- Więc jak widzisz, nie ma u nie nawet krzty heroicznego boju, aby oczyścić ten świat z potworów... Chociaż bardziej powinienem powiedzieć, że to nie te pobudki skłoniły mnie do uczestniczenia w walce. Chciałem być wolny, a dołączenie do korpusu mi to gwarantowało i pozwalało nawet ukryć się przed rodziną, ale nie rób mojego błędu, nie udawaj śmierci, żeby móc szybować po niebie...- Zrobiłem krótką pauzę, nie dlatego, że był to trudny temat, tylko byłem trochę zły na siebie i swojego młodsze ja.
- Bo później ciężko przełamać się, aby spojrzeć im w oczy. A prędzej czy później na pewno pojawią się takie myśli, twój Ojciec na pewno chce dobrze dla Ciebie, mimo że jego wizja się nie podoba, ale mam szczerą nadzieję, że zaakceptuje już twój wybór gdy skończysz szkolenie. - Opowiedziałem Mice, mniej więcej jak to widziałem i podzieliłem się swoimi prywatnymi spostrzeżeniami, odnośnie rodziny. To nie tak, że odchodziłem od zmysłów, bo nie mogłem się z nimi zobaczyć, po prostu, doszedłem do wniosku, że nie jestem już godny na tyle, żeby ich kłopotać swoją osobą, mimo że czasami nostalgia uderzała mocno. Spacerowaliśmy między straganami w poszukiwaniu jakiś odpowiednich i ciepły szat dla niej. Kupców, jak zwykle w Edo była cała masa, jedni się przekrzykiwali, inni ostentacyjnie eksponowali swoje towary, praktycznie wciskając je ludziom w oczy, każdy chciał zarobić, żeby utrzymać rodzinę, więc nie było w tym nic dziwnego.

- No to, czego szukamy, jakiego koloru szaty byś chciała? - Zapytałem jej, w końcu nie wiedziałem, co dokładnie lubiła, a to była okazja, że trochę bardziej ją poznać, wzrokiem rozglądałem się, po wszystkich straganach w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby się jej spodobać. - Chyba tam widzę coś ciekawego. - Wskazałem rekom w kierunku kilku straganów, na których były wywieszone jedwabne ubrań, na pewno mieli coś odpowiedniego dla niej, jeżeli eksponowali tak pieczołowicie wykonane stroje. Jak tylko znaleźliśmy się bliżej, właściciel od razu nas zagadał i zaczął pokazywać różne kimon i płaszcze, aby przez wzrok nakłonić klienta do zakupu.

Co można powiedzieć? Mika pochodziła z dobrej rodziny, raczej trzymano ją z dala od chłopców, którzy nie pochodzili z jej rodziny, toteż takie akcje nie były jej znane. Fakt, jak była jeszcze młodsza, bracia czy kuzynostwo się z nią drażnili, ale to było co innego. Nic więc nie było dziwnego w jej reakcjach, no ale Kagami, nie mógł tego wiedzieć a jedynie się domyśleć, prawda? Na pytanie pokiwała głową.- Troszkę się przyda.. - Wymamrotała spokojnie, ale jej przechodziło, musiała się ogarnąć z takimi sytuacjami.
Gdy wykonał KArate chopa z jednoczesnym zapytaniem zaśmiała się by już po chwili odpowiedzieć. - Nie oczywiście, że nie. - Nie chciała go w jakikolwiek sposób urazić tak? Naprawdę miło jej się spędzało z nim czas, przynajmniej zapomninała o złych sytuacjach ostatnich dni, a to było już coś.
Chłonęła jego słowa zaciekawiona tym co jej powie, w końcu sama pytała, głupio by było teraz odwrócić kota ogonem. W zasadzie drugi jej powód był taki sam jak koleżanki Yuichiro. Sama też uciekła przed zamążpójściem, nie widziała się w roli żony, jeszcze nie w tym wieku. ?Jednak te widmo miała na karku i chyba przerażało ją to bardziej niż jakikolwiek demon. Gdy wstał obserwowała każdy jego ruch. Nie zdziwiła się też na widok broni, znając już jego profesję. Usłyszała jak monety brzęknęły a to było znakiem, że ich czas w tym miejscu dobiegł końca, musieli się udać na targ. Starała się iść ramię w ramię z płomiennowłosym. Gdy już szli ulicą, zdziwiła się. Dopiero wtedy tak naprawdę rozgadał. Słuchała więc tego co ma do powiedzenia. W zasadzie nie oceniała, każdy widzi wszystko inaczej a on miał prawo do swoich decyzji, jakkolwiek by ona ich nie widziała, prawda?
