Ingerencja z MG

Posiadłość Mistrza — Nie Gru 10, 2023 6:33 pm

Posiadłość Mistrza

Re: Posiadłość Mistrza — Nie Gru 10, 2023 8:04 pm

Ingerencja z MG

Miecz Słońca i Płomieni

Kruki z informacją rozesłane zostały długo przed świtem. Szybkie, ciche ptaki szybowały wysoko po niebie, z dala od czujnych spojrzeń. Ich misja miała pozostać tajemnicą dla wszystkich poza adresatami, którzy niezależnie od miejsca swojego przebywania otrzymali rozkaz, by stawić się przed rezydencją Mistrza Korpusu w niedalekim terminie. Sama treść wiadomości była bardzo lakoniczna, a przy tym nie traktowała o celu samego zebrania. Wydawało się też, że nie chodzi o tradycyjne spotkanie wszystkich członków oddziału zabójców demonów. Wszystkie zaadresowane były imiennie.

Tatsu, Yona, Yuichiro, Tsuya.
Niedawno powołany do swojej pozycji mistrz - szanowany szeroko Mistrz Miecza miał oczekiwać was późnym wieczorem. Do samej rezydencji nie dało się wejść bez zgody pełniących wartę strażników, lecz ci obiecali, że każdy kto otrzymał list zostanie wpuszczony, gdy zbierze się już reszta wezwanych.
Nową rezydencję zajmowała w dużej mierze pracownia, w której najbardziej doświadczeni Ne pracowali nad technologiami korpusu. Poza tym to właśnie tutaj zbierali się teraz filarzy. Tsuya pojawiła się na podeście jako pierwsza i oczekiwała ona na pozostałych.

@Tatsu @Yona @Kagami Yuichiro

Podsumowanie

Termin: Tydzień na pojawienie się w temacie.
Jeżeli w tym czasie nie pojawią się wszyscy uczestnicy - uznaje się, że nie stawili się na wezwanie Mistrza.
Kolejność: obojętna
Dodatkowe informacje:

Ingerencja na 1-2 posty
Jeżeli macie jakieś pytania do Tsuyi, to akurat jest na to okazja
Prowadzenie: Suiren.

Re: Posiadłość Mistrza — Nie Gru 10, 2023 10:35 pm

Ze snu wybudził mnie posłaniec, który nie zważał na mój stan, ale z drugiej strony kruki nigdy nie przywiązywały wagi do maniery czy ludzkich potrzeb, miały zadanie, które zamierzały wykonać bez chwili zwłoki i to na tym właśnie się skupiały. Ziewnąłem przeciągle i otworzyłem przyniesiony mi list, nie było w nim zbyt wielu szczegółów, ale skoro zostałem wezwany, to wszystkiego dowiem się na miejscu. Musiałem tylko ponownie wrócić do Tsurugi, a to już nie było aż takie proste no i ciągle nie przywykłem do tych środków bezpieczeństwa i przewodników, którzy prowadzili Cię do miejsca, aby nikt nie znał dokładniej lokalizacji, chociaż z drugiej strony po tamtym ataku na Yonezawe nic dziwnego, że wolą dmuchać na zimne, na wypadek jeżeli znowu zdrajcy mieliby okazje wydać miejsce naszej bezpieczniej przystani.
Jeszcze tego samego dnia zjawiłem się w wyznaczonym miejscu prosto z trasy, stałem przed rezydencją i przez krótko chwilę zastanawiałem się, co było powodem wezwania? Czyżby szykowało się kolejne zadanie, jeszcze dobrze nie wypocząłem po ostatnim, ale co mogłem zrobić, jeżeli taka była potrzeba i wola nowego mistrza.

Pokazałem strażnikowi list z imiennym zaproszeniem i po krótkiej weryfikacji zostałem wpuszczony do środka i zaprowadzony w miejsce spotkania. Jak na razie zauważyłem tam tylko filara płomienia, dlatego postanowiłem w pierwszej kolejności podejść najpierw do niej.
- Dobry wieczór, sensei. Jak się trzymasz? - Skłoniłem się przed Tsuya z wyrazem szacunku, było to formalne przywitanie, skoro byliśmy w takim miejscu. - Wiesz może, w jakim celu zostaliśmy tu zebrani? - Uśmiechnąłem się zdawkowo, może filar płomienia wiedział więcej albo w jej liście były jakieś wyjaśnienia. Ostatnim razem widzieliśmy się jakoś rok temu, za nim wyruszyłem na te długą misję, rzadko miałem z nią czas porozmawiać, miała dużo obowiązków i pracy, a ja nie chciałem jej dokładać kolejnych problemów czy zamartwień, dlatego nie byłem zbyt wylewny we własnych frustracjach i po prostu cieszyłem się, ze spotkania odgarniając inne zmartwienia na bok.
- Jeszcze trochę mi brakuje, żeby Ci dorównać, ale jestem na dobrej drodze. - Rzuciłem, spoglądając na nią z determinacją płonącą w oczach i uśmiechem na ustach. Chciałem udowodnić swój talent i determinacje, ale już nie chodziło tylko o utarcie jej nosa, w czasie wspinaczki po szczeblach zrozumiałem, że nie chodziło o zwykłe uszczypliwości i całą tę otoczkę. Najmocniejsze ostrza są hartowane w najwyższej temperaturze i byłem za to jej wdzięczny, ale i tak chciałem, żeby w tym przypadku uczeń przerósł mistrza i to szybciej niż później. Po wymianie kilku słów zająłem sobie miejsce gdzieś na uboczu, aby nikomu nie przeszkadzać swoją osobą.

Wygląd.:

Re: Posiadłość Mistrza — Sro Gru 13, 2023 11:47 pm

Wiadomość o spotkaniu dotarła do łowczyni kamienia zaraz po przybyciu do Tsurugi. Ponoć przybyła ona jeszcze wcześniej, podczas tej całej procedury transportowej, jednak nie mogła ona zostać bezpośrednio przekazana do czasu jej zakończenia. Spoglądając w zachodzące Słońce, sprawdziła szczelność koperty powoli ją otwierając. Treść tej wiadomości była bardzo nikła, jednak burakuminka doskonale zdawała sobie sprawę, czego mogło ono dotyczyć. W końcu minął obiecany rok od wydarzeń z Tokomone, kiedy przekazała zaufanemu kowalowi Ito Mototadzie to dziwne metalowe coś, co było ponoć fragmentem czegoś, z czego powstaje miecz. Szczerze, nie miała pojęcia czego mogła się spodziewać, po tych "bazgrołach" jakie wtedy zdawały się być na tym metalowym czymś. dlatego czując dziecinną wręcz ekscytacje, czym prędzej pobiegła do swojej kwatery, by przygotować się do spotkania.

Jej włosy spięte były w praktyczny kucyk, zaś jej bursztynowozłote kolczyki wisiały dumnie na uszach, gdy przemierzała ścieżkę dotychczas jej obcą. Ubrana w klasyczne swe ubranie, jakim było proste mino, jej ulubiona kasa, czarno-białe hakame, zdała sobie sprawę z powagi sytuacji. W końcu nigdy nie dostała takiego zaproszenia za czasów poprzedniego Mistrza. Może faktycznie przeceniła wagę tego spotkania i powinna ubrać się bardziej "samurajsko", czy tam elegancko. A może dotyczyła ona...

