Mógł chyba uznać już Kioto za swoje leże, nie wiedział czemu ale ciągnęło go do tego miasta. Nie ważne dokąd się udał to po każdym wydarzeniu, to zawsze wracał tutaj by wszystko przemyśleć. Czy ludzie też tak przecież nie mieli? Podróżowali nie raz na drugi koniec Japonii by finalnie i tak powrócić do tego jednego miejsca zwanego domem. Miał tak samo choć nie wracał do konkretnego budynku, jego domem było całe Kioto. Nie ważne czy spędzał dnie schowany w rezydencji jakiegoś bogacza czy też w chałupie biedaka. Mimo, że to właśnie tu spotkał pewną  zabójczynie to czuł się bezpiecznie na obszarze miasta. Oddał się więc przemyśleniom, a z nimi przyszły wspomnienia. Dawno właściwie nie słyszał nic od swego pana, był ciekaw czy jeszcze był żywy. Kto wie być może Umibōzu jednak go dorwała, wątpił w to ale wszystko było możliwe. Musiał więc w jakiś sposób się tego dowiedzieć.
Długi czas szukał sposobu na skontaktowanie się z Rintarou i w końcu postawił na zostawieniu mu wiadomości w sposób niebezpośredni. Ot po polowaniu pozostawił kilka symboli w kształcie węży, liczył iż flecista usłyszy o tym i sam go znajdzie. Po zostawieniu paru takich wiadomości pozostało mu znaleźć miejsce spotkania i jedzenie. Postanowił, że skoro tym razem to on organizuje im posiłek to zrobi to w lepszym miejscu niż schowek w jakieś restauracji. Wynajął więc pokój w jednym z Ryokanów w Kioto, uznał to za odpowiednie miejsce na spotkanie flecistą.
Czekał tak kilka dni, ostrożnie wybierając ofiary z różnych części Kioto i z jeszcze większą ostrożnością przemycając je do swego pokoju. Pewnej nocy tknęło go przeczucie, że to właśnie tego dnia zjawi się jego pan. Przygotował więc pokój i udał się na łowy, tym razem jego ofiarą padła ciemnowłosa młoda dziewczyna i jej młodszy brat. Dzieciaka zabił zabierając jedynie jego krew, jego siostrę żywą sprowadził do pokoju gdzie związał ją i zakneblował by na pewno nie sprowadziła na nich kłopotów. Przywołał za sprawą swej demonicznej sztuki krwi swoje białe węże, które zwinęły się w kłębki za nim, jeden zaś oparł głowę o kolana Ichitarō. Białowłosy demon siedział przed swą ofiarą i głaskał pysk swego tworu gdy to wyczuł kogoś przed drzwiami. Zdradziecka Pieśń zjawiła się, węże podniosły łby i zasyczały w stronę wchodzącego mężczyzny o długich włosach. Niebieskooki uśmiechnął się do swego gościa i ruchem dłoni wskazał mu by zasiadł przed nim.
— Już myślałem, że się nie zjawisz Rintarou. Obawiałem się, że ktoś ściął Ci ten parszywy łeb — Rzucił w ramach przywitania — Ostatnio to Ty zorganizowałeś nam posiłek, więc postanowiłem się zrewanżować. Mam nadzieję, że nie miałeś problemów ze znalezieniem mnie — Dopowiedział mężczyzna spoglądając w ślepia ciemnowłosego flecisty.

Piski szarpiącego kobaltową nocą wiatru przemykały między budynkami — ten podwiewał drewniane szyldy, przewracał pozostawione przed wejściem do domostw puste naczynia. Wszystko w obliczu tej wichury wydawało się kruche i wątpliwe, jednakże przemierzająca opustoszałą ścieżką, okryta głębokim kapturem postać, na przekór parła naprzód, jakby to właśnie jej kroki wyznaczały nowy grunt, nową równowagę; były wszak niebywale pewne, pozbawione zawahania. Ślepia skrywające się w mroku już dawno zgasły; pusty blask odbijał się od świateł wydobywających się z budynków, od cieni ludzkich przemykających za ścianami, jakby to jego spojrzenie zdawało widzieć więcej od innych. Przede wszystkim przewidywać.

