Dom Hashiry Pioruna

Dom Hashiry Pioruna — Pon Lut 13, 2023 10:22 am

Dom Hashiry Pioruna

Re: Dom Hashiry Pioruna — Pon Lut 13, 2023 9:13 pm

Wiele wysiłku włożył w to, aby wrócić do pełnej sprawności i choć nadal zabliźnione rany dawały o sobie znać, to mógł wreszcie stanąć do walki, do kolejnych obowiązków oraz wyzwań, które zostaną przed nim postawione. Zabójcy mieli przy czym pracować, Yonezawa nadal się podnosiła po ataku demonów, a uzupełnienie strat wśród Ne trwało - Jak wkrótce wszyscy się przekonali, podobne czynności były niemożebnie żmudne i czasochłonne. Jednak jego problemy w tym chaosie były zgoła odmienne, Sakura i jej brat, Michio byli jeszcze młodzi i potrzebowali wzorca, opiekuna, ktoś kto będzie chciał się nimi zająć. Jak jednak się wychowuje dzieci? Jego doświadczenie w podobnych tematach było nikłe, istniała do nich jakaś instrukcja obsługi? A może powinien kogoś zapytać o rade? Zbliżając się do znajomego mu budynku westchnął ciężko, oczywiście mógł to zrobić na zasadzie prób oraz błędów.. Ale czy jest w stanie pozwolić sobie na błędy? W obecnej sytuacji, każdy jeden mógł się zakończyć tragicznie, szczególnie, że sama Sakura miała wieść życie zabójcy. Tak czy inaczej, aby się podjąć tego ciężaru i tak musiał mieć pozwolenie swojego mistrza - Daisuke.

Zapowiedział swoją wizytę wcześniej, Filarzy jeśli mieli ostatnio sporo roboty, to teraz mieli jej dwa razy więcej, szczególnie gdy Mistrz zginął w walce, a Tsuya została ciężko ranna. Miał wiele niepewności przed rozmową ale był na tyle zdeterminowany by osiągnąć swoje cele, wiele one dla niego znaczyły, oba pozwolą mu wypełnić dług wobec Tsuny.. Jeśli będzie w stanie znaleźć się pod skrzydłami Hashiry, to również będzie mógł przekazać tą wiedzę dalej.. Ostatnie starcia pokazały, że obecny konflikt będzie długi i wyniszczający. Czy to jednak był odpowiedni argument? W ogóle jak miałby zadać pytanie.

"Sensei chciałbym zostać twoim uczniem.." "Sensei wybaczcie, że zwracam się z tak bezpośrednią prośbą"

"Chodzi o to.. Znaczy się."

Potrząsnął głową, nie mógł zebrać swoich myśli, jako pewny siebie samuraj było to niemalże ubliżające, choć mógł pomyśleć, że zaniki umiejętności komunikacji równie dobrze mógł występować przed daimyō czy innymi osobami, które traktowało się z respektem.. Ostatnie lata pozwoliły mu się oddalić od cennych przyzwyczajeń dworskich. Stanął przed drzwiami, posługując się wyćwiczonym do granic możliwości poczuciem czasu był idealnie o wyznaczonej porze. Zapukał.

Re: Dom Hashiry Pioruna — Sro Lut 15, 2023 12:53 pm

INGERENCJAMISTRZA GRY

⠀⠀⠀⠀Od desperackiej walki w Yonezawie minęło już trochę czasu, jednak na skrytym w górach mieście niczym blizny pozostały ślady toczących się wówczas wydarzeń. Osmolone ściany budynków, gruzy zamiecione w ciemne alejki i opuszczone kwatery po mieszkańcach, którym nie udało się ujść z życiem przypominały na każdym kroku, że odniesione zwycięstwo miało gorzki smak.
⠀⠀⠀⠀Hashira zbierali się w pełnym składzie jedynie na wezwanie Mistrza, lecz teraz często radzili się we własnym gronie, zbyt zdawałoby się nerwowi aby opuszczać wioskę. Było jeszcze wiele spraw do omówienia, choć zabójcy nie mogli nie zauważyć, że nie wszyscy najważniejsi wojownicy równie chętnie brali udział w spotkaniach.
⠀⠀⠀⠀Tsuya nadal znajdowała się w szpitalu, a Yoshino zdawał się mieć jakiś wewnętrzny spór z pozostałymi filarami. Choć przemykali od czasu do czasu po Yonezawie, porozmawiać z nimi wcale nie było łatwiej, niż gdy znikali na długie tygodnie.

