Opuszczony chram

Re: Opuszczony chram — Pon Paź 30, 2023 11:10 am

Natura ją uwielbiała.
To nie było nawet pytaniem. Od kiedy ocknęła się z transu w swojej nowej, demonicznej formie nie miała wątpliwości, że w udziale przypadło jej wyjątkowo kruche, lecz przy tym tradycyjnie piękne ciało. W odbiciu na powierzchni kałuży widziała czarne, długie włosy oblewające porcelanową twarz. Zmatowiałe, lecz piękne szaty skrywały zadbane kształty, zgrabne, wąskie palce i równo przycięte paznokcie. Czerwone smugi wokół oczu tworzyły idealnie narysowane kreski. Ludzkie kobiety uznawały je za wykwintny makijaż. Dla niej stały się znamieniem, którego nie mogła się pozbyć.
Jej poprzedniczka musiała prowadzić szczęśliwe, beztroskie życie.
Teraz piękno przybrało surową formę. Okraszone krwią szaty były niczym przyozdobione tysiącami błyszczących kryształków; pióra zlewające się na karku z włosami nadawały jej kształty bogini - ni to kobiety, ni ptaka. I gdyby stojąca u nasady schodów Sayaka nie wiedziała o istnieniu demonów, to mogłaby sądzić, że natrafiła w opuszczonym chramie na oblicze potężnego ducha.
Niestety, Suiren była wyłącznie przepięknym mordercą.
— Zdajesz się emanować gniewem — zauważyła nieco zaskoczonym tonem, a idealna fasada zapadła się wraz ze słowami. Z trwającego w bezruchu posągu stała się wyłącznie jeszcze jednym demonem, wybrykiem natury. Opierzonym ramieniem zakryła łagodny, kpiący uśmiech. — Oh? Czyżbym w jakiś sposób uraziła cię osobiście?
Jej umysłu nie zaprzątały niepotrzebne wspomnienia. Z czasem nauczyła się doceniać ten stan. Jeszcze do niedawna ludzki pierwiastek był w stanie wpłynąć na jej postępowanie. Pojawiła się Kyoran, która w słodkich słówkach próbowała uderzyć w głęboko skrywaną więź silnej przyjaźni. Zjawił się Rash, którego trawiła jakąś wewnętrzna uraza do samego siebie. Było ich znacznie więcej. Każdy w jakiś sposób błądził na krawędzi ludzkiego i demonicznego życia, nie mogąc w żaden sposób wybrać jednej ze stron.
Niepewność to strach, a strach to objaw słabości.
— Yuu? — powtórzyła za nią, lecz znacznie łagodniej. Spięła ciało gotowa do wykonywania uników, gdyby gniew Sayaki przerodził się w chęć gwałtownej walki. Nie miała ochoty na wymianę ciosów. — Dawno nie słyszałam tego imienia! Czyżbyś za nią tęskniła, piękna białowłosa? — Suiren machnęła skrzydlatym ramieniem niczym wachlarzem i w jednej chwili jej czarne włosy zmieniły swoją barwę na bliźniaczy odcień ciepłej bieli. Kaskady ich jasnego blasku mieszały się z rzadkimi, czarnymi pasmami żurawich piór. — Płoną w tobie potężne emocje, mała zabójczyni. Jesteś pewna, że znęcając się nade mną oczyścisz się z żalu? — zapytała łagodnie, posyłając jej to samo nadopiekuńcze spojrzenie, które należało do starszej siostry. — A może wyłącznie go podsycisz?

