Wiadomość o spotkaniu dotarła do łowczyni kamienia zaraz po przybyciu do Tsurugi. Ponoć przybyła ona jeszcze wcześniej, podczas tej całej procedury transportowej, jednak nie mogła ona zostać bezpośrednio przekazana do czasu jej zakończenia. Spoglądając w zachodzące Słońce, sprawdziła szczelność koperty powoli ją otwierając.  Treść tej wiadomości była bardzo nikła, jednak burakuminka doskonale zdawała sobie sprawę, czego mogło ono dotyczyć. W końcu minął obiecany rok od wydarzeń z Tokomone, kiedy przekazała zaufanemu kowalowi Ito Mototadzie to dziwne metalowe coś, co było ponoć fragmentem czegoś, z czego powstaje miecz. Szczerze, nie miała pojęcia czego mogła się spodziewać, po tych "bazgrołach" jakie wtedy zdawały się być na tym metalowym czymś. dlatego czując dziecinną wręcz ekscytacje, czym prędzej pobiegła do swojej kwatery, by przygotować się do spotkania.

Jej włosy spięte były w praktyczny kucyk, zaś jej bursztynowozłote kolczyki wisiały dumnie na uszach, gdy przemierzała ścieżkę dotychczas jej obcą. Ubrana w klasyczne swe ubranie, jakim było proste mino, jej ulubiona kasa, czarno-białe hakame, zdała sobie sprawę z powagi sytuacji. W końcu nigdy nie dostała takiego zaproszenia za czasów poprzedniego Mistrza. Może faktycznie przeceniła wagę tego spotkania i powinna ubrać się bardziej "samurajsko", czy tam elegancko. A może dotyczyła ona...

Wyłapane dźwięki spod wejścia do rezydencji Mistrza wyraźnie uspokoiły łowczynie kamienia, zdając sobie sprawę, że nie jest na szczęście jedynym gościem. Co w sumie zdawało się być bardziej niepokojące, patrząc na to, kto jeśli ją słuch nie mylił czekał przed bramą.

Biorąc głęboki wdech, przeszedła pewnie najbliższe kilkadziesiąt kroków, skinając głęboko głowę na widok jednookiej zabójczyni, jednocześnie ukazując list z zaproszeniem najbliższemu strażnikowi:

- Hashira Tsuya-sama. - podniosła głowę mówiąc - Pewnie słyszała już Hashira wielokrotnie, że dobrze widzieć cię zdrową i w lepszym stanie. Dlatego zamiast tego powiem, że... dobrze słyszeć, że wróciłaś do aktywnej służby w terenie. Jak i... słyszeć cię zdrową?

Odrzekła z lekką konsternacją i minimalnie zachwianym głosem, gdy wchodziła na nieznane językowe progi. By powoli, obracając lekko głowę, spoglądając na znajdującego się gdzieś na uboczu rudowłosego zabójcę:
-  Kanoe Kagami Yuichiro.
Odparła neutralnym tonem głosu, z lekkim zdziwieniem spowodowanym nie jego obecnością, a jego "podejrzanym" oddaleniem:
- Jak na osobę, która chce się równać na drodze jesteś dość daleko.
Nie świadoma powiedzenia kolejnego żartu powróciła ponownie wzrokiem na Tsuye mówiąc:
- Jeśli to nie jest pytanie z natury trudnych, o których może Hashira nie mieć pojęcia, chciałabym zapytać, jak się trzyma mistrzyni Yutaka?
Nie wiedziała w sumie, czy dobrze robi pytając o młodą kowalkę jej byłą sensei i czy faktycznie coś wiedziała. Jednak podczas tej misji zdawała się posiadać informację, które otrzymała ponoć od samej Tsuyi. Więc może posiadała jakąś wiedzę o psychicznym stanie Yutaki, która przez jeden błąd straciła bliskiego jej znajomego.
Mając w pamięci to tragiczne wydarzenie, skanowała swym słuchem najbliższe otoczone, w poszukiwaniu wszechobecnych podejrzanych garnków. Bardziej za sprawą wyrobionego nerwowego tiku, aniżeli nadziei na znalezienie wyrobów z Tokome akurat tu...

