[Misja] Świątynia na peryferiach Osaki

Gdzie był "X" na ziemi?Post nr 11

Yukito wraz z Yue odskoczyli, niemal od razu jak się dowiedzieli, z kim mają do czynienia. Mężczyzna krótko rzucił okiem na ich aktualną pozycję, cały czas przygotowując się do podjęcia odpowiedniej akcji. Stojąc na twardej drodze, przed bramą do miasta utrudniał demonom dotarcie do niego.
Z przygotowaną bronią, oczekiwał, że oponenci rzucą się na niego, lecz Ci wdali się w słowną sprzeczkę z sobą. Duet chciał atakować, zaś Otosuke nie mieć z tym do czynienia. Nic dziwnego, że gdy byli zajęci sobą, usłyszeli świst powietrza. Yukito zauważył to wyraźnie. Przeciwnik nie tracąc czasu, machnął wachlarzem w waszą stronę. Cztery, cienkie ostrza pokonały dzielący was dystans, wbijając się w wasze ciała. W przypadku lalki był to jeden senbon w brzuch, brzuchomówca dostał w prawe ramię. Z drugiej strony Otosuke przyjął cios na górną część torsu oraz lewę ramię.
Ruszyli za nieznajomą twarzą, nie zwracając dłużej uwagi na krzyki lalki. Demonica zerknęła przez ramię, machając dłonią do uszkodzonego Yue - Jest urocza, jak się nazywa?- rzuciła od niechcenia, przedzierając się przez morze zieleni, aż dotarli na wąską, wydeptaną ścieżkę. Związane w dwa kucyki różane włosy podskakiwały z każdym jej krokiem, aż gwałtownie się zatrzymała - Ranpo jest dobry, ale mógłby się czasem powstrzymać.... Co was sprowadza do Osaki?- nawet na nich nie spojrzała, znowu ruszając do miejsca, gdzie zmierzali. Budowla, choć stara, wyglądała na zadbaną. Duży budynek z kilkoma wbitymi deskami z przodu, wydawał się solidny oraz ponury. Poza nimi nikogo nie było, a jednak wyraźnie poczuli unoszącą się w powietrzu woń krwi.
- Nie zrozumcie mnie źle. Zaproponowałam wam jedną noc, ale nie więcej. Również mam dla was coś, co pomoże wam odzyskać siły - rzuciła spokojnym głosem, kiedy podeszła do drzwi i je rozsunęła. W środku przy ołtarzu Ebisu, trzymającego za wędkę porozrzucane zostało kilka świec, tylko dwie jeszcze się paliły, choć wystarczyło trochę czasu, aby i one straciły na blasku.
Pokój obok został zamknięty, ale to właśnie z niego docierała do nich woń krwi oraz ludzkiego mięsa. Młoda białogłowa odwróciła się do nich, skinęła im głową i powiedziała cicho - Za przeproszeniem - po tych słowach podeszła do drzwi, znikając po ułamku sekundy za nimi. Mijały chwilę, kiedy mogli zobaczyć, co świątynia miała do zaoferowania. Kilka poduch zostało ułożonych przy ścianie, zaś pośrodku stał długi, zrobiony z ciemnego drewna stół. Z niedopitych, dwóch czarek unosiła się woń metaliczna, choć dla nich wyjątkowa słodka. Poza nimi w kurzu leżało kilka zwoi. Trzy z nich starannie zawinięte, lecz dwa prezentowały niedokończony wiersz oraz listę osób. Żadne nazwisko, ani imię nie wydawało się znajome, stąd też ciężko było wskazać czy chodziło o ludzi, demonów, a może jeszcze o kogoś innego.
Gdy gospodyni wróciła niosła dwie gliniane misy wypełnione ludzkimi członkami - oczy, palce, kawałki dłoni oraz ręki. Wystarczyło, aby każde z was mogło się uleczyć oraz nasycić głód - A więc? Co zamierzacie? Mówię o tym, co zrobicie, gdy słońce ponownie zajdzie - z tymi słowami usiadła przed stołem, naczynia kładąc przed sobą. Rubinowe ślepia ciężko osiadły na was.

Kolejność: dowolna
Czas na odpis: 72h
Dodatkowe informacje:

Rany:

Młody mężczyzna

ROAD TO HASHIRA

Cóż, dobrze, że nikt specjalnie nie zwrócił uwagi na krzyki lalki, ponieważ w końcu Yue uciszył się, jak znudzone dziecko, które nie dostało wystarczającej ilości uwagi. Skrzyżował tylko ręce na piersi i odwrócił obrażony wzrok od swojego właściciela. Niedoczekanie jego, a byli tak blisko celu! A teraz co, do świątyni idą! Też coś! Genialny wybór. Yukito za to po prostu podążał za demonicą. Yue zaraz przejdzie.

I przeszło. Wow. Jak natychmiast się rozweselił, jak tylko ktoś zwrócił na niego uwagę. Może pytanie nie było do lalki, ale jak je zaraz wziął na siebie. - Yue! Jestem Yue! Oh, a to jest Yukito. - To nie tak, że nie zauważył czystego niezainteresowania osoby, która ich prowadziła, po prostu zaczął mówić jak mógł. Yukito za to tylko skinął lekko głową. - A to takie ponure, co za nami idzie, to Otosuke. Szukamy...czegoś. - Drewnianą rączką wskazał na swojego towarzysza podróży. Już na tyle widział, aby śmiało stwierdzić, że pewne osoby po prostu się nie przedstawią bez pomocy, a przecież wypada. - A twoje imię?

Wnętrze wyglądało nie najgorzej. Yukito wyczuł lekką woń krwi i wydawał się zerkać w stronę zamkniętych drzwi, podczas gdy Yue tylko rozglądał się zaciekawiony.

Jedna noc to więcej niż kiedykolwiek by potrzebowali w tym momencie. Nieznajoma, która ich zaprosiła tutaj, ugościła, nawet zaproponowała pomoc w leczeniu ran. Szczerze, Yukito nigdy nie należał do podejrzliwych osób, bo jeszcze zmarnowałby całe swoje życie na powątpiewaniu w innych! Strata czasu i już! - Często tutaj gościsz inne demony, powiedz? - Zapytał jednak zaciekawiony. To pierwszy raz od początku misji kiedy naprawdę mieli czas na spokojniejszą konwersację. A nóż się czegoś dowiedzą, ale nawet nie tylko to mieli Yue i Yukito na głowie.

Zwłaszcza, że podano do stołu, a przecież przy stole zawsze rodzą się przyjaźnie (Jeśli jesteś przesadnym optymistą). Yukito wydawał się skupić na jakże sporym wyborze najróżniejszego mięsa przed nimi, choć nie był pewien czy tak po prostu może sobie wziąć, a goście narzucać się nie powinni, zwłaszcza gdy host trzymał części przy sobie. Lalka za to kontynuowała, w końcu co jak co, ale on nie mógł jeść. - Ah, właśnie, szukamy tego, kultu! Dziwnych plotek, podejrzanych organizacji, czegokolwiek. Wiesz, panienko, w dużych miastach to zawsze znajdzie się tonę informacji. Wpadło ci coś w ucho może? - Lalka oparła się drewnianymi rączkami o stół, przechylając lekko swój łeb. Już zmęczył się tym obchodzeniem rzeczy, ostrożność poszła gdzieś. Chociaż, można by się kłócić, czy kiedykolwiek gdzieś była. Może jakieś marne próby.

Ruszył w milczeniu jak już było wspomniane. Na wzmiankę o sobie jedynie podniósł dłoń w gest jakiegoś przywitania czy tam oznaczenia obecność, chociaż trudno było o kogoś innego z tyłu do pomylenia się. Kolejny zabójca nagle by nie wyskoczył by pomyłka zajść mogła... Wszystko tutaj zaczynało się robić coraz dziwniejsze, albo po prostu zbyt wiele myślał. A co o tym myśleć, nie wiedział.

Zaprowadzono ich do świątyni będącej zapewne kryjówką dwójki poznanych demonów. Wyglądała znośnie, przyzwyczajony aczkolwiek był do niższych progów, więc miejsce zrobił lekkie wrażenie na Otosuke. W końcu sakralne budynku posiadałby przestrzeń kojarzoną z luksusem osób bogatszych. Nie odzywał się póki co - miał na głowie inne problemy niż prowadzenie konwersacji. Z ostatnich wydarzeń powoli nasuwał mu się wniosek, że jeśli próba prowadzenia rozmowy z innymi we dwójkę najlepiej nie wychodzi... Z wdzięcznością przyjął misę z jedzeniem. Dobry posiłek w mgnienu oka pozbawi go nieprzyjemnego bólu ran. Może nie wykrwawiłby się jak człowiek, to jednak ich zaleczenie stanowiło dla niego większy priorytet aniżeli rozmowa. W tej kwestii nie wtrącał się lalce w zdania, chociaż na jej bezpośrednie uderzenie w temat ich poszukiwań, słyszalnie westchnął.

Gdzie był "X" na ziemi?Post nr 11

Nie wykonała ukłonu tak, jak należała etykieta wśród ludzi, ale na moment uśmiechnęła się na wzmiankę o ich imionach. Przelatując wzrokiem, spojrzała na każdego z nich, mówiąc krótko - Hana.
Nie powiedziała nic więcej, czekając, aż któryś z nich poruszy tematy, na które chciała uzyskać odpowiedzi. Otosuke milczał, więc to Yue oświecał demonice w ich sprawach. Skupiając się na drodze, słuchała powodów, na które nie od razu odpowiedziała.
Rozwinięcie tej kwestii zostawiła na czas, kiedy wejdą do budynku oraz zostaną ugoszczeni, wszak sami musieli jeszcze jej dopowiedzieć, co konkretnie poszukiwali. Z jej wiedzą może i mogła im pomóc, lecz czy rzeczywiście coś z tego wyniosą, przyjdzie się im dowiedzieć później.
Uniosła delikatnie czarkę do góry, racząc się słodkim napojem. Niczym ambrozją delektowała się smakiem w ciszy, dając obu chwilę, aby rozpocząć posiłek, który im przyniosła. Z pewną ciekawością spoglądała na nich spod wachlarza rzęs, opierając się łokciami o ciężki stół. Gdy jedno z nich się wahało, dwoma palcami podsunęła mu miskę z jedzeniem - Rzadko, zwykle przebywamy w głębi Osaki, aby móc służyć tej, co stoi na szczycie, wielbiona przez ludzi, którzy na początku się jej obawiali - odpowiedziała enigmatycznie z półuśmiechem na buzi.
- To nie tutaj. Wszelkie kulty w większości zostały wyeliminowane, a gdyby utworzył się choć jeden, bym o nim już usłyszała. Może w innym mieście, jak Nagoja czy Kioto, poprzedni informator wam nic nie powiedział? Czy może gonicie za plotkami rzuconymi w wiatr przez jedną z buzi o długim języku? - zapytała otwarcie, zapewniając im źródło informacji, ale i próbując zrozumieć, w jakiej sytuacji się znaleźli. Naturalnie byli jej obcy, ale gościna nakazywała, chociaż trochę pomóc osobom, które znajdowały się pod jej skrzydłami.
- Z rana powinniście ruszyć dalej, z tego, co wiem, Kioto byłoby sensowniejsze, bo ludzie wykazują tam dziwną aktywność względem tworzenia podobnych organizacji. Zwłaszcza po ataku zabójców, nastroje stały się tam niespokojne. Może i to nie jest najświeższy trop, ale warty przekonania się na własnej skórze - powiedziała spokojnie, palcem lewej ręki przejeżdżając po krawędzi czarki - Znam kogoś, kto użyczy wam schronienia i pozwoli się rozejrzeć w najbardziej zewnętrznym kręgu - dodała po chwili, rozglądając się za czymś do pisania. Stary wiersz, przykuł jej spojrzenie, więc odeszła ze swojego miejsca i podarła niedokończoną część, aby napisać na nowej. Mocząc palec w krwi, napisała kilka rzeczy i zwinęła. Następnie podsunęła im zwój - Przekażecie mu tę wiadomość, powinien zrozumieć.
- Czy to wszystko? Ranppo zaraz wróci... - nie dokończyła, bo chwilę później olbrzym wszedł do środka. Bez słowa usiadł przy niej, opierając na jej małym ramieniu - Witaj z powrotem. Właśnie kończymy - powiedziała cichym głosem, opierając swoją głowę o jego. Lekkie skinienie zakończyło ten akt. Za niedługo będzie świecić, a oni wydawali się skłonni, by przez ten czas odpocząć.

Kolejność: dowolna
Czas na odpis: 02.07
Dodatkowe informacje:

Rany:

Młody mężczyzna

ROAD TO HASHIRA

Jeśli szło to tak określić, nadal delektował się swoim posiłkiem, a jego pierwsze efekty już odczuwał. Dobrze, bardzo, bardzo dobrze - schronienie zapewniono im jedyne na chwilę, więc nie zamierzał na regenerację ciała wymuszać dłuższą gościnę. I tak zrobiła dla nich dużo. No cóż, jej strata to była, że tyle czasu i zasobów na nich zużyła. Niestety albo stety, lalka dalej bez sensu szła po najkrótszej drodze oporu od celu. Westchnień z jego strony już nieco było, więc nie ma sensu dalej tego komentować. Wiedział natomiast, że Yue może spokojnie być w gronie tychże osób o długim języku. Gdyby nie te inne wszystkie inne demony w pobliżu, i fakt że był po prostu lalką, za takie zachowanie Otosuke z przyjemnością udusiłby go: straszy ludzi, źle p sobie sprząta i rzuca ot tak cennymi dla nich informacjami Wcześniej może machnąłby na to ręką, to jednak sytuacja zdawała się z kroku na krok głębsza i poważniejsza. Głupi klejnot a tylu go pożądana - z takim podejściem, to najprawdopodobniej długo nie pociągną...
- To w takim razie gdzie możemy odpocząć? - spytał oblizując opuszki palców z jedzenia. Człowiek jak to człowiek: by smaczny, Teraz pasowałoby gdzieś poczekać na regenerację i dychnięcię od ilości misa w ciele...

Hana, huh?

Widząc, że atmosfera wyraźnie popędzała go do tego, aby jednak się pożywił, demon zrobił to. W końcu był głodny i ranny. Niby nie powinno się martwić o jakiekolwiek maniery w takich momentach, ale co można powiedzieć, Yukito zawsze miał w głowie nie to co trzeba. Może właśnie dlatego ta misja szła mu tak powoli i mozolnie. Z drugiej strony, przez cały czas wydawało się jakby gonili za wiatrem w polu. Przechodzili z miejsca na miejsce tylko po to, aby dowiedzieć się, że trop jest zły. Że nie szukają w dobrym miejscu. Yue wydawało się to zupełnie nie zatrzymywać i wciąż uparcie brnął do przodu ze swoimi pytaniami, tak naprawdę póki on się nie podda, cóż.............Yukito prawdopodobnie znajdzie w sobie energię do dalszej podróży.

-Gonimy za plotkami, bo nic innego nam nie pozostało, ot co. - Odrzekł żałośnie Yue, opierając się oboma łokciami o stolik, podczas gdy Yukito skupiał się na podanym mu posiłku. -Gdybyśmy mieli konkretne informacje, nie musielibyśmy się pytać dosłownie każdej napotkanej po drodze osoby! - a niestety było jak było. Informacji brak, kultu brak, kamyczka brak.

Ah...... a jednak coś ciekawego zaraz usłyszeli. Coś co mogło bardzo możliwie dać im trochę więcej. Dziwna aktywność w Kioto? Dla Yue to było wystarczająco, aby ten mały błysk wrócił do jego drewnianych i pomalowanych oczek, dodatkowo wykończonych odpowiednim utwardzaczem, toteż światło świetnie się odbijało. Tak. Dobra lalka. -Ah, to jest to! Dokładnie to! Tego potrzebowaliśmy! - Zawołał zadowolony, że w końcu spotkali kogoś kto nie mówi zagadkami! Może i gra w zadaj odpowiednie pytanie była interesująca, ale limit czasowy gonił ich nieubłaganie. Zaraz porwał zwój i powstrzymał się przed tym, aby go z ciekawości otworzyć, dlatego przekazał go Yukito.

-Właśnie. - Zawtórował Otosuke. Ten ich towarzysz może i nie mówił za dużo, ale zawsze wydawał się zadać najbardziej kluczowe pytanie. A może to Yue mówił za dużo? Nieeeeeeeee, gdzieżby tam. Yue mówił w sam raz. -Komu mamy to przekazać? - Wskazał na zwój, który teraz był w drugiej rącze Yukito, który wytarł ją ładnie wcześniej z ewentualnej krwi, w końcu nie chcieli żadnych nieładnych plam na papierze. Choć szczerze, Yukito jadł w zadziwiająco wyrafinowany sposób jak na demona i z góry uważał aby nie zostawić po sobie przesadnego bałaganu. Zwłaszcza, że kłopotałoby to tak miłego hosta jak Hana.

Niedługo i pojawił się następny jegomość. Ah. -To ten silny z pod bramy. - Wypaliła lalka, na szczęście szeptem, tak aby tylko ewentualnie Yukito go usłyszał.... w teorii, ale jego szepty były bardzo teatralne, przyzwyczajenie z fachu. Yukito tylko skinął głową na gościa na przywitanie. Co jak co, ale im pomógł. Bardzo. Po chwili puknął lalkę w łeb, zanim nie powiedziała czegoś jeszcze-

Gdzie był "X" na ziemi?Post nr 12

Jeden z demonów zaczął swój posiłek i pierwsze efekty tego były widoczne. Przestrzeń, która została nakłuta, powoli się sklepiała, wypełniając na nowo ciałem. Jedyny problem stanowiło utkwione w jego ciele nichirn. Niczym trucizna powstrzymywała proces regeneracji, nie pozwalając ciału, aby miejsca w pełni się zasklepiły. Krew już nie ciekła, ale dopóki maleńkie ostrza nie zostaną wyjęte z jego torsu oraz lewego ramienia, nie mógł liczyć na zapomnienie o niedawnych ranach.
Yukito, po tym jak podsunięto mu pożywienie, zaczął jeść ludzkie mięso, czując, że jego ciało dokładnie tego potrzebowało. Proces regeneracji mógł zostać rozpoczęty, zwłaszcza, iż w przeciwieństwie do swojego towarzysza pozbył się ostrza nichirin.
- Nikt wam nic nie powiedział? - powiedziała z udawanym zdziwieniem - Cóż, prawdą jest, że nasi pobratymcy nie zawsze są skorzy do współpracy. No, chyba że plotki pozyskaliście od ludzi... Ci wydają się bardziej wylewni w słowach...- skomentowała na koniec, odwracając wzrok od Yue i spoglądając w ciszy na Yukito, który jadł swój posiłek. Zupełnie jakby próbowała zrozumieć, czemu ciągle milczy.
- Tutaj - wskazała na pokój, w którym aktualnie się znajdowali - Nie mamy więcej pomieszczeń, a w tamtym my będziemy odpoczywać - dorzuciła po chwili, kierując palec na pomieszczenie, z którego wcześniej wyszła z jedzeniem. Drzwi do niego pozostały zasunięte, uniemożliwiając im, zobaczenie tego, co skrywali.
- Ren. Demon pracujący w zamtuzie. Chyba nazywał to rajem dla złamanych serc, nigdy mi nie powiedział nazwy przybytku, ale po jego prostocie spodziewałabym się, że nazwa jest podobna do tego, jak to określał. Jest to też jeden z pierwszych budynków - wyjaśniła im pokrótce, gdzie mieli dotrzeć i oparła się głową o Ranppo, który się później do nich dosiadł. Świeża krew zdobiła jego ciało, roztaczając aromat typowo ludzki.
- Oni na długo? - spojrzał na Hanę pytająco, z lekkim uśmiechem na buzi - Nocą wyruszają - odpowiedziała od razu, przez to ten jedynie pokiwał głową, wstając ze swojego miejsca. Wyciągając dłoń przed siebie, pomógł demonicy wstać - Wyruszcie od razu, jeśli wam życie miłe - przeleciał wzrokiem po zgromadzonych z grymasem na buzi. Następnie ruszył do pomieszczenia obok. Hana jedynie zasunęła drzwi do kaplicy i poszła za nim, przed tym jak zniknęła w pomieszczeniu obok, dodała - Kiedyś was znajdę, abyście spłacili swój dług wobec nas - po tych słowach zasunęła za sobą drzwi. Pomieszczenie wypełniła cisza i tak trwało do kolejnej nocy. Gdy tylko słońce zaszło, mogliście ruszać. Dwójka demonów nie pojawiła się ponownie, zaś wasze rany, o ile nie posiadały w sobie nichirin zasklepiły się, nie pozostawiając po sobie śladu. Jedynym rannym pozostał Yue, który w drewnie posiadał cienką dziurę.

Kolejność: dowolna
Czas na odpis: 02.08
Dodatkowe informacje: W następnym poście dodajcie na koniec [z/t]

Młody mężczyzna

ROAD TO HASHIRA