Trening Eri

Trening Eri — Pon Lis 06, 2023 11:59 pm

Trening miesięczny - 1007 słów

Powietrze w Yatomi przesiąknięte było solą. Nie tylko łowiono tutaj tony ryb, ale także konserwowano część z nich do wywozu w głąb kraju. Poza tym sama obecność morza sprawiała, że przebywanie w okolicy okazało się nieprzyjemnym doświadczeniem. Zamiast złocistych plaż i bezkresnego błękitu przybyli tu w porze, gdy wodą manewrowały porywiste wiatry, a niebo zakrywała gruba kopuła z deszczowych chmur. Podobno taki stan trwał tu już od kilku tygodni, o ile wierzyć miejscowym rybakom.
Tyle, że Eri nie miała ochoty im wierzyć. Wierzyć, ani w ogóle się z nimi zadawać, choć wysłano ją do miasta właśnie w celu zorientowana się w sytuacji. Miała zadawać pytania, nasłuchiwać ciekawych rozmów i plątać się w miejsca, które wyglądały jakby odbywały się w nich sekretne wymiany informacji.
Mimo to szybko zrezygnowała, a do grupy zabójców powróciła z pustymi rękami.

— Nadal nie mamy żadnych informacji. Filar pioruna nie będzie zadowolony — westchnął głośno jeden z mężczyzn, który również należał do tej samej wyprawy. Wszyscy oni podążali za Daisuke stanowiąc coś na kształt jego osobistej świty. W gruncie rzeczy byli zabójcami, którzy wedle swojego mistrza nadal potrzebowali doszlifowania.
Piorun dosiadł się obok Eri, na co ta z wyraźnym niezadowoleniem wstała. Brwi towarzysza powędrowały ku górze, a następnie w przeciwnym kierunku, ku dołowi.
— Asano mówi, że nie radzisz sobie z pracą w grupie — stwierdził, a nie zapytał mężczyzna, rozluźniając się, jakby uznał Tokugawe za niegroźne zwierzę. A to, że dziewczyna nawet nie odpowiedziała uznał za potwierdzenie swoich słów. — Nie musimy rozmawiać, jeżeli nie chcesz. Jednak przez najbliższe kilka godzin, dopóki słońce tkwi wysoko demony mamy raczej z głowy. Poprzedniej nocy również niewiele się zadziało, więc wszyscy są w miarę świeży i wyspani...
Mówiąc to sięgnął po broń. Eri jeszcze raz spięła się, ale ten wyjął jedynie sztylet. A raczej dwa, z czego jeden skierował rękojeścią do dziewczyny, machnięciem ręki sugerując, żeby go odebrała.
— Słyszałem, że przed wstąpieniem do korpusu uczyłaś się innego stylu walki. Chętnie bym to zobaczył — kontynuował mężczyzna ku niezadowoleniu mizunoto. Niespotykana na co dzień natarczywość towarzysza misji kazała jej sądzić, że to sam Daisuke wysłał tu nieszczęśliwego zabójcę, aby spróbował się z buntowniczką zaprzyjaźnić.
I to on musiał powiedzieć, że jeszcze do niedawna głównym narzędziem do walki, którego się chwytała było wakizashi. Uprzedni mentor uznał, że jest zbyt mała i chuda, aby posługiwać się pełnowymiarową kataną, choć teraz właśnie to robiła.
Z dziwną ulgę wzięła jednak w ręce wyciągnięta w jej kierunku broń i bez uprzedzenia wyjęła ją, aby kilkakrotnie podrzucić sobie przed twarzą. Leżała w dłoniach jak dobrze skrojona rękawica, zgadzała się nawet waga. Kształt i wzór były co prawda inne względem jej starych sztyletów, ale bardzo je przypominały.
— Chcesz... nauczyć się nimi posługiwać? — zapytała niepewnie, mierząc nieznanego z imienia zabójcę czujnym spojrzeniem. Ku swojemu zdziwieniu dostrzegła jednak, że ten powstał pewnym siebie ruchem i obdarzył ją zadowolonym, jeżeli nie cwaniackim uśmiechem.
Mimo tego wydawał jej się przyjemnym człowiekiem, więc postanowiła dać mu szansę.
— Wręcz przeciwnie! Wygląda na to, że styl, którego się wówczas uczyłaś pochodzi z moich rodzinnych stron. Chciałbym zobaczyć jak wiele potrafisz i... co można ewentualnie podciągnąć.
Eri opuściła ramiona.
— Z demonami walczymy z pomocą normalnej długości ostrza. Czy to ma sens ćwiczyć ze sztyletami? — odparła z nutą zniechęcenia. Mimo to pochwyciła rękojeść w pewniejszą dłoń i kilkakrotnie wywinęła czubkiem ostrza w powietrzu, wyobrażając sobie, że walczy z dzieciakami w klasztorze.
Tutaj wojownicy mieli jednak zupełnie inny poziom, a ona przecież nie ćwiczyła już od pewnego czasu. Na samą myśl poczuła tęsknotę, a stojący przed nią człowiek mógł na to coś zaradzić. Tyle, że Daisuke pewnie nie pochwaliłby ich za bezsensowne ćwiczenia, których nie mogą nawet używać przeciwko demonicznym przeciwnikom.
Zamiast odpowiadać, mężczyzna ustawił się na przeciw niej w podobnej pozycji. Jego wakizashi było bliźniakiem tego dzierżonego chwilowo przez Eri. Stojąc na przeciw siebie wyglądali jak ryciny na ścianie. Zastygli na lekko ugiętych nogach ze stalą wycelowaną w przeciwnika.

