Tsurugi, miejsce mające być nową siedzibą zabójców to też przez niektórych zabójców (wraz z nim na czele) zwali to miejsce Nową Yonezawą. Zdecydowana większość członków korpusu modliła się by nie podzieliła losu starej siedziby. Mu to zaś było zupełnie obojętnie bo nie planował za długo tu przybywać. Czuł się tu jak w więzieniu, patrząc na to że nie mógł opuścić tego miejsca samemu. Czuł niepokój gdy to nie wiedział gdzie prowadzą go przewodnicy, zawsze obawiał się że któryś wbije mu nóż miedzy żebra i zakopie gdzieś pod drzewem numer siedem. Lubił ryzyko ale tylko wtedy, gdy miał okazję podjąć walkę. Dlatego też miał zamiar załatwić wszystkie sprawy w Tsurugi jak najszybciej by móc ze spokojem opuścić to miejsce i nie wracać tu przez kolejny rok o ile kami go w tym wesprą.
Jedną z rzeczy jakie musiał załatwić zaś było zapewnienie swej wilczycy szkolenia, nie chciał zostawiać jej w Tsurugi a taszczenie jej ze sobą wszędzie i dokarmianie jej mogło być problematyczne. Wyrzucenie Sory też nie wchodziło w grę, przez ostatni rok zdołał się z nią żyć. Ona i Yukino pomogły mu przetrwać ten ciężki okres rekonwalescencji jaki to musiał odbyć po spotkaniu z rogatą zołzą, która to niemal go zabiła. Sora by mu towarzyszyć więc musiała stać się użyteczna, a by tak było musiała odbyć szkolenie u tropicieli. Kilka dni szukał odpowiedniej do tego osoby, aż w końcu jeden z NE (pod lekkim przymusem) wspomniał mu o rudowłosej tropicielce zwanej Atsuki. Ponoć miała być jedną z lepszych w swej profesji to też Kiyoshi postanowił ją odwiedzić.
Z wilkiem na smyczy udał się do miejsca pracy Atsuko i zaczął gwizdać by przywołać ją do siebie. Gdy to nie poskutkowało to postanowił użyć innych metod — Jest tu kto? — Zawołał kopiąc lekko w drzwi, a następnie je otwierając. Gdy swym okiem odnalazł rudą, to podniósł dłoń w geście powitania — Mam dla Ciebie robotę, której mam nadzieje że nie spierdolisz — Zaczął mężczyzna zasiadając na jakimś wolnym miejscu i sięgając po bukłak z sake jaki to często mu towarzyszył — Wyszkolisz mi Sorę by umiała coś więcej niż ściganie królików — Wyjaśnił Kiyoshi biorąc potężny łyk alkoholu i głaskając swą podopieczną.

Wciąż trochę przyzwyczajała się do nowej siedziby zabójców. Czuła się tu trochę nieswojo i obco, ale czego innego mogła się spodziewać, kiedy Yonezawa była całym jej życiem? To tam przyszła na świat i ganiała za krukami, które układał jej ojciec. Tam stawiała pierwsze kroki i uczyła się o ziołach, które gromadziła jej matka. Tam w końcu sama zaczęła przyswajać sztuki zabójców, tylko po to by okazać się w tym absolutnym antytalentem i obrać ścieżkę tropiciela.
Miło było jednak czuć to poczucie bezpieczeństwa, bo Tsurugi wydawała się zbudowana zupełnie inaczej. Pewniej - to zdecydowanie, gdzie podwalinami były doświadczenia wyniesione z poprzednich błędów i potknięć. Przypadł jej nawet w udziale własny zakątek, gdzie mogła w pełni rozwijać skrzydła jako tropiciel i wspomagać tych, których podopieczni potrzebowali pomocy.
Z zamyślenia wyrwało ją gwizdanie, które rozbrzmiało całkiem blisko. W pierwszej chwili zwyczajnie pomyślała, że ktoś przywołuje do siebie psa czy innego zwierza, ale zaraz potem pojawił się głos. I kopniak w drzwi.
Zmarszczyła brwi, mimowolnie wykrzywiając twarz w niezadowolonym grymasie, kiedy po chwili we framudze stanął mężczyzna. Podniosła się, prostując przy tym mimowolnie i splatając ręce przed sobą, kiedy obrzuciła niechętnym spojrzeniem zarówno jego, jak i towarzyszącego mu wilka. No dobrze, kiedy zerknęła na Sorę, jej spojrzenie złagodniało na moment, ale kiedy tylko to wróciło do Kiyoshiego, a w szczególności towarzyszący mu bukłak, nachmurzyła się jeszcze bardziej. Nie potrzebowałaby nawet specjalnie wyczulonego zmysłu węchu, żeby skrzywić się na to, co właśnie popijał. W środku dnia, wchodząc jak do siebie i stawiając żądania.
— Poproś — odpowiedziała, kiedy buzia nieco jej się wygładziła, a na ustach pojawił się lekki uśmiech. Wiedziała, jakie miała obowiązki, ale nie zamierzała pozwalać by ktoś takiego pokroju jej rozkazywał.

Spojrzał na rudowłosą tropicielkę jak na wariatkę, czy naprawdę wszyscy rudzi albo NE w tym korpusie musieli być jacyś upośledzeni? Wyglądał jej na osobę, która prosiła o cokolwiek? Jeszcze ten cwaniacki uśmiech, zaczynał odnosić wrażenie że każdy zabójca bez oddechu nie osiągnął go przez brak instynktu przetrwania. Przez chwilę zastanawiał się czy może nie miał czegoś wymalowanego na twarzy bo przecież ktoś o jego aparycji nie znał słowa proszę i powinno być to jasne dla każdego kto ma choć trochę w głowie.
Z wrażenia wypił resztę tego co zostało w bukłaku i podszedł bliżej zabójczyni by spojrzeć na nią z góry, nawet nie wiedziała ile siły woli musiał włożyć w to by jej teraz nie uderzyć z płaskiej dłoni i nie skopać na ziemi. Nienawidził, kiedy ludzie pod nim stawiali mu się i to bez żadnego dobrego powodu. Rudowłosa przypominała mu teraz tego chędożonego Fukurō, miała tylko jedną przewagę. Byli w tym kurwidołku zwanym Tsurugi czy też jak to dalej nazywał Nową Yonezawą, a co za tym szło. Za dnia nie mógł jej tu nic zrobić, nie wiadomo bowiem było kto słucha lub patrzy. Jego wilczyca jakby wyczuwając jego nastrój zaczęła warczeć na co ten zgromił ją wzrokiem
—Ty, stul pysk — Rzucił zwracając się do Sory, po czym spojrzał na Atsuko — Czy ja Ci wyglądam na kogoś kto prosi?  — Zapytał spoglądając na tropicielkę po czym kładąc dłoń na jej ramieniu i zaciskając chwyt — Powtórzę to tylko raz, przyszedłem tutaj bo słyszałem że jesteś dobra więc chce byś wytrenowała Sore do walki — Wyjaśnił powoli Kiyoshi po czym puścił Atsuko i zaczął zwiedzać pomieszczenie — A ponieważ wiem, że nikt nie robi za darmo to będę wisiał Ci przysługę, jakiś człowiek Ci się naraził? Mogę złożyć mu odwiedziny, tylko wyszkol mi mojego pięknego wilka — Dodał Jednooki w myśl zasady, że nie ma nic za darmo w tym świecie, zawsze trzeba było dokonać jakieś wymiany. Dobroduszność była dobra dla tych, którzy lubili być głodni. Dla takich jak On to było zaś nie do pomyślenia.

Atsuko odpowiedziała mu dokładnie tym samym spojrzeniem, jakby miała przed sobą kompletnego wariata, którego już dawno powinni gdzieś zamknąć, a nie puszczać wolno po siedzibie Korpusu. Bo co to w ogóle było, co? Rozumiała, ze zabójcy mogli być zdesperowani i łapali w swoje szeregi kogo tylko mogli, ale były pewne granice.
Splotła ręce na piersi, z pewną dezaprobatą słuchając, co w ogóle miał do powiedzenia swojemu zwierzakowi, jakby to drażniło ją jeszcze bardziej niż fakt jak zwracał się do niej samej.
- Wyglądasz mi na kogoś - podjęła, uśmiechając się przy tym krótko, jakby tylko dla samej zasady. - Kto powinien stąd spieprzać. - nachmurzyła się nagle, czując na ramieniu jego dotyk, jednak ani się nie cofnęła, ani nie próbowała wyrwać, zaciskając tylko na moment zęby.
- Sobie też złożysz takie odwiedziny? - zapytała, unosząc delikatnie brew, kiedy przedstawił jej jakże wspaniałomyślna ofertę, która prawdę powiedziawszy to w ogóle jej nie interesowała. Jego obcesowy, niegrzeczny sposób bycia wcale jej nie bawił, tak samo jak i ani trochę nie zachęcał jej do współpracy. A skoro mu zależało, to mógł się chociaż odrobinę postarać.
- Poproś - powtórzyła znowu, ale brakowało już temu poprzedniej nonszalancji, która ustąpiła zwyczajnej niechęci, czy może jakoś głęboko skrywanej wrogości.