Wyłapane dźwięki spod wejścia do rezydencji Mistrza wyraźnie uspokoiły łowczynie kamienia, zdając sobie sprawę, że nie jest na szczęście jedynym gościem. Co w sumie zdawało się być bardziej niepokojące, patrząc na to, kto jeśli ją słuch nie mylił czekał przed bramą.

Biorąc głęboki wdech, przeszedła pewnie najbliższe kilkadziesiąt kroków, skinając głęboko głowę na widok jednookiej zabójczyni, jednocześnie ukazując list z zaproszeniem najbliższemu strażnikowi:

- Hashira Tsuya-sama. - podniosła głowę mówiąc - Pewnie słyszała już Hashira wielokrotnie, że dobrze widzieć cię zdrową i w lepszym stanie. Dlatego zamiast tego powiem, że... dobrze słyszeć, że wróciłaś do aktywnej służby w terenie. Jak i... słyszeć cię zdrową?

Odrzekła z lekką konsternacją i minimalnie zachwianym głosem, gdy wchodziła na nieznane językowe progi. By powoli, obracając lekko głowę, spoglądając na znajdującego się gdzieś na uboczu rudowłosego zabójcę:
- Kanoe Kagami Yuichiro.
Odparła neutralnym tonem głosu, z lekkim zdziwieniem spowodowanym nie jego obecnością, a jego "podejrzanym" oddaleniem:
- Jak na osobę, która chce się równać na drodze jesteś dość daleko.
Nie świadoma powiedzenia kolejnego żartu powróciła ponownie wzrokiem na Tsuye mówiąc:
- Jeśli to nie jest pytanie z natury trudnych, o których może Hashira nie mieć pojęcia, chciałabym zapytać, jak się trzyma mistrzyni Yutaka?
Nie wiedziała w sumie, czy dobrze robi pytając o młodą kowalkę jej byłą sensei i czy faktycznie coś wiedziała. Jednak podczas tej misji zdawała się posiadać informację, które otrzymała ponoć od samej Tsuyi. Więc może posiadała jakąś wiedzę o psychicznym stanie Yutaki, która przez jeden błąd straciła bliskiego jej znajomego.
Mając w pamięci to tragiczne wydarzenie, skanowała swym słuchem najbliższe otoczone, w poszukiwaniu wszechobecnych podejrzanych garnków. Bardziej za sprawą wyrobionego nerwowego tiku, aniżeli nadziei na znalezienie wyrobów z Tokome akurat tu...

Re: Posiadłość Mistrza — Pon Gru 18, 2023 7:17 am

To był długi rok, pełen walk i przelewania krwi, zarówno po stronie Korpusu, jak i dzieci Muzana. Już dawno opuściła peryferia Osaki, sądząc, iż zawitała tam wystarczająco długo. W drodze przez Imperium osiadła na dłuższą chwilę w górach z myślą, iż pomogą jej zebrać myśli oraz odpocząć od zgiełku obowiązków. Śpiew ptaków obudził ją wcześnie, motywując, aby rozruszała ciało oraz opuściła przytulny namiot.
Po porannym treningu, nieopodal jej głowy przyfrunął posłaniec, informując o obowiązku wstawienia się na ważnym zebraniu, bez szczegółów, ani wyraźnego powodu. Miała tam być i koniec, co oznaczało dla Yony zakończenie pewnego rozdziału i powitanie nowego, wypełnionego kolejnymi wyzwaniami. Spakowała najpotrzebniejsze rzeczy, zwinęła namiot oraz po ugaszeniu ognia, zaczęła podróż do Tsurugi, gdzie od pewnego momentu transportem zajęli się wykwalifikowani do tego ludzie.
Najwyższy czas niemal nadszedł, gdy zobaczyła znajome twarze. Lekkim ruchem pomachała im dłonią, unosząc przy tym kąciki ust - Cieszę się, że widzę Cię w zdrowiu, Szanowna Tsuya-sama - skinęła z szacunkiem głową, a następnie zerknęła po Tatsu oraz Yuichiro - Dobrze widzieć was żywych po takim czasie - wszak nie pytała Tatsu, czy będzie towarzyszyła w jej wojażach, zaś o Yuichiro jedynie roznosiły się plotki o pozyskaniu odłamka miecza.
Podczas wymiany grzecznościami, nie zamierzała nikomu dogryzać, ni przejawiać dawnej złośliwości, którą okazywała lata temu rudzielcowi. Poniekąd chciała zacząć od zera, obiecując sobie w duchu poprawę zachowania oraz utrzymanie w ryzach temperamentu, nad którym dawniej traciła kontrolę - Jak wam minęła podróż? Ten nowy sposób jest paradoksalnie bardzo przyjemny - odezwała się po chwili, kierując słowa do wszystkich zgromadzonych - Tsuya-sama, nie miałam okazji tego powiedzieć wcześniej, ale myślę, iż wszystkie płomienie cieszą się filara powrotem - powiedziała szczerze, wracając na moment wspomnieniami do spotkania zabójców oddechu płomienia. Obraz tamtejszej Tsuyi, niemal przepoławiał serce na pół, zaś teraz wyglądała tak, jakby nigdy nie straciła swojego ognia.
Na wspomnienie o Yutace, odwróciła głowę w stronę Tatsu - Słyszałam, że widziano ją kilka razy na grobie naszego dawnego towarzysza. Mam nadzieję, że wszystko u niej dobrze... - posłała kobiecie słaby uśmiech, wiedząc, iż sprezentowanie kamiennego filaru na jego grobie, nie odpokutuje pomyłki, do której dopuściła.
Wtedy też pomyślała o rannych towarzyszach, którzy z nią utworzyli niewielki zespół na prawie rok - Czy filar wie, czy wszystko dobrze z piątką zabójców, którzy pomogli w czyszczeniu terenów Osaki? Nie widziałam się z nimi od czasu, gdy nasze drogi rozeszły się w różne strony, cały czas jednak myślę, czy wrócili cało do siedziby - dodała na koniec, nie tracąc cennej okazji, aby zapytać o dobrobyt tych, którzy również przelewali pot i łzy za odniesiony przez nich sukces.

