⠀⠀Nie wiem, kim jesteś, ale jak masz mnie zabić to zrób to szybko
⠀⠀Serce Suiren zatłukło się w piersi. Spojrzała na ułamaną przypadkowo gałązkę, która odpadła spod dłoni zostawiając na niej ślad niewielkiego wgniecenia. Sarknęła nieładnie podnosząc siebie i swoją urażoną dumę z kolan.
⠀⠀— To nie twoja decyzja! — warknęła z drżącym od emocji głosem i zacisnęła palce na rączce podrdzewiałego sztyletu. — Jeżeli będę chciała, to cię zabiję, a jeżeli nie to... to nie!
⠀⠀Nieśpiesznie wyłoniła się z zarośli, walcząc jeszcze chwilkę z uciążliwą gałązką jeżyny, która przykleiła się kolcami do dołu jej przydługich ciuchów. Poprawiła włosy i ustawiła się w groźnym rozkroku, celując czubkiem ostrza w kierunku kobiety, która najwyraźniej miała na swojej głowie problemy gorsze niż wizja śmierci. Przez chwilę stała więc tylko w bezruchu, prężąc się groźnie. Ofiara, która nie chciała uciekać wprawiała ją w konsternację.
⠀⠀Podążała tropem nieznajomej od dłuższej chwili, mniej-więcej od momentu, gdy topienie żalu w alkoholu przestało przynosić skutki. Łatwa zdobycz, powiedziała sobie Suiren, gdy pierwszy raz wyłowiła z tła sylwetkę czarnowłosej kobiety. Nietrzeźwa, zrozpaczona - w tym momencie rozległ się odgłos chlupnięcia - i nieuważna.
⠀⠀Po prostu ją zabij, upomniała się.
⠀⠀Krok za krokiem zmniejszała dzielącą ją od nadbrzeża odległość. Pociągnęła nosem głośno i jeszcze raz zawinęła za ucho nieznośny kosmyk. Podobno to miało być łatwiejsze, kiedy minie już pierwszy szok, ale wcale takie nie było.
⠀⠀— Ej, weź się uspokój! Zaraz tu jeszcze kogoś przywieje... — jęknęła zrozpaczona demonica, rozglądając się nerwowo na boki, kiedy wokół rozniósł się kolejny odgłos świadczący o rozpaczy. — I tak chcesz umrzeć, co nie? To może... sama się zabij — zachęciła i wykonała ręką gest wbijania czegoś w nasadę brzucha. — Życie i tak jest bez sensu.
⠀⠀Zgarbiła ramiona czując jak wypełnia ją zażenowanie. Co ja robię?

⠀⠀Ramiona zadrżały jej z oburzenia. Jeszcze nigdy nie spotkała tak niewdzięcznej i problematycznej ofiary. Miała nawet ochotę odwrócić się na pięcie i pozwolić gnić kobiecie we własnej rozpaczy, ale rozdmuchiwanie problemów leżało w naturze piękniejszej strony ludzkiego gatunku.
⠀⠀— Dwóch?! — odkrzyknęła zdezorientowana. — Co, może zabili się pojedynkując o twoje względy?
⠀⠀Wypuściła sztylet z jednej dłoni, by móc wykonać gest niedowierzania. Brwi uniesione pod czoło spotęgowały ekspresyjność twarzy, która w tym momencie straciła już wszelkie oznaki wcześniejszej powagi. Takich dramatów nie zawierały w sobie nawet książki z cesarskiej biblioteki i demonica skłamałaby mówiąc, że temat jej nie zaintrygował.
⠀⠀Odskoczyła na sztywnych nogach, gdy kobieta bez cienia strachu przejęła inicjatywę ataku. Rozkład sił diametralnie się zmienił i teraz to Suiren poczuła narastającą wokół siebie aurę zagrożenia. Zaczerwienione od płaczu oczu, wilgoć pod nosem i zarumienione od obcierania policzki - ilość detali, która była w stanie dostrzec z tej odległości zaczynała ją niepokoić.
