???

Parter — Sro Sty 24, 2024 7:47 pm

Spokojny i zwyczajny parter zdaje się nie różnić zbytnio od miejsc normalnych na piętrze. Poza dwoma silnymi panami, którzy sprawdzają, by dla bezpieczeństwa nikt nie wnosił żadnej niebezpiecznej broni. Sam parter jest w stanie pomieścić około kilkuset ludzi i tylu zdaje się być widzami trwającej obecnej sztuki. Każde miejsce jest praktycznie takie same, głównie z uwagi na fakt, iż kabuki uważane jest za rozrywkę dla plebsu, zaś wszelkie wysoce urodzone osoby zdają się ukrywać swoją obecność na tych przedstawieniach.

Re: Parter — Sro Sty 24, 2024 11:12 pm

Sama podróż zajęła krócej niż się spodziewała. Miała wrażenie, że odległość między miastami przypominała oddalone od siebie kontynenty. Wielkie wyspy podzielone ogromem lasów i pół. Oczywiście czysto teoretycznie. W końcu uczyła się o prowincjach i nie raz mierzyła odległości między nimi. A jednak wciąż zaskakiwał ją fakt, że coś tak nieznanego i nowego mieściło się niedaleko. A ona nigdy nie miała okazji tego zobaczyć. Ciężko się dziwić, skoro jej orientacja w terenie kończyła się na znajomości rozkładu własnego ogrodu. Wyjście poza teren posiadłości było dla niej wyprawą i zazwyczaj zostawało zezwolone tylko, gdy miała przyjechać odwiedzić rodziców i resztę rodziny. Oczywiście nie liczyła sporadycznych ucieczek i wypadów, które niestety również zdarzały się coraz rzadziej. Od t e j pamiętnej nocy z Tageri większość strażników przestała być nagle przekupna, jak by przyjaciółka rzuciła na nich urok.

Teraz jednak udało jej się wyrwać z domu. Ojciec ufał, że ułożona przyjaciółka w towarzystwie dwóch strażników wystarczy, by zadbać o bezpieczeństwo córki. Przynajmniej na jedno popołudnie i pół wieczoru. Nawet jeśli nakłamały wspólnie, że wybrały się do ciotki Tageri mieszkającej w tej okolicy. Od jej zniknięcia jakiś czas temu praktycznie w ogóle nie pozwalał służbie spuszczać jej z oczu. Zawsze był to jakiś początek. A może i koniec. Zdawała sobie sprawę, że po ślubie jej wolność będzie zależeć tylko i wyłącznie od przyszłego męża. Obawiała się, że on jeszcze bardziej ukróci jej już i tak krótką smycz.

Dotarły na miejsce ruszając wraz z innymi widzami na odpowiednią część widowni. Chłonęła widok teatru. Podekscytowana i ciekawa o zaróżowionych z nerwów policzkach. Tageri wybrała jej ładne kimono, które podkreślało jej wystające obojczyki. Włosy pozostawiła dzisiaj rozpuszczone. Może nie wypadało, ale z tego wszystkiego nie zdarzyła ich już zapleść. Spadały kaskadami na jej plecy.

- O czym jest dzisiejsze przedstawienie? - zagadnęła przyjaciółkę trzymając się blisko. Tłumy ludzi ją przerażały. Nie była do nich przyzwyczajona. Skakała wzrokiem z jednej osoby na drugą próbując zachować jak największy dystans. - Jeszcze nigdy nie byłam w teatrze, co pewnie sama wiesz.