Re: Posiadłość Mistrza — Pon Gru 18, 2023 9:07 pm

Ingerencja z MG

Miecz Słońca i Płomieni - 2

Kobieta nie wyglądała na zaniepokojoną spotkaniem. Można by rzecz, że wydawała się wręcz rozluźniona. Na ustach błądził tajemniczy uśmiech, który starała się jednocześnie ukryć, choć w chwili gdy jej myśli skupiały się na czymś innym, wykwitał ponownie na twarzy. Nawet pojawienie się zabójców nie wymusiło na niej całkowitej powagi. Oddała co prawda powitania, kiwają głową płytko, tak jak odpowiadało to jej randze, lecz na rozmowy zareagowała ochoczo. Sama miała co nieco do powiedzenia.
— Pamiętaj, że nie tylko ty idziesz cały czas w przód, kanoe Kagami. Tamten okres być może mnie spowolnił, ale jako najmłodszy filar sama czuję potrzebę ciągłego doskonalenia swoich umiejętności — przypomniała mu raźnym tonem, opierając ręce na biodrach. Po wcześniejszych dolegliwościach nie było śladu, choć w miejscu gdzie przebiła ją włócznia pozostała paskudna blizna. — Powiedziałabym, że mam teraz jeszcze więcej do udowodnienia. Nasz obecny Mistrz pracuje właśnie nad nowym nichirin, który zastąpi moje oszczerbione ostrze. — Mówiąc to zerknęła na pochwę u pasa. Dotychczas chyba nikt nie wiedział, że jej broń bliska była zepsucia, ani w jaki sposób się to wydarzyło. Sama Tsuya nie dodała nic od siebie. Pytanie Tatsu wiązało się nieco z tematem jej broni, dlatego kiwnęła powoli na wspomnienie Yutaki. — Jest twarda. Mamy wspólne korzenie i obie musiałyśmy zaznać żaru utraty kogoś ważnego, by stać się silniejszymi. Teraz jeszcze jej serce pełne jest żalu, lecz z czasem przekuje to na coś lepszego. W końcu jest kowalem. Poza tym Mistrz Ito zgodził się przyjąć ją do siebie na dalsze nauki. Przez to, że wraz z waszą wyprawą natrafiliście na ruinę dawnej pracowni znamienitego kowala mogła ruszyć dalej. Jej pamięć do detali jest niesamowita. Dlatego poprosiłam, żeby także brała udział w wytwarzaniu mojego nichirin. Pod rękojeścią będą umieszczone te same znaki, co na odlewie — wyjaśniła, a w tym czasie do drzwi podeszła para Ne, która zaprosiła całą czwórkę do środka.
Siedziba obecnego Mistrza była mniej uroczysta od poprzedniej. Dużo wyraźniej odczuwało się tu surowy charakter człowieka, który stał teraz na czele Korpusu. Był to człowiek praktyczny. Jego ścian nie zdobiły malowidła i drogie kimona, a rozsunięte co jakiś czas drzwi prowadziły do niewielkich pracowni. Oni jednak szli dalej, a następnie wspięli się na niskie schody.
— Wybacz mi — odpowiedziała jeszcze Yonie, nim weszli do środka. — Nie jestem w stanie spamiętać wszystkich, którzy walczyli wówczas u tego boku. Jeżeli jednak powiesz mi o kogo chodzi, dowiem się o ich losach. Przynajmniej w taki sposób mogę się wam odwdzięczyć za to, co zrobiliście dla mnie, dla Rina, no i dla wszystkich zabójców.
Drzwi przed nimi rozsunęły się. Na środku pomieszczenia siedział Mistrz, oddzielony od czterech poduszek niskim stolikiem, na środku którego leżało nowo wykute ostrze. Oczy Tsuyi od razu rozbłysły zadowoleniem, ale powstrzymała się od westchnienia radości tylko dlatego, że mimo wszystko stali właśnie w obecności najważniejszego z nich. Jednooka pierwsza skłoniła przed nim czoło i gestem ręki wskazała reszcie, by zrobili to samo. Po krótkim powitaniu Ito Mototada odezwał się pierwszy.
— Droga Tsuyo. Zgodnie z twoją prośbą kowale umieścili na ostrzu symbole techniki, która jak sądziliśmy umarła wraz z twoim narzeczonym. Miejmy nadzieję, że w ten sposób ta niezwykła umiejętność przetrwa. Szczególnie, że jeżeli dobrze zrozumiałem, chciałabyś przekazać ją również tym dwóm szanownym zabójcom? — zapytał cicho, choć musiał znać odpowiedź, ponieważ popatrzył tylko na Yuichiro i Yone.
Hashira kiwnęła głową.
— Zasłużyli na to. Nie sądziłam, że po tym co stało się z jego mieczem uda nam się cokolwiek ustalić. Poza tym... jest jeszcze coś, prawda? — tym razem kobieta wydawała się również nie wiedzieć co wydarzy się dalej. Jej czujne spojrzenie padło na twarz Mistrza, a on uśmiechnął się kącikami ust.
— Owszem. Jako wnuk poprzedniego Mistrza posiadał pewne predyspozycje... powiedziałbym, że gdyby nadal żył, miałby szanse osiągnąć znacznie więcej, niż nasz drogi Iemitsu, czy ja, razem wzięci. Dziadek bez wątpienia próbował nauczyć go, jak wielu innych swoich uczniów zaginionych technik oddechu słońca, lecz bez wiedzy, która zaginęła dawno temu i bez człowieka zdolnego rozgrzać swoje ostrze to temperatury słońca nie było to możliwe... Chociaż był taki młody, był również niezwykle mądry, a wiedzę jaką przekazał mu jego Mistrz postanowił przekształcić w coś łatwiejszego do opanowania... W ten sposób używając jedne z technik oddechu słońca stworzył własną technikę płomienia. A dzięki temu, że sekretny przepis na korzystanie z niej umieścił na swoim ostrzu mogliśmy odzyskać to, co okazało się utracone. — Przesunął wzrokiem na całą czwórkę, po czym niespodziewanie uchylił przed nimi głowę. — Dzięki waszej pracy, z połączenia fragmentu ułamanego miecza, oraz starego odlewu który służył do naniesienia tych symboli udało nam się odzyskać zaginioną technikę oddechu słońca. Obecna tu Hashira Płomienia, szanowna Tsuya, potwierdziła jej użyteczność, spędzając ostatnie miesiące swojej rekonwalescencji na trenowaniu jej w bezpiecznym ukryciu. Dziękuję wam za to. — Uniósł się znów do prostego siadu i wskazał dłońmi na miecz leżący przed nim. — Oto miecz, który miejmy nadzieję pozwoli Ci postawić kolejne kroki w naszej misji pokonania tego demonicznego pomiota, Muzana. A wam, drodzy zabójcy płomienia życzę powodzenia. Nie jestem co prawda jednym z was, nie byłem nigdy w stanie opanować oddechu, lecz potrafię zrozumieć, dlaczego Kyoya Rin nie podzielił się swoim odkryciem z nikim innym. Być może chciał swoją nową zdolność jeszcze dopracować... teraz jednak liczę, że to wam uda się tego dokonać.
Po tych słowach dał wam czas na jakiekolwiek odpowiedzi. Spotkanie nie miało być długie, a rozmowa z Mistrzem nie byłaby tak swobodna jak chociażby z Tsuyą, lecz zanim strażnicy odprowadzili was do wyjścia mieliście jeszcze trochę czasu na odezwanie się. Po tym jednak nastąpił czas, by zabrać uzyskaną tego wieczora wiedzę i udać się w swoje strony.

Podsumowanie

Termin: Tydzień na wyjście z tematu/ostatnie słowa do mistrza. Po tym terminie automatycznie wychodzicie.
Kolejność: obojętna
Dodatkowe informacje:

Technika Płomienia zostanie dopisana do waszych informatorów po zakończeniu ingerencji. Zostaniecie o tym powiadomieni odpowiednim wpisem.
Dodatkowo przez wszystkimi członkami korpusu zostanie odkryta jedna z technik oddechu słońca, a wieści o wyczynie waszej trójki rozeszły się po całym Tsurugi.
Prowadzenie: Suiren.

Re: Posiadłość Mistrza — Sob Gru 23, 2023 10:16 pm

Uśmiechnąłem się na słowa filara płomienia, nigdy nie powiedziałem, że chce łatwej drogi, jeżeli chce mi uciekać, niech ucieka, a ja będę ją gonił, tak długo aż mi się uda. Teraz faktycznie była sobą, podczas poprzednich odwiedzić wydawała się przygaszona i błądząca we własnej osobie. Wiedziałem, że na pewno tamte dni nie był łatwe dla niej, ale udało jej się przywrócić żar w sercu.
- To dobrze, ale prawem młodszego pokolenia jest prześcignięcie starszego. Mogłaś tak dobrze mnie nie szkolić... Może nie jutro, ale w końcu przyjdzie na to czas. - Cieszyłem się Krótka wymiana uprzejmości, od razu poczułem, jak znużenie długą podróżą minęło. Dobrze było zobaczyć ją w gotowości i po otrząśnięciu się z przeszłości. Nowe ostrze będzie niczym na nowo obrany cel i determinacja do dążenia do niego.