⠀⠀— H-hej! Kto ci pozwolił się zbliżać! — Cofnęła ramię skrywając za plecami brzydki, znaleziony na dnie rzeki sztylet. Z bliska nie wyglądał już tak imponująco. — To jest moja broń, okej? Do zabijania! Jeden cios i leżysz, dosłownie! — Wykonała niepotrzebny unik uznając wyciągniętą rękę za atak, a potem nakreśliła dłonią w powietrzu leżącą ósemkę. Ruch, jak każdemu wiadomo, bardzo charakterystyczny dla kunoichi, które swoją wiedzę czerpały z ilustrowanych książeczek i opowieści przekazywanych ustnie. — Czujesz to niebezpieczeństwo, co? Krew buzuje ci w żyłach z emocji?
⠀⠀Wykrzywiła usta w brzydkim wyrazie nieuzasadnionej satysfakcji. Jakby nie patrzeć miała przy sobie broń, a i ciało demona potrafiło być groźne. Teraz, gdy zrozpaczona dama znalazła się w zasięgu ręki, jej śmierć była kwestią czasu. Mogła ją zabić w każdej chwili, w każdym momencie. Nawet teraz, gdyby tylko chciała. Jeden ruch i po sprawie. Już za momencik, już za chwilę...
⠀⠀— No... nie mów, że nie masz już niczego, bo jednego na pewno nie straciłaś. Humoru.
⠀⠀Ah to wspaniałe uczucie trzymania czyjegoś życia na czubku ostrza.

⠀⠀— Aktualnym? — wydyszała cichutko, próbując nakreślić sobie w głowie mapkę nowopoznanych-martwych osobników, których intrygująca historia miotała na boki nieznajomą kobietą. Na szczęście palców miała na jednej dłoni aż pięć, więc kiedy oderwała po kolei trzy z nich znad rękojeści sztyletu, broń nie upadła jeszcze na ziemię.
⠀⠀Uniosła brwi i natychmiast zmarszczyła czoło układając myśli, w ten sam sposób, w który łapie się ostrość wzroku. Coś głęboko w jej umyśle zadźwięczało z największa nieśmiałością, jakieś walczące o uwagę wspomnienie, które tak jak cała reszta wspomnień demona zniknęła w bezdennym odmęcie. Kiedyś być może nazwiska i koligacje coś by jej powiedziały, lecz teraz czuła się jak błądząca we mgle.
⠀⠀Opuściła sztylet. Absurd osiągnął dramatycznie wysoki poziom.
⠀⠀— Nie. To po prostu napad. Rozumiesz, samotna zapłakana kobieta, do tego w niebrzydkich ciuchach... — Uniosła dłoń do czoła i rozmasowała fałdy skóry. Nie ma mowy, aby przyznała się do bycia demonem.
⠀⠀Hej, wiesz? Po prostu chciałam cię zjeść. Ale nie panikuj i pozwól mi wbić ci sztylet w plecy.
⠀⠀Zanim na dobre przekuła myśli w słowa, znów rozległ się zwierzęcy niemalże odgłos, dźwięk rozdzieranej rozpaczą duszy. Suiren była pod wrażeniem, że ktoś może mieć w sobie aż tyle wody na wszystkie te łzy i kropelki zbierające się pod nosem. Inna sprawa, że jej własny umysł wolny był od przyziemnych trosk; nie rozumiała cierpienia, które niosła ze sobą strata ukochanego. Albo dwóch.
⠀⠀Ewentualnie trzech. W pewnym momencie straciła rachubę.
⠀⠀— No już, już. Uspokój się. Życia im nie wrócisz. — zaczęła zmieszanym tonem. Jeżeli robiła coś gorzej od mordowania, to było to pocieszanie. Dla pewności wetknęła sobie sztylet za pasek na biodrach, aby pozostał poza zasięgiem nieznajomej, a dopiero wtedy machnięciem ręki podjęła się próby ułagodzenia sytuacji. — I wiesz co? Przeszła mi ta chęć na napad. Leżącego się nie kopie. Wytrzyj sobie twarz i popraw włosy, bo kosmyki ci się przykleiły do gilów. — Dotknęła dłonią miejsca na swojej twarzy, które miało wskazać kobiecie dokładnie położenie nieznośnych loków. Eleganckie kobiety nie powinny szlajać się po rowach wyjąc do księżyca. — Yori...nobu? Co za intrygujące imię... Uh, siogun? Nie, z tym panem to się nie znamy. Dlaczego siogun chciałby cię ściąć? — Wzdrygnęła się nieznaczeni. — Kim ty jesteś?

