Może to właśnie takie podejście sprawiało, że niepokoił się za każdym razem na wieści o powrocie jakiegoś zabójcy do Yonezawy? Szczególnie, gdy docierało więcej zamówień po środki lecznicze do zielarzy, kiedy nagle pojawiały się braki w niektórych substancjach - bo wiedział, że oznaczało to problemy. Nawet jeśli osobiście nie znał samego zabójcy, wszyscy w mniejszym czy większym stopniu zdawali sobie sprawę z tego, z jak niebezpiecznym przeciwnikiem ci mieli do czynienia.
- To dobre wieści - powiedział, może nieco zamyślony. Chociaż może on sam zbyt mocno stresował się niektórymi kwestiami? Brał na siebie odpowiedzialność za rzeczy, na które nie miał wpływu - i które go przerastały. Tak jak walka z demonami. Skąd miał wiedzieć, że teraz, przygotowując specyfiki dla zabójców, również nie popełni błędu, który będzie mógł kosztować cudze życie? Wystarczyło za mało lub za dużo składniku w przygotowanej mieszance, aby zmieniła swoje właściwości - aby zaczęła szkodzić, a nie pomagać. Co jeśli popełni taki błąd, którego nie będzie można już naprawić? Im bardziej się starał, tym bardziej zaczynał się stresować - i tym więcej błędów popełniał.
- Że jesteś w stanie w taki sposób podróżować się znaczy... rozumiesz, nie wymagając rehabilitacji... - dodał, jakby pierwsze słowa miały nie wybrzmieć do końca w tym co miał na myśli.
Przesunął wzrok na zwierzę. Dlaczego odpowiedzialność za kogoś zawsze go tak stresowała? Czuł ten skurcz, chcąc od razu zaprzeczyć, że nie jest w stanie zajmować się zwierzęciem - ale wiedział jednocześnie, że nie mógł go pozostawić w tym miejscu. Musiał go zabrać do Yonezawy, a może oddać komuś po drodze? Chociaż jeśli go odda komuś przypadkowemu, skąd miałby wiedzieć, że zwierzę będzie w dobrych rękach?
Jednocześnie... nie był nawet w stanie przypomnieć sobie czy kiedykolwiek miał zwierzaka. Pod opieką, w domu? Takiego, za którego ktoś z domowników byłby odpowiedzialny? W końcu chociażby kruki nie były wymagające w samej opiece...
A może prawdą było, że Fukuro zbyt silnie stresowałby się na zapas wszystkim, co działoby się wokół kota? Zresztą, nie był w stanie wpłynąć na zachowania ludzi - co dopiero na zachowanie zwierzęcia, które z samej definicji swojego bytu chodziło własnymi ścieżkami.
- Dbamy. Chociaż przeceniasz moje umiejętności wychowawcze - odpowiedział cicho. Zdawało się, że nawet w jaskini starał się zajmować jak najmniej miejsca tylko mógł - nie podnosił głosu, momentami trudno było dosłyszeć co mówił. Nie ruszał się i nie wiercił zbyt dużo, nawet pomimo że jednak twarda i zimna ziemia nie była w żadnym stopniu wygoda, choć rzeczywiście powoli ocieplanie się jaskini pomagało.
- Proszek czy napar mogą być nieporęczne... Może pasta, albo bryłki... nawet jeśli nie wyglądałyby zachęcająco, będzie to zależało od tego do czego będę miał dostęp, kiedy dotrzemy na miejsce... no i żeby łatwo było to transportować. Albo wysłać kruka z pakunkiem, jeśli będziesz potrzebował więcej... Rumianek i imbir powinny zadziałać na sam żołądek, ale zawroty... to może być bardziej problematyczne... - mówił jeszcze ciszej, chociaż zdawało się, że rzeczywiście mówił bardziej do siebie i nawet nie zwrócił uwagi na suszącego ubrania Kagamiego. Może to wynikało z jego lęków? Kiedy zaczynał zastanawiać się jaki środek i sposób preparacji mógłby pomóc najlepiej. Może połączenie z samymi środkami kojącymi żołądek? A może były jeszcze inne sposoby jak zapobiec chorobie morskiej? Powinien skupić się na suszonych składnikach i korzeniach, a może ubarwić je ziołami? Które byłyby dobre i czy lepsze świeże?
- Pokrzywa może też pomóc... - dodał sam do siebie pod nosem, dopijając naparu i zaraz sięgając po większe naczynie, aby dolać więcej napoju - choć w pierwszej kolejności obrócił się w stronę Kagamiego, oferując jemu kolejną dolewkę, co skończyło się chwilową konsternacją na twarzy, bardziej przez wzgląd, kiedy uświadomił sobie, że wyraźnie nie do końca był obecny w tym, co działo się dookoła niego.
- Wybacz... po prostu... zastanawiałem się... - wydukał cicho, wbijając wzrok zaraz w naczynie, które trzymał. Nie powinien przecież tracić koncentracji, kiedy powinni pilnować własnego bezpieczeństwa - i być gotowymi na ewentualny atak, choć póki co z zewnątrz docierały tylko odgłosy zamieci.

- Jak na razie los mi sprzyja i czas poświęcony na szkolenie na pewno nie poszedł w las, ale nigdy nie wiadomo, gdy karta się obróci. - Starałem się nie przejmować, rzeczami, na które nie miałem wpływu i po prostu iść obraną ścieżką z podniesionym czołem w drodze do jego realizacji. Nie miałem problemu, żeby się zatrzymać na postój, ale na pewno nie chciałem się cofać. Wolałem patrzeć na świat i nie zastanawiać się co by było gdyby, a bardziej kiedy do tego dojdzie.
- Raczej szczęście nowicjusza. - Odpowiedziałem krótko, bo co innego mogłem powiedzieć. Przecież nie miałem się czym chwalić, zwłaszcza gdybym powiedział, ile lat uczyłem się oddechu i jak długo czekałem na zgodę od filara na ostateczną selekcję. Można nawet śmiało powiedzieć, że praktycznie otarłem się o punkt, w którym mógłbym zostać przeniesiony na szkolenie Ne i wtedy poznałbym Fukuro znacznie wcześniej i nie chodziło mi tutaj, że Ne są gorsi, tylko wtedy nie byłbym w stanie spełnić swoje obietnicy, która złożyłem Tsuyi, bo w końcu jakbym mógł ją przewyższyć, jeżeli nawet nie mógłbym się z nią mierzyć w jej dyscyplinie.
- Skąd wiesz, próbowałeś kiedyś? Miałeś kiedyś zwierzę bądź dziecko, że od razu mówisz, że byś nie dał rady? - Spojrzałem na niego intensywnie, widziałem, jak wcześniej zachowywał się przy kocie i jak o niego dbał, więc widziałem to trochę inaczej niż on. Pilnował go na łodzi, żeby przypadkiem nie wypadł, a potem go niósł co prawda nieświadomie chyba, ale też się liczy, ale przede wszystkim zabrał go z nami, zamiast zostawić nad brzegiem.
- Fakt lepiej, żeby można było przyjąć lek w każdych okolicznościach. To na pewno wiele by ułatwiło i nie komplikowało, zwłaszcza gdyby podróż łodzią miała się znacząco wydłużyć. - Odpowiedziałem na jego cichy monolog, gdy sam cieszyłem się ciepłem ogniska i osuszaniem swoich przemoczonych ubrań. Dużo on wiedział na temat roślin i ich działania, na pewno wiele czasu poświęcił na naukę i zdobywanie doświadczenia.
- Nic się nie stało, sporo wiesz o roślinach, na pewno sobie poradzisz, będę na to liczył... Od dawna jesteś w korpusie? - Delikatnie się uśmiechałem do niego, nie musiał się przejmować tym, jakby nic się nie stało. W końcu szukał rozwiązania mojego problemu, ale żeby odejść od tego monotematycznego wątku, postanowiłem się pokusić o inne pytanie. Było delikatnie wścibskie, ale stosunkowo niegroźne, w końcu to nie była żadna tajemnica chyba.
- Wybacz, że dostarczam Ci kolejnych zmartwień... Możesz iść spać, jeśli chcesz. Ja wezmę wartę, gdy będę czuł się senny, to Cię po prostu obudzę i się zmienimy. Zgoda? - Spojrzałem na niego dość intensywnie, powinien się przespać, w końcu to on dzisiaj cały dzień tachał te sadzonki, a ja poza niedogodnościami na morzu, nie czułem większego zmęczenia.

