Sztuka w tym miejscu odbierana jest... normalnie. Jedynym jej plusem jest bliskość bufetu i brak konieczności wołania ludzkich sług. Jeśli interesuje cię czysty przekaz bez żadnych "demonich dziwactw" jest to miejsce dla ciebie.

O sztuce dowiedział się przypadkiem gdy to umykał swoim podopiecznym, gromadzie dzieci z Sho na czele które to zebrał by nadać ich życiu jakikolwiek sens. W teorii oznajmił im iż to trening z szukania celu, w praktyce jednak chciał na jakiś czas uciec przed nimi by nacieszyć się "ciszą". Musiał przyznać iż organizacja tego była całkiem niezła, choć osobiście żadne "specjalne" loże go nie zainteresowały. Częściowo było to na pewno spowodowane tym iż spodziewał się, że Sho korzystając z tego iż jestem demonem mógłby chcieć zajrzeć i tutaj. Znając jednak jego ciągotę do kolorowych rzeczy zakładał, że zacznie od tych wszystkich wyszczególnionych lóż, gdzie to utknie do końca spektaklu. Dlatego to zwykłe siedzenia dla hołoty były jego wyborem, założył nieco odważnie patrząc na swoje cechy iż tu najłatwiej będzie wtopić mu się w tłum. Czy słusznie czy nie? To oceni czas.
Rozglądając się za odpowiednim miejscem dla siebie, dostrzegł kogoś z kim prędzej czy później musiał się spotkać. Przeznaczenie zdecydowało zaś iż będzie miało miejsce dziś, ujrzał siedzącą samotnie demonicę o czarnych włosach przyozdobionych białymi piórami. Rozpoznał te personę z opisów jakie to otrzymał od pozostałych członków klanu, mówili mu o innym demonie chcącym objąć rolę przewodnika ich rodu ku lepszej przyszłości. Wspominali o Suiren, krwawym żurawiu. W związku z tym ich spotkanie było nieuniknione, sam wszak walczył o to by doprowadzić do odrodzenia upadłego klanu. Stąd ich spotkanie w tej kwestii było nieuniknione, wolał by odbyło się ono na jego warunkach ale skoro los zdecydował inaczej to należało go posłuchać. W najgorszym razie znów skończy w dziurze, w najlepszym dogadają się co do przyszłości. Był w końcu niemal pewien, że mieli inne wizje co do jej wyglądu.
Zbliżył się więc do miejsca zajmowanego przez swą "krewną" i rozejrzał się jeszcze po okolicy by upewnić się, żaden z jego podopiecznych nie trafił tutaj jakimś niefortunnym zrządzeniem losu. Ich obecność tutaj nie była teraz wskazana, mogliby przeszkodzić może w najważniejszej rozmowie jaką miał to odbyć w ostatnim czasie. Ichiro usiadł obok demonicy i spojrzał na scene, celowo nie nawiązując jeszcze kontaktu wzrokowego z kobietą.
— Widzę, że zajęłaś kilka siedzeń dla rodziny Suiren. To bardzo miłe z twojej strony — Zaczął Ichiro po czym kątem oka spojrzał na ciemnowłosą badając jej reakcje, nie wiedział czemu ale trochę żałował iż tego dnia zabrał ze sobą jedynie jeden kunai. Nie przyszedł tu wszak walczyć więc nie potrzebował swojego całego rynsztunku — Cieszę się mogąc Cię w końcu spotkać osobiście

Miał już odpowiedzieć kobiecie gdy to kurtyna podniosła się zwiastując rozpoczęcie sztuki. Pierwotnie przyszedł tu właśnie na nią więc i na tym teraz się skupił. Wydarzenia w Edo były mu zupełnie obce, zupełnie jak wiele innych wydarzeń. W końcu sporo czasu spędził w dziurze, a potem skupił się na sobie i swoich problemach. Dlatego każda okazja by nadrobić zaległości z demonicznego świata była dla niego błogosławieństwem.
Ciężko było nie zauważyć iż do tej pory sztuka przedstawiała korpus w złym świetle, ale ciężko były oczekiwać czegoś innego patrząc na to dla kogo ją przeznaczono. Demony nie zgodziłby się na jej powstanie gdyby nie kpiła z ich odwiecznych wrogów. To jednakże oznaczało dla niego iż musiał oddzielić dodatki autora od prawdy, jak na razie byłby w stanie uwierzyć iż ktoś z korpusu w ten sposób się zachował. Wybrać dziewkę zamiast obowiązków, wstyd powinno mu być to przyznać ale możliwe, że gdyby i on był w takiej sytuacji to uczyniłby podobnie. O ile tą kobietą była Tamashii, mimo tego iż wielokrotnie się na niej zawiódł to nie mógł o niej zapomnieć. Choć przecież powinien ze względu na swe zobowiązania wobec klanu. Rozejrzał się po widowni zastanawiając się czy być może tutaj była, po chwili jednak przestał. Nic by to nie przyniosło, nawet jeśli tu była to pewnie obserwowała z daleka.
—Ichiro, tak mnie zwą — Przedstawił się w ramach grzeczności zwracając swoje spojrzenie na kobietę po czym znów zaczął przyglądać się scenie —Powiedz mi, co byś zrobiła na miejscu tego zabójcy? — Zapytał Ichiro gdy to na jego twarzy zagościł lekki uśmiech — Skorzystałabyś z chwili na relaks czy też być może skupiłabyś się na czymś bardziej "pożytecznym"?

