. Lepiej być gotowym, a jak się mile pomylą to nic się nie zdarzy. W końcu jednak na horyzoncie ukazała się tajemnicza wieża, o której wspominał Filar Kamienia. Z pewnością nie była czymś co zachęcało do spędzenia w niej czasu. Stałą samotnie w samym środku zielonego morza i nie wyglądała jakby była częścią jakiejś świątyni. Nie przypominała japońskiej myśli budowniczej. Bardziej te zachodnie, które czasami widywało się w portach. Zupełnie jakby ktoś rozpoczął budowanie warowni, lecz po wybudowaniu jednej wieży porzucił cały projekt, pozostawiając budowlę na żer czasu i natury. Było to dziwne, przerażające i podejrzane. Tachibana przyglądał się wieży, która już była solidnie nadgryziona zębem czasu. Kilka wyrw, mech, brak drzwi i ogólnie nic co by zachęcało do wejścia. Na dodatek sama aura, która panowała w tym miejscu jasno świadczyła, iż nie jest to normalne miejsce. Takeshi miał rację, że nakazał im sprawdzić to miejsce.

Zabójca oddechu pioruna już chciał zrobić kolejny krok, kiedy do jego głosu dobiegł głos. Głos dziecka. Na dodatek zbliżał się. Samuraj zacisnął dłoń na rękojeści katany i odwrócił się w stronę nadbiegającej postaci, będąc gotowy do starcia. Jego zdziwienie było dość spore, choć nie dał po sobie poznać, kiedy zobaczył młodą dziewczynkę, która biegła w ich stronę, jednocześnie starając się nie paść z wycieńczenia. Po chwili w tym samym miejscu ukazała się druga w stroju świątynnej służki z miotłą w dłoni. Zupełnie jakby przed chwilą została oderwana od obowiązków.
- Kim jesteście i co tu robicie? Nie wiecie, że dzieci nie powinny same chodzić po takim ciemnym lesie? I niby dlaczego wieża jest zamknięta? Mi wygląda na otwartą – zapytał Tachibana patrząc na obie dziewczynki. Nie pasowało mu to, ale na razie nie miał podstaw do wykonania jakiegokolwiek ruchu. Był ciekaw co mu powiedzą. Jednocześnie wskazał głową na wielką wyrwę w miejscu, gdzie powinny być drzwi.

Podróż minęła nam w ciszy, gdzie oboje skupiliśmy się bardziej na ilustrowaniu otoczenia i wyszukiwaniu potencjalnych zagrożeń, ale nic takiego nie miało miejsca. Zbliżaliśmy się do wieży, która była jakby ktoś ją żywcem przeniósł do naszego kraju i to masę czasu temu. Była na tyle charakterystyczna, że raczej nie uchowałaby się tak długo w tajemnicy przed światem, a jednak czas i natura nie były dla niej zbyt łaskawe. Na miejscu dało się poczuć ten smród krwi, który musiał unosić się w jej wnętrzu i ulatniał się przez brakujące cegły.
Jednak nieco martwił mnie ten nieprzenikniony mrok, to było bardzo dziwne zjawisko dla mnie i przypominało mi to, co miało miejsce pod bramą ryżową, bardzo nieprzyjemna sytuacja, w której czułem się, jakbym stracił kompletnie wzrok.
Zacząłem się rozglądać za niewielkim kamieniem, który mógłbym cisnąć do środka. Chciałem sprawdzić, czy ta dziwna aura był jakąś barierą albo innym ustrojstwem, przez które mogły pojawić się problemy, w międzyczasie usłyszałem czyiś głos, zwróciłem głowę w kierunku źródła hałasu, ale jak na razie nie chwytałem dłonią za rękojeść miecza, jeżeli ktoś chciałby nam zrobić krzywdę, to nie oznajmiałby tego, że się zbliża.

