[styczeń 1651]

Smród ucieczki był nieznośnie upokarzający, Katsu jednak postanowiła całą swoją osobą skupić się raczej na tej resztce rozsądku, która gdzieś tam tliła się z tyłu jej umysłu, aniżeli na dumie tak intensywnie tętniącej na co dzień w jej żyłach. Demon Slayer, którego spotkała tej nocy, okazał się być jednym z tych budzących postrach dryblasów, z którymi nawet nie dało się porozmawiać. Zero inteligencji, tylko mięśnie i to cholerne ostrze.
Żadnego dzielenia się przemyśleniami przed śmiercią, gdzie w tym była zabawa? Nie chciała umierać z rąk kata, który nawet nie potrafił docenić kunsztu jej perswazji.
Uciekała więc, nie chcąc stać się ofiarą byle osiłka, którego rozwój poszedł tylko i wyłącznie w stronę umiejętności władania przedmiotem zadającym śmierć demonom. Żadnej finezji. Żadnego intelektu. Katsu była zbyt dumna aby dać się zabić komuś tak nieciekawemu.  
Las był gęsty, a Katsu tylko czuła jak wzbija w powietrze płatki śniegu, grubo pokrywającego podszycie, biegnąc przed siebie z prędkością onieśmielającą zwykłych ludzi. Czuła chłód na skórze niemalże równie dotkliwie co gorąc pościgu na plecach. Nie myślała zbyt wiele o tym co znajdowało się na jej drodze. Musiała zgubić tego półgłówka na tyle szybko, aby mieć jeszcze nadzieję na wykorzystanie tej nocy do jakiegokolwiek polowania.

Zuchwałe. Lecz do zuchwałych przecież świat należał.

Pomyślała o tym dokładnie w tym samym momencie, w którym poczuła jak ziemia pod jej stopami zapada się w nicość.
Spadała wystarczająco długo, aby zdążyć pomyśleć, że spada. Było to dość malownicze przeżycie, ponieważ wraz z nią zapadła się cała czapa śniegu, która utworzyła naokoło piękną aurę, przynajmniej do czasu aż wspólnie z demonem nie uderzyła w ubitą ziemię.
Kolana zgięły się nieubłaganie do maksimum, a Katsu wylądowała na czworakach, amortyzując upadek całym ciałem niczym kot i jakimś cudem nie przydzwaniając brodą w zmrożoną ziemię, przeturlała się do przodu, zatrzymując kilka metrów dalej. Jęknęła, kiedy każdy skrawek jej ciała zaczął wołać bólem, protestując przeciwko takim kaskaderskim wyczynom. Uniosła się powoli do siadu, odgarniając rozwiane włosy do tyłu.
Jej oczy szybko przyzwyczaiły się do panujących w norze ciemności, dzięki czemu Katsu mogła dojść do wniosku, że znalazła się w starym tunelu, prawdopodobnie będącym częścią nieużywanej już kopalni. Spojrzała w górę, jednak trudno było jej znaleźć dziurę, przez którą się tutaj znalazła, ponieważ wszędzie wciąż unosiły się płatki śniegu, które zdawały się szydzić z jej nieeleganckiego lądowania.
A chuj wam w d...
Wstała powoli i otrzepała się z sadzy. Szybko skalkulowała obrażenia - kilka rozcięć na ramionach, które już zaczynały się regenerować i jedno duże rozcięcie na udzie, krwawiące obficie.
Cudownie.
Rozejrzała się w ciemnościach, zastanawiając się jak do cholery będzie w stanie wydostać się z tej dziury i jednocześnie próbując ocenić czy rana na udzie wymagała poświęcenia części ubrania, aby zatamować krwawienie. Nie miała zamiaru marnować dobrego materiału, jeżeli nie było takiej potrzeby.

Nie wiem, co mnie podkusiło, ale jakimś cudem postanowiłem skrócić sobie drogę pójściem na przełaj przez las. Przecież, po co będę marzł godzinę lub dwie dłużej, jak mogę przejść przez ciemny ośnieżony zagajnik i znaleźć się w mieście znacznie szybciej prawda? Plan w mojej głowie był dobry, ale szybko zrozumiałem, czemu nie powinienem był tego robić jednie przy świetle księżyca, który tylko raz na jakiś czas nieśmiało wygląda za chmur. Wszystkie drzewa były praktycznie identyczne przez pokrywę śnieżną, nie mogłem znaleźć charakterystycznych rzeczy, które mógłby mi posłużyć za kierunkowskaz, gdy zacząłem błądzić. Minęła dobra godzina, a mi było coraz zimniej i głód zaczynał doskwierać, żołądek wydał z siebie charakterystyczny dźwięk. - Ehhh.... może kretynie następnym razem pomyślisz dwa razy czy warto ryzykować zgubienie się w leśnym labiryncie.  - Powiedziałem cicho pod nosem i przyłożyłem dłoń do brzucha. Jeżeli niedługo nie uda mi się wyjść z tego lasu, to w najgorszym wypadku będę mógł to zrobić dopiero o wschodzie, zapowiadała się z jedna z gorszych nocy w moim życiu, ale skoro nawarzyłem sobie piwa, to teraz musiałem je wypić. Będę miał nauczkę na przyszłość, żeby uważać na swoje genialne pomysły, w lecie plan na pewno by zadziałał, ale zima rządzi się swoimi prawami.
- Dobrze, że nie pada śnieg. - Gdy tylko wspomniałem o opadach, od razu poczułem zimny płatek na twarzy, który się momentalnie rozpuścił.  - No po prostu pięknie. Gorzej już.... - Nie dokończyłem tego zdania, coś mnie tknęło, że lepiej tego nie mówić, bo jeszcze się to spełni. Dłonią przeciągnąłem po twarzy i zrezygnowany ruszyłem dalej, nie mogłem stać w miejscu.

W okolicy nie natrafiłem na żywego ducha, nawet sowa wolała siedzieć w dziupli niż hukać, zastała mnie paskudna pogoda i porywisty wiatr, który ciskał mi zamarznięte drobinki prosto w oczy. Teraz widziałem jeszcze mniej, a nie sądziłem, że to w ogóle możliwe. Nagle usłyszałem, jak coś za drzewami głośno huknęło, nie tracąc czasu, pobiegłem w tamtą stronę, na szczęście nie musiałem obawiać się lawin czy innej klęski żywiołowej.
-Halo! Jest tu ktoś? - Krzyczałem głośno, ale wiatr coraz bardziej się wzmagał i oślepiał mnie do takiego stopnia, że musiałem ranieniem przysłonić się od śniegu. Przez niekorzystne warunki atmosferyczne kompletnie nie zauważyłem dziury, do której momentalnie wpadłem. Gdy spadałem, w panice próbowałem się czegoś chwycić, na pomoc przyszedł mi jakiś stary przemarznięty i podgniły korzeń. Uratowany, ale jak teraz wyjść na górę, dłonią macałem kamienną ścianę skutą lodem, nie było, za co tam chwycić, a gdy tylko spróbowałem podciągnąć się na korzeniu, usłyszałem charakterystyczne trzaśniecie. - Kurwa. - Pękł, a ja kontynuowałem spadanie, wylądowałem w wielkiej zaspie, która powstała po zawaleniu się skorupy. Zamortyzowała większość impaktu, ale i tak poczułem mocne uderzenie na dupie. -Auć....ćććc. - Było tu strasznie ciemno, wzrok dopiero mi się przyzwyczajał, dostrzegłem jakąś sylwetkę, która mi się przyglądała. -Nic Ci nie jest? - Wstałem i zacząłem masować swoją obitą kość ogonową, przy okazji rozejrzałem się dookoła. Byliśmy w szybie jakiejś starej kopalni, mogli go, chociaż lepiej zasypać, wyjście stąd nie będzie należało do łatwych.

Sytuacja zdawała się być co najmniej niesprzyjająca. Przestrzeni nie było zbyt wiele, a jeżeli kiedykolwiek istniało tutaj jakieś przejście, teraz pozostawało zawalone opasłymi głazami, o których ruszeniu Katsu mogła tylko pomarzyć. Jedynym wyjściem zdawał się być wąski komin, którym najwyraźniej wcześniej się tutaj dostała. Co gorsza krew spływała jej po udzie i nie zapowiadało się aby miała szybko przestać.
Sytuacja zdecydowanie była niesprzyjająca.
Katsu nie miała zamiaru marnować swoich sił na kombinowanie ze Sztuką Krwi, więc opaskę uciskową postanowiła zrobić ze skrawka swojego drogocennego ubrania. Pocieszające było tylko to, że jeżeli się stąd wydostanie, zapewne okrycie wierzchnie i tak będzie nie do odratowania, więc oderwany kawałek nie robił większej różnicy.
Oh nie, moment. To nie było ani trochę pocieszające.

Nie była w stanie stwierdzić jak długo siedziała w dziurze i próbowała znaleźć sposób na wydostanie się na powierzchnie. Być może była to godzina albo i trzy, zanim w końcu oklapła zrezygnowana na jednym z głazów i schowała twarz w dłoniach próbując pozbierać myśli.
- Kurwa!
Upust frustracji odbił się echem po grocie. Nikt nie odpowiedział. A szkoda, bo Katsu przydałby się jakiś błyskotliwy pomysł.

Halo! Jest tu ktoś?

