Stój.
Uderzenie podeszew w miękki śnieg; chrupnięcie. Rozbryzg bieli buchnął w lewo jak rozsypana mąka. Mężczyzna zatrzymał się tak raptownie, że w nieruszonym puchu zostawił długą pręgę po wbitym brutalnie obuwiu na którym się prześlizgnął. Nie dyszał, choć bez wątpienia biegł już długo; obrócił się za to na nodze, na której utrzymywał ciężar. Wpierw w jedną stronę, obrzucając czarne pnie drzew czujnym, lisim spojrzeniem. Potem w drugą, gdzie na samym krańcu rejestru dostrzegł umykający cień.
STÓJ, DO CHOLERY.
Nie posłuchała.

Nie był nawet pewien, kiedy ją zgubił; przed momentem? Godzinę temu? Księżyc jaśniał nad jego głową, roztaczając przyjemną aurę spokoju i chłodu. Jego nadgryziona forma przypominała drwiący uśmieszek przechylonej na bok głowy, więc Horā ani razu więcej nie spojrzał w niebo; wolał łudzić się, że dziwna, czarna postać, którą spotykał w niezliczonych chwilach samotności, nie była jedynie wytworem wymęczonej wyobraźni. Wmawiał sobie skutecznie, że prędzej czy później zaciśnie szpony na tym cienkim ubraniu i szarpnięciem powali nieznajomą na ziemię; kimkolwiek lub czymkolwiek była. Nie da jej żadnej satysfakcji.  Dawno postanowił zrezygnować z zadawania pytań; po co miałby to robić? Nie obchodziło go, dlaczego go śledziła. Nie istniał żaden argument, który by go zadowolił. Jak zresztą wytłumaczyć tak prymitywnie zagrywki? Patrzyła na niego zawsze, gdy był sam; gdy przemierzał hektary mroczniejących, nocnych lasów. Nigdy się nie odezwała; nie zaatakowała. Dostrzeżona umykała z pola, płoszona najmniejszym poziomem dostarczonej uwagi. Nawoływania, groźby, cierpliwość — nic nie pomagało. Rozmywała się w powietrzu jakby była zjawą.
Wytworem umysłu.
— Na litość bogów, oby nie. — Bo to by znaczyło, że powoli, ale nieubłaganie stawał się szaleńcem; że zamazywała mu się różnica między rzeczywistością a wszystkim tym, co kłębiło się pod podstawą czaszki. Mało miał problemów od kiedy otwarł powieki, z twarzą wciśniętą w zimny śnieg, z rękoma zdrętwiałymi od wszechobecnego chłodu? Już tego pamiętnego wieczoru zdawał sobie sprawę, że jego życie wystawiono na próbę. I już wtedy nie dostał żadnych odpowiedzi na to dlaczego tak się stało.
Postanowił więc, że ją dorwie. Tę bezczelną wywłokę.
Usłyszał trzask za sobą; złamana gałąź.
Ale zapach? Zapach należał do człowieka.
Może i dobrze.
Czas na prawidłowe łowy.

Nadżarte ciało zostawił w lesie, przy rzece. Zwykle tak się kończyło. Błądził, przeciskając się między szorstkimi korami drzew — i niemal zawsze natrafiał na zbłąkaną duszę, nieświadomą ogromu pecha jaki ją za moment spotka. Ginęła mu w ramionach, z oczami wpatrzonymi w ten sam szyderczo uśmiechnięty księżyc, z gorącem krwi parzącym skórę i wsiąkającym w tkaninę ubrań. Czy umierając myśleli o tym samym, co tajemnicza kobieta z Onagawy, znaleziona w dniu swojej śmierci, leżąca w połowie w wodzie, w połowie na brzegu jakby przyszło jej przyjąć rolę kogoś uwięzionego między rzeczywistościami?