Re: Parter — Sob Sty 27, 2024 2:50 pm

Nie mogła przy Retsu przebywać cały czas, wzywana do kolejnych działań przeciwko demonom. Dlatego też, opuszczając ją, rozmówiła się ze strażnikami, aby ci przestali pozwalać dziewczynie na spełnianie jej zachcianek. Ostatecznie w tej relacji - przynajmniej zdaniem Miyohime - tylko ona myślała, więc musiała myśleć za nie dwie. Date miała tylko wyglądać; jak prawdziwa, samurajska żona, do roli której była sprowadzana.
Nie była więc zachwycona, że ta jakimś cudem i tak się wymknęła. A żeby było gorzej, to do tego jeszcze zgubiła i w opinii jednookiej cudem było, że w ogóle wróciła. Pozostawało jej mieć nadzieję, że ostatnim suszeniem głowy oraz łagodnymi rękoczynami odwidziała jej takich wypadów w przyszłości. Żeby się upewnić, że przynajmniej przez chwilę będzie grzeczna, zdecydowała się zabrać ją ze sobą w okolice kolejnego przydzielonego sobie zadania.
W przybytku, w którym się zatrzymały razem z dwoma innymi strażnikami, Tageri podsłuchała rozmowy o nadciągającej sztuce teatralnej. Zaintrygowana zdecydowała się w niej uczestniczyć razem ze swoją "partnerką". O ile Retsu celowała w elegancję, o tyle Tokugawa zrobiła wszystko, co w jej mocy, żeby przynajmniej na pierwszy rzut oka wyglądać jak mężczyzna. Związała włosy, obwiązała się bandażem w piersiach i założyła luźne ubranie mające skrywać jej walory.
— Przypilnuję jej — zapewniła towarzyszących im strażników, kiedy opuszczały noclegownię. Ze smutkiem zerknęła na swoje nichirin, które musiała pozostawić, aby nie wydała się jej przykrywka zwykłego mieszczanina. Palce protezy także obwiązała bandażem, a obie dłonie skryła w rękawiczkach i pod długimi rękawami.

Odeskortowane przez jednego z towarzyszy, dotarły w końcu do teatru. W odróżnieniu od towarzyszki, Miyohime wcale nie była nadmiernie zachwycona tym miejscem.
— Szczerze mówiąc to nie jestem pewna — odparła cicho, zasiadając z kobietą gdzieś bliżej tyłów widowni. — Może to i lepiej? Damy się zaskoczyć — kontynuowała, kładąc dłoń na ręce rozmówczyni. — Pasuje ci — dodała szeptem odnośnie kimona, bezczelnie wpatrując się w jej obojczyki. Przysunęła się, aby delikatnie pocałować ją w szyję. Jako mężczyźnie, w dodatku z nieelitarnej klasy, mogła sobie pozwalać na takie poczynania w miejscach, które z domysłu były mocno frywolne.

W końcu sztuka rozpoczęła się. Kiedy Miyohime zrozumiała jej tematykę, początkowo zmarszczyła brwi, otwierając przy tym szerzej oczy w zaskoczeniu. Fabuły różnego typu się spodziewała, jednak z pewnością nie oczerniania jednego z nich. Mimo to, kiedy ludzie się śmiali, w wyuczony sposób śmiała się i ona. W pewnym momencie pogubiła się, zastanawiając, kogo ta treść miała pogrążyć bardziej. Kto był jej twórcą? Na człowieka byłoby to dość ryzykowne, z kolei demon chyba bardzo by musiał nie lubić swoich towarzyszy. Obecność członków Korpusu w tym przedsięwzięciu wykluczyła; z tego, co słyszała, Kyoya Rin był naprawdę szanowanym wojownikiem.
— I jak się bawisz? — zwróciła się cicho do Retsu, w oczekiwaniu na kolejną scenę. Na zewnątrz zachowywała się bardzo naturalnie, chociaż w środku zaczęła odczuwać niepokój. Zastanawiał ją także ten osiadający na języku razem z powietrzem smak wiśni. Ktoś naprawdę się postarał, żeby wokół nich nie unosił się aromat kurzu.

Re: Parter — Nie Sty 28, 2024 8:12 pm

U boku Tageri czuła się bezpieczna. Pomimo tego, że przyjaciółka nie miała dzisiejszego wieczoru ze sobą broni, wciąż wiedziała, że przy niej nic im nie groziło. Jak by samo jej towarzystwo wystarczyło. Cieszyła się, że udało im się wyrwać tylko we dwie; że pozostała dwójka strażników jakimś cudem (niestety nie widziała jakim, chociaż była pewna, że Tageri maczała w tym palce) pozostała na miejscu. Nie drążyła tematu, bo powód był jej obojętny dopóki dostała to co chciała.

- Dziękuję. Ty za to wyglądasz jak śliczny chłopiec - odszepnęła nachylając się do dziewczyny, żeby ta mogła ją dosłyszeć. Zaśmiała się pod nosem spoglądając na resztę zwykłych ludzi zajmujących wokół wyznaczone miejsca. Żałowała, że nie mogły znaleźć się bliżej sceny, żeby nie rzucać się specjalnie w oczy. Z drugiej strony czy ukryte na tyłach nie wyglądały bardziej podejrzanie?