To był długi rok, pełen walk i przelewania krwi, zarówno po stronie Korpusu, jak i dzieci Muzana. Już dawno opuściła peryferia Osaki, sądząc, iż zawitała tam wystarczająco długo. W drodze przez Imperium osiadła na dłuższą chwilę w górach z myślą, iż pomogą jej zebrać myśli oraz odpocząć od zgiełku obowiązków. Śpiew ptaków obudził ją wcześnie, motywując, aby rozruszała ciało oraz opuściła przytulny namiot.
Po porannym treningu, nieopodal jej głowy przyfrunął posłaniec, informując o obowiązku wstawienia się na ważnym zebraniu, bez szczegółów, ani wyraźnego powodu. Miała tam być i koniec, co oznaczało dla Yony zakończenie pewnego rozdziału i powitanie nowego, wypełnionego kolejnymi wyzwaniami. Spakowała najpotrzebniejsze rzeczy, zwinęła namiot oraz po ugaszeniu ognia, zaczęła podróż do Tsurugi, gdzie od pewnego momentu transportem zajęli się wykwalifikowani do tego ludzie.
Najwyższy czas niemal nadszedł, gdy zobaczyła znajome twarze. Lekkim ruchem pomachała im dłonią, unosząc przy tym kąciki ust - Cieszę się, że widzę Cię w zdrowiu, Szanowna Tsuya-sama - skinęła z szacunkiem głową, a następnie zerknęła po Tatsu oraz Yuichiro - Dobrze widzieć was żywych po takim czasie - wszak nie pytała Tatsu, czy będzie towarzyszyła w jej wojażach, zaś o Yuichiro jedynie roznosiły się plotki o pozyskaniu odłamka miecza.
Podczas wymiany grzecznościami, nie zamierzała nikomu dogryzać, ni przejawiać dawnej złośliwości, którą okazywała lata temu rudzielcowi. Poniekąd chciała zacząć od zera, obiecując sobie w duchu poprawę zachowania oraz utrzymanie w ryzach temperamentu, nad którym dawniej traciła kontrolę - Jak wam minęła podróż? Ten nowy sposób jest paradoksalnie bardzo przyjemny - odezwała się po chwili, kierując słowa do wszystkich zgromadzonych - Tsuya-sama, nie miałam okazji tego powiedzieć wcześniej, ale myślę, iż wszystkie płomienie cieszą się filara powrotem - powiedziała szczerze, wracając na moment wspomnieniami do spotkania zabójców oddechu płomienia. Obraz tamtejszej Tsuyi, niemal przepoławiał serce na pół, zaś teraz wyglądała tak, jakby nigdy nie straciła swojego ognia.
Na wspomnienie o Yutace, odwróciła głowę w stronę Tatsu - Słyszałam, że widziano ją kilka razy na grobie naszego dawnego towarzysza. Mam nadzieję, że wszystko u niej dobrze... - posłała kobiecie słaby uśmiech, wiedząc, iż sprezentowanie kamiennego filaru na jego grobie, nie odpokutuje pomyłki, do której dopuściła.
Wtedy też pomyślała o rannych towarzyszach, którzy z nią utworzyli niewielki zespół na prawie rok - Czy filar wie, czy wszystko dobrze z piątką zabójców, którzy pomogli w czyszczeniu terenów Osaki? Nie widziałam się z nimi od czasu, gdy nasze drogi rozeszły się w różne strony, cały czas jednak myślę, czy wrócili cało do siedziby - dodała na koniec, nie tracąc cennej okazji, aby zapytać o dobrobyt tych, którzy również przelewali pot i łzy za odniesiony przez nich sukces.

