Chaos, to słowo idealnie opisywało to co działo się obecnie na ulicach Edo. Ludzie biegali wokół i wydzierali się wniebogłosy, panicznie próbując ocalić jakoś swe nędzne życia. Idealna sytuacja dla każdego z jego pobratymców. Każdy demon mógł znaleźć tu coś dla siebie, w tym on. Nie musiał trudzić się bieganiem za łatwym posiłkiem. Łup sam pchał się w jego szpony, wystarczyło jedynie zaczaić się w zaułku i poczekać aż któraś ofiara losu spróbuje skryć się przed demonami. Znalazł w ten sposób dwójkę ludzi, starca i kobietę w młodym wieku, być może byli nawet ze sobą spokrewnieni tylko teraz dla demona nie miało to znaczenia.
Starzec wykrwawiał się właśnie oparty o ścianę budynku, a jego wnętrzności wylewały się z rozszarpanego brzucha było pewne iż długo nie pożyje ale Ichitarō nawet nie myślał o tym by skrócić jego cierpienia zbyt bardzo skupiony był na zaciskaniu swych palców na szyi kobiety. Powoli dusił ją delektując się każdą chwilą, patrzył w jej oczy i czekał aż jej organizm podda się, a ona stanie się gotowa do zjedzenia. Coś jednakże nagle zwróciło jego uwagę, jakby błysk ze strony ulicy, coś lub ktoś niczym ognista strzała przemknęło z dużą prędkością. Wpatrywał się w ulice czekając na to czy ujrzy zaraz szermierza uzbrojonego w ostrze nichirin. Ostrzegano ich przed tym ale liczył na to iż uda mu się jak zwykle przeczekać największe zamieszanie. Czyżby tym razem jego plan na przetrwanie miał okazać się jego zgubą? Za długo zwlekał z posiłkiem? Przez swe skupienie na ulicy nie zauważył iż z boku zachodził go młodzieniec z siekierą, być może kobietą którą białowłosy dusił była jego ukochaną albo siostrą było to bez znaczenia liczyło się to iż wiele był gotów zrobić by ją ocalić. Ichitarō znów skierował swe spojrzenie na kobiete, tym razem chciał ją wykończyć ale nie było mu to dane, młody człek wzniósł siekierę w górę i uderzył w nią w głowę demona raniąc skroń i polik demona, a co gorsza udało mu się zrzucić maskę. Demon o bladej skórze uklęknął na jedno kolano, bardziej z szoku niż tego nieznośnego bólu, który obecnie odczuwał. Odważny młodzieniec w ten czas zabrał swą towarzyszkę i pobiegł w stronę ulicy.
 Błękitnooki pokręcił głową, otrząsając się z szoku, palce prawej dłoni dotknęły ran na twarzy. Uszkodzenia zaczęły się już regenerować, to nie był problem. Ale sam fakt iż dał się podejść w takiej sytuacji, to że posiłek zaczął uciekać sprawiły iż zdenerwował się, na jego twarzy przez brak maski widoczna była wściekłość. Chwycił za maskę i założył ją, podniósł się i spojrzał na umierającego z uśmiechem starca. Siwy głupiec musiał wierzyć iż jego pociechy uciekną co jeszcze bardziej rozwścieczyło Ichitarō, demon o bladej skórze podszedł do człeka tylko po to by chwycić go za włosy i pociągnąć w stronę ulic. — Postaraj się nie umrzeć starczę, wpierw zamorduje tamtych — Wysyczał białowłosy wychodząc ze starcem na ulice, kątem oka dostrzegł jak para jego ofiar próbowała schować się w jakieś knajpie, idealne miejsce na posiłek.