Pomimo pierwotnych wątpliwości doszło jednak do krótkiego, acz intensywnego pojedynku. Choć ich broń była ostra, a silny cios mógłby uszkodzić partnera sparingowego, było to znacznie lepsze doświadczenie niż głupie wymachiwanie drewnianymi kijami w Yonezawie. Poza tym nie sięgali do oddechów, a jedynie cieszyli się z wymiany ciosów, które Eri przypominały treningi z dawnym mistrzem, a mężczyźnie jego rodzinne strony.
To były bardzo szybkie wymiany, wykonywane z bliska. Nie musieli podskakiwać, ani tańcować wokół siebie jak wściekłe psy. Ten styl walki był wymagający przede wszystkim dla górnej połowy ciała, która musiała zarówno kierować siły na wykonywanie cięć, ale również do szybkich uników.
Pracował cały tułów, a ostrze nierzadko śmigało tuż nad karkiem tego, kto zdołał się na czas wygiąć. W pewnym momencie kosmyk włosów Eri wystrzelił w powietrze, a kiedy jej partner zatrzymał się, aby przeprosić, ona śmignęła tępą stroną swojego sztyletu po jego skórzanym pancerzu.
Pozostała na nim wyraźna bruzda.
Nie potrzebowali słów. Te okazały się nawet zbędne do budowania relacji znacznie silniejszej niż gdyby wynikała ona z wymieniania się uprzejmościami. Po sposobie w jaki się poruszał Eri mogła wyciągnąć z niego pewne informacje i najprawdopodobniej on robił to samo. Dla kogoś, kto wyniósł ów styl walki ze swojego rodzinnego podwórka poruszanie się za ostrzem było niemalże instynktowne. A ona wcale nie ustępowała mu kroku, co potwierdzało jedynie, jak dobrym nauczycielem był zdradziecki Tokugawa.
Przez cały ten czas nikt nie zapytał jej skąd nabyła takie umiejętności. Wiedział o tym zapewne Daisuke, bo przecież był jej filarem i obecnym mistrzem, nawet wtedy, gdy przestała już pobierać u niego bezpośrednie nauki. Najpewniej zachował dla siebie takie wrażliwe informacje. Może mężczyźnie, z którym walczyła Eri zabraniał o to pytać, a może wcale go to nie interesowało.
Po pewnym czasie, gdy pot spływał im z twarzy grubymi stróżkami postanowili przerwać ćwiczenia. Mimo wszystko musieli jeszcze wyspać się przed nocą, która zwiastowała kolejny patrol w poszukiwaniu demonów gnębiących nadmorską okolicę. Dlatego gdy zaczęło się już robić ciemniej kiwnęli ku sobie głowami i wyprostowali.
— Jutro popytam rybaków — obiecała dziewczyna, ku dziwieniu odchodzącego mężczyzny. Chyba nie oczekiwał refleksji ze strony Eri. Jednak cały ten czas spędzony na walce sprawił, że miała wiele czasu na przemyślania i do takich właśnie wniosków doszła.
Trening nigdy się nie kończył.

Re: Trening Eri — Pon Lis 20, 2023 9:45 pm

Ocena treningu

TOKUGAWA ERI 06.11.2023

50 / 300

Twój trening został zaakceptowany i wyceniony na 50 PO. Pamiętaj, aby z tym postem zgłosić się do tematu Zamówienia, w celu odebrania punktów, które mogą być dowolnie wydane w Sklepiku Mistrza Gry.

Re: Trening Eri — Sob Gru 09, 2023 11:17 am

Trening miesięczny - 982
Jesień 1652

Miało to miejsce gdzieś z końcem jesieni, gdy z drzew nie opadły jeszcze wszelkie liście, ale mroźne powietrze pokrywało już krajobraz siwym szronem. Od ludzi oczekiwano, że przywdzieją na siebie grube futra, choć wędrując po biedniejszych zakątkach kraju Eri szybko przekonała się, że niewielka część tamtejszej ludności chroniła się w ten sposób przed mrozem. Na ulicach łatwiej było natknąć się na zbiorowiska ludzi, którzy gromadzili się przy wielkich ogniskach, ze znużeniem w oczach obserwując dopalające się, ostatnie kawałki drewna.

— Idioci. Kiedy ogień zgaśnie, nie będą już mieli czym palić, ani nawet co jeść. Dlaczego nie robią zapasów, kiedy nie jest jeszcze tak zimno? — zapytała któregoś dnia jednego ze swoich towarzyszy podróży. Dotychczas trzymała język za zębami, ale chwilę wcześniej musiała odgonić od siebie wygłodniałe dziecko, które w jej ciepłym, zimowym ubiorze dopatrzyło się szansy na uproszenie darowizny. Nie wystarczyło warknięcie, musiała posłużyć się nożem, aby je odgonić. — Marnują czas, który im pozostał.
Idący tuż obok zabójca wzdrygnął się lekko. Nikt nie chciał poruszać tego tematu.
— To głównie kobiety i dzieci — zauważył. Zatrzymując się, aby spojrzeć ukradkiem ponad ramieniem. — Zapewne nie potrafią polować i szczędzą to, co zebrali w lecie. Pewnie czekają na to, aż mężowie i ojcowie wrócą z łowów. Ale... to może potrwać wiele dni, poza tym jest pewnie słyszeli o aktywności demonów w okolicy. W końcu dlatego i my tu jesteśmy.
Eri burknęła coś pod nosem. Niechętnie wracała pamięcią do czasów, gdy sama była jednym z takich dzieci. Tyle tylko, że ona zdawała sobie już wtedy sprawę z konsekwencji takiej bezczynności. We wczesnym wieku nauczyła sobie radzić i nie liczyć na pomoc dorosłych. A jednak... były takie momenty, że aby przetrwać dzień musiała zdać się na łaskę silniejszych.
— Moglibyśmy zapolować... — wymamrotała, sięgając spojrzeniem gdzieś na bok. — Skoro i tak nie możemy namierzyć teraz tych demonów.