Nie zajęło mu wiele czasu, aby ostatecznie trafić do Ryokanu, którego rośliny przyozdabiające mury zadrgały w napięciu. To napięcie wyczuwał również przybysz. Nie walczył jednak z wibrującą zagadką, która od kilku miesięcy uciskała jego myśli. Ukrywał zirytowanie, wyciągając z wnętrza swojej popsutej osobowości namiastkę kociej ciekawości, która zmusiła jasną dłoń to pchnięcia wrót, a nogi, do obrania meandrowego kierunku ku jedynemu — a zarazem charakterystycznemu — zapachowi śmierci. Kroki przybysza stawiane były swobodnie, pozostawiały po sobie mokre odciski i grudy ziemi, sugerując, że obrał trasę z peryferii, że długi czas znajdował się poza mieszczańską wygodą.

Nie zapukał. Nie uważał, że musi. Dłoń przesunęła drzwi, a w mętnym poblasku wyróżniła się w progu ciemna postać. Materiał, który osłaniał głowę, zdarły cienkie palce, zmięły szary sięgający kolan materiał imitujący płaszcz, uwolnił wyplatane z upięcia ciemne kosmyki, twarz gładką i nienakreślona żadnym zranieniem, tak samo młodą, jak mógł zapamiętać jego podopieczny. Srebrne oczy wydawały się nie przeczesywać pomieszczenia — jakby układ wybranego przez Ichitarō pokoju wcale go nie obchodził. Kocie źrenice ogniskowały się w jasnowłosym demonie, który obróciwszy w końcu głowę, spoglądnął prosto w toń nieodgadnionego spojrzenia.

Rintarou przemilczał jego wypowiedź. Podświadomie czuł, że towarzystwo tego demona wywierało na nim podświadomie aurę ostrożności, nie tylko podpartą i wyczuwaną — nieznaną dotąd — pewnością siebie, ale i zamiarami. Konfrontacją (a może uwagą?), którą tak nieubłaganie w nim szukał. Demon zasunął za sobą drzwi i wykonał krok w głąb izby, tym razem lokując uwagę w zakneblowanej kobiecie. Najwidoczniej przez krótką chwilę miała nadzieję na jego pomoc, bo szarpnęła się marnie, a oczy zaszły łzami.

— Niełatwo mówić o trudności, kiedy tak namiętnie przypisujesz cyrografem, każde pozostawione po sobie truchło. Muszę przyznać, że mnie zaskoczyłeś. Aż tak łaknąłeś mojego widoku, że zdeterminowanie zdominowało twój jakże nam znany leniwy charakter?

Na zimnych ustach dostrzec mógł w końcu cień rozczulającego uśmiechu, ale czy naprawdę się tam znajdował? A może był to jedynie tryumf nad tym, że mógł mu to wytknąć. Zwrócić uwagę na jego niegdyś słabe i pozbawione ryzyka zachowanie.

Frywolnie rzucił szary materiał na łoże i poprawił na sobie szaty, które zdążyły zmarszczyć się przy okrywających obojczykach. Przekrzywił głowę, patrząc w kierunku rozleniwionych białych węży odpoczywających na kolanach jego podopiecznego. Nie skomentował ich widoku, ale zapamiętał w myślach każdy dostrzeżony szczegół.

— A więc jaki jest prawdziwy powód twojego zaangażowania? Trudno mi uwierzyć, że to zwykła rekompensata. Za bardzo się starałeś.

Wzrok w końcu delikatnie rozbłysnął drobinkami czerwieni.