Uśmiechnąłem się na słowa filara płomienia, nigdy nie powiedziałem, że chce łatwej drogi, jeżeli chce mi uciekać, niech ucieka, a ja będę ją gonił, tak długo aż mi się uda. Teraz faktycznie była sobą, podczas poprzednich odwiedzić wydawała się przygaszona i błądząca we własnej osobie. Wiedziałem, że na pewno tamte dni nie był łatwe dla niej, ale udało jej się przywrócić żar w sercu.
- To dobrze, ale prawem młodszego pokolenia jest prześcignięcie starszego. Mogłaś tak dobrze mnie nie szkolić... Może nie jutro, ale w końcu przyjdzie na to czas. - Cieszyłem się Krótka wymiana uprzejmości, od razu poczułem, jak znużenie długą podróżą minęło. Dobrze było zobaczyć ją w gotowości i po otrząśnięciu się z przeszłości. Nowe ostrze będzie niczym na nowo obrany cel i determinacja do dążenia do niego.

-Witaj Tatsu-san. - Nie spodziewałem się jej tutaj, ale nie znałem powodu naszego wezwania tutaj, dlatego nie zamierzałem się nad tym zbyt długo rozwodzić. Spotkałem ją raz i po tamtym zadaniu, więcej nie miałem nieprzyjemności jej zobaczyć. Nie wiem, czy ktokolwiek znał sposób na dogadanie się z nią, czy może tylko dla mnie popadała w paranoje.
- Zostając w czyimś cieniu, możesz nigdy z niego nie wyjść. - Lubiła czepiać się słówek albo po prostu taki już miała charakter. Po wymianie krótkich uprzejmości po prostu dalej czekałem w ciszy, aż ktoś się zjawi i pokieruje nas dalej. Nawet nie przysłuchiwałem się zbytnio temu, o co była zabójczyni kamienia, bo uznałem, że to nie moja sprawa.

- Witaj Hiryu-san. Jeżeli to ma zapewnić korpusowi bezpieczeństwo, to drobny dyskomfort niestanowi żadnego problemu. - Odpowiedziałem jej neutralnym tonem. Nie przeszkadzał mi ten nowy sposób, ale na pewno nie był on najszybszym środkiem transportu i najwygodniejszym, gdy  cały czas się nic nie widzi, ale jeżeli dzięki temu uda się nam uniknąć powtórki z rozrywki to jak najbardziej warto. Traktowałem ją tak jak wcześniej, zachowywałem potrzebną grzeczność, ale to nie zmieniało niczego między nami, żadne ocieplenie relacji a chłodna obojętność.
Gdy weszliśmy do środka, gdzie czekała na nas mistrz, ukłoniłem się grzecznie i z szacunkiem. Nie zabierałem głosu, czekałem na, to gdy zostanie nam przydzielony. W międzyczasie uważnie słuchałem tego, co miał do przekazania mistrz, nawet jeżeli nie do końca jego słowa były skierowane do nas. Słuchałem i chłonąłem informacje o wnuku mistrza, którego nie poznałem, ani również nie zobaczyłem na polu walki, on również zmagał się z tym samym problem pomimo wielkiego talentu, przekuwał wiedzę z oddechu słońca na techniki, których każdy mógłbym opanować.
- Dziękuje za dobre słowo i pozwolenie. Na pewno postaram się jak najlepiej wykorzystać zdobytą wiedzę w walce z demonami... Mam pytanie i zarazem prośbę Mistrzu Ito. Czy istnieje szansa na naprawienie albo przekucie czarnego ostrza? Zdobędę, co tylko będzie potrzebne, jeśli jest, chociaż cień szansy. - Pochyliłem głowę nisko w podziękowaniu za szansę i jednocześnie nie wyprostowałem się, gdy z moich ust wychodziła prośba o naprawienie tego ostrza. Chciałem naprawić spuściznę po Mistrzu Lemistu, jeżeli była tak możliwość, jeżeli Matotada był w stanie go naprawić. Poczekałem, aż nowy przywódca korpusu zabierze głos, później pożegnałem się najpierw z Filarem płomienia, a później z Yona i Tatsu i ruszyłem przygotować się czym prędzej do kolejne podróży.