Wiedział, że nie szło - a jednak za każdym razem miał wrażenie, że sam zmarnował czas na szkoleniu. Swój, czyjś. Nawet jeśli teraz działał na rzecz korpusu i wierzył przecież w sprawę, nawet jeśli zdawać by się mogło, że nie mógł lepiej odnaleźć się w miejscu, w którym teraz był, czuł jak to wszystko się za nim ciągnie w poczuciu winy, że powinien robić więcej.
- Tego też potrzeba dużo przy starciu - skomentował cicho na temat szczęścia - niezależnie czy miało być ono tym nowicjusza, czy nie. Szczęście na to w jakim terenie i w jakich warunkach miało stoczyć się walkę - szczęście co do pory dnia, ale też i do umiejętności wroga. Było równie potrzebne, co własne umiejętności, nawet jeśli nabywane latami. Chociaż samo poleganie na nim mogło okazać się zgubne.
Kim miałby być, żeby oceniać czyjeś późne opanowanie techniki? W momencie, w którym sam został Ne właśnie przez fakt nieumiejętności opanowania oddechu.
- Co..? Nie, nie miałem... - wydukał, zupełnie wytrącony podobnym pytaniem, którego się nie spodziewał. - Znaczy... pomagałem w opiece. Ja i brat, mamy dwójkę młodszego rodzeństwa to zawsze pomagaliśmy mamie... - wydukał na słowa Kagamiego, wbijając wzrok wszędzie, byleby nie na swojego towarzysza. Dlaczego to zawsze tak paliło? Cudzy oceniający wzrok - taki, który nie chciał się odwrócić? - Pracuję z roślinami, właściwie to cały dom w Yonezawie jest przepełniony nimi. Suszą się, rosną tam, przygotowuję... to co trzeba, rozumiesz. Rośliny mogą być trujące dla ludzi, ale i też dla zwierząt. Nie umiem tresować zwierząt... trudno wtedy przypilnować, żeby kot się nie zatruł przypadkiem czymś, kiedy wszystkiego jest mnóstwo dookoła, bo tego wymaga moja praca - zaraz wypluł z siebie, czując że to było znacznie lepszym przekierowaniem tematu niż kolejne pytania o jego potencjalne zwierzaki czy... dzieci?  
Szczególnie te drugie w jego oczach były ogromem pracy - pamiętał dziecko, które kiedyś przysporzyło mu migren na koniec dnia, bo znalazł je zagubione w lesie. Nie, nigdy więcej nie chciał musieć się opiekować takimi. Nawet jeśli jego odruchy, tak jak w wypadku kota, znajdywały się na właściwym miejscu, kiedy chodziło o opiekę nad kimś.
- Już... kilka lat właściwie. Pierw trening... Później drugi trening, chociaż z roślinami miałem do czynienia w domu jeszcze - odpowiedział, chociaż dziwnie czuł się mówiąc o tym - bo w końcu jakie wyobrażenie można było mieć, wiedząc czym zajmował się dzisiaj? Jego szukanie ziół za dziecka niczym nie przypominało jego dzisiejszej pracy. Nawet jeśli dla niego było oczywiste, że samo szukanie jadalnych rzeczy w lesie raczej nie wynikało z jego pasji czy braku rozrywek w życiu, a zwykłej chęci przetrwania. - Nie, żebym w domu za dziecka przygotowywał... no maści czy inne... to raczej po prostu miałem dobry węch zawsze... no i trzeba było coś jeść. A znacznie łatwiej przychodziło mi szukanie roślin, które można było zjeść niż chociażby łowienie. Mój brat raczej był dobry w tym... A ty? Niedawno zdałeś dopiero egzamin, tak..? - dopytał prędko jakby chciał odrzucić uwagę z siebie na zabójcę.
- To... to nic. Po prostu jeśli mogę w czymś pomóc, chcę to zrobić - wyjaśnił cicho, wahając się jeszcze przez chwilę. Czy byłby w stanie teraz odpocząć, kiedy jego głowa szukała potencjalnego rozwiązania na problem chłopaka obok? Trudno było mu to ocenić - choć próba stanowczo mogłaby być bardziej pożyteczna niż na siłę trzymanie się upartego.
- Zgoda... - odpowiedział cicho, choć bez większego przekonania. Może po prostu żaden z nich nie był do końca zmęczony w tej chwili? A może podświadomie chcieli być gotowi na potencjalne niebezpieczeństwo? Chociaż najpewniejszą odpowiedzią było to, że trudno było się sprzeciwiać, kiedy wpatrywał się w taki sposób - na co dowodem był fakt, że Fukuro rzeczywiście zabrał się do przygotowania dla siebie prowizorycznego posłania, choć był pewny, że nie zmruży oka tej nocy. A przynajmniej nie odpocznie tak jak powinien...

- Ja jestem najmłodszy z braci, niedane mi było pomagać przy rodzeństwie, bo moi są znacznie starsi niż ja. Do najmłodszego z nich dzieli mnie siedem zim. Chociaż nie mogę powiedzieć, że nie doświadczyłem opiekowania się kimś młodszym, mam taką przyjaciółkę z dzieciństwa, która wiecznie wpadała w jakieś kłopoty, nigdy nie chciała iść do swoich rodzonych starszych braci, więc to mi przypadło pomaganie jej. A jej różnokolorowe tęczówki zawsze przyciągały problemy. - Uśmiechnąłem się delikatnie na wspominki z dzieciństwa gdy Yukino wiecznie dokuczali i czepiali się jej za te różnobarwne oczy. Dzieciaki nie dawały jej żyć, aż do dnia, w którym nasze drogi się przecięły, potem już tylko słownie się jej czepiali, bo wiedzieli, że za każdego siniaka, oni również takiego dostaną.

- Zdaje sobie z tego sprawę, ale myślę, że on nie jest na tyle nierozważny. W końcu jakoś sobie radzi na wolności, a w lesie są te rośliny, więc nie przejmowałbym się tym tak. Poza tym możesz poprosić tropiciela o pomoc, oni na pewno chętnie Ci z nim pomogą, w końcu taka ich praca. Może nawet kot będzie zanosił leki do medyka albo przynosił jakieś zioła? - Spojrzałem na kota, który był mieszanej szaty, ale głównie przeważał tam czarny, z białymi skarpetkami i karny na twarzy. Podzieliłem się swoim spostrzeżeniami, w końcu tropiciele potrafili nauczyć kruka mówić i innych pomocnych rzeczy, więc zdecydowanie zrobienie z kota kuriera też chyba wchodziło w grę. Jakiś mały plecak czy inne ustrojstwo, do którego można by włożyć pakunki z medykamentami, a kot już zajmie się resztą. W takim przypadku zdecydowanie ułatwi by pracę Fukuro, bo nie musiałby samemu zanosić przygotowanych środków.
- Z roślin to tylko na przyprawach i spożywczych się znam, ale tych najbardziej powszednich i głównie w walorach smakowych. W końcu dobrą rybę trzeba dobrze przyprawić... Pod koniec listopada zdałem swoją ostateczną selekcję, no i jak tylko wykonali, mój miecz ruszyłem na szlak wypełniać swoje zobowiązanie, do którego się szkoliłem. - Wiele lat terowałem, żeby później udowodnić swoją wartość. Może to nie była całkowicie zdrowe czy odpowiednie podejście, ale taki obrałem sobie cel i będę go konsekwentnie realizował. Po drodze zabijałem demony i ratowałem ludzi, którzy potrzebowali tej pomocy, bo nie byli w stanie sam się obronić.
- Tak czy siak to miłe. - Wziąłem łyk naparu, rozprostowałem ramiona, czekał mnie długi wieczór w akompaniamencie trzaskającego drewna w ogniu i świstów wichury.
- Nie musisz się martwić. - Rzuciłem krótko do układającego się Fukuro na swoim prowizorycznym posłaniu, nie zamierzałem dopuścić do żadnej krzywdy podczas dzisiejsze nocy. Kot wybrał swoje miejsce do spania i jednym zwinnym ruchem wskoczył na zielarza i na nim ułożył się do snu, jeszcze tylko przeciągle miaukną.
Warta się rozpoczęła, a ja w pełnym skupieniu obserwowałem wejście do jaskini, miecz miałem po swojej prawi stronie, żeby móc go szybko dobyć, los nam sprzyjał, bo, niczego podejrzanego nie zauważyłem i nawet ryki bestii był bardzo sporadyczne. W międzyczasie założyłem swojej ubranie i buty, które zostały w pełni osuszone, przez ciepło ogniska.

Rozumiał to - chęć pomagania i opieki nad kimś, nawet jeśli stanowczo był najgorszą osobą w wypadku jakichkolwiek starć. O wszystko się zawsze martwił, wszystkim stresował, nawet jeśli wiedział, że niezależnie od wieku, każdy z jego rodzeństwa był dużo śmielszy od niego - i znacznie lepiej radzili sobie z ludźmi, których spotykali.
- Och... - wymknęło mu się, może nawet głośniej niż powinno, na słowa o różnokolorowych oczach. Nie potrzebował wiedzieć wiele więcej, żeby domyślić się, że to właśnie był powód tych kłopotów. - Znaczy... Przepraszam... To nie tak miało... Zabrzmieć... - wydukał, orientując się, że jego westchnienie mogło mieć bardzo zły wydźwięk. Tylko dlaczego słowa się zaczynały znów mieszać? - Rozumiem... Znaczy... Można powiedzieć... chodzi o to przyciągnie problemów.... to chyba idzie w parze... Jak ktoś się wyróżnia..? - powiedział powoli, cicho, jakby w obawie że zrobił złe założenie - choć jego obawy w jego głowie były bardziej niż prawdziwe. Wygłupił się, nie powinien tak zakładać. W końcu to wcale nie było powiedziane... Może sam pokazywał jak bardzo nie lubił obcego i innego? Po części to się zgadzało, choć bardziej niż ze względu na niechęć to ze strachu przed tym, że to nowe nie okaże się być zagrożeniem.
Skinął głową na jego słowa, nie wypominając jednej luki w jego propozycji, która nawet dla Fukuro brzmiała dobrze - prośba o pomoc kogoś była czymś, co zielarza mogło przerosnąć, nie mówiąc że w ogóle sparaliżować w samej wizji, zanim w ogóle dotarłby do rozmowy z jednym z tropicieli.
- Zioła dla smaku... Mam kilka... Znaczy, poza tymi których używamy do maści i środków leczniczych w Yonezawie, niektóre które znajduję mają tylko głównie walory smakowe... Niektóre grzyby też... Jeśli będziesz chciał mogę się z tobą podzielić tym czego będę miał nadmiar - zaoferował się, może dlatego że też znacznie łatwiej było mu dzielić się z innymi czymś na czym się znał, ale również co sprawiało mu przyjemność w eksploracji i pracy przy tym. Jednym były jego obowiązki i praca, świadomość jak wiele zawdzięczał korpusowi i że poprzez zielarstwo mógł choć minimalnie się odwdzięczyć za to wszystko, a drugim, że rzeczywiście lubił się dzielić swoją pracą z innymi. Nawet jeśli często trudno było mu zdobyć się na rozmowę z kimś, żeby w ogóle zaoferować kubek ciepłej herbaty.
Skinął głową na jego zapewnienie. Nie martwił się - na pewno nie tym, że jego towarzysz mógłby nie mieć wystarczających umiejętności do zadania, które mu powierzono. A może po prostu chciał wierzyć, że miał? W końcu nie mógł tego wiedzieć, nie powinien być ani pewny, ani wątpić, bo nie miał na tyle informacji - nawet jeśli czasem łatwiej było mieć nadzieję na najlepsze. Ale wtedy za każdym razem przychodził ciąg zwątpienia. Co jeśli nie mogło być tak dobrze? Co jeśli wróg miał coś w zanadrzu? Co jeśli coś miałoby pójść nie tak?
Sen przychodził i odchodził na zmianę - choć nawet nie był pewny, ile czasu mijało. Nie wiercił się, nie przewracał, zbyt zestresowany za każdym razem, że przy najmniejszym ruchu śpiący na nim kot gdzieś zeskoczy i pobiegnie. Co jeśli wybiegłby w zamieć? Mieliby za nim pobiec, szukając? Chociaż nawet przy demonie powinien być bezpieczny - większym zagrożeniem była dla niego sama pogoda...
Może dlatego kolejnym momentem, w którym nie tylko się przebudził, ale również i poderwał do siadu, był ten w którym poczuł dziwny brak ciężaru na sobie w postaci kota. Rozejrzał się prędko w panice w pół zaspany, jakby szukał czegoś, ale nie był nawet do końca pewny, czego - ani tym bardziej ile dokładnie przespał. Może podświadomie wystraszył się, że kot rzeczywiście wybiegł gdzieś w zamieć.
- Już jest... Rano..? - dopytać cicho, przecierając twarz, w szczególności oczy, żeby jakkolwiek się rozbudzić i zorientować w sytuacji.

- Za co przepraszasz? -Spojrzałem na Fukuro badawczo, nie musiał aż tak się przejmować tym, że uważał inaczej. Że miał ochotę westchnąć albo ziewnąć, nic się nie działo. Nie zamierzałem go z tego rozliczać, czy jakoś mu wypominać i zapamiętywać każdy zły gest, który wykonał. Przecież nie musiał czuć podobnie, udzielać empatii i tym podobnym, bo w końcu nie szukałem jej w nim. Po prostu rozmawialiśmy, wyciągając sprawy z przeszłości i tylko tyle, nic więcej nic mniej.
- Najczęściej tak, czy to przez kolor oczu, włosów czy nawet blizn, czy innych niestandardowych rzeczy dla ludzi w społeczeństwie. Nigdy tego nie lubiłem, może dlatego, że nie bardzo chciałem się wpasować... Ludzie często nienawidzą tego czego nie rozumieją, albo to, czego się boją. - Byliśmy stadni, ale nie lubiliśmy inności i anomali, które sprawiły, że ktoś nie pasował do szablonu, a że dzieci nie przebierały w środkach, to zawsze kończyło się małym linczem. Gdy dorośli wyrażali dezaprobatę słowami i plotkami za plecami, tak małolaty był bardziej bezpośrednie.
- Brzmi dobrze, w podróży często muszę polegać na suchych racjach, a one pomimo tego, że są pożywne, to po pewnym czasie jednak nie są w stanie zapewnić nowych walorów smakowych. A tak zawsze będzie można dodać, nieco przypraw gdy już neutralny smak się przeje. Sam za bardzo nie orientowałem się gdzie szukać pewnych składników, a raczej wiedziałem, gdzie mogą być, tylko na miejscu już ciężko było je dostrzec. Ogólnie lubię ostrawe potrawy i kwaśny posmak.- Rozmowa o przyprawach i moich kulinarnych upodobaniach mogła być trochę dziwna, po niestrawności i przejedzeniu, którego dzisiaj doświadczyłem, ale temat do rozmowy na pewno było to lepszy, niż pogada za jaskinią.
Siedziałem całą noc i obserwowałem wejście, dbałem o ogień, bo w końcu jak zgaśnie, to zaczniemy marznąć tutaj, a nie zamierzałem zamieniać się w mrożonkę z zabójcy, gotową do zjedzenia dla demona. Nic się nie działo i wszystko przebiegło bardzo spokojnie, stwór nas nie odwiedził, więc mieliśmy cały dzień na wykonanie zadania. Pogoda też zdawała się być po naszej stronie, bo mimo mroźnej aury, nie było chmur na niebie, a słońce oświetlało okolice, co prawda świeciło na mróz, ale demona i tak usmaży.
- Tak już ranek. - Rzuciłem do niego gdy akurat wróciłem z garnuszkiem śniegu, który wstawiałem na palenisko.
- Zjemy śniadanie i ruszamy w dalszą drogę, jeżeli nie masz nic przeciwko... A tak w ogóle nie przestrasz się, ale obok ciebie leży połowa nietoperza. Kot Ci ją upolował w środku nocy, tak mnie na straszył, że myślałem, że demon dostał się za nas. - Poinstruowałem Fukuro, żeby przypadkiem na zawał nie zszedł, bo kotka wygodnie rozłożyła się na kamieniu i grzała swoje łapy.

Spiął się na pytanie - bo nie był w stanie odpowiedzieć. Nie był pewny... Nie wiedział. Zawsze przepraszał z odruchu, zanim ktoś mógłby źle zinterpretować jego słowa lub dopisać do jego działań inne znaczenie niż miał na myśli. Wolał przeprosić na zapas.
- To... um... nie wiem... przepraszam... znaczy... nieważne... - wydukał, czując rosnącą mu w gardle gulę. Zawsze próbował się nie wyróżniać - trzymać z tyłu, milcząc, chować kiedy tylko ktoś pojawiał się na horyzoncie, kogo nie znał. Im mnie zwracał na siebie uwagę, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że ktoś go zauważy. I nawet, kiedy po rozpoczęciu treningu zaczynał coraz bardziej się otwierać, po braku podejścia do egzaminu, znów wycofał się do swojej wygodnej klatki, w której tkwił, wciąż zbyt zawstydzony tym, że mu się nie powiodło.
Choć może jego strach wynikał właśnie z tego, że nigdy do końca nie miał okazji poznać zbyt wielu innych ludzi, zawsze obawiając się, że ci wyrządzą mu krzywdę? Że coś złego spotka go z ich strony..? W końcu zawsze był w pewien sposób na odludziu.
Skinał głową na jego słowa o tym, jakie potrawy i smaki preferował - wiedział, jakie rośliny, i które mieszanki mogły być odpowiednie w takim wypadku, choć sam smak nigdy nie był jego mocną stroną. Był przyzwyczajony do różnych smaków, do różnego jedzenia na przestrzeni lat i nie zawsze takiego, które smakowało dobrze - a jednak musiał się przyzwyczaić do niego. Nie był wybredny, potrafiąc jeść wszystko, co tylko zostało mu podsunięte. Nawet, jeśli nie był to może dobry nawyk, w jego świadomości nawet nie pojawiała się myśl o tym, że ktoś mógłby zechcieć zatruć jedzenie - a raczej, że ktoś mógłby zechcieć zatruć jedzenie konkretnie dla niego, bo w końcu jaki miałby w tym cel?
- Jeśli będę wiedział, gdzie się znajdujesz, mogę ci nakierować, w jakich okolicach możesz co znaleźć... jeśli będziesz miał na to czas, oczywiście. Zbieranie roślin nie zawsze jest po drodze w podróży... - stwierdził  samemu doskonale wiedząc jak mocno potrafiła się opóźni jego podróż, kiedy zamiast właśnie na niej, skupiał się na tym, gdzie i jakie rośliny mógł zebrać. Chociaż dzisiaj można było to nazwać nawykiem związanym z jego zawodem - w końcu potrzebował mieć przy sobie nie tylko świeże, ale i rozmaite przedmioty.
- Mogłeś mnie obudzić... - powiedział cicho, choć trudno było mu określić, jak długo był już ten ranek - i czy słońce dopiero co nie wstało. Choć czuł się z drugiej strony jeszcze bardziej zmęczony snem, który miał.
Skinął głową na słowa o śniadaniu. - Mam zboże, można je ugotować i dorzucić coś - zaoferował, przez większość czasu, kiedy był w podróży, jedząc w podobny sposób, bo w końcu zboża były syte. Po tym zmarszczył jednak brwi, rozglądając się wokół siebie i przesuwając ostrożnie nadgryzionego nietoperza, tak żeby ten znalazł się dalej od niego.
- Nie wiem czy jestem gotowy na pobudki do takich prezentów... - westchnął, zerkając za kotem, na którego widok ulżyło mu, że ten nigdzie nie wybiegł w zamieć. Chociaż jedno zmartwienie z głowy.
- Były problemy w nocy? - dopytał, wychodząc ze swojego posłania i sprawnie zaczynając je zbierać, tak aby nie opóźniać ich później. Nawet jeśli wciąż mieli czas, żeby przygotować i zjeść śniadanie, im szybciej znajdą się na miejscu, tym prędzej skończą misję. I tym mniej zagrożeń ich spotka po drodze, choć zawsze pozostawał jeszcze powrót.
- Nie powinno być wiele czasu do wioski... najpóźniej na kilka godzin przed wieczorem powinniśmy tam trafić... - powiedział z nadzieją, że zamieć nie przygotowała dla nich niespodzianek na drodze.

Widząc, jego zakłopotanie nie drążyłem dłużej tematu, bo i nie było takiej potrzeby. Nikomu nie wyszłoby to na dobre, a on czasami i tak wyglądał, jakby miał zaraz się udusić od odpowiedzi na jakieś pytanie. Przejmował się chyba zbyt wieloma rzeczami, a chyba nie dałem mu takiego powodu, a przynajmniej nie pamiętam, żebym aż tak mocno na niego naciskał czy wywierał presję, więc czemu on czuł się skrępowany i uciskany? Chociaż w zauważałem pewną prawidłowość i miałem przypuszczenia, który mogłyby mi wyjaśnić jego zachowanie, ale do tego potrzebowałem, spędzić z nim więcej czasu i potwierdzić domysły.
- Dużo podróżuję, a jak lekko zboczę to przecież nic się nie stanie... W sumie gdybyś potrzebował jakiegoś składnika, który występuję w trudno dostępnych miejscach, to też możesz mi powiedzieć albo wysłać wiadomość. A ja ci go dostarczę w drodze powrotnej, w końcu jakoś muszę się odwdzięczyć za pomoc, którą mi wyświadczyłeś na łodzi i nawet poza nią. - Czułem się zobowiązany, żeby wyświadczyć mu przysługę. Nawet jeżeli byłaby duża i trudna, to jednak czułem zaciągnięty dług.

- Daj spokój... Poza tym kot spał na Tobie. A czas zleciał, nim się spostrzegłem. - Nie byłem jeszcze w takim złym stanie, żebym nie wytrzymał dodatkowej doby na nogach. Podczas szkolenia nauczyliśmy się kilku sprytnych sztuczek, jak ograniczać zużycie sił i walczyć ze zmęczeniem przez trening silnej woli i rozwoju organizmu.
- Dobry pomysł, możemy dorzucić do niej morele. - Podniosłem pakunek z suszonymi morelami, które na pewno dodadzą smaku tej polowej owsiance, sycący ciepły posiłek na start na pewno dobrze nam zrobi i pomoże zebrać się do długiej podróży.
- Yonezawie to będą raczej myszy polne, chociaż kto wie... Może jeszcze Kruki zacznie znosić, na pewno warto zabrać go najpierw do tropiciela.... Nie, poza tym, incydentem z nietoperzem nic się nie działo. Było to nawet odrobinę nudne, ale lepiej tak niż w drugą stronę. - Zabrałem się za przygotowanie jedzenia, a Fukuro pakowanie swoich gratów.
- Może dzisiaj pogoda będzie mniej kapryśna, ale wczoraj też się dobrze zaczynało, a skończyło się, jak skończyło. - Mieszałem papkę w garnczku, a gdy breja była wystarczająco miękka i kleista dodałem morele, potem jeszcze kilka chwil i zabrałem się do nakładania. Może nie wyglądało to apetycznie, ale zapach moreli powinien wynagrodzić widoki.

Skinął głową na jego ofertę pomocy - chociaż często trudno było mu się odezwać samemu o to, kiedy czegoś potrzebował. Zawsze w jego głowie pojawiały się wątpliwości, zawsze myśli o tym, że za bardzo się narzucał, a w końcu inni mieli ważniejsze zadania, szczególnie będąc w terenie, niż po prostu rozglądanie się za kwiatkami.
- Dziękuję, będę pamiętał... - odpowiedział cicho, choć czy rzeczywiście byłby w stanie pamiętać, a raczej zdobyć się na złożenie podobnej prośby?

Pozostawił gotowanie Kagamiemu, pakując wszystko na drogę i sprawdzając jeszcze jak miały się sadzonki - szybka inspekcja liści, łodyg i korzeni, tym bardziej że kot wyraźnie przy nich chciał przesiadywać. Wolał, aby nie były nadskubane przez ich nieplanowanego towarzysza zadania. W końcu nie był pewny czy roślina nie mogłaby zaszkodzić zwierzęciu, ale jeszcze drugą kwestią było to, że nie chciał aby rośliny same w sobie były uszkodzone.
- Mam nadzieję, że nie... trudno będzie wytłumaczyć nagłe zniknięcia kruków... - stwierdził, czując że wizyta u tropiciela była bardziej niż nieunikniona - nawet jeśli naprawdę wolałby, aby była ostatecznością, a nie przymusem. Może jednak nie będzie takiej potrzeby? Może kot sam będzie wiedział jak się zachowywać..?
- Jeśli pogoda pogorszy się dopiero w nocy, może nie będzie to taką złą opcją... Byleby za dnia było w porządku. Wtedy zadanie pójdzie sprawnie - stwierdził cicho, przyjmując miskę ze swoją porcją, kiedy posiłek był już gotowy.
- Dziękuję - powiedział cicho, zabierając się dość prędko do jedzenia, nie chcąc opóźniać dalej ich drogi. Nie skupiał się na smaku potrawy, nawet jeśli z pewnością dodatek moreli był przyjemniejszy niż gdyby mieli dorzucić do papki pozostałości nietoperza lub innej potencjalnej zdobyczy kota. Zresztą, sam Fukuro był przyzwyczajony do jedzenia, które nie należało do tych najpiękniej prezentujących się.
Pozostało im w końcu tylko uprzątnięcie naczyń i wygaszenie ogniska, chociaż było małe prawdopodobieństwo, że przy aktualnej pogodzie ogień by się bardziej rozprzestrzenił na las i wywołał pożar - a jednak przezorność nie mogła im zaszkodzić w tej chwili.
- Jeśli wrócimy na tamtą ścieżkę, powinniśmy dotrzeć już bezpośrednio do naszego celu... - poinformował, mając cichą nadzieję, że nie zgubią się po drodze nigdzie - ani że zamieć nie sprawiła, że ta droga byłaby dużo cięższa czy trudniejsza.
Kiedy opuścili jaskinię, od razu mogli zauważyć dość obszerną, nową warstwę lekkiego śniegu, który nasypał przez noc. Było jeszcze mroźniej, ale w pewien sposób orzeźwiająco. I może to była właśnie pogoda, a może fakt, że Fukuro już powoli przywykł do towarzystwa, które miał, że nawet spróbował rozpocząć rozmowę:
- Planujesz odwiedzić dom, jeśli będzie po drodze przy kolejnym zadaniu? - zapytał, nie będąc nawet pewnym czy nie znajdywali się w okolicy, z której pochodził Kagami - chociaż może lepiej by się w niej orientował, gdyby tak wyglądała sytuacja? A odniósł wrażenie, że dla nich obu było to niekoniecznie dobrze znane miejsce.

- Postaramy się, żeby do tego zniknąć z tej wyspy. Na morzu i tak będzie bujać, więc pogoda niewiele zmienia. Ale dobrze by było, jakby los się do nas nieco uśmiechnął i zaczął nam sprzyjać. - Jadłem powoli i między kęskami odpowiadałem Fukuro, żeby poczynić pewne ustalenia i przygotować się do wyruszenia w dalszą drogę. Nie było to najlepsze danie, ale zdecydowanie ciepłe, syte i dzięki morelom nawet znośne i nie takie kartonowe. Kot na szczęście sam się najadł za pomocą jaskiniowego nietoperza, dlatego na ten moment był wystarczająco syty, żeby nie trzeba było go karmić, pewnie w trakcie podroży, zacznie jojczeć, że chciałbym dostać co nieco. Zwierzęta potrafiły się dogadać z ludźmi, nawet jeżeli nie potrafiły mówić za pomocą własnego języka, chociaż to może zasługa tego, że byliśmy na tyle rozumni, żeby odczytać ich zamiary.
- Teraz gdy pogoda się uspokoiła, będziemy mogli nawet skorzystać z kruków, gdybyś zbyt mocno zbłądzili, w końcu od tego też były te zwierzęta. Mimo że mój czasami był naprawdę trudnym przypadkiem, jak gdybym dostał wadliwego, którego nikt nie chciał. - Odpowiedziałem pewnym siebie głosem i delikatną nutką zawodu, gdy wspomniałem o swoim czarny przewodniki i podręcznym informatorze. Ruszyliśmy w drogę i mimo mrozu, była całkiem przyjemny, bo wiatr był znikomy i wilgoć również niska, przemierzaliśmy nową warstwę puchu, ale szło to nam zdecydowanie lepiej niż wczoraj.
- Nie bardzo mam, jak tak szczerze. Rodzice już z góry ułożyli mi życie i trzymali w posiadłości, abym zrealizował ambicje ojca. Dlatego, gdy odbyłem swoje pierwsze spotkanie z demonem. Zrozumiałem, że już nigdy nie będę mógł wieść spokojnego życia, jeżeli nie będę w stanie się obronić. Odszedłem od rodziny, nic im nie mówiąc, więc pewnie zostałem uznany za zmarłego i nie chciałem tego zmieniać... Co prawda zaglądam do nich co jakiś czas, ale z bezpieczniej odległości zaciągając języka... Może to głupie, czy dziecinie, ale taki wybór podjąłem. Może to trochę zbyt skomplikowane.  - Wprowadziłem go w tajniki mojej rodziny, nie wiem, czy dla niego miało to sensu. W końcu kto by zrezygnował z życia w bogactwie, żeby biegać za demonami, ale ja miałem jedną taką cechę albo nawet strach bezsilności, którego nie chciałem nigdy więcej poczuć.

- Może po prostu... ma swój charakter? - rzucił na temat kruka, nie będąc do końca pewnym czy te ptaki tak właściwie działały - widział, że musiały być inteligentne, skoro działały dla korpusu, ale czy do takiego stopnia, aby posiadały własne widzimisię i upodobania? Nie był do końca pewny - nie chciał do końca pytać tropicieli na ten temat, obawiając się odpowiedzi. Wystarczyło mu, że potrafiły być przydatne, nie chciał myśleć o tym czy postrzegały świat tak jak ludzie i potrafiły chociażby być zawistne. Stanowczo wystarczyło mu martwienie się o zamiary ludzi, nie chciał spędzać dodatkowego czasu na zastanawianiu się, co zamierzały zrobić ptaki, których w Yonezawie przecież było mnóstwo.
Chociaż tak naprawdę ze strony zwierząt Fukuro nie miał nigdy nieprzyjemności - nie, kiedy nie natrafiał w lesie na dzikie i wygłodniałe, a i to rzadko się zdawało. Może był zbyt cichy, zbyt ostrożny; starał się aż za nadto po prostu nie zwracać na siebie uwagi. Bo co miał robić, kiedy ta się na nim znajdywała? Plątał się, gubił, stresował - nie wiedział co miał powiedzieć, czego nie powinien, często decydując się na mówienie o niczym.
Łatwiej było mu słuchać, tak jak w tej chwili - nawet jeśli nie do końca rozumiał problemów czy decyzji, z którymi się mierzył i podejmował Kagami. Trudno było mu zrozumieć ucieczkę z domu w pierwszej chwili, kiedy nadarzyła się okazja i to ucieczka do miejsca, gdzie nie był pewny czy było dużo więcej komfortu dla kogoś, kto mieszkał w posiadłości. Może Kagami mieszkał w jednych z tych ogromnych domów, które czasem widywał? Z wielkimi ogrodami, z miejscem większym niż ktokolwiek mógłby potrzebować. - Dobrze się mają? Z tego jak słyszałeś? - zapytał cicho, nie wiedząc nawet czy powinien - choć wiedział, że marsz szedł łatwiej i szybciej, kiedy się rozmawiało. Po prostu nie uznawał siebie za odpowiedniego rozmówcę, który radził sobie z zadawaniem pytań i odpowiadaniem na nie. Dla niego mogliby nawet iść w kompletnej ciszy, nie martwiąc się zupełnie niczym.
- To nie głupie... Znaczy... no na spotkanie z demonem... każdy chyba inaczej reaguje... no wiesz... sam chciałem zostać zabójcą, więc... no... to chyba naturalne... podejmowanie decyzji po spotkaniu ich, no wiesz... - dodał, już po pierwszych słowach żałując, że się odezwał - w końcu nie chciał brzmieć jakby próbował patronizować młodszego towarzysza, ani nie chciał się nad nim użalać, nie rozumiejąc do końca, na czym polegała jego skomplikowana decyzja, bo przecież nie znał jego dokładniej sytuacji w domu. Trudno było mu się postawić na miejscu kogoś, kto odrzucał ułożone z góry życie na rzecz polowania na demony - a może ta sytuacja mogła być mu bliższa niż zakładał? W pewnym sensie jego życie również było z góry założone - przez liczbę ograniczeń, która na niego spadała.

- To raczej nawet bardziej niż pewne, w końcu zwierzęta mają różne upodobania i zwyczaje, więc to chyba naturalne, że mają swój własnym charakter. Co prawda, wolałbym takiego bardziej ułożonego, ale ten też ma swoje zalety. Mimo że czasami aż się prosi o wyrwanie kilku piórek. - Byłem zdania, że niewiele się różniliśmy od zwierząt mimo to, że byliśmy na szczycie łańcucha pokarmowego i tylko dzięki inteligencji nie zostaliśmy pożarci przez zwierzęta. Byliśmy słabsi i dlatego musieliśmy czymś nadrobić, wymyślić narzędzia, odzież i broń, która mogłaby wyrównać nasze braki.
- Nie najgorzej, nikt nie umarł, wiedzie im się. Nawet rozkwitają w trudnych czasach. Także nie mają się źle, na szczęście. Mam nadzieje, że tak zostanie i nie będą musieli się mierzyć z potworami. - Miałem trochę pobożne życzenie w tej kwestii, ale wolałem tak myśleć, nawet jeżeli się oszukiwałem czy nie próbowałem dostrzec całokształtu tego wszystkiego.
- Nie wszyscy myślą podobnie Fukuro, ale miło, że próbujesz to racjonalizować. Tylko nie potrzebuje tego i nie chce, żeby ludzie na mnie patrzyli, jak na zbitego szczeniaka co wyrzekł się wszystkiego, aby walczyć z demonami. Tak nie było, tylko i wyłącznie przez moje podejście tak wyszło. - Odpowiedziałem mu, nie potrzebowałem troski czy klepania po plecach, chciałem być konsekwentny w swoim działaniu i kroczyć dalej.
Zapadła trochę niezręczna cisza na dłuższym moment, a krajobraz stopniowo się zmieniał, co sugerowało, że byliśmy coraz bliżej celu.
- Chyba się zbliża, prawda? - Zagaiłem do niego, ponownie dając mu do zrozumienia, że nie mam mu za złe, za to co powiedział, po prostu miałem na ten temat swoje zdanie i nie chciałem być traktowany protekcjonalnie czy pobłażliwe.

Czasami obcowało mu się ze zwierzętami łatwiej niż z ludźmi - może naiwne przekonanie o tym, że nie każde zwierzę było tak inteligentne jak ludzie, a może przeświadczenie, że były mniej nieprzewidywalne w swoich zachowaniach? A z trzeciej strony mogła wystarczyć spokojna natura Fukuro, aby inne zwierzęta go wystarczająco tolerowały. W końcu w przeciwieństwie do ludzi, niektóre nie szukały zaczepki dla samej zaczepki, w przeciwieństwie do ludzi. Wystarczyło przypadkiem spojrzeć na nieodpowiednią osobę, aby nie skończyło się to dobrze.
Skinął głową na jego słowa o tym, że jego rodzina była bezpieczna i dobrze im się wiodło. Zawsze było to uspokajające, że był teren, w którym panował tymczasowy spokój - bo nigdy nie można było przewidzieć kolejnego ataku potwora.
- Przepra... szam... to nie to... nie to miałem na myśli... - wydukał cicho, kiedy dostał potwierdzenie, w jaki sposób został zrozumiany - a w jaki nie chciał być odebrany. Nie wiedział nawet czy powinien, a nawet jeśli to w jaki sposób, się wytłumaczyć dokładnie z tego, co miał na myśli? Powinien to zostawić, co byłoby lepszą opcją? Łatwiejszą? Może dlatego też wbił raczej wzrok w ziemię przed sobą, idąc w ciszy drogą prowadzącą do wioski. Zawsze musiał powiedzieć coś, czego nie powinien - wiedział o tym, a mimo to wciąż podejmował próby rozmów, po których pluł sobie w brodę, że w ogóle się odezwał, nie mając świadomości, że najprawdopodobniej jego towarzysz prędzej czy później w ogóle o podobnej rozmowie zapomni.
Słysząc jego słowa, podniósł wzrok, rozglądając się nieco. Teren rzeczywiście już się zmieniał - krajobraz sugerował, że w okolicy mogły znajdywać się pola, a tam gdzie pola, również i wioska.
- Tak... Już niedługo - przyznał cicho, kiwając głową, a jego wzrok zaraz przesunął się po zaśnieżonej okolicy - ciężko było dostrzec skrawek zieleni, co z jednej strony mogło cieszyć, bo widok był piękny, ale z drugiej Fukuro żałował nieco, bo i miał nadzieję na późniejsze pozbieranie roślin, które mogły czas przetrwać zamarznięte przy tak niskich temperaturach. A może przez zimę po prostu brakowało mu zbierania kwiatów i dbania o ogród, który nie wymagał aż tak wiele pracy jak w cieplejszych porach roku?
Chociaż odczuwał ulgę na fakt, że cel był bliżej niż dalej - i że udało im się uniknąć ataku demona, przynajmniej na razie, bo zawsze mogło coś się stać, kiedy znajdą się w samej wiosce. Choć wiedział, że zadaniem Kagamiego była sama eskorta, miał nadzieję, że nie dostanie on kolejnego zadania - przynajmniej nie, póki nie zasadzą samych drzew, skoro już mogli się spodziewać, że w okolicy rzeczywiście grasował, według miejscowego, potwór.
- Widzisz coś dokładniejszego w oddali? - dopytał, skoro już się dowiedział jaki wyostrzony zmysł posiadał jego towarzysz - zawsze mogło być to dobrym ostrzeżeniem przed tym, co mogło na nich czekać w samej wiosce. Dym z kominów, a może wręcz jego brak?

Nie musiał mnie przepraszać, po prostu poinformowałem go, że nie lubię, jak ktoś się nade mną rozczula, czy zamierzam podchodzić protekcjonalnie. Byłem już dorosły, dokonałem własnych wyborów, będąc w pełni świadomy możliwy reperkusji i konsekwencji, płynących z takich decyzji i tylko tyle albo aż tyle. Zapadła cisza, ale nikomu to nie przeszkadzało zresztą to nawet lepiej, atmosfera zdąży trochę przewietrzyć się i rozrzedzić.
- Niech no lepiej tylko spojrzę. - Wytężyłem wzrok, żeby na horyzoncie dojrzeć coś, co mogłoby sugerować wioskę, ale z ziemi niewiele widziałem, bo wszystko było ośnieżone, więc pagórki i dołki mogły sugerować dachy i tym podobne, a z drugiej strony ciągle mogły to być tylko pagórki i dołki. W końcu zauważyłem wznoszący się delikatnie dym i to w kilku miejscach, z wcześniej wspomnianych górek. Chyba nie był to gorące źródła, a tym bardziej zbieg okoliczności.
- Coś widzę, tylko muszę spojrzeć z lepszego kąta. - Rzuciłem do Fukuro i z tymi słowami, podszedłem od jednego z ostatnich drzew, na które porządnym susem wskoczyłem, stanąłem w najwyższym możliwy miejscu i jeszcze raz dokładnie przeczesałem horyzont. Faktycznie to, co wcześniej wyglądało na naturalny krajobraz, było w rzeczywistości osadom. Kilka większych i dwa tuziny mniejszych domków postawiony blisko siebie, a na samym środku plac, który przecinała droga. Ktoś tam ciągnął wóz, inny rąbał drewno, a w tle chyba bawił się dzieciaki.
- Tak jestem tam osada, na początku udało mi się zauważyć tylko dym z kominków, ale teraz widzę więcej. Kilka dużych budynków i dwa tuziny mniejszych. To z miejsce prawda?. - Zszedłem, a raczej zeskoczyłem z drzewa w śnieżną zaspę, płatki śniegi poderwały się do góry i na nowo wzbiły się w powietrze, tworząc delikatną zasłonę, otrzepałem się z jego nadmiarów i wróciłem na ścieżkę, którą szliśmy z Fukuro.
- Mam nadzieje, że nie jesteś zły... Po prostu zaszło pewnie nieporozumienie, które sobie wyjaśniliśmy i nie ma złej krwi. - Jeszcze zanim dotarliśmy do wioski, postanowiłem poruszyć te kwestie, gdyby jednak coś złego wynikłoby z naszego wcześniejszego nieporozumienia.

Zatrzymał się, kiedy Kagami zaczął wypatrywać czy byli już niedaleko - dla niego cały krajobraz był po prostu biały, może momentami w nieco bardziej szarych odcieniach czy z odrobiną czerni sugerującą, że nie była dana rzecz - drzewo czy dom, czy jeszcze co innego - pokryta puchem. Ale nic więcej mu to nie mówiło. Nawet mroźny wiatr nie niósł ze sobą zbyt wiele zapachu, co z jednej strony było uspokajające, bo oznaczało spokój - zacząłby się niepokoić, gdyby mógł poczuć z nieokreślonej dokładnie strony charakterystyczny zapach krwi i śmierci, które niosły za sobą demony. Zapach, którego nie można było pomylić z niczym innym. Czasem dziwiło go, jak wiele zapachów mogła mieć śmierć, szczególnie że zapach świeżych mogił był czymś, co podświadomie zaryło się w jego pamięci. Demonów nigdy nie było czuć tym - było to bardziej odrzucające, bardziej złowrogie, jakby sugerujące wszystkim zmysłom, że powinno się uciekać z danego miejsca.
- Tak, to powinno być to miejsce... - potwierdził, bo wszystko na to wskazywało. Czas marszu się zgadzał, podobnie jak kierunek - raczej wątpił, aby we dwoje zbłądzili.
Przyśpieszył nieco kroku, czując nieodparte wrażenie, że coś mogło jeszcze pójść nie po ich myśli. Co jeśli... jednak to nie było miejsce, do którego mieli dotrzeć? Co jeśli sadzonki obumarły w mrozie i nie dadzą rady się zaaklimatyzować? Sprawdzał je w jaskini, może coś się z nimi stało złego podczas drogi? Może powinien się zatrzymać, sprawdzić jeszcze raz? Co jeśli popełni błąd podczas przesadzania? Zaczynał się stresować jeszcze bardziej, podświadomość wmawiała mu, że przecież nie był osobą do podobnego zadania - coś mogło pójść jeszcze nie po ich myśli, coś...
Spojrzał na moment zaskoczony na towarzysza, zupełnie wytrącony z własnych paranoicznych myśli. Starał się wyłapać sens jego słów. Nieporozumienie, zły... Jakby nawet słowa klucze nie chciały wskoczyć na miejsce pełnych zdań, dając mu pogląd sytuacji, o której mówił - z drugiej strony, nawet nie zorientował się jak blisko wioski się znajdywali.
- Nie, przepraszam... ja... to... to nie... przepraszam, nie miało... znaczy się nie to... po prostu... nie chciałem... - wydukał zupełnie nieskładnie, kiedy już powoli zaczynało do niego docierać, o czym mówił zabójca, co wcale nie pomogło, bo jeszcze bardziej sfrustrował się samym sobą. - Nie... Nie ma... ja... po prostu... - podjął ponowną próbę, czując jak jego gardło jeszcze bardziej się zaciska, nie chcąc dać dojść na zewnątrz jego myślom, które i tak były pogrążone w chaosie.
- Przepraszam... - wydukał z siebie znów, będąc gotowym przeprosić jeszcze ponownie za przeproszenie - i ponownie, również za to przeproszenie, czując jak jego zażenowanie wzrasta z każdą chwilą.

Nie spodziewałem się, że krótkie słowa wyjaśnienia tak bardzo na niego wpłyną, że z jego ust nie padnie nic innego jak nieustanne przepraszanie i próby wyjaśnień, nie tak cel w tym miałem, po prostu chciałem, żeby miał świadomość tego, w jakiej sytuacje jest ta nasza relacja, a on jeszcze bardziej wpadł w błędne koło, z którego nie umiał się kompletnie wyswobodzić.
- Nie musisz przepraszać Fukuro... Nie oceniam Cię, więc nie musisz się, aż tak przejmować. Przynajmniej nie przymnie, pewne rzeczy mogą mi się nie podobać, ale to nie oznacza, że masz nie mówić tego co myślisz albo przejmować co sobie pomyślę i jak to przyjmę... Także odrobinę ochłoń i powiedz, co chciałeś, nie musisz się spinać i stresować... Może powinienem ci jakieś melisy albo zielonej herbaty zrobić. - Położyłem mu dłoń na barku, żeby przerwać mu te niekończące się przeprosiny i uśmiechnąłem niewinnie ze zrozumieniem.
Nie musiał tak wszystkiego brać do siebie i się przejmować, ważyć każdego słowa, jakby nie wiadomo, jaka kara miała na niego spaść, po prostu powiedziałem mu, czego za bardzo nie lubię i czego nie chciałbym słuchać. Nie byłem cesarzem czy innym arystokratą, żeby takie coś mnie dotknęło czy spowodowało większą złość.
Chyba on był jednym z tych typów, co przejmowali się tym jak będą postrzegani przez innych przez pryzmat słów wypływających z ich ust. A może po prostu nie zbyt często obcował z innymi, bo najlepiej czuł się z boku przy roślinach, tak czy siak musiał się odrobinę zmienić, a przynajmniej spróbować.
Nim się spostrzegliśmy, przeszliśmy przez wioskę, w której wiele spojrzeń skierował się na nas, ale nikt nie poszedł. Wszyscy nieco podejrzliwie obserwowali nas, przyjezdnych nie było tu zbyt wielu, a jeżeli nawet to mieli większe toboły niż my, no i kto by sprzedawał jakieś małe drzewka.
- Zasadźmy te drzewa, a potem coś zjedzmy i popytajmy, może mają ty jakiegoś zielarza, żeby sprawdzić, czy nie ma czegoś, co mogłoby Ci się przydać do tego leku dla mnie. - Skoro się wczesnej oferował, że może coś dla mnie zrobić.

Umyślnie unikał rozmów z innymi - za sprawa własnych paranoi i doświadczeń, była to mieszanka przekonań, które go nawiedzały i nie chciały odpuścić, nawet kiedy frustrował się na samego siebie w takich chwilach jak te. Przeżywał każde słowo bardziej niż osoby, do których je kierował. Nawet, kiedy starał się uspokoić, jeszcze bardziej gubił się we wszystkim - jeszcze bardziej frustrował, jeszcze bardziej irytował, co było po nim widoczne, że nie potrafił zdobyć się na odpowiedź inną poza przeprosinami, które również starał się trzymać na wodzy.
Jak miał się nie przejmować tym co inni pomyślą, kiedy sam nie był pewny ich reakcji? Kiedy nie był pewny czy ktoś nie straci cierpliwości albo nie zezłości się, kiedy nie mógł być pewny że ktoś nie stanie się nieprzewidywalny? Nawet nie podejrzewał o to samego towarzysza konkretnie - ale ten lęk siedział w nim zawsze podświadomie.
Nie wiedział nawet czy działanie jego towarzysza pomagało mu się uspokoić, czy wręcz przeciwnie - na pewno czuł zobowiązanie, a przez to jeszcze większą presję, że powinien się uspokoić.
- To... - zaczął powoli, jakby na próbę, nie patrząc na Kagamiego jakby to miało mu w jakiś sposób pomóc - choć czuł, że jego głos drży ze stresu i własnej frustracji. - Nie miałem na myśli... tego... żeby patrzeć na ciebie w taki sposób... Przepraszam... że tak zabrzmiałem... naprawdę nie to miałem na myśli... - wydukał w końcu choć z wyraźnym trudem - jakby mówienie tego, co rzeczywiście myślał, sprawiało mu niemalże fizyczny ból. W końcu sam się nauczył, że powinien wszystkie myśli zatrzymywać raczej dla siebie, a nie dzielić się nimi otwarcie.
Inni wokół niego nie musieli być arystokratami - nie musieli mieć wcale istotnego statusu społecznego, aby się zestresował ich obecnością czy rozmową z nimi. Jego problem leżał za każdym razem w samych ludziach, i nawet idąc przez wioskę, starał się aż za bardzo, żeby przypadkiem nie wejść komuś w drogę - szczególnie, że mieszkańcy z jednej strony byli pogrążeni we własnych zajęciach, ale wcale dwójka podróżnych nie uciekła ich uwadze. Choć ten nieufny wzrok wydawał się być Fukuro bardziej znajomy niż próba rozmowy z nim.
- Ktoś powinien tutaj być... Znaczy, wisteria wymaga opieki... - powiedział, chcąc zacząć tłumaczyć, przed czym również się powstrzymał, nie będąc pewnym czy powinien tłumaczyć Kagamiemu niektóre rzeczy - w końcu nie chciał brzmieć znów, jakby patrzył na niego z góry albo traktował jak dziecko. Nie to było jego intencją. - Na obrzeżu wioski, powinien ktoś mieszkać opiekujący się też roślinami. Możliwe, że ogród będzie się wyróżniał... - poinformował w końcu, mając cichą nadzieję, że i zapach się wybije - bo w końcu doszukiwanie się wyróżniającego ogrodu w momencie leżącego wszędzie śniegu mogło być problematyczne. Wiele roślin miało problem z takimi przymrozkami - może część tych znajdywała się właśnie w domku, w donicach, przesadzona jeszcze przed zimą? Musiał o tym sam pomyśleć w Yonezawie - o przeniesieniu niektórych roślin na przyszły rok, tak aby być w stanie korzystać z ich właściwości przez cały rok.
W końcu w powietrzu wybił się rzeczywiście bardziej znajomy zapach - mieszających się roślin, bardziej intensywnych, czyli prawdopodobnie suszonych. Ale nie był w stanie określić, z którego dokładnie kierunku dochodził ten zapach.
- Chyba jesteśmy na dobrej drodze... - rzucił cicho i rzeczywiście po niedługiej chwili mogli dostrzec bardziej wyróżniający się dom poprzez kilka drzew w ogrodzie i zadaszenie, mające prawdopodobnie chronić rośliny przed zmiażdżeniem na skutek przysypania śniegiem, choć wcale nie wydawało się, aby przy takiej ilości leżącego puchu, był skuteczny. Kilka miejscowych również znajdywało się przy drzwiach, wyraźnie zajmując się własnymi zakupami u zielarza.
- Powinniśmy się chyba... przywitać.. - powiedział cicho, niekoniecznie przekonany do podobnego pomysłu, który sam podsunął.

Fukuro nawet po wyjaśnieniu pewnych spraw dalej nie mógł zebrać się do kupy, stresował się, dukał i miał problem z natłokiem myśli, którego nie umiał opanować. Był zielarzem, więc może powinien i dla siebie przygotować jakiś lek, skoro tak bardzo lubił to robić i bez cienia zawahania się chciał i mi przygotować odpowiednie medykamenty. Nie rozumiałem, z czego wynikały jego problemy z komunikacją, ale może nie radził sobie ze stresem albo nie był na tyle asertywny, żeby odmówić. Tak czy siak, jedynie kiwnąłem twierdząco głową, aby nie dokładać mu kolejnych moich słów, które musiałby ważyć w swojej głowie.
Szliśmy i szukaliśmy miejsca, które mogłoby pasować do tego co powiedział zielarz, mieszkańcy szybko zaczęli nam się przyglądać, gdy coraz dłużej kręciliśmy się po ich terenie, nie ma co się im dziwić, na pewno było to podejrzane i mogliby uznać nas za rabusiów, którzy rozglądają się co by tutaj ukraść.
- Całe szczęście, bo mieszkańcom nie podoba się, że chodzi sobie po okolicy. - Szedłem za nim i rozglądałem się za niebezpieczeństwem, które mogłoby się tutaj ukrywać, w końcu warto dmuchać na zimne, może jakiś demon czeka w chacie albo są jego zwolennikami. Musiałem wykonać powierzoną mi część zadania i ochronić Fukuro.
- Tak, poczekaj tu, a ja sprawdzę, co się dzieje. - Podszedłem bliżej chaty i cicho przywitałem się zresztą czekających na swoją kolej, w końcu nie rozpędzę tłumu klientów, gdy oni są w potrzebie.
- Witaj, co mogę dla Ciebie zrobić? - W końcu przyszła moja kolej w progu chatki zjawił się starszy mężczyzna, który wręczył osobie przede mną jakieś zawiniątko.
- Dobry, to my przyszliśmy zrobić coś dla was... Mam krzewy wisterii, mógłby pan wskazać nam przygotowane miejsce? - Powiedziałem z delikatnym uśmiechem, mrużąc nieco wzrok, przez odbijające się słońce od śniegu. Mężczyzna był ewidentnie bardzo podekscytowany i szybko zabrał się za wskazanie na miejsca, gdzie razem z Fukuro zabraliśmy się do sadzenia. Oczywiście ja bardziej wspierałem go siłą, niż wiedzą to on mówił mi co mam zrobić, a jemu zostały detale. Kot też próbował pomóc na swój sposób, jak tylko wykopaliśmy dołek i ziemia zrobiła się miękka, on zdecydował się, dołożyć coś od siebie i potraktował to miejsce jako kuwetę.
- No to czas na nas Fukuro, musimy wracać. Powinniśmy być do wieczora znaleźć się w tym samym zajeździe, w którym się spotkaliśmy. - Zabraliśmy się do drogi powrotnej, podróż łodzią nie należała do zbyt przyjemnych, ale był o tyle lepsza, że już przed startem Brunet dał mi korzeń imbiru do żucia, przez co było łatwiej znieść nudności niż przy pierwszym razie.
- Trzymaj się Fukuro, gdybyś czegoś potrzebował, to pisz do mnie. A i dbaj o kota, na pewno Ci się przyda. - Skłoniłem się gdy dotarliśmy na stały ląd i ruszyłem w kolejną podróż, musiałem rozchodzić te nudności.

Z/T

Wbijał wzrok przed siebie - skupiał się na tym, aby nie rozglądać się na innych, jakby miał dzięki temu stać się niewidzialnym dla innych. Nie patrzeć na nich, nie odrywać wzroku z ziemi. Trudno było ocenić czy był zwyczajnie nieostrożny, kwestia rozglądania się po miejscowych zbyt bardzo go przerażała, czy po prostu na tyle ufał towarzyszącemu mu zabójcy. Możliwe, że było to spowodowane mieszanką wszystkiego, a może chciał jak najszybciej uciec do miejsca, gdzie nie było aż tak wielu gapiów.
Skinął lekko głową jednak na słowa Kagamiego, posłusznie stając w miejscu, na uboczu, jakby jakikolwiek krok miał sprowadzić na niego nieszczęście lub złość z cudzej strony. Chociaż pierwszy raz też podniósł wzrok, rozglądając się bardziej i po ludziach, czekając aby jego towarzysz dostał się bliżej chaty. Nieco mu ulżyło, widząc że wyraźnie nie były potrzebne dalsze tłumaczenie. Nieco ulżyło Fukurō, kiedy mógł po prostu zabrać się do pracy...
I rzeczywiście mogło wydawać się, że przed Kagamim znalazł się zupełnie inny zielarz, którego ktoś mu podmienił, kiedy ten kazał mu zaczekać przy chacie. Ne wyraźnie się ożywił, kiedy byli już bez większych tłumów dookoła, a on mógł się zająć pracą.
- Muszą być odrobinę głębsze... Ale gleba jest tutaj bardzo dobra, korzenie nie będą gniły. Niektóre rośliny nie lubią za dużo wody na raz... ale i ich korzenie nie są tak silne, żeby się przebijać. Wisteria lubi wodę, ale nie lubi przemokłej ziemi. Kapryśna roślina... - mówił, choć trudno było ocenić czy mówił do siebie czy rzeczywiście dzielił się wiedzą z towarzyszem, choć koniec końców mogły to być obie rzeczy na raz. Na pewno jego głos był pewniejszy, nieco bardziej żywszy i zainteresowany samym tematem, sprawdzając jeszcze glebę, pogłębiając rowy i ze starannością przesadzając rośliny, dbając o każdy szczegół. Nie przeszkadzała mu ani ziemia, ani mróz, jakby zupełnie zapomniał o niedogodnościach. Mógłby spędzić stanowczo jeszcze więcej czasu przy przesadzaniu roślin, gdyby tylko mieli czas.
- Nie wziąłem niczego do nawiezienia, ale tamten ogród nie wyglądał na źle zaopiekowany, nawet jeśli jest zima... A na pewno mają tutaj rzeźnika jakiegoś, nie powinno być problemu jakiś kości... - znów się odezwał, stając jeszcze kilka kroków od zasadzonych roślin, obserwując swoją pracę. Zorientował się dopiero po chwili, że jego towarzysz miał rację. Widać było, że początkowo chciał zaprotestować, ale był to tylko jego pierwszy odruch - bo w końcu wiedział, że im szybciej wyruszą, tym mniej czasu zejdzie im na podróż.
Skinął więc w końcu głową, zgadzając się i szybko jeszcze do koszyka, w którym początkowo transportował jedynie rośliny, złapał towarzyszącego im całą drogę kota.
- Wracasz też... - stwierdził, choć mógł przecież zostawić kota w wiosce. Najpewniej nie musiałby się martwić tym czy zwierzę dostawałoby jedzenie czy byłoby zaopiekowane, kiedy dookoła byli ludzie... Ale chyba zdążył się przyzwyczaić do dodatkowego ciężaru w koszu na plecach.
Imbir tym razem pomógł w zapobieżeniu nieprzyjemnych efektów podróży, a nie jedynie leczył je kiedy się pojawiły, więc powrót zajął im krócej. Tym bardziej, kiedy znali już drogę.
- Dziękuję za pomoc... Napiszę. Dziękuję. Jeśli będziesz potrzebował czegoś... również pisz. Maści, leków... czy czegoś do walki - powiedział, również kłaniając się. Choć ciężar opieki nad kotem nieco go w tej chwili przerażał... w końcu nie znał się na kotach do końca. Co miał z nim zrobić? Ale wyraźnie futrzaka musiał już zabrać do Yonezawy, tym bardziej kiedy ten zasnął wygodnie w koszu na jego plecach.

Z/t