Uśmiech na twarzy białowłosego urósł gdy to dostrzegł swego pana, zmierzył go uważnie wzrokiem i zadowoleniem stwierdził że nie wiele się u niego zmieniło. Dobra informacja, rysopis jaki podawał swym informatorom był aktualny. Wszak w świecie demonów nie była to taka pewna rzecz, dlatego ucieszył się iż nie zmarnował sił na szukanie kogoś kto zmienił już kilkukrotnie swój wygląd. Na wspomnienie o podpisach zostawionych przez niego, zaśmiał się cicho.
— Wybacz, ostatnio czuje potrzebę zostawienia śladu po sobie. Jestem pewien, że znasz to uczucie. Chęć zapisania się w ludzkiej pamięci, nie ważne czy to kronika czy straszne opowieści jakie będą opowiadać matki dzieciom. Zapiszę się w historii naszych wysp i zyskam wieczność — Odparł niebieskooki kciukiem wycierając łzy z twarzy kobiety — Ale masz rację, tak bardzo pragnąłem Cię ujrzeć iż podjąłem ryzyko którego rok czy dwa lata temu bym nie podjął — Kontynuował Biały Wąż po czym podniósł łeb wyżej by spojrzeć na osobę, której nijako zawdzięczał wszystko — Mój leniwy charakter zniknął tamtej nocy dzięki Tobie, zdarłeś ze mnie maskę i zmusiłeś bym pokazał światu kim jest Biały Wąż — Powiedział wspominając ich ostatnią wspólną wieczerzę na tyłach restauracji w Kioto. Minęły może dwa lata, tak naprawdę nic w obliczu ich nieśmiertelności. Mimo to jednak czuł jakby minęła co najmniej setka lat od tamtych pamiętnych dla niego wydarzeń. Tamtej nocy rozpoczęło się jego zrzucanie skóry, wtedy narodził się w nim nowy demon. Gad o białych łuskach chcący pożerać i zatruwać ten świat aż nie sięgnie samych gwiazd.
Widząc spojrzenie jakim to Rintarou obdarował jego twór nie mógł powstrzymać się przed tym by ruchem dłoni wskazać jednemu z nich by podpełzł do flecisty, biały wąż otarł się nawet krótko o mężczyznę by spocząć tuż za nim. Sam Ichitarō ziewnął wtedy niby by to pokazać rzeczywiście iż zmęczył się aranżowaniem tego wszystkiego, choć w rzeczywistości pokazał jedynie swoje wężowe kły wysuwające się z jego szczęki i ociekające jadem.
— Doceniam fakt że rozumiesz że nie robię tego z "dobroci serca". Nie stać mnie na nią — Odparł wąż spoglądając teraz prosto w te srebrne oczy pobłyskujące czerwienią — Tą ucztę zorganizowałem w ramach naszego pożegnania Rintarou, mam dla Ciebie wiele imion i większość z nich nie jest pochlebna. Jednego Ci jednak nie mogę zabrać, jesteś sprytny. Domyślasz się wiec, że nie możesz wiecznie trzymać mnie na swej smyczy — Wyjawił białowłosy wydłużając nieco swój szpon i rozcinając powoli ramię kobiety — Od dziś to ja wybieram komu służę, do kogo należeć będzie me serce i dusza. Ciało i rozum - Rzekł Biały Wąż napełniając jedną czarkę krwią zebraną wcześniej tego dnia i przechowywaną w dzbanie. Wystawił te czarkę w stronę Rintarou.

Szczupłe palce Rintarou przesunęły się wzdłuż szaty i zatrzymały na biodrach; przy przewiązanym czerwonym pasie. Wtedy też oczy demona lekko się zmieniły. Nabrały czujności. Nie podobał mu się przebieg tej rozmowy. Wcześniej rozleniwiony i rozbawiony kolor tęczówek nabierał teraz coraz to bardziej tajemniczych barw, a sama uwaga Rintarou stała się uporczywa i niestrawna — wrzynająca w ciało jak powoli wkłuwane ostrze. W końcu wyprostował się i przymrużył powieki; kąciki ust rozciągnął w linie. Patrzał już na Ichitarō pod innym kątem, bo lekko przekrzywił głowę, eksponując przy tym bladą szyję. Nie miał powodów do targowania się swoim walorem — bardzo często robił to jednak całkowicie nieświadomie.

— Kiedy zamierzasz przejść do sedna?

I trudno było nie wyczuć w tonie popędzania, nawet jeśli oczy jawiły się spokojną mieszaniną srebra i karmazynu. Już wtedy zrozumiał, że coś jest nie tak; poczuł, że grunt osuwa mu się spod stóp, a sam znajduje się na nierównej pochyłej; jakby próbował utrzymać się krawędzi z popsutym błędnikiem. Każda sekunda niewiedzy doprowadzała go do szaleństwa. Miał ochotę podejść do mężczyzny i złapać za przód szaty i nim potrząsnąć: „no dalej, mów”, ale fałszywa postura, za która się przecież skrywał, nie pozwalała na takie odstępstwa. Nawet kiedy upadał na dno, musiał wyglądać dobrze – musiał stwarzać pozory. Z uwagą otaksował pełzające do niego zwierzę. Nic nie powiedział.