Zaabsorbowana otoczeniem z opóźnieniem zauważyła przybliżającą się przyjaciółkę. Drgnęła lekko czując miękkie usta na odsłoniętym skrawku skóry. Jej policzki momentalnie zabarwiły się na różowo, gdy pełne usta wygięły się w uśmiechu, a drobna dłoń zacisnęła się na jej palcach.
- Ukochany. Przecież nie wypada - rzuciła ledwo powstrzymując się od śmiechu.

Wtedy teatr wreszcie się rozpoczął i przez kolejne kilkanaście minut wpatrywała się jak zaczarowana w scenę i aktorów. Słysząc pytanie Tageri westchnęła cicho.

- Ciekawe czy to wszystko wydarzyło się naprawdę? Cieszę się, że tu przyszłyśmy - przyznała zachwycona teatrem, atmosferą i tym przyjemnym wiśniowym zapachem. Całkowicie nieświadoma tego, że znalazły się w samym centrum spotkania demonów. Co jakiś czas rozglądała się ku górze spoglądając na loże umieszczone wyżej.

- Jak myślisz, kto tam siedzi? Nie wiedziałam, że szlachta również przychodzi na takie przedstawienia - zamyśliła się lustrując ogrom teatru. Miejsca na losach były zbyt daleko, żeby mogła cokolwiek dostrzec, a jednak od razu się zainteresowała. Miała dziwne ciągotki do wtykania nosa tam gdzie nie potrzeba. Nie miała pojęcia kto zajmował honorowe miejsca. Może się myliła.

Re: Parter — Pią Lut 02, 2024 12:45 pm

Słysząc "komplement" z ust Retsu, otworzyła szeroko usta i popatrzyła na kobietę niedowierzająco, przechylając przy tym głowę. Przez krótką chwilę mogło się wydawać, że planuje się z nią wykłócać, jednak wybuch śmiechem mógł ostatecznie przekonać rozmówczynię, że do niczego takiego miało nie dojść. Koniec końców, w udawanie chłopca akurat celowała, a bycie "ślicznym" prawdopodobnie miało być większym atutem niż wadą. Chyba, że ktoś ją weźmie za aktora, który uciekł i będzie próbował zaprosić na noc.
— Musiałem się dopasować do towarzyszki — odpowiedziała, próbując nieco zniżyć ton głosu.
Widząc reakcję Date na swoje umizgi, pożałowała, że zabrała ją do teatru zamiast gdzieś, gdzie miałyby więcej prywatności. Miała szczególną słabość do jej rumieńców, tak samo, jak opuchniętych od płaczu powiek.

Ciekawe czy to wszystko wydarzyło się naprawdę?
— Wydaje się być nieco naciągane — bąknęła pod nosem. Nie było jej wtedy w Edo, przez co nie była w stanie potwierdzić, ile z przedstawionych wydarzeń było prawdą, a ile twórczością reżysera. Musiała jednak dopilnować, żeby jej towarzyszka nie współczuła wrogiej dla niej frakcji. — Nawet, jeżeli sama sytuacja miała miejsce, to trudno mi uwierzyć, że ktokolwiek tam byłby tak głupi — dodała neutralnie, broniąc na ten moment zarówno jednych, jak i drugich. Dyskretnie rozejrzała się po siedzących wokół nich osobach, próbując wybadać ich nastroje. Nie oczekiwała jednak za dużo od zwykłych mieszczan, dla których liczyły się głównie zyski, jedzenie i zagrzane przez kogoś łoże.
Na stwierdzenie, jakoby Retsu cieszyła się ze swojego uczestnictwa w tym wydarzeniu, Miyohime otoczyła ją ramieniem w pasie, przysuwając bliżej siebie.
— Ja też — zapewniła, opierając się bokiem głowy o jej skroń. Ta wygoda nie potrwała długo, bo zaraz po tym została zapytana o siedzenia na piętrach. — Pewnie jacyś bogatsi mieszczanie, może wiesz, bogatsi kupcy. Właściciel teatru razem ze swoimi oirankami? — zgadywała, kciukiem przesuwając po boku szlachcianki. — Bo jak tak, to mu zazdroszczę — dodała z cwaniackim uśmiechem, którym próbowała rozbudzić zazdrość w towarzyszce.
Zmieniający intensywność wiśniowy aromat zaczynał jej działać na nerwy, a jednocześnie nasuwać więcej podejrzeń odnośnie tego, kto mógł siedzieć na piętrze. Westchnęła bezgłośnie, dając za wygraną; nie była na pozycji, aby móc coś z tym zrobić nawet, jeżeli jej domysły by się potwierdziły. Pozostało jej czekać i - w razie problemów - jak najszybciej wyprowadzić Retsu z tego miejsca.
— Myślisz, że kto wygra? — zagaiła, kiedy postacie zaczęły ścierać się ze sobą. — I po co demonowi łuk? Przecież mają lepsze sztuczki w zanadrzu. Błazen — prychnęła cicho, wtulając się bardziej w partnerkę.