Czyżby wyczuł w głosie swej rozmówczyni irytację? Mimo iż bardzo chciał to ukryć to odczuł pewne zadowolenie z tego, co też objawiło się lekkim uśmiechem na jego twarzy. Odkąd tylko pamiętał to uwielbiał grać na nerwach innych, zazwyczaj ludzkich lub demonów o podobnym do niego statusie. Czasem jednak padało na tych silniejszych co źle przeważnie się kończyło. Nic jednak na to nie mógł poradzić, taka była jego natura. Tylko głupcy zaś próbują walczyć z swoimi instynktami, po to je posiadali by ich słuchać. Nauczył się tego gdy to raz sam zignorował instynkty i mimo strachu sprzeciwił się komuś znacznie potężniejszemu, konsekwencję tego "buntu" odczuwał po dziś dzień. Często zastanawiał się jakby potoczyły się jego losy gdyby tamtego dnia nie uwięziono go w tej cholernej dziurze na nic nie znaczącej wysepce.
Oderwał wzrok od "sztuki" będącej w zasadzie parodią tego co rzeczywiście miało miejsce w Edo, bo przecież nie spodziewał się iż ktokolwiek z ich gatunku mógłby tak się zachować. Nie jeśli mieli przynajmniej Kizukich na karku, w końcu ktoś atak na taką skalę nadzorować musiał. Więc jeśli sam stwórca się tym nie zajął to z całą pewnością był tam przynajmniej jeden z jego "Czempionów". Oznaczało to jednak iż niewiele dowie o ataku na Edo, mógł jedynie wywnioskować iż to co tam się wydarzyło było porażką z powodu bohaterów tej sztuki i ich nie adekwatnym do sytuacji zachowaniu.
— Pycha kroczy przed upadkiem, widziałem już kilka osób które czuły się zbyt pewnie. Dziś już nikt o nich nie pamięta, ich imiona pochłonął czas — Odparł Ichiro czując iż mówiąc to mógł właściwie spojrzeć we własne odbicie, bo i jego zbytnia pewność siebie zgubiła. O tym jednak nikt obecnie nie musiał wiedzieć — Jednakże odpowiadając na twe pytanie, to parodia tego co tam się działo. Zemsta na kimś, choć nie wiem jeszcze dlaczego? — Odparł shinobi po czym rozejrzał się po lożach by upewnić się raz jeszcze, że jego podopieczni nagle tu nie wparują — Szkoda, chciałem poznać prawdę na temat tamtej nocy. Z pewnych przyczyn nie mogłem uczestniczyć w tych wydarzeniach i przez to myślę, że sporo mnie ominęło. Byłaś tej nocy w Edo? — Zapytał zainteresowany faktami niż bajkami. Wiedza to potęga, o ile miało się dobre informację i umiało się z nich skorzystać.
Sztuka zmierzała powoli do najważniejszego dla niego momentu, walki na ulicach miasta. Mimo iż zrozumiał to czym była już ta sztuka, to dalej łudził się iż wyciągnie z tego cokolwiek co przyda mu się w przyszłości. Na przykład iż wśród aktorów dostrzeże swego wroga, którego to zetnie miecz należący do zabójcy. To chyba byłby pierwszy raz gdzie to rzeczywiście kibicowałby komuś z korpusu.

Miała rację, nie jego rolą było decydować czyje imiona przejdą do historii bo na razie nie zapisał w kronikach nawet swojego. W zasadzie to nawet pewnie pozwolił na to by jego imię zostało wymazane, w końcu jakby na to nie patrzeć był jedynie kimś kto nie znaczył nic już parę dekad temu. Dał się pogrzebać żywcem i dziś był jedynie cieniem dawnego siebie. Cieniem, który dopiero niedawno odważył się by znów zacząć działać otwarcie. W końcu na wolności był już kilka lat, a mimo to nie odbudował jeszcze swojego starego jestestwa.
Mimo początkowego braku zainteresowania sztuką przez jej charakter, teraz wydawał się być całkowicie nią pochłonięty. Kto by pomyślał iż kiedyś tak skupi się na walce, w końcu do tej pory starał unikać się bezpośrednich starć. Wolał operować z cienia, pociągać za sznurki jakie roztoczył nad swoimi pacynkami. Wyznawał zasady iż sztylet wbity w plecy mógł uczynić więcej niż prawdziwe ostrze, wszystko to jednak wzięło się z jego strachu przed Jigoku. Pamiętał jak ten karał każdą próbę otwartego buntu, dlatego nauczył się działać w ukryciu. To że potem okazało się być to jego dziedzictwem było jedynie dla niego ukojeniem, wymówką dzięki której zaprzeczał swemu tchórzostwu. Teraz jednak gdy obserwował Kyoyę Rina to kibicował mu, wręcz marzył o tym by spotkać go osobiście, w nim bowiem widział rozwiązanie swoich problemów. Gdyby tylko mógł skierować go przeciw Jigoku, mógłby wyzwolić się z spod łańcuchów strachu jakie to zostały na niego nałożone.
— Kyoya Rin, szkoda że nie żyłeś pięćdziesiąt lat temu — Powiedział cicho Ichiro nawet nie orientując się iż wyrwało się to z jego ust — Przydałbyś mi się — Dokończył Fūma swą myśl przyglądając się zabójcy z podziwem. Jego umysł niemal sam przeobrażał demony na scenie by wyglądały jak jego pierwszy właściciel, za czasów gdy był niczym więcej jak psem, niewolnikiem.
Głos Suiren przywołał go do porządku i Ichiro posłał w jej stronę delikatny uśmiech.
— Owszem dotyczy ona mojej rodziny, której to miałaś okazję być przez jakiś czas częścią — Rzekł ciszej Ichiro po czym dyskretnie rozejrzał się wokół by sprawdzić czy ktoś ich czasem nie podsłuchuje — Dotarły do mnie głosy, że chciałaś wrócić do klanu. Zaraz jednak po nich dotarły do mnie wieści, że chcesz go zniszczyć od środka — Odparł Ichiro spoglądając na kobietę i mierząc ją bacznie wzrokiem by następnie uśmiechnąć się do niej szeroko, mimo iż wcale to nie pasowało do obecnej sytuacji —Jednakże wiem o tym iż mogą kłamać by pozbyć się jednego z nas, dlatego chce przekonać się na własne oczy z kim mam do czynienia  — Rzekł cicho niższy z demonów po czym wskazał na scenę tak jakby pokazywał coś swojej starszej siostrze.