Shotaro zadał kluczowe pytania, dlatego ja nie wtrącałem swoich trzech groszy. Ja w tym czasie uważnie się im przyjrzałem, chciałem mieć pewność, że nie są demonami. W końcu słońce było skryte głęboko za chmurami, dlatego warto było poświęcić chwilę czasu i sprawdzić to nim będzie za późno. Według dziewczynki z miotłą, ta druga, która nazywała się Rin i  nigdy nie męczyła, ale przed chwilą walczyła o hausty powietrza. Zgięta w pół, zapierała się o własne kolana, nie wyglądało to, jakby miała nieskończone pokłady energii.
Także chyba te "nigdy się nie męczysz" jest grubymi nićmi szyte, ale z perspektywy dziecka tak mogło być. Dałem im chwilę, aby mogły odpowiedzieć na pytania zabójcy pioruna.
- Możecie mi mówić Yu, to jest Shotaro. Ty jesteś Rin, a ty jak się nazywasz kapłanko? - Dygnąłem krótko, warto było się przedstawić. Może ostatnio moje nastroje były różne, ale nie chciałem, żeby się odbijały na innych, a przynajmniej jak w najmniejszym stopniu. - Od dawna jest tu ta wieża?.. Widziałyście może kogoś tutaj wieczorami? - W dłoni obracałem kamień, o ile takowy znalazłem i zastanawiałem się, jaki w tym wszystkim jest cel.

On sam raczej wolałby na spokojnie podejść do tej wieży i ją zbadać, niż w jakiś inny bardziej inwazyjny sposób ją naruszać. Widział jak Kagami schyla się po kamień i Tachibana miał przeczucie do czego może on posłużyć. Aura tego miejsca nie napawała optymizmem i bez problemu można było stwierdzić to co chodziło im po głowie od momentu jak tutaj przybyli. Śmierdziało demonami. I chwilę później pojawiły się dwie młode dziewczynki. Jedna po drugiej, z czego ta nazwana Rin nie była za bardzo zadowolona tym, że chcą wejść do wieży. Shoto tylko podniósł brew, kiedy mówiła, mu że wieża jest zamknięta. Tak samo patrzył jak zdołała trafić zabójcę płomienia w rękę, kiedy próbowała wytrącić mu kamień, który jakby został wsiąknięty przez wieżę. Jedno było pewne. To dziecko nie było człowiekiem. Tachibana mógłby spróbować coś zrobić, ale obecnie nie było takiej potrzeby. Ona sama wiedziała kim są, lecz jej aura była niezwykle spokojna. Pozbawiona żądzy czy agresji. Samo jej zachowanie też przypominało kapłankę, która strofuje nieodpowiedzialnym pielgrzymów. Interesujące. Szczególnie słowa drugiej dziewczyny, która z pewnością była człowiekiem.
- To zależy od tego co się wydarzy. Raczej nikt nie chce walczyć więc porozmawiajmy. Chciałbym się dowiedzieć od jak dawna stoi tu ta wieża i kim jest ten wasz mistrz. No i może opowiecie coś o sobie? W końcu niecodziennie spotyka się dwie urocze dziewczynki w takim miejscu. Nawet jeśli nie są tym za kogo można byłoby je brać – powiedział Tachibana, a jego wzrok spoczął na moment na Rin. Następnie zaś przeniósł się na moment na wieżę, próbując dostrzec coś w środku. Wytężył wzrok i w zależności od tego czy coś zobaczył czy nie, po chwili wrócił wzrokiem na swoich rozmówców. Może i nie był spięty, ale spokojny też. Po prostu był w razie czego gotowy. Na razie jednak była to uprzejma rozmowa.

Dziewczynka z początku nie przejawiała agresji, jednak gdy rzuciłem kamień, jej nastawienie nieco się zmieniło, przystąpiła do działania. Niby jej atak nie był groźny, było to zwykłe uderzenie, ale zdecydowanie znacznie silniejsze niż mógłby zrobić człowiek, a tym bardziej w jej wieku. Jak tylko spróbujemy wejść już teraz do wieży, to ona nas pewnie zaatakuje, druga była tylko człowiekiem, ludzie sprzyjające demonom czy im służące tutaj na Kiusiu nie był niczym niezwykłym, w końcu wpływy korpusu nie rozciągały się tak daleko.