— Doceniam fakt, że rozumiesz, że nie robię tego z "dobroci serca". Nie stać mnie na nią.

— Cieszę się, że pojąłeś naszą genezę.

— Tę ucztę zorganizowałem w ramach naszego pożegnania Rintarou.

Słowa krążyły w jego głowie w kółko.

Pożegnania, Rintarou.

Na oczy opadła biała mgła.

Pożegnania.

Poże...

Trzask. Język poruszył się po podniebieniu, zahaczył o zęby. Coś walnęło go niczym obuchem w łeb. Może właśnie to spowodowało, że zaczął chichotać? Śmiał się tak długo, że jego młodzieńcze rozbawienie wprawiło w drżenie ramiona, wypełniło pokój; aż zapłakana kobieta uniosła głowę, chyba bardziej przerażona niż wcześniej.

— Pożegnania — powtórzył bez wiary, a oczy nie przestawały migotać; pomimo iż roziskrzone, to nie stały się wilgotne. Wpatrywał się w podopiecznego roześmiany — jakby co najmniej Ichiratō nagrodził go dobrym żartem. Doszukiwał się kłamstwa w tych ślepiach, ale niestety nic takiego w nich nie odnalazł. Przysunął długim palcem po kąciku oka. — Więc zwołałeś mnie tu, aby oznajmić mi, że mnie opuszczasz, bo co? Bo woła cię posługa dla większego zła? – Nie traktował go poważnie. — Wszyscy jesteśmy sługami najwyższego, sługami Kizuki, co to za cholerna różnica? — Wyrzucił teatralnie ręce na boki.

Postąpił w jego stronę wciąż sprawiając wrażenie odprężonego; był jak niezrównoważona pogoda. Poruszał się, jakby tańczył; jakby olewał wszystko i wszystkich, jakby nic do niego nie docierało (albo nie chciało dotrzeć). Opadł na tyłek i zgiął luźno nogę w kolanie i podparł na niej przedramię. Bez zawahania odebrał czarkę przepełnioną krwią i odstawił na stół, jakby miała być na potem. Zziębnięte opuszki przesunęły się po brzegu.

— Jeśli już żarty mamy za sobą, możesz zająć się nakładaniem porcji. Jestem piekielnie głodny. — Jęknięcie wyrwane z gardła kobiety na te bezwzględne słowa, sprawiło, że Rintarou przechylił niecierpliwie głowę i wywrócił oczami, jakby była jakimś niesfornym gryzącym nogawkę szczeniakiem. — Szedłem tu prawie dwa dni! Nie wiem czemu ona jeszcze tu siedzi i stęka, to irytujące.

Później nachylił się nad stołem i wsparł leniwie policzek na dłoni. Patrzał na jej przepoconą twarz. Po długich chwilach wyciągnął dłoń (szata zmarszczyła się na przedramieniu i odkryła szczupły nadgarstek) i musnął opuszkami luźnych kosmyków; ta zadrgała w niepewności.

— Jesteś matką? — zapytał niespodziewanie i uniósł brew.

Dziewczyna skinęła ostrożnie, choć długo się wahała. Oczy Rintarou rozbłysły niezdrową fascynacją.

— Macierzyństwo nie jest tak ciężkie, jak myślałem. Z wyjątkiem tych chwil, gdy jest. — Spoglądnął na Ichirarō.

Rintarou wyglądał, jakby żył w innej rzeczywistości; jakby nie przyjmował jego słów do zrozumienia. Trudno stwierdzić, czy to, co powiedział Ichiratō, zwyczajnie do niego nie docierało, bo słowa nie potrafiły przebić się przez wytworzony mur pewności siebie, czy zwyczajnie zadziałał w nim mechanizm obronny; odreagowanie na porażkę.

Wyparcie.

