Treningi

Treningi - Hanshin — Pią Lip 01, 2022 5:14 pm

Wstęp (do pominięcia):

Oddech Pioruna polegał na jednej sztuczce, z której wynikały dalsze ruchy. Błyskawiczne dobycie broni i wykonanie cięcia, które uzyskiwało się poprzez jednoczesne dobywanie broni i wycofywanie sayi, skracając przynajmniej o połowę czas niezbędny do efektywnej ofensywy. Proste, aczkolwiek zabójcze. Hanshin znał to pod nazwą "Iaido". Taką, pod którą znał to każdy samuraj, chociaż sam Shin samurajem nie był. Niemniej, ćwiczył to nie raz i nie dwa. Nie musiał zaczynać od zera. Raz za razem ustawiał się w tej samej pozycji - prawa noga prowadząca, skierowana palcami w stronę iluzorycznego przeciwnika; lewa noga z tyłu, szeroko, ustawiając się bokiem i schodząc na kolanach niżej, niżeli w standardowej pozycji. Środek ciężkości pozostawał bez zmian, chociaż Hanshinowi zdecydowanie trudniej było utrzymywać go w jednym miejscu, będąc tak nisko i tak lekko na nogach, niż w swojej naturalnej pozycji. O dziwo. Musiał nawet przyzwyczaić się do tego pochylenia w przód, wręcz swoistego "ukłonu" w stronę oponenta, by ułatwić sobie wybicie z przedniej nogi, aby nie tylko tylna pomagała w skróceniu dystansu i dopadnięciu przeciwnika. Lewy kciuk wysuwał katanę z sayi na tyle, by habaki nie spowolniło i, przede wszystkim, nie popsuło płynnego wydobycia ostrza. Standard dla każdego, kto posługiwał się mieczem z tym projektem charakterystycznym dla dawnych tachi. Mały i serdeczny palec lewej ręki oplatały ciasno sayę, zaś środkowy i wskazujący jedynie kontrolowały jej ułożenie, by broń została wysunięta z niej czysto. Oczywiście każdy kto poćwiczył Iaido wiedział, że katanę wraz z sayą należy obrócić do wewnątrz swojego ciała - dobycie broni, gdy jej ostrze jest skierowane pionowo do góry było nie dość, że nieporęczne, to jeszcze zdecydowanie trudniejsze i wolniejsze w ten sposób, toteż Hanshin nigdy, ale to przenigdy nie zapominał, by ustawić je na bok, jakieś 30 stopni w stronę swojego boku. Dzięki temu też tsuka leżała naturalniej, a także wygodniej w jego prawej dłoni, która zachowywała się podobnie do lewej - to mały i serdeczny palec trzymały głównie broń wraz z kciukiem, który kontrolował jak silny był nacisk na broń. Środkowy i wskazujący jedynie kontrolowały jej ułożenie, jej kąt przy wydobyciu, ale też cięciu. Jako Mistrz Miecza miał ciężkie ręce, ale dziadek Gyo miał jeszcze cięższe, gdy bambusowym kijem uderzał w zewnętrzną część rąk swego wnuka za każdym razem, gdy ten ściskał Tsukę jak młot.
Katanę masz trzymać, niczym pochwyconego, dzikiego ptaka - na tyle lekko by ci nie uciekł i na tyle mocno, by go nie zmiażdżyć.
Był już ustawiony w pozycji, więc pozostawał jedynie ruch. Wypad do przodu, który zaczynał się od przełożenia swojego ciężaru do przodu, ale na tyle szybko, by nie zdradzić swojego "momentu" ataku. Błyskawiczne przechylenie, które łamało pewną zasadę - kolano wykraczało poza stopę, ale tylko na ułamek sekundy, nim stopa nie oderwała się od podłoża, w potężnym susie do przodu. Hanshin tak naprawdę miał problemy z poprawnym cięciem. Samo wybicie, jak i zbliżenie się do celu było wciąż "w pozycji", w której należało się zatrzymać i dopiero wyprowadzić cięcie, dobywając broń jednocześnie. To była gigantyczna różnica względem zwykłego "Iaido". Jednak nie był to pierwszy trening Shina, wiedział dobrze, że musi być wyjątkowo lekko na nogach, by swoim "tąpnięciem" nie zasygnalizować ataku. Ale też nie stracić impetu, który właśnie wygenerował tak błyskawicznym ruchem. Zatrzymywał się lekko, podkurczając palce prawej stopy, tworząc minimalny "chwyt", ale wystarczający w połączeniu z nieludzką precyzją użycia własnej siły. Wystarczający ruch, by zatrzymać go, by mógł wyprowadzić cięcie. Ostry, wręcz wwiercający się w uszy świst przecinanego powietrza był sygnałem, że cięcie zostało wyprowadzone precyzyjnie - oponent, gdyby był czymś więcej niż tylko iluzją w głowie Hanshina, zostałby rozpłatany od swego prawego