⠀⠀Zamrugała z niedowierzaniem. Przez chwilę czuła się jak członek widowni podczas teatralnego występu. Emocje na twarzy kobiety zmieniały się jak za pstryknięciem palca: w jednym momencie zanosiła się płaczem, a w drugim jaśniała podbudowana nieoczywistym komplementem. Suiren musiała przywołać a pamięci swoje własne słowa, aby przekonać się, że w istocie chyba pochwaliła wygląd czarnowłosej.
⠀⠀— Słuchaj... — zaczęła, ale jej głos utonął w kolejnym przeciągłym jęku. Częstotliwości wydobywające się z ust wojowniczki nie przypominały niczego, co znała. — Poczekaj. Moment, bo...
⠀⠀Uniosła wzrok do nieba. Bogowie...
⠀⠀Lecz bogowie milczeli.
⠀⠀Odchrząknęła i ułożyła ręce na biodrach. Dla pewności przesunęła sztylet za plecy, aby jego kształt nie kusił więcej kobiety. Zastygła w pozie zniecierpliwienia czekając, aż Mori przestanie pociągać nosem i opanuje chociaż trochę swoje nagłe zmiany nastroju. W ciemności iskrzył się surowy wzrok.
⠀⠀— A ty jesteś za ładna, żeby taplać się w błocie i wyć w niebogłosy — odparowała marszcząc brwi. A potem dodała już szeptem:  — Nie za wiele tego alkoholu?
⠀⠀Wyciągnęła rękę, aby pomóc kobiecie ustać w prostej pozycji, lecz jej gest zinterpretowany pokrętnie sprawił, że skończyła otoczona ramionami. Powietrze opuściło jej płuca za sprawą nacisku; do koncertu włączył się cichutki świst.
⠀⠀— Mori, tak? Brzmisz, jakbyś potrzebowała się wygadać. I jakby nie miało znaczenia, kto tego wysłucha. — Nieporanie położyła dłoń na ramieniu kobiety i poklepała ją kilkakrotnie w ramach pocieszenia. Nie miała żadnego doświadczenia w podnoszeniu na duchu kobiet zrozpaczonych. Ani żadnych innych kobiet. W zasadzie od kiedy straciła pamięć z żadną nie rozmawiała. — Ustaliłyśmy już, że jestem przestępcą, tak? Nie żadną kunoichi na usługach sioguna. Obawiam się, że w większych tarapatach się już nie znajdę, więc możesz mówić.
⠀⠀Wolną dłonią przetarła twarz, zacisnęła oczy pod palcami, a potem delikatnym, acz zdecydowanym ruchem odsunęła od siebie kobietę.

⠀⠀Pojedyncza żyłka wykwitła na skraju czoła Suiren jako oznaka zniecierpliwienia, które w żaden inny sposób nie przenikło na jej twarz. Wyglądała bardziej na zakłopotaną, niż złą i to samo dało się wywnioskować z tonu jej głosu.
⠀⠀— Za mało? Na co? Jak na mój gust to jesteś już dość mocno wstawiona, ledwo trzymasz się na nogach — oceniła postawę Mori, choć nie była jej obca pijacka przekora. Kobieta była już dawno poza etapem, który pozwoliłby jej obiektywnie spojrzeć na własny stan. Poza tym z jej słów wynikało, że obecność alkoholu we krwi to ostatnie, czym mogłaby się w tym momencie poważnie przejmować.
⠀⠀Jej umysłem wstrząsał nie tyle smutek, co histeria, z trudem dało się nadążyć nad wachlarzem emocji, za którym chowała swoje rzeczywiste zamiary. Kiedy więc demonicy ukazały się złożone dłonie, zdołała powstrzymać cisnący się na usta jęk.