Wkroczył do budynku i rzucił starcem o ścianę, biedak zakończył żywot jeszcze na ulicy, nim dotarli do knajpy. Rozejrzał się po pomieszczeniu i dostrzegł wejście do kuchni, do której wkroczył. Tam znów młodzieniec z zaskoczenia chciał zaatakować Ichitarō ale tym razem demon złapał za siekierę i wyrwał ją z drżących rąk młodzieńca, który po tym uciekł z kobietą wprost do spiżarni, walili w zamknięte drzwi nie mogąc ich otworzyć, nie zwrócili uwagi na to iż w pobliżu były beczki w których mogli się schować. Demon w masce wszedł spokojnym krokiem do spiżarni i parsknął ze śmiechu widząc ich sytuacje. — Nie macie już gdzie uciec, trzeba było tak nie biegać, a załatwiłbym to szybko. Teraz skoro i tak zmusiliście mnie do wysiłku to postaram się by wasze ostatnie chwilę były pełne bólu. — Zawołał żądny zemsty demon, ciesząc się na myśl o tym iż udało mu się dorwać tych ludzi nim będzie musiał uciekać z Edo.

W pierwszej chwili nie wiedział co miał myśleć widząc jak z beczki wylatuje z dzikim okrzykiem inna demonica o psich uszach i czarnych długich włosach, teraz pobrudzonych zawartością beczki i krwią nieszczęśnika którego dźgała. Krzyki obu młodych kobiet ostro zmieszały się ze sobą tworząc dziwną mieszaninę strachu i żądzy krwi. Szok i zdziwienie ustępowały miejsce zaciekawieniu, w głowie miał wiele pytań. Skąd się wzięła? Dlaczego siedziała w beczce i jak długo? Czemu kradnie jego posiłek? Nim jednak zdobędzie odpowiedzi na nurtujące go w kwestii wypadałoby zająć się ludźmi, stąd też spojrzał na kobietę kulącą się ze strachu pod ścianą i krzyczącą w niebogłosy jakby miało jej to w jakikolwiek sposób pomóc. Zaraz to znów zwrócił swe spojrzenie na demona, który nie bał się pokazać swej potwornej strony.  Zachowywała się jak bestia, nie baczyła na to jak wygląda to z boku, liczyło się jedynie zabicie człowieka. Skwitował to cichym westchnięciem licząc iż było to z powodu głodu, a nie sposobem bycia dziewczyny.
Kolejny ryk, a może raczej skowyt nieznajomej o psich cechach, spowodował kolejną refleksje. Byli za głośno, dopiero co przecież ujrzał tu zabójcę i już zdążył o nim zapomnieć. Zbyt zaciekawiła go dziejąca się na jego oczach scena, co w obecnej sytuacji było niebezpieczne. Miał uciekać z Edo, a nie umrzeć tu z powodu dzikiej bestii żywiącej się jego posiłkiem. Ale z drugiej strony nie mógł od tak odpuścić tej parze. Krzyki kobiety zaczęły stawiać się coraz bardziej uciążliwe, zwłaszcza iż mogły sprowadzić mu na głowę zabójców. Stąd wbił siekierę w ścianę i spojrzał na płaczącą ludzką dziewczynę.
 — Zamknij się, a być może oszczędzę cię — Warknął w stronę swego przyszłego jedzenia. Czy zamierzał ją oszczędzić? Skądże, już planował jak zabije ją tak by pożałowała ucieczki, może wyrwie jej nogi uprzednio łamiąc w nich kości? To by była chyba odpowiednia kara za to iż nie dała się od tak zabić. Ale teraz liczyło się to by choć na moment ją uciszyć, by mógł skupić się na tej agresywnej czarnowłosej złodziejce.
Co się gapisz?
Podniósł jedną wbrew w górę po czym ruszył powoli w jej stronę by stanąć nad nią. Spojrzał na nią z góry i chwile milczał przyglądając się, badając jej reakcje. Była demonem, mimo iż nie wyglądała to mogła być zagrożeniem. Stąd musiał zachować czujność.
 — Ukradłaś mi ofiarę, to po pierwsze. Po drugie przestań tak wyć, sprowadzisz tu zabójców. Potworze z beczki — Rzucił chłodnym tonem w stronę w uzbrojonej w nóż niewiasty, bacznie się jej przyglądając jakby szykował się do tego iż spróbuje go zaatakować.