Przez chwilę nie wiedział co ma jej odpowiedzieć,  faktem było że wzbudziła swą osobą zainteresowanie niektórych z członków klanu. Zwłaszcza tych, którzy mieli inną wizję przyszłości niż On sam. Ichiro chciał zemsty, odrodzenia. Inni chcieli zwyczajnie przetrwać, nawet wyzbywając się nazwiska. Nie miał im tego za złe, bo przetrwanie było podstawowym instynktem. Jednak jego krew wrzała gdy musiał wysłuchiwać ich wymówek dlaczego wolą pozostać w ukryciu, w cholernej bezczynności. Irytowało go bo był czas kiedy miał klan niemal w garści, było to jednak kilkanaście lat temu nim został pogrzebany żywcem. Dziś jego poplecznicy nie żyli albo byli zbyt starzy by za nim podążać. Musiał zacząć wszystko od początku.
— Zwróciłaś na siebie uwagę paru starców, paru ambitnych młodzieńców i moją — Rzekł spokojnie Ichiro odwracając wzrok na deski teatru by zaraz po tym westchnąć po usłyszeniu kolejnej kwestii, prawdą było iż był zdenerwowany. Od prawie roku szkolił przecież bandę dzieciaków by przemienić ich w narzędzia swojej zemsty. Uczynić z nich broń klanu Fuuma, sądził iż będzie to łatwe ale okazało się zupełnie inaczej. Jego uczniowie wymagali dużej dozy opieki, a nie ufał nikomu na tyle by zostawić ich samych sobie. Zwłaszcza, że nie wszystkie dzieciaki były mu całkowicie lojalne — Reprezentuje siebie i mych popleczników i nie jestem zdenerwowany. Po prostu nie chcę by moi podopieczni się tu zjawili, to nie miejsce dla nich — Odparł białowłosy po czym prychnął ze śmiechu — Wybacz jeśli uraziłem Cię tym Suiren, ale wciąż nadrabiam zaległości. Zniknąłem na kilkanaście lat i sporo się przez ten czas pozmieniało. Dlatego z chęcią skorzystam z okazji i zaczerpnę wiedzy u źródła jeśli to nie problem — Rzucił w ramach odpowiedzi wpatrując się w Suiren z ciekawością, niepodpartą tym razem żadnymi ukrytymi przesłankami.

Pytanie zadane przez Suiren było dla niego niezwykle kłopotliwe, bo prawdą było to że wiele miał oczekiwań wobec niej. Była w końcu demonem i jeśli okazałaby się lojalna swej rodzinie to miałby kolejną broń w arsenale. Tego zaś teraz potrzebował, w końcu był z tej części klanu która chciała zemsty. Nie sprawiedliwości bo to nie istniało, chciał zranić szogunat tak jak Tokugawa Ieyasu zrobił to z jego klanem pół wieku temu.
— Chce wiedzieć, czego naprawdę chcesz od klanu Suiren. W końcu jesteś tak jak ja demonem, niewiele łączy nas już z przeszłością. Masz wybór by odciąć się od tego wszystkiego i wieść taki żywot jaki tylko chcesz — Zaczął Ichiro poważniejąc i wpatrując się prosto w oczy Suiren — Mimo tego zdecydowałaś odszukać nas, co tak jak wspominałem wywołało to niemałe poruszenie. Stąd me pytanie. Dlaczego? — Spytał szeptem będąc tym szczerze zainteresowany. Choć w jego głowie wybrzmiewało jeszcze jedno pytanie. Co to oznacza dla mnie?. To jednak mogło jeszcze poczekać.