⠀⠀— Świetnie. Tak, będziemy robić przestępstwa. Ty zajmiesz się łamaniem serc, a ja kręgosłupów. Co ty na to, piękna? — zakpiła z przesadną powagą kładąc płaską dłoń na swój policzek. Z każdym komplementem oczy kobiety zdawały się jaśnieć wyraźniej, jakby miłe słowa chociaż na moment odciągały jej uwagę od właściwego problemu. A może była po prostu łasa na komplementy.
⠀⠀Tak czy inaczej, działało.
⠀⠀Przyklękła na jedno kolano podążając śladem Mori. Jakkolwiek zwariowana, skrócona opowieść intensywnego romansu wzbudziła w Suiren ciekawość. Po prawdzie spodziewała się, że opowieść okaże się tworem pijackiej wyobraźni, lecz w zaskakujący sposób trzymała się kupy. Takie sytuacje miewały miejsce. Może nie romanse z przestępcami, ale zemsty sioguna na nadgorliwych fanatykach.
⠀⠀— Nikt nie zwrócił uwagi, że więzień sioguna pisze z kimś listy? — zapytała cicho. Serce w jej piersi zakołatało się lekko, jakby balansowanie na krawędzi przestępczego światka nie było dla niej niczym zaskakującym. Kaszlnęła cicho, gdy dotarło do niej znaczenie kolejnych słów. — Więc pomogłaś mu uciec, żeby go zaliczyć? Mimo, że był przestępca i nigdy wcześniej się nie znaliście? — Spoważniała, ułożyła ciężką dłoń na ramieniu Mori, a kciuk drugiej uniosła w geście zapożyczonym od holendrów. — Nieźle, dziewczyno.
⠀⠀A potem dotarło do niej, że facet nie żyje. Usta wykrzywiły się w delikatną podkówkę.
⠀⠀— Rzeczywiście, teraz na pewno już im nie ucieknie.

⠀⠀Następnym razem zobaczysz!
⠀⠀Oparła ręce na biodrach i mimowolnie się uśmiechnęła. Od niektórych ludzi biła energia tak wyraźna, że ślad ulegał zmianom. Małym, niedostrzegalnym, zdawałoby się nieistotnym. Czasami to jedno zawahanie oznaczało, że morderca nie sięgnie po nóż, demon zawaha się w swym zamiarze, a broń rozetnie powietrze ze świtem chybiając celu. Innym razem ktoś zwyczajnie się uśmiechnie.
⠀⠀— Potrafisz w ogóle posługiwać się bronią? — Suiren wyszczerzyła białe ząbki i sięgnęła po sztylet, który dotychczas trzymała w bezpiecznej odległości od Mori. Z bliska wyglądał jeszcze gorzej, był oszczerbiony, a w wielu miejscach korozja zostawiła ciemne, chropowate zagłębienia. Demonica wyciągnęła go kilka dni temu z dna rzeki, ale na lepszą broń jeszcze nie natrafiła. Złapała w dwa paluszki końcówkę rękojeści wprawiając zwisające ostrze w ruch. — A może powalasz przeciwników samym spojrzeniem?
⠀⠀Zatrzepotała rzęsami z głupkowatą miną, wyciągając rękojeść ostrza w kierunku kobiety. Tylko po to, by trochę się z nią podroczyć. Gotowa była od razu zabrać rękę, jeśli Mori pokusi się na pochwycenie sztyletu.
⠀⠀W międzyczasie cały czas obserwowała. Zabierała głos, tylko wtedy, gdy miała pewność, że nie przerwie towarzyszce jednego z tych dziwacznie intrygujących wywodów.
⠀⠀— Ah tak, więc ciągnie cię do niegrzecznych chłopców? Pełno ich stąpa po naszym kraju, co drugi z bronią to samozwańczy następca Nobunagi, mistrz drogi miecza i fanatyk oddychania. Mówią na siebie zabójcy demonów. — Przysunęła się bliżej i ukucnęła obok wyciągniętego ramienia kobiety. Podciągnęła kolana pod brodę i otoczyła je ramieniem, kiwała się na stopach nie siadając jeszcze na trawie. — Wiesz co to jest demon, Mori?