-Witaj Tatsu-san. - Nie spodziewałem się jej tutaj, ale nie znałem powodu naszego wezwania tutaj, dlatego nie zamierzałem się nad tym zbyt długo rozwodzić. Spotkałem ją raz i po tamtym zadaniu, więcej nie miałem nieprzyjemności jej zobaczyć. Nie wiem, czy ktokolwiek znał sposób na dogadanie się z nią, czy może tylko dla mnie popadała w paranoje.
- Zostając w czyimś cieniu, możesz nigdy z niego nie wyjść. - Lubiła czepiać się słówek albo po prostu taki już miała charakter. Po wymianie krótkich uprzejmości po prostu dalej czekałem w ciszy, aż ktoś się zjawi i pokieruje nas dalej. Nawet nie przysłuchiwałem się zbytnio temu, o co była zabójczyni kamienia, bo uznałem, że to nie moja sprawa.

- Witaj Hiryu-san. Jeżeli to ma zapewnić korpusowi bezpieczeństwo, to drobny dyskomfort niestanowi żadnego problemu. - Odpowiedziałem jej neutralnym tonem. Nie przeszkadzał mi ten nowy sposób, ale na pewno nie był on najszybszym środkiem transportu i najwygodniejszym, gdy cały czas się nic nie widzi, ale jeżeli dzięki temu uda się nam uniknąć powtórki z rozrywki to jak najbardziej warto. Traktowałem ją tak jak wcześniej, zachowywałem potrzebną grzeczność, ale to nie zmieniało niczego między nami, żadne ocieplenie relacji a chłodna obojętność.
Gdy weszliśmy do środka, gdzie czekała na nas mistrz, ukłoniłem się grzecznie i z szacunkiem. Nie zabierałem głosu, czekałem na, to gdy zostanie nam przydzielony. W międzyczasie uważnie słuchałem tego, co miał do przekazania mistrz, nawet jeżeli nie do końca jego słowa były skierowane do nas. Słuchałem i chłonąłem informacje o wnuku mistrza, którego nie poznałem, ani również nie zobaczyłem na polu walki, on również zmagał się z tym samym problem pomimo wielkiego talentu, przekuwał wiedzę z oddechu słońca na techniki, których każdy mógłbym opanować.
- Dziękuje za dobre słowo i pozwolenie. Na pewno postaram się jak najlepiej wykorzystać zdobytą wiedzę w walce z demonami... Mam pytanie i zarazem prośbę Mistrzu Ito. Czy istnieje szansa na naprawienie albo przekucie czarnego ostrza? Zdobędę, co tylko będzie potrzebne, jeśli jest, chociaż cień szansy. - Pochyliłem głowę nisko w podziękowaniu za szansę i jednocześnie nie wyprostowałem się, gdy z moich ust wychodziła prośba o naprawienie tego ostrza. Chciałem naprawić spuściznę po Mistrzu Lemistu, jeżeli była tak możliwość, jeżeli Matotada był w stanie go naprawić. Poczekałem, aż nowy przywódca korpusu zabierze głos, później pożegnałem się najpierw z Filarem płomienia, a później z Yona i Tatsu i ruszyłem przygotować się czym prędzej do kolejne podróży.

Z/T

Re: Posiadłość Mistrza — Sob Gru 23, 2023 10:50 pm

Łowczyni kamienia kiwnęła lekko głową, wsłuchując się uważnie w słowa Tsuyi, ignorując dziwny cieniowy "bełkot" Yuichiro:
- Też wierzę, że... zdoła przekuć swój żal w siłę. I wyciągnie z niego odpowiednią lekcję.
Sama nawet nie wiedziała, co tą lekcją mogłoby być, bo poparte emocjami działania młodej kowalki, wyraźnie wszystko utrudniły. Gdyby Yutaka nie zaczęła ją dusić, być może zdążyłaby jeszcze rozwalić garnek Megumiego, nim demon zdążył się do niego dobrać. Sama jednak popełniła największy błąd. Zaufała intuicji kowalki, zamiast swojej własnej. co mogło kosztować życie całej ekspedycji. Dlatego mogła ufać w trudnych chwilach tylko i wyłącznie sobie
Odparła dyplomatycznie dostrzegając nadciągającą Yonę. Na której widok odrzekła z drobnym chłodem w głosie mówiąc:
- Tak dobrze was wszystkich widzieć. I was również szanowni strażnicy... Mam nadzieję, że po tej zmianie czeka na was pożądna herbata.
Odparła ze spokojem wpatrując się na pilnujących strażników, którzy musieli na pewno przysługiwać się ich rozmową. Czemu miała traktować jak powietrze ludzi, tylko dlatego że pilnują wejścia w tą zimową noc? Typowe samurajskie myślenie...

Na widok mistrza, ukłoniła się na przywitanie i bez słowa przysłuchiwała się całemu raportowi. Na pierwszy rzut oka zdawała się być kompletnie zdezorientowana tym, że rozmowa zdawała się pozornie jej nie dotyczyć. Jej oczy zmrużyły się lekko, gdy usłyszała o "niezwykłej mądrości" Kyoya Rina, którego czyny zdawały się przeczyć tej całej mądrości. Czekała jednak cierpliwie, nim Mistrz skończył mówić rzecząc neutralnym głosem:
- Czyli "szlachetny" Kyoya Rin stworzył być może najsilniejszą formę oddechu ognia, skoro pochodziła ona od oddechu Słońca. Nie podzielił się on nią jednak, ani ze swoim Hashirom, ani z rodziną. Lub też w tym przypadku osobie, która była jednym i drugim. Jedynie zapisał ją na swoim ostrzu, które demony zaczęły ostatnio intensywnie zabierać poległym zabójcom.
Obróciła wzrok, w kierunku zabójcom ognia mówiąc:
- Jeśli ja mam coś życzyć to to, byście nie popełniali błędu Rina, zabierając ważną dla Korpusu i waszego oddechu wiedzę do samego grobu. Gdyż niewiele brakowało, by wiedza o tej formie przepadła. Gdyby Kazu nie miał okazji spotkać się z umierającym Mistrzem Miecza nie byłoby tu za co dziękować.
Czy może powiedziała za dużo w obecności Mistrza? Być może, jednak nie zamierzała przemilczeć faktu, że zachowanie Kyoya Riny nie było nie zwykle mądre. Nie jej oceniać powodów, dla których ta forma miała pozostać wieczną tajemnicą. Jednak wiedziała, że jeśli Korpus będzie rywalizował na najlepsze formy zamiast współpracować daleko nie zajdą.
W spokoju przysłuchiwała się dalszej rozmowie, nie mając nic w sumie więcej do dodania, oczekując w spokoju na grupowe odprowadzenie za rezydencję. Mimo, iż to był jej sukces, nie był to sukces jej oddechu. Niby odkryli jakąś zaginioną formę oddechu słońca, jednak to nic jej nie dawało. W nocy, w której stała się Cieniem, straciła najpewniej życiową okazję na jego poznanie. Sama zaś, czuła ogromną barierę przed jakąkolwiek próbą jego użycia. Nie chcąc się okazać osobą godną, która mogłaby jej użyć.
Nie oznaczało to jednak, że nie cieszyła się z tego sukcesu. Zależało jej głownie na sile Korpusu, zaś jej własna siła była kwestią drugorzędną. Może w Korpusie znajdzie się ktoś, kto kiedyś rozgrzeje dobrze ten miecz. Może nawet już ktoś jest taki, jeśli ta głupia plotka z placu treningowego była jakimś cudem prawdziwa...