Z/T

Łowczyni kamienia kiwnęła lekko głową, wsłuchując się uważnie w słowa Tsuyi, ignorując dziwny cieniowy "bełkot" Yuichiro:
- Też wierzę, że... zdoła przekuć swój żal w siłę. I wyciągnie z niego odpowiednią lekcję.
Sama nawet nie wiedziała, co tą lekcją mogłoby być, bo poparte emocjami działania młodej kowalki, wyraźnie wszystko utrudniły. Gdyby Yutaka nie zaczęła ją dusić, być może zdążyłaby jeszcze rozwalić garnek Megumiego, nim demon zdążył się do niego dobrać. Sama jednak popełniła największy błąd. Zaufała intuicji kowalki, zamiast swojej własnej. co mogło kosztować życie całej ekspedycji. Dlatego mogła ufać w trudnych chwilach tylko i wyłącznie sobie
Odparła dyplomatycznie dostrzegając nadciągającą Yonę. Na której widok odrzekła z drobnym chłodem w głosie mówiąc:
- Tak dobrze was wszystkich widzieć. I was również szanowni strażnicy... Mam nadzieję, że po tej zmianie czeka na was pożądna herbata.
Odparła ze spokojem wpatrując się na pilnujących strażników, którzy musieli na pewno przysługiwać się ich rozmową. Czemu miała traktować jak powietrze ludzi, tylko dlatego że pilnują wejścia w tą zimową noc? Typowe samurajskie myślenie...

Na widok mistrza, ukłoniła się na przywitanie i bez słowa przysłuchiwała się całemu raportowi. Na pierwszy rzut oka zdawała się być kompletnie zdezorientowana tym, że rozmowa zdawała się pozornie jej nie dotyczyć. Jej oczy zmrużyły się lekko, gdy usłyszała o "niezwykłej mądrości" Kyoya Rina, którego czyny zdawały się przeczyć tej całej mądrości. Czekała jednak cierpliwie, nim Mistrz skończył mówić rzecząc neutralnym głosem:
- Czyli "szlachetny" Kyoya Rin stworzył być może najsilniejszą formę oddechu ognia, skoro pochodziła ona od oddechu Słońca. Nie podzielił się on nią jednak, ani ze swoim Hashirom, ani z rodziną. Lub też w tym przypadku osobie, która była jednym i drugim. Jedynie zapisał ją na swoim ostrzu, które demony zaczęły ostatnio intensywnie zabierać poległym zabójcom.
Obróciła wzrok, w kierunku zabójcom ognia mówiąc:
- Jeśli ja mam coś życzyć to to, byście nie popełniali błędu Rina, zabierając ważną dla Korpusu i waszego oddechu wiedzę do samego grobu. Gdyż niewiele brakowało, by wiedza o tej formie przepadła. Gdyby Kazu nie miał okazji spotkać się z umierającym Mistrzem Miecza nie byłoby tu za co dziękować.
Czy może powiedziała za dużo w obecności Mistrza? Być może, jednak nie zamierzała przemilczeć faktu, że zachowanie Kyoya Riny nie było nie zwykle mądre. Nie jej oceniać powodów, dla których ta forma miała pozostać wieczną tajemnicą. Jednak wiedziała, że jeśli Korpus będzie rywalizował na najlepsze formy zamiast współpracować daleko nie zajdą.
W spokoju przysłuchiwała się dalszej rozmowie, nie mając nic w sumie więcej do dodania, oczekując w spokoju na grupowe odprowadzenie za rezydencję. Mimo, iż to był jej sukces, nie był to sukces jej oddechu. Niby odkryli jakąś zaginioną formę oddechu słońca, jednak to nic jej nie dawało. W nocy, w której stała się Cieniem, straciła najpewniej życiową okazję na jego poznanie. Sama zaś, czuła ogromną barierę przed jakąkolwiek próbą jego użycia. Nie chcąc się okazać osobą godną, która mogłaby jej użyć.
Nie oznaczało to jednak, że nie cieszyła się z tego sukcesu. Zależało jej głownie na sile Korpusu, zaś jej własna siła była kwestią drugorzędną. Może w Korpusie znajdzie się ktoś, kto kiedyś rozgrzeje dobrze ten miecz. Może nawet już ktoś jest taki, jeśli ta głupia plotka z placu treningowego była jakimś cudem prawdziwa...

