Chęć wyrwania się z okowów była tak silna, że zagłuszała nawet instynkt przetrwania. Natrętne myśli ostrzegające go przed konsekwencjami nijak hamowały uczucie wolności. Rash był święcie przekonany, że jeśli udałoby mu się zdjąć klątwę, wówczas poczułby cokolwiek — poczuł szczęście. Łudził się, że odrzucenie Boga naprawi jego rozprutą duszę, a wolność poskleja, to co dawno sam destrukcyjnie zniszczył.
 Poważna twarz i skupione oczy wpatrzone w Suiren dawały jasne sygnały dotyczące ich ostatniej rozmowy. Utopijny świat go nie interesował, nie interesował go los innych demonów.
 Pragnął spokoju.
 Własnego.
 Reszta się dla niego nie liczyła. Egoistycznie szukał rozwiązania dla siebie, a jeśli na jego drodze pojawiały się jednostki podobnie myślące, zamierzał wykorzystać ich zapał i chęć zmiany.
 W tej kwestii był cholernie poważny.
 Poważnie szalony.
— Zabójców? Miałaś już okazję to przetestować? — zapytał, a głos z tyłu głowy podrzucał mu kolejne myśli — Suiren nieświadomie również buntowała się Stwórcy. Nie dostrzegała sprzeczności w ich istnieniu, a swoich działaniach, potrzebowała kogoś, kto brutalnie uświadomi jej, jaką drogą kroczyła.
— To, co według ciebie moja dusza pragnie? Znasz moją moc. Jakim jest wołaniem? — Nie odrywał oczu od gasnącego wzroku Suiren. Z premedytacją zabijał jej optymizm i nadzieję. Zdeptał to, co usilnie pielęgnowała i próbowała chronić. Był potworem odbiegającym ostatni bezpieczny schron świadomości.
— Tak, to próbuje ci powiedzieć. Ratując... — Ruchem głowy wskazał na ciało kobiety, leżące na futonie tuż za plecami Suiren — Ludzi, zwracasz na siebie uwagę. Nieprzychylną. — Westchnął ciężko i ochryple. Wbił mocniej potylicę w ścianę, chcąc się z nią zlać. Chłód ściany przyjemnie koił jego rozgrzane ciało. Uspokajał instynkty, podpuszczające go do pożarcia kobiety. Natury nie mógł oszukać — mógł okłamywać siebie, ale ciało przypominało mu, kim był tak naprawdę.
— Moja ocena może być mylna. Niewłaściwa. Nie rezygnuj z mocy, po prostu bądź ostrożna, w jakich okolicznościach ją ukazujesz — Sprostował. Rash był ostatnią osobą, która powinna kogokolwiek pouczać, Sui musiała sama dostrzec, jak bardzo ich świat był kruchy.
— Dla mnie? Słuchając mnie, jesteś gotowa umrzeć? — Oparł przedramiona na zgiętych kolanach. Jej wyznanie zdziwiło go, wprawiło w lekkie zmieszanie.
 Nagły szelest za plecami gospodyni zajazdu sprawił, że zielone ślepia leniwie powędrowały na futon. Kobieta podniosła się, odzyskując kolory i wigor. Wydawało się, że jej pamięć wyparła całe zdarzenie lub za sprawą mocy Suiren.
 Nie drgnął z miejsca, nie ufając własnych potrzebom. Minęło kilka dni, odkąd ostatni raz się posilił, a zbierająca się ślina w jego zaciśniętej szczęce, sygnalizowała o zbliżającym się kryzysie.
 Kobieta wyszła, a oni zostali sami. Cisza zawisła w powietrzu, ale na krótko.
— Kim byłaś w dawnym życiu?