Nie pozostało mu nic innego jak skinąć głową, dostał to co chciał. Potwierdzenie iż Suiren nie stanowi zagrożenia dla ukrywającego się klanu "zdrajców". Zapewne i tak inni będą jeszcze ją przez jakiś czas obserwować ale to oszczędzi mu już tej roboty. Będzie mógł skupić się na swych planach, których kto wie być może demonica będzie częścią.
— Przekaże to reszcie ale spodziewaj się iż tak nie uwierzą w to od razu —  Odparł kobiecie by przekazać jej iż tak klan dalej będzie jej się przyglądać dopóty wszyscy nie upewnią się czy można jej ufać. To zaś mogło trochę potrwać, patrząc na reputację ich gatunku. Przecież demony były krwiożerczymi bestiami o skrzywionych umysłach skupionych na zwodzeniu i zabijaniu ludzkości. Przynajmniej w to wierzyli ludzie, którzy ulegali takim emocjom jak strach. Ci mądrzejsi wiedzieli jaka była prawda, układanie się z demonami było bardzo korzystne. Nawet jeśli ceną była służbą tym potworom.
— Jeszcze nie, choć stoimy na krawędzi rozłamu. Choć kto wie, być może właśnie w tej chwili gdy rozmawiamy to się zmienia — Rzekł w ramach odpowiedzi Ichiro spoglądając na kobietę, ucieszyło go jej zainteresowanie tym tematem bo być może uda mu się to wykorzystać na własną korzyść. Na korzyść klanu, który był dla niego wszystkim. W końcu podczas swego długiego żywota miał tylko dwie tożsamości. Niewolnik, traktowany gorzej niż kundel przez swojego pana oraz swą obecną formę. Dumny członek klanu Fuuma kultywujący drogę shinobi.
— Niestety, obecnie klan nie ma przywódcy. Co za tym zaś idzie, co ambitniejsi jego członkowie próbują przejąć tą rolę. Na razie słowem lecz jestem pewien, że wkrótce się to zmieni — Powiedział białowłosy będąc przekonanym co do tego iż bez rozlewu krwi się nie obejdzie. W końcu skoro on szkolił swoich wojowników, to dlaczego jego rywale nie mieliby się zbroić. Kwestią czasu będzie nim zaczną się sojusze, szantaże, próby zabójstw a w końcu i dojdzie do "otwartej" walki. Na tym etapie zastanawiał się poważnie czy by nie uderzyć jako pierwszy, to co go powstrzymało to iż zszarga to jego reputację i narazi na niebezpieczeństwo. Przejęcie władzy siłą, skończy się rebelią. Nie tego zaś chciał dla swej rodziny, dlatego raz jeszcze spojrzał na Suiren próbując odgadnąć co chodzi jej po głowie.
Zwycięstwo należy do odważnych i do tych nieprzewidywalnych. To kiedyś powiedział mu jego mistrz i teraz tą wiedzę wykorzysta w praktyce, robiąc coś co w oczach wszystkich wyda się pewnie szalone.
— Chce byś poparła moją wizję i pomogła mi przywrócić jedność — Zaczął ostrożnie Ichiro spoglądając na scenę i ważąc dokładnie swoje następne słowa. To co planował być może przerastało nawet jego — Jednakże, dobrze mi w cieniu. Dlatego chciałbym byś to Ty poprowadziła nasz klan, moja grupa weprze Cię w tym — Wyjawił w końcu wpatrując się w oczy Suiren by zobaczyć co w nich dostrzeże, niedowierzanie? Oburzenie? Ciekawość? Czy też może wszystko na raz? Prawdą było wszak to iż chciał by to ona poprowadziła ich rodzinę bo sam nie mógłby tego zrobić, był już na to za stary. Zbyt wiele stracił by można było mu to powierzyć.

— Ten dom, nawet będąc w ruinie zawsze znajdzie sposób by przypomnieć o sobie — Odparł Ichiro uśmiechając się delikatnie do Suiren — Dobrze, że zdajesz sobie z tego sprawę. Jestem pewien bowiem iż niektórzy na przestrzeni ostatnich lat zapomnieli o swoich zobowiązaniach, na ich nieszczęście jednak niedługo nadejdzie czas rozliczenia — Uzupełnił swą wypowiedź Ichiro szczerze ciesząc się iż nie będzie musiał uświadamiać tego kobiecie. Fuuma odnaleźli spokój w cieniu jednak dusze poległych wzywały ich do wzięcia krwawego odwetu na swych oprawcach. Białowłosy zaś miał zamiar stać się narzędziem ich zemsty. Kto bowiem inny mógł przemawiać za umarłych jeśli nie demon, który żył wśród nich te pół wieku temu. Byli jego krwią, tak jak On był ich. Przynajmniej w to wierzył i nie dopuszczał do siebie innej wersji historii. Wierzył iż jego przemiana za sprawą Jigoku, nie była przypadkiem a częścią czegoś większego. Czasem myślał nawet czy jego pobyt u Jigoku nie był częścią czystki. Czy nie sprzedano go demonowi w zamian za pomoc. Było to jednak coś co sobie wmawiał by móc dalej hodować w sobie nienawiść do tego jednego demona, który był jego koszmarem od ponad pięciu dekad. Nienawiść dawała siłę, tego nauczył się przez te lata i to samo chciał wpoić reszcie klanu. Nawet jeśli będzie to jedyna rzecz jaką osiągnie, jeśli poświęci za to swe demoniczne życie to Fuuma skosztują słodkiego smaku zemsty. Sprawiedliwości stanie się zadość, a martwi w końcu będą mogli udać się na należny im spoczynek.