Głos zdawał się dobiegać z góry, był ledwo słyszalny w grocie przez demona z wyostrzonymi zmysłami, a jednak ten drobny bodziec wyrwał Katsu z letargu niczym obuch. Nastawiła ucha i spojrzała w górę, w samą porę aby dostrzec jak mężczyzna wpada w dziurę i zwisa trzymając się czegoś na powierzchni. Wyprostowała się, jednak nie wstawała ze swojego punktu obserwacyjnego, przyglądając się zmaganiom człowieka. Nie była pewna, który z odgłosów był bardziej satysfakcjonujący, trzask pękającego korzenia czy to soczyste przekleństwo mężczyzny.
Przysłoniła  dłonią twarz tylko na tyle aby osłonić się przed podmuchem wzburzonego przez intruza śniegu, po czym przechyliła głowę z zaciekawieniem.
Żył.
To dobrze.
Czyżby sam Stwórca zesłał jej tego człowieka?
Zaciągnęła się chłodnym powietrzem, dochodząc do wniosku, że zapach intruza, nie był zapachem wcześniej goniącego ją Zabójcy. Łatwo było jednak dodać dwa do dwóch aby stwierdzić, że mało który nie-DS, poruszał się po lesie w środku nocy z takim wyposażeniem jakie miał przy sobie ów mężczyzna.
Przez myśl przeszło jej tylko, że jeżeli to faktycznie Muzan zesłał jej Demon Slayera do tej cholernej groty, musiała zacząć bardziej doceniać jego mroczne poczucie humoru.
Efekt zaskoczenia był czymś, co Katsu lubiła wykorzystywać, a oszołomiony upadkiem Zabójca, zdawał się jeszcze przez kilka sekund nie rozumieć z kim miał do czynienia. Jednak nie miała wątpliwości, że ten stan rzeczy mógł się zmienić w każdej chwili, dlatego zanim mężczyzna zdołał się porządnie podnieść, demonica doskoczyła do niego, przewróciła go na plecy i przyszpiliła do ziemi. Jej dłoń zacisnęła się na gardle mężczyzny, nie hamując co prawda przepływu powietrza, jednak pozostawiając wydłużone pazury strategicznie na wysokości dużych naczyń krwionośnych. Nie było to aż tak łatwe jakby sobie tego życzyła, biorąc pod uwagę, jak się okazało, dość sporą różnicę wzrostu. Jednak siedząc na nim i trzymając pazury na tętniących naczyniach, miała nadzieję być wystarczającym zagrożeniem, aby, chociaż na krótki moment, unieruchomić intruza.
- Bywało lepiej – odpowiedziała na jego pytanie, jednocześnie dochodząc do zaskakującego wniosku, że miała do czynienia z rudym i naprawdę bardzo wysokim młodzieńcem. Jej oczy zaszkliły się z wrodzonej ciekawości, a głowa przekręciła jak u zaintrygowanego drapieżnika. Usta wykrzywił delikatny, urokliwy uśmiech.
- Ale widzę, że ten dzień nie tylko dla mnie jest chujowy.
Zabicie i zjedzenie Demon Slayera było oczywiście pierwszą możliwością jaka pojawiła się w głowie demona, szczególnie, że ten konkretny idealnie wpasowywał się w jej wybredne gusta swoją aparycją i muskulaturą. Szybko jednak dotarło do niej, że nawet tak obfity posiłek, o ile byłaby w stanie w ogóle zabić mężczyznę, nie zmieniłby jej koszmarnej sytuacji, o której przekonała się przez ostatnie godziny bezowocnego szukania rozwiązania.
Uśmiechnęła się do zabójcy, a iskierki w jej szmaragdowych oczach zawierały cały urok tego świata, podbarwiony tym charakterystycznym drapieżnym kurwikiem.
- Zanim spróbujesz mnie zabić, aby uświęcić jakieś tam zasady, człowieku, chciałabym abyś przez chwilę spróbował się skupić na tym, w jak głębokie gówno wdepnąłeś. - Pazur drapnął mężczyznę lekko po skórze na szyi, niemalże pieszczotliwie, bo ten rudy dar, który spadł jej z nieba, nagle stał się jedyną i największą rozrywką po godzinach wkurwiania się na swoją nieuważność.
A Katsu doceniała rozrywkę ponad wszystko.
Dlatego też, siedząc okrakiem na zabójcy, przyglądała mu się teraz głównie z zaintrygowaniem.
- Wybacz, gdzie moje maniery? Jestem Katsu.

Nim zdążyłem wrócić wzrokiem do postaci, usłyszałem tylko skrzypnięcia śniegu pod podeszwą i poczułem, jak ktoś mnie przewraca. Nie mógł być to zwykły człowiek, ruszał się zbyt szybko i dysponował znacznie większą siłą niż nawet najsilniejszy mąż. Mój genialny plan chyba właśnie wprowadził mnie do grobu, poczułem drobne zimne kobiece dłonie na gardle, ale ku mojemu zdziwieniu nie zaczęła mnie dusić. Czyli coś było na rzeczy, przecież w atak z zaskoczenia polegał na pozbyciu się celu, jak najszybciej, gdy ona tego nie zrobiła, w mojej głowie pojawiła się myśl. Nie robi tego, bo nie jest w stanie stąd wyjść sama, czy to faktycznie była prawda? Nie wiedziałem tego, ale warto było wysunąć taką tezę. Nie miałem zamiaru się z nią szarpać, jeszcze przypadkiem mogłaby rozpłatać mi gardło.
Gdy spojrzałem do góry, widziałem,  jak długi był szyb kopalni. W pojedynkę nie ma szans stąd wyjść,  przy aktualnych warunkach pogodowych to nawet współpracując, możemy mieć problem. Czyli jak długo nie wyciągnąłem broni, nie musiałem się obawiać, że mnie zaatakuje i dlatego pozwoliłem sobie na takie frywolne podejście.
- Byłbym wdzięczny, jakbyś zabrała swoje dłonie od mojego gardła. No, chyba że chcesz mnie objąć, bo Ci zimno, ale może najpierw poznajmy się lepiej?.... Chociaż z drugiej strony już na mnie weszłaś, od razu zrobiło mi się cieplej. - Wzniosłem ręce w akcie poddania i głupio się uśmiechnąłem, aby po chwili spojrzeć bezczelnie złotymi ślepiami w jej połyskające szmaragdowe oczy. Mogłem się tak bawić, bo beze mnie na pewno nie wyjdzie na górę. Tunel wydrążony w skale, skuty lodem nie było czego tu się chwycić, więc musimy znaleźć sposób na wspinaczkę. Demonica była ładna i wyglądała jak zwykły człowiek, jej oczy na pewno przykuwały nie jedno spojrzenie, gdyby jeszcze miała jasne włosy, to może i ja bym się zadurzył w swoim oprawcy.
-Był chujowy faktycznie, ale teraz zapowiada się ciekawie i rozgrzałem się trochę. Jak widać bieganie po lesie w zamieci, nie należy do mądrych rzeczy. - Uśmiechnąłem się arogancko i złapałem delikatnie za jej nadgarstki, gdy zaczęła mnie drapać szponami. Odciągnąłem je od gardła i przesunąłem na tors.
- Jak chcesz się podeprzeć, to powinnaś tutaj je położyć, jak mnie udusisz w trakcie, to nic z tego nie będzie.... Uświęconych zasad? - Zapytałem zaciekawiony, nie polowałem na demony z powodu zemsty czy powołania. Czy były dobre demony? Tego nie wiedziałem, ale nie mogłem też wykluczyć takiej możliwości. Dla mnie nie było różnicy czy zabijałem złego człowiek a, czy demona, po prostu chciałem pozbyć się mroku z tego świata.
- Daj spokój. Nie jestem idiotą, który rzuca się na demona, bo jest demonem. Jak nie zostało mi przydzielone zadanie, to nie szukam kłopotów na siłę. Reaguje tylko, kiedy  próbujecie krzywdzić niewinnych, a jak chce zjeść jakiegoś bandytę czy zwyrola to droga wolna.... To ewidentnie to moja wina, że o nich zapomniałaś, w końcu takie wrażenie na Tobie zrobiłem, że od razu na mnie wskoczyłaś. Tak działam na kobiety. Kagami Yuichiro. - Drgnąłem miednicą, żeby poczuła ruch pod sobą. - Skoro jesteśmy zgodni, że musimy odłożyć zatargi na bok, aby wyjść z tego żywo. To skoro jesteś tutaj dłużej. To może coś udało Ci się ustalić? -