Pośpiech świadczył o niepewności, sugerował że ktoś czuł się zagrożony. To zaś wylewało się teraz z Rintarou i niebieskooki mógł domyślać się jedynie czym było to spowodowane, do głowy przyszła mu jedna odpowiedź. Zaskoczył flecistę tego był pewien i być może nawet tym samym pozbawił go poczucia kontroli nad sytuacją. W końcu z całą pewnością Rintarou nie był kimś kto reagował na każde wezwanie do siebie, zwłaszcza jeśli to zaproszenie pochodziło od jego sługi. Ciemnowłosy demon w końcu tyle dbał o to by nikt go nie znalazł by finalnie zostać przywołanym przez swego sługę, który o zgrozo nie miał zamiaru okazywać mu nawet szacunku. To wszystko sprawiało iż to co nastąpi będzie miało jeszcze słodszy smak, był nawet pewien że jego umysł oszuka jego kubki smakowe sprawiając iż wypita tu krew czy zjedzone mięso będzie przebijać smak Marechi. Dlatego miał zamiar delektować się każdą chwilą tej rozmowy, bo był pewien że nie będzie miał już nigdy takiej okazji. W końcu obrał ścieżkę wolności, sam od tej pory będzie decydować o sobie. Nawet jeśli zdecyduje się komuś służyć to z wyboru i odejście nie będzie już nigdy wiązało się z takim ryzykiem. Przynajmniej tak sobie powtarzał.
Zaprzeczenie, coś co towarzyszyło niemal każdemu kto czuł jak jego świat zaczyna się sypać. Im szybciej przejdą przez tą fazę tym lepiej, w końcu nie mógł doczekać się wyrazu twarzy Rintarou gdy tylko zda sobie sprawę iż to nie był żart. Miał nadzieje, że to ujrzy bo pokazałoby mu to jak ludzka jest "Zdradziecka Pieśń". Porównując ciemnowłosego do człowieka zaś mógł zebrać odwagę w razie walki, w końcu ludzi szło zabić. Demona zbliżonego do nich więc też dałoby radę. Właśnie dlatego ze znudzonym wyrazem twarzy niebieskooki chwycił za drugą czarkę by i ją napełnić krwią.
— Nawet Ty powinieneś znać różnicę pomiędzy służbą, a niewolą Rintarou — Powiedział spokojnym tonem Ichitarō, zupełnie jakby rozmawiał z dzieckiem które należało douczyć a nie z silniejszym demonem — Dlatego właśnie Cię opuszczę, by móc być sługą boga. Nie niewolnikiem jednego z wielu demonów, którym dano władzę — Odparł niebieskooki po czym wziął łyk krwi, delektując się jej smakiem. Tak jak podejrzewał, była wyśmienita mimo iż ta kobieta nie wyróżniała się niczym szczególnym. To sytuacja nadała szkarłatnej cieszy takiego smaku, a to dopiero początek ich rozmowy.

Białowłosy uśmiechnął się delikatnie i pokręcił głową na boki słysząc polecenie ze strony Rintarou, nawet gdy mu służył to wykonałby je z opóźnieniem. Teraz nawet nie miał zamiaru tego robić, dlatego też wziął kolejny łyk krwi i spojrzał prosto w oczy Rintarou.
— Poproś — Odpowiedział blady demon spoglądając z kpiącym uśmiechem na swego byłego pana, w jego oczach doskonale było widać to jak czerpie radość z każdej chwili tej rozmowy, z każdej reakcji swego rozmówcy. Biały Wąż widział bowiem w tym wszystkim słabość swego "kompana", zaś jaki z niego byłby demon gdyby nie cieszyła go jak żałośni są jego oponenci.

Czy przesłyszał się? Czy rzeczywiście Rintarou zadawał takie pytania w stronę ludzkiej kobiety, zupełnie jakby oczekiwał że ta powie mu co zrobił źle w ich relacji. Co prawda ubodło go to iż był tu przyrównywany do dziecka, dlatego też musiał się odgryźć w dyskretny sposób. Z tą myślą pogłaskał łeb swojego węża i skupił wzrok na jego białych łuskach.
— Rodzicielstwo zawsze jest ciężkie Rintarou, wystarczy bowiem chwila nieuwagi i pociecha może wkroczyć na "złe" ścieżki. Skierować zaś dziecko na dobrą drogę jest wtedy ciężko — Powiedział niebieskooki — Zwłaszcza gdy jest się samemu zagubionym i samotnym — Dodał gadzi demon.