- A co zrobisz, żeby nas zatrzymać? - Rzuciłem pytanie, które było bardziej retoryczne, bo wiedziałem, co prawdopodobnie zrobi. Nie zamierzałem jeszcze jej atakować, ale na pewno nie chciałem stawać do niej plecami i musiałem ją mieć w polu widzenia. Kamień zniknął w mroku i nie wydał z siebie żadnego dźwięku, było to niespodziewane. Nie miałem super słuchu, ale kamień uderzający w pustym kamiennym wnętrzu powinien odbić się mocnym echem. Skoro ich pan nie chciał, żebyś znaleźli się teraz w środku, to zdecydowanie musieliśmy właśnie tam wejść.
Po tej jego przemianie nie wiadomo co tu się wydarzy i czy przypadkiem wieża nie zniknie, gdy on skończy to, co planuje, a zdecydowanie nie chciałem się tłumaczyć filarowi kamienia, jak do tego doszło, że wieża zniknęła i demon dalej żyje. Dlatego musieliśmy działać, nawet jeżeli Rin znowu zrobi się agresywna i będziemy musieli walczyć już tutaj.

- No to jesteśmy w impasie. Wy nie możecie nas wpuścić, a my musimy tam wejść... Każdy ma jakieś rozkazy z góry, ale niestety polecenie waszego pana, dla nas nie ma znaczenia, a to, co mu się nie spodoba, na pewno jest dla nas na plus. Małe ludzkie dziewczynki nie muszą obawiać się tej stali, jednak dla demonów, które uwielbiają zjadać ludzi i pić ich krew jest to zagłada... Od jak dawna jesteś demonem Rin? - Spojrzałem na nią i wymownie zacząłem kroczyć w stronę wieży, dłoń spoczęła na rękojeści i jak tylko zauważę w jej ruchach wrogie intencje, będę się bronił. Mieliśmy rozkazy zbadać sprawę tej wieży, jeżeli stanie nam na drodze to będziemy musieli coś z tym zrobić. Była to tania prowokacja, ale to wiele o niej powie. Jeżeli wola jej mistrza była dla niej rozkazem, to polecenie będzie dla niej gwoździem do trumny.

Z pewnością jedna rzecz była dziś klarowna. Kagami nie miał ręki do dzieci, a przynajmniej nie miał ręki do demonicznych dzieci i ich kolegów. Cóż, ciężko go było winić, gdyż byli na ich terenie, walczyli z ich gatunkiem, a także nie wiedzieli jak silna jest Rin i jak bardzo groźny jest jej mistrz. W każdym razie Tachibana dostrzegł, że rudowłosy wolał się droczyć z małą demonicą. Shoto zaś myślał nad tym jaki ruch powinni wykonać. Było to dość kłopotliwe położenie i samo to było niedopowiedzeniem, gdyż jeśli by doszło do walki, to druga dziewczynka była człowiekiem, a nie mogli jej narażać.
Zdziwił go ruch Rin. Przez drobny ułamek sekundy miał wrażenie, że chce go zaatakować i walka właśnie się rozpoczęła, lecz to był tylko dziecięcy odruch. Taki sam jaki miały jego młodsze siostry. W dalszym ciągu była jednak demonem i w momencie ataku mogłaby go poharatać. Nie robił żadnych ruchów, które mogłoby być uznane za agresywne, lecz pilnował się. W duchu lekko się zaśmiał z komizmu tej sytuacji, gdy druga dziewczynka odsunęła się od Kagamiego i podeszła do niego, by jego również złapać za rękę. Teraz wyglądał naprawdę jak jakiś starszy brat.
Chwila, którą poświecił na zastanowienie się była dla niego cholernie długa. Rozpatrywał wszystkie za i przeciw tego ruchu. Jeśli się schyli, to może dać idealny moment otwarcia. Z drugiej strony wydawało się, że Rin dba o swoją przyjaciółkę, a jednocześnie nie wykazywały żadnej agresji. Postanowił zaufać jej i lekko nachylił się, aby usłyszeć co ma mu do powiedzenia. Było to całkiem interesujące.
- Dziękuję – powiedział do młodej kapłanki i wyprostował się. Chwilę później Rin puściła jego ramię. Najwidoczniej ona i Kagami nie zostaną dobrymi przyjaciółmi.
- No tak – powiedział, a następnie przywołał Kagamiego do siebie. Kiedy ten podszedł to nachylił się do niego, aby przekazać mu informację na ucho.
- Są tu kilka miesięcy, ale co najważniejsze ten ich cały mistrz powiedział, że kto wejdzie do środka jako drugi to umrze. Nie wiem co o tym myśleć, ale trzeba uważać – powiedział informację. Musieli opracować jakiś plan, a miał dziwne przeczucie, że te dwie małe mogą im pomóc.
- No dobrze. Widzę, że jesteśmy niejako w pacie. Jak dawno wasz mistrz zniknął w tej wieży? Macie gdzie spać? Co jeść? Jeśli nam nic nie powiecie, to nie będziemy mogli podjąć dobrej decyzji prawda? Porozmawiajmy jak dorośli. Chyba, że chcecie by mój towarzysz traktował was jak małe dzieci? – zapytał Tachibana i obdarzył dziewczynki lekkim uśmiechem. Ciekawe czy pójdą drogą jego sióstr? Jednocześnie on sam znalazł jakiś pień, na którym usiadł. W dalszym ciągu zadbał jednak o to, aby w zasięgu wzroku mieć je obie oraz wieżę. W końcu byli nie na swoim terenie.