Katsu nie miała zbyt często bezpośrednich starć z zabójcami, dlatego jej wyobrażenie o nich było raczej wykreowane przez naturalnie wpojone przekonania aniżeli osobiste doświadczenia. Od samego początku, gdy tylko dostrzegła reakcję rudzielca na swoje zachowanie, gdy ten otrząsnął się już nieco, ona sama doznała lekkiego szoku, ponieważ mężczyzna nijak nie wpasowywał się w stereotyp DS’a jaki znała. Albo raczej w jaki wierzyła. Tym bardziej, gdy zaczął się z nią przekomarzać, jakby byli po prostu dwójką ludzi, nieskłóconych żadnymi podziałami społecznymi czy też różnicami rasowymi. Ot takie sobie spotkanie w grocie, żadnych gróźb, tylko dwuznaczne podteksty.
Katsu spojrzała na rudzielca nieufnie, jakby spodziewając się, że ten nagle sięgnie po ostrze i spróbuje odciąć jej głowę. Sam zabójca zdawał się być całkowicie rozluźniony, mimo demona, który na nim siedział.
Cudownie Katsu, nie wzbudzasz najwyraźniej zbyt wielkiego postrachu.
Nic w sumie nowego. Co poradzić, miała nieco inne walory.
Para złotych oczu wbiła się w nią bezpośrednio, ona jednak, jako ktoś kto raczej wstydu nie posiadał, nie wydawała się tym faktem zbita z pantałyku. Bardziej denerwowało ją, że mimo bycia demonem, którego rozsądek nie miał najlepszej reputacji, w tej sytuacji wypadała na mniej nonszalancką stronę.
Jak to w ogóle możliwe?
- Gaduła z ciebie – uznała tylko unosząc lekko lewą brew do góry, a jej usta wykrzywił lekki drapieżny uśmiech. - Żebyś się tylko nie sparzył.
Arogancki uśmiech rudzielca sprawił, że w jej oczach pojawił się cień rozbawienia. Zaraz później, zaskakując samą siebie, pozwoliła złapać się za nadgarstki i odsunąć dłonie od jego szyi, a wyraz jej twarzy sugerował, że jego śmiałe podejście mocno ją intrygowało.
Jeżeli to nie zuchwałość doprowadzi kiedyś do jej śmierci, z pewnością zginie wskutek pociągów do niebezpiecznych relacji zakrapianych grami słownymi. Oczywiście zakładając, że wylezie z tej cholernej dziupli.
- Jeżeli to co mówisz jest prawdą, to jesteś albo najbardziej rozsądnym albo najbardziej szalonym DS’em o jakim słyszałam – zauważyła po jego słowach, pozwalając sobie na delikatnie złośliwy uśmiech. Wolała nie rozwijać tematu odnoszącego się doboru ofiar, ponieważ daleko jej było do postawionych przez mężczyznę warunków. Puściła więc to mimo uszu, skupiając się raczej na kwestii współpracy, w celu wydostania się z zawalonej kopalni. Przez moment jeszcze przyglądała się z góry zabójcy, jakby oceniała na ile przemawia przez niego faktyczny rozsądek odnośnie sytuacji, a na ile może to być wciąż gra, polegająca na odwróceniu jej uwagi.
Cóż, nie byłby to pierwszy raz kiedy stawiała wszystko na jedną niebezpieczną i niepewną kartę.
Kiedy się poruszył pod nią, wbiła lekko paznokcie w jego pierś, chociaż było to raczej ostrzegawczo zaczepne aniżeli wrogie.
- Zabawny jesteś. Yuichiro. - Ostatnie słowo wypowiedziała w taki sposób, jakby smakowała brzmienie imienia zabójcy we własnych ustach. W końcu powoli się wyprostowała, chociaż wcale nie kwapiła się żeby zejść z mężczyzny. Miał się on dość szybko przekonać, że coś takiego jak poszanowanie przestrzeni osobistej czy też ogólnie pojęty wstyd, w świecie Katsu najzwyczajniej nie istniało.
- Ale skoro tak działasz na kobiety, to nie pozostało mi nic innego jak poddać się temu urokowi. Jak widać. - Uniosła lekko brew odnosząc się ewidentnie do pozycji w jakiej byli. Mimo wszystko celowo wciąż nie spieszyła się aby opuścić to wygodne stanowisko, a wręcz zdawało się że usadowiła się całkiem swobodnie, jakby to była najnormalniejsza rzecz pod słońcem. Poza tym nie chciała pozwolić aby ten młody ognistowłosy i złotooki zabójca sobie z nią pogrywał bez żadnych konsekwencji.
- Szczerze to udało mi się ustalić tyle, że jesteśmy w głębokiej dupie. Zawalone przejścia, śliskie ściany. Zanim tak uczynnie tutaj wpadłeś, aby dodać nieco rozrywki do tej dziury, zaczynałam się zastanawiać nad najlepszym sposobem na popełnienie seppuku zanim wzejdzie słońce. - Przechyliła głowę na bok i wyciągnęła dłoń w kierunku jego włosów, żeby złapać w palce jeden kosmyk. Ot tak, bo ją zafascynował ich kolor. - Wpadłeś tutaj więc, szlajając się po nocy w zamieci śnieżnej. Nie patrząc pod nogi. Brzmi znajomo. - Uśmiechnęła się urokliwie i w końcu zostawiła jego włosy w spokoju. Zadarła głowę, wbijając wzrok w komin nad nimi. Nieubłaganie wysoki. - To jedyna droga wyjścia, Yuichiro. - Jego imię wypowiadała z czymś, co brzmiało jak nieco pieszczotliwa nuta, a robiła tak za każdym razem jak kogoś polubiła. Albo też jak miała do czynienia z kimś wyjątkowo apetycznym.

- Rozmowa podobno łagodzi obyczaje, a ostatnie kilka godzin spędziłem w ciszy... Ogień to mój żywioł.  - Odpowiedziałem zaczepnie, gdybym tylko dostawał monetę za każdym razem, kiedy kobieta grozi mi sparzeniem się. Miałbym już całkiem spory mieszek, czyżby wyglądał na takiego niewinnego czy może patrzyły na mnie przez pryzmat wieku? Nie było to teraz ważne, lepiej, że mnie nie doceniała, niż miałaby mnie przecenić w jakieś kwestii, zawsze zostawało to pole do popisu. Moje przypuszczenia okazały się bardzo słuszne i mogłem poczuć się bardziej bezpiecznie, teraz gdy miałem pewność.
- Każdy orze jak może, lepiej nie prosić się o kuku samemu. - Odpowiedziałem krótko, czy faktycznie w to wierzyłem? Chyba tak, a na pewno nie zamierzałem zginąć od przypadkowej walki. Był to ciężki temat, do rozmów, bo z jednej strony mogłem wiele powiedzieć, ale czy dałbym faktycznie radę zapanować nad emocjami i instynktem? Oby Katsu tylko nie sprawdzała moich słów, jak stąd wyjdą i każdy ruszył w swoją stronę. Mój ruch wcale nie przyśpieszył jej wstania. Poczułem, jak dźgnęła mnie delikatnie pazurami i rozsiadła się wygodniej, czy bardziej zadomowiła. W takim razie musiałem zobaczyć, jak daleko będzie w stanie się posunąć.
- Nie, nie ma co narzekać, jedynie zmieniłbym scenerię. Bo śnieg zaczyna się topić, a chyba leże na kamieniu, bo coś zaczyna mi się wbijać. - Czyżby faktycznie jej się podobała ta sytuacja, w której się znalazła? Ogólnie nie przeszkadzało mi, że atrakcyjna kobieta chciała na mnie siedzieć, chociaż mogłaby być bardziej aktywna skoro chciała być na górze. - Czyli nie wygląda to za dobrze. Nie mam zbyt dużo czasu, znaczy ty nie masz, ale przez to i ja go nie mam. Śmierć głodowa to paskudna sprawa.... - Rozglądałem się po okolicy czy może coś jest tu przydatnego, nie było tego za wiele, ale może coś z tego się przyda jak tylko wymyśle jak. Katsu postanowiła, że zacznie się bawić moim włosami, była bardzo użyteczna a raczej skutecznie mnie rozpraszała swoim zachowanie, ciepłem ciała i miejsce, na którym siedziała sobie, brakowało, tylko żeby zaczęła ruszać biodrami.
- Nie doceniłem głupoty ludzkiej, kto normalny kopałby pionowy szyb i nie wzniósł jakiegoś muru z kamieni wokół dziury albo chociaż nie zadbali o porządną pokrywę.- Westchnąłem i uśmiechnąłem się, faktycznie powinno być to lepiej zabezpieczone, ale z drugiej strony to ja tu wpadłem, bo chodziłem w nocy po lesie podczas zamieci, też nie byłem zbyt bystry. Tylko z drugiej strony przyszedłem zwabiony tutaj dźwiękiem.
- Czyli musimy jakoś wejść pionowej gładkiej ścianie hmmmm..... - Zacząłem w głowie układać plan, musimy wyjść na górę, ale nie ma się czego chwycić czy po czym wciągnąć. Mocno się na tym skupiłem i nawet nie zauważyłem jak zacząłem się kręcić raz w tą raz w tamtą stronę rozglądając dookoła jeszcze raz po dziurze, w której siedzieliśmy. W końcu szarpnąłem trochę mocniej i Katsu, aż  podskoczyła, teraz sobie przypomniałem, że cały czas siedziała na mnie i czuła każdy ruch.