zt

Re: Posiadłość Mistrza — Nie Gru 24, 2023 3:33 pm

Nie liczyła na nagłe ocieplenie relacji z dwójką zabójców. Ot chciała, pokazać im choć iskrę zmiany, która z czasem przeobrazi się w płomień o zupełnie innych rozmiarach oraz temperaturze. Tym samym, tyle na początek jej wystarczyło, choć w duchu przyznała, iż obojętność oraz słyszalny chłód były miłą odmianą od tętniącej życiem czwórki, z którą wcześniej podróżowała. W przeciwieństwie do Tatsu, czy też Yuichiro oni byli czystym, nieokiełznanym chaosem niosącym za sobą lawinę śmiechu.
Jednak to nie było miejsce na wspominki, ani dzielenie się doświadczeniami. Zebrali się razem w jakimś większym celu, w związku z audiencją u samego mistrza. Wykorzystując chwilę przed stawieniem się w obecności głowy korpusu, zrozumiała słowa Tsuyi. Jako Filar miała wielu podopiecznych pod swoimi skrzydłami i Yona za szybko palnęła swoje pytanie. Nie powinna wymagać od kobiety, aby ta pamiętała wszystkich towarzyszy każdego walczącego zabójcy. Powinna zawczasu wymienić ich z imienia oraz rangi, aby pomóc filarowi w zrozumieniu, kogo miała na myśli. Lekko onieśmielona, zakryła na moment dłonią usta, próbując najpierw w głowie ułożyć całą sentencję. Dopiero potem powiedziała, zabierając dłoń z twarzy - Moje przeprosiny, nawiązywałam do czwórki swoich towarzyszy z ostatniego 'polowania'. Mowa tutaj o Amane, Hotaru, Atsushi Rinko oraz Koyomi Yukio, następująco NE - Medyk, zabójczyni oddechu Wiatru rangi Mizunoe, oddechu Kamienia rangi Kanoto oraz zabójca oddechu Płomienia rangi Kanoto. Mam nadzieję, że tyle informacji będzie wystarczająca i z góry dziękuję za zbadanie, czy wrócili cało z podróży.
To był chyba pierwszy raz, odkąd miała okazję zobaczyć nowego Mistrza. Na sam jego widok pochyliła nisko ciało, tak jak wymagała tego etykieta od osoby o jej randze. Gdy wyprostowała się, trzymała głowę nisko, nie ośmielając się, patrzyć prosto w oczy mężczyzny. Na czas wymiany zdań pomiędzy Hashirą a nim, zachowała naturalnie ciszę, przysłuchując się jedynie poruszonemu tematowi.
Oczywiście w pewnym stopniu zgodziła się z Tatsu, lekko niemal niedostrzegalnie przytakując kobiecie. Zabieranie tak ważnych informacji do grobu, a zarazem narażenie korpusu na niepamięć o tajemnej sztuce mogło doprowadzić do olbrzymiej straty. Sama jednak nie czuła się godna otrzymania czegoś tak cennego jak nowa technika płomienia. Jej serce skonsternowane wyborem Hashiry, bowiem już podjęła decyzję o drodze, jaką chciała kroczyć. Jednak niezależnie od tego, jak skonfliktowana się czuła, podziękowała uprzejmie za honor, jakim Hiryuu obdarzono - Może to zbyt wyniosłe z mojej strony, lecz jeśli według korpusu zasłużyłam na awans, chciałabym, aby go odroczono na czas nieokreślony. Wierzę, że jeszcze nie dotarłam do poziomu godnego reprezentować wyższe rangi, a także pragnę przyszłymi sukcesami pokazać, iż stać mnie na więcej. Z góry dziękuję za wysłuchanie mojej haniebnej prośby - pokłoniła się raz jeszcze, czekając na werdykt, mogąc zarazem unieść z powrotem ciało. Następnie w ciszy wsłuchała się resztę konwersacji, aż przyszedł czas, gdy wyprowadzono ich na zewnątrz. Życząc wszystkim dobrej nocy, oddaliła się z placu, szukając miejsca, gdzie w spokoju mogłaby pomedytować. Musiała przemyśleć, co chciała zrobić z nową techniką, zanim całkowicie straci zdolność do głębszego jej poznania.
[z/t]

Re: Posiadłość Mistrza — Sob Sty 06, 2024 12:22 am

Ingerencja z MG

Zdobycz z Oguni

6 stycznia 1654

Pięciu Filarów, trzech najstarszych Zabójców, zaznajomiony z historią przedstawiciel Ne, Kaga oraz Ito Mototada spotkali się w Domu Mistrza celem analizy notatek, które dostarczył im samotnie Kagami Yuichiro. Pochodzący spod Edo Zabójca wziął na swoje barki misję dostarczenia zapisków, podczas, gdy jego wcześniejsi towarzysze broni - Rengoku Hiroki oraz Tageri - udali się tymczasowo we własne strony.

Znalezione w okolicach dawnego Oguni notatki spisane były oryginalnie w nieznanym nikomu języku, a co za tym szło, początkowo potraktowano je jako zwykłe dzieje historyczne porzucone pośród innych podobnych materiałów.
Dopiero, kiedy zarówno oryginał jak i tłumaczenie opuściły warsztat archeologa, trafiając ponownie w ręce Zabójców Demonów, ci mogli jednoznacznie stwierdzić, że jest wciąż w nich skryta tajemnica mogąca odmienić losy Korpusu.

Czwarty wieczór spotkań najważniejszych osób w Garnizonie nie wydawał się nawet zbliżać do bycia przełomowym. Wydobycie ukrytego przesłania okazało się większym wyzwaniem, niż z początku myślano - niezaznajomiony z sekretami Zabójców tłumacz działał po omacku, znaczenie znaków dobierając pod logikę cywila, a nie możliwości oddziału zwalczającego demony. Z każdym kolejnym dniem sytuacja stawała się przez to coraz bardziej napięta; chociaż wszyscy zgromadzeni podzielili się materiałem, ich praca od pewnego momentu stała w miejscu. Utknęli, pozbawieni nowych poszlak. Pomiędzy tymi bardziej temperamentnymi z Zabójców zaczęły się spory o zbyt głośne oddychanie czy przytupywanie nogą podczas myślenia, a nawet zwyczajnie dobry humor.
— Zróbmy sobie chwilę przerwy — zaproponował któryś już raz tego wieczora Mistrz, starając się utrzymać spokój pośród sfrustrowanego towarzystwa.
Yoshiro, Filar Wiatru, bez nadmiernej gracji odsunął się od blatu i ciężkim krokiem opuścił pomieszczenie.