zt

Nie liczyła na nagłe ocieplenie relacji z dwójką zabójców. Ot chciała, pokazać im choć iskrę zmiany, która z czasem przeobrazi się w płomień o zupełnie innych rozmiarach oraz temperaturze. Tym samym, tyle na początek jej wystarczyło, choć w duchu przyznała, iż obojętność oraz słyszalny chłód były miłą odmianą od tętniącej życiem czwórki, z którą wcześniej podróżowała. W przeciwieństwie do Tatsu, czy też Yuichiro oni byli czystym, nieokiełznanym chaosem niosącym za sobą lawinę śmiechu.
Jednak to nie było miejsce na wspominki, ani dzielenie się doświadczeniami. Zebrali się razem w jakimś większym celu, w związku z audiencją u samego mistrza. Wykorzystując chwilę przed stawieniem się w obecności głowy korpusu, zrozumiała słowa Tsuyi. Jako Filar miała wielu podopiecznych pod swoimi skrzydłami i Yona za szybko palnęła swoje pytanie. Nie powinna wymagać od kobiety, aby ta pamiętała wszystkich towarzyszy każdego walczącego zabójcy. Powinna zawczasu wymienić ich z imienia oraz rangi, aby pomóc filarowi w zrozumieniu, kogo miała na myśli. Lekko onieśmielona, zakryła na moment dłonią usta, próbując najpierw w głowie ułożyć całą sentencję. Dopiero potem powiedziała, zabierając dłoń z twarzy - Moje przeprosiny, nawiązywałam do czwórki swoich towarzyszy z ostatniego 'polowania'. Mowa tutaj o Amane, Hotaru, Atsushi Rinko oraz Koyomi Yukio, następująco NE - Medyk, zabójczyni oddechu Wiatru rangi Mizunoe, oddechu Kamienia rangi Kanoto oraz zabójca oddechu Płomienia rangi Kanoto. Mam nadzieję, że tyle informacji będzie wystarczająca i z góry dziękuję za zbadanie, czy wrócili cało z podróży.
To był chyba pierwszy raz, odkąd miała okazję zobaczyć nowego Mistrza. Na sam jego widok pochyliła nisko ciało, tak jak wymagała tego etykieta od osoby o jej randze. Gdy wyprostowała się, trzymała głowę nisko, nie ośmielając się, patrzyć prosto w oczy mężczyzny. Na czas wymiany zdań pomiędzy Hashirą a nim, zachowała naturalnie ciszę, przysłuchując się jedynie poruszonemu tematowi.
Oczywiście w pewnym stopniu zgodziła się z Tatsu, lekko niemal niedostrzegalnie przytakując kobiecie. Zabieranie tak ważnych informacji do grobu, a zarazem narażenie korpusu na niepamięć o tajemnej sztuce mogło doprowadzić do olbrzymiej straty. Sama jednak nie czuła się godna otrzymania czegoś tak cennego jak nowa technika płomienia. Jej serce skonsternowane wyborem Hashiry, bowiem już podjęła decyzję o drodze, jaką chciała kroczyć. Jednak niezależnie od tego, jak skonfliktowana się czuła, podziękowała uprzejmie za honor, jakim Hiryuu obdarzono - Może to zbyt wyniosłe z mojej strony, lecz jeśli według korpusu zasłużyłam na awans, chciałabym, aby go odroczono na czas nieokreślony. Wierzę, że jeszcze nie dotarłam do poziomu godnego reprezentować wyższe rangi, a także pragnę przyszłymi sukcesami pokazać, iż stać mnie na więcej. Z góry dziękuję za wysłuchanie mojej haniebnej prośby - pokłoniła się raz jeszcze, czekając na werdykt, mogąc zarazem unieść z powrotem ciało. Następnie w ciszy wsłuchała się resztę konwersacji, aż przyszedł czas, gdy wyprowadzono ich na zewnątrz. Życząc wszystkim dobrej nocy, oddaliła się z placu, szukając miejsca, gdzie w spokoju mogłaby pomedytować. Musiała przemyśleć, co chciała zrobić z nową techniką, zanim całkowicie straci zdolność do głębszego jej poznania.
[z/t]