 Obojętność przywarła do niego niczym strup do rany, a naruszenie wiązało się z niezasklepioną raną z wolno sącząca się krwią. Trzymał emocje na krótkiej smyczy, a z wiekiem opanowując tę zdolność do perfekcji, przestał dostrzegać, że palce nawet na moment nie poluźniały uprzęży. Suiren miała rację, że był jak skała — nieporuszony, twardy i surowy, trudno było przebić się przez grubą fasadę i nawet najbardziej cierpliwa osoba, w końcu traciła nim zainteresowanie, widząc, jak bardzo potrafił być nieosiągalny.
— Dość trafne porównanie, Sui — odpowiedział, nie czując do niej urazy. Suiren ostrożnie i z wielkim ważeniem słów poruszała się w jego towarzystwie. Czyżby obawiała się go? Uważała za nieprzewidywalnego?
 Rash przekręcił głowę na bok, słuchając ją dalej w milczeniu. Musiał niechętnie przyznać, że jej obserwacje były wnikliwe i często trafne, jednak na ostatniej prostej kompletnie pomyliła drogę.
— Zgadza się. Nie ufam nikomu poza sobą. Przypominam wypuszczone zwierzę z klatki, nie udaje, że tak nie jest. Zdaje sobie sprawę z własnych ograniczeń, jednak z jednym się myślisz — nie obchodzi mnie świat demonów, nie biorę za niego odpowiedzialności. Nie jestem bohaterem, jestem zepsutym antagonistą, dbającym egoistycznie o własne potrzeby. Wtedy w Mirai, nie żartowałem, mówiłem poważnie o tym, co zamierzam. Być może ty uznajesz to za świętokradztwo, ale ja już nic nie mam do stracenia — Wyjaśnił. Nie wiedział, czemu Suiren dostrzegała w nim zadatki za zbawcę. Daleki był od ideałów, prędzej ona mogła aspirować do naprawy fundamentów w ich świecie. Poniekąd wolno to czyniła, a on wbrew swojej naturze często jej w tym pomagał.
— Ja również go nie opieram, ale nie bądź zaskoczona, że to coś nowego, kiedy mówisz, że mi ufasz, znając mnie kilka dobrych chwil— odparł, chcąc sprostować swoje wcześniejsze zmieszanie. Rogacz nigdy nie pomyślałby, że znajdzie się osoba, która pomimo jego szeregu wad podaży, zanim w ciemności.
— Nie zamierzam się go pozbywać, więc przestań mi to ciągle insynuować — warknąl na nią ostrzegawczo. Rash śmiertelnie poważnie traktował ich pakt. Nie rozumiał, dlaczego kobieta tak zawzięcie przy każdej nadarzającej się okazji próbuje wysnuwać podobne propozycje. Zdawał sobie sprawę z własnego odpychającego stylu bycia, lecz ich charaktery nijak wpływały na wcześniejsze ustalenia.
 Odwrócił wzrok od kobiety, jej obecność budziła w nim sprzeczne emocje.
— Skoro wiesz coś o swojej przeszłości, to nie próbowałaś nigdy ustalić dawnych personaliów, rodziny? Nie chciałaś wrócić mimo przemiany? — On sam nie miał do czego wracać. Kiedy wrócił do świata żywych, był zdziczałym demonem, który podążył do własnego domu, zabijając swoją córkę i matkę. Im bardziej odkrywał prawdę, tym bardziej starał się zostawiać ją za sobą, nie drążąc tematu. Jedynymi pamiątkami, jakie uchowały się po cieniu Itaro były: rodzinna katana oraz szata z wyszytym herbem jego klanu; o ile katanę zakopał z powrotem pod starym dębem, o tyle w szacie często zdarzało mu się przemierzać między wioskami. Jak dotąd nikt z tamtejszych mieszkańców nie rozpoznał symbolu, pomimo posługi Itaro u szoguna.
— Przyjaciółka? — Smakował słowo, językiem przesuwając po podniebieniu.
 Wstał, górując nad nią wzrostem, kierując kroki w stronę shōji — przesuwając je. — Brzmi dobrze — odpowiedział, stojąc plecami do kobiety, ale zaraz odwrócił lekko głowę przez ramię, aby ostatni raz spojrzeć.

Zt x2

⠀⠀⠀⠀Jedna z tych rzadkich chwil, gdy świat nie krzyczał i nie domagał się jej uwagi, obdarzyła ją tym przedziwnym, wyraźnym majakiem. Podskórnie czuła, że jest inaczej niż zwykle, że tym razem widok rozciągającej się na boki ulicy nie jest efektem wybujałej wyobraźni i być może studnia pamięci próbuję jej o czymś powiedzieć. Niejasny stan półsnu przynosił ciału lekkość. Nie była ani tutaj, ani tam, a jednak czuła miękkość materiału pod odsłoniętymi łokciami i powiew wiatru, który na jej oczach rozwiewał oczy przechadzającym się środkiem drogi kobietom.
⠀⠀⠀⠀Dźwięki przypominały odległe brzmienia muzyki niesione w dal w zależności od kaprysów pogody, więc gdy słowa mężczyzn dotarły najpierw do jej słuchu, odkrycie dalszej części ich wymiany stało się niejako potrzebą. W efekcie ostrożnie - gdyż nadal nie ufała swojemu sennemu ciału - zbliżyła się do rozmawiających. Nie spuszczała oczu z ich twarzy, choć peryferyjnie śledziła również ruchy ich dłoni. Strach przed nichirin był instynktowny.
⠀⠀⠀⠀Już sam marsz pod osłoną jasnego nieba wydawał jej się niepokojący. Zapewne czmychnęłaby w mrok, gdyby nie to, że gdy otworzyła oczy, już tam stała. Ciepło słońca (tylko jej się wydawało, czy rzeczywiście czuła go na skórze?) oblepiało odsłonięte członki, jakby mogło w tej wizji przyjmować fizyczną formę. Albo po prostu zapomniała już, jak to jest. Mimowolnie garbiła ramiona, ale dała wygrać ciekawości.
⠀⠀⠀⠀Gdzieś z tyłu głowy rozumiała, że nadal znajduje się w Hatsuyuki.
⠀⠀⠀⠀Siedem demonów. Liczba, która powinna nią wstrząsnąć, ale pojawiła się przed oczami wyłącznie jako nakreślony elegancko znak kanji. Siedem istnień, które zniknęło z tego świat. Kto? Czy kogokolwiek z nich znała? I dlaczego bardziej od śmierci swoich towarzyszy przejmowała się dalszą częścią rozmowy?
⠀⠀⠀⠀Łypnęła na mężczyzn oczekując, że zdradzą coś więcej.
⠀⠀⠀⠀Kto? O kim rozmawiali?