No tak. W końcu nie mogło iść nic za dobrze, nieprawdaż. Najwidoczniej małej dziewczynie nie podobało się, że Tachibana dzielił się uzyskaną informacją ze swoim towarzyszem. No wybacz dziecko, ale przybyli tu razem i byli po tej samej stronie. Poza tym zrobiłby to i tak, nawet bez jej pozwolenia. No i po pierwsze nie mówiła nic o tym, aby nie mówić rudowłosemu, a po drugie ciężko było zweryfikować jak prawdziwe były informacje.
Shoto tylko podniósł brew na okrzyki oraz oskarżenia rzucane przez małą. Naprawdę w tym momencie przypominała mu jego młodszą siostrę, kiedy ta jeszcze była dzieckiem. Praktycznie identyczne zachowanie. Rin natomiast wydawała się triumfować, a przynajmniej tak sądził po uśmieszku na jej twarzy. Ciemnowłosy zabójca oddechu pioruna nie miał jednak ochoty na wdawanie się w jakąkolwiek sprzeczkę, chociaż i tak nie miał nawet szans na przedstawienie swej racji, gdyż młode obraziły się i pobiegły prosto w gęstwinę lasu. Nawet nie widział potrzeby by je gonić, gdyż widział, że znały to miejsce doskonale i bez problemu mogły ich wciągnąć w jakąś pułapkę, czy niebezpieczne miejsce, z którego ciężko było się wydostać. Poza tym złamane kobiece serce jest niebezpieczne czy jakoś tak. No, ale mieli ważniejsze rzeczy, niż opieka nad małą demonicą i jej koleżanką. Musieli zająć się tym, po co tu przybyli.
- Milusie były co nie? – rzucił do Kagamiego i sam podszedł bliżej wieży, aby lepiej jej się przyjrzeć. Za wiele się nie dowiedział. Od ścian stworzonych z kamienia biło smrodem krwi, a smród demonów emanował z budowli i tylko z niej. Nikogo innego nie czuł. Nawet Rin. Na dodatek samo wejście było ciężkie do przejrzenia.
- Chyba będziemy musieli wejść głównym wejściem, jeśli nie chcemy tak siedzieć i czekać jak to głupek na hałdzie gnoju i czekać na cud. Nie wiemy też o co chodzi z tą przemianą ich mistrza i równie dobrze, może być wtedy jeszcze groźniejszy. Chyba, że masz jakiś plan – powiedział samuraj do swojego towarzysza i zaczął poprawiać swój osprzęt oraz miecz. Zawsze mogli spróbować wejść po ścianie, ale to było niezbyt bezpieczne, a także nie wiedzieli czy coś da. Miał złe przeczucie, że ich jedynym wyjściem jest przejście przez tą powłokę uformowaną z mroku.

Dziewczyny zniknęły w gąszczu lasu. Nie wiedział, czy ma się nimi martwić czy też nie. Prawdopodobnie z tyłu głowy powinien pamiętać o tej dwójce, lecz teraz wraz z Kagamim mieli poważniejszą rzecz na głowie. Trzeba było w końcu ruszyć w stronę wieży i odkryć jej sekrety. Nie powiedziałby, że słowa Nany spłynęły po nim. Z pewnością chciała dobrze, ale ciężko było powiedzieć co było prawdą, a co kłamstwem.
- Możliwe, że był to tylko fortel, lecz trzeba i tak uważać. Jesteśmy na ich terytorium i jeśli nie one to jeszcze jest ten ich mistrz – powiedział Tachibana i kiwnął głową na potwierdzenie, że zgadza się z planem wejścia do wieży. Był to ich najlepszy wybór, a poza tym demony raczej nie były aż potężne by tworzyć jakieś nieprzekraczalne terytoria. Chyba, że jest to jakaś niezwykle potężna sztuka krwi. Ciemnowłosy samuraj ruszył za swoim rudowłosym towarzyszem i stanął przed wejściem. Dokładnie wymierzył ruch, aby wykonali go w tym samym momencie i jednocześnie przekroczyli próg wieży. W tym momencie był już cały czas gotowy do odparcia ataku, jeśli jakikolwiek nadejdzie.