Szczęście, a może los sprawiły że akurat był w drodze do Tsurugi gdy to znalazł go kruk należący do Yoshiro, Hashiry Wiatru. Miały być to jego pierwsze odwiedziny w Tsurugi i kto by się spodziewał, że będą one wyglądały w ten sposób. Nie mniej zmartwiło go to nieco, w końcu nie spodziewał się tak prędko otrzymać wiadomości od swoich dowódców. Zwłaszcza, że nie miał pojęcia o co mogło chodzić. Do głowy przychodziły mu dwie myśli, kolejna misja albo chodziło o wyprawę do siedliska demonów. Na samo wspomnienie o tej ekspedycji westchnął ze zmęczenia, byli tam tylko rok a czuł się jakby spędzili tam z przynajmniej dekadę. Zupełnie jakby mrok tamtego zapomnianego przez bogów miejsca na chwilę w niego wstąpił i postarzył o kilka lat. Ciągły stres, nieprzespane noce odcisnęły na nim swe piętno. Nie mógł tego pokazać towarzyszom, ani ludziom którym oddał swe serce bo czuł, że powinien być dla nich silny. To były jego obowiązki jako wojownik i ojciec, być silny dla swych bliskich. Mimo to gdy był sam w drodze do "domu" mógł pozwolić sobie na tę chwilę słabości. Zwłaszcza teraz gdy to ponownie jak rok temu w jego sercu pojawiło się ziarno wątpliwości. Wyciągnął spod ubrań dziennik należący do jednego z jego przodków, nie przyjrzał się jeszcze uważniej zawartości ze strachu przed tym co tam ujrzy. W głębi duszy chciał by należał do jednej z ofiar demona by mógł przywrócić do domu pamięć o nim, jednakże obawiał się że znajdzie tam informację o tym iż ktoś z jego klanu służył złu. Wtedy będzie musiał walczyć o odkupienie grzechów swego przodka by nie miały szans rzutować na przyszłość Tsukijuro. Z tymi myślami dotarł do przewoźnika, który to miał go zabrać do Tsurugi.

Nie wiedział zbytnio co ma myśleć o nowym sposobie podróży do siedziby zabójców. Z jednej strony rozumiał konieczność tego, w końcu raz ich siedzibę wróg już znalazł. Z drugiej strony zdradzało to iż wciąż w ich szeregach mogli być zdrajcy i choć nie chciał w to wierzyć to powinienem zacząć bardziej uważać na to co mówi i czym się dzieli z ludźmi. Nie mniej otumaniony jakimiś środkami podczas drogi dotarł dosyć szybko do celu, tam gdy tylko odzyskał zmysły to podziękował z uśmiechem przewodnikiem i skierował się w stronę Domu Mistrza gdzie to przecież go wezwano. Podczas tego krótkiego spaceru wyzbył się wszystkich wątpliwości by móc znów być zabójcą jakiego wszyscy tu znali, uśmiechniętym i wierzącym w dobro płomieniem. Im bliżej był budynku tym bardziej umacniał się w myśli iż musiało chodzić o ekspedycję, dlatego też nastawiał się już na spotkanie z Yuichiro i Tageri. Gdy dotarł do celu to przekazał strażnikom list z poleceniem przybycia do kwatery głównej korpusu po czym oczekiwał aż zjawi się reszta zaproszonych oraz oczywiście czekał też na Yoshiro by móc przekonać się dlaczego wezwano go tutaj tak szybko.