Z każdym słowem rudzielca, pewność siebie dosiadającego go demona rosła, w związku z luźną atmosferą, którą wprowadzał. Zupełnie jakby jego urok osobisty faktycznie roztaczał jakąś aurę i oddziaływał na…
Hola, hola, Katsu. To wciąż jest mężczyzna, który zabiłby cię w okamgnieniu, gdyby tylko uznał, że taka jest jego misja.
Przyjrzała się tym złotym tęczówkom, zastanawiając się czy to możliwe, żeby istniał na tym świecie DS, którego mogłaby polubić. Egzemplarz, który miała pod sobą, zdawał się być nietrudny do wzbudzenia sympatii.
Głupia.
Z drugiej strony, jak to szło? Przyjaciół trzymaj blisko, a wrogów jeszcze bliżej. Tak, to brzmiało jak dobre wytłumaczenie.
Na jego narzekanie na kamień wbijający się w plecy uniosła brwi, a jej szmaragdowe oczy płonęły diabelską niewinnością.  
- Ja też czuję coś twardego pod sobą, a nie narzekam. Poza tym, ja przynajmniej zginę przez spektakularne spłonięcie, a nie w powolnych męczarniach. Nie mogę sobie wyobrazić lepszego argumentu do podjęcia współpracy. Mimo wszelkich różnic. - Uśmiechnęła się znacząco. - Z drugiej strony, gdyby nam się jednak nie udało, pamiętaj, że jestem uczynną osobą. Mam wielkie serce. Jakbyś chciał to zawsze mogę Ci pomóc w szybkim opuszczeniu tego świata. Wystarczy słowo. - Mrugnęła do niego, urocza jakby rozmawiali o pożyczeniu parasolki podczas ulewy.
Nie mogła nic poradzić na fakt, że rude włosy Yuichiro jej się spodobały. Podobnie jak on sam. Obecność zabójcy sprawiła, że jej humor poprawił się diametralnie, a ona nawet już nie czuła z tego powodu wyrzutów sumienia.
Chociaż prawdą było, że ona w ogóle rzadko kiedy odczuwała wyrzuty sumienia. Może w poprzednim wcieleniu.
- Ludzie są na tyle zadufani w sobie, że gdy coś tworzą, nigdy nie biorą pod uwagę możliwości porażki – stwierdziła z nutą demonicznej pogardy. To że być może pozostawała w tej kwestii hipokrytką nie miało w obecnej sytuacji żadnego znaczenia. - Mogłabym nas wspomóc nieco, jednak do tego potrzebowałabym nieco paliwa – zasugerowała z cwanym uśmiechem, oczywiście odnosząc się do swojego DBA. Przesunęła palcem po policzku Yuichiro, patrząc jak w jego oczach odbija się skupienie związane z trybikami pracującymi w głowie. Pochyliła się nad nim przygryzając lekko dolną wargę, czując ten zapach, widząc przebiegające pod skórą naczynia...
- Wystarczyłoby kilka kropel… - urwała, bo nagle niemalże spadła z Yuichiro przez jego wiercenie się. Ścisnęła go mocniej udami, czując jak w jej nogi wbijają się twarde elementy jego ekwipunku zabójcy. Dłońmi znów wsparła się na jego piersi.
- Mam nadzieję, że nie czujesz się zbytnio skrępowany? Bo wiesz, jak chcesz się mnie pozbyć to wystarczy poprosić, a wstanę. Chociaż nie powiem żeby było mi niewygodnie.
Znowu posłała mu uśmiech urokliwy niczym sam diabeł.

Dobrze, że demonica wyżej ceniła swoją wolę do życia niż nienawiść do zabójców demonów, dzięki temu nie rozpłatała mi gardła i nie skończyłem jako jej posiłek. Co najpewniej miałoby miejsce, gdyby nie uwiezienie w pułapce bez wyjścia. Nie wiedziałem czym dokładnie kierowały się demony, uczyli nas, że to maszyny które chcą tylko jeść i zabiją bez skrupułów czy jakichkolwiek wyrzutów sumienia. Wolna wola w ich przypadku nie istniała, ponieważ chcieli służyć Muzanowi za wszelką cene, dlaczego? Tego nie wiedziałem, może z powodu wdzięczności, a może po prostu było to tak samo jako u wilków alfa, jeden rządził a reszta szła za nim. Teraz jest to nieważne, trzeba skupić na opuszczeniu tego miejsca w jednym kawałku i rozejścia się w pokoju.
- Skoro czujesz to jako kobieta powinnaś wziąć za to odpowiedzialność. - Rzuciłem do niej bezczelnie, skoro tak frywolnie poruszyła tą kwestie. Droczenie się pomagało mi zachować spokój i skupić myśli na czym innym niż, obawy przed śmiercią czy niebezpieczeństwem. - Spokojnie... może za kilka dni... A nie wtedy już Cię nie będzie.- Uśmiechnałem sie ostentacyjnie zmartwiony, skoro sama zaczęła nie pozostałem jej dłużny. Nie poddałbym się do dnia, aż nie byłbym w stanie podnieść się z ziemi, ale tego nie musiałem jej mówić. Lepiej takie informacje zachować dla siebie kto wie co by jeszcze mogła z nimi zrobić.
- Zgadza się... ale tak już mamy i wy też. To się nazywa pycha i każdy ją ma, mniejszą większą, ale każdy. Zwyczajny przerost ambicji nad treścią, nic więcej. - Zgadzałem się z nią w tej kwestii, ale musiałem zaznaczyć, że demony też są w tym worku. Skupiłem się na opracowywaniu planu, dlatego słyszałem ją, jakby mówiła do mnie przez szybkę. Aż w końcu na coś wpadłem i znowu na nią spojrzałem. - Nie skądże jest mi dobrze, długo marzłem a teraz nawet robiło mi się ciepło. Także możesz jeszcze sobie posiedzieć i mnie rozgrzać... Chociaż lepiej ciepło przenosi się przez kontakt ze skórą. - Patrzyłem na nią bezczelnie, faktycznie wcześniej byłem blisko hipotermii, a teraz temperatura mojego ciała wzrosła o kilka stopni. Coś mówiłaś o kilku kroplach, zobaczmy co tam skrywasz w rękawie i jak będziemy mogli to wykorzystać.- Mówiąc to, sięgnąłem powoli do miecza i odrobinę wysunąłem go z sayi, aby naciąć na nim delikatnie palec wskazującym. - Tylko nie gryz, mam nadzieje, że to też powstrzyma twój apetyt. - Wyciągnąłem ociekający palec przed jej twarza i przejechałem nim po jej ustach.

Sytuacja wymykała się spod kontroli. Katsu miała ochotę roześmiać się głośno i szczerze, gdy rudzielec odpowiedział na jej bezpośredni komentarz. Czy mogła sobie na to pozwolić? Czy Stwórca nie będzie jej potępiał za spoufalanie się z człowiekiem, którego misją było pokrzyżowanie mu planów?
Tej nocy, w tej grocie, zdawało się nie mieć to znaczenia. Równie dobrze mogła umrzeć z chwilą, gdy wzejdzie słońce. Równie dobrze mogła to być ostatnia rozmowa, którą odbywała.
Poetycko nieprzyzwoita rozmowa.
Tym razem to ona poruszyła biodrami i zrobiła to o wiele wyraźniej niż Yuichiro wcześniej.
- Zawsze biorę odpowiedzialność za swoje sukcesy, zabójco – odpowiedziała, nie mogąc powstrzymać się przed rozbawionym uśmiechem, w którym ukazała mu dwa rzędy ładnych białych zębów. W tym momencie nie różniły się one niczym od tych normalnych ludzkich egzemplarzy.
Nie mogła nic na to poradzić. Podobał jej się. Był odważny i zuchwały. Strach pomyśleć co by się stało, gdyby ktoś go kiedyś przemienił w demona. Już i tak przypominał rudego diabła.
Zapewne równie uroczy był gdy chwytał za swoje ostrze, aby ucinać głowy demonom.
Westchnęła, gdy zauważył, że w gruncie rzeczy to ona szybciej straci życie. W końcu wzruszyła ramionami, jakby pogodziła się z tym stanem rzeczy.
- Po dwóch tygodniach głodowych tortur, gdy twoje ciało już nie będzie chciało cię słuchać, a umysł na kilka sekund przestanie myśleć o posiłku innym niż stopniały śnieg, spojrzysz na kupkę popiołu, która po mnie pozostanie, i wtedy będziesz wiedział, że należało przyznać mi rację.
Posłała mu urokliwy uśmiech.
- Oh. Chcesz się rozebrać? - spytała przekrzywiając głowę z wyraźnym zaintrygowaniem, gdy wspomniał o kontakcie skóry ze skórą, jakby dla samej zabawy była gotowa podjąć tę rękawicę. Ona co prawda zdawała się nie marznąć nawet o drobinę. Zaraz jednak jej wzrok powędrował za jego dłonią, która sięgała do ostrza. Czując aromat świeżej krwi, Katsu rozchyliła lekko usta i przesunęła językiem po górnych zębach.
Żarty na chwilę odeszły na bok.
Odezwał się głód.
- Yuichiro, jesteś zdecydowanie najbardziej szalonym zabójcą jakiego przyszło mi poznać – odparła z rozbawieniem, chociaż było ono nieco przytłumione przez jej zaintrygowanie szkarłatem, który sączył się z drobnego nacięcia. Musiała się skupić aby instynkt nie przejął nad nią kontroli. Mówiła powoli, jakby licząc każde słowo. - Kaleczyć się przy demon… - zaczęła, jednak urwała gdy Yuichiro bez ostrzeżenia dotknął palcem jej ust, pozostawiając na nich krwawy ślad.
Wciągnęła aromat nosem, aby po chwili językiem przesunąć najpierw po górnej, później po dolnej wardze. Na sam koniec przygryzła lekko tą drugą. Utkwiła spojrzenie w zabójcy, smakując jego krwi, którą miała na języku, a gdy rozprowadziła ją po podniebieniu zamruczała urokliwie.
- Wyśmienity.
Jej spojrzenie przesunęło się na jego dłoń, z której skaleczonego palca spłynęła strużka krwi, aż do nadgarstka. Sięgnęła po jego rękę i nachyliła się lekko aby przesunąć językiem od podstawy kciuka, aż do czubka skaleczonego palca, zgodnie z szkarłatnym śladem, który brudził jego skórę. Na sam koniec wzięła cały palec do ust i zassała resztę krwi, którą jeszcze mogła uzyskać. Rozchylając usta na koniec, pozwoliła aby wskazujący palec wysunął się i oparł opuszkiem o jej dolną wargę. Uśmiechnęła się szeroko wypuszczając rękę zabójcy z uchwytu.
- Yuichiro – wymruczała drapieżnie z tą swoją pieszczotliwą nutą. - Nawet nie wiesz jak wiele samokontroli mnie kosztujesz.
Przymknęła oczy i odchyliła głowę do tyłu, przez chwilę rozkoszując się smakiem krwi, który pozostał na jej języku. W końcu jednak skierowała swoje spojrzenie z powrotem na zabójcę, którego miała pod sobą.
- Powiedz mi, czego potrzebujesz żeby nas stąd wydostać? - spytała przechylając głowę na bok i unosząc lewą brew. - Przedmiot? Narzędzie? - Wykrzywiła usta w urokliwym uśmiechu i pochyliła się nad nim. - Jestem twoją złotą rybką. Powiedz życzenie, a postaram się je spełnić.