Przejście nie spowodowało śmierci żadnego z nich, choć nie było to najprzyjemniejsze uczucie na świecie. Zupełnie jakby musieli się przebić przez jakąś mroczną kotarę. Kotarę, która właśnie za nimi się znajdowała skutecznie blokując jedyne wyjście z wieży. Ktoś nie chciał, by za szybko wyszli.
- Albo pozbyć się tego, kto stworzył tą mroczną kotarę – odparł Tachibana. Jeśli się nie mylił to blokada ta została ustawiona przez mistrza tych dziewczynek. Nie miał szansy jednak przyjrzeć się dokładnie gdyż całe wnętrze wieży zaczęło wirować, a on sam poczuł jak robi mu się niedobrze. Żołądek zaczynał się już buntować, kiedy wszystko ustało, lecz oni nie znajdowali się przy wejściu. Ktoś z pewnością nie chciał, aby opuścili to miejsce.
- Z pewnością teraz będzie ciężej znaleźć wyjście – powiedział i zaczął się rozglądać. Szczerze mówiąc nie było tu nic godnego odnotowania. Znaleźli się gdzieś po środku wieży i jedyne drogi jakie mieli do wyboru to w dół, bądź w górę. Oświetlenie dawane przez pochodnie dawało jakąś wizję, lecz trzeba było w dalszym ciągu uważać. Z ich miejsca nie było widać ani szczytu, ani też dna. Jakby ta wieża ciągnęła się w nieskończoność.
- To prawda. Będziemy musieli się rozdzielić. Wtedy przynajmniej jeden z nas znajdzie tego ich mistrza i zdoła go powstrzymać – rzekł Shoto i spojrzał w bok na schody prowadzące w dół, które miał zaraz obok. – Ja zejdę na dół, a ty idź w górę. Jak któryś z nas nic nie znajdzie to wraca pomóc drugiemu. To jedyne co w tej sytuacji możemy zrobić.
Po tych słowach zabójca oddechu pioruna zaczął poprawiać swój osprzęt. I spojrzał dokładnie na ścieżkę, którą miał zamiar się kierować. Ciekawiło go czy jego wzrok przebije się przez ciemność i dostrzeże coś, bądź jakieś ewentualne pułapki, które mogą już tutaj na nich czekać.

Nie było więcej czasu ani potrzeby na pokrzepiające rozmówki. Tachibana podzielił się swoimi odczuciami, a ja w ciszy je zaakceptowałem i pokiwałem twierdząco głową. Trzeba było przejść do działania,  rozdzielenie się zwiększało naszą szansę na odnalezienie tego, co musiało zostać znalezione przed upłynięciem czasu.
- Do zobaczenia, później. - Po prostu, kiedy on skierował się w dół, ja poszedłem w górę. 
Skoro to była jego decyzja, to nie zamierzałem jej kwestionować. Nie będę przekonywał go, że lepiej dla niego by było, jeśli trzymałby się bliżej mnie. Jeżeli czuł się na siłach, aby samemu sprostać przeciwnikowi, to było to już tylko jego wola. Musieliśmy jak najszybciej znaleźć tego mistrza, który się „przemieniał”.
Cokolwiek miało to znaczyć, nie mogło do tego dojść, bo nie brzmiało to zbyt dobrze. Szedłem w górę stopniami i ostrożnie stawiałem stopy, nie po to, żeby się skrada, ale aby przypadkiem nie spaść od luźnego stopnia w otchłań mroku, którego nie mógł pokonać nawet mój wzrok. Bardzo szybko zrozumiałem, że cisza nie była tu możliwe, na co dzień moje kroki były lekkie, a tutaj miałem wrażenie, jakbym wręcz tupał.