⠀⠀⠀⠀Pukanie odbiło się głuchym echem po drugiej stronie drzwi. Matsumoto powitała cisza. Żadnych odgłosów kroków, szurania butami czy nawet przyciszonych głosów i wstrzymywanych oddechów. Może po prostu nikogo nie zastał? Sytuacja powtórzyła się, gdy uderzył knykciami o ramę po raz drugi.
⠀⠀⠀⠀W końcu, bo może nawet jego mogło dopaść zniecierpliwienie, złapał za ramę mierząc swoje siły z przesuwnymi drzwiami. Te uległy od razu - nie były zamknięte - ale rękę mężczyzny przeszył nagły, bolesny skurcz mięśni i palce same odskoczyły w powietrze.
⠀⠀⠀⠀Wszystko przypominało drobne porażenie prądem.
⠀⠀⠀⠀— Jak ci się podoba?! — Daisuke krzyknął za jego uchem, pojawiając się tam błyskawicznie i właściwie bezgłośnie. Może stał tam od dłuższej chwili?
⠀⠀⠀⠀Wyminął Kanoto i wślizgnął się do własnego domu. Kiwnięciem głowy wskazał Matsumoto, by ten za nim podążył. Wyglądało na to, że jego ramiona drżały delikatnie, prawie jakby się śmiał.
⠀⠀⠀⠀— Nazwałem to "pstryczek". — Wyjaśnił z powagą. — Pracowałem nad ulepszeniem jednej z technik, a wpadłem na to całkiem zabawne zjawisko. Udało mi się go odtworzyć poprzez pocieranie o siebie odpowiednich materiałów i wygląda na to, że metalowa zapinka na drzwiach doskonale trzyma w sobie ładunek do momentu, aż dojdzie do kontaktu z innym przewodnikiem. W tym przypadku byłeś to ty. Zabawnie, prawda? — Zapytał, zerkając ponad ramieniem w kierunku Takashiego. Wydawało się, że jego usta ułożone są w kształt delikatnego łuku. Czasami ciężko było sobie wyobrazić, że Daisuke potrafi być poważny, ale jednak kiedy wypowiedział kolejne słowa, brzmiał na skupionego i znacznie cichszego. — Gratuluję awansu. Chyba nie miałem jeszcze okazji osobiście pogratulować. Zdaje się, że masz do mnie jakąś sprawę?

Kolejność: -
Czas na odpis: -
Dodatkowe informacje: -

ROAD TO HASHIRA

Re: Dom Hashiry Pioruna — Czw Lut 16, 2023 2:48 pm

Cisza.

Czyżby nikogo nie zastał? Raczej się nie spóźnił, choć biorąc pod uwagę, że jego Filar ma opinie osoby, która nie dbała o podobne sprawy, to tym razem wina mogła nie być po jego stronie. Oczywiście istniał szereg innych powodów dlaczego mogło nie być w budynku - Spotkanie z Hashirami, misja, zagrożenia wielkiej wagi była wielka masa zadań jaką wykonywali, a o których zwykli zabójcy nie mieli pojęcia, nie mówiąc już o zwykłych mieszkańcach, gdzie często poza ich wzorkiem oraz pojmowaniem toczyły się walki o ich życie. Kolejne chwile mijały, a jego działanie pozostało bez odzewu.. Co jeśli tak naprawdę Daisuke zawsze był o czasie, a wszyscy inni się spóźniali.. Może przez całe swoje życie był źle uczony miar czasu, a jego filar posiadał coś co pozwalało mu przejrzeć dotychczasowe fałszywe ramy? Tak, choć intrygujące to brzmiało strasznie głupio i dziecinnie. Może wariował już od tego oczekiwania, dusząc te wszystkie myśli, które miały przewidzieć wszystkie reakcje na odpowiedzi. Zmrużył oczy, patrząc na zamknięte drzwi przed sobą - Nie da się tak łatwo zniechęcił, pociągnął pewnie za drzwi odsuwając je.