Podczas, kiedy oczy wszystkich skupione były na Oddechu Słońca, myśli jednookiego mężczyzny zaprzątały także techniki Oddechu Księżyca, których listę otrzymał od jednej ze swoich podopiecznych. W wolnych chwilach - a tych ostatnio miał niewiele - przeglądał je z niemałym zainteresowaniem, ciekaw, czy którejś z nich nie dałoby rady zaadoptować również do Oddechu Wiatru.
Przeglądał je także podczas przerwy, kiedy uświadomił sobie, że część opisu, chociaż sparafrazowana, była mu już znajoma.
— Bogowie... — westchnął, wracając do Domu Mistrza.

~ * ~

Kruki posłane rankiem przez Yoshiro poszybowały wysoko, poszukując w Tsurugi Zabójców, których prawie roczny trud i przelana krew pozwoliły dokonać przełomowego dla Korpusu odkrycia.

@Kagami Yuichiro @Rengoku Hiroki

Podsumowanie

Termin: Tydzień na pojawienie się w temacie.
Jeżeli w tym czasie nie pojawią się wszyscy uczestnicy - uznaje się, że nie stawili się na wezwanie.
Kolejność: obojętna
Dodatkowe informacje:

Ingerencja na 1-2 posty
Prowadzenie: Mori

Re: Posiadłość Mistrza — Sob Sty 06, 2024 8:40 pm

Szczęście, a może los sprawiły że akurat był w drodze do Tsurugi gdy to znalazł go kruk należący do Yoshiro, Hashiry Wiatru. Miały być to jego pierwsze odwiedziny w Tsurugi i kto by się spodziewał, że będą one wyglądały w ten sposób. Nie mniej zmartwiło go to nieco, w końcu nie spodziewał się tak prędko otrzymać wiadomości od swoich dowódców. Zwłaszcza, że nie miał pojęcia o co mogło chodzić. Do głowy przychodziły mu dwie myśli, kolejna misja albo chodziło o wyprawę do siedliska demonów. Na samo wspomnienie o tej ekspedycji westchnął ze zmęczenia, byli tam tylko rok a czuł się jakby spędzili tam z przynajmniej dekadę. Zupełnie jakby mrok tamtego zapomnianego przez bogów miejsca na chwilę w niego wstąpił i postarzył o kilka lat. Ciągły stres, nieprzespane noce odcisnęły na nim swe piętno. Nie mógł tego pokazać towarzyszom, ani ludziom którym oddał swe serce bo czuł, że powinien być dla nich silny. To były jego obowiązki jako wojownik i ojciec, być silny dla swych bliskich. Mimo to gdy był sam w drodze do "domu" mógł pozwolić sobie na tę chwilę słabości. Zwłaszcza teraz gdy to ponownie jak rok temu w jego sercu pojawiło się ziarno wątpliwości. Wyciągnął spod ubrań dziennik należący do jednego z jego przodków, nie przyjrzał się jeszcze uważniej zawartości ze strachu przed tym co tam ujrzy. W głębi duszy chciał by należał do jednej z ofiar demona by mógł przywrócić do domu pamięć o nim, jednakże obawiał się że znajdzie tam informację o tym iż ktoś z jego klanu służył złu. Wtedy będzie musiał walczyć o odkupienie grzechów swego przodka by nie miały szans rzutować na przyszłość Tsukijuro. Z tymi myślami dotarł do przewoźnika, który to miał go zabrać do Tsurugi.

Nie wiedział zbytnio co ma myśleć o nowym sposobie podróży do siedziby zabójców. Z jednej strony rozumiał konieczność tego, w końcu raz ich siedzibę wróg już znalazł. Z drugiej strony zdradzało to iż wciąż w ich szeregach mogli być zdrajcy i choć nie chciał w to wierzyć to powinienem zacząć bardziej uważać na to co mówi i czym się dzieli z ludźmi. Nie mniej otumaniony jakimiś środkami podczas drogi dotarł dosyć szybko do celu, tam gdy tylko odzyskał zmysły to podziękował z uśmiechem przewodnikiem i skierował się w stronę Domu Mistrza gdzie to przecież go wezwano. Podczas tego krótkiego spaceru wyzbył się wszystkich wątpliwości by móc znów być zabójcą jakiego wszyscy tu znali, uśmiechniętym i wierzącym w dobro płomieniem. Im bliżej był budynku tym bardziej umacniał się w myśli iż musiało chodzić o ekspedycję, dlatego też nastawiał się już na spotkanie z Yuichiro i Tageri. Gdy dotarł do celu to przekazał strażnikom list z poleceniem przybycia do kwatery głównej korpusu po czym oczekiwał aż zjawi się reszta zaproszonych oraz oczywiście czekał też na Yoshiro by móc przekonać się dlaczego wezwano go tutaj tak szybko.

Re: Posiadłość Mistrza — Nie Sty 07, 2024 12:44 pm

Miałem sporo do przemyśleń po ostatnim roku, zwłaszcza że bardzo wiele się zmieniło w moim życiu. Wyszedłem naprzeciw wielu problemom i jeszcze więcej udało mi się ściągnąć sobie na głowę, zwłaszcza ten, gdy ta demoniczna liścia obrała sobie za punkt honoru zemszczenie się na moich znajomych, jednak nie musiałem się martwić tak mocno o Suki, gdyż miała coraz więcej przyjaciół i nawet nowego adoratora, który na pewno będzie robił dużo, żeby ją prześcignąć, a w sumie Katsumitsu nie był wcale zły, jeżeli chodziło o umiejętności i talent, po prostu brakowało mu doświadczenia, którego nabierze tak czy siak. Musi twardziej spoglądać na świat i wyzbyć się naiwności, w sumie to łączyło to z białowłosą, ona też na początku była bardzo naiwna, a później ktoś to wykorzystał.
Wyglądało na to, że drodze na szczyt miała towarzyszyć samotność, bo w innym przypadku każdy niezgładzony demon, który ucieknie. Postanowi się, zemści na tym, na czym mi zależy. Nie chciałem się izolować od innych, ale raczej to wyjdzie im na zdrowie, gdy poza Tsurugi będę obojętny, chociaż łatwiej powiedzieć niż zrobić. Spotkanie z Tachibaną nieco mnie uspokoiło, skoro on był bardziej rozeznany w losach naszych wspólnych znajomych i nie wspomniał, aby miało kogoś brakować.
Do tego później spotkanie z mistrzem i otrzymanie czegoś za pracę w odzyskaniu miecza, który miał już nigdy nie wrócić w ręce korpusu, a zapisana na nim wiedza przepadła na wieki. Zostałem na trochę dłużej w Tsurugi, skoro nie otrzymałem żadnej nowej misji, miałem wrażenie, jakby traktowali mnie trochę z rezerwą i oszczędzali, po tamtej długiej misji. Musiałem odzyskać siły jak najszybciej odzyskać siły i wrócić do formy nim znowu wyruszę na łowy, a jeszcze dodatkowo czekałem na informacje w sprawie naprawienie odzyskanego miecza, a Akoya miała sprawdzić i dać znać, czy Hitetsu jeszcze się nadaje, czy już zajechałem je na żyletki.

Niedaleko mnie przysiadł kruk na gałęzi, spodziewałem się jakichś informacji, ale nie myślałem, że to będzie wiadomość od filara wiatru. Nie wiedziałem, czego mógł chcieć i moja jedyna styczność z nim to była krótka wymiana zdania, gdy otrzymałem awans i podważałem jego słuszność. A tak to więcej chyba nie przecięły się nasze drogi, ale to niewiele to zmieniało, że i na jego wezwanie się stawie w wyznaczonym miejscu, przez moment miałem obawę, że nie będę miał oręża, która może być potrzebny.
Jednak z całej treści wyglądało, na to, że nie będzie to koniecznie przynajmniej nie dzisiaj. Przebrałem się z brudnego i przepoconego ubrania, odświeżyłem nieco i ubrany w świeże ubranie ruszyłem do miejsca spotkania, przekazałem list na bramie jak wcześniej i wszedłem do środka, gdzie zobaczyłem Hirokiego. Skinąłem głową w jego stronę, ale większe uprzejmości zostawiłem na później, ponieważ nie spotkaliśmy się tutaj towarzysko, ale dobrze widać, że i on również powoli odnawiał siły.