Re: Opuszczony chram — Sob Lis 18, 2023 9:06 pm

"Zdajesz się emanować gniewem"
- Tak myślisz?! - warknęła w odpowiedzi. Gniew to było niedopowiedzenie w tym momencie. Czuła falę zalewającego ją wkurwienia i gdzieś z tyłu głowy słyszała cichuteńki szept. Zbyt cichy aby się go posłuchać całkowicie, ale na tyle wyraźny aby słowa do niej dotarły.
"Zwolnij.. bo znowu się wypierdolisz Sayaka.."
Przeplatał się między mocny biciem serca, delikatnym pulsowaniem i szumem krwi w skroniach. Dłoń zacisnęła się na rękojeści jej czerwonego nichirin. Próbowała dostrzec coś więcej, błąd w idealnym obrazie, skazę na płótnie. Złote oczy powoli błądziły po przeciwniku, szukając czegoś co zdradzi jej na czym polega BDA. Jedyne co tak na dobrą sprawę jej nie pasowało to wygląd. który był zbyt zbliżony do ideału sprzed lat. Taką ją zapamiętała, młodą, piękną, nieskazitelną, idealną wręcz. I miała ją przed sobą. Podniosła wyżej dłoń i tała sobie w twarz z liścia tak mocno że głowa Sayaki odskoczyła błyskawicznie w bok. Na policzku miała czerwony ślad. Wróciła wzrokiem do Suiren. Zmarszczyła nasadę nosa z niezadowolenia. I zrobiła to samo. Klaśnięcie uderzającej otwartej dłoni o zaczerwieniony policzek przecięło cisze między nimi. Rumień przybrał na barwie nieco intensywniejszej niż wcześniej. - Ogarnij się.. to tylko.. - podniosła wzrok na Suiren ponownie. - .. iluzja.. - szepnęła pod nosem. "Albo spotkała Yuu i jest odpowiedzialna za jej śmierć.. i jakimś kurwa cudem przywłaszczyła sobie jej wygląd.. nie .. skopiowała go.. to by tłumaczyło czemu wygląda tak jak by jeden dzień nie upłynął od jej śmierci.. ale matka nie pozwoliła otworzyć trumny.. więc może w jakiś sposób zabrała jej wygląd? Albo to jest wszystko w mojej głowie.. może jestem pod wpływem jej Demonicznej Sztuki Krwi.." zaczęła analizować. W pierwszej chwili chciała zajebać tego demona z wyglądem jej siostry.. ale dłoń na rękojeść zaciskała się tak mocno, ręką zrobiła się tak ciężka, jakby ktoś obłożył ją ołowiem z każdej strony. Jej ciało nie potrafiło podnieść ręki na Yuu teraz. Im dłużej na nią patrzyła, im dłużej słuchała jej głosu. Tym cięższa stawała się ręką w której trzymała nichirin.
"Oh? Czyżbym w jakiś sposób uraziła cię osobiście?"
- Nawet sobie nie zdajesz sprawy.. jak bardzo.. - warknęła już nieco ciszej.
"Yuu?"
Suiren widziała jak białowłosa się spięła cała, ciało momentami zaczęło drżeć na wydźwięk imienia, na tonację.. na samo imię. Przygryzła dolną wargę aż do krwi, kropla pociekła kącikiem po brodzie w dół.
" Dawno nie słyszałam tego imienia! Czyżbyś za nią tęskniła, piękna białowłosa?"
- ... - milczała, gdy złote oczy zmętniały przez zbierające się pod dolną powieką łzy. "Jak mogła słyszeć to imię?! .... Ja.. ja je wypowiedziałam.. to tylko gra słów.. tak musi działać jej Demoniczna sztuka.. czyta mi w myślach? Wyciąga obrazy zakopane głęboko w sercu..." szukała usprawiedliwienia, próbowała zrozumieć.
"Płoną w tobie potężne emocje, mała zabójczyni. Jesteś pewna, że znęcając się nade mną oczyścisz się z żalu?"
- .. ja.. - mruknęła. Wymierzyła kolejny cios w swoją twarz, tym razem pięścią, rozcinając dolną wargę pod wpływem mocnego uderzenia. Kątem oka zerknęła na nią, widok się nie zmienił. Nadal miała przed sobą Yuu bardziej żywą niż kiedykolwiek. - Jak.... jak to robisz.. jak to działa.. wyłącz to.. wyłącz tą pierdoloną Sztukę.. - syknęła zirytowana. "..bo nie będę w stanie Cię zabić.." dodała w myślach gorzkim tonem.
- Weź się w garść Karasawa.. to tylko demon.. taki sam jak wszystkie inne.. - próbowała się zmotywować do ataku, bo bać się jej nie bała. Ale silna więź jaką miała z Yuu nie pozwalała jej ciału się ruszyć w ten agresywny sposób.
"Dobra.. to może takie pytanie... ale ostrzegam że to jedno z tej kategorii, którego żaden Zabójca nie chcę słyszeć.." pamiętała jak zadała to pytanie Yuiemu. Wzdrygnęła się na tą myśl. Była rozbita w tej chwilil.