⠀⠀Kolejne pytania zbyła niejasnym pomrukiem. Nie pozbierała się jeszcze po niedawnej "przemianie". Jeżeli była w kimś zakochana, uczucie umarło wraz z resztą jej wspomnieć, a na nowe nie było jeszcze dostatecznie dużo miejsca. Tym, co zajmowało jej umysł była chęć przetrwania. Wszystko inne wydawało się małostkowe i nieistotne.
⠀⠀— Nie mam imienia. Przestępcy się ich wyzbywają. Może mi jakieś nadasz, przyjaciółko? — zaproponowała kiwając się lunatycznie na boki bez utraty równowagi. W końcu jednak wróciła myślami na ziemię. Wyciągnęła przed siebie jedną z dłoni i jeszcze raz zacisnęła w pięść wszystkie palce, poza kciukiem. — W miastach portowych się tak pokazuje, kiedy cały towar trafił na ląd. Albo podczas rozmów handlowych, jeżeli układ ma zostać oficjalny. To chyba oznacza szacunek. Tak mi się wydaje.

⠀⠀Potęga fizycznych atrybutów kobiety nie była jej obca, choć w porównaniu do uzbrojenia Mori, sama plasowała się dość nisko. Nie pomagało, że od dobrego miesiąca nie była w stanie zdobyć lepszego odzienia; nadal wędrowała od wioski do wioski w poplamionych, obdartych szatach strasząc ludzi niby duch. Dawna uroda skrywała się po grubą warstwą brudu.
⠀⠀Przechyliła głowę jak szczeniak, opierając ją na wnętrzu dłoni.
⠀⠀— Nigdy nie powiedziałam, że jestem w tym dobra... — Zmrużyła powieki jak dziecko przyłapane na kłamstwie. Dla odwrócenia uwagi złapała rękojeść sztyletu i obróciła go kilkakrotnie pomiędzy palcami, płynnym, efektownym ruchem. W ostatnim momencie ostrze zachwiało się jednak i Suiren została zmuszona do nieeleganckiego wymachiwania rękami, aby zdołać je pochwycić. Pod oczami skóra policzków zaróżowiła się lekko. — Gdybym miała więcej doświadczenia, twoje ciało leżałoby właśnie w kanale za plecami, pustym wzrokiem spoglądając na nocne niebo.
⠀⠀Nie potrafiła wyzbyć się kwiecistego języka, który wpajano jej od dziecka. Kobieta miała mówić niewiele, lecz mądrze, a najlepiej używać swoich ust tylko po to, by zadowalać męża popierając wszystkie jego idiotyczne pomysły. Chociażby za sprawą sposobu wypowiedzi demonica była w stanie stwierdzić, że nie ma do czynienia ze zwykłą chłopką, a damą z samurajskiego rodu. Może nawet szlachcianką.
⠀⠀Rozmowa była o tyle bardziej ekscytująca, że chociaż dawniej mogłyby być sobie równe, teraz dzieliła je klasowa przepaść. Gdzie w ogóle w społecznej hierarchii plasowały się demony? Na szycie, czy pukając gdzieś od spodu dna?
⠀⠀W jednej chwili spoważniała. Usta przybrały formę wąskiej linii, w oczach zabrakło wcześniejszej ekscytacji.
⠀⠀Nie miała pewności, co spotkało ją za życia, lecz jej niechęć do ludzi była równie mocna, co ta do ich oprawców. Nie ujmowało to w żaden sposób tragedii, której doznała kobieta, lecz rzucało nowe światło na ich beztroską konwersację.
⠀⠀Suiren obniżyła nieco podróbek mając nadzieję, że bladość jej skóry nie jest aż tak widoczna po zmroku.