Re: Parter — Sob Lut 03, 2024 1:18 pm

???

Strażnicy przy wejściu przepuścili wysokiego, tajemniczego mężczyznę bez słowa. Właściwie w ogóle nie zwrócili na niego uwagę, zajęci sprawdzaniem pospolitych gości i obserwacją zbieraniny plebsu, nie odwrócili nawet głowy, gdy ten znalazł się na parterze, wmieszany w tłum, a jednocześnie w wyraźny sposób od niego odebrany. Ludzie jakby instynktownie go wymijali, choć ani razu nie skrzyżowały się ich spojrzenia.

Mężczyzna miał spokojne, czujne oczy. Nie mrugał. Jego ręce zwisały luźno po bokach, a strój nie wyróżniał go w żaden sposób od pospolitych mieszkańców Osaki. Może był tylko odrobinę lepszej jakości. Poza tym był ciemnoszary, luźny, nie ozdobiony w żaden szczególny sposób. Nieznajomy nie miał przy sobie broni, a przynajmniej nie takiej, którą dało się zobaczyć.

Bez słowa prześlizgnął się obok Miyohime i Retsu, nie pozostawiając po sobie żadnego wrażenia. Ot, jeden z wielu przechodnich gości teatru, którzy zawieszali spojrzenie na scenie, nie pozostawiając po sobie żadnego komentarza. W następnym momencie po nieznajomym nie było już śladu.

???
z/t

Re: Parter — Sob Lut 03, 2024 9:17 pm

Widząc zdziwione spojrzenie Tageri zaśmiała się cicho pod nosem, wtórując jej śmiechowi. Podobało jej się w jak dobrym humorze była dzisiaj. Czasami zastanawiała się czemu zawsze nie mogło tak być. Czemu zawsze musiała ją czymś zdenerwować. Dzisiaj był jednak specjalny wieczór, którym obydwie miały się cieszyć. Była zbyt szczęśliwa, żeby popsuć sobie czymkolwiek humor. Tym razem to ona wybuchnęła śmiechem, gdy Tageri spróbowała zmienić swój głos.

Wpatrywała się w każdą kolejną scenę chłonąc piękno teatru coraz bardziej. Momentami musiała się pilnować, żeby nie oglądać przedstawienia z uchylonymi ustami. Słowa Tageri docierały do niej z pewnym opóźnieniem.
- Pewnie masz rację - dodała, chociaż nie była specjalne przekonana. Wszystko wydawało jej się tak prawdziwe i wyjątkowe, jak piękny wiśniowy zapach, który unosił się w powietrzu i jedynie podsycał atmosferę pełną przemocy i zachwytu. Niecodziennego połączenia, które przemawiało do niej zdecydowanie bardziej niż powinno.

- Oh - otoczona ramieniem w końcu spojrzała na towarzyszkę rezygnując z patrzenia się na scenę. Uśmiechnęła się lekko, z rozczuleniem. Sama również oparła się o skroń przyjaciółki wracając wzrokiem na scenę, jednak uśmiech nie opuszczał jej pełnych ust. Zaśmiała się cicho wyobrażając sobie bogatych i władczych siedzących u góry w towarzystwie ślicznie ubranych kobiet. Czy ona kiedyś także będzie mogła chodzić swobodnie do teatru i na przyjęcia; pokazywać się w miejscach publicznych bez obstawy i obawy, że rodzinie się to nie spodoba? Pewnie nie. Wszystko zależało od woli męża, o którym nie zamierzała teraz myśleć. Nie chciała psuć sobie humoru.

- Zazdrościsz im orianek? - Zagadnęła szturchając przyjaciółkę lekko łokciem w bok. Zacmokała niby z dezaprobatą. - Jako urodziwy chłopiec na pewno mógłbyś wzbudzić zainteresowanie więcej niż jednej - dodała pół żartem, pół serio. Zawsze uważała Tageri za ładną, teraz jednak widząc ją w przebraniu chłopca miała nieopartą ochotę jej to przypominać. Sytuacja była komiczna, jednak tak naprawdę była jej wdzięczna. Dzięki niej mogła przyjść w takie miejsce bez specjalnych problemów. I po prostu cieszyć się przedstawieniem w miłym towarzystwie.

Zaczęła się rozglądać z zaciekawieniem próbując dostrzec kto znajdował się na górze, niestety w półmroku widziała jedynie ludzkie kształty. Kilka lóż z siedzącymi czy stojącymi postaciami. Z daleka nie przypominały jej nic konkretnego, a jednak były przerażające same w sobie. Niczym duchy i widma balujące nad głowami zwykłych, pospolitych mieszkańców. Podobały się jej. Nieświadoma, że największy potwór właśnie prześlizgnął się tuż obok nich. Nieświadoma niebezpieczeństwa, o które obydwie się otarły; ale które zostawiło je w spokoju.

- Myślę, że ten z długimi włosami i czerwoną wstążką. Ma najładniejsze przebranie - zdecydowała od razu pewna swojego wyboru, jak by sama miała wpływ na rozwój wydarzeń przedstawionych na scenie. Nie wyłapała, że przyjaciółka miała na myśli prawdziwe demony. Nie myśląc za wiele sięgnęła dłonią jeden z palców Tageri opartych na własnej talii zaciskając na nim lekko dłoń. - Tak niby jakie?

Re: Parter — Pią Lut 09, 2024 12:32 am

— A ty nie? Widziałaś, jakie one mają... — Nie musiała nawet kończyć zdania, bo charakterystycznym gestem jednoznacznie nawiązała do dolnej części pleców. Zaraz po tym zaśmiała się cicho w reakcji na szturchnięcie w bok. Słuchając dalej Retsu, "poruszając się" na dwóch palcach, przesunęła dłoń za jej plecy, a co za tym szło, sama także pochyliła się w jej kierunku. — Szkoda, że ta, na której zależy mi najbardziej, jest mną zainteresowana najmniej — szepnęła jej do ucha, podczas, kiedy druga ręka przesunęła się bezczelnie po kolanie i części uda kobiety. — Ale myślę, że się nie obrazisz, jak po sztuce przejdziemy się gdzieś jeszcze, co? — Ręka Tokugawy sugestywnie zacisnęła się nieco na nodze kobiety, podczas, kiedy jej oczy przyglądały się jej z wyczekiwaniem. — Za ładnie dziś wyglądasz, żebyśmy mieli tak po prostu wrócić do naszych towarzyszy — podsumowała, dyskretnie nachylając się do odsłoniętej skóry kobiety, którą łagodnie ucałowała.
Wyprostowała się, ale podczas wycofywania nie przestała krzyżować spojrzeń z Date. Zrobiła to dopiero, kiedy jej uwagę zwrócił przechodzący obok nich mężczyzna. Nie zawiesiła jednak na nim dłużej wzroku, tym wracając do swojej rozmówczyni.
— Mam ci przypomnieć, że ten śliczniutki jegomość zeżarłby cię żywcem? — spytała niezadowolonym tonem. Była nieco zazdrosna o fakt, że Retsu kibicowała komuś, kto na żywo byłby jej naturalnym przeciwnikiem. — No... różne. Tak słyszałam — bąknęła w odpowiedzi na pytanie, przenosząc spojrzenie na scenę. — Kontrola lodu, na przykład — dodała, posiłkując się przykładem, który najbardziej zawracał jej myśli - brata winnego jej utraty oka.

Kolejny fragment sztuki oglądała z zagryzionymi mocno zębami i nieco ściągniętymi brwiami. Miejscami chciała zareagować, nie do końca zadowolona z tego, jak przedstawiani byli Zabójcy. Miała świadomość, że nie byli idealni, ale żeby aż tak? Zbystrzała natomiast na widok próby ucięcia głowy demonowi. Nie było jej w Edo, więc nie do końca znała historię tamtego wydarzenia, ale w głębi siebie żywiła nadzieję, że przedstawiciel jej ugrupowania po prostu wykończy przeciwnika. Nawet, jeżeli ceną własnego życia.