Re: Posiadłość Mistrza — Nie Sty 07, 2024 10:23 pm

Ingerencja z MG

Zdobycz z Oguni

Kiedy mężczyźni dotarli do Domu Mistrza, Yoshiro wyszedł im naprzeciw zaraz za drzwiami. Wyglądał standardowo - schludnie - ale w jego twarzy wciąż odciśnięte było zmęczenie. Sposób, w jaki się poruszał wskazywał na to, że nic mu nie dolegało, nie był ranny, a jedynie ludzko wykończony. Mimo to, towarzyszył mu charakterystyczny lekki, zadziorny uśmiech.
— Panowie — zwrócił się do młodszych Zabójców i dłonią zaprosił ich do jednego z pobliskich pomieszczeń. Na dużym blacie leżały znane im już pergaminy, ale też kilka nowych. Hashira obszedł stół, stając po przeciwnej stronie niż jego "goście". — Nie zajmę wam dużo czasu... — zaczął, przeglądając jeszcze na szybko pojedyncze pliki kartek — ...i zanim któryś spyta, Tsuya-sama ma się dobrze — dodał, w końcu podnosząc jeden egzemplarz na wysokość twarzy. Domyślał się, że podopieczni innego Filara mogli się zaniepokoić brakiem swojej bezpośredniej przełożonej.
Westchnął cicho, w rzeczywistości próbując powstrzymać się od ziewnięcia.
— Do rzeczy. Pewnie zainteresuje was wieść o tym, że udało nam się nieco poprawić waszą zdobycz z Oguni. To, co przywieźliście jest... — zerknął kątem oka na notatki Uesugi — ...logicznie poprawne, ale nie wnosiło dla nas zbyt wiele. Powiedzmy, że było jak mapa z zaznaczonym w kółku obszarem - wiesz, że coś tam może być, tylko nie wiesz co i gdzie dokładnie. — Sięgnął dłonią do kolejnego skrawka papieru i wyrównał go względem reszty. Po tym popatrzył na twarze zebranych. — Dzięki waszej wyprawie jesteśmy w posiadaniu kolejnej techniki Oddechu Słońca — oznajmił wreszcie, po budującej napięcie chwili ciszy. — Potwierdziliśmy już jej autentyczność i możliwości. Także dziękuję wam w imieniu całego Korpusu, a szczególnie Mistrza Ito. — Yoshiro wykonał płytki, zaledwie symboliczny ukłon. — Jednakże! Zanim się rozejdziemy, muszę wam przypomnieć, że nie wszystkie klany Siogunatu są nam przychylne. Czytając to — podrzucił lekko oryginalnym tłumaczeniem przywiezionej notatki — zakładam, że wasza koleżanka nie wie zbyt wiele o naszej działalności. I tak powinno pozostać. Nie mieszajmy w naszą wojnę tych, których ona nie dotyczy. — Filar Wiatru przeszył Rengoku mało dyskretnym, chłodnym spojrzeniem. Wyprostował się i odchrząknął. — Jakieś pytania? Jak nie, to dziękuję za szybkie przybycie i powodzenia. Obyśmy mieli jeszcze okazję się spotkać.

@Kagami Yuichiro @Rengoku Hiroki

Podsumowanie

Termin: im szybciej odpiszecie, tym szybciej skończymy
Kolejność: obojętna
Dodatkowe informacje:

Jeżeli macie jakieś pytania a propos samej techniki lub procesu jej odkrywania, możemy rozegrać jeszcze jedną turę. Jak nie, możecie wyjść z tematu.
Przed wszystkimi członkami Korpusu zostanie odkryta kolejna z technik Oddechu Słońca, a wieści o niej i Waszym (Yuichiro, Hiroki, Miyohime) udziale rozejdą się po całym Tsurugi.
Prowadzenie: Mori

Re: Posiadłość Mistrza — Pon Sty 08, 2024 7:37 pm

Hiroki gdy to ujrzał Kagamiego skinął do niego głową z uśmiechem, dobrze było widzieć iż Yuichiro dotarł tutaj cały i zdrowy. Nie wątpił oczywiście w umiejętności swego kompana gdyż miał okazję ujrzeć je w akcji, jednakże zawsze istniało ryzyko że pojawi się ktoś silniejszy. Świat był pełny niespodzianek i cały czas szedł do przodu, sztuką przetrwania było nadążanie za tymi zmianami i stawanie się coraz lepszym. Bo słowo perfekcja nie istniało, perfekcja była wymówką dla tych którym nie chciało się przebijać dalszych granic. Takie osoby być może coś osiągały, ale finalnie były zawsze znane z tego że je pokonano. Miał nadzieje, że taki los nie dotknie ani Yuichiro ani żadnego innego jego towarzysza.
W końcu zjawił się i Yoshiro, filar wiatru. Rengoku powitał go ukłonem po czym z lekką troską przyjrzał się mężczyźnie. Nie wyglądał na rannego więc był po prostu zmęczony co dobrze wróżyło, oznaczało to bowiem, że przywódcy korpusu prężnie pracowali by odnieść kolejne zwycięstwa. Tym samym nie miał zamiaru też zawracać im zbyt długo głowy. Wysłucha słów starszego wojownika i ruszy w dalszą drogę. Do żony lub na misję, w zależności od powodu wezwania ich tutaj.
Wszedł do budynku za Zabójcą Oddechu Wiatru uprzednio przepuszczając Kagamiego ze względu na szacunek do jego osoby i rangi. Następnie gdy weszli do pomieszczenia gdzie to na stole znajdywały się znane mu notatki przyjrzał się im i raz jeszcze przypomniał sobie te wyprawę. Ciężki był to rok ale dobrze było widzieć iż ich praca przyniosła jakieś efekty. Słowa o Tsuyi przyjął z uśmiechem, wiedział że miała się już lepiej i cieszyło go że ten stan nie zmienił się od czasu gdy to zaprosił ją na swój ślub. Większą radość w nim jednak zbudziła informacja na temat tego co znaleźli, kolejna forma oddechu słońca. Ich trud naprawdę więc opłacił się, poświęcenie ich kompanów nie poszło na marne, mieli wszak kolejną broń w ich arsenale.
Nie ugiął się pod chłodnym spojrzeniem Yoshiro choć może powinien patrząc na to z jakiego klanu była jego żona, nie mniej kochał Kyōran i wierzył w to iż nie jest jak jej siostra Kiyo. Był przekonany iż serce jego wybranki było po właściwej stronie i miał nadzieje, że z czasem i korpus pozna ją z tej strony. Błędy przodków czy też członków rodziny niestety rzutowały mocno na cały klan. Przecież dobrze o tym wiedział i dlatego bał się samemu zajrzeć w ten cholerny dziennik. Hiroki porzucił swój uśmiech i przybrał zamiast tego poważny i stanowczy wyraz twarzy.
— Yoshiro-Sama, nasza przyjaciółka pozostanie poza naszą wojną z demonami. To mogę przysiąc, jednakże jeśli okaże się inaczej i przyszłość pokażę iż byłem w błędzie. Jeśli dostrzegę, że stanęła po stronie swej siostry i wstąpił w nią mrok to będę tym który ogniem rozproszy ciemność zalęgłą się w klanie Uesugi. Potem będę zaś szukał odkupienia w śmierci — Rzekł Hiroki deklarując swą lojalność wobec korpusu, był mężem i ojcem. Jednakże najpierw był wojownikiem. Poprzysiągł iż będzie wierny swym dowódcą i jako samuraj miał zamiaru dotrzymać tej przysięgi — Wiem jednak, że tak się nie stanie — Dodał Rengoku po czym o ile nikt go już nie zatrzymał to ukłonił się — Skoro to wszystko to i na mnie pora, do następnie spotkania Yoshiro-Sama, Kagami-San — Pożegnał się Płomiennowłosy po czym sprawnym krokiem opuścił budynek i ruszył w stronę swych kwater. Miał wiele do przemyślenia ale i też przydałby mu się w końcu porządny sen.

Z/T

Re: Posiadłość Mistrza — Czw Sty 11, 2024 3:13 pm

Ukłoniłem się, gdy pojawił się filar wiatru i poczekał, gdy to on zacznie, od wyjaśnienia co tutaj tak dokładnie robiliśmy i jaki był powód wezwania. W pierwszej chwili nawet nie pomyślałem, że coś mogło się strać Tsuy, tak jakby kompletnie nie dopuszczał do swojej głowy myśli, że ktoś mógłby ją pokonać przede mną i to zwłaszcza po tym, jak ostatnio się widzieliśmy i z jej słów padło zapewnienie, że jeszcze nie zatrzymała się na własnych schodach rozwoju i musi coś udowodnić jako najmłodszy filar.
Kolejna słowa Yoshiro bardziej przykuły moją uwagę, tak jakbym usłyszał bicie dzwonu, który wybudziłby mnie z głębokiego snu lub zadumy, kolejna technika oddechu słońca została odnaleziona w tych zapiskach, kolejny krok do poznania pierwotnego oddechu. Kolejna wskazówka, która czekała, aż zostanie odnaleziona po śmierci mistrza. Jedyne pozostałości po oddechu słońca były prawdopodobnie rozrzucone po całej Japonii, strzępki informacji, które dawno przepadły, ale przy odrobinie szczęścia dało się je odszukać.
- Autentyczność i możliwości, w jaki sposób? - Byłem ciekawy, jak korpus był w stanie potwierdzić coś takiego, jeżeli ostatni uczeń twórcy oddechu umarł, a więc kto był w stanie dokonać takiej analizy i wiarygodnej oceny. Kyoran wspomniała, że gdy to przepisywała i tłumaczyła, to zapiski nie miały zbyt wiele sensu dla niej i nie rozumiała wszystkich zwrotu, dlatego pewnie też nie mogła odpowiednio ułożyć informacji zapisanych na świstkach.

- Spokojnie Rengoku-san, nie zostaniesz z tym brzemieniem sam... Ale odkupienia nie będziesz szukał w śmierci... - Dodałem po słowach Hirokiego, nie będzie musiał tego nieść sam. Też w pewnym stopniu byłem zamieszany w sprawy Uesugi, kiedyś nawet spotkałem ją w pewnym ogrodzie, ale wtedy jeszcze nie byłem w stanie wyczuć demona tak jak teraz. Gdzie prawda przed moim wzrokiem nie może zostać ukryta, nie pozwoliłbym blondynowi na rzucanie się w mrok, bez małego kaganka światła. Zwłaszcza że po ostatnim roku już przeszliśmy przez ciemną dolinę, tylko że nie była to sprawa osobista.
Ukłoniłem się, gdy zabójca płomienia postanowił już opuścić to zgromadzenie i odprowadziłem go wzrokiem, sam zostałem jeszcze na chwilę, aby zapytać, o co filar wiatru, miałem kilka pytań, które mnie ciekawiły, a kiedy nadarzy się lepsza okazja.
- Ja chciałbym o coś jeszcze zapytać. - Zwróciłem się do mężczyzny, w głowie miałem wiele pytań, ale postanowiłem nie zalewać go nimi i skupić się na tych, które było w tym momencie najistotniejsze. - Mógłbym przejrzeć te zapiski po tym, jak je ułożyliście w odpowiedniej kolejności? - Jeżeli mi pozwolił, to podszedłem bliżej do zapisanych kartek, aby je przejrzeć i przeczytać, może i mnie coś jeszcze rzuciłoby się w oczy.
- Czy szykuje się kolejne zadanie, w którym korpus by mnie widział? - Byłem ciekawy i chciałem wiedzieć, czy za kilka dni nie pojawi się coś, co zmieni moje plany na najbliższe tygodnie. Po wszystkim podziękowałem mu za poświęcony czas i opuściłem posiadłość.

Re: Posiadłość Mistrza — Pon Sty 15, 2024 9:56 pm

Ingerencja z MG

Zdobycz z Oguni

— Tsuya-sama była już w posiadaniu pewnych wskazówek a propos tej techniki z innych źródeł i wszystkie się ze sobą łączą teraz — zaczął, jednocześnie rozpoczynając wyliczanie na palcach. — Dość ogólnie wspominał o nich także brat twórcy w tych notatkach, które dostaliśmy od Tageri. A poza tym, z tego co wiem, byliście obecni przy odkrywaniu poprzedniej techniki. Więc chyba już wiecie, że wasza Hashira podjęła się opanowania ich jako pierwsza. Jak chcecie informacje z pierwszej ręki to proponuję się do niej zgłosić. — Nieco niedbale wzruszył ramionami, jednak nie wyglądał na zazdrosnego, ani tym bardziej zawistnego.
Słowa Hirokiego nie wydawały się zrobić na Filarze Wiatru większego wrażenia, słuchał go z całkowicie neutralnym wyrazem twarzy.
— I obyś się nie mylił — odpowiedział krótko, dając potem szansę na wypowiedzenie się dla drugiego z użytkowników Oddechu Płomienia.
Yoshiro skinął głową w reakcji na ukłon Rengoku, odprowadzając go wzrokiem do wyjścia. Następnie obejrzał się wyczekująco na wciąż obecnego Kagamiego. W odpowiedzi na jego pytanie przytaknął i przesunął się krok w bok, pozwalając mu zajrzeć do notatek.
— W tych jest jeszcze bałagan, ale Tsuya-sama niebawem przepisze je w bardziej czytelnej formie i udostępni do wglądu wszystkim zainteresowanym — oznajmił, opierając się biodrem o stół. Kiedy mężczyzna skończył je wertować, Yoshiro zebrał je wszystkie i wyrównał, uderzając stertą papierów o blat. Wnioskując, że to już wszystko, zmierzył w kierunku wyjścia. Słysząc ponownie głos młodszego Zabójcy, zatrzymał się i na niego obejrzał, gestem ręki zapraszając do drzwi.
— Ale narwany — parsknął, na odchodne uderzając lekko w potylicę Yuichiro. — Wszystko w swoim czasie. Na razie idźcie z kolegą odpocząć. Zło nie śpi, ale wam może się to przydać.

@Kagami Yuichiro @Rengoku Hiroki

Ingerencja zakończona

Dodatkowe informacje:

Prowadzenie: Mori