Hiroki gdy to ujrzał Kagamiego skinął do niego głową z uśmiechem, dobrze było widzieć iż Yuichiro dotarł tutaj cały i zdrowy. Nie wątpił oczywiście w umiejętności swego kompana gdyż miał okazję ujrzeć je w akcji, jednakże zawsze istniało ryzyko że pojawi się ktoś silniejszy. Świat był pełny niespodzianek i cały czas szedł do przodu, sztuką przetrwania było nadążanie za tymi zmianami i stawanie się coraz lepszym. Bo słowo perfekcja nie istniało, perfekcja była wymówką dla tych którym nie chciało się przebijać dalszych granic. Takie osoby być może coś osiągały, ale finalnie były zawsze znane z tego że je pokonano. Miał nadzieje, że taki los nie dotknie ani Yuichiro ani żadnego innego jego towarzysza.
W końcu zjawił się i Yoshiro, filar wiatru. Rengoku powitał go ukłonem po czym z lekką troską przyjrzał się mężczyźnie. Nie wyglądał na rannego więc był po prostu zmęczony co dobrze wróżyło, oznaczało to bowiem, że przywódcy korpusu prężnie pracowali by odnieść kolejne zwycięstwa. Tym samym nie miał zamiaru też zawracać im zbyt długo głowy. Wysłucha słów starszego wojownika i ruszy w dalszą drogę. Do żony lub na misję, w zależności od powodu wezwania ich tutaj.
Wszedł do budynku za Zabójcą Oddechu Wiatru uprzednio przepuszczając Kagamiego ze względu na szacunek do jego osoby i rangi. Następnie gdy weszli do pomieszczenia gdzie to na stole znajdywały się znane mu notatki przyjrzał się im i raz jeszcze przypomniał sobie te wyprawę. Ciężki był to rok ale dobrze było widzieć iż ich praca przyniosła jakieś efekty. Słowa o Tsuyi przyjął z uśmiechem, wiedział że miała się już lepiej i cieszyło go że ten stan nie zmienił się od czasu gdy to zaprosił ją na swój ślub. Większą radość w nim jednak zbudziła informacja na temat tego co znaleźli, kolejna forma oddechu słońca. Ich trud naprawdę więc opłacił się, poświęcenie ich kompanów nie poszło na marne, mieli wszak kolejną broń w ich arsenale.
Nie ugiął się pod chłodnym spojrzeniem Yoshiro choć może powinien patrząc na to z jakiego klanu była jego żona, nie mniej kochał Kyōran i wierzył w to iż nie jest jak jej siostra Kiyo. Był przekonany iż serce jego wybranki było po właściwej stronie i miał nadzieje, że z czasem i korpus pozna ją z tej strony. Błędy przodków czy też członków rodziny niestety rzutowały mocno na cały klan. Przecież dobrze o tym wiedział i dlatego bał się samemu zajrzeć w ten cholerny dziennik. Hiroki porzucił swój uśmiech i przybrał zamiast tego poważny i stanowczy wyraz twarzy.
— Yoshiro-Sama, nasza przyjaciółka pozostanie poza naszą wojną z demonami. To mogę przysiąc, jednakże jeśli okaże się inaczej i przyszłość pokażę iż byłem w błędzie. Jeśli dostrzegę, że stanęła po stronie swej siostry i wstąpił w nią mrok to będę tym który ogniem rozproszy ciemność zalęgłą się w klanie Uesugi. Potem będę zaś szukał odkupienia w śmierci — Rzekł Hiroki deklarując swą lojalność wobec korpusu, był mężem i ojcem. Jednakże najpierw był wojownikiem. Poprzysiągł iż będzie wierny swym dowódcą i jako samuraj miał zamiaru dotrzymać tej przysięgi — Wiem jednak, że tak się nie stanie — Dodał Rengoku po czym o ile nikt go już nie zatrzymał to ukłonił się — Skoro to wszystko to i na mnie pora, do następnie spotkania Yoshiro-Sama, Kagami-San — Pożegnał się Płomiennowłosy po czym sprawnym krokiem opuścił budynek i ruszył w stronę swych kwater. Miał wiele do przemyślenia ale i też przydałby mu się w końcu porządny sen.