- Wiesz sprawa jest świeża, nie chcę też ich chwilowo martwić. Nie mam zamiaru uciekać i nigdy się nie odezwać, to nie tak. Ojciec poniekąd dał mi ciche pozwolenie. Gdyby chciał, nie wystawiłabym nawet nogi z naszej rezydencji.
Gdy to powiedziała rozejrzała się dookoła, targ jak zwykle był barwny i głośny a kupcy skrzeczeli jeden przez drugiego. Szybkim wzrokiem ogarnęłą co gdzie może być gdy Kagami zapytał ją o preferencje, położyła palec na ustach i westchnęła.
- Najlepiej coś prostego w czarno-fioletowych barwach, skoro mam mieć treningi, tak będzie najlepiej.- Jakby nie było fancy ciuszki na nic się zdadzą, mogą być wręcz problemem, musi postawić na wygodę i swobodę ruchów. Wtem też chłopak poprowadził ją di straganu z.. jedwabiami. Jak podeszli a ona zobaczyła te wszystkie piękne kreacje nie uważała, że to dobry. - Yuichiro, jedwabie to nie najlepszy pomysł, chyba zwykła bawełna będzie najlepsza.- Stwierdziła i wtedy wyjaśniła kupcowi czego tak naprawdę potrzebuje. Dzięki temu ten mół wybrać dla niej najlepsze kimono. W kolorze czerni i fioletu, z ciemnofioletowym pasem obi, któy drugą stronę miał białą, tak dla przełamania tych ciemnych kolorów. - Moim zdaniem jest idealne, a Ty co myślisz Kagami? - Zapytała i spojrzała w jego kierunku, na jego opinii też jej zależało. W końcu będzie jej ten ciuch towarzyszył w dość istotnym okresie życia.

- Jasne. Ja nie chce Ci niczego zarzucać, po prostu taka drobna rada. - Z perspektywy czasu wiedziałem, że moje zachowanie było bardzo dziecinne, mimo że miałem się już za dorosłego. Finalnie i tak starałem się nie żałować tego wyboru, mimo że była to ścieżka w samotności i bez bliskich. Po prostu czasami miałem napady nostalgii, a może to była jej wina, w końcu przypominała mi o tym i próbowałem ją uchronić przed podobnymi błędami.
- Myślisz, że tak ciemny kolor będzie dobry? Wydaje mi się, że powinnaś być w stanie zobaczyć na szatach czerwone plamki. - Spojrzałem z pytającą miną. Nie kwestionowałem jej wyboru, po prostu próbowałem doradzić, ale nic nie stało na przeszkodzie, żeby miała dwa komplety albo nad znalezieniem jakiegoś innego rozwiązania.
- Hmmm, a co będziesz nosić poza treningami? Na pewno zdrowo się napocisz i tam szaty się niszczą, ubrania stricte szkoleniowo już rzemieślnicy Ci zapewnią. Dlatego może bardziej skupy się na wygodnym stroju na co dzień i do podróży? - Podrzuciłem jej trochę więcej informacji z autopsji, ale nie zamierzałem się narzucać i gdy handlarz wyeksponował coś, co jej wpadło w oko, nie zamierzałem dłużej jej podpowiadać.
- Myślę, że się nada, nawet pasuje ci do oczu i włosów, ale i tak do szkolenia proponuje zakładać ubrania przygotowane przez rzemieślników. Po prosimy cały komplet. - Sięgnąłem do wewnętrznej kieszeni, aby wyciągnąć nabity mieszek z monetami. Wręczyłem mężczyźnie zapłatę i odeszliśmy z nowym nabytkiem na bok, a on od razu zaczął nagabywać innych ludzi.
- No dobrze, skoro skończyliśmy już wybierać dla Ciebie ubranie to, co powiesz, na ciepłe kluski w bulionie? - Z uśmiechem na ustach zaproponowałem jej coś bardziej sycącego niż trójkąty z ryżu i słodkie kulki na patyku. Jedzenie w herbaciarni było dobre, ale to tak jak ze suchymi racjami, wystarczą do przeżycia, ale ciepłe świeże jedzenie to kompletnie inny poziom satysfakcji, czasami odnosiłem wrażenie, że mógłbym jeść dla samej przyjemności niczym worek bez dna.
- Twoi bracia długo są już samurajami? - Zadałem jej pytanie o rodzinę, bo w sumie się zastanawiałem czy jej bracia mogli kiedyś się spotkać z moimi.

Faktycznie że wybrany przez nią zestaw był ciemny, ale mimo wszystko nadal jej się podobał.  Był dosyć prosty i nie taki brudzący jak biel czy inne jasne kolory. Sądziła też, że przy takim stylu ten rodzaj ciuchów będzie jak najbardziej odpowiedni. - Właśnie dlatego, im jaśniejsze, tym gorzej utrzymać je w dobrym stanie. Krew tak łatwo nie schodzi. - Jako kobieta takie rzeczy wiedziała, prawda? Dwa komplety nie były potrzebne, w końcu znajdzie sposób, by samej zarobić na ciuchy, nie będzie na chłopaku żerować, nawet jeśli mu to nie przeszkadza. Jak najbardziej stawiała na prostotę i wygodę. Podrapała się po poliku i pokiwała głową.
- Oh, to miłe, że zauważyłeś. Faktycznie pasuje. I oczywiście, zapewne mają więcej funkcji niż mogę sobie wyobrazić, przynajmniej chwilowo. - Powiedziała i odebrała od handlarza pakunek by potem spojrzeć znowu na chłopaka. Gdy odeszli na bok i usłyszała o kluskach spojrzała na niebo. Faktycznie powinni zjeść coś sycącego i jak najszybciej  udać się w bezpieczne miejsce,[/i][color=#BB8FCE]- Jak najbardziej, coś ciepłego się przyda. Jej dług coraz bardziej rósł, ale tego nie komentowała, cieszyła się spędzonym z nim czasem. Rozejrzała się dookoła szukając jakiegoś straganu z jedzeniem, z racji ilości osób, ciężko było cokolwiek dostrzec, jednak się starała. - W zasadzie trenowali już od lat, lecz do samej armii dołączyli jakiś rok  do półtora, temu.  Są.. Niewiele starsi ode mnie, więc daleka droga przed nimi jeszcze. - To czy mogli się spotkać jest naprawdę kwestią niewiadomą. Wszystko nieraz dzieje się szybko i nieoczekiwanie. Zwłaszcza, przy tak szybko idących zmianach i wojnach.  W końcu tłum się przerzedził i dostrzegła miejsce gdzie mogli coś zjeść. Położył dłoń na jego przedramieniu i wskazała miejsce. - Myślę, że tam będzie idealnie. W zasadzie nie czekała i od razu ruszyła przed siebie jego ciągnąć za materiał , tak by się nie zgubił, lub ona. Jak, kto woli. Czy  miejsce będzie im odpowiadać, dowiedzą się dopiero po spróbowanym posiłku.  Miejsce było nieduże, po prostu kilka miejsc przy blacie a w głębi mieściła się małą kuchnia. OD razu zaczęła przeglądać co mają do zaoferowania.

Jej rozterki były takie normalne, przejmowała się rzeczami, które dla mnie były zapomniane. Już dawno przestałem się przejmować czy mój strój ucierpi, czy nie, jeżeli ulegnie zmianie po prostu dostane nowy albo go zmienię, nie przywiązywałem dużej uwagi do tego co miałem na sobie i było to dla mnie jak najbardziej normalne, że po prostu szaty się zużyją albo ubrudzą. Nie było nic dziwnego w jej rozumowaniu, bo ona jeszcze nie zanurzyła się w tej rzeczywistości, dalej była córą w samurajskim rodzie, musiała się dobrze prezentować, przez który nawyk był w niej mocno zakorzeniony.
Nie zamierzałem kwestionować jej wybory i dodawać kolejnego komentarza na jej słowa, skoro była zdecydowana i niekoniecznie jej się podobał pomysł z kupowanie kolejnego kompletu, czy innego to pozostało po prostu to zaakceptować i załatwić potrzebne formalności z handlarzem.
- Podobno to sami nakładamy sobie ograniczenia, wystarczy mieć otwarty umysł. Na pewno jeszcze wymyślisz kolejne zastosowania. - Powiedziałem i delikatnie się uśmiechnąłem, gdy odbierała od handlarza pakunek. Miała ochotę coś zjeść i dobrze się składało, bo sam nabrałem apetytu po tamtych słodkościach i ryżu.

- Czyli raczej nie spotkali moich braci, tak sądzę. - Jej rodzeństwo nie było starsze niż ja, a przynajmniej tak mi się wydawało, skoro byli niewiele starsi od niej. Czyli jeżeli nawet się spotkali to stosunkowo niedawno i nie brali udział w żadnej wspólnej wojnie, czy akcjach militarnych.
Co nie oznacza, że w przeszłości nasi ojcowie się nie spotkali przy jakiejś okazji, ale niestety nie wiedziałem, z jakim rodami ojciec miał interesy a którymi było mu nie po drodze, mam mocno przestarzałe informacje z wewnątrz. Poczułem, jak położyła dłoń na moim przedramieniu i stanowczo zaczęła mnie prowadzić o miejsca, które padło jej wyborem, nie oponowałem, ludzi było tutaj pełno, więc łatwo mogła mnie stracić z oczu albo ja ją.
- No dobrze. Poprosimy dwie porcje ciepłych klusek, ja po proszę z wołowiną na ostro... - Spojrzałem na Mikę. - A ty, na co masz ochotę? - Nie chciałem jej wybierać jedzenia, zwłaszcza że to nie były kulki ryżowe czy dango. Tutaj wybór był znacznie większy i może ona sobie wybrać, na co tylko ma ochotę, a to kolejny krok, żeby kogoś poznać i to, co lubi.

Czas leczy ran, tak głosiło pradawne przysłowie ale i lekarze którzy kazali mu odpoczywać by jego organizm mógł odpocząć po misji. Oberwał co prawda tylko raz i nie była to wielka rana, mimo to wykluczyła go na jakiś czas z pełnienia obowiązków jako zabójca. Dostał polecenie by odpoczywać gdyż istniało ryzyko, że rana mogłaby się otworzyć gdyby to postanowił ćwiczyć. Miał więc nic nie robić co było sprzeczne z jego naturą. Dlatego też opuścił Yonezawe i wyruszył do Edo by odwiedzić swą rodzinę i spędzić z nimi trochę czasu.
Na rozmowach jednak się nie skończyło, gdy tylko mógł to pomagał rodzicom w ich obowiązkach. To jednak wkrótce i tak okazało się być za mało by zająć Hirokiego, stąd też zaczął pomagać też napotkanym na ulicach ludziom. Jego ojca i matkę to rozbawiło, jakby obstawiali kiedy zdecyduje się to zrobić. W końcu znali swego syna na tyle by wiedzieć, że za długo by w domu nie wysiedział.
Głównie pomagał ludziom w przenoszeniu rzeczy, bo to uznał za odpowiednie w jego stanie. Oczywiście by medycy nie urwali mu głowy ograniczał się by nie nadwyrężać organizmu. W takich momentach cieszył się że nabył nadludzką siłe dzięki treningom jakie przeszedł. Mimo swego stanu dalej mógł dźwigać bez problemu coś co dla szarego obywatela Edo było ciężkie. Tak też było i teraz, ciągnął taczkę na plac handlowy by pomóc biednemu kupcu przenieść jego towary w postaci glinianych dzbanków. Nie były one może tak piękne jak ten podarowany przez Kyōran ale i tak przypominały mu o niej, to zaś sprawiło że na jego twarzy pojawił się uśmiech. Po tym jak już zaciągnął taczkę w wskazane miejsce to kupił sobie dango by przekąsić coś w ramach przerwy, miał trochę czasu nim ruszy pomagać dalej. Z tego co pamiętał to nieopodal jeden z mieszkańców remontował sklep i potrzebował pomocy, którą ten miał zamiar mu udzielić.

Jego wizyta w Edo przedłużała się z każdym dniem coraz bardziej. Kolejne godziny mijały nieubłaganie, a sam bohater zatracał się w nich, zupełnie zapominając o uciekającym nieprzerwanie czasie. Takashi miał się tutaj zatrzymać na dobę, może dwie, ale to był już jego trzeci dzień pobytu, krótki odpoczynek w trakcie podróży przybrał więc charakter czegoś w rodzaju postoju krajoznawczego. Momentami czuł się jak turysta na wycieczce, który z każdym nowym przystankiem odkrywał zupełnie nową cząstkę obcej kultury. Jego rodzinne miasto charakteryzowało się nieco innymi tradycjami, nieco innymi zabudowaniami oraz charakterem miejscowych. Na pierwszy rzut oka ciężko stwierdzić, czy tutejsi byli milsi od lokalnych mieszkańców Osaki, natomiast śmiało można powiedzieć, że byli inni. Właśnie dlatego chłopak nie przejmował się zasiedzeniem, czerpał z życia tyle, ile tylko mógł, ucząc się nowych rzeczy, a także doświadczając nowych wartości. Dla osiemnastolatka była to podróż pełna nie tylko męczących kilometrów, ale również wartościowych nauk, które pozwolą mu zebrać kompletnie nową wiedzę. Nie bez powodu mówi się, że podróże kształcą.
Celem osiemnastolatka była Yonezawa. Młodzieniec otrzymał wezwanie do miasta w związku z jego ostatnim zadaniem, które wykonał. Raport złożony przez kruka nie wystarczył, okoliczności całego zajścia były na tyle poważne, by musiał on zrobić to osobiście. Dlatego właśnie pożegnał się z matką na jakiś czas, pozostawiając ją w dobrych rękach, po czym zabrał niezbędny ekwipunek i wyruszył w drogę. W Edo zatrzymał się, by zregenerować siły po kilkunastu dniach wędrówki, nie chciał przesadnie eksploatować organizmu. Spędzał więc czas na relaksie. Spróbował już tutejszej kuchni, zapoznał się z wieloma placówkami kulturalnymi, poznał kilka ciekawych osobistości, jednak w większości przypadków kręcił się tu i ówdzie, szukając dla siebie miejsca. Powoli kończyły mu się pomysły odnośnie tego, co powinien zwiedzić, dlatego wybrał się na samotną wędrówkę ulicami, których wcześniej jeszcze nie widział.
Mijał na swojej drodze osoby, które dopiero co rozpoczynały dzień. Większość otwierała swoje stragany, zamiatała wokół niech, ustawiając w stosownych miejscach szyldy, tymczasem niektórzy przyjmowali już pierwszych klientów. Nieważne, czy były to sklepy, czy też placówki publiczne innego rodzaju, miasto rozpoczynało swój ranny cykl, a gdzieś pośrodku tego wszystkiego znalazł się Takaś. Nie zwracał aż takiej uwagi na ludzi, jego większą uwagę przykuły okoliczne rośliny i zwierzęta. W środku osady flora może nie była tak bogata, jednakże jego dobre oko zdołało zauważyć kilka gatunków, z którymi jeszcze nigdy wcześniej nie miał do czynienia. Tym, co pochłonęło najwięcej jego wolnego czasu, była kocia gromadka matki z trzema młodymi, która spacerowała zakamarkami między budynkami. Szarowłosy spędził kilka minut na oswojeniu ich, ale opłaciło się, bo tyle samo czasu mógł spędzić na pieszczotach, głaskaniu ich i mizianiu, co napełniło jego serce endorfinami i dało bardzo dużo radości. Uwielbiał zwierzęta, a cztery wdzięczne istotki przed nim naprawdę dały mu dużo ciepła. Nie zajmował ich zbyt długo, szybko pożegnał je ostatnim głaskaniem i przysmakiem w postaci suszonego mięsa, którym pożywił się każdy z czwórki. Gdy już z nimi skończył, kontynuował wędrówkę i niedługo po tym zauważył chłopaka niosącego ciężkie przedmioty. Wykazywał się ogromną tężyzną fizyczną, bo dźwigał ciężary znacznie większe od pozostałych pracujących w tamtym miejscu osób, jednakże w którymś momencie zawahał się i wyglądało to tak, jakby miał stracić równowagę. Spływający po jego skroniach pot mógł oznaczać zmęczenie, bądź nadwerężenie, dlatego właśnie Takashi wkroczył i od razu podparł ciężar z drugiej strony. Pomógł w przetransportowaniu go we wskazane miejsce docelowe.
- Łoł, łoł, łoł, musisz trochę bardziej uważać. - powiedział w zupełnie miłym geście, przenosząc pakunek. - Musisz przyznać, że nawet dla nas dwóch nie było to zbyt lekkie, a ty chciałeś to nieść w pojedynkę. Nie bierzesz przypadkiem zbyt dużo na swoje barki? - spytał się go, odnosząc wrażenie, że są w tym samym wieku. - Może potrzebujecie pomocy?

Po krótkiej przerwie przyszedł dalszy czas jego pracy, a raczej pomocy dla innych. Wszak prace wyróżniało to iż otrzymywało się za nią zapłatę. Mu wystarczył zaś uśmiech ludzi, którym to pomógł. Wierzył że to co robi przysporzy się światu, że okazane dobro do niego wróci oraz co ważniejsze, dobroć rodzi dobroć. Jeśli teraz On pomoże im, to Ci może kiedyś pomogą innym potrzebującym. Było to być może naiwne myślenie ale pomagało mu wierzyć w to iż każdy może uczynić świat lepszym miejscem, to zaś było jego motywacją do życia. Wiara w to, że do jego obowiązków należy by zostawić następnym pokoleniom świat udoskonalony.
Był w trakcie przenosin materiałów budowlanych gdy to poczuł się nieco gorzej, zupełnie jakby rana i zmęczenie dawały sobie znać. Powinien zrobić sobie nieco dłuższą przerwę lecz nie skorzystał z tej okazji. Z prostego powodu, obawiał się że nie zdąży wtedy pomóc jeszcze paru innym osobom tego dnia. Dlatego też nie bacząc na swe ograniczenia parł do przodu dalej, aż w końcu naprawdę zrobiło się ciężko i pewnie gdyby nie pomoc nieznajomego to padłby na ziemie jak kłoda wraz z deskami. Niestało się tak jednak i odczuł sporą ulgę gdy to mógł z kimś podzielić się tym ciężarem.
— Dziękuje za pomoc — Powiedział Hiroki niemal natychmiast gdy to na jego twarzy pojawiła się ulga, jego mięśnie mogły choć trochę odpocząć po ciężkiej pracy jaką im załatwił — Cóż nie jestem w najlepszej formie, normalnie raczej dałbym radę — Dodał płomiennowłosy po czym gdy tylko odłożyli deski podniósł nieco swą wierzchnią odzież by pokazać bandaż znajdujący się na brzuchu — Normalnie wziąłbym więcej by innym było lżej, ale teraz wybacz moje maniery — Kontynuował młodzieniec po czym ukłonił się lekko — Nazywam się Rengoku Hiroki i raz jeszcze dziękuje za pomoc, ta zawsze się przyda. Mam tu jeszcze parę osób którym przyda się pomoc, za którą z chęcią zapłacę — Rzucił Rengoku uśmiechając się do Takashiego.

Złotowłosy chłopak chętnie skorzystał z udzielonej mu pomocy. Gdy tylko ciężar rozłożył się na dwie osoby, jego ruchy stały się pewniejsze, a pokonywanie dalszej drogi z deskami na ramionach stało się znacznie łatwiejsze. Materiały budowlane, które przenosił, wcale nie były lekkie, dla przeciętnych ludzi rzecz jasna, Zabójcy Demonów mogli dźwigać takie wagi bez najmniejszych problemów. Był jednak pewien mankament, który uniemożliwił młodzieńcowi działanie ze stu procentową sprawnością, mowa o ranie ciętej na jego brzuchu - wielkim cięciu, które musiał zdobyć w niełatwej walce. Rana była w całkiem dobrym stanie, regenerowała się chyba prawidłowo, ale w każdym momencie mogła się otworzyć, szczególnie, że Hiroki się nie oszczędzał.
- Nie ma sprawy. - odwzajemnił miły gest, po czym przyjrzał się dokładnie jego dolegliwości.
Obrażenia nie były małe, Takashi współczuł mu mocno i starał się sobie wyobrazić, w jakich okolicznościach rozmówca je zdobył. Nie był w stanie nawet stworzyć w swojej głowie wizerunku przeciwnika, z którym przyszło mu się zmierzyć, ale miał nadzieję, że odpłacił mu się tym samym.
- Ja nazywam się Takashi. Miło mi cię poznać. - oficjalnie nie wiedział, że ma do czynienia z drugim Zabójcą, ale rana na jego brzuchu i podnoszone przez nieco ciężary w pewnym stopniu to zdradzały.
- Chętnie ci pomogę, nie powinieneś nadwerężać się zbyt mocno. Przyda się dodatkowa para rąk do pracy. - odwzajemnił uśmiech, po czym dopowiedział jeszcze jedną kwestię. - Pieniędzy nie potrzebuję. Zrobię to tak po prostu, dla satysfakcji.
Jakże śmiałby przyjąć jakąkolwiek zapłatę po tak motywujących słowach Rengoku? Altruizm, chęć niesienia pomocy innym bez względu na koszt i okoliczności, właśnie tym się kierował. Mentalność rówieśnika biła od niego na odległość i zarażała innych, w tym mizunoto wody, który akurat przechodził tamtą okolicą. Takashi zaczął rozglądać się za następnymi przedmiotami, które należało przenieść. Podążał krokami chłopaka, wspierając go tak bardzo, jak tylko mógł. Ciężko stwierdzić, czy miał tyle samo sił, co on, mogło się okazać, że był nawet silniejszy. To była niewiadoma. Na pewno był w lepszym stanie i właśnie to postanowił wykorzystać.
- Powiedz, Hiroki-san, jesteś stąd? - spytał, wykonując pracę.

Zawsze cieszył się gdy to poznawał nowe osoby, zwłaszcza gdy wydawało mu się że byli dobrymi ludźmi. W końcu z pewnością tak musiało być w przypadku Takashiego, mało kto bowiem decydował się na pomoc nieznajomym jeśli nie był pewien nagrody.
— Z wzajemnością Takashi-San — Odparł Hiroki gdy tylko skończyli się witać, miał dobre przeczucia co Takashiego choć wiedział iż przecież pozory lubią mylić.  Mimo wszystko miał nadzieje, że trafił na duszę podobną do swojej. Zwłaszcza iż trzeba było pomóc jeszcze paru osobom dzisiaj, a powoli tracił sam na to siły. Oczywiście otwarcie tego nie przyzna, ale pomoc Takashiego będzie jak najbardziej mile widziana.
Jeśli Rengoku nauczył się czegoś przez ostatnie lata to było to z pewnością wiedzą o tym iż rąk do pracy zawsze brakowało. Pod tym względem nawet zazdrościł demonom, wszak te mogły wyhodować sobie dodatkowe ręce by móc wykonywać więcej czynności jednocześnie. Gdyby tylko nie musiały pożerać ludzi i byłyby dobre to mogłyby być niezwykle ważną i produktywną częścią społeczeństwa. To jednak były marzenia ściętej głowy, wątpił by przez najbliższe lata w tych nocnych stworach mogłaby zajść taka zmiana. Prędzej wyeliminują je wszystkie nim do tego dojdzie.
— Nie ukrywam, każda pomoc będzie mile widziana. Zwłaszcza jeśli jest to pomoc o kogoś o takich możliwościach — Odparł Hiroki ruszając w stronę następnych potrzebujących, tym razem padło na prostą robotę. Ot przyniesienie paru bezdomnych dzieciakom jedzenia i słodyczy by nieco im pomóc nim wyrwą się z ulic — Skoro nie pieniędzmi to pozwól iż odwdzięczę się posiłkiem po tym jak skończymy na dziś — Zaproponował Rengoku by mimo wszystko jakoś odpłacić za okazaną pomoc. Uznał iż tak po prostu trzeba, zwłaszcza że sam wierzył w to iż okazana dobroć wraca. W tym wypadku mogła wrócić szybko do Takashiego.
— Zgadza się, moja rodzina tu mieszka i ja się tu wychowywałem — Odparł Rengoku spoglądając w niebo po czym znów zwracając się w stronę swojego nowego znajomego — Zakładam, że przybyłeś tu z daleka. Mam rację Takashi-San? — Spytał Hiroki, kiedy to z zaułka przenieśli się do starego magazynu by poprzenosić towary jednego z kupców — Jeśli mogę spytać, co sprowadziło Cię do Edo? — Zadał kolejne pytanie płomiennowłosy chcąc rozmową nieco poznać swego rozmówcę.

Hiroki nie odmówił pomocy nowoprzybyłego. Przyjął ją z chęcią, nawiązując dialog, który przebiegał płynnie i bez jakichkolwiek problemów. Zdawać by się mogło, że między rozmówcami panuje ciepła, miła atmosfera, a chęć niesienia pomocy innym stanowi dla nich nie tylko idealny punkt zaczepienia, ale również wartość, którą wspólnymi siłami szerzyć mogą na znacznie większe horyzonty. Lubili to, czerpali ogromną przyjemność z altruistycznego wspierania innych, bicie ciepłego serca Rengoku dotarło do Takashiego i przyprowadziło go właśnie w to konkretne miejsce. Jakby ich spotkanie było przewidziane.
"Nie ukrywam, każda pomoc będzie mile widziana. Zwłaszcza jeśli jest to pomoc o kogoś o takich możliwościach"
- Eee tam, nie przesadzaj. - przymknął oczy i podrapał się w tył głowy, kiedy miał już wolne ręce, świadczyło to o delikatnym zakłopotaniu. - Cieszę się, że mogę cokolwiek pomóc.
Płomiennowłosy zdecydowanie był typem, który dobro innych przełoży nad swoje własne. Było to widać już z daleka, a każda następna wypowiedź w ich konwersacji o tym świadczyła. Z chwili na chwilę osiemnastolatek przekonywał się do niego coraz bardziej. Z początku chciał go po prostu wesprzeć, ale teraz pragnął poznać go jeszcze bardziej. Chciał nie tylko zbadać podstawy jego altruizmu, ale również dowiedzieć się o nim czegoś więcej, korciło go zadanie pytania o ranę, ale na razie nie chciał tego rozgrzebywać. Dosłownie.
"Skoro nie pieniędzmi to pozwól iż odwdzięczę się posiłkiem po tym jak skończymy na dziś"
- Darmowe jedzonko? - jego oczy zaświeciły się magicznie. - Na to nie musisz namawiać.
Zaśmiał się krótko. Nie był szczególnie głodny, bo całkiem niedawno jadł treściwy posiłek, ale nie mógł pogardzić zaproszeniem na darmowe szamanko. Mimo wszystko nie zamierzał jeść dużo, nie miał aż takiego apetytu.
" Zgadza się, moja rodzina tu mieszka i ja się tu wychowywałem. Zakładam, że przybyłeś tu z daleka. Mam rację Takashi-San?"
- Pochodzę z niewielkiej dzielnicy Osaki, to w zasadzie obrzeża miasta. - nie chciał i nie zamierzał od razu mówić, że pochodzi z chłopskiej, biedniejszej części miasta. - Rzeczywiście to trochę daleka. Tutejsza kultura jest nieco inna, ale różnic jest niewiele, idzie się przyzwyczaić.
Na końcu swojej wypowiedzi uśmiechnął się delikatnie. Przez cały czas trwania rozmowy podążał bacznie za nowopoznanym towarzyszem i wyręczał go tak bardzo, jak mógł. Starał się robić za niego jak najwięcej, choć trzeba przyznać, że niektórych ciężarów nie był w stanie dźwigać nawet w pojedynkę, wówczas pomoc Hirokiego okazywała się niezastąpiona. Szczególną uwagę szarowłosego zwróciło dokarmianie bezdomnych i wręczanie słodyczy dzieciakom - sam miał w plecaku trochę suszonego mięsa, które trzymał na czarną godzinę, jednakże stwierdził, że wręczy je tym bardziej potrzebującym. On sobie jakoś poradzi. Młodzieniec zupełnie nie spodziewał się, że poza noszeniem ciężarów i pracą fizyczną dane mu będzie spełnianie tego typu dobrych uczynków.
" Jeśli mogę spytać, co sprowadziło Cię do Edo?"
- Jestem w podróży do Yonezawy, mam tam pewną sprawę do załatwienia. - powolnym ruchem odsłonił wierzchnią część swojego kimona, odsłaniając tsuyę swojego ostrza Nichirin, które schowane przed światłem dziennym teraz ukazało się rozmówcy. - Jak pewnie wiesz, czeka mnie daleka droga. Musiałem zrobić gdzieś przystanek, by odpocząć i zregenerować siły.

Uśmiechnął się na wiadomość iż nie będzie musiał przekonywać Takashiego na wspólne jedzenie, reakcja jego towarzysza wprawiła go jeszcze w lepszy nastrój przez co zaśmiał się radośnie. Teraz był pewien, że trafił na swojego człowieka. W końcu kto odmówiłby propozycji darmowego pysznego jedzenia? Z pewnością nikt dobry, taka była odpowiedź stąd też pokiwał głową z uznaniem. Mieli jeszcze trochę pracy więc będzie mógł spokoju zdecydować na jaki posiłek zabierze Takashiego. Miał nadzieje iż przy tym dobrze trafi by nie zawieść oczekiwań nowego znajomego.
Osaka po raz kolejny udowodniła iż Kiyo była jedyną czarną owcą tego miasta. W końcu dotychczas osoby, które stamtąd pochodziły dobrze mu się kojarzyły. Pierwszym przykładem jaki przyszedł mu do głowy była sama Uesugi Kyōran, złota kobieta która to okazała mu tyle wsparcia na terytorium demonów. Mimo ryzyka, które wtedy na nią czyhało. Teraz też miał do czynienia z mieszkańcem Osaki, który to okazał się być mu bratnią duszą. Pomagał innym choć sam z pewnością wcześniej pomocy nie otrzymał, przynajmniej tak wydawało się Hirokiemu. Rozumiał też wzmiankę o innej kulturze, byli wszak w Edo, niezwykle dobrze prosperującym mieście będącym siedzibą szogunatu. Śmiało mógł nazwać to miejsce: Klejnotem Japonii. Był ciekaw jak jeszcze to miasto się rozwinie, kto wie być może kiedyś stanie się jednym z najwspanialszych miast na świecie? Gdy tylko uda im się pokonać dzieci Muzana to z chęcią weźmie udział w rozwijaniu miasta.
— Cóż, można więc powiedzieć że przybyłeś tu z innego świata. Jeśli chcesz to z chęcią Cię oprowadzę Takashi-San, ale to po jedzeniu rzecz jasna — Rzucił płomiennowłosy idąc w kolejne miejsce, gdzie to zobowiązał się pomóc dzień wcześniej — Odnajdziesz się tu szybko, zaufaj mi — Dodał po chwili Rengoku zachowując na twarzy swój uśmiech. Po tym ruszyli dalej nieść pomoc potrzebującym, urzekło go to jak Takashi podzielił się z dziećmi swoim jedzeniem. Dlaczego też dołożył od siebie kilka monet dla nich, tyle by mogli załatwić sobie jakieś słodycze by ten dzień dla nich stał się lepszy.
Widząc kim jest Takashi zaśmiał się głośno, miał pewne podejrzenia co tego kim był jego nowy kompan. W końcu nie każdy mógł pochwalić się taką siłą czy posturą lecz zawsze był mały procent szans, że urodził się wyjątkowym. Teraz jednak był pewien, że trafiła na jednego z swych towarzyszy broni. Skinął głową ze zrozumieniem, po czym ukłonił się lekko by powitać raz jeszcze Takashiego — Pozwolisz iż się przedstawię, nazywam się Rengoku Hiroki. Zabójca oddechu płomienia. Cieszę się z tego, że mogę Cię poznać Takashi-San, jeśli potrzebowałbyś noclegu to zapraszam do rezydencji mej rodziny. Zawsze ugościmy innych zabójców — Powiedział Rengoku po czym zaprowadził zabójcę oddechu wody do kucharza, który to sprzedawał makaron Soba, kupił porcję dla siebie i dla nowego znajomego po czym usiedli gdzieś na boku — Cóż takiego wzywa Cię do Yonezawy Takashi-San? — Zapytał płomiennowłosy zajadając makaron ze smakiem.