Nie umknęła mu nagła zmiana zachowania ze strony Suiren, stała się jakby bardziej śmiała w swych działaniach. Nie ograniczała się wyłącznie do słów ale i zdecydowała się złapać go za twarz. Wzbudziło to w nim ciekawość, dlatego wciąż uśmiechnięty jedynie obserwował twarz Krwawego Żurawia. Jeśli chciała wzbudzić w nim niepokój to musiał ją rozczarować, bo wręcz przeciwnie rozluźnił swe ciało. Nie musiał być bowiem jasnowidzem by wiedzieć o istniejącej między nimi przepaści. Przerabiał to już wielokrotnie, choć za każdym razem obiecywał sobie iż to ostatni raz to finalnie zawsze ktoś silniejszy trzymał go swych szponach. Teraz było podobnie, choć nie czuł strachu jak w przypadku Jigoku. Będąc w tej sytuacji widział siebie podczas ostatniego spotkania z Tamashii, była od niego silniejsza i oznajmiła mu to na każdy możliwy sposób. Jednak nie skrzywdziła go i ocaliła, czyżby Suiren była podobna? Czy też być może zwiodła go i stanie się drugim koszmarem jaki będzie go nawiedzać. To pewnie powinien odczytać z jej spojrzenia, lecz przecież wyraz twarzy mówił co innego. Wysłuchał uważnie jej monologu i widział teraz jak bardzo się pomylił, nie trafił na marionetkę którą mógł kontrolować a na innego gracza. Czekała więc ich próba charakteru, choć ten jego wydawał się być bardziej chrupki. W końcu uczono go iż shinobi są bronią w rękach przywódcy, sam zaś często miewał wątpliwości związane z objęciem tej funkcji bo przecież już raz zawiódł. Suiren natomiast wydawała się zaś emanować tą pewnością siebie którą to lider ich klanu potrzebował.
— Moją przychylność zyskałaś Suiren-Sama, ale czy uda Ci się zdobyć poparcie reszty? — Rzekł Ichiro lekko pochylając głowę — Nie określiłbym się jednak mianem naiwnego, jestem duchem przeszłości który przepadł na dziesiątki lat. Potrzebuje jeszcze nieco czasu by poznać tych, którzy przybyli po mnie — Wyjaśnił lisi demon zamykając na moment oczy, nie powinien pewnie się tłumaczyć ale chciał zachować twarz. Została jednak jeszcze kwestia, którą musieli załatwić. Musiał wiedzieć jakie jest więc teraz jego miejsce by móc przekonać się czy znów będzie psem czy też pozwoli mu się stać bliżej szczytu — Skoro próbę siły mamy za sobą, to co teraz Suiren? Co takiego planujesz w stosunku do klanu i do mnie? — Zapytał Ichiro poważniejąc i odwracając głowę na bok by pozornie znów skupić się na teatrze.

— Dobrze Suiren-Sama, choć nie będę ukrywał. Jestem ciekaw dokąd doprowadzisz nasz klan — Odparł Ichiro zerkając w górę z lekkim uśmiechem na twarzy mającym tak naprawdę ukryć to co kotłowało się jego środku. Czy dobrze zrobił wybierać poddańczą postawę wobec niej? Nie znał Suiren dobrze, a mimo wszystko dla własnego spokoju postanowił powierzyć jej pieczę nad klanem. O ile oczywiście uda się go zjednoczyć tych, których rozdzielił czas. Służył Fuumą od kilku dziesięcioleci i przez ten czas zrozumiał iż nie chciał chyba rządzić klanem, przynajmniej nie oficjalnie. Częściowo nie czuł się tego godny skoro jego życiorys splamiony był kilkoma porażkami. Największą skazą na jego honorze było jego zaginięcie, wtedy stracił jakiekolwiek prawa do przywództwa. Został oddzielony od klanu na tyle lat iż do dziś nie nadążał nad wszystkimi zmianami. Do tego dochodził fakt jego porażki pod kątem bycia obrońcą klanu. Nie znał dokładnych liczb ale zbyt wielu poległo pod jego nieobecność, dlatego czuł iż ich duszę domagają się by w końcu ktoś ich pomścił.
Sztuka dobiegała końca, przynajmniej na to wszystko wskazywało. Przyglądając się ostatnim sceną nie mógł powstrzymać się i posłał jedno spojrzenie w stronę Suiren. Czy być może nie zaufał jej za szybko? Mogła w końcu zdradzić go tak jak Rintarou to zrobił swemu towarzyszowi. Zdradzanie swych pobratymców wydawało się być czymś powszechnym w demonicznym świecie, doskonale o tym wiedział. W końcu i jego zdradziła bliska mu osoba. Choć wybaczył jej to już dawno to wciąż miał to w pamięci, a mimo to postanowił znów się na to narazić. Tylko dlatego, że teraz sytuacja była inna. Z Tamashii łączył go strach przed Jigoku, natomiast z Suiren łączy go klan. Wierzył iż więzi łączące klan uchronią go przed ciosem z rąk sojusznik, a co ważniejsze obronią go przed zemstą jego koszmaru.
— Pewnie dlatego, że wszyscy myśleli o mnie jako o kolejnej ofierze pogromu. Prawda jest jednak taka iż pogrzebano mnie żywcem na wiele, wiele lat — Odpowiedział Suiren po czym spojrzał na nią — Ja nie znam w pełni twej historii, Ty nie znasz mojej. Czy tak zostanie czy nie, pokaże jedynie przyszłość — Stwierdził Ichiro po czym wrócił do obserwacji zarówno Krwawego Żurawia jak i teatru próbując namierzyć aktora, który przykuł jej spojrzenie — Wydaje mi się, że powinnaś sama spytać o to tego Rintarou. Sama powiedziałaś iż wątpisz by to co tu przedstawiono było prawdą, dlatego sięgnij do źródła — Powiedział shinobi wstając i bijąc brawo wraz z resztą widowni.