⠀⠀— Rany... pechowo. Ktoś bardziej religijny ode mnie powiedziałby, że podpadłaś bogom. — Nie za bardzo wiedziała jak zareagować na takie wyznanie. Z ulgą przyjęła szybką zmianę tematu i kiwnęła głową, gdy Mori wydobyła z siebie potok słów. — Ane brzmi przyjemnie. Nie jestem ani tajemnicza, ani przesadnie słodka. Jak już, to jest wręcz przeciwnie... od razu wypalałam się ze swoim zamiarem, a grożenie innym chyba nie zalicza się do czynów uroczych. — Podparła się dłonią za plecami i opadła na tyłek zmieniając pozycję z kucania na wygodniejszy przysiad.
⠀⠀Rozmowa z kobietą wprawiała ją dziwny nastrój. Tęsknota? Nostalgia?
⠀⠀— Jak to jest, że się mnie nie obawiasz?

⠀⠀Gdyby ponownie się uśmiechnęła, w wyrazie twarzy zabrakło wcześniejszej wesołości. Skrywała w ten sposób zakłopotanie, które chaotycznym ruchem rąk zrzuciła na swoją niezdarność przy używaniu sztyletu. Broń wylądowała w końcu gdzieś na boku, znikając w trawie. Niepotrzebna, nieważna.
⠀⠀Jak łatwo było zapomnieć.
⠀⠀— Nie jestem pewna... — Uniosła wzrok gdzieś ponad ramieniem Mori, sięgając spojrzeniem do innego miejsca i czasu. Przez dłuższą chwilę milczała, układając na wargach odpowiedź. — Możliwe, że już nie żyją. Nie mam z nimi od dawna żadnego kontaktu.
⠀⠀Nie skłamała, lecz nie zawarła również całej prawdy. Ciężko było stwierdzić coś na pewno, gdy wspomnienia tyczyły się wydarzeń ostatniego miesiąca, a nie dwudziestu lat wcześniejszej egzystencji. Przy energicznym sposobie konwersowania drugiej kobiety czuła się wyłącznie jak jej echo. Powtarzała niektóre informacje przekształcając je na potrzeby własnej sytuacji. Niczym pusta kartka, którą ręka Mori wypełniała nieświadomie.
⠀⠀— Zabrzmi to bardzo podobnie, do wcześniejszej odpowiedzi, ale tego też nie wiem. Moi rodzice nigdy nie zapisali dokładnej daty urodzin. Może dwadzieścia, może trzydzieści? — Przyłożyła dłoń do policzka prezentując się pod różnymi kątami. — Nie mam jeszcze zmarszczek, więc nie jest aż tak źle.
⠀⠀Omawianie własnej urody nie pasowało jej do atmosfery rozmowy. Z drugiej strony to Mori wyrzuciła z siebie nagłe wyznanie miłości, które na moment rozpędziło jej smutek. Suiren nie miała wątpliwości, że gdyby zaszła taka potrzeba, jej towarzyszka stanęłaby do walki.
⠀⠀— Kobieta, która straciła wszystko to najgorszy rodzaj przeciwnika... — wymamrotała pod nosem, orientując się po fakcie, że myśli w rzeczywistości opuściły jej usta. Żachnęła się nieznacznie podnosząc wzrok na twarz zabójczyni. — Mężczyźni żyją tak, jakby przez całą swoją egzystencję walczyli. Na każdym kroku czują potrzebę udowadniania swojej wartości, ale kobiety wiedzą, kiedy należy okazać łagodność i dobroć. Bogowie mi świadkiem, że kobieta, której spokój zostanie naruszony nie widzi przed sobą żadnych granic. — Wyjaśniła w pośpiechu, nie chcąc aby wypowiedziane lunatycznie słowa zdradziły jakie myśli zaprzątają jej głowę. — Chociażby z tego powodu, Mori. Uśmiechaj się, kochaj, ale zawsze miej plan jak zabić.

⠀⠀— Oh... nie mam przed sobą innego wyboru. Spójrz na to. — Uniosła się na kolana i pokręciła korpusem sprawiając, że obdarte ciuchy zafalowały. Podwinęła rękawy szaty prezentując nawet nie poranione, ale wychudzone i brudne przedramiona. — Nawet jeżeli kiedyś należałam do... jakiegoś rodu, to teraz jestem zwykłym obdartusem z ulicy. Mogłabym sprzedawać swoje ciało, ale nie tego zawsze mnie uczono. Stchórzyłam też przed honorową śmiercią, więc jedyne co mi pozostało, to walczyć. Nawet gdybym musiała się czołgać, to ugryzę kogoś w kostkę. — Zaśmiała się cicho, w sposób oczywiście wymuszony. Brakowało jej optymizmu Mori, który pozwoliłby i jej spojrzeć w przód. Spodziewała się raczej - nie tylko jako fałszywa zbójca, ale również nowonarodzony demon - odnaleźć kres swojej drogi w przeciągu najbliższych kilku miesięcy. Była w oczywisty sposób zbyt krucha i delikatna, żeby bić się o każdy kolejny dzień bez końca. Przechyliła głowę, starając się jednocześnie, by uśmiech, który wykrzywiał teraz jej twarz przybrał beztroski wyraz. — Ty jesteś silna. Może teraz łzy przesłaniają ci widok, ale masz silne ręce, mięśnie ukryte pod gładką skórą, a kiedy się uśmiechasz, robisz to z przekonaniem którego mi brakuje. Nie mogłabym cię skazać na taki sam los. Wybacz to stwierdzenie, ale nie nadawałabyś się do szeregu złoczyńców. Wydajesz się tak twardo stąpać po ziemi...
⠀⠀W pewnym momencie miała ochotę wyciągnąć przed siebie dłonie i przesunąć szorstkimi palcami po policzku kobiety, lecz opanowała się w porę i przyklapnęła znowu na łydkach. Dłonie pozostały w niezręcznej pozycji, uniesione nieco przed klatką piersiową. Powoli zwinęła palce w ciasną pięści.
⠀⠀Poczuła, jak w kąciku oka zbierają jej się łzy. Starła je szybko bokiem dłoni.
⠀⠀Nie pamiętam, chciała odpowiedzieć znowu, lecz brzmienie tych słów nawet ją zaczynało już irytować. Pociągnęła nosem, zanim na dobre oddała się we władanie emocjom. Puściła wodze fantazji.
⠀⠀— Podróżowałam z handlarzami soją, najczęściej przebrana za mężczyznę, ponieważ kobiet w tym zawodzie nikt na szanuje. Kiedyś po prostu natknęłam się na rabusiów, którzy zamordowali właścicielu wozu z towarem. Potrafię powozić, więc wykorzystałam sytuację i uciekłam popędzając konia. Miałam nadzieję, że uda mi się w ten sposób zarobić na jakieś stałe lokum, ale zarobki były marne, ledwo starczały na jedzenie dla mnie i dla klaczy. Ale niedawno... — przerwała dramatycznie, usta drżały jej z emocji. — Sama stałam się ofiarą podobnego napadu. Zabrali mi wóz i okaleczyli konia. Musiałam sprzedać go na mięso i tylko z tego ostatnio żyję.
⠀⠀Opuściła ramiona, zerkając dyskretnie ku twarzy kobiety, żeby przekonać się czy historia okazała wystarczająca. Opowiadając nie wybuchła ani razu płaczem, nie potrafiła udawać smutku, którego w rzeczywistości nie czuła.
⠀⠀Zadecydowała, że nawet gdyby przyszło jej bić się o życie samotnie, zrobi wszystko, by sobie poradzić.
⠀⠀I kiedy przeżywała najróżniejsze emocje w przestrzeni swojego organizmu, towarzyszka rozmowy wstała nagle i zaczęła się jakoby oddalać.
⠀⠀Cholera, nie przekonałam jej, sapnęła w myślach Suiren, lecz wtedy rozległa się głośna seria nieprzyjemnych odgłosów, a powietrze przesyciło się wonią żółci i niestrawionego alkoholu. Westchnęła.
⠀⠀— Nie musisz mnie żałować aż tak wyniośle — zakpiła z udawaną złością. Podniosłą się z ziemi i unikając rozbryzgów głównego ładunku pochwyciła w dłoń długie, ciemne włosy kobiety. Przechyliła się w stronę drzewa opierają na nim bark i spojrzała w niebo rozkoszując się widokiem gwiazd. — Ah, rzygaj do woli... czasami też mam dość tego świata.