Spirala schodów, która zdawała się idealna, a od jej ułożenia aż mogło się w głowie zakręcić, w końcu dotarłem do kolejnego piętra, gdzie znajdowały się trzy przejścia skryte za drzwiami. Wcześniej rozbrzmiewające echo kroków ustało, tak jakby po prostu nigdy ich nie było. Już od momentu, w którym postawiłem stopę w wieży, zdałem sobie sprawę, że nie jest to normalne miejsce, ale też nigdy nie miało nim być.
Zadanie wcale nie robiło się z czasem łatwiejsze, jeszcze bardziej komplikowało i pojawiały się kolejne miejsca, w których należałoby się znowu podzielić i sprawdzić większy teren. Gdy nagle usłyszałem dźwięk za jednymi drzwiami, nie brzmiało to zbyt ludzko.
Chyba że jakiś sumita miałby taplać się w błocie, chociaż nawet taki zapaśnik to mogłoby być za mało. Nie miałem innych poszlak, dlatego za nim podejmę jakąś akcje, postanowiłem przyjrzeć się dokładnie otoczeniu, czy nie było tam żadnych detali, na które mógłbym zwrócić uwagę, jeżeli nic nie rzuciło mi się w oczy, to podszedłem do drzwi, za których wydobywał się dźwięk i z dłonią na rękojeści, jeżeli coś miałoby mnie zaatakować.
Chciałem móc się bronić. Stanąłem z boku drzwi i delikatnie rozsunąłem, żeby rzucić okiem, na to, co się tam znajdowało. Niby miałem wrażenie, że samo  stamtąd nie wyjdzie, ale jednak nie chciałem zostawiać czegoś niesprawdzonego może to ten ich mistrz.

Jeśli w słowach Rin było choć ziarno prawdy, to nie mieli zbyt dużo czasu, nim ich mistrz dokona tej tajemniczej przemiany. Tachibana nie chciał ryzykować tego, by jakiś demon wzmocnił się i stanowił jeszcze większe zagrożenie. Nawet jeśli wiązało się z rozdzieleniem ich dwójki i zbadaniem osobno wieży. Shoto uważał, że zazwyczaj mogło to się źle kończyć, to jednak miał wiarę w swoje umiejętności i wierzył, że da radę sobie z demonem jeśli go znajdzie jako pierwszy. Ciemnowłosy kiwnął głową rudowłosemu na pożegnanie i zaczął powoli schodzić po schodach na dół, kiedy Kagami udał się w przeciwną stronę.

Stawiał powoli swoje stopy i uważnie się rozglądał. Ciemność, która go otaczała skutecznie ograniczała jego wzrok i nie pozwalała dojrzeć końca tej wędrówki, ani też dna tej tajemniczej wieży. Sama budowla z zewnątrz nie wyglądała na zbyt dużą, ale jak się właśnie przekonywali na swojej skórze wszystko może okazać się kłamstwem. Jego lewa ręka spoczywała na rękojeści katany, aby był gotów w każdej chwili odeprzeć jakikolwiek atak, a jednocześnie uważał, aby nie wejść w żadną pułapkę. Wiedział doskonale, że starcie na wąskich schodach mogłoby się źle skończyć, ale nie miał zamiaru stać się łatwą ofiarą dla jakiegoś demona.
Starał się iść w miarę cicho, ale na nic to się nie zdawało, gdyż każdy krok odbijał się echem wśród murów. Tam cisza i ciemność było nienaturalne. Tak samo jak ta spirala schodów, która ciągnęła się praktycznie idealnie w nieskończoność, aby zaprowadzić do bardzo podobnej platformy na której wcześniej się znajdował. Czuł się jakby kręcił się w kółko. Jedyną zmianą było to, że na tej platformie znajdowały się drzwi. Kolejne miejsce, gdzie przydałoby się więcej ludzi. Ktoś z nimi pogrywał. Nie słyszał także kroków Kagamiego. Zacisnął dłoń na rękojeści Inazumy i zaczął dokładnie przyglądać się drzwiom, a także słuchał. Było cicho. Tak jak przez cały czas gdy schodził. Nie było w tym miejscu nic wyróżniającego się, lecz zaczął dokładnie przyglądać się drzwiom i nawet próbować je otworzyć. W dalszym ciągu był gotowy na jakikolwiek atak. Jeśli jednak nic nie znajdzie to zacznie schodzić dalej w dół.