Re: Parter — Sob Lut 10, 2024 2:43 pm

Temat orianek był przyjemną odskocznią od tłumów, które napawały ją niepokojem. Nie przywykła do tak wielkich pomieszczeń. Do takiego spędu. Karczmy, które tak rzadko odwiedzała wydawały jej się wystarczająco zatłoczone, do tętno zazwyczaj piły coś na odwagę. Teraz było inaczej.

- To prawda. Myślisz, że wypychają sobie kimona? - Zażartowała śmiejąc się cicho, aż do utraty tchu. Rozmowa o powabnych kształtach orianek była jak bardziej niestosowna, a jednak nieźle ją rozbawiła. Gorący oddech Tageri omiatający płatek jej ucha rozlał się lekkim różem na ładnych policzkach. Czując ciężar dłoni dziewczyny odetchnęła płycej. Jej drobna ręka wystrzeliła jak oparzona chwytając za nadgarstek dziewczyny i próbując go zatrzymać. O bogowie, gdyby ktoś je teraz zobaczył. Nachyliła się w stronę przyjaciółki próbując jakoś zakryć to co się działo. Modliła się w duchu, żeby otaczające je masy ludzi były zbyt skupione na sztuce, żeby zauważyć niestosowne zachowanie młodej pary. Może w takim miejscu i tak nikt by się nie przejął.

- Nie wypada - szepnęła karcąco zaciskając mocniej uda. - Pójdziemy gdzie będziesz chciał, dobrze? - Dodała pospiesznie zgadzając się na wszystko tylko po to, żeby Tageri teraz jej odpuściła. I chociaż szczerze pragnęła, żeby ją puściła, jakaś jej nowo poznana, nieznajoma część cieszyła się z mocno zaciśniętej dłoni na swoim udzie. Nie rozumiała co się z nią działo. I jakim cudem przyjaciółka zaszczepiła w niej tą dziwną chęć. Ucałowana uspokoiła się nieznacznie poddając kobiecie. W końcu Tageri wiedziała co było dla niej lepsze. Zdecydowanie łatwiej było pozwolić się poprowadzić. Bez konsekwencji, bez wyborów, bez wstydu.

W końcu odwróciła wzrok wracając do tego co działo się na scenie. Nie zauważyła niezadowolenia przyjaciółki własnym wyborem stron.
- Ale jaka byłaby to śmierć - zachichotała cicho śledząc wydarzenia na scenie; w końcu demon wyglądał na przystojnego. Ciężko było powiedzieć czy żartowała czy nie. Nie znała nastawienia Tageri. Nie widziała czym tak naprawdę się trudniła. - Naprawdę myślisz, że są prawdziwi? - Zapytała z udawanym powątpieniem. Chciała wybadać stosunek przyjaciółki do demonów. Sama przecież doskonale wiedziała o ich istnieniu.

Re: Parter — Czw Lut 15, 2024 2:37 pm

Zastanowiła się chwilę nad odpowiedzią na pytanie, ostatecznie wzruszając jedynie ramionami. Miała już do czynienia z paroma z nich i żadna nie powiększała swoich walorów, jednak nie mogła jednoznacznie stwierdzić, że nigdy tego nie robiły. Albo, że przynajmniej nie robiły tego te w Osace.
Obserwacja reakcji Retsu na jej dotyk natomiast była lepsza niż niejedna sztuka teatralna. Nawet w tym półmroku rumieńce i zakłopotanie kobiety wyraźnie odcinały się na jej policzkach. Na upomnienie odnośnie nieprzyzwoitego gestu, ułożyła usta w dzióbek, który w połączeniu z układem brwi wskazywał na niezadowolenie oraz zawód.
— Cieszę się, że nie musiałem cię zbyt długo namawiać — odparła w odpowiedzi, kiedy przez jej twarz przemknął cwaniacki, zadziorny uśmieszek. W relacji z Date coraz mniej się ograniczała, uznając, że ta zaakceptowała swoje położenie jako jej partnerki, a także, w pewnym sensie dekoracji. Mogła spełniać się w roli typowej samurajskiej żony, jednak nie u boku mężczyzny, a kobiety, która ją dla siebie wybrała.
Ale jaka byłaby to śmierć.
Miyohime zerknęła na rozmówczynię kątem oka, chwilę później będąc znów swoją twarzą przy jej.
— Mam być zazdrosny? — spytała nagle ostrzejszym (chociaż wciąż kulturalnie cichym) tonem, przechylając lekko głowę, kiedy przeszywała ją spojrzeniem. — Zachowuj się, albo zaraz odkryjesz, czy oiran wypychają sobie kimona — fuknęła, sugerując tym samym, że odda ją do domu uciech.
Odsunęła się od niej i wyprostowała, bo akurat w tym momencie Zabójca w przedstawieniu umarł. Westchnęła bezgłośnie, chociaż upadek demona z półnagim tyłkiem był pewnego rodzaju odskocznią od odczuwanego przez nią zawodu.
— Twój ulubieniec wygrał — oznajmiła sucho, utrzymując wzrok na wydarzeniach na scenie. — Tak. Dokładnie tak myślę.