Czasami zdumiało mnie to, jak łatwo kobiety padały moim sugestią i manipulacją, czy to był wynik uroku osobistego, czy może po prostu każda chciała mnie schrupać? A może wynikało to z obu tych kwestii, nietypowe urokliwe połączenie rudych włosów i złotych oczu z pewnością siebie. Jedno było pewne, czas poświęcony u Oriany nie mogłem uznać za stracony, nawet jeżeli wykorzystywała mnie to i ja wyniosłem całkiem sporo z tej znajomości. Poczułem, jak znacznie zdecydowanie poruszyła się na mnie, a raczej na nim. Czy to w ogóle było możliwe, żeby demon czuł fizyczne pożądanie inne niż chęć zjedzenia kogoś? Nigdy się nad tym nie zastanawiałem.
- To dobrze demonie. Najgorzej jest, jak później zostaje się z twardym problemem na własną rękę. - Uśmiechnąłem się do niej, zabawne, że tak sobie gadaliśmy, a czekało nas ogromne wyzwanie do pokonania i nie mieliśmy zbyt dużo czasu w zapasie. Ona o świcie spłonie, a ja później nie wyjdę stąd sam, a nie mogłem liczyć na to, że ktoś inny zjawi się i mnie uratuje. Na moment oderwałem od niej wzrok i spojrzałem na niebo. Śnieg przestał prószyć, a chmury rozrzedziły się na niebie i momentami można było nawet dostrzec księżyc odbijający światło.
- Pewnie to skończyłoby się szybciej, w końcu bym zamarzł na kość i odtajał dopiero na wiosnę, ale już jako trup. Dlatego zostańmy przy tym, że wyjdziemy razem i rozejdziemy się w swoje strony i, że nigdy się nie spotkaliśmy. - Puściłem jej oczko, dobrze, że pomyślałem, za nim zacząłem się z nią szarpać i walczyć. Kto wie jak silna była i kto wyszedłby z niej zwycięsko, nawet jeżelibym wygrałby to, na pewno odniósłby wiele ran i tak nie przeżył. -Skoro pytasz, to znaczy, że się boisz.... Że nie powstrzymasz się gdy zobaczysz tyle mięsa. - Uśmiechnąłem się bezczelnie, celowo chciałem wprawić ją w zakłopotanie. Może była demonem, ale też była kobietą, chyba zmiana nie wypaczała płci? Przynajmniej wyglądało to, jakby dalej miała kobiece odruchy, które można było wykorzystać. Widziałem, jak sama krew na nią zadziałała, a ja nawet nie byłem marechim. Jednak natury nie da się tak łatwo oszukać, widziałem, z jakim zaangażowanie pracowała językiem, żeby tylko nie stracić kropli, w głowie pojawiła mi się myśl, że zaraz mnie ugryzie jak nic. Ku mojemu zdziwieniu nic takiego nie miało miejsca, zaczęła go intensywnie ssać, aż przeszły mnie delikatne przyjemne dreszcze.
- Przecież mówiłem Ci Katsu jak działam na kobiety... nie żartowałem. - Mówiłem ze spokojem w głosie, wiedziałem, że przemawiała przeze mnie lekka arogancja, ale nie była ona bezpodstawna. Byłem ciekawy, jaka była jej moc, oby ta cała zabawa okazała się jej warta. - Nie potrzebujemy wielu rzeczy, ale na pewno potrzebujemy małych gwoździ, młotka i kawałka jakieś deski i sznurka. Ściany pokryte lodem pomogą nam wyjść na powierzchnie, musimy tylko sobie zrobić odpowiednie buty. - Na mojej twarzy po raz kolejny pojawił się grymas myślącego człowieka.

Katsu nie wytrzymała i roześmiała się szczerze i dźwięcznie, gdy Yuichiro użył stwierdzenia „na własną rękę”. Zaraz też, swoimi roześmianymi oczami spojrzała na niego drapieżnie.
- Jeżeli kiedykolwiek zdarzy nam się wpaść na siebie w innych okolicznościach… a raczej w innym wcieleniu… Obiecuję, że nie pozostawię cię z tym problemem samego. - Mrugnęła do niego urokliwie, pozwalając żeby jeszcze przez chwilę zobaczył rozbawienie w jej oczach.
Uniosła brwi gdy zarzucił jej strach, żeby zaraz rozchylić brzegi jego ubrania i odsłonić górną część klatki piersiowej. Położyła swoją dłoń na niej, czując jak jego serce bije pod spodem. Rytmicznie. Spokojnie jak na to, że miał na sobie zabójczego demona, który uśmiechał się do niego nikle.
- Może i faktycznie jest to pewien rodzaj obawy, że popsułabym cię zanim zdążyłabym się nacieszyć każdym twoim atutem. Jestem bardzo zaborczą kobietą, Yuichiro. Lubię mieć wszystko naraz.
Zdawało się, że był to koniec grzecznych sugestywnych gierek, a między dwójką więźniów doszło do poważnej gry w otwarte karty. Katsu przemknęło tylko przez myśl, że gdyby nie był zabójcą, chciałaby go wziąć sobie do domu. Może nawet pokusiłaby się na to aby zostawić go przy życiu.
Z drugiej strony, gdyby nie był zabójcą, nie miałby w sobie pewnie nawet połowy tego uroku, co ma teraz.
Nie można było mieć wszystkiego.

Krwi Yuichiro nie było dużo, jednak wystarczyło jej na tyle, aby Katsu poczuła się nieco silniejsza. Zdziwienie zabójcy, który prawdopodobnie żegnał się już ze swoim palcem, było bezcenne, a Katsu pozwoliła sobie na urokliwy uśmiech w jego stronę.
- Potrafię być delikatna – odpowiedziała niewinnie. Fakt, że nie żartował ze swoim działaniem na kobiety, postanowiła pozostawić bez komentarza. Już i tak czuła, że nie powinna się spoufalać z wrogiem, nie wspominając o tej sympatii, którą wzbudzał i o pożądaniu.
Do mięsa i krwi, oczywiście.
Chociaż zmarnowanie pozostałych jego atutów przed zjedzeniem, byłoby marnotrawstwem.
No ale czas było brać się do pracy. Wysłuchała życzeń Yuichiro i uśmiechnęła się nikle. Uniosła wzrok w stronę komina, widząc śliskie ściany.
- Nie wiem co za pomysł kreuje się w twoim szalonym umyśle, ale wchodzę w to.

- Będę w takim razie trzymał Cię za słowo... chociaż to spotkanie nie nastąpi prędko... nigdzie się nie wybieram z tego świata. - Odpowiedziałem, jej uśmiechając się zadziornie, niestety miała jak najbardziej racje. Gdybyśmy tylko byli po tej samej stronie barykady, moglibyśmy ten wieczór spędzić na czymś bardziej przyjemnym niż tylko resztkowy doznania i flirciarskie słowa. Jednak jak widać, Katsu miała drobne zmiany osobowości, bo nagle odsłoniła mi klatkę piersiową i zaczęła mnie po niej dotykać.
-I co podoba Ci się to, co widzisz i czujesz pod swoją dłonią?.... Nie byłbym tego taki pewny, jestem ciężki do zepsucia, a jeszcze trudniej mnie zamęczyć.... Ja też nie lubię się dzielić swoją własnością.... Obyś się tylko nie udławiła od tego. - Robiła się coraz bardziej zuchwała, ale nie miałem żadnych obaw. Wiedziałem, że nic mi nie zrobi jeżeli jej na to nie pozwolę, mogła udawać zuchwałą, ale większość kobiet chciała być zdominowana w łóżku. A przynajmniej o tym fantazjowały gdy widziały silnych i młodych mężczyzn, prawdopodobnie  było i w jej przypadku. Ciągle się do mnie uśmiechała, nagabywała i droczyła, pewnie liczyła na coś, ale musiał jej wystarczyć smak mojej krwi.
- To dobrze, przynajmniej nie okazałaś się dwulicowa. Więc mam pewność, że na górze nie wpadniesz na głupi pomysł. Kto wie może jeszcze kiedyś dam Ci siebie skosztować. - Uśmiechnąłem się do niej i zacząłem przyglądać się jej zdolności, na pewno była ciekawa i dawała wiele możliwości. Gdyby jeszcze dysponowała inteligencją jakiegoś uczonego albo szalonego naukowca mogłaby się stać bardzo niebezpieczna.

- Idealnie, tyle wystarczy, nie będziemy marnować czasu na ozdoby.... Skoro tak bardzo nalegasz... to jak wyjdziemy na zewnątrz, pozwolę wypić Ci więcej swojej krwi, tylko dlatego, żebyś nie pożarła jakiegoś biedaka po drodze..... Pasuje Ci taka umowa i obiecujesz, że dzisiaj już nikogo nie zjesz?...... Tylko przy kolejnym spotkaniu nie gwarantuje tak miłego przyjęcia, jeżeli będziesz moim celem.... mam nadzieje, że rozumiesz prawda? - Spojrzałem na nią ze szczerością na ustach, nie byłem typem kłamcy. Wolałem, żeby miała jasność, jak może zakończyć się nasze kolejne spotkanie. Podniosłem tors do góry, złapałem dłońmi ją za tyłek, aby podtrzymać ją na rękach i wstałem, później pomogłem jej stanąć na własnych nogach. - Było miło, ale musimy się zabrać za wyjście z tego, lepiej rozprostuj nogi, żeby Cię skurcz nie złapał, inaczej spadniemy na dół. - Kucnąłem przed nią i pomogłem jej założyć prowizoryczne raki, które powinny nam pomóc utrzymać się na ścianie.

Drobne zmiany osobowości Katsu były częścią jej demoniej egzystencji, o czym Yuichiro zdążył się przekonać chwilę później. Sam poniekąd się do tego przyczynił, ponieważ prowokował ją swoją osobą niemalże nieustannie. Jego pytanie odbiło się na twarzy kobiety cwanym uniesieniem brwi.
- Podoba mi się to co widzę i to co czuję – odparła bez ogródek pochylając się nad nim. - A tobie, Yuichiro?
Sięgnęła po jego dłoń i położyła sobie na policzku w taki sposób, że kciuk mężczyzny dotykał jej dolnej wargi.
- Jesteś w stanie przyznać, że podoba ci się to co widzisz i czujesz, mimo tego że nie powinno ci się podobać? Mimo tego, że każda komórka twojego ciała powinna mnie nienawidzić?
Uśmiechnęła się delikatnie po czym dotknęła ustami jego policzka, skłądając na nim jadowity pocałunek. Wyprostowała się z wyrazem satysfakcji.
- Twoja pewność siebie w sytuacji, nad którą nie jesteś w stanie zapanować, jest czymś godnym podziwu, zabójco.
Na jego słowa odnośnie dwulicowości, Katsu tylko uśmiechnęła się pod nosem, pozostawiając tę wątpliwą kwestię bez komentarza. Nie wiedziała czy słowa Yuichiro były prawdą, nie sądziła żeby sam w nie wierzył i czuła, że ona również nie powinna. Była demonem. Szalonym demonem, którego świadomość rozwarstwiała się momentami w sposób, który wymykał się spod kontroli. Najprawdopodobniej zabójca nie powinien się o tym dowiadywać, aby w razie czego nie postanowił zniwelować zagrożenia jakim była, gdy tylko uda im się wyjśc na zewnątrz, a ona odwróci się do niego plecami.
Zabawne jak demon i zabójca nie mieli innego wyboru jak zaufać sobie nawzajem.
- Kagami Yuichiro, jesteś prawdziwym bohaterem i beznadziejnym romantykiem – uznała z rozbawieniem, gdy wspomniał, że da się jej napić swojej krwi, lecz w razie potrzeby w przyszłości będzie gotów ją zabić. Nie pozwoliła aby szczerość mężczyzny wywołała w niej jakieś wyższe emocje. Mieli zacząć wydostawać się z tego kurwidołka, a to oznaczało koniec gier i początek współpracy.
Gdy Yuichiro zaczął się podnosić, Katsu zamruczała drapieżnie czując jak jego dłonie łapią ją za pośladki. Uniosła brwi ale też nieco pomogła mu w całym procesie podnoszenia się, obejmując go za szyję. W końcu pozwoliła mu postawić się na nogach.
- Było miło – potwierdziła z niewinnym rozbawieniem. Jego pomoc w założeniu raków nieco ją zaskoczyła, jednak przyjęła ją bez marudzenia. Spojrzała w górę komina, który mieli wspólnie pokonać, zastanawiając się czy to nie będzie ostatnim wyzwaniem jakiego się podejmie w swoim krótkim jeszcze życiu.
- Yuichiro… - zaczęła z wahaniem, po czym zwróciła swoje spojrzenie na zabójcę, a w jej oczach, o dziwo, nie było ani ironii, ani żadnego śladu żartu. Przez chwilę wyglądała niczym prawdziwa dama w opresji, która, o zgrozo, doceniała bohatera mającego pomóc jej w ratunku. - Postaraj się nie spaść i nie złamać karku, dobrze? - Zaraz jednak czar prysł, a jej usta drgnęły w cwanym uśmiechu. - Byłbyś dobrym ostatnim posiłkiem, jednak wolałabym tę ucztę odłożyć na kiedy indziej.
Poczekała aż sam założy swoje raki i stała w gotowości aby wraz z nim zacząć się wspinać.
- Rozumiem, że planujesz to zrobić metodą plecy do pleców? Brzmi jak bardzo zły pomysł i jednocześnie najlepszy na jaki możemy liczyć.

Chyba faktycznie jej się podobało to co czuła i widziała, skoro posunęła się do takiej zagrywki. Może była krwiożerczym potworem, ale potrafiła też być niewinna i pociągająca. Tylko w walce jej urok nie zrobiłby na mnie wrażenia, tam nie było możliwości pół środków. Czułem przyjemne ciepło i miękkość jej polika, a usta były jędrne i powabne, ale o tym już się wcześniej przekonałem, gdy ssała mój krwawiący palec.
-Pytasz?.... Nie jesteś pewna tego, na czym siedzisz? - Zapytałem z bezczelnym uśmieszkiem, kobiety miały łatwiej w tej kwestii, podniecenie u mężczyzn łatwiej można było zweryfikować niż u kobiet. Ale nie zamierzałem jej ułatwiać interpretacji tego zjawiska. Zadała mi niecodzienne pytanie, było trochę pokręcone, czy mogłem przyznać, że mi się podobała pomimo tego, że była demonem? To nie tak, że nienawiść mamy we krwi albo nasze ciała same się poruszają instynktownie, żeby zabić demona. Niektórzy członkowie korpusu po prostu stracili coś ważnego z ich ręki i po prostu uznali, że wszystkie demony powinny zostać zgładzone. Jeżeli nie dysponowali wolną wolą i tak ich życie było w rękach Muzana.

- Jesteś atrakcyjną kobietą.... Chociaż wolałbym jasne włosy, to nie mogę Ci odmówić uroku.... Ale pozostanie to w sferze fantazji.- Złożyła pocałunek na moim policzku, uśmiechnąłem się. - Gdybyśmy tylko spotkali się przed twoją przemianą, może byłbym w stanie, Cię obronić....- Niestety taka relacja nie mogła się udać, nie mógłbym udawać, że ona nie je mięsa ludzkiego albo że jest dobra i nikogo nigdy nie skrzywdzi. - No co zrobić tak już mam, panikowanie nic mi tu nie da. Gdybym nie był opanowany, to już byśmy walczyli na śmierć i życie. - Panikowanie w sytuacji zagrożenia życia było czymś naturalnym dla ludzi, ale wtedy wpadało się w pułapkę, organizm uwalniał adrenalinę i marnowałem się energię, będąc w lekkim amoku i bez pomysłu. Na jej kolejne słowa po prostu się uśmiechnąłem, nie wiem, co demon mógł wiedzieć o bohaterstwie czy romantyzmie, raczej znajomi z korpusu nie powiedzieliby, że bohater współpracowałby z demonem. No ale to, co stało się w tej grocie, zostanie w niej na zawsze, przy kolejnym spotkaniu może będziemy musieli walczyć.

- Wszystko, co dobre ma swój koniec.... teraz pora na te gorszą część zadania. - Gdy miałem pewność, że jej pomoc wspinaczkowa jest dobrze zamocowana, zabrałem się za założenie swoich. Gdy mnie zawołała, zwróciłem głowę w jej stronę i uśmiechałem się. Zabawna była jej troska, która była podszyta cwanym uśmieszkiem i straszeniem pożarciem.- Jak spadnę i umrę, to możesz sobie mnie zjeść. - Odpowiedziałem z podobnym bezczelnym uśmieszkiem, nie zamierzałem tutaj zakończyć swojej przygody, więc to kompletnie nie wchodziło w grę. Stanąłem na środku szybu i poczekałem, aż kobieta zajmie podobną pozycje, abyśmy mogli spleść ramiona, zetknąć plecami i zaprzeć nogami na ścianie. - Na trzy.... raz … dwa.... trzy! - Zabrałem jedną nogę i gdy poczułem siłę na plecach, postawiłem drugi krok, powoli wznosząc się do góry.

Katsu uśmiechnęła się do rudowłosego mężczyzny z całym swoim urokiem osobistym, który z łatwością mógłby przekonać niejedną osobę, że ta istota nie może być krwiożerczym demonem. Yuichiro jednak z pewnością wiedział swoje, a ona nie miała zamiaru z tym walczyć, więc w tym wypadku nie była to próba manipulacji, a jedynie naturalny odruch, który, jako jeden z naprawdę niewielu, nie zdradzał jej drapieżnej natury.
- Oh jak przeżyjemy to z pewnością skorzystam z tej fantazji.
Gdy wspomniał, że mógłby ją obronić, Katsu roześmiała się szczerze i otwarcie, przypominając sobie list, który znalazła zaraz po odrodzeniu w postaci demona. Nic jednak nie odpowiedziała, zbywając tę kwestię na drugi plan.
- Dzięki Stwórcy za twoje opanowanie w takim razie.