Zzap

Pstryknięcie przeszyło powietrze, a przez jego rękę przepłynęła mu dobrze znana elektryczność, spinając mięśni i skutecznie opóźniając jego wtargnięcie na posesje.. Było to zaskakujące, choć był przyzwyczajony do bólu spowodowanymi wyładowaniami elektrycznymi, które tak chętnie i lekkomyślnie wtaczał sobie do organizmu ale zanim zdążył się zreflektować co, jak i dlaczego, czemu to tuż obok jego ucha pojawiło się kolejne zaskoczenie w postaci krzyku Daisuke.. Przez chwile niemalże poczuł się, jakby był w świątyni na wzgórzu, a tym razem wydzierała się Hime z swojego niezadowolenia. Zbiegiem okoliczności, okazuje się, że ta dwójka ma podobne nawyki.
— Niesamowite! — Odkrzyknął, poniekąd z zaskoczenia jego obecnością, a poniekąd łącząc się z chwilową utratą zdolności określania prawidłowej głośności własnego tonu. Gdyby miał więcej czasu na pomyślunek, to by zastanowił się czy okrzyki dwójki piorunów mogły komuś przesz.. Czekaj, on stał tam od początku?

Podążył za swoim Filarem, choć dalej był lekko skonfundowany to starał się, aby nie było po nim tego widać. Musiał w końcu trzymać jakiś poziom, nauczony wcześniejszymi doświadczeniami z każdym kolejnym krokiem rozglądał się po posiadłości.. Ile rzeczy mógł jeszcze naelektryzować?
— Intrygujące — Stwierdził, zastanawiał czy współpracując z rzemieślnikami Daisuke nie mógłby uzyskać sensownego zabezpieczenia.
Jednak ulepszenie techniki oraz sama jej forma była jeszcze znacznie ciekawsza.
— Spotkałem się z czymś podobnym, tylko w kwestii wykorzystania wiadomości, w taki sposób, że tylko inny użytkownik oddechu pioruna mógł ją odczytać.. Dopóki wyładowania elektryczne nie tknęły wiadomości, to pozostawała niemalże niewidoczna, a gdy już miały ze sobą styczność jaśniały ukazując przekaz na kilka chwil.. Długo wam zajęło opracowanie tego? — Zapytał zaciekawiony, nadal się głowił jak Tsuna opracował i wykonał to mistycznie szyfrowane pismo, tak aby uchronić ezoteryczną technikę przed nieproszonym wzrokiem.
Daisuke nagle się ściszył, poważniejąc, wiedział, że Filar stawał na wysokości zadania nie tylko pokazało mu to świątynne wzgórze, ale również atak na Yonezawe, mimo ostatnich trudnych wydarzeń był chyba najbardziej podnoszącym na duchu i optymistycznym Hashirą ze wszystkich. Zastanawiał się, gdzie trzymał ten cały ciężar, który ukrywał.
— Dziękuje — Odpowiedział skąpo, otrzymanie awansu było ważne, zwłaszcza, że jak zgadywał decyzje podejmował, nie kto inny, jak Daisuke. Mimo wszystko, jak dziwnie to by nie brzmiało, były jeszcze ważniejsze kwestie niż piastowana ranga.
— Ostatnie wydarzenia, sprowadziły ponownie na rodzine Tsuny nieszczęście. Matka Sakury i Michio, zginęła broniąc swoje dzieci, w krótkim czasie straciły obojga rodziców, w miejscu gdzie zapewniano ich o bezpieczeństwie. Doskonale zdaję sobie świadomość, jak gniew, chęć zemsty może oddziaływać na ludzi, nie mówiąc już o tak młodych osobach.. A podczas ataku, ledwo zdążyłem, ratując młodego z rąk demona, przekroczyłem granicie i po jej przekroczeniu wiem, że nie będę ich mógł wiecznie bronić. — Mówił chłodno, unosząc spojrzenie swoich złocistych oczu w kierunku Daisuke, doskonale pamiętał ból, wyładowania elektryczne, nadzieje i gniew, gniew nie tylko na demony ale również na samego siebie. Szczęście, umiejętności, nieważne co wtedy mu sprzyjało, nie zmieniało to faktu, że nie był wstanie się podnieść by dalej walczyć, by dalej móc ich obronić. Gdyby nie obecność reszty zabójców skończyłoby się to za pewnie tragicznie. — Pozwólcie mi osobiście szkolić córkę Uryuu, nauczę jej wszystkie czego umiem i przygotuję do długiej oraz ciężkiej drogi dziedzictwa swojego ojca, Tsuny. Tak, aby móc z czystym sumieniem przekazać dalej ezoteryczną technikę, by mogła bronić siebie i tych których uzna za bliskich.. — Dokończył, wiedział, że Hashira nie miał już tyle czasu co kiedyś aby doglądać swoich uczniów, jednak kwestią pozostawał czy ufał mu wystarczająco, aby przekazać mu taki obowiązek.
— Jest jeszcze jedna kwestia. — Zaczął kolejny wątek, połączenie obu spraw koło siebie było iście niefortunne. Najpierw zapytać o pozwolenie uczenia Sakury, tak aby chwilę potem czy Daisuke nie będzie uczył jego. Wypuścił powoli powietrze.
— Po wydarzeniach na wzgórzu, spotkaniem się z dziesiątą i dziewiątym.. Czułem bezsilność, próbowałem uratować tyle osób ile się da, pierwszy raz od dawna czułem się, jakbym na swoich barkach miał życie nie kilkunastu, kilkudziesięciu żyć, a setek.. To uczucie było przerażające. — Odparł szczerze, jednego nie było czego się tutaj wstydzić.
— To skłoniło mnie do wielu przemyśleń i wybaczcie śmiałość, jednak widząc wasze umiejętności i humor, który niesie w ciężkich czasach ulgę oraz nadzieję. — Powiedział, wykonując głęboki ukłon i kontynuując dalej. — Sensei! Chciałbym rozwijać się bezpośrednio pod waszym spojrzeniem, pozwólcie mi udowodnić, że nadaję się na waszego ucznia! — Powiedział głośniej i dosadniej, nie spodziewając się nawet po sobie takiej ekspresji.