Okoliczne lasy rzeczywiście okazały się opustoszałe. Zwierzyna czmychnęła za sprawą obecności pomniejszych bestii, których aura zawsze odganiała inne stworzenia. Pozostały ptaki, które wędrowały ponad koronami drzew i niekiedy spłoszyli jakiegoś gryzonie, ale tak niewielkie zdobycze nie mogły zaspokoić pustych żołądków. Daisuke nie byłby pewnie zadowolony, że ona i jej towarzysz opuszczają swój posterunek, ale tak jak mówiła Tokugawa, w ciągu dnia nie byli nawet w stanie znaleźć śladów swoich przeciwników. Spędzili więc ten czas na łowach.
Najpierw powędrowali znacznie dalej, poza granice okolicznych wiosek, w dzicz niedostępną dla zwykłych wieśniaków. Lasy tu były znacznie gęstsze i mroczniejsze, choć z użyciem oddechów oboje mogli się tu poruszać ze swobodą. Dopiero w pewnym momencie zatrzymali się, aby pozwolić spłoszonej zwierzynie powrócić na swoje miejsca.
Tak właściwie Eri nie miała nigdy przyjemności wybrać się na tradycyjne polowanie. Dzieciństwo spędziła w mieście, albo zamknięta w pokoju na zamku. W klasztorze również karmiono ich regularnie, więc nie musiała martwić się o głód. Dopiero po napadzie Tokugawów i jej ucieczce zaznała odrobiny survivalowej sztuki. Teraz wszystkie wspomnienia wracały do niej ze zdwojoną siłą.
— Będziemy się wymieniać. Jedno spróbuje zagonić zwierzę w kierunku tego drugiego, a tam będzie czekać na nie szybka śmierć — mówiła z przejęciem, przywołując z głębin umysłu techniki, których uczył ją Yoshihiro. Teraz to ona była łowcą i nie miała odgrywać ciągle zaganiacza, tak jak oczekiwał od niej wówczas mężczyzna. Urosła i stała się silniejsza. Mimo to, ściganie zwierzyny wymagało nieco więcej, niż tylko chęci.
Prze kilka godzin każdego dnia powtarzali wszystkie czynności kilkakrotnie. Szukali śladów, podążali za nimi, a następnie zaganiali ofiarę, a następnie szybkim cięciem pozbawiali ją życia. Były to zarówno szybkie kozły, jak i masywne sarny. Czasami trafił się zając, który idealnie nadawał się do potrawek, a jego futro na odzież, ale przy gorszych warunkach musieli zadowolić się złapaniem kuropatwy czy małej małpy.
Każde z tych stworzeń było szybkie, choć na swój sposób. Ich metody przemieszczania bardzo się od siebie różniły, przez to zarówno ona jak i drugi zabójca musieli wymyślać kolejne metody na ściganie ofiar z sukcesem. Raz wystarczył szybki sprint, innym razem musieli wytrwale podążać po tropach aż podeszli wystarczająco blisko, by zaskoczyć swój cel. Sama Eri nie podjęła się strzelała z łuku, ale jej towarzysz miał w tym trochę doświadczenia i pokazał jej jak wypatrzyć wśród drzew wiewiórkę lub jak jedną strzałą ściągnąć z drzewa tłustego ptaka.
Jednego dnia przestrzelił w ten sposób dwa stworzenia na raz.
— Dobra robota — zachwyciła się wówczas Eri. Tego dnia nie upolowali nic dużego, ale ciągnięty przez nią wór pełen był drobnej zwierzyny, z czego spora część złapała ona, korzystając nie tylko z starej, dobrej brutalnej siły, ale także skradania się czy chytrych pościgów, gdzie zaganiała królika w kierunku rzeki. Króli choć potrafią pływać, nie są w wodzie tak szybkie, jak na lądzie. Było to ostatnie polowanie tego dnia, ponieważ zbliżał się zmrok, a mięso należało jeszcze dostarczyć do wiosek. Poza tym byli zwyczajnie zmęczeni. Obolałe mięśnie dawały o sobie znać, od kiedy zamiast marnować czas krążąc między skrytymi w lesie domkami zaczęli przeczesywać puszcze polując na wszystko, co dało się zjeść. W zamiast wieśniacy dość często oferowali im swoje jesienne zbiory, ale zawsze (ku nieszczęściu Eri) odmawiali.
— Mamy swoje zapasy. Poza tym, czy polowanie dla nich to nie był czasem twój pomysł? — zapytał zabójca, gdy dziewczyna z obolałą miną podgryzała upieczony kawałek szczura wodnego. Marne pocieszenie, biorąc pod uwagę, że właśnie oddali za darmo worek pełen soczystych bażantów. — Im bardziej się to przyda. Jeżeli będą mądrze dysponować jedzeniem, to przetrwają zimę. Część mięsa można zasuszyć, albo zakopać pod śniegiem, a z futra i kości zrobią ubrania i narzędzia. Poza tym nauczyłem kilka dzieciaków jak wyskrobać sobie łuk i przyrządzić krótkie strzały. Być może uda im się upolować coś we własnym zakresie.
— Oby. Nie mogą ciągle polegać na naszej łasce — Dziewczyna wgryzła się w podpieczony kawałek i zaczęła żuć go ze skwaszoną miną. — Poza tym, skoro trafiliśmy w trakcie łowców na ślady tych demonów, to czas wreszcie zająć się naszym celem. Choć po tym tygodniu biegania po lesie jestem już wykończona. Wszystko mnie boli i zjadłabym coś jeszcze — jęknęła, łamiąc drobne kości gryzonia, żeby wyssać z nich szpik.

Re: Trening Eri — Pią Gru 22, 2023 1:31 am

Ocena treningu

TOKUGAWA ERI 09.12.2023

90 / 300

Twój trening został zaakceptowany i wyceniony na 40 PO. Pamiętaj, aby z tym postem zgłosić się do tematu Zamówienia, w celu odebrania punktów, które mogą być dowolnie wydane w Sklepiku Mistrza Gry.