Gdy Yuichiro dał jej przyzwolenie na skonsumowanie swojego ciała po śmierci, Katsu uśmiechnęła się nikle.
- Nie żebyś miał wtedy cokolwiek do powiedzenia, ale doceniam ten gest. - Poklepała go po ramieniu, patrząc jak zakłada raki na nogi. Przez chwilę po prostu mu się przyglądała, zastanawiając nad całą sytuacją, która ich dzisiaj spotkała.
- Gdyby kilka godzin temu, ktoś mi powiedział, że spędzę noc u boku zabójcy, z pewnością bym go wyśmiała - mruknęła pod nosem, a jej usta wykrzywiał delikatny uśmiech, niemalże nostalgiczny. - Z jednej strony szkoda, że to się tak szybko skończy, bo jesteś zadziwiająco przyjemnym rozmówcą jak na kogoś, kto lubi wymachiwać ostrzem Nichrin. Z drugiej jednak miejmy to z głowy i wynośmy się z tej dziury.
Gdy mężczyzna zajął pozycję, Katsu stanęła plecami do niego i oparła się stabilnie, splatając swoje ramiona z jego.
Na trzy… Raz… dwa… trzy!
No i zaczęli się wspinać.
Z początku Katsu z każdym krokiem miała wrażenie, że robi jedną z bardziej nietuzinkowych rzeczy w swoim życiu, szybko jednak doszła do wniosku, że było to całkiem zabawne doświadczenie. Poza tym, że wszystkie mięśnie szybko zaczęły płonąć z wysiłku, a stopy, nawet uzbrojone w raki, musiały stawiać swoje kroki niebywale ostrożnie.
Krok za krokiem posuwali się w górę, szybko łapiąc wspólny rytm, była to jednak mozolna wspinaczka.
- Wiesz… - zaczęła po jakimś czasie ciszy pełnej skupienia, nie tracąc rytmu kroków, który sobie wyrobili. - ...że mam starszego brata, który jest zabójcą? Możliwe, że nawet go znasz.  
Nie wiedziała czemu się z nim podzieliła tym faktem, najwyraźniej perspektywa wyzwania, którego się podejmowali, wzbudziła w niej pewną nostalgię.
- Mówiłeś, że byś mnie obronił. Ale to by nic nie dało, Yuichiro. Z tego co zdążyłam się dowiedzieć, moje poprzednie ludzkie wcielenie było już w połowie potworem.

- Los bywa przewrotny, a jego chichot to już w ogóle. Może jakieś większe siły się nudziły i postanowiły, zobaczyć co się stanie, jak w dziurze znajdą się śmiertelni wrogowie. W ciemno można było stawiać, że oboje zginą, ale jednak nie tym razem. Lepiej nie kusić losu, kto wie... Może niedługo zjawiłby się tutaj jakiś zabójca albo demon i jedno z nas opuściłoby ten świat. A tak rozejdziemy się na równych warunkach. - Uśmiechnąłem się do niej, faktycznie lepiej było nie kusić losu. Gdyby pojawił się tutaj jakiś zabójca, chcąc czy nie chcąc, musiałbym jej ściąć głowę, żeby nie postawili mnie przed sądem, a później oficjalna egzekucja na oczach wszystkich. To chyba by był najkrótsza przygoda początkującego zabójcy demonów w dziejach korpusu. Chwile czasu zajęło nam znalezienie wspólnego rytmu, ale koniec końców doszliśmy do wprawy i dość zgrabnie pokonywaliśmy kolejne centymetry. Ten sposób wspinaczki nie należał do najprzyjemniejszych, bo cały ciężar i trud spoczywał na nogach. Na szczęście, nie musieliśmy się wdrapywać na najwyższy szczyt górski, a tylko te kilkanaście metrów wyżej.
- Tak? - Zapytałem, co chciała mi przekazać, co było aż tak istotne, że nie mogło zaczekać do końca wspinaczki? Jej brat był zabójcą, to chyba był kolejny chichot losu, bo nie wiedziałem, jak inaczej nazwać takie zrządzenie losu.
- To jak się nazywa?... Jak na demona, to masz całkiem sporo powiązań z korpusem. Mam coś mu od Ciebie przekazać?.... A co cię naszło na rozmowę o rodzinie i czy nie powinnaś nie pamiętać swojego ludzkiego życia?- Zapytałem niepewnie i kontynuowałem wspinaczkę dalej, nawet z rakami nie było to zbyt proste, niektórymi miejscami lód był za cienki i noga się obsuwała. - Eee tam... Każdemu można pomóc, o ile ma wolną wolę... niestety demony mogą o niej tylko pomarzyć... możecie przysłowiowo być wolni, jak długo robicie to czego chce od was Muzan... Na pewno podjąłbym rękawice, ale możesz mi powiedzieć, co było w Tobie takiego potwornego? -

Podróż w górę trwała w najlepsze, chociaż nie tak sprawnie jak Katsu by sobie tego życzyła. Wysiłek, spowodowany najpierw ucieczką przed jednym zabójcą, później próbą wydostania się z groty, a na spotkaniu drugiego zabójcy kończąc, zaczął odbijać na niej swój ślad. Czuła się psychicznie i fizycznie zmęczona, a i głód powoli dawał się jej we znaki.
Nie na tyle żeby bezmyślnie rzucić się na smakowitego rudzielca. Jednak ucisk w gardle był wystarczająco wyraźny, aby odebrać jej nieco spokoju psychicznego.
Być może to wszystko razem wzięte sprawiło, że zaczęła mówić o rzeczach, o których zazwyczaj nie mówiła. Nie na głos. A tym bardziej nie zabójcy.
- Nie wiem co mnie naszło – mruknęła z lekkim rozdrażnieniem, jakby irytował ją fakt, że nie jest w stanie wyjaśnić nostalgii, którą czuła. Zaraz jednak westchnęła, czując ból w mięśniach, jednak zmuszając się do ciągłej wspinaczki.
- Nie pamiętam. Mam takie… skrawki myśli. Przeczucia. Jakby skojarzenia, które nie mam pojęcia skąd pochodzą. Ale o bracie wiem, ponieważ na samym początku, tuż po przemianie, znalazłam list, który do niego napisała… Ja napisałam. W poprzednim wcieleniu. Na jego osiemnaste urodziny. Z jednej strony pełen goryczy. Z drugiej strony pełen czegoś, co wy lubicie chyba nazywać miłością. - Roześmiała się nieprzyjemnie. - Zabawne, że jest to uczucie, którego nie znam i nie rozumiem, ale jednak pamiętam, że istnieje.
Krok za krokiem, zmuszała swoje nogi do wspinaczki. Oparła też tył głowy o rudą czuprynę mężczyzny. Skrzywiła się gdy wypowiedział tak beztrosko imię jej Stwórcy, jednak Yuichiro nie mógł tego dostrzec. Dała sobie chwilę przerwy na zastanowienie, podczas której słychać było tylko ich oddechy i wbijanie się raków w pokrywę lodu na ścianach kanału.
- Szaleństwo – odpowiedziała w końcu, jakby to było wystarczające wytłumaczenie na bycie potworem. - Wydaje mi się, że byłam już jedną nogą w grobie. Pochłonięta przez ciemność. Tak przynajmniej wyglądało to w moim liście. W każdym razie, co z pewnością możesz sobie wyobrazić, nie miałam zamiaru nigdy drążyć tematu przeszłości. Jeżeli rodzisz się z drugą szansą, nie tracisz czasu na rozpamiętywanie wcześniejszej porażki. Dlatego też schowałam list w skrytce w najmniejszej kapliczce w Osace, jaką znalazłam i postanowiłam o nim zapomnieć. Przynajmniej na tyle, na ile było to możliwe.
Trąciła lekko głową Yuichiro, chcąc w ten sposób jakoś go zaczepić.
- Nie baw się w bohatera, zabójco. Nie zostałeś stworzony po to, aby przejmować się losem demonów. A mój brat? Jeżeli dowiedziałby się, że żyję, zapewne rozpocząłby polowanie na moją osobę. Być może kiedyś sobie na to pozwolę, ale na razie nie potrzebuję dodatkowych atrakcji.