Re: Dom Hashiry Pioruna — Sob Lut 18, 2023 10:25 pm

INGERENCJAMISTRZA GRY

⠀⠀⠀⠀Ze stuknięciem opadły jego buty, a cichy szeleść świadczył, że w głębi pomieszczenia pozbył się także wierzchniego haori. Daisuke rozprostował ramiona z chrzęstem nastawianych kości. Nie zaprosił Matsumoto do środka. Oczekiwał, że młody zabójca sam się tam rozgości.
⠀⠀⠀⠀Wnętrze było minimalistyczne, wystrojone "po samurajsku", czyli w zasadzie nie posiadało umeblowania, a sam właściciel częściej gościł poza domem, niż w nim, o czym świadczyła warstewka jasnego kurzu, przetarta jedynie w miejscach, których musiał używać przez ostatnie dni Hashira Pioruna. Wydawał się przez ten nieład bardziej ludzki, niż legendarny wojownik, za którego uważali go niektórzy.
⠀⠀⠀⠀Wchodzenie do środka przypominało naruszanie tej delikatnej otoczki, która czyniła go wielkim, a nie tylko jednym z wielu.
⠀⠀⠀⠀— Oh, Tsuna czegoś takiego używał? — zapytał Daisuke, unosząc brwi w zastanowieniu. — Cóż. W młodości lubiliśmy eksperymentować, ale nigdy mi nie pokazał jak coś takiego wykonać. Kto wie, może byłeś ostatnią osobą, która zobaczyła jedno z jego dzieł.
⠀⠀⠀⠀Piorun usadowił się pod jedną ze ścian małego pokoju, który poza tatami nie i jedwabnymi poduszkami do siedzenia nie skrywał w sobie nic więcej. Za plecami Daisuke wisiały puste haki, na których spoczywałby pewnie jego miecz, gdyby filar nie trzymał go akurat przy pasie. Mężczyzna ułożył ręce na biodrach.
⠀⠀⠀⠀— Przykro mi to słyszeć. Tsuna był moim przyjacielem, razem trenowaliśmy, jednak w pewnym momencie nasze drogi się rozeszły. Chcę wierzyć, że umierał szczęśliwy. Był wojownikiem i zrobiłby wszystko dla swojej rodziny. Zrobił wszystko. — Powieki Daisuke opadły ciężko. Najwyraźniej nie chciał za bardzo drążyć tematu swojego zmarłego towarzysza. Z tą stratą zdążył się już pogodzić, a przecież miał teraz na głowie jeszcze inne problemy. Wysłuchał prośby Matsumoto w milczeniu i po tym jak słowa wybrzmiały, nie odzywał się jeszcze przez dłuższą chwilę. — Nie — odpowiedział w końcu. Jedno słowo było pełne zacięcia, ale i ostrożnej kalkulacji. Spojrzał na Takashiego z powagą. — Nie mam nic przeciwko, abyś przygotował ją do szkolenia, ale ta technika jest zbyt niebezpieczna. Nawet jeżeli dziewczynka okaże się sprawnym wojownikiem to jestem zdania że twór Tsuny powinien umrzeć razem z nim. Uryuu doskonale wiedział, jakie mam na ten temat zdanie i był jedyną osobą, która mogła ją w pełni kontrolować. — Spodziewał się być może sprzeciwów, dlatego nie przestawał mówić. — Nie chodzi jedynie o to, że ta umiejętność rani swojego użytkownika. Ona miesza w głowie, sprawia że użytkownik czuje się zobowiązany krzywdzić samego siebie dla dobra innych. Jest silna, owszem, ale istnieje wiele innych ruchów, które można wykorzystać przy użyciu stylu Pioruna. Chciałbym więc, Matsumoto, abyś o niej zapomniał.