Horā często o tym rozmyślał, gdy odpychał krztuszącą się krwią ofiarę; mężczyzn zwykle porzucał gdziekolwiek lub pochłaniał tak dużo mięsa, jak się dało — byle nie został żaden dodatkowy skrawek. Wymazywał ich istnienie z kart historii. Kobiety nadgryzał, jakby mu nie smakowały; albo przeciwnie, jakby traktował je jak danie, którym należy się delektować. Cokolwiek nim kierowało, odruchowo ciskał ich wątłe sylwetki w rzekę, jeżeli jakaś była — a zwykle tak — w pobliżu; tylko na tyle, aby z chlustem rozbijały twarzą taflę, ale by nurt nie porwał ich wraz ze swoim biegiem.
Tym razem także to zrobił.
Usłyszał plusk — zbyt głośny w nienaturalnej, nocnej ciszy — a potem dostrzegł jak czarne włosy rozwijają się, rozplątywane niewidzialnymi palcami. Wysupłały się z zaczesanego nisko koku, dziesiątkami wstążek unosząc się teraz w spokojnych pianach.
Odetchnął głośniej, ścierając czerwień ze swoich ust.
Tak naprawdę wcale nie był głodny.
Posilił się z irytacji. Nic więcej.

Nie zajęło mu długo, by wydostać się z lasu, a następnie skierować ku zdecydowanie bardziej obleganym częściom Nagoi. Dowody swojej uczty wymył w śniegu; nie lubił kalać rzek krwią; choć dostrzegł na rękawie paskudny ślad. Cmoknął i przeklął pod nosem, pocierając palcami mokry materiał; posoki nie było widać na czarnym kimonie, ale on sam czuł się rozdrażniony tylko tym, że znów się upaprał.
Pożywianie się zawsze było takie beznadziejnie niechlujne; i niszczyło mu wszystkie plany. Wprawdzie nie zamierzał szczególnie wałęsać się po miastach — omijał je szerokimi łukami, nie mając zamiaru włazić w szranki z bandą zbyt aroganckich łowców — ale dziś wieczór ciągnęło go do Seto. Wieś była znośna — nie zrezygnował z odwiedzenia jej, nawet mimo podjętego ryzyka.
Brakowało mu ostatnio głosów i cudzej obecności. Zupełnie innej niż ta, którą spotykał w porze polowań. Stawał się terytorialny, gdy rósł w nim głód, ale chwilę później powracało przytłaczające poczucie nudy i osamotnienia. Nie miał do kogo otworzyć paszczy inaczej niż wtedy, gdy próbował tego kogoś zeżreć.
Może dlatego, gdy jego stopa stanęła na pierwszej desce mostku, nie wycofał się z powrotem, choć dostrzegł bez problemu dziewczynę siedzącą na barierce? Wyczuł ją zresztą znacznie wcześniej, a ujrzenie u jej pasa ciążących z pewnością mieczy było tylko dodatkowym powodem, by odejść.
A jednak nie tyle został, co wręcz się przybliżył.
Skupione spojrzenie lustrowało nieznajomą; jej jasne włosy kolorem zbliżone do odcienia jego własnych; luźno zwieszone nogi, balansujące nad spokojną rzeką. Horā nie krył się ze swoją obecnością; każdy postawiony krok zdradzał, że nadchodził. Zatrzymał się w połowie, opierając dłoń o drewnianą belkę, na której ulokowała się dziewczyna.
— Nie macie za grosz instynktu samozachowawczego? — ochrypły głos wreszcie przerwał zalegającą ciszę. Demon wyprostował ramiona i obniżył nieco brodę, przechylając głowę; zmieniając perspektywę pod którą tak nachalnie się jej przypatrywał. — Zaczynam się o was martwić.

— My?
Uśmiechnął się.
— Wy — głupie, naiwne, bezczelne, słabe owce; karaluchy; zepsute, nadgniłe... przysunął się o dodatkowy krok, szurając wnętrzem dłoni po niewypolerowanym drewnie — ludzie głodni ryzyka — dokończył ironicznie, czekając na jej reakcję.
Palce zsunęły się z barierki, by Horā mógł przekrzywić ciało i oprzeć się przedramieniem o twardą powierzchnię. Patrzył na dziewczynę dalej, choć widział, że skutecznie unikała tego samego. Nie sądził, by powodem był strach; nie wyczuwał go od niej, a z pewnością nie w takim natężeniu, aby miało to jakiekolwiek znaczenie. Jej postawa, ton głosu i to, jakich słów używała, świadczyły o pewności. Pytanie tylko: czego była pewna. Swojej siły? Rangi w świecie? Albo
prawie się zaśmiał
jego słabości? Ciężko uwierzyć, że ludzie mogli być tak krótkowzroczni, ale z drugiej strony mało spotkał nieuważnych? Kręcili się po nocach — w porze, która nie była im nigdy pisana. Gdyby bogowie chcieli inaczej, ludzie w niczym nie różniliby się od demonów. Nic dziwnego, że umierali jak zdeptane pod butem robactwo; łatwo było ich zgnieść. Zwłaszcza, gdy sami wchodzili w objęcia śmierci — zawsze do ostatniej sekundy nieświadomi dokonywanych błędów.
— Ludzie powinni robić wiele rzeczy — wciął się, obracając przodem do barierki, a bokiem do dziewczyny; znajdował się niedaleko, raptem długość obydwu ramion. Nie podszedł jednak wystarczająco, aby w pierwszym odruchu sięgnęła go swoim ostrzem. Wsunął wolny łokieć na belkę i oparł na niej wygodnie swój ciężar, wzrok wlepiając w spokojną, czarną toń pod stopami nieznajomej. Rzeka przepływała sennie, wytwarzając zaskakująco przyjemny szum; ten dźwięk koił zmysły. Otępiał. Horā westchnął teatralnie, kładąc polik na wyciągniętej w górę ręce i przechylając głowę minimalnie w bok; tylko na tyle, by móc znów spojrzeć na jasnowłosą. — Na przykład w nocy powinni spać.
Uśmiech, którym go obdarzyła, został odwzajemniony odruchowo; pokazał jej przy tym zęby, przed momentem normalne, teraz lekko zaostrzone w kłach, choć nic nie wskazywało na jego chęć ataku. Mięśnie ramion pozostał nieco uniesione, a ten niewielki fragment ciała na torsie, który odsłaniało źle poprawione kimono, nie napiął się jak zwykle bywa, gdy organizm jest gotowy do odskoku. Był wyluzowany; niemal leniwy w tym jak się prezentował. Sam układ rąk wydawał się zresztą niepotrzebnie skomplikowany; prawą trzymał na barierce, z dłonią zawieszoną ku wodzie, oddaloną tym samym od mieczy przytroczonych do pasa; lewy łokieć mocno wbijał się w deskę, by utrzymać dłoń, na której spoczywał ciężar szczęki białowłosego. Mężczyzna wydawał się więc bardziej rozbawiony niż skory do kłótni; jak dzieciak, który upatrzył sobie ulubioną ofiarę do dowcipów.
— Skąd ta niepotrzebna zuchwałość? — Zmrużył powieki. — Brzmisz jakbyś już postawiła na mnie krzyżyk.
Przypuszczał, że im dalej pójdzie ta rozmowa, tym mniejsze pole do wycofania się będzie; kwestia czasu nim jedno z nich nie wytrzyma. Zawsze się tak kończyło — i może dlatego tak rzadko przełamywał bariery. Podparty pod mur nie umiałby nawet stwierdzić, dlaczego dziś zrobił wyjątek. Kiedy zobaczył dziewczynę na moście był pewien, że jeszcze go nie wychwyciła; mógł więc odwrócić się na pięcie i zniknąć bez komplikacji. Przybył obserwować — nie zawiązywać relacje. A jednak stał tu teraz; blisko niej; gapiąc się w jasne oblicze okolone białymi pasmami włosów — i ciągnął rozmowę jakby byli starymi znajomymi.
Ironicznie.
— Miecze, które przy sobie noszę, szczególnie się przydają. Niekoniecznie w wioskach takich jak Seto, ale wszędzie indziej? — Wzruszył barkami. — Szaleńców nie brakuje. Sama przecież jesteś uzbrojona. — Kiwnął brodą w kierunku jednej z jej broni, jakby miała zapomnieć, że trzyma przy sobie oręż. Uniósł przy tym brew. — Poza tym nie przyszedłem tu bez powodu. Szukam kobiety.