- Nie mi Cię oceniać, jak chcesz pogadać z zabójcą to chyba jedyna okazja. Przynajmniej, jak długo jesteśmy w tym szybie, możemy normalnie porozmawiać. - Odpowiedziałem jej pewnym głosem, w końcu faktycznie, to chyba była jedna z nielicznych chwili kiedy zabójca demonów mógł pogadać z demonem, w innych okolicznościach walczylibyśmy na śmierć i życie. Rozmowa z Katsu pomagała odświeżyć umysł i skupić się na wspinacze, nużenie i zmęczenie to były najgorsze rzeczy, jakie mogły spotkać wspinające się osoby. Zabawne jeszcze chwile temu było mi bardzo zimno, a teraz moje uda i ramiona zaczynały palić mnie żywym ogniem.
- Jak widać, nie da się wszystkiego wymazać, a prawdziwe emocje i uczucia dalej gdzieś tam są... wystarczy głęboko poszukać. Nie tylko ludzie kochają, wy demony też... chociaż miłość do mięsa albo krwi wydaje się bardzo płytka. - Słuchałem uważnie jej wynurzeń i układałem sobie je w głowie, ona chyba naprawdę po prostu nie poznała wcześniej nikogo, kto mógłby ją wyciągnąć z dna. Skoro miała starszego brata, to czemu on nie zadbał o nią, nie zatroszczył się i nie powstrzymał ją przed rzuceniem się w otchłań. Ale jak się nad tym zastanowić, to rodzeństwo nie zawsze jest pomocne. Moi bracia kompletnie mnie nie wspierali i chętnie wbijali mi szpilki, jak tylko mogli to zrobić. Już nie wspominając jaki wycisk mi dawali podczas zwykłych sparingów czy ćwiczeń, chcieli się wykazać w oczach ojca i jak najbardziej mi umniejszyć, chyba byli zazdrośni o to, że byłem syneczkiem mamusi.
- Nie ma takiej ciemności, której nie dałoby się rozświetlić.... nawet jeżeli trzeba było rozpalić wiele lampionów.... Jeżeli tak Ci łatwiej zasnąć, to twój wybór. - Odpowiedziałem krótko, ciężej oddychając, ta wspinaczka rozmowa wyciągała ze mnie każdy gram powietrza. Musiałem na chwilę przestać mówić i skupić się na oddechu, przynajmniej do momentu kiedy płuca się odrobinę uspokoją.
- Wiem wiem, nie musisz od razu tak brutalnie przypominać mi, jakimi wrogami jesteśmy... Nie byłbym tego taki pewny, skoro ty czujesz do niego miłość, mimo że niczego nie pamiętasz, to raczej nie było jednostronne uczucie. Nie dałbym sobie ręki uciąć, czy by to zrobił. W końcu nawet nie wiem kto to, bo nie podałaś jego imienia i nazwiska.  Jeżeli chcesz to, kiedy będę w Osace, zabiorę ten list i mu dostarczę, w końcu napisałaś go jako człowiek. - Opowiedziałem jej jak to wyglądało z mojej perspektywy, powoli zbliżaliśmy się do wyjścia, został jeszcze może metr albo półtora.

Katsu im bliżej wyjścia szybu się znajdowała, z tym większym zapałem spinała bolące mięśnie, czując motywację z każdym kolejnym krokiem, który zbliżał ich do wyjścia na wolność. Co się stanie, gdy dotrą do końca tej niecodziennej przygody?
- Myślisz, że żaden inny zabójca nie będzie chciał ze mną rozmawiać? Może to i dobrze - parsknęła lekko, czując że na pełne roześmianie się, w obecnej sytuacji nie może sobie pozwolić.
- Emocje i uczucia? - powtórzyła, lekko już zasapana, z rozbawioną pogardą w głosie. - Chyba za dużo wymagasz od demona, Yuichiro. Nie jestem bezmyślnym potworem, a mój urok osobisty jest niezaprzeczalny, jednakże daleko mi do zrozumienia waszych ludzkich emocji. Umiem je rozpoznać. Ba, niektóre całkiem nieźle udaję. Ale ni chuja nie rozumiem jak one powstają.
Kiedy Yuichiro wspomniał o miłości do mięsa, Katsu niemalże parsknęła śmiechem, co sprawiło, że jej stopa poślizgnęła się i złapała przyczepność dziesięć centymetrów niżej. Demon pokręcił głową z rozbawieniem.
- Czy jeżeli masz na coś bardzo duży apetyt, to znaczy ze darzysz to szczerym uczuciem miłości? Jeżeli trafisz na nieskalanego inteligencją demona, to być może powie ci on, że kocha mięso. Tak jak alkoholik kocha sake. Niby uczucie, a jednak jest to tylko kolejna patologiczna relacja. Posiłek jest ważny, ale jego wartość leży w tym, czy wiesz w jaki sposób wykorzystać siłę, której ci dostarcza.
Prawda była taka, że Katsu zwyczajnie w świecie nie wiedziała jakie ma możliwości jako demon, jeżeli chodziło o umiejetność odczuwania emocji. I wydawało jej się, że była to wiedza zupełnie jej zbędna. Jeżeli miałaby nazwać najsilniejsze uczucie, które był w stanie wytworzyć jej umysł, byłoby to oddanie Stwórcy. Ni mniej ni więcej.
- Nie wierzę ci. - sapnęła tylko, na jego wywód o rozświetlaniu ciemności, korzystając z faktu, że się zasapał i kończąc temat. Nie było nic więcej do dodania. Mrok który czuła w sobie doprowadziłby do jej śmierci przy próbie rozświetlenia go. Czy to więc była nadzieja dla nich? Ujrzeć światło, po to aby zniszczone ciemnością ciało spłonęło od tego uświęconego widoku?
Wygrzebywali się na powierzchnię, a Katsu złapała krawędź szybu dłonią i wspólnie z Yuichiro podciągnęła się w tej samej chwili kończąc wspinaczkę.
Opadła na śnieg, pozwalając aby jego chłód zmroził płonące mięśnie. Przez chwilę dyszała z uśmiechem na ustach.
- Udało nam się, wariacie.
Zerknęła na Yuichiro i posłała mu szczery, radosny uśmiech. Jeden ze swoich najlepszych. Wyciągnęła do niego rękę, znajdując w śniegu dłoń mężczyzny i splatając z nią swoje palce.
- Czułam. Jako człowiek. Tak. Być może jako człowiek faktycznie darzyłam go miłością. - Przesunęła palcem po wierzchu dłoni mężczyzny i odnalazła jego spojrzenie swoimi szmaragdowymi tęczówkami. Widząc przyzwolenie w jego oczach, pochyliła się i robiąc pazurem drobne rozcięcie przystawiła do niego usta. Krew rozlała się po jej języku. Taka słodka. Jej zmysły ucieszyły się, na ten znajomy smak.
Zabójca Kagami Yuichiro smakował wyśmienicie.
W końcu odsunęła się od jego dłoni, oblizując wargi.
- Nie wierzę, że to powiem, ale żałuję, że musimy się pożegnać. A mój brat… - Zrobiła pauzę, dając sobie czas do namysłu gdy palcem zebrała z kącika ust krople krwi zabójcy. - To Kama Hayato. A Ty, Yuichiro, zrobisz z tą informacją i tak to, co uważasz za słuszne. Tymczasem ustalmy że kolejny wspólny posiłek uczcimy w nieco przyjemniejszych okolicznościach. Przy odrobinie szczęścia, w naszym kolejnym wcieleniu. Bywaj Yuichiro.
Posłała mu urokliwy uśmiech po czym mrugnęła do niego na pożegnanie i odeszła w swoją stronę.

- Nie wiem, co siedzi innym w głowie, ale skoro polują na demony z powodu zemsty to raczej nie bardzo. - Chyba nie myślała, że każdy zabójca w każdych okolicznościach najpierw będzie chciał zamienić z nią kilka słów. Jeżeli chce jeszcze trochę, pożyć powinna zmądrzeć, bo inaczej może długo nie pociągnąć swoim drugim życiu.
- To nie chodzi, że nie rozumiesz ich... po prostu nie pamiętasz, jak to jest je czuć.... tego chyba nikt nie rozumie. One po prostu są i trzeba z nimi żyć. Możesz się zakochać w kimś i nawet nie wiesz, dlaczego coś do niego czujesz, dopóki go nie stracisz. - Emocje i uczucia nie były takie proste, często wszystko z pozoru łatwego komplikowało się do dużego stopnia i nikt nigdy nie wiedział dlaczego. Chyba byłem za młody, żeby móc otwarcie stwierdzić, że wiedziałem, jak powstają. Nie wiem, czy nawet, jak będę już zgorzkniałym starcem, to czy będę znał, odpowiedz na tę zagadkę?
-Może masz racje, ale nałóg to jest uzależnienie. Coś, bez czego nie możesz już dłużej żyć. Prawdziwa miłość również potrafi doprowadzić do tragedii zwłaszcza nieodwzajemniona albo zabrana przed wcześnie.- Widziałem przypadki miłości, w których ludzie zatracali się i posuwali do drastycznych rzeczy. Samobójstwo albo morderstwo, w przypadku demonów potrzeba jedzenia mięsa mogła być równie silna. Ne skomentowałem jej odpowiedzi, mogła mi nie wierzyć, to był jej wybór, ale bez sprawdzenia i przekonania się na własne oczy nigdy nie będzie miała pewności.
W końcu się wydostaliśmy, rozłożyłem się jak długi i głęboko oddychałem z uśmiechem na ustach. Jednak przyjdzie mi żyć dalej, ukradkiem spoglądałem na Katsu, chciałem mieć pewność, że zaraz nie przerodzi się to w drugą walkę. Poczułem jej rękę i to jak splotła nasze dłonie razem, nie przeszkadzało mi to. Tak jak się umówiliśmy na dole, teraz mogła się opić mojej krwi i znaleźć schronienie przed świtem.
- Może, następnym razem i ja będę mógł czegoś skosztować... Zobaczę, co zrobię, nie słyszałem o nim... może już od jakiegoś czasu gryźć piach. Nie żeby to coś zmieniało w twoim życiu. - Uśmiechnąłem się bezczelnie i spojrzałem ostatni raz głęboko w jej zielone oczy. Nie wiedziałem, czy jej brat żył, czy nie, ale na pewno jak będę w Osace, to poszukam tego listu, może ma nie załatwione sprawy albo w liście poruszyła istotne kwestie, z którymi chłopak nie potrafi sobie poradzić po jej zniknięciu.
- Żegnaj i do spotkania w innym w życiu. - Odpowiedziałem krótko i zebrałem się do dalszej podróży.

Zakończenie Tematu.