Re: Opuszczony chram — Sob Lis 25, 2023 11:49 pm

Nie tylko tak myślała, ale była tego pewna. Nie trzeba było być orłem, aby dostrzec w zachowaniu kobiety wiele oznak gniewu, wściekłości, może nawet frustracji, której z jakiegoś nieznanego jej powodu nie mogła rozładować na ten swój nudny, ludzi sposób. No dalej, sięgnij po swój miecz i miejmy to za sobą... ja tylko robię to, co każe mi natura, a ty? Podążasz za naukami jakiegoś człowieka, którego pewnie nawet nie szanujesz.
Wywróciła oczami pod osłoną zamkniętych powiek. Gest nie pasował do jej wizerunku, do tego jak postrzegali ją inni.
Z niewielką dozą rozbawienia patrzyła na Sayakę bijąca się w policzek. Sytuacja nawet by rozbawiła gdyby nie to, że nie miała wcale ochoty się śmiać. Nie było jej do śmiechu od kiedy... właściwie od kiedy tylko się obudziła jako demon. Niewiele rzeczy miało sens i niewiele warte było jej szczerego śmiechu, dlatego tylko przechyliła podbródek spoglądając na ludzką kobietę z wyrazem zbolałego zmęczenia.
— Zdajesz się być pogrążona w myślach. Wy ludzie zawsze staracie się znaleźć w prostej sytuacji jakieś głębsze znaczenie... czego jeszcze nie rozumiesz, białowłosa? — Uniosła ku górze kącik ust. Czy z otoczenia nie potrafiła wywnioskować wystarczająco dużo? Krew, trupy, wszechobecna, lejąca się w dół schodów krew. Miała przed sobą demona. Nie siostrę, nie złowieszczą reinkarnację osoby, którą znała od swoich pierwszych chwil na tym świecie. Stworzenie stojące w blasku księżyca było jej wrogiem, potworem skrywającym się za piękną powłoczką. Piękne hafty zdobiły szkarłatne plamy, tak samo jak wspomnienia o najstarszej Karasawie brudziły poczynania jej nowego wcielenia.
Suiren podwinęła dół szaty i zstąpiła w dół o kilka stopni. Jej twarz była łagodna w ten sam sposób, w jaki zerkała na młodsze rodzeństwo. Delikatny uśmiech, spokojne, mądre spojrzenie i gładkie policzki nastolatki. W ten sam sposób wyglądała opuszczając rodzinny dom, gdy przyszedł czas oficjalnych zaślubin. Niewiele urosła. Przez te wszystkie lata rozłąki byłoby to jednak zrozumiałe, była dojrzalsza, lecz z jej ciała nie umknęła jeszcze świeżość.
— Chodzi ci o magię mojej krwi? — pobłażliwe spojrzenie przesunęło się po drżącym ciele Sayaki, po czym skupiło się na wyciągniętej przed twarzą dłoni, na której pojawił się nagle kwiat na cieniutkiej łodyżce. — To jest moja demoniczna sztuka, a nie to, co za nią uznajesz.
Przekręciła dłoń i lilia zniknęła, rozpadając się w powietrzu najpierw w formie czerwonych płatków, a następnie niczym popiół rozleciała się i rozmyła w chłodnym, zimowym powietrzu. Tyle musiało wystarczyć w ramach wyjaśnień, szczególnie, że w mamrotania dziewczyny niewiele dało się zrozumieć poza tym, że z jakiegoś powodu obawiała się Suiren bardziej, niż mieli to w zwyczaju pozostali zabójcy. Tych charakteryzowała zwykle większa głupota.
Jeszcze kilka stopni i księżyc całkowicie zniknął z jej tła. Pozostała ciemność, która otoczyła zbliżająca się do pozostałej przy życiu Karasawy demonicę. Suiren zatrzymała się zaledwie kilka kroków przed Sayaką, wyciągając w jej kierunku delikatną dłoń. Prawie jakby nie dostrzegała, że ta w nerwach zagniatała palce na rękojeści nichirin.
— Zdradź mi coś więcej. Czego się obawiasz? — ciepły głos pełen wewnętrznego przekonania, że zło jest tylko chwilowe.
"Burza niebawem przejdzie, Saya, nie bój się".
"Mama na pewno niebawem wróci. Nie zapomniałaby o twoich urodzinach".
"Nie bój się, masz już dostatecznie silne ręce, żeby wziąć swojego braciszka w ramiona".