⠀⠀⠀⠀Surowy ton nie pasował do tego Daisuke, którego większość zabójców znała ze swojego niegasnącego optymizmu. Humor jak gdyby się ulotnił, a twarz samuraja pociemniała. W spojrzeniu jego jasnych oczu czaiło się zdecydowanie, którego nie mógł przegonić nawet szczodry ukłon Kanoto.
⠀⠀⠀⠀— Naszym zadaniem nie jest umierać dla innych, a żyć dla nich. Znacznie więcej osób uratujemy, gdy nauczymy się poświęcać pewne rzeczy i... nawet pewne osoby — odparł gorzko, na moment kierując wzrok w podłogę. — Jeżeli jesteś w stanie mi obiecać, że nie użyjesz więcej tej techniki, pomogę ci osobiście w dalszym szkoleniu.

Kolejność: -
Czas na odpis: -
Dodatkowe informacje: -

ROAD TO HASHIRA

Re: Dom Hashiry Pioruna — Nie Lut 19, 2023 2:13 pm

Wchodząc głębiej do posiadłości Filara bardziej uświadamiał sobie, jak byli oni zwyczajni, ludzcy - Często wybijali ich wyjątkowość ponad innych, niestrudzeni wojownicy, jedyni w swoim rodzaju, a w oczach zwykłych ludzi może i traktowani nawet jak same chodzące bóstwa. Jednak poznając ich od tej strony, człowiek uświadamiał sobie, że byli tacy jak wszyscy i to ich różniło od demonów, które na siłę starali się udowodnić, że są czymś więcej, a ich żywot jest bardziej wartościowy niż innych, gdzie jako zaszczyt traktowano bycie pożartym właśnie przez nich.
Wsłuchiwał się w słowa Daisuke - Choć nie spodziewał się, że Tsuna okazał się aż tak bliskim przyjacielem z młodości! Znaczy, domyślał się, że mogli się dogadywać jako jedni z najpotężniejszych użytkowników pioruna.. Ale fakt, że już od samych początków eksperymentowali z podobnymi technikami było niezwykle ciekawe.. Pomyśleć co mogliby osiągnąć, gdyby otrzymali więcej czasu. Choć sam fakt możliwości utracenia całej tej wiedzy był dość frustrujący, jednak znając zapobiegawczość Tsuny, obstawiał, że mógł po sobie zostawić jeszcze nie jedną rzecz, kwestią tylko jak je odnaleźć. Mimo wszystko, z tej dwójki, jeden z nich wciąż żył i właśnie stał przed nim. I to właśnie On został Filarem, skoro mogli zacząć w podobnym czasie to czym dysponował Daisuke, że prześcignął Uryuu?
— Zrobił.. To prawda. — Zawtórował gorzko, choć mógł powstrzymać się, zostać z rodziną, wtedy by może jeszcze żył.. A jego rodzina miałaby męża i ojca, może podczas ataku na Yonezawy obroniłby swoje dzieci i Hane. Może. Ten jednak zaryzykował, bo to uważał za ich misje, chciał aby to co kochał najbardziej mogło spojrzeć w gwiazdy, bez strachu, że jakaś nędzna poczwara kryje się za rogiem, chciał odzyskać to co zawsze należało do ludzi.
Wkrótce okazało się, to co zawsze się działo - Nie ważne ile prawdopodobieństw rozmowy rozważysz, ile opcji przeanalizujesz zawsze będzie ta jedna, o której nie pomyślałeś.

"Nie"

Słowo, które go zacięło, jakby ktoś włożył patyk w delikatne trybiki. Zaniemówił, zamarł w bezruchu wsłuchując się dalej, słowa Filara zdawały się zlewać w jedno, mieszać z urywkami wspomnień, kiedy używał techniki, techniki, która niejednokrotnie uratowała mu życie, jednocześnie prawie je odbierając. Każde kolejne użycie, było gorsze od poprzedniego, osiągał większe możliwości, niszcząc jednocześnie bardziej siebie, forma ezoteryczna na początku była zmodyfikowana przez niego, tak aby nie korzystać w pełni z jej mocy, jednak za każdym razem przesuwał granice dalej i dalej, za każdym razem kiedy widział wszechobecne cierpienie, kiedy zdawało się, że nie jest w stanie uratować wszystkich wokół. Zabawne, czyżby Daisuke już przerabiał to z Tsuną, dlatego ich drogi się rozeszły?

"Ale kiedy wszystko inne zawiedzie, nie bójcie się po nią sięgnąć."

Wspomniał słowa, które przeczytał - Ile razy wszystko zwodziło, ile razy okazało się, że był za słaby? To jego wina, oparł swoją moc na jednym atucie, nie mając wiedzy i umiejętności aby ją rozwijać i kontrolować, nie opanował kluczowych umiejętności, mimo, że próbował ją opanować to stał w miejscu, popełniając raz za razem te same błędy, każdy kolejny z gorszym skutkiem.
— ..I oby dotrwali cali i zdrowi jej końca. To właśnie napisał w pożegnalnym liście. — Ponownie wracając do pionu, wpatrując się z zaciętością w swojego filara. Zależało mu, aby utrzymać dzieci Tsuny przy życiu, czy jednak przekazanie techniki pomogłoby mu w tym? Skoro on niemalże się nią zniszczył, jak skończyłaby Sakura? Nie mógł przekazać jej dalej, nie dopóki nie będzie mógł sprawić, aby była w pełni funkcjonalna, tak aby nie niszczyła całkowicie użytkownika, nie pchała go ku szaleństwu w które on popadł, zarówno na wzgórzu, a potem jeszcze głębiej w Yonezawie. Obecnie technika stanowiła skrawek potencjału, wiedze, którą trzeba było przekuć na nowo.
— Nie mogę o niej zapomnieć. — Powiedział, odwijając bandaż z dłoni, aby ukazać ciągnącą się po całym ramieniu zabliźnioną pajęczynkę, chaotycznych wzorów po elektryczności, przerywana prostymi cięciami po zabiegu składającym go w całość.
— Jest częścią mnie, zawsze już będzie ale muszę uczyć się na błędach. — Kontynuował dalej, kalkulując ostrożnie słowa — Miesza w głowie, to prawda, za każdym razem udowadniałem przed sobą, że muszę uratować każdego, a to jest mała cena za życie wielu. Zakładam, że jeszcze raz czy dwa i dzisiaj byśmy już nie rozmawiali. — Jakiś stary instynkt szeptał mu, że powinien być przykłady, łagodniejszy w słowach, jednak coś sprawiło, że zebrał odwagę na mówienie w bezpośredni sposób, tak jak jego Ojciec.
— Raz po raz, widzę wściekły wzrok przyjaciół, gdy oglądają mnie w coraz gorszym stanie. Nie chciałbym, aby to samo dotknęło Sakure czy jej brata, choć wiem, że Tsuna chciałby aby posiedli wiedzę o tym, to uważam, że jeszcze bardziej by chciał, aby mogli jak najdłużej cieszyć się życiem. —
Czas podjęcia decyzji, jednak zdawało się, że podjął już ją dawno.
— Mogę poświęcić wiele rzeczy, osób jeszcze nie jestem w stanie, będę musiał się tego nauczyć.. Nie mniej Filarze, dopóki ta technika jest tak niebezpieczna, dopóki niszczy zarówno ciało jak i umysł, to obiecuje, że jej nie użyje, ani nie przekaże kolejnej osobie, by nie musiała cierpieć. — Powiedział to, wyciągając dłoń w jego strone, uścisk dłoni to niezbyt formalny gest, jednak na obecny moment nie mógł się wysilić na nic więcej. Patrzył na Daisuke z stanowczością, utwierdzony w swoich słowach. Nie był to koniec dziedzictwa Tsuny, a nowy początek.

Re: Dom Hashiry Pioruna — Wto Lut 21, 2023 11:29 am

INGERENCJAMISTRZA GRY

⠀⠀⠀⠀Powaga nie schodziła z oblicza Daisuke. Takashi mógł odnieść wrażenie, że rozmawia teraz z kimś zupełnie obcym, choć był to bez wątpienia jego Mistrz, filar oddechu pioruna. Nie zmienił się jego wygląd, zapach, czy sposób bycia. Najwyraźniej nawet Asano posiadał szorstką stronę, choć tą ukazywał bardzo rzadko. Samuraj nie spuszczał z niego wzroku, ważył odpowiedź kanoto, a pod sam koniec przymknął ciężko powieki.
⠀⠀⠀⠀— Cieszy mnie, że to rozumiesz — odpowiedział tonem, w którym ulga mieszała się z rozczarowaniem. W najlepszym wypadku uznał reakcję Matsumoto za poprawną. Niekoniecznie wybitną. Oznaczało to dla niego, że będzie musiał dotrzymać swojej strony umowy. Wypuścił powietrze z płuc. — Skoro tak, to zgodnie z twoją prośbą - pozwolę Ci udowodnić, że godny jesteś dalszych nauk pod moim okiem. Jest na to gotowy twój umysł, ale czy ciało również?
⠀⠀⠀⠀Daisuke uniósł leniwie swoje powieki, obrzucając sylwetę Matsumoto krytycznym, przeszywającym go dogłębnie spojrzeniem. Choć atutem tego mężczyzny nie był jego sokoli wzrok, mimo to potrafił spojrzeć na kogoś w sposób mrożący w żyłach krew. Takashi czuł, jak przez jego ciało przechodzą mimowolne ciarki, a na wierzch wypływają wspomnienia wszystkich błędów i porażek.
⠀⠀⠀⠀Hashira lekkoduch potrafił być jednocześnie przerażający.
⠀⠀⠀⠀— Nie mogę poświęcać ci swojego czasu, jak zwykle czynię to z młodszymi adeptami. Oni wymagają dokładnego prowadzenia poprzez tajemnice oddechu, ale ty znasz już wszelkie podstawy. Wszystko zależy więc od twojego zacięcia i silnej woli. Twoim pierwszym zadaniem będzie... — Mężczyzna zamyślił się, zaciskając usta w wąską linię. Kolejne słowa padły zewsząd. — Znaleźć mnie.
⠀⠀⠀⠀Daisuke zniknął.
⠀⠀⠀⠀Nie tylko jego fizyczna powłoka, ale nawet aura, która towarzyszyła człowiekowi o jego mocy i doświadczeniu. W jednej chwili, tak samo jak wcześniej się zjawił, Hashira Oddechu Pioruna zniknął ze swojej rezydencji, pozostawiając przyszłego (być może) ucznia w zmieszaniu i konsternacji.
⠀⠀⠀⠀Jego próby właśnie się rozpoczeły.

KONIEC INGERENCJI

Kolejność: -
Czas na odpis: -
Dodatkowe informacje: Za każdy napisany (fabularny) post możesz wykonać jeden podwójny rzut Kostką K6. W momencie, gdy uda ci się wyrzucić podwójną szóstkę (wynik: 6,6) za jednym razem, otworzy się możliwość dalszej ingerencji z Daisuke. Do tego czasu Filar Pioruna jest dla ciebie nieosiągalny, gdyż wykorzystuje swoje zdolności, aby przetestować twoją zwinność, szybkość i czujność. Mogą być to posty w różnych tematach, w różnym czasie i niezwiązane z tą fabułą. Powodzenia.

Wyjście z tego tematu wykonujesz we własnym zakresie.

25.04.2023 Aktualizacja zasad warunków odnalezienia Daisuke:
Wyrzucona szóstka, nawet w zestawie z inną liczbą zapisuje się na przyszłość i do osiągnięcia sukcesu będzie wymagane już tylko wyrzucenie jeszcze jednej szóstki. Nadal rzucasz dwiema kostkami.

ROAD TO HASHIRA

Re: Dom Hashiry Pioruna — Wto Lut 21, 2023 8:33 pm

Dwa zacięte spojrzenia, czasami Takashi odnosił wrażenie, że w takich momentach równie dobrze mogli być wrogami, choć przecież są po tej samej stronie barykady. Nadal odbijały się mu echem słowa Filara o konieczności odpuszczania, poświęcania innych.. Nie był do tego przekonany, oczywiście warto było żyć, aby walczyć za kolejny dzień, nie mniej ludzie na nich liczyli, nazywali ich bohaterami, wybawicielami - Czy nie są od tego, aby w chwili trwogi to właśnie zabójcy powinni dołożyć wszystkich starań by uratować innych? Nie rozumiał Daisuke, choć chciał, nadal jego myśli kroczyły za Tsuną, który był w stanie poświęcić wszystko.

"Cieszy mnie, że to rozumiesz"

Nie wiedział czemu ale te słowa nie były jakkolwiek satysfakcjonujące, nie zwracając oczywiście na sam ton wypowiedzi bo to inna kwestia. Zastanawiał się czy tak naprawdę zrozumiał go w pełni, w głębi czuł jakby posiadali różnicę w poglądach, nie licząc oczywiście kwestii bycia spóźnionym czy punktualnym.. Nagle, przebiło mu się wspomnienie z świątynnych bram, gdzie smród palonych ciał i zniszczenie nadal spędzał mu sen z powiek. Nie zastanawiał się wcześniej nad tym ale był przynętą na Hime, prawda? Czy jego Filar rozważał kwestie "takiej ofiary", ponura myśl, może wiązała się z tym wszechobecnym napięciem. Chciał coś odpowiedzieć, zapytać, jednak wydawało się to z jakiegoś powodu nieodpowiednie, skrzywił usta z niezadowolenia.

Gdy Hashira na niego spojrzał, przeszywając go wzrokiem, znieruchomiał, zesztywniał i nawet osłabione serce odezwało się, poprzez przeszywający ból w klatce piersiowej, mieszanina niezwykłego stresu oraz strachu - Nigdy by nie pomyślał, że będzie się obawiał w ten sposób swojego własnego dowódcy. Cofnąłby się o krok, gdyby tylko mógł, spanikowany umysł jednak zakleszczył całe ciało, jakby ten jeden krok w tył miał pogorszyć całą sytuacje.
— Co.. — Odpowiedział, nie tego się spodziewał, wybiegało to ponad standardowy schemat nauki, szybko wyrwał się z stagnacji, próbując złapać powietrze przed sobą w nadziei, że pochwyci Filara.. Choć zapewne zanim zareagował, to tego dawno już nie było w okolicy

Działaj, działaj, działaj umysł wykrzykiwał komendy i niczym jak huragan, korzystając z całej swojej prędkości przeszukał każdy zakamarek domu Daisuke, licząc na zasade "Najciemniej pod latarnią" Szukał w zakamarkach, gdzie nawet zdawałoby się, że człowiek się nie zmieści choć to może z desperacji. Gdy tylko omiótł teren, wybiegł z domostwa wcześniej uważając i wyczulając zmysły - Zwłaszcza na wszystkie możliwe zapinki, linki czy inne naelektryzowane rzeczy, który mógł ten spryty drań zostawić po sobie.

Nie tak sobie to wyobrażał.

z/t

GDZIE JESTEŚ: