Miejsca normalne

Re: Miejsca normalne — Nie Mar 31, 2024 7:07 pm

Parsknęła cicho, co natychmiastowo spróbowała zakryć, udając kaszel. Jakby było to konieczne, prawdopodobnie udałoby się jej powstrzymać od wydania tego dźwięku, jednak uznała, że jej rozmówca doceni, że potencjalne cierpienie "prawdziwego Rintarou" ją bawi. Ze względu na konieczność wcielenia się w wystraszoną pracownicę teatru, zdecydowała się udawać przy tym, że wcale tak nie było.
— Panowie chyba za sobą nie przepadają — ośmieliła się stwierdzić "błyskotliwie", oglądając w kierunku demona. Chociaż pytania nie wypowiedziała na głos, mężczyzna mógł wyczytać z jej twarzy ciekawość przyczyny takiego stanu rzeczy. Zwykli cywile prawdopodobnie rzadko kiedy zastanawiali się nad relacjami łączącymi przedstawicieli demonów - bo i czemu mieliby zastanawiać się nad uczuciami swoich oprawców? — Jeżeli wolno mi spytać... czy Rintarou lubi zwierzęta... bardziej? — zapytała sugestywnym szeptem, odnosząc się do dziwnego podkreślenia jego marzeń na koniec sztuki. Tokugawa uznała, że nieznajomego może ucieszyć jej chęć do współoczerniania wspomnianego mężczyzny.
Pochwycona za nadgarstek, pisnęła w udawanym przerażeniu. Wpatrywała się w rozmówcę z otwartymi ustami, jakby była gotowa do krzyku. Kiedy puścił jej rękę, rozmasowała ją, chociaż w rzeczywistości ta nie bolała jej bardziej, niż jakby przytrzymał ją inny człowiek. Zgięła się w głębokim ukłonie w wyrazie skruchy.
— O-obiecał nam bezpieczeństwo... — wyjaśniła, sugerując tendencję do zmiany stron; zawód na "pracodawcy" i potencjalną gotowość do porzucenia go. Choćby nawet i na rzecz aktualnego rozmówcy. — Czy Pan też jest jego nowym wrogiem? — szepnęła zaniepokojona, przełykając ślinę na myśl o tym, co mogło czekać aktora odgrywającego Rintarou. Upadła na kolana, przytykając czoło do podłogi w błagalnym wyrazie, jakby połączyła kropki po tym, jak sama sobie dopowiedziała rzeczy. — Proszę nie robić krzywdy Panu Akirze! Ani nikomu więcej! — Nie miała pojęcia, jak ten aktor się nazywał, lecz żywiła nadzieję, że jej rozmówca także. — Nikt z nas nie chciał nikogo urazić, wykonywaliśmy polecenia... Piekielnego Artysty? — Nagła zmiana błagalnych okrzyków w pytanie mogła zasugerować demonowi, że nie poznali ani tego tytułu demona stojącego za tym wszystkim, ani jego prawdziwego imienia. Dla nich mógł być po prostu kolejnym "Panem".

Re: Miejsca normalne — Pią Kwi 05, 2024 6:22 pm

Biedna służka nawet nie wiedziała jak bardzo za sobą nie przepadali, po ich rozstaniu nawet był przekonany iż uczucie to było po obu stronach. Choć z innych przecież powodów, On gardził Rintarou za to jak bardzo zmarnował swój potencjał, zaś flecista? Muzyk od siedmiu boleści musiał czuć urazę do Białego Węża za to w jaki sposób się rozstali. Przynajmniej miał nadzieję, że tak było. Jeśli udało mu się zadać cios nie używając do tego pięści to uznawał swą małą rebelię za sukces. Co prawda nigdy nie spodziewał iż to stanie się w ten sposób więc może właśnie dlatego czuł to uczucie pustki, chęć uczynienia większej szkody bliźniemu by zaspokoić to pragnienie.
— To za mało powiedziane, gardzę nim bo zmarnował swój potencjał — Powiedział Ichitarō gdy uśmiechał znikał z jego twarzy ustępując miejscu zirytowaniu, które to postanowił okazać choćby poprzez uderzenie pięścią w ścianę — Został wyróżniony wśród nas za swe zasługi po czym zniknął porzucając wszystkich, którzy za nim podążali. Zdobył czarny mierz i porzucił go tak jak swe ambicje — Odparł niebieskooki po czym westchnął i uspokoił się nieco. Białowłosy spojrzał na to bezbronne dziewczę i pokiwał głową przecząco — Nic mi o tym nie wiadomo, wydaje mi się iż Taishiro po prostu chciał w ten sposób zdradzić tożsamość "popleczników" Rintarou. Wężem byłem ja, Lisem na pewno jest Kitsune. Nie wiem tylko kim jest pies. Choć to już nie mój problem, mam nadzieje jedynie że ktoś zetnie jego chędożony łeb — Odparł biały wąż znów zwracając uwagę na drogę przed nimi.

Obserwował z zainteresowaniem jak to kobieta zdawała sobie sprawę z sytuacji w jakiej się znalazła, ta szybka zmiana nastawienia. Burza emocji jaką pokazała w ciągu tych paru chwil, nie mógł jej jednak za to winić. Tak jak wiele osób zdała sobie przecież sprawę iż jej pracodawca wprowadził ją w problemy, z których nie zamierzał jej nawet wyciągać. Ludzie jego skromnym zdaniem powinni popracować nad tym komu decydują się powierzyć swe losy, osoby takie jak Taishiro czy też Rintarou nie były przecież godne zaufania.
— Głupia, powinnaś wiedzieć iż demonom takim jak Taishiro i Rintarou nie można ufać. Są w końcu artystami, jesteś dla nich jedynie narzędziem do stworzenia kolejnego dzieła sztuki. Finalnie skazana na porzucenie i zebranie gniewu niezadowolonej widowni — Powiedział mężczyzna po czym uśmiechnął się i spojrzał w górę — Kto wie, może ten drań nawet na to liczył. Oczekuje iż niezadowolony widz dokona tu rzezi i zwróci na siebie uwagę korpusu, a samemu zebrał oklaski i uciekł — Uzupełnił swą wypowiedź demon po czym przeciągnął się — Mogę teraz zagrać w jego grę lub zrobić mu na złość, powiedz mi dlaczego miałbym zrobić to drugie i oszczędzić was wszystkich? — Zapytał Biały Wąż spoglądając z powrotem na kobietę.

Re: Miejsca normalne — Sob Kwi 06, 2024 6:19 pm

— Czy to nie lepiej dla tych, którzy za nim podążali? — spytała łagodnie. — Jeżeli porzucił swoje ambicje i zniknął, to przyzwolił na wykluczenie się z wyścigu, dając innym możliwość prześcignięcia się. Proszę mi wybaczyć, nie znam Pana Rintarou, a jednak wydaje mi się, że wyświadczył wszystkim przysługę? Lepiej być nad kimś, niż pod kimś, prawda? A i wszyscy nauczyli się, że nie warto pokładać w nim nadziei, ani go wyróżniać. — Skoro już była na takiej pozycji, na jakiej była, zdecydowała się spróbować wejść na ambicję demona, ażeby spróbował wykorzystać słabość bohatera przedstawienia. Wiedziała, że ich gatunek rzadko się grupuje, więc musiała podjąć próbę pogorszenia ich relacji jeszcze bardziej, skoro wspomniany mężczyzna posiadał swoich "wyznawców". — Czy to wiąże się z niebezpieczeństwem? — dodała zatroskanym tonem, odnośnie zdradzonej tożsamości osób stojących za Rintarou.

Zatrzęsła się nieznacznie, kontynuując granie przerażonej mieszkanki Osaki.
— N-nie wiedziałam, dotychczas Pan był dla nas bardzo wyrozumiały... — wydukała w podłogę. — Próbujemy tylko przeżyć, proszę nam wybaczyć, nie znaliśmy historii stojącej za tym przedstawieniem, ani nie wiedzieliśmy, że te postacie są wzorowane na żywych lu... — urwała. Nie byli ludźmi i z tego, co wiedziała, to raczej nie lubili być do nich porównywani — ...jednostkach. Nie chcieliśmy nikogo obrazić!
Nerwowo przełknęła ślinę, wciąż wpatrując się w podłogę. Prawdą było, że na kolejne pytanie nie posiadała żadnego przekonującego argumentu, dla którego demon mógłby zostawić w spokoju tych ludzi. Przeklęła w duchu, że nie miała ze sobą katany - wbrew temu, co o niej często myślano, to oddawanie się demonom wcale nie było tym, do czego dążyła w pierwszej kolejności. Używała tego, aby ich zmylić, uśpić czujność, zdobyć zaufanie i ostatecznie wyciągnąć przydatne informacje, jednak nie rozbierała się przed każdym jednym przedstawicielem tego gatunku dla przyjemności samej w sobie.
Podniosła się do siadu na piętach, lecz udając przestraszonego cywila nie uniosła wzroku na twarz rozmówcy.
— Mogę też zaoferować swoje towarzystwo na resztę pańskiego pobytu w teatrze... — dodała niby nieśmiało. — Pan — jak już teraz wiedziała, Taishiro — zazwyczaj chwali sobie moją obecność. — Powoli podniosła się z klęczek, niby przypadkiem pociągając o materiał swojej szaty, przez co ta przesunęła się po jej ramieniu o kilka centymetrów.
Nigdy na oczy nie widziała wspomnianego mężczyzny, lecz miała nadzieję, że nie manifestował otwarcie niechęci do kobiet. Wiedziała także, że w tym momencie ryzykowała, bo, być może, demon zdecyduje się ją zabić tylko po to, aby potencjalnie skrzywdzić Piekielnego Artystę pozbawieniem go towarzyszki. Z drugiej strony, być może wspomniany Wąż będzie skuszony możliwością "wejścia" na jego teren. A może albo nie skorzysta z oferty, albo spędzą czas pozostały do świtu nad shogi lub herbatą. Satysfakcjonować ją miało wszystko, co pozwoli ocalić nieświadomych cywili i, najlepiej, samą siebie. Miała przy sobie tylko i wyłącznie protezę z nichirinowymi pazurami, więc możliwości walki miała ograniczone.
Dlatego też wstała, chociaż nie uniosła twarzy na mężczyznę; wstała, by móc widzieć więcej jego sylwetki i ewentualnie spróbować uniknąć ataku. Była prawie, że bezbronna, ale to nie znaczyło, że miała poddać się bez walki. Tym bardziej, że jeżeli zdobędzie jego mięso wystarczająco szybko, powinna dać radę przeżyć.

Re: Miejsca normalne — Nie Cze 02, 2024 9:52 pm

PRZERWA!

W związku z wydłużającą się nieobecnością jednego z graczy i brakiem odpisów, wątek zostaje zakończony, a lokacja oddana do użytku reszty użytkowników.

Sesja wciąż może być kontynuowana w dziale z retrospekcjami, który znaleźć można tutaj.