Jak tylko rozsunąłem delikatnie drzwi, od razu za nich wystrzeliły czarne macki, które z dużym pędem wpadły do pomieszczenia i – co gorsza – zniszczyły przejście, nie będzie już czym tego zamknąć. Była to ewidentnie pułapka na ciekawskich, gdybym nie stanął zboku, mógłbym mieć naprawdę nieprzyjemne spotkanie z czymś, co mogłoby mocno mnie pogruchotać i spełnić groźbę tamtej dziewczynki o śmierci.
Dobrze, że coś mnie tknęło, aby zmienić miejsce przed otwarciem tych drzwi. Nie widziałem nigdzie żadnego wzroku ani oczu, a jednak one wiedziały, gdzie się znajdowałem. Nie miałem zbyt wiele czasu na rozważania czy przemyślenia, musiałem szybko działać i bronić się przed nimi i sprawy nie wcale nie ułatwiało to, że jedna z nich już zdążyła mnie złapać za ubrania na korpusie i wcale mi się to nie podobało.

Zacisnąłem dłoń na rękojeści miecza i szybkim sprawy ruchem wyciągnąłem go z pochwy, nie zwlekałem dłużej, w tym samym czasie wciągnąłem sporo ilość powietrza do płuc z charakterystycznym świstem, skręciłem tułów i zrywanym wymachem po okręgu użyłem czwartej formy oddechu płomienia, aby oddzielić się od macki i odgrodzić się od nadlatujących pozostałych dwóch sztuk.
Uważnie obserwowałem wzrokiem, jak macki reagują na spotkanie z rozgrzaną stalą.Nie wiedziałem, jak twarde i wytrzymałem były, ale liczyłem, że moja czwarta forma będzie wystarczająco dobra, aby przynajmniej wyhamowała ich impet i pozwoliła mi przejść do ataku. Jeżeli mój plan się powiódł, to przeszedłem do ofensywy, w której planowałem odciąć wszystkie trzy macki przy ścianie, w ten sposób powinny, przestań mi zagrażać, a przynajmniej tak mi się wydawało. Wcale nie zamierzałem tracić czujności, uważnie wytężałem wzrok i doszukiwałem się najmniejszego ruchu z ich strony.

Czwarta forma.:

Od momentu wejścia do tej wieży jego ciało było w stanie gotowości. W końcu znajdowali się na terenie wroga i nie wiedzieli czego się mogli spodziewać w tym miejscu. Dlatego też każdy krok, każdy ruch i każda decyzja musiały być przemyślane. Nie było miejsca na wycofanie się, a sama wieża była dość wąska, szczególnie schody. Jedynym miejscem, gdzie można byłoby toczyć walkę byłyby te platformy, choć w dalszym ciągu nie wiedział jak wysoka była ta wieża. Z wewnątrz wydawała się prawie nie kończyć. Teraz zaś stał przed wyborem. Był gotowy na atak, ale nic się nie wydarzyło. Wszystkie troje drzwi ukrywały za sobą zwykłą kamienną ścianę. Z jednej strony było to dobre, że na nic nie natrafił, a z drugiej irytujące, że niczego nie znalazł. Czuł się jakby chodził w kółko i liczył na jakiś cud. Miał nadzieję, że Kagami miał więcej szczęścia. Nie pozostało Tachibanie nic innego niż ruszyć dalej na dół. I po raz kolejny ta sama bajka. Trójka drzwi i w dalszym ciągu cisza, która mogłaby zdenerwować nawet umarłego. Było w niej coś nienaturalnego i z pewnością ktoś się nimi zabawiał. No, ale musiał się upewnić, że niczego nie kryją. Przyjął podobny schemat otwierania jak poprzednim razem. Za każdym razem był jednak z boku, gdyby coś ukrywało się za drzwiami i miało na niego wyskoczyć. W takim wypadku trafi w pustkę, a on będzie miał czyste cięcie. Jeśli powtórzy się sytuacja jak wyżej, to ponownie ruszy w swą wędrówkę. Jednakże dokładnie przypatrywał się drzwiom, próbując zapamiętać wszystkie szczegóły, czy ich schemat i wygląd nie będzie się powtarzać.