- Tutaj!! Tutaj, mówię wam, że on tutaj miał być! - zawołał pewny swego jeden z chłopców, kiedy już się ściemniło - chociaż pora nadal była wczesna. Zima skutkowała w długich nocach i krótkich dniach, a dla rodziców często brak obecności dzieci w domu, kiedy te wykonały swoje obowiązki, był prostszy - bo w końcu mogły zająć się same sobą.
- Jest mały, ale ma takie... takie jak onii! Takie rogi, mówię wam! I zawsze coś przynosi... takie zabawki ma! - powtórzył chłopiec, zniżając głos, kiedy już reszta dzieci znalazła się przy nim, zupełnie jakby przypomniał sobie, że obecność jego kolegi miała być sekretem - a przynajmniej za taki miałby uznać obecność obcego chłopca.
Sho za to już od dłuższej chwili czaił się na gałęzi, lekko ponad głowami dzieci, przyglądając się im wszystkim z ciekawością i radosnym błyskiem w oczach. Uwielbiał się bawić z jedzeniem, tym bardziej widząc, że jego wczorajszy kolega rzeczywiście przyniósł wystruganą i pomalowaną zabawkę, o której mówił dzień wcześniej. Był tak zaaferowany, że nawet nie zauważył, że jeden z chłopców o jasno czerwonych włosach mógł go dostrzec na drzewie.
Zaraz zeskoczył z drzewa na chłopca, łapiąc zabawkę, którą ten przyniósł mu pokazać. Dzieci dookoła pisnęły zaskoczone, z lekkim przestrachem, ale i prędko otoczyły nieznanego im chłopca z rogami, ubranego w bogate i zdobne kimono, stanowczo za duże na niego - a nawet można było powiedzieć, że miał na sobie narzuconych kilka ich na raz.
- Jakie to piękne! Jakie kolorowe! To twój wuj zrobił? Ah, jakie piękne! - zachwycił się radośnie, szczerząc szeroko. Nie dbał wcale o chowanie swoich dwóch rogów wychodzących z czoła, ani zmianą złotych oczu na inną barwę, ani o pazury, które wyraźnie były ostrzejsze od tych ludzkich paznokci.
- Tak, tak! Mówiłem... mówiłem, że przyniosę! I przyprowadziłem też innych... - odpowiedział, przewrócony chłopiec z szerokim uśmiechem. Zaraz po tym podniósł się do siadu, a później z ziemi, otrzepując swoje spodnie. - Pokażesz nam swoje zabawki? Obiecałeś!
Sho zaraz przesunął wzrok na chłopca, a po tym wzrokiem przesunął po grupce dzieci, kiwając energicznie głową i oddając struganą zabawkę.
- Tak! Tak, pokażę! Obiecałem... I chcę się pobawić z wami! - zawołał głośno z szerokim uśmiechem. - Oh, nazywam się Sho! A wy? Wy? Chodźcie, tutaj! Tutaj, tutaj... to nie daleko! Mam lalki... i temari... ah, bardzo piękne temari! Kolorowe, w kwiatki... - mówił podekscytowany, zaraz wchodząc między drzewa, pewnym krokiem prowadząc dzieci w stronę, gdzie przygotował miejsce dla ich zabaw - chociaż nie mówił wcale a wcale rodzicom o tym, co planował i co chciał dzisiejszej nocy robić. A może rankiem? Wieczorem? Nie był pewny, rodzice dzisiejszej nocy byli dzisiaj zajęci, o tym mu mówili, aby był ostrożny... ale nie mówili, że nie mógł się bawić z przyjaciółmi! A inne dzieci zawsze były dla niego przyjaciółmi!
Prowadził dzieci przez śnieg i drzewa, do miejsca, które przypominało małą polankę - otoczoną drzewami, widocznymi kilkoma pniami, na których znajdywały się rozłożone zabawki Sho oraz kolorowe haori czy yukaty, choć użyte bardziej w formie koców położonych na ziemi, aby dzieci mogły na nich usiąść.

Szedłem z grupką dzieci popołudniową porą do lasu, bo podobno było tu coś niecodziennego, jakby nie bardzo wierzyłem w ich słowa, bo małe dzieci zdecydowanie w moich oczach wiele wyolbrzymiały, a ja już nie wierzyłem w takie bajki. Więc przeczuwałem, że mogło się coś kryć za tym złego, poza tym nie dałyby mi spokoju jeżelibym z nimi nie poszedł, bo samych rodzice i tak by ich nie puścili, a ja już miałem prawie czternaście lat. Dlatego stanowiłem w oczach ich rodziciele idealne alibi przecież ze mną nic i mnie groziło, bo wyrosłem na odpowiedzialnego młodzieńca, mimo że jako dziecko dawałem się im we znak i dużo rozrabiałem, to z wiekiem zrozumiałem, że to moje wybryki nie wiele zmienią i powinienem nieco spoważnieć.
- Tak, tak na pewno jest tak jak mówisz, ale trzymajcie się w grupie. Bo nie chce potem szukać żadnego z was po tym lesie. Bo następnym razem nie pójdę tutaj z wami i rodzice was samych nie puszczą, po zachodzie słońca. - Szedłem na końcu tej sztafety i trzymałem na długim kiju latarnie, która rozświetlała ścieżkę. Uważnie obserwowałem okolicę, ale nie w strachu, tylko z powodu wzmożonej czujności. Był wieczór i różne zwierzęta budziły się o tej porze w cyklu dobowym, na szczęście w okolicy miasta nie było zbyt wiele drapieżników, bo myśliwi dbali o to, żeby je stąd przepłoszyć i wybić. Dostrzegłem jakiegoś małego dziwnego chłopca na drzewie, które zeskoczył na organizatora tej wycieczki. C
zyli jednak coś dziwnego tutaj było, ale co to mogło być, pewnie jakiś chłopiec co urodził się z dziwną deformacją, społeczeństwo go nie zaakceptowało i musiał z rodzinną żyć gdzieś w tym lesie. Przyglądałem się jemu badawczo, gdy inne dzieci otaczały go i obserwowałem, co takiego się wydarzy dalej. Szedłem w ciszy i pilnowałem swojego stadka, niczym jakiś pasterz, brakowało mi tylko psa, który by je zaganiał gdyby za bardzo się rozpierzchły. Jak na razie wszystko wyglądało normalnie, dlatego przysiadłem sobie wygodnie na jednym z pustych pni, założyłem jedną nogę na drugą i obrałem kij o bark, a dłoń o rękojeść wakizashi, które dostałem od ojca. Wyglądało, że chłopak nie ściemniał i będą się bawić jego zabawkami, których miał całkiem sporo. Odgłos bawiących i podekscytowanych dzieci, szybko rozniósł się po polanie, a mi nie zostało nic innego jak tylko czekać, gdy przyjdzie nam czas wracać.

Chłopiec co rusz zerkał na tego, który zdawał się go obserwować, chociaż nie wydawał się być tym przejętym za bardzo. Posyłał mu szeroki uśmiech za każdym razem, prowadząc ich wszystkich na przygotowaną polanę, a kiedy znaleźli się już na miejscu, wesoło machnął rękami, jakby chciał poprowadzić wzrok wszystkich zgromadzonych właśnie na to, co tutaj dla nich przygotował.
- Ta-daa! - zawołał wesoło, podchodząc do jednej z piłki i niezdarnie rzucając ją do jednego z dzieci, które po złapaniu jej, było wręcz zachwycone jej kolorami i wzorami.
Zresztą żadnemu z dzieci nie było potrzeba dodatkowej zachęty jeśli chodziło o samą zabawę, widząc tę ilość zabawek. Sho był równie zachwycony podobnym widokiem, bo chociaż uwielbiał zbierać swoje zabawki, równie mocno uwielbiał się nimi dzielić, szczególnie że rzadko miewał do tego okazje.
A zabawki same w sobie wyraźnie wyglądały niczym zbierane zewsząd i znikąd - niektóre były w gorszym, inne w dużo lepszym stanie. Czasem można było dostrzec na ubraniach lalek ciemne plamy, które zdawały się nawet kruszeć, kiedy ktoś zbyt mocno je potarł.
Sho zdawał się chcieć poświęcić uwagę każdemu - ale był również oblegany przez dzieci, które zdawały się widzieć nie inne dziecko, a niecodzienną istotą z bajek i historii, które słyszały w wiosce. Nie miały nawet świadomości, jak prawdziwe to było.
Bawił się, rozmawiał z dziećmi - chociaż wszystko bardziej przypominało śmiech. Ale tylko jedna rzecz nie dawała mu spokoju - a raczej jeden chłopiec, który wcale nie dołączał do zabawy...
Kucając i próbując zakraść się od tyłu do nosiciela latarni, wydawał się dość komiczny w tym co próbował zrobić. Niby chciał go zaskoczyć, ale nie wkładał wystarczającego wysiłku w to, aby rzeczywiście zostać niezauważonym, kiedy zbliżał się do pnia i zaczął wpatrywać się w chłopaka złotymi oczami.
- Dlaczego się nie bawisz? Nie lubisz moich zabawek? - zapytał z trudnym do odgadnięcia tonem. Sho nie był zły, ani smutny - wydawało się, że pytał z ciekawości, ale jego głos był na tyle neutralny, że trudno było przewidzieć czy pytał oczekując odpowiedzi, czy to było jego założeniem. - Mam trochę więcej zabawek... Ale nie chciałem przynosić więcej! Ale mogę pobiec i przynieść jeśli chcesz! Jestem bardzo szybki, wróciłbym szybko! - zaoferował się zaraz z uśmiechem, choć pytanie tworzyło, skąd chłopiec mający mieszkać w lesie, miałby mieć więcej zabawek, jeśli dzieci żyjące w wiosce z trudem mogły być właścicielami części tego, co zniósł sam Sho do lasu.
- A może nie lubisz koloru? Inne kolory też mogę poszukać!

Dzieciaki zdawały się dobrze dogadywać między sobą i w sumie nawet po części było mi w to trudno uwierzyć, bo kiedy ja byłem w podobnym do nich wieku, to częściej w takich dużych zbiorowiskach dochodziło do kłótni i szarpanin. Najwidoczniej różnica pokoleń albo powód był inny, może to brak pewnego elementu, którym ja byłem. Chociaż ja wcale nigdy nie szukałem problemów, a one same mnie po prostu znajdywały i chcą czy nie wpadałem na łobuzów, za którymi nigdy nie przepadałem, oni też nie darzyli mnie zbyt dużą sympatią przez pewne różnice poglądów i zachowań.
Mimo że nie uczestniczyłem w tej zabawie i pewnie nieco myślami byłem w innym miejscu, to byłem świadomy otoczenia i zachowania dzieci, może gdyby to nie był, ten dziwny kurdupel nie zwróciłbym na to uwagi, ale zakradał się do mnie. Mogłem popsuć mu zabawę i zdemaskować albo po prostu udawać, że go nie widzę. W końcu dla niego musiała to być jakaś forma zabawy, dlatego postanowiłem zagrać w tę grę z nim, nawet pomimo tego, że czasami bardziej rzucał się w oczy niż inne dzieci.
- Nie strasz tak. - Odpowiedziałem z udawanym zdziwieniem, bo chyba o to w tym chodziło i obróciłem tułów w jego stronę. - Czemu się nie bawię? Jestem już po prostu za duży na zabawki i dawno temu oddałem wszystkie, które miałem... Najbardziej lubiłem łódź, którą można było puszczać z nurtem rzeki. - Odpowiedziałem mu dość dokładnie na to pytanie, bo jak inaczej można było odpowiedzieć dziecku, które zaraz zaczęłoby zadawać kolejne pytania z ciekawości i chęci poznania odpowiedzi.
- Nie musisz, baw się z innymi dziećmi... Swoją drogą rodzice muszą o Ciebie dbać, skoro masz ich tak wiele. - Z drugiej strony pewnie miał tak wiele zabawek, bo nikt nie chciał się z nim bawić i dlatego jego rodzice rekompensowali mu to ilością.
- Nie, nie chodzi o kolor mały. Po prostu od figurek i innych takich wolałem grać w różne gry, jak chowanego, berka podchody czy puszczanie kaczek... A poza tym własna wyobraźnia to najlepsza zabawka, jaką można mieć. - Zapewniłem go jeszcze raz, że to nie chodziło, o jego zabawki niczego im nie brakowało, po prostu byłem za stary już. A inne dzieciaki zachwycały się jego zbiorem i radośnie się nim bawiły.

Możliwe, że ekscytacja dzieci wygrywała nad ich chęcią do kłótni - a może jedynie opóźniała potencjalną sprzeczkę, która gdzieś w tle się mogła zacząć gotować, kiedy Yuichiro był zbyt zajęty kimś, o kim nie mógł wiedzieć, że niekoniecznie jest człowiekiem - a sam Sho wiedział bardzo dobrze, że nie wypadało mu mówić o tym otwarcie. Papa i mama w końcu mu to uświadomili! A że nigdy nie chcieli źle dla niego, i o tym bardzo dobrze wiedział, słuchał wręcz ślepo wszystkich ich słów i zaleceń, nawet jeśli nie ze wszystkim się zgadzał.
- Boisz się mnie? - zapytał z szerokim uśmiechem, jakby wyraźnie był dumny z tego faktu - a może chodziło po prostu o to, że starszy kolega uznawał go za strasznego? Może to była ta dziwna i nietypowa satysfakcja w oczach dziecka? W końcu inne dzieci z wioski bardzo lubiły porównywać się ze starszymi, szczególnie gdy mogły stwierdzić, że w czymś były od nich lepsze.
- Oddałeś? - zapytał szczerze zaskoczony, jakby koncept dzielenia się w podobny sposób w ogóle nie był czymś dla niego zrozumiałym. W końcu zabawki były dla niego niemalże wszystkim - piękne i kolorowe, świecące, nietypowe. Każda była jego, choć zdarzało mu się nimi dzielić z kimś lub podarować, ale tylko i wyłącznie gdy kogoś naprawdę polubił lub ktoś oferował mu coś na wymianę.
- Ale tak całkiem całkiem i wszystkie? Ale dlaczego jeśli były twoje? - dopytać znów w szczerym szoku.
Zaraz jednak szeroko uśmiechnął się na wspomnienie o rodzicach. Pokiwał głową energicznie.
- Papa i mama są najlepsi! Zawsze dbają, i uczą, i tłumaczą! I pilnują. Są najlepsi! - zawołał radośnie i nawet mogło się zdawać, że zupełnie zapomniał o własnym szoku sprzed chwili, kiedy Yuichiro wspomniał o tym, że rozdał swoje zabawki - wystarczyło wspomnieć tylko o tym, że wolał inne gry. On również je lubił! Szczególnie chowanego, gdy dzieci się rozbiegły we wszystkie strony i chowały, bo wtedy było łatwiej na nie polować.
Chłopak zaraz mógł poczuć na udzie ciężar Sho, który zbliżył się i oparł na nim, wyciągając wyżej, wyraźnie zachwycony czymś.
- Zagrajmy! Zagrajmy w coś! - zawołał z zachwytem, w szczególności słysząc o jednej z gier, których dotychczas nie miał okazji poznać. - Wiem, gdzie śpią kaczki! Mogę upolować i przynieść! Jak się je puszcza później? Łapie się je? Chyba, że to trzeba je pierw samemu wytropić? - zaczął dopytywać zachwycony i podekscytowanych wizją nowej zabawy, nie dając nawet momentu na odpowiedź, kiedy z zaskakującą siłą pociągnął nastolatka za ramię, chcąc żeby ten podniósł się z pnia.
Zaraz wskazał konkretny kierunek.
- Tam jest woda! I tam są kaczki! Słyszałem je jak hałasują!

- Niekoniecznie. Przestraszyłeś mnie, ale nie tym, kim jesteś, tylko zaskoczeniem, które wywołałeś, a na które nie byłem gotowy po prostu. Sam strach nie jest zły, ostrzega nas i pomaga zachować ostrożność. A gdy trzeba, go zignorować wtedy pojawia się odwaga, bo w końcu odważny nie jest ten, co się niczego nie boi, tylko ten, który w obliczu strachu się nie zatrzymuje. A przynajmniej tak mówił mi zawsze dziadek. Jeszcze nie rozumiem wszystkiego, ale z czasem zaczynam dostrzegać te mądrości. - Wyjaśniłem chłopcu, o co dokładnie chodziło, może nie chciałem, żeby poczuł się źle z tym przez swój wygląd, bo w końcu nie wiedziałem, o co dokładnie mu chodziło, to była mniej więcej naturalna reakcja.
- No tak, oddałem innym dzieciom, Ojciec stwierdził, że pora, żebym został mężczyzną, więc oddałem je tym którzy ich bardziej potrzebowali... Zabawkami trzeba się bawić, inaczej nie ma sensu ich mieć prawda?  Po co mają zbierać kurz i niszczeć kiedy nie przynoszą uśmiechów na ustach dzieci. Pewnie z wiekiem zrozumiesz, o co chodzi chłopczyku. A może już wiesz co nieco, w końcu pożyczyłeś swoje do zabawy. - Dzieciak jeszcze nie wiedział, co jest pięć, ale pomimo swojej aparycji miał pewne odruchy, które mogły świadczyć o dobroci. Co delikatnie potwierdzało, czego uczyli go rodzice i jak bardzo młody szczaw ich uwielbiał, skoro tak ochoczo o nich opowiadała.
- A w co chcesz zagrać? - Zapytałem go, skoro już zdecydował się uczepić mojej nogi, chociaż rodzice powinni mu wyjaśnić, że nie powinien ufać obcym i to takim, którzy mieli broń przy sobie, w końcu pojebów na świecie nie brakuje. Powstrzymałem się od śmiechu, który od środka zaczął mnie wypełniać i nie był szyderczy, ale taki niewinny.
- To nie tak, w tej grze nie potrzebujemy kaczek, młody. Także damy im spać i nie będziemy kłopotać. Gra się po prostu tak nazywa, nawet zaraz mogę Ci pokazać, dlaczego i woda się w tym wszystkim przyda.  Widziałeś kiedyś, jak kaczka ląduje na tafli wody? Poczekaj chwilkę. - Wstałem szarpnięty z pnia, co nieco było dziwne, ale może źle określiłem wiek chłopca, a on po prostu był karłowaty.
- Shibata, macie nie schodzić z tej polany, jak coś będę przy tej wodzie. - Odwróciłem się w stronę najgrzeczniejszego dzieciaka z całej tej zgrai, na którym mogłem polegać i dałem mu jasne wytyczne.
Pochyliłem się przy rzece, na której nie było kry, przez jej wartki nurt  i zacząłem wyszukiwać odpowiednich kamieni, które musiał być płaskie i szerokie. Pokazałem, chłopakowi czego dokładnie szukamy i dalej wróciłem do zbierania, aby mieć ich pod dostatkiem, kiedy zaczniemy rzucać.
- No to widzisz, patrz teraz uważnie. - Powiedziałem do niego i wbiłem latarnie w piasek, aby uwolnić swoje ruchy. Stanąłem w lekkim rozkroku, wziąłem porządny zamach nisko i na końcu ruchem nadgarstka nadałem dużej siły rotacyjnej kamieniowi, który zaczął szybko małymi podskokami odbijać się od tafli. Przypominało to nieco efekt, który kaczka robiła gdy lądowała w wodzie z pędem.

- Ja się nie boję niczego! - stwierdził pewny siebie, w końcu żyjąc w przekonaniu, że to on był na szczycie łańcucha pokarmowego - że właśnie bawił się z jedzeniem, które prędzej czy później skończy w jego żołądku, chociażby przez fakt zdobytego teraz zaufania. Bawienie się z jedzeniem zawsze przynosiło dobre rezultaty. Nie posiadał jeszcze świadomości o istnieniu chociażby zabójców demonów - chociaż czy którekolwiek z bawiących się w okolicy dzieci zdawało sobie sprawę z zagrożenia, które mogło czyhać w nocy? Albo ich rodziców? Gdyby tak było, najpewniej nikt dzisiaj by się tutaj nie zjawił.
- Bo są piękne! Nawet jeśli dzisiaj się ktoś inny nimi pobawi to cały czas one są moje! To nie to samo... nie oddałem ich. One są wciąż moje - stwierdził, nie do końca rozumiejąc sens w oddawaniu tego, co było jego skarbem, a za taki uznawał w końcu swoje zabawki. I cudze, które miały stać się jego.
- Nie..? Oh... a chciałem połapać kaczki... - powiedział, nieco zawiedziony podobną sprawą, że nie była jednak im potrzebna żywa kaczka do tej całej zabawy. Co za myląca nazwa! Nie rozumiał, dlaczego ktokolwiek miałby w taki sposób postępować, nazywając tak bardzo nieodpowiednio zabawę.
Chociaż kiedy przyszło do szukania kamieni, bardzo chętnie się tym zajął. Nie do końca rozumiał wszystkie wytyczne, szczególnie co do samej wielkości kamieni, ale w końcu udało się zebrać niewielką kupkę, a po tym zaczął przyglądać się ruchom chłopca. Nie do końca rozumiał, co ten kamień miał wspólnego z kaczką - choć kaczki w nocy zazwyczaj spały, a nie latały i lądowały na wodzie, więc też mógł nie doświadczyć podobnego widoku.
- Och... wciąż nie rozumiem czemu puszczanie kaczek. To wygląda jakby można było na nie polować! - zaraz stwierdził, łapiąc jeden z kamieni, ale nie rzucając odpowiednio - przez co ten po prostu zatonął, choć z ogromnym pluskiem za sprawą demona, który nawet nie miał świadomości do końca, że chłopcy w jego wieku byli słabsi. Zresztą, jeśli był silny, dlaczego miałby to ukrywać?
Złapał kolejny kamień, znów rzucając, choć ponownie nie widział, że jego kolega rzucał odbijający się płaski kamień z nadgarstka - przez co Sho znów skończył zatapiając przedmiot w wodzie z pluskiem.
- Ugh... nie słuchają się mnie! - stwierdził nieco oburzony podobnym zajściem, śmiałością przedmiotu martwego, że ten nie chciał postępować w sposób, w jaki sobie zażyczył.
- Po co ci ten patyk? Boisz się tej lampy? - zapytał, wskazując na kij z lampą, bo o ile widział dorosłych z podobnymi, krótszymi patykami, chodzącymi po nocy, to nie do końca rozumiał celu. W końcu w nocy wszystko było wyraźnie widać, przynajmniej w jego odczuciu.

- A wiesz wszystko?... Skoro nie boisz się niczego, to musisz wiedzieć o wszystkim, co jest na świecie. - Dzieciak wysuwał śmiałe wnioski, ale co on mógł wiedzieć o świecie, jeżeli miał może z cztery lata albo nawet mniej. No, ale w końcu jak to wytłumaczyć dziecku, które nie ma takiego doświadczenia czy wiedzy, nie doznał tragedii czy strachu. A może to ja się myliłem i był on jednym z tych przypadków, które nie odczuwają strachu? Tylko to wcale nie było nic dobrego, bo strach jest również czynnikiem, który pomaga nam stawać się lepszymi i przekraczać własne ograniczenia, które sobie narzucamy.

- Ohh, w pewnym wieku inne rzeczy stają się piękne, a raczej osoby. - Rzuciłem to bardziej pod nosem. Wybór miedzy zabawki, a dziewczyny wiadomo co było lepsze i dostarczało przyjemniejszych bodźców. W innym przypadku ludzkość dawno już by się zakończyła, bo nikt nie chciałby się rozmnażać i zostałby same zabawki.
- Mogą być twoje, ale pozwalasz się bawić nimi komuś innemu. Więc jeżeli Ci się kiedyś znudzą albo z nich wyrośniesz, pewnie też oddasz je innym dzieciakom, żeby ktoś dalej się nimi bawił i o nie dbał. - Wytłumaczyłem mu swój punkt widzenia, chociaż to wcale nie oznaczało, że chłopiec go zrozumie, bo w końcu to tylko dziecko.
- Jak nie chcesz, to nie będę pokazywał Ci tej zabawy, skoro masz lepsze rzeczy do roboty. - Skoro wolał co innego robić, to przecież nie będę go zmuszał do zabawy, na którą się zgodziłem głównie z jego powodu, ale jak widać, mimo całego zawodu dalej chciał zobaczyć, co to było. Czasami chyba trochę za dużo wymagałem, od jego wyobraźni i łączenie kropek, a on wciąż był tylko dzieckiem.
- Kaczka gdy ląduje, też robi takie fale na wodzie i stąd pochodzi ta nazwa. - Teraz powinien sobie nieco lepiej uzmysłowić, o co dokładnie chodziło z tą nazwą. Jego zachowanie, dziecięca roszczeniowość i naiwność były bardzo zabawne, jak kamienie miałby go słuchać.
- Może po proś ładnie pana kamienia, żeby się odbił od wody? - Nie mogłem się powstrzymać, żeby zrobić sobie z niego malutki żart, skoro kamienie go nie słuchają.
- Nie boję się tej lampy, ale dzięki temu patykowi mogę lepiej nią oświetlać drogę i nie zasłaniając sobie wizji. Gdy jesteś wysoko, lepiej wszystko widzisz nie? - Sam w końcu siedział na drzewie, gdy go pierwszy raz zobaczyłem.

- Wiem wszystko czego muszę i nie muszę się bać! - zawołał z uśmiechem, rozumiejąc świat w zupełnie pokrętny sposób niż powinien - tak samo jak słowa najstarszego z ludzkich dzieci. Nie miał świadomości o zagrożeniu, które mogło na niego czekać - i był zbyt pewny, wiedząc że przewyższa siłą inne dzieci, nawet jeśli nie do końca posiadał świadomość, że sama jego siła mogła być dla innych niepokojąca.
- Nie oddam moich zabawek- stwierdził z upartością godną kilkulatka - choć rzeczywiście miało się to nie zmienić przez następne kilka jak nie kilkanaście lat. Ale to nie znaczyło, że nie miał nigdy zmienić się w zazdrosnego o inne osoby demona - w końcu rozumiał świat głównie przez to co mógł i czego nie mógł posiadać, a zabrać mógł niemalże wszystko co tylko zechciał.

- Nie będę prosił się kamienia, żeby się odbił! Powinien się sam odbić! - zawołał zirytowany, rzucając kolejny kamień w wodę, tym bardziej bliżej brzegu i z dużą siłą, tak że woda rozprysła się dookoła jakby kamień przynajmniej spadł z kilkunastu, jak nie więcej, metrów. Siła Sho po raz kolejny wydawała się być niestosowna do jego aparycji - niski i mały, a nawet gdyby założyć, że miał nieco więcej lat niż to na co się prezentował, stanowczo nie można było zaprzeczyć faktu, że był dzieckiem, kiedy brało się pod uwagę jego zachowanie. Może to po prostu iluzja, albo nietypowe miejsce, że woda tak łatwo się rozbryzgała na boki?
- Lepiej się widzi i nikt ciebie nie widzi! Czemu więc nie chodzisz po drzewie? Z gałęzi na gałąź! Tak jest łatwiej widzieć wszystko dokładnie! Chodź, zobaczysz! Inni cię nie zobaczą nawet jak wrócimy do nich po gałęziach! - zawołał z szerokim uśmiechem, zaraz po tym podchodząc do drzewa i prędko wspinając się po nim, aby wygodnie usiąść na gałęzi.
- Wchodź! Wchodź! Pokażę ci drogę z powrotem po gałęziach! - zawołał z szerokim uśmiechem, wyraźnie podekscytowany podobną drogą. - Albo możemy się ścigać z powrotem! O tak, tak! - zawołał znów radośnie, wyraźnie potrzebując cały czas coraz to nowszych zajęć i zabaw, z łatwością tracąć zainteresowanie.

Chłopak był naiwny albo bardzo arogancki, wszystkie rozumy pozjadał, ale to nie w mojej kwestii było, nauczenie go co dokładnie kryje się na świecie i jak okrutni potrafili być ludzie względem dzieci. Z drugiej strony, kto był bardziej naiwny w tej chwili? Ja zakładając, że to zwykłe dziecko, czy ona myśląc, że bycie demonem ochroni go przed wszystkim. Na pewno czas pokaże i zobaczymy, kto powinien bać się przysłowiowych stworów spod łóżka.
- Nikt Cię do tego nie zmusza, po prostu tak zasugerowałem i pomyślałem, nie musisz aż tak przejmować się moimi słowami mały. To zwykła rozmowa, a nie rozkazy. - Może wyciągnąłem pochopne wnioski i w rzeczywistości on nie lubił się dzielić, z drugiej strony może ona sam nie wiedział, co chciał czy lubił i po prostu nie potrafił tego przetworzyć w swojej małe głowie.

- A czemu miałby sam się odbić, skoro ty nie potrafiłeś nim odbić – Spojrzałem na niego z ukrytym rozbawienie i puścił sobie jeszcze kilka kolejnych kaczek, żeby zobaczyć czy mały człowiek się złamie i pogada z kamienie, czy dalej będzie szedł w zaparte. Widać nie umiał się przyznać do braku wiedzy i umiejętności, mimo że chwilę wcześniej zarzekał się, że wie wszystko, co musi, a jednak ta wiedza była ograniczona.
Chłopak nie rozumiał, co to jest pytanie retoryczne i od razu zaczął snuć jakieś plany i dziwną zabawę, w której nie zamierzałem uczestniczyć. Było późno, ja byłem odrobinę senny i nie zamierzałem spaść na dupę od oszronionych gałęzi.
- Dziękuje, że zdradziłeś mi te tajemnice. - Powiedziałem nieco z ironią, której ona na pewno nie mógł dostrzec w tak młodym wieku, bo nie była ona aż tak intensywna i klasnąłem kilka raz delikatnie. - Miałem Ci pokazać jak grać w kaczki i wychodzi na to, że wygrałem. A wspinaczki po drzewach sobie odpuszczę, ale jeżeli sam chcesz to droga wolna. - Podszedłem do lampy na kiju i wyciągnąłem ja z piasku, żeby przyświecając sobie wrócić do bawiących się dzieci.

- Bo ty go nie prosisz i w jakiś sposób się odbija, a mnie się nie chce słuchać! - stwierdził, marszcząc brwi, wyraźnie nie będąc zachwyconym podobnym rozwojem sytuacji. Nie przepadał za momentami, kiedy coś mu nie wychodziło - choć wciąż nie widział ironii w swoim zachowaniu i słowach jeszcze na polanie. Wciąż wierzył, że nie było w stanie zaszkodzić mu wiele, a już na pewno nie ludzie - bo przecież był od nich silniejszy i szybszy. Potrafił robić to, czego oni nie, i nie mieli z nim szans. Choć było to zupełnie naiwne z jego strony, nie wiedział o tym.
- Po prostu nie umiesz się wspinać. Pewnie zaklinasz kamienie, żeby się odbijały, ale drzewa się ciebie już nie słuchają! - zaśmiał się w dziecięcy sposób, w rzeczywistości nie brzmiąc nawet w jakiś sposób wyzywająco - bardziej beztrosko, jakby był zadowolony z faktu, że coś się go nie słuchało, ale nie w zawistny sposób. Może go to rzeczywiście bawiło? A może uznawał wspinaczkę przydatniejszą za rzucanie kamieni?
Chociaż rzeczywiście poruszał się sprawnie z gałęzi na gałąź, zerkając co rusz na swojego towarzysza. Nie widzieli dobrze w ciemności, chyba wszyscy ludzie potrzebowali zawsze lamp i pochodni, nawet kiedy księżyc był na niebie, a nie za chmurami, i oświetlał wszystko dokładnie.
- Jakie znasz jeszcze gry? Poza kaczkami? Zagrajmy w coś, zagrajmy! Może coś w grupie z resztą? - zaraz zaproponował, wyraźnie nie odczuwając zmęczenia, mimo coraz to późniejszej pory. Niektóre z dzieci również wyraźnie miały sporo energii, choć mogło to być spowodowane początkową ekscytacją na widok tak wielu zabawek w jednym miejscu.

- Może dogadałem się z nimi wcześniej i teraz mnie po prostu lubią? - Droczenie się z nim w ten sposób było nieco urokliwe, ale pewnie tylko dlatego, że tak zaparcie próbował urealnić swój pomysł, jakbym to mnie kamienie się słuchały. Na takie rzeczy mógł wpaść tylko kilkulatek, kamienie, które się słuchają, tego jeszcze nie widziałem. Kamienie się nie słuchały, bo nie mogły i nie było tutaj drugiego dna, a jednak on nie rozumiał, że wszystko zależało od jego ręki i porażkę tłumaczył wymówką, jak na dziecko. Może to właśnie dlatego tak zabawnie było go wkręcać i iść w zaparte.
- Masz mnie, boję się wysokości i drzewa, nie chcą ze mną rozmawiać tak jak kamienie, słyszałem nawet, że nie lubią się z kamienia, może dlatego nie chciał się dla Ciebie odbić. Bo wolisz drzewa od nich? - Zasugerowałem mu coś z poważną miną, mam nadzieje, że jego rodzice nie będą bardzo zli gdy potem opowie im te głupoty i banialuki.
Szedłem za nim, przyświecając sobie drogę latarnią i obserwowałem, jak sprawnie przeskakuje między drzewami, widocznie miał jakieś predyspozycje i talent. Często bywało tak, że niby dzieci w podobny wieku, powinny być na tym samym etapie, ale bardzo często zdarzało się, że jedne był lepsze od innych w poszczególnych dziedzinach. Może już od małego się wspinał w domu, a potem było już tylko łatwiej.
- Znam jeszcze kilka gier, ale pokaże Ci jeszcze jedną jeżeli chcesz.. Nie ma tako jako oficjalnej nazwy, ale zaczyna się od tego, że ja powiem, co widzę, a ty będziesz musiał zgadnąć, co to jest i zgadujesz tak długo, aż Ci się nie uda. Więc jeżeli mniej osób gra, tym częściej jest twoja kole... Moim okiem widzę coś, co jest niebieskie. Jeżeli chcesz, możesz pytać o kolejne podpowiedzi. - Przysiadłem na tym samym konarze co wcześniej, jeżeli chciał poznać więcej gier, to będzie mu łatwiej bez innych dzieci, które mogłyby się nieco z niego naigrywać, gdy wyszedłby fakt co do jego nieznajomości takich zabaw. A druga sprawa, że teraz i tak dzieci nie chciałbym się bawić, gdy mają tyle nowych zabawek do dotykania, zwłaszcza jeżeli miały ograniczony czas.

Nie miał świadomości, że dla jego nowego kolegi kamienie nie mogły się słuchać - był przekonany o czymś zupełnie innym. Zarówno kamienie, jak i drzewa, i inne przedmioty, mogły się słuchać, kiedy odpowiedni demon znalazł się w ich okolicy. Wszystko mogło być podatne i posłuszne, tak samo jak ludzie powinni być. W jego oczach świat dostosowywał się do demonów w wielu kwestiach, tak powinno być skoro były silniejsze od przeciętnych ludzi, prawda?
- Nie musisz bać się drzew, wiesz? Są łatwe do pokonania jeśli zaczną walczyć. No i nie mogą się poruszać - powiedział, choć na moment się zawahał. W końcu nie zawsze było to prawdą, że wszystkie drzewa były zupełnie nieruchome - ktoś nimi mógł rzucić tak jak oni rzucali kamieniami do jeziora. - Zazwyczaj, znaczy się... czasem pewnie mogą. Ale to nie jest częste, więc nie trzeba się ich bać - stwierdził pewniej, zupełnie jakby poczuł się odpowiedzialny za zapewnienie kogoś starszego, że ten nie musiał się bać, bo nie miał czego. - A może kamienie się mnie boją w takim razie? Na pewno dlatego nie lubią drzew, i nie słuchają się ze strachu przed tymi, którzy lubią drzewa! - zawołał, przekręcając po raz kolejny słowa i rzeczywistość na własną modłę - bo chciał widzieć świat takim, a nie innym. W końcu wierzył w baśnie i bajki, wierzył we wszystko co było zupełnie inne, bo przecież nie żył w sposób, w jaki zwykli ludzie.
- Ale musisz na to patrzeć, kiedy mówisz mi, że to widzisz?? - zapytał wyraźnie podekscytowany i od razu chętny do nowej zabawy, wystarczyła mu jedynie chwila aby znaleźć się na obok Yuichiro, wpatrując się intensywnie w punkt, który wydawało mu się, że właśnie chłopak widział - a może w tej zabawie również był jakiś sekret, że trzeba było zaprzyjaźnić się wcześniej z przedmiotami, które się widziało?
- Niebieskie, niebieskie... niebieski... niebieskie... - zaczął mamrotać, przyglądając się powoli przedmiotom, które znajdywały się dookoła. Widać było po minie demona skupienie, jakby od odnalezienie niebieskiego przedmiotu zależało coś istotnego - życie, może jakieś bogactwo, a może zdobycie przyjaźni z kamieniami?
- Ha! - zawołał nagle, wskazując na jednego z chłopców, który słysząc i przeczuwając, że coś nie do końca było w porządku, aż podskoczył z przestrachu. Spojrzał bez zrozumienia na Sho, a później na Yuichiro, jakby szukał w tym starszym pomocy i wyjaśnienie.
- Oczy! Widzisz jego oczy! Wooo... ma jasne oczy! To niebieskie coś, co widzisz? - zapytał z szerokim uśmiechem, jakby był pewny, że to był przedmiot, o którym starszy mówił. Chociaż czy to musiał być przedmiot? Z drugiej strony, czym więcej miały być dzieci w tym miejscu jak nie przedmiotami i posiłkiem w oczach Sho.

- Mówisz, że naprawdę nie mogą się ruszać? To ile już drzew pokonałeś na swojej drodze, że wydajesz takie werdykty? - Kontynuowałem narrację, która pasowała do rozmowy i przekonań chłopaka. Chciałem dla zabawy poznać jego wizję i sposób działania wszechświata. Kto wie, może nawet się od niego czegoś nauczę i otworzę na nowe prawdy.
- Pewnie wtedy mocno wieje, że korzenie wychodzą z ziemi, a co jeśli drzewa się ruszają, kiedy nie patrzymy na nie? - Prowadziłem dywagacje z kilkulatkiem, którego celowo wprowadzałem w błąd, ale to tylko dlatego, że on z takim przekonaniem mówił o tym, w co faktycznie wierzył.
- Możliwe, tylko teraz jak tu pogodzić drzewa z kamieniem? Kamienie raczej się nie boją, po prostu ignorują tych, których nie lubią. To jak tu je skłonić do rozmowy z drzewolubem? Może trzeba królowej kamienie dary przynieść na pojednanie? - Wewnętrznie miałem sporą satysfakcję i zrywałem boki, ale nie robiłem tego ze złości czy faktu, że go nie lubiłem. Po prostu potrzebowałem odrobiny rozrywki od codziennej normalności i sztywności.
- Nie musisz na nie patrzeć, wystarczy, żeby były w zasięgu wzroku. Tak, żebym stojąc obok Ciebie, mógł to widzieć, a Ty też byś to widział. Nie można tego chować, dotykać czy przekładać, ani tym bardziej utrudniać komuś zauważenia. - Wyjaśniłem mu dokładnie i przyglądałem się jego działaniom. Zastanawiałem się, na co teraz wpadnie ten nietuzinkowy umysł w swoich poszukiwaniach. Choć zdecydowanie nie ułatwiałem mu zadania, musiał się postarać, żeby odebrać mi pałeczkę z rąk. Nie było miękkiej gry, jeśli tak bardzo chciał się bawić ze starszym, a nie ze swoimi rówieśnikami.
- Nie, nie chodzi o jego oczy. Szukaj dalej... Spokojnie, Sato, baw się tam dalej... Może chcesz małą podpowiedź, co? Ale wtedy stracisz jeden z trzech punktów do zdobycia. - Spojrzałem na niego wymownie z małym uśmiechem na ustach.

- Nie muszę walczyć z drzewami, bo się mnie słuchają! A skoro się mnie słuchają to wiem więcej o drzewach - stwierdził pewny swego, jak przy każdej innej prawdzie, którą prawił, a która nie mogła być czymś godniejszym wciśnięcia między bajki niż była już aktualnie. - Nie, nie wychodzą przez wiatr! Wychodzą... same... albo bo ktoś... - wyraźnie się zawahał, zastanawiając się czy powinien zdradzać człowiekowi takie rzeczy. W końcu był rozsądny na tyle, aby nie zdradzać sztuczek, które widywał czy które znał - bo jeśli sam nie potrafił zmusić drzew do wyjścia z ziemi i zmiany ich miejsca, wcale nie oznaczało to, że ktoś inny również nie potrafił. Wręcz przeciwnie - mogło to oznaczać, że ktoś znał takie sztuczki!
Zaraz jednak zupełnie porzucił ten temat, żwawo wypowiadając się na temat darowania komuś czegoś - i to komuś, kto go nie lubił! Było widać, że zrozumiał to jakby miał rozstać się ze swoimi zabawkami, z czymś co przecież było dla niego tak istotne.
- Darów nie daje się tym, którzy cię nie lubią! Nie będę się dzielił niczym z królową kamienia, skoro jest taka! Mogę ją zastraszyć, o! I zagrozić, że będę niszczył wszystkie kamienie jakie spotkam jeśli nie będzie chciała ze mną rozmawiać - zaraz zagroził, uznając że skoro starszego lubią kamienie to to wszystko przekaże tam, gdzie trzeba. Nie miał do końca świadomości, że wizja niszczenia przez niego kamieni wydawała się być bardziej abstrakcyjną i dziecinną niż realną - mimo, że przecież miał to na myśli naprawdę, a nie opowiadał wyłącznie dla straszenia. Choć prędko doszedł do wniosku, do czego nie chciał się nawet na głos przyznać, że byłoby to bardzo czasochłonne i męczące zobowiązanie. W końcu kamieni było wszędzie mnóstwo - może nawet więcej niż samych drzew?
Propozycja punktu wyraźnie kusiła przez moment młodszego, kiedy nagle pokręcił przecząco głową. - Nie! Nie chcę podpowiedzi, chcę wszystkie punkty! - zadecydował, zaraz znów się rozglądając sprawiając wrażenie jakby robił to jeszcze intensywniej niż wcześniej. A to nie tak, że nie widział niebieskich rzeczy - po prostu szukał takiej, która była odpowiednia do wybrania, bo w końcu nie każda była godna bycia wybraną do zabawy jako ta właściwa, prawda? Prawda!
W końcu znów wskazał w jedną stronę, dostrzegając jedna z lalek którą zawsze lubił - bo była w chłodnych barwach, bo zamiast czerwieni artysta w jej makijażu użył błękitów i niebieskości, a momentami i zieleni. Wyróżniała się na tle wszystkich innych zabawek.
- Tam, tamta lalka! - zawołał, wskazując palcem w nieco dalszą stronę, gdzie siedziały trzy dziewczynki, wyraźnie zachwycone możliwością zabawy.

Dzieciaka logika jak zwykle była bardzo zabawna, trochę jak słuchanie już zniedołężniałego starca, który w swoim życiu o ile razy za dużo szukał szczęścia w dnie czarki z sake. Jedynie się uśmiechałem i nie próbowałem dalej próbować go wyprowadzić z błędów, skoro był tak uparty, to niech ma swoje racje. Chociaż z takim charakterem nie jeden raz się będzie musiał przekonać, na własnej skórze co przyniesie mu los gdy, zbyt uparcie będzie obstawał przy swoim.
- Dorośli często muszą robić to, na co nie mają ochoty i przypodobać się tym, których nie lubią. Podrośniesz jeszcze trochę, to się przekonasz... Królowej kamienia, tak nie zastraszy, w końcu jest najtwardsza. Skoro została przywódcą kamieni. - Dziecina naiwność, że przemocą cokolwiek wskóra, chociaż sam kiedyś myślałem podobnie, ale w końcu szare komórki zaczęły lepiej pracować, a może po prostu hormony i kaprysy przeszły. Co by nie było, teraz bardziej dojrzale spoglądałem na świat, a może po prostu sobie wmawiałem i próbowałem być bardziej dojrzały, gdy gdzieś w środku mnie czaiły się dawne demony, które po prostu spały.
- No to próbuj, zobaczymy, jak wiele dostrzegasz dookoła. - Tak jak można było się spodziewać, nie chciał podpowiedzi, aż byłem ciekawy, co takiego tym razem zobaczy, bo z tego co zauważyłem, wcale nie patrzył w dobrym kierunku, chyba wybrałem zbyt dla niego abstrakcyjną rzecz, ale dzięki temu może otworzy się na rady innych.
- Nie, to nie jest tamta lalka. Może jednak chcesz podpowiedzieć?.. Niech stracę i z powodu, że grasz pierwszy raz, mogę dać Ci za darmo jedną radę. Od Ciebie zależy czy ją chcesz. - Byłem ciekawy, jaki faktycznie się okaże, można powiedzieć, że tak odrobinę go sprawdzałem, aby się przekonać.

- Jeśli nie da się zastraszyć to ją znajdę i ją skruszę, i wtedy ja zostanę królem kamieni. Wtedy wszystkie kamienie będą musiały się mnie już słuchać, bo nie będą mogły na mnie zaradzić, bo to ja będę najtwardszy. Zresztą, co kamień może poza byciem twardym? Kiedyś przestanie być twardy, będzie piachem albo kamyczkami małymi i tyle, o! - stwierdził, wyraźnie wciąż oburzony i obrażony na fakt, że żadne kamienie się go nie chciały słuchać. W końcu dziecięca duma była czymś, co trudno było poskładać, a co mogło boleć jeszcze dłuższy czas. W szczególności im pewniejsze dziecko było własnych słów - tym przecież trudniej było mu przekonać się, że nie miało racji. Nie chciał tego dopuszczać. W końcu wiedział lepiej, że byle kamień nie mógł stanowić dla niego przeciwnika. Nie godnego, nie żadnego. Nie mógł się z nim równać. Tak jak ludzie. Przecież co to był za problem pozbyć się kamienia? Jeśli wrzuci się go do wody to ten na pewno utonie, a to było równoznaczne z jego pozbyciem się!
Zawahał się jednak w końcu, słysząc propozycję podpowiedzi darmowej. Chociaż widać było po jego minie, że wciąż nie był przekonany w pełni co do tego czy nie była to pułapka. Spojrzał pierw na starszego nowego kolegę, żeby zaraz odwrócić wzrok w bok. Minę miał nie tęgą, jakby naprawdę jego odpowiedź miała zadecydować o życiu i śmierci - a właściwie to byciu i niebyciu jego młodzieńczego honoru, którego nie mógł oddać od tak sobie! Musiał o niego zawalczyć, musiał...
- Skoro tak nalegasz to pozwolę ci udzielić sobie podpowiedzi. Ale takiej darmowej tylko, takiej co nie stracę punktów! - zaraz zastrzegł, jakby chciał się upewnić, że nie miał zostać oszukany na nieistniejących i nic nie znaczących punktach, które mogły zaważyć na jego wygranej.
A co jeśli była to pułapka i kolega chciał przekazać królowej kamieni o wszystkim? Że Sho nie radził sobie w podobnych grach? Co jeśli rozniesie się to pośród wszystkich kamieni i zostanie ich pośmiewiskiem?!
- I ani słowa królowej kamieni o tym! Bo będę wiedział kto jej doniósł! - ostrzegł prędko, chcąc zapewnić własne bezpieczeństwo, choć trudno było nawet powiedzieć, co Sho chciałby zrobić w związku z podobnym donosem na własną osobę.

- Niech próbują stawiać opór! Opór skończy się dla nich roztrzaskaniem na mniejsze. Zresztą, samotność nie szkodzi, skoro jest papa i mama to więcej nie trzeba. Reszta się przecież nie liczy - stwierdził, jak zwykle bagatelizując koncepty, których w zupełności nie rozumiał. W końcu skąd miałby wiedzieć czym była samotność? Że nawet to, kiedy tak lgnął do zabawy z ludźmi, którzy byli jednocześnie jego pokarmem, mogło być przez niektórych rozumiane jako poczucie samotności i szukanie towarzystwa? On bardziej kierował się ciekawością, bo w końcu to co było zakazane najbardziej kusiło - a co było bardziej zakazane niż ludzie żyjący w słońcu, na które jemu nie wolno było wychodzić? - To jest moją bronią i nic więcej mi nie trzeba - stwierdził pewnym głosem kilkulatka, wyciągając przed siebie ręce, wyraźnie mówiąc o swoich kończynach. Brzmiało to jeszcze zabawniej, jego deklaracja o sile, choć nie było wiele rzeczy bliższych prawdzie, o których mógł wspomnieć - szczególnie, kiedy miała się porównywać jego siłę do tej należącej do innych, zwykłych ludzi i dzieci.
Choć jego rozumienie świata było całkiem pokrętne i godne poklepania po głowie - w końcu dziecięca fantazja nie powinna być czymś, za co kogoś powinno się ganić, bo z czasem powinien z niego wyrosnąć. Może dorośnie, może zrozumie nieco więcej tego, jak świat miał działać dookoła, a przede wszystkim zrozumie, że choćby bardzo chciał w to wierzyć, jego bycie demonem nie zawsze wiązało się z pełnym bezpieczeństwem, bo ktoś rzeczywiście mógł się zaczaić na jego życie. Nawet nie w tej konkretnej chwili, z pewnością w przyszłości.
- Mrówki? Błękitne o tej porze? - zapytał, wyraźnie zaskoczony - w pierwszej chwili rozglądając się bardziej na boki w poszukiwaniu tego, o czym mówił jego towarzysz. Chociaż skierował wzrok wyżej tuż za jego wskazówką, podążając posłusznie. Choć w pierwszej chwili zamiast na prawdziwą odpowiedź wpadł na zupełnie inną. Już chciał ją zakrzyknąć kiedy zmarszczył brwi. Jego mimika niemalże od razu się zmieniła z radosnej w bardziej namyśloną, choć może nawet nieco rozzłoszczoną?
- Świetliki nie żyją teraz, wszystkie pomarły! I wcale nie są takie niebieskie... niektóre może odrobinę... - stwierdził oburzony, bo w końcu kiedy było cieplej, regularnie widywał podobne insekty. - Czasem nad wodą! Albo jak księżyc mocno świeci! Ale dzisiaj nie słyszałem żadnych, bo lubię je łapać to bym widział pierwszy!

- Jak roztrzaskasz je na mniejsze kawałki,  to będzie ich jeszcze więcej. Będą dosłownie wszędzie i będą w milczeniu Cię obserwować, aż powinien Ci się noga... Czyli nie chcesz się móc już nigdy bawić z innym dziećmi? Bo to właśnie jest samotność, kiedy nie możesz z nikim pogadać, powierzyć mu sekretu i zwierzyć się gdy jest Ci źle. - Miał dość zwichrowany pogląd na świat, pytanie tylko kto mu go tak potargał i dlaczego. A może on po prostu nie rozumiał, czym była faktyczna samotność i fakt ulotnych chwil, które nigdy więcej mogą się nie powtórzyć.
- No no, ostrożnie z tym. Od razu widać, że kawał z nich orężu. - Stwierdziłem w pół żarcie, chociaż gdy tak pomyśleć gdy dzierżyło się broń to i tak używało się rąk, aby nią władać i zadawać ciosy. Bez rąk nie dało się nic zrobić, nawet jeżeli ktoś naprawdę bardzo by chciał, to co mógł zrobić? Chyba najwyżej kogoś kopnąć, ale musiał przy tym uważać, żeby się nie wywrócić na plecy.
- Tak, cały czas masz to pod nosem. - Odpowiedziałem mu na to pytanie delikatną metaforą, dostał sporo podpowiedzi, musiał już sam połączyć kropki, jeżeli miał poczuć, że faktycznie wygrał w innym przypadku, będzie mu zdecydowanie trudniej. Widziałem konsternacje na jego twarzy i rosnący grymas na ustach, nie wiedziałem, czy tak trudno było mu zgadnąć, czy może zbierało mu się na dwójkę.
- Wcale nie chodziło o świetliki, ale coś Ci pokaże. - Odpowiedziałem mu krótko z uśmiechem na ustach i zdmuchnąłem światło latarni, które mogło mu przysłaniać mieniące się punkty na niebie, które zaraz wyłonią się za chmury gdy ta tylko przeleci.
-Trzy, dwa, jeden. Spójrz w górę. - Dłoń położyłem mu na głowie i odchyliłem do tyłu, aby mógł spojrzeć na niebo pełne niebieskich mrugających do niego gwiazd. - Widzisz? - Kucnąłem, wyciągnąłem z kieszeni krzesiwo i uderzając kamieniami o siebie, wznieciłem iskrę, która na nowo rozpaliła płomień.

- Papa i mama są zawsze, zawsze mogę im wszystko powiedzieć - stwierdził jakby jeszcze bardziej zaskoczony tym, o czym mówił starszy kolega. W końcu nie miało to żadnego sensu! A może wręcz przeciwnie? Może problem właśnie leżał w tym, że...
- Nie masz papy i mamy? - zapytał jakby zupełnie zaskoczony podobną kwestią, bo w końcu nie widział w życiu czegoś gorszego od braku papy i mamy, co na koniec dnia nie mogło świadczyć o nim źle. Tym bardziej, kiedy mogło się wydawać, że rodzice rzeczywiście dbali o jego osobę. Kto inny w końcu mógł zadbać, aby miał aż tyle różnorodnych zabawek? Nawet jeśli mogło wynikać to głównie przez nietypowość młodego i izolację, w jakiej prawdopodobnie żył.
A jednak mogło wydawać się dziwne, że po rodzicach zdawało się nie być ani śladu.
- Nie..? - zapytał, jakby wciąż jeszcze analizował odpowiedź starszego, ale wyraźnie nie był pewny czy też nie myślał w tej chwili nad wykłamaniem się z tego, co zrobił! Może szukał sposobu na znalezienie innych przedmiotów, które były rzeczywiste, a nie tylko zwykłym kłamstwem?
Obserwując dość nieufnie człowieka, powoli zadarł rzeczywiście brodę jeszcze wyżej, chcąc spojrzeć na to samo co jego towarzysz. Jeszcze moment mu zajęło, zanim zrozumiał, o czym dokładnie była mowa...
- Gwiazdy? Niebo? Co w tym ciekawego? - zapytał, jakby to było celem zabawy, żeby znaleźć coś ciekawego i zmusić drugą osobę do odgadnięcia, czym była ta ciekawa rzecz. A może po prostu zapomniał na czym dokładnie się skupiali w tej chwili? Nie byłoby to niczym podejrzanym w wykonaniu chłopca...
Choć w kilka chwil nagle jakby coś sobie uświadomił.
- Ach, wy śpicie w nocy to nie widzicie gwiazd... - stwierdził, jakby to było ważną kwestią, o której zapomniał. - Ale wygrałem! I teraz moja kolej! - zawołał, zaraz rozglądając się w pośpiechu za czymś. Jego wzrok biegał po dzieciach, i drzewach, i zabawkach, po czym w końcu wrócił do Yuichiro. - Mam! Widzę coś... coś białego!

- Mam, ale nie będą zawsze przy mnie i w końcu będę musiał wylecieć z gniazdka. - Odpowiedziałem Sho, to była naturalna kolej rzeczy. Kiedy się dorasta i trzeba założyć własną rodzinę i zostać rodzicem, nic nie może wiecznie trwać. Chociaż zamiast gniazda to bardziej adekwatna w moim przypadku byłaby złota klatka, z której nie chciano mnie wypuścić. Chłopczyk był jeszcze młody więc na pewno wielu emocji i uczuć nie rozumiał, dla niego pewnie liczyła się tylko relacja z rodzicami z powodu tak młodego wieku.
- O tej porze roku, nie ma robaków. Chowają się w ziemi, żeby na wiosnę znowu odrodzić się na nowo. - Była to dość elementarna wiedza, a przynajmniej tak mi się wydawało przez to, że sam byłem wszystkiego uczony od małego. Więc wiedziałem, jak wygląda cykl natury i kilka innych spraw, trzeba było znać zasady otaczającego nas świata, jeżeli chciało się mieć realny wpływ na swoje życie.
- A to ty nie wiesz nic o gwiazdkach?... Nie widzisz tam ukrytych kształtów? - Rzuciłem, dając muu do myślenia, gwiazdy wcale nie był nudne, wystarczyło, żeby Sho wytężył swój wzrok, aby dostrzec pewne charakterystyczne ułożenia punktów na niebie, które każdej nocy był w tych samych formacjach. Stwierdzenia odnośnie do spania w nocy zostawiłem bez odpowiedzi, w końcu każdy spał w nocy, a jemu się chyba wydawało, że teraz tylko my nie śpimy czy coś, dziecięca głupota, która z czasem mu przejdzie a może i nie?
- Tak wygrałeś, możesz teraz ty wybrać. - Czekałem, aż chłopiec wybierze swój cel, wybrał chyba najbardziej powszechny kolor, jaki tylko mógł o tej porze roku, śnieg był biały, zęby powinny być białe i pewnie na ubraniach i zabawkach jest wiele białych akcentów. Dlatego po prostu zacznę od tego, co wydaje się najbardziej oczywiste.
- Śnieg lub zęby. - Spojrzałem na niego i delikatnie badałem go wzrokiem.

- Może twoi nie będą... Może ich zawsze ktoś zjeść, to fakt. Moi będą przy mnie zawsze - stwierdził chłopiec, a choć dobrał zupełnie dziwnych słów - możliwe, że mówił o dzikich zwierzętach. W końcu mieszkając w lesie, najwyraźniej tylko z rodzicami, to właśnie one mogły być głównym zagrożeniem. - Mój papa i moja mama są najlepsi polując!Nic im nie grozi, nic im krzywdy nie zrobi - stwierdził dalej pewny swego, tym bardziej że dla niego była oczywista zwierzyna, na którą polowali.
- Co tu wiedzieć o nich? Są wysoko i świecą - stwierdził, wzruszając ramionami, jakby to było wszystko nad czym trzeba było się zastanawiać. Świat w oczach Sho nie był warty większej eksploracji czy nauki o nim - o wiele bardziej interesowało go zarówno to co było na co dzień niedostępne dla niego, ale i to co pięknie się mieniło różnymi barwami. Uwielbiał kolory, uwielbiał dźwięki, a szczególnie zimowa natura nie dawała zbyt wiele różnorodności w tych dwóch kwestiach. Śnieg był interesujący wyłącznie przez krótki moment, kiedy się pojawiał - później już ekscytacja na jego widok zupełnie znikała.
- To... Nie fair. To prawie zęby...jest... Tak samo kruche - odpowiedział, a na jego buzi było wyraźne niezadowolenie, że jego kolega z taką łatwością odgadnął to, co miał na myśli i na co patrzył. Oczywiście, że mu to nie pasowało - zachowywał się jak dziecko, które nie lubiło i nie potrafiło przegrywać, co wcale nie powinno nikogo dziwić w tym momencie. Był dzieckiem, wyraźnie takim któremu ledwo stawiano granice lub uczono manier. Był dość wolny i swobodny nie tylko w swoich słowach, ale też i zachowaniu. Zupełnie jak gdyby mało kto go wcześniej upominał.
A dzieci dookoła powoli robiły się coraz senniejsze, wyraźnie szczęśliwe możliwością zabawy tak przeróżnymi zabawkami, ale i zmęczone, bo w końcu nie spały gdzieś od rana. A jednak ekscytacja nowymi i pięknymi zabawkami i tak pozwoliła im przedłużyć ten moment zaśnięcia o dość dłuższy czas - choć nawet to powoli przestawało dawać radę.

Nie ja byłem od wytłumaczenia chłopakowi, jak działa ten świat, każdy prędzej czy późnej z niego zniknie, czy to przez fakt, że jakieś zwierzę go pożrę czy może zabije człowiek, ale koniec końców na każdego przyjdzie prędzej czy później czas i nie dało się przed tym uciec. W jego dziecinnym wyobrażeniu może świat funkcjonował inaczej albo po prostu nie dopuszczał do swojego głowy takich myśli, ale nieważne jak bardzo gloryfikował swoich rodziców, wcale nie musieli być tacy, jak on ich maluje.
- No to tylko pogratulować takich wspaniałych rodziców. - Byli tacy najlepsi, że zostawiali swojego dziecko samopas o później porze, raczej nie był zbyt chciany albo po prostu jego rodzice byli jeszcze bardziej infantylni niż on, co w rzeczywistości mogło się nawet wydarzyć, w końcu świat był już i tak pokręcony.
- Jest wiele kwestii, dzielą się na zbiory i formują pewne kształty, których pewnie nie dostrzegasz. A jedna z nich świeci, zdecydowanie jaśniej niż inne i nazywa się gwiazdą polarną. Konstelacje mają śmieszne nazwy takie jak wielki czy mały wóz. - Delikatnie wspomniałem o podstawowych rzeczach w astronomii, żeby mu nieco wyjaśnić, jak na taką zakręconą głowę to był strasznym ignorantem. Odgadniecie tego, co widział chłopak, nie było trudne, zwłaszcza gdy wybrał coś bardzo oczywistego, zachowaniem przejawiał to, czego można było się spodziewać po dzieciach. Czyli niezadowolenie po przegraniu rundy, przełknięcie goryczy porażki było zdecydowanie trudne, zwłaszcza jak komuś bardzo zależało. Sam też miałem czasami problem z zaakceptowanie pewnych rzeczy, ale nie przejawiało to się w zabawie czy grach.
- No już nie dąsaj się, tak już jest, raz się wygrywa, raz przegrywa podczas zabawy. Liczy się zabawa i mimo spędzony czas. - Rozejrzałem się po dzieciakach, które ewidentnie już poruszały się ostatkach sił. Pora je zaprowadzić tam skąd przyszły i bezpiecznie oddać rodzicom, wypełnię to, na co się zgodziłem i znowu będę miał spokój przez dłuższy czas.
- Pora na nas smyku, - Poczochrałem mu czuprynę, gdy się jeszcze burzył i zabrałem się do zbierania dzieci w jednym punkcie. Wyjaśniłem, żeby podziękowały chłopcu za miłą zabawę i upewniłem się, że nikt nie zabrał mu ani jednej zabawki, skoro był dla niego bardzo ważne.
-Do następnego w takim razie. - Rzuciłem mu, już odchodzą, niczym pasterz prowadziłem stadko przez las z powrotem do miasta.

Z/T

- Oczywiście, że są najwspanialsi! - stwierdził z pewnością i przekonaniem, nie mając najmniejszych zarzutów do rodziców, którzy byli dla niego całym światem - i to dość dosłownie, bo w końcu trudno powiedzieć, aby rzeczywiście był w stanie przyjaźnić się w jakikolwiek sposób ze swoim jedzeniem, a w jaki inny sposób miał spoglądać na ludzi dookoła?
- Brzmi to... nudno... - stwierdził, kręcąc lekko głową, wyraźnie nie zainteresowany w żaden sposób tym co znajdywało się wysoko na niebie. Nie rozumiał, nie widział w tym wszystkim sensu, ale również i uznawał to za niezbyt pomocne. Po co była mu znajomość, jakie rysunki tworzą gwiazdy na niebie? - Nie wyglądają jak wozy. I tym bardziej jak wielkie! Ja jestem od nich większy - stwierdził, uznając cały temat gwiazd za niezwykle nudny.
Zabawa była tylko wtedy, kiedy to on wygrywał - przynajmniej w jego głowie. W końcu wtedy łączyło się to z prawdziwym szczęściem i zabawą! Dlaczego miałby się cieszyć z przegranej? Oznaczało to wyłącznie, że był w czymś słabszy, a nie lepszy! A dlaczego miałby być słabszy od swojego jedzenia? To nie mogło mieć miejsca.
- Liczy się wygrana przecież. Dziwny jesteś - skomentował, chociaż wbił w niego wzrok, kiedy zauważył, że i ten się rozglądał. Chciał już zabrać dzieci, rzeczywiście pilnując czy żadne by się nie zawieruszyło - co nie było do końca na rękę młodemu demonowi. A jednak był wciąż ostrożny, tak jak poprosili go rodzice. Mówili, aby sam nie polował, chociaż bardzo chciał się w tym aspekcie wykazać...
- Papa! - zawołał głośno, energicznie machając ręką w stronę dzieci, obserwując je jeszcze długi czas, kiedy te podążały ścieżką powrotną do wioski, starając się również zapamiętać jak wiele ich było. W końcu to, że rodzice prosili go aby nie polował dzisiaj, wcale nie oznaczało, że miałby tego nie robić w niedalekiej przyszłości...

z/t