Z/T

Ukłoniłem się, gdy pojawił się filar wiatru i poczekał, gdy to on zacznie, od wyjaśnienia co tutaj tak dokładnie robiliśmy i jaki był powód wezwania. W pierwszej chwili nawet nie pomyślałem, że coś mogło się strać Tsuy, tak jakby kompletnie nie dopuszczał do swojej głowy myśli, że ktoś mógłby ją pokonać przede mną i to zwłaszcza po tym, jak ostatnio się widzieliśmy i z jej słów padło zapewnienie, że jeszcze nie zatrzymała się na własnych schodach rozwoju i musi coś udowodnić jako najmłodszy filar.
Kolejna słowa Yoshiro bardziej przykuły moją uwagę, tak jakbym usłyszał bicie dzwonu, który wybudziłby mnie z głębokiego snu lub zadumy, kolejna technika oddechu słońca została odnaleziona w tych zapiskach, kolejny krok do poznania pierwotnego oddechu. Kolejna wskazówka, która czekała, aż zostanie odnaleziona po śmierci mistrza. Jedyne pozostałości po oddechu słońca były prawdopodobnie rozrzucone po całej Japonii, strzępki informacji, które dawno przepadły, ale przy odrobinie szczęścia dało się je odszukać.
- Autentyczność i możliwości, w jaki sposób? - Byłem ciekawy, jak korpus był w stanie potwierdzić coś takiego, jeżeli ostatni uczeń twórcy oddechu umarł, a więc kto był w stanie dokonać takiej analizy i wiarygodnej oceny. Kyoran wspomniała, że gdy to przepisywała i tłumaczyła, to zapiski nie miały zbyt wiele sensu dla niej i nie rozumiała wszystkich zwrotu, dlatego pewnie też nie mogła odpowiednio ułożyć informacji zapisanych na świstkach.

- Spokojnie Rengoku-san, nie zostaniesz z tym brzemieniem sam... Ale odkupienia nie będziesz szukał w śmierci... - Dodałem po słowach Hirokiego, nie będzie musiał tego nieść sam. Też w pewnym stopniu byłem zamieszany w sprawy Uesugi, kiedyś nawet spotkałem ją w pewnym ogrodzie, ale wtedy jeszcze nie byłem w stanie wyczuć demona tak jak teraz. Gdzie prawda przed moim wzrokiem nie może zostać ukryta, nie pozwoliłbym blondynowi na rzucanie się w mrok, bez małego kaganka światła. Zwłaszcza że po ostatnim roku już przeszliśmy przez ciemną dolinę, tylko że nie była to sprawa osobista.
Ukłoniłem się, gdy zabójca płomienia postanowił już opuścić to zgromadzenie i odprowadziłem go wzrokiem, sam zostałem jeszcze na chwilę, aby zapytać, o co filar wiatru, miałem kilka pytań, które mnie ciekawiły, a kiedy nadarzy się lepsza okazja.
- Ja chciałbym o coś jeszcze zapytać. - Zwróciłem się do mężczyzny, w głowie miałem wiele pytań, ale postanowiłem nie zalewać go nimi i skupić się na tych, które było w tym momencie najistotniejsze. - Mógłbym przejrzeć te zapiski po tym, jak je ułożyliście w odpowiedniej kolejności? - Jeżeli mi pozwolił, to podszedłem bliżej do zapisanych kartek, aby je przejrzeć i przeczytać, może i mnie coś jeszcze rzuciłoby się w oczy.
- Czy szykuje się kolejne zadanie, w którym korpus by mnie widział? - Byłem ciekawy i chciałem wiedzieć, czy za kilka dni nie pojawi się coś, co zmieni moje plany na najbliższe tygodnie. Po wszystkim podziękowałem mu za poświęcony czas i opuściłem posiadłość.