boku, tuż pod żebrami, aż po lewy bark. I może obserwatorzy mogliby z uznaniem pokiwać głową, że byle Ne tak dobrze sobie radzi z tak skomplikowaną techniką, z tak skomplikowaną formą - używając ich żargonu - ale Shin nie był zadowolony. Ruch był za szeroki. Dobycie broni było tym łatwiejsze, im szerzej się je wykonywało. Mistrz Miecza obserwował innych Zabójców, ale obserwował też zwykłych samurajów. Ich warunki fizyczne nie były w stanie dorównać tym, jakie prezentował sobą młody Kanuchi, ale w technice nie był w stanie im dorównać. Jeszcze nie teraz. Najlepsi z samurajów, byli w stanie dobyć broń "w miejscu", a dokładniej - stojąc twarzą w twarz z przeciwnikiem na odległości krótszej, niż zasięg całej ręki. Wystarczyło tyle miejsca, ile długie było przedramię. Hanshin nie zamierzał zaspokoić się byle jakim ruchem. Też chciał umieć dobyć broń w tak zręczny sposób, by nawet w najbardziej ciasnym pomieszczeniu czy niekorzystnym scenariuszu móc być gotowym do walki.
Nie musiał szukać odpowiedzi, bo doskonale wiedział co ma zrobić, aby osiągnąć taki efekt. Jednak wymagało to zmian w czymś, co trenował od wielu lat. W czymś, co weszło mu już w nawyk. Cała korekcja polegała tak naprawdę na głębszym cofnięciu sayi jeszcze przed wyprowadzeniem cięcia, a do tego musiał poprawić nieco przytroczenie orężu do boku - co zresztą zrobił natychmiastowo. Kolejnym krokiem było przyzwyczajenie się, by sayę odepchnąć nieco na bok - na zewnątrz od swojego ciała, dociskając bliżej niego tsukę. Następnie wystarczyło przyzwyczaić swoje ramię, że ruch jest najpierw zdecydowanie bliżej ciała i w kierunku prawej strony i dopiero wtedy stopniowo wraca znów do środka.
Nie zamierzał wszystkiego tego nauczyć się od razu. Lekka zamiana pozycji katany u jego boku tworzyła cały szereg minimalnych problemów, które musiał wyeliminować, nim zacznie szlifować perfekcyjny ruch. Postanowił najpierw po prostu dobywać broń. Zwyczajnie, nawet nie w pozycji do pierwszej formy Oddechu Pioruna - Ichi no kata: Hekireki Issen. Dobywał za każdym razem swój oręż tak, jakby zaraz przed nim była ściana, ale... po co wymyślać ścianę, gdy można stanąć na odległość przedramienia obok niej? Zatem ustawił się naprzeciwko i, teraz już, otrzymując wyłącznie spojrzenia pełne politowania, dobywał broń. Raz za razem. Każde zahaczenie o ścianę bolało bardziej. Nie tylko dlatego, że nie wychodziło Hanshinowi, ale także dlatego, że delikatnie niszczył i tępił swoją ukochaną broń. Jako kowala, bolało go to bardziej. Toteż szybko zaczął korygować błędy - mocniej wychylać sayę do zewnątrz, bardziej ją cofać, opuszczać niżej prawy bark, by móc sięgnąć prawą dłonią dalej. Co poprawkę, to znajdował coś nowego, co mógłby poprawić. I tak katował ten ruch, aż w końcu poczuł, że jego ciało jest nieprzyjemnie napięte. Mięśnie zaczęły się blokować od tego samego ruchu, od ciągłego napięcia, a to sprawiało, że każde powtórzenie zaczynało wyglądać coraz mniej zręcznie, coraz mniej precyzyjnie i czuł, jakby zaczął się cofać w rozwoju.
Należało przerwać. Na dziś wystarczy.

Re: Treningi - Hanshin — Nie Lip 03, 2022 10:03 am

Ocena treningu

Długość treningu przekracza zakres: 900-1100 słów.
Proszę o poprawkę i ponowne podbicie w celu sprawdzenia.

ROAD TO HASHIRA

Re: Treningi - Hanshin — Nie Lip 03, 2022 3:08 pm

Poprawione. Trening wyszedł zdecydowanie za długi, bo myślałem, że wstęp zostanie pominięty i nie uznany nawet za część treningu. Tak czy inaczej - wstęp ukryłem i można zignorować. Nie chciałem go usuwać, bo mnie strasznie by drażnił taki post bez wyjaśnienia: co, gdzie, jak i dlaczego.

Aktualnie część treningowa wynosi 1061 słów.
Do sprawdzenia. Podbijam.

Re: Treningi - Hanshin — Pon Lip 04, 2022 8:14 pm

Ocena treningu

Hanshin - 01.07

Twój trening został zaakceptowany i wyceniony na 50 PO. Pamiętaj, aby z tym postem zgłosić się do tematu Zamówienia, w celu odebrania punktów, które mogą być dowolnie wydane w Sklepiku Mistrza Gry

ROAD TO HASHIRA