⠀⠀⠀⠀Uczucie słońca na skórze przyprawiało ją o dreszcze. Błękitne niebo, ciepłe objęcia i rozświetlony widok ulicy miasta. Tylko tyle wystarczyło, aby straciła czujność i lekkim krokiem zbliżyła się do rozmawiających mężczyzn chłonąć ich słowa z równym zainteresowaniem. Wtedy też zaczęła się w końcu zastanawiać: gdzie ja właściwie jestem?
⠀⠀⠀⠀Może widywała ją setki razy, ale w tym innym - dziennym - obliczu ulica wydawała jej się obca. I czy rozgrywająca się przed oczami scena była jedynie wymysłem zmęczonej głowy, a może ktoś z jakiegoś powodu chciał, aby znalazła się we wnętrzu tej wyrazistej wizji?
⠀⠀⠀⠀Bezwiednie powtarzała za nimi niektóre słowa. Nozomi. Nietykalna. Wyzwanie. Pies.
⠀⠀⠀⠀Czuła, że nie bez powodu wszystko jest tak wyraźne. Podsłuchiwała zabójców demonów, gdy rozmawiali o jakiejś kobiecie, wojowniczce, która sieje zgrozę wśród demonów i nawet w korpusie jest o niej głośno. Nie da się zranić ją bronią, ani tknąć pazurem, ale bez wątpienia jest człowiekiem, trochę ekscentrycznym... W głowie układała sobie własną wersję, skrót informacji, które mogłaby zapamiętać. Podwinęła rękaw bladego przedramienia i zaostrzonym pazurem nakreśliła najważniejsze słowa.

⠀⠀⠀⠀Dōtonbori.

⠀⠀⠀⠀Nie rozumiała, czy reszta słów zginęła w tumulcie, czy ciało wyrywało się właśnie z objęć krótkiego snu, ale desperacko chwyciła się tego, co miała jeszcze przed oczami. Postąpiła krok w przód gotowa nawet zaryzykować wstąpienie w blask słońca, gdy w miejscu zatrzymał ją strach. Sparaliżował mięśnie szybciej, niż zrozumiała sens słów wypowiedzianych tuż obok.
⠀⠀⠀⠀Te były dla odmiany wyraźne i ścinały krew w żyłach.
⠀⠀⠀⠀Nie zdążyła się nawet odezwać. A nawet jeśli, to czy mężczyzna by ją usłyszał? Przeszyło ją wrażenie, że choć nie jest Yuą, stojący obok zabójca dostrzega we wnętrzu wezwanej - kimkolwiek była - także demona. Czy na moment połączyła się ciałem z jakimś nadgorliwym łowcą? Dostrzegła świat oczami człowieka, który tak samo jak ona nie powinien widzieć i wiedzieć tego, co właśnie wyryła sobie nie tylko w pamięci, ale także na ramieniu?
⠀⠀⠀⠀Myśli przepływały przez umysł błyskawicznie. Choć czuła, jakby zamieniła się w kamień, zdołała jednak poderwać ciało do ucieczki. Nie wiedziała kim jest Yua i czy biega równie szybko jak Suiren, ale w tym momencie demonica zamierzała zmusić swoją niematerialną powłokę do najszybszego sprintu, do jakiego kiedykolwiek się rozpędziła.
⠀⠀⠀⠀Musiała uciec przed tym uczuciem. Zanim klinga jeszcze raz rozebrzmi w powietrzu, a ostrze powędruje w jej stronę.
⠀⠀⠀⠀Mimowolnie sięgnęła w kierunku krtani, ale najważniejsze było w tym momencie uciec. Przed siebie, w słońce, w tłum ludzi, gdzie łatwiej będzie się skryć i zniknąć przed oczami kruczowłosego mężczyzny.

⠀⠀⠀⠀Były takie momenty, zaledwie ułamek czasu potrzebny na wzięcie pełnego oddechu, gdy miała wrażenie, że wymknęła się pościgowi. Nie do końca wiedziała nawet kto i dlaczego próbuję ją dopaść, ale chęć czmychnięcia spod czujnych oczu była instynktowna, naturalna. Nie mogła tam dłużej zostać. Popełniła błąd, unosząc wzrok ponad ramieniem, bo zamiast otoczenia dostrzegła jedynie smugi. Budynki rozpływały się, ludzi znikali jak za nieostrym spojrzeniem, a ten, kto ją gonił rozpłynął się w powietrzu.
⠀⠀⠀⠀Odpuścił? Pomyślała z nadzieją, niemal w tej samej chwili gdy cienki rzemień wgryzł się w gardziel.
⠀⠀⠀⠀Zdawać by się mogło, że linka tan cienka urwie się pod naporem rozpędzonego ciała, ale ona wchłonęła cały impet i oddała go, boleśnie zaciskając się w miejscu, gdzie tkanka z ledwością ochraniała krtań. Powietrze jak po ciosie pięści opuściła płuca z gardłowym odgłosem duszenia. Zachwiała się, bez czasu na odzyskanie równowagi, gdy siła szarpnęła ją w tył.

⠀⠀⠀⠀Nadasz się...

⠀⠀⠀⠀Reszta słów zagłuszona została przez narastający w uszach szum krwi, która przyśpieszyła nagle, gdy oddech okazał się niemożliwy. Palce instynktownie wystrzeliły go góry, ale nacisk na szyję był tak wyraźny, że nie zdołała wepchnąć pomiędzy rzemień nawet małego palca. Jak zwierzę drapała linkę, próbując ją od siebie odsunąć.
⠀⠀⠀⠀Strach przed śmiercią był czymś zupełnie obcym, prawie jakby ciało i umysł nagle zapomniały, że zginąć może jedynie cięta specjalnym ostrzem. W tym surrealistycznym śnie zdawała się być człowiekiem. Ale czy była przy tym sobą?


⠀⠀⠀⠀Trzask nastąpił w momencie, gdy otworzyła szeroko oczy.
⠀⠀⠀⠀Pobrzmiewał niczym echo jeszcze przez krótką chwilę po wybudzeniu, choć zmysły Suiren nie były w stanie stwierdzić, czy pochodził z zewnątrz ryokanu, czy jedynie ze środka jej głowy. Czuła jednak, jak serce wyrywa się z piersi, a oddech pali w płucach, jakby wcześniej raptownie próbowała nabrać powietrza. W miarę jak uspokajał się oddech, blaknęły wizje.
⠀⠀⠀⠀Oparta plecami o ścianę własnego pokoju patrzyła bez wyrazu w przestrzeń. Nieważna jak długo błądziła myślami, nie potrafiła przypomnieć sobie podobnych sytuacji. Były oczywiście wizje i pragnienia, które niczym rozkazy przesyłał wszystkim demonom Muzan, ale czy powinna to traktować jako wskazówkę dla siebie? Gdyby chodziło jakieś zadanie zlecone jej przez Akio, to czy Kizuki nie pofatygowałby się tu osobiście, tak jak poprzednim razem?
⠀⠀⠀⠀Nie była też przekonana, czy było ją stać na ignorowanie takich obrazów. Była przezorna, bała się ignorować sygnały, nawet gdyby miały okazać się ułudą, figlem zmęczonej głowy.
⠀⠀⠀⠀Potarła czoło czubkami palców. Jakby w odruchu sięgnęła też do szyi, ale po rzemieniu nie było śladu. Trochę nieświadomie rozmasowała skórę w miejscu, gdzie jak jej się zdawało, nadal pulsował delikatny ból. Wstała jednak i zbliżyła się do okna, wiedziona tam nieprzyjemnym zapachem. Skrzyżowała ramiona na obramowaniu i spojrzała na odległą przestrzeń, jak pies pociągając nosem, żeby zlokalizować źródło.
⠀⠀⠀⠀Czy jedno z drugim miało cokolwiek wspólnego? Tego nie była pewna. Miała nawet nadzieję, że nie, że jedynie sobie dopowiada, ale nad Osaką zdawała się unosić ciemna chmura, niemająca nic wspólnego ze zmieniającą się pogodą.

⠀⠀⠀⠀I choć okrawało to o głupotę, w głębi serca obawiała się, że smród oznaczał trupa. Trupa osoby, która zginęła uduszona w żelaznym ścisku rzemienia.

z/t