— A ja to zignorowałem — Odpowiedział beztrosko Ichiro z uśmiechem na twarzy. Choć w środku wiedział, że to właśnie ignorowanie pewnych spraw i sygnałów doprowadziło go do uwięzienia pod kamieniami. Jego przywiązanie do niektórych jednostek sprawiało niestety, że był podatny na wpływ innych. Fakt, że potrafił to usprawiedliwić tym iż jest Shinobi, narzędziem w rękach przywódcy klanu sprawiał zaś że nie widział w tym problemu. Nawet jeśli bardziej zyskałby jako indywidualna jednostka, jak każdy demon to chyba nie chciał tak działać. Nie chciał być kimś kto podążą śladami potwora, który doprowadził do jego przemiany. Może właśnie dlatego tak bardzo chciał być sługą, jego zdaniem nowy demon pozbawiony był tożsamości. Dlatego tak ważne było jej znalezienie, mu przypadło zostanie shinobi, wojownikiem działającym z cienia. Bezimienne ostrze, które sięgało swego celu w imię swego pana. Potrzebował mieć jedynie lidera by być kompletnym.
Sztuka jednak w końcu dobiegła końca, a tym samym ich spotkanie. Chcąc czy nie, dostał to co chciał. Nie znalazł tu swej rywalki, a kogoś kto chciał osiągnąć pozycję lidera. Kobietę, która twierdziła iż już zajęła tą pozycję. To coś co musiał jeszcze zweryfikować choć czuł iż był to jak wcześniej stwierdził, jedynie pokaz siły. Przedstawił się jak wszak jako reprezentant części klanu. Jeśli chciała ich prowadzić to musiała zdobyć ich lojalność, musiała pokazać że jest kimś kto się liczył. Wśród Shinobi występowały kunoichi, lecz zazwyczaj zbierały one informację by inni ninja mogli wykonać swój ruch. Klan jeszcze nie miał liderki, a przynajmniej nie było mu nic na ten temat wiadomo. Prawdę mówiąc sztuka dla niego przestała być ważna, zbytnio pochłonęła go rozmowa. Dotyczyła w końcu jego przyszłości, która mogła skończyć się w każdej chwili. Żył już ponad pół wieku i nie chciał jeszcze przejść na tamten świat.
Dlatego też skinął jedynie głową gdy usłyszał jakie plany dotyczące flecisty ma Suiren. Wydawały się jej sensowne, wszak bohater tej sztuki z całą pewnością musiał teraz zyskać "fanów" bądź nowych wrogów. Patrząc natomiast jak go przedstawiono to Ichiro nie zdziwiłby się gdyby Rintarou uciekł stąd już parę scen temu. Jej dalsze jednak słowa o prowadzeniu ludzi nieco go zmartwiły, ktoś z całą pewnością mógłby rzec iż to słowa wielkiego lidera ale nie dla nich. Te słowa skierować można by było do samurajów, którym wpajano lojalność. Nie jednak wyklętej rodzinie, która to ukrywała się od tylu lat. Nie shinobi, którzy żyli w cieniu.
— Jestem ciekaw dokąd to nas zaprowadzi Suiren-Sama, to piękne słowa ale nie wiem czy pasujące do nas — Powiedział Ichiro wstając z swojego miejsca i raz jeszcze spoglądając na scene — Nie mogę doczekać się naszego kolejnego spotkania. Kto wie? Być może wtedy cały klan będzie uważał Cię za przywódczynie — Dodał białowłosy po czym ruszył do wyjścia, musiał w końcu zebrać swoich uczniów i opuścić to miejsce nim wpadną w jakieś kłopoty.

Z/T

Parę godzin po zakończeniu sztuki, lecz jeszcze na dłuższy moment przed świtem, kiedy miała już pewność, że Retsu słodko śpi (a nawet jeśli nie, to że pilnują ją strażnicy), Tokugawa zakradła się ponownie do teatru, aby rozeznać się bardziej w genezie wydarzenia. Przygotowała i przekazała już swojemu krukowi wstępny raport składający się z jej wcześniejszych spostrzeżeń, a teraz postanowiła dowiedzieć się rzeczy, którymi potencjalnie mogła go uzupełnić.
Wejście do budynku okazało się nie być szczególnie trudne. Co ją zaskoczyło bardziej, to fakt, że duża część świec wciąż była zapalona, a po pomieszczeniu wciąż chodzili (jak zakładała) ludzie - niespiesznie sprzątająca budynek obsługa, wesoło gaworząca między innymi o sztuce, która tej samej nocy miała miejsce. Jednooka skryła się za jednym z filarów i przyjrzała im dyskretnie, poszukując czegoś, co poza fizyczną pracą wskazywałoby na to, że należeli do "załogi" teatru. Ich stroje były proste i dokładnie w takich samych barwach, co wymusiło na Tokugawie zdobycie podobnego, jeżeli nie chciała się rzucać w oczy i po prostu wtopić w tłum.
Podążyła ostrożnie za jedną z kobiet, która w którymś momencie oddzieliła się od reszty, prawdopodobnie z zamiarem posprzątania za sceną. Na tym etapie nie trudnym było już uderzenie w taki sposób, aby nie zabić, ale pozbawić przytomności. Potem wystarczyło bezwładne ciało ukryć, zamienić się strojami i wrócić do głównej sali w blasku i chwale. Szczęście uśmiechnęło się do niej ponownie, bowiem ku balkonom zaczął kierować się korowód pracowników. Pospiesznie skryła brak oka pod grzywką, a następnie podążyła za nimi, beztrosko zaczepiając pierwszą osobę przyuważoną na nierozmawianiu z nikim innym, w ten sposób wtapiając się między nich jeszcze bardziej.
A potem, cóż... trzeba było posprzątać. Ochoczo pochwyciła nieco zniszczoną już miotłę, w międzyczasie rozglądając się za jakimiś śladami demonicznej aktywności. Chociaż na pierwszy rzut oka wyglądało na to, że się nieco z tym spóźniła, to wcale nie traciła na pewności, że jeżeli dobrze poszuka, to coś w końcu znajdzie. Niewielka, brunatna kałuża, w którą wdepnęła nieco później była pierwszym tego typu sygnałem. Przesunęła po niej palcem, obwąchała, a kiedy oczekiwania metalicznej woni potwierdziły się, oblizała dłoń. Smak ludzkiej krwi był dla niej nieprzyzwoicie rozpoznawalny po tych wszystkich "szalonych" latach w klasztorze.

Sztuka skończyła się parę godzin temu, a On wciąż znajdował się na terenie teatru. Wszystko po to by znaleźć tego jednego aktora tak łudząco podobnego do Rintarou, w końcu zobowiązał się go przyprowadzić do reszty załogi by mogli go pożreć. Miało być to proste i szybkie zadanie ale chyba sam je sobie utrudnił. W końcu zamiast skorzystać z usług oferowanych przez gospodarza postanowił uprowadzić aktorzynę. Co by nie mówić zakończenie nie spodobało mu się, nie spodziewał się w końcu iż zostanie wspomniany w sztuce. Nawet jeśli była to nieznacząca wzmianka w zakończeniu to wnerwiło go to na tyle, że postanowił wyżyć się na służących artysty.
Wolał skierować swój gniew na podróbce flecisty od siedmiu boleści ale jak to mawiają na bezrybiu i rak ryba więc wyżył się na pierwszym lepszym służącym. Biedak chyba nawet nie miał pojęcia co go czeka bo próbował zaproponować wężowemu demonowi pomoc. Tylko po to niebieskooki wbił łapę w jego wnętrzności i zabrał go na tyły by w spokoju móc go skonsumować, nie śpieszyło mu się z tym bo i wykorzystał te okazję by przemyśleć raz jeszcze czy chce mu się gonić za sobowtórem Zdradzieckiej Pieśni. W końcu wielokrotnie sam sobie wmawiał iż Rintarou to zamknięty rozdział w jego życiu jednak cały czas obawiał się zemsty ze strony byłego pana. Być może właśnie dlatego zdecydował się na taki niski ruch jak wyżycie się na kimś kto wyglądał ponownie, co by nie mówić niestety w takich sytuacjach zdarzało mu się tracić kontrolę. Z tymi myślami postanowił skończyć ucztę i poszukać kogoś kto wskaże mu drogę do "Rintarou", jakby nie patrzeć dał słowo że przyniesie załodze coś na ząb. Przynajmniej tej demonicznej części.
Dlatego też wrócił na scenę gdzie to słyszał, że ktoś sprzątał. Jego prawa ręka ubrudzona była krwią podobnie jak kawałek twarzy, na tym jednak etapie nie miał ochoty by tego zmywać. Dlatego też ze znudzonym wyrazem twarzy ruszył do sprzątającej kobiety. Była służącą Taishiro więc nawet nie miał zamiaru zgrywać miłego.
— Ty, gdzie znajdę Rintarou. To znaczy aktora podającego się za niego, głównego bohatera tej sztuki i takie tam — Rzucił niebieskooki zmęczonym tonem po czym ziewnął. Chyba udzieliła mu się choroba jego towarzyszy bo i on zaczął tęsknić za statkiem i swym miejscem do leżenia. Kołysanie fal potrafiło być bardzo uspokajające, a tego potrzebował teraz.

Niby spodziewał się, że mógł otrzymać taką odpowiedź. W końcu jak widać trafił na pierwszą lepszą sprzątaczkę, niby skąd miała wiedzieć czy ktoś już na przykład nie wynajął aktora Rintarou. Nie mniej oznaczało to, że musiał znaleźć kogoś innego kto zostanie przekąską. Nie mógł przecież wrócić do swoich z pustymi rękoma, jeszcze by mu to wypominali. Dlatego też przeciągnął zakrwawioną dłonią po twarzy dopiero teraz orientując się iż była uwalona juchą nieszczęśliwego pracownika.
— Czy Wy ludzie musicie wszystko brudzić swą krwią? — Rzucił niebieskooki bardziej do siebie niż do kobiety — Oprowadź mnie po budynku, może spotkamy Rintarou po drodze. Bardzo chciałbym go spotkać i pogratulować mu udanego występu — Rzekł białowłosy skracając nieco dystans pomiędzy sobą, a ciemnowłosą — Wpierw jednak znajdź mi jakąś misę z wodą, muszę to z siebie zmyć — Dodał demon chcąc podejść do nieznajomej by lekko pchnąć ją w przód. Tylko po to by ją popędzić do działania, nie chciał spędzać tu kolejnych paru godzin. Nie dlatego, że uznawał to za stratę czasu bo tego jako demon miał sporo ale miał po prostu lepsze rzeczy do roboty.
Na przykład takie jak leżenie na swoim leżu na statku i udawanie iż ciężko pracuje obserwując teren. To była profesja dla niego, niskim kosztem własnym szukał im ofiar czy też wypatrywał zagrożeń by mogli zareagować. Nie musiał się zbytnio ruszać, a to oznaczało iż mógł oszczędzać siły na pożyteczne rzeczy jak jedzenie i rośniecie w hierarchii. Zaraz to jednak uderzyło w niego to iż w zasadzie to nie powinno mu się tak śpieszyć na okręt, jeszcze to pewien sternik napadnie go i zażąda by opowiedział mu o tym co go ominęło. Na krzyki zaś obecnie Ichitarō nie miał ochoty. Dlatego też...
— Krwią się nie przejmuj i nie próbuj się awanturować, nie mam ochoty na krzyki i zabijanie. Już się najadłem  — Ostrzegł niebieskooki zdając sobie sprawę, że powinien powiedzieć to na początku ich rozmowy. Cóż, był jednak na to zbyt leniwy więc i tak cieszył się iż wogóle podjął jakieś zapobiegawcze kroki.

Nie mógł powiedzieć iż ucieszył go brak problemów ze strony służącej bo nie był to jakiś powód do radości. Gdyby sprawiała kłopoty to pozbyłby się jej w mgnieniu oka i przeszedł dalej, czuł się całkiem pewnie ostatnimi czasu i nie miał też żadnych wątpliwości związanych z usuwaniem poddanych Taishiro. Uznałby to za zapłatę czy też rewanż za umieszczenie go w tej sztuce, w końcu każdy kto chciałby nieco się w  to zagłębić doszedłby do wniosku iż to On był wężem mającym być obiektem zainteresowania tudzież zabawką Rintarou. Zirytowało go to co nie miara, zwłaszcza iż przecież to już mieli za sobą. Nie był już niczyim sługą. Jeśli komuś służył to z własnej woli czy też jak to było w przypadku Kizukich i Stwórcy z poczucia obowiązku.

Podążył za ciemnowłosą sprzątaczką, uprzednio oglądając jeszcze zniszczenia w niektórych miejscach sali. Był pewien iż było to dzieło demonów, widocznie niektóre nie uznawały drzwi i musiały robić własne wyjścia. Ten kto to zrobił musiał być  pewny tego, że nie czekają go żadne konsekwencje. To zaś oznaczało iż musiał to być ktoś stojący wyżej w hierarchii, ciekawe czy wyszedł bo sztuka mu się znudziła czy też może go rozwścieczyła. Ta sztuka mogła przynieść Taishiro oprócz sławy wielu wrogów. Ciekawe czy zdawał sobie z tego sprawę.
— Aktora, oryginalny opuścił już na pewno to miejsce. Mam nadzieje, że wkurzony — Odparł Ichitarō gdy to na jego twarzy zagościł delikatny uśmiech, w końcu nic tak nie bawiło jak krzywda innych. Zwłaszcza gdy chodziło o krzywdę kogoś kim się gardziło. Szkoda tylko, że nie mógł mieć w tym nieco większego wkładu. Może gdyby był w innej loży to miałby opcję manipulowania czymś więcej niż muzyką.
Podążył za kobietą za kulisy gdzie to obserwował jak chwyta za wiadro i materiał, nie widział w niej zagrożenia więc pozwolił jej na to by zmyła z jego twarzy krew. Gdy tylko jednak usłyszał jej pytanie to złapał jej nadgarstek i spojrzał w jej oko.
— Pewnie tak, ale powinnaś się cieszyć iż nie padło na Ciebie — Odparł niebieskooki puszczając po chwili kobietę by po chwili westchnąć — Takie jest ryzyko służby demonom, nigdy nie wiesz kiedy przyjdzie inny by Cię pożreć. Jeśli się tego boisz to odpuść sobie służbę u Piekielnego Artysty, z pewnością narobił sobie kilku nowych wrogów — Powiedział białowłosy rozglądając się jeszcze wokół by zobaczyć czy być może nie dostrzeże swego celu.