Re: Parter — Sob Lut 17, 2024 6:59 pm

- Mhmm - westchnęła przewracając oczami, gdy tylko Tageri nie patrzyła. Podchodziła do niej zapobiegawczo, zwyczajnie nie chcąc ponosić żadnych konsekwencji. Zdawała sobie sprawę, że chyba nic nie powstrzymałoby przyjaciółki przed wyegzekwowaniem kary za odmowę. Z drugiej strony cieszyła się na obietnicę wspólnie spędzonego czasu we dwie. Mogły pozwiedzać miasto, pójść zjeść coś smacznego, albo wybrać się na spacer nad rzeką. W końcu Osaka oferowała tak wiele możliwości, a ona chciała poznać je wszystkie. Znajdowała się w całkiem nowym miejscu i była szczerze wdzięczna dziewczynie, że zabrała ją ze sobą. Sprawiła, że to wszystko nie było już tylko jedynie marzeniem, stało się rzeczywistością. Nawet jeśli zaledwie na jedną noc.

Uniosła jedną brew spoglądając na przyjaciółkę z zakłopotaniem.
- A chcesz być zazdrosny? - Odbiła piłeczkę nie do końca rozumiejąc jak można było dostrzec zazdrość w mowie o własnej śmierci. Przecież była ostatnią osobą która chciała umierać. Wręcz przeciwnie. Wbrew wszelkim niedogodnością i wiecznej, nudnej samotności; uciekała próbując poczuć, że życie miało coś jeszcze do zaoferowania. W momentach słabości myślała o zakończeniu swojego nędznego żywota. Jednak nawet na tak łatwe wyjście z niekomfortowej sytuacji brakowało jej odwagi. Była tchórzem w życiu, jak i w obliczu śmierci. Tym razem nie powstrzymała cichego śmiechu nachylając się do przyjaciółki. Trąciła nosem jej miękki policzek. - I co byś beze mnie zrobił, niewdzięczny mężu? - Rzuciła ze śmiechem biorąc jej słowa za niewinny żarcik.

Powróciła oczami na scenę akurat w momencie, w którym ładny demon triumfował. Przygryzła policzek od środka niepewna jak powinna potraktować słowa przyjaciółki. Zdecydowanie łatwiej było je zbyć zwykłym, nieszczerym: - Nie żartuj.

Re: Parter — Pią Lut 23, 2024 2:13 pm

Obdarzyła kobietę nieprzychylnym spojrzeniem, nie pozostawiającym miejsca na wątpliwości odnośnie nadchodzącej odpowiedzi.
— Nie. Ale wtedy musiałabyś przestać dawać mi do tego powody — mruknęła sucho. Odnosiła wrażenie, że Retsu tylko czekała, aby gdzieś uciec, zaginąć, a potem wrócić znowu, jakby nic się nie stało. Nienawidziła tego w niej, bo zaburzało to jej oczekiwania a propos partnerki całkowicie podporządkowanej; była gotowa zapewniać jej wiele dobrodziejstw, w zamian oczekując głównie uległości - takiej samej, jak przy ich wspólnej wizycie w łaźni będącej częścią klanowej posiadłości.
Wypuściła powietrze ustami na samą myśl o tamtym wieczorze. Miała okropną ochotę zobaczyć ją w tym stanie jeszcze raz.
Szturchnięta w twarz, drgnęła niespokojnie, a jej sztuczna dłoń naprężyła się do ataku. Rękawiczka jednak bardzo dobrze skrywała swoją zawartość.
— Prawdopodobnie siedziałbym tam, otoczony stadkiem chętnych pań — stwierdziła ze wzruszeniem ramion, w międzyczasie wskazując kciukiem na znajdującą się na piętrze lożę. — A tak to muszę się zadowolić taką jedną, co jeszcze mnie podkurwić próbuje — dodała smętnie, krzyżując ręce na klatce piersiowej. — Życie jest niesprawiedliwe, zauważyłaś?

Nie żartuj.
— Nawet nie zaczęłam — wycedziła przez zęby, podirytowana już wszystkim: sztuką (przedstawieniem Zabójców), śmiercią Kyoyi Rina (nawet, jeżeli ta rzeczywiście miała miejsce), a także podejściem Retsu. Mimowolnie zaczęła się zastanawiać, czy nie byłoby lepiej ją zgubić w tłumie, samej zniknąć i znaleźć sobie partnerkę, która rzeczywiście będzie pokorna, a i nie będzie się zachwycać teatralnym demonem. Wcale nie przejmowała się przy tym faktem, że był to zaledwie aktor odgrywający postać.

Kiedy ludzie zaczęli klaskać, sama także przyłączyła się do tej czynności, na twarz wprowadzając przy tym wytrenowany uśmiech. Wiśniowa woń ulotniła się równie szybko, co pojawiła, przypominając tym samym Tokugawie o konieczności zbadania tego procederu. Czy podczas, kiedy ona była w Korpusie, możliwości teatrów zmieniły się aż do tego stopnia? Czy jednak w to wszystko były rzeczywiście zaangażowane demony, stąd akurat dobór takiej sztuki, a nie innej? Nienawidziła świadomości, że większość cywilów prawdopodobnie była równie zaślepiona co Retsu.
— Jak ci się podobało? — spytała sucho, próbując wymusić na kobiecie chociaż szczątkowe poczucie winy i refleksję odnośnie wyborów.

Re: Parter — Nie Lut 25, 2024 8:20 pm

Westchnęła spoglądając na towarzyszkę z ukosa. Od kiedy Tageri stała się taka nadwrażliwa.
- Tylko żartowałam - odburknęła cicho kręcąc się na swoim miejscu. Nie chciała jej denerwować - znowu - chociaż miała wrażenie, że od t a m t e g o spotkania wszystko się zmieniło. I mimo, że próbowała wciąż zachować przyjacielski stosunki, bywało coraz ciężej. Tageri rzeczywiście zachowywała się niczym zazdrosny mąż. Nie potrafiła jednak zrozumieć dlaczego. Nie było to dla niej oczywiste. Jasne, nie zapomniała tego co się stało. W końcu śniło jej się to nocami i niekoniecznie były to koszmary. Zbyt często łapała się na tym, że jej tego brakowało; że przyjaciółka ją zepsuła; że zasiała w niej jakieś kiełkujące ziarenko samego szatana.

Nie zastanawiała się nad tym za bardzo. Zdecydowanie łatwiej było udobruchać Tageri niż próbować zrozumieć jej pobudki. Nie potrzebowała kolejnej kłótni, której i tak nie mogłaby wygrać. Może i poszła na łatwiznę, gdy oparła policzek o ramię przyjaciółki ziewając przeciągle. Owinęła ramię wokół jej ramienia tuląc się do jej ciała.

- Przecież wiesz, że cię uwielbiam - dodała na swoją obronę oglądając końcówkę spektaklu z tej wygodnej pozycji. Była zbyt pochłonięta zakończeniem, żeby zasnąć, a jednak odczuwała coraz większe zmęczenie. Nieprzyzwyczajona do tak dalekich podróży, do wychodzenia z domu na tak długo.

- Bardzo. Dziękuję, że mnie ze sobą zabrałaś - odparła uradowana w ogóle nie ogarniając intencji rozmówczyni. Naprawdę polubiła teatr i sztuka rzeczywiście jej się spodobała. Zwłaszcza jako osobie, która miała do czynienia z demonami, a jednak nigdy nie widziała zabójcy demonów na własne oczy. Przynajmniej nie wiedziała, że właśnie z jednym siedziała. Przede wszystkim jednak była wdzięczna Tageri, że zdecydowała się ją ze sobą zabrać.

Po wszystkim zebrały się powoli i dołączyły do wychodzących z teatru tłumów.

zt x2