Re: Opuszczony chram — Czw Gru 14, 2023 6:33 pm

"Zdajesz się być pogrążona w myślach. Wy ludzie zawsze staracie się znaleźć w prostej sytuacji jakieś głębsze znaczenie... czego jeszcze nie rozumiesz, białowłosa?"
Każde wypowiedziane przez nią zdanie zdawało się uderzać co raz mocniej, jak mokry spleciony z rzemieni warkocz uderzający o nagą skórę, rozcinający delikatną strukturę. Wpatrywała się jak zahipnotyzowana w obraz swojej zmarłej siostry! Tyle że ta siostra nie była martwa.. jeszcze..
Patrzyła jak stąpała powoli stopniami w dół, w jej stronę. Oddech Sayaki był płytki, był nierówny. Czy to wszystko było tylko okrutnym snem?! Czy wzrok płatał jej figle, czy ciało Yuu przejdzie przez jej niczym zjawa którą musiała być?!
"Chodzi ci o magię mojej krwi?"
Zacisnęła mocniej dłoń na rękojeści miecza, który teraz był jeszcze cięższy niż chwilę wcześniej. Skinęła lekko głową, patrząc na stojący przed nią obraz idealnego piękna. Piękna, które było jak samo mordercze jak perfekcyjne. Piękno, które uzależniało, które nie pozwalało odwrócić wzroku. Przeniosła spojrzenie na jej dłoń obserwując pokaz, zarezerwowany w tej chwili tylko i wyłącznie dla niej.
"To jest moja demoniczna sztuka, a nie to, co za nią uznajesz."
Drgnęła na te słowa, wpatrując się w kwiat na dłoni demona. Ruszyła prawą stopą w tył niepewnie. - Jeśli to jest twoja demoniczna sztuka krwi.. - wymamrotała nadal patrząc się na kwiat. Miecz w dłoni zadrżał, zanim wysunął się z dłoni z brzdękiem uderzając o kamienne płyty splamione krwią niewinnych. Podniosła powoli spojrzenie z dłoni na twarz kobiety stojącej przed nią. Serce biło tak mocno w klatce piersiowej, szum krwi w skroniach. Zimne krop0le potu na skroni i karku. Włosy jeżące się na skórze pod ubraniem zabójcy demonów. Wyciągnięta w jej stronę delikatna dłoń Suiren z jednej strony przerażała, z drugiej tak bardzo Karasawa chciała ją pochwycić.
"Zdradź mi coś więcej. Czego się obawiasz?"
- Że jesteś Nią.. że.. - szepnęła. - .. że jesteś.. Yuu.. - kontynuowała. - .. że jesteś moją.. moją starszą siostrą... - wymamrotała ostatecznie wpatrując się w złote oczy demona.

Re: Opuszczony chram — Sob Gru 16, 2023 8:25 pm

Ani triumf, ani wyraz zadowolenia nie pojawiały się na jej twarzy, choć jasnowłosa kobieta robiła to, czego Suiren od niej oczekiwała. Rozumiała gdzieś w głębi siebie, że to właśnie chciała osiągnąć, w taki sposób mogła dalej swobodnie nią manipulować, ale puste serce demona nie odnalazło spełnienia w tym czynie. Krew Muzana krążąca w jej wnętrzu domagała się śmierci każdego zabójcy, ale wokół było jej dostatecznie wiele, aby skrzydlata kobieta nie czuła przymusu rzucenia się do walki. Nie w tym momencie.
Czego pragniesz? Co chcesz osiągnąć?
— Obawiasz się tego, ponieważ...? Czy zawsze zamierzaliście trzymać ją w klatce? Zastępować nią w swoich wspomnieniach wizję matki? — Ręka Suiren wyskoczyła w przód, ale nie po to, by Sayake skrzywdzić, lecz po to by przełamać jej niezdecydowanie. Palce demona zacisnęły się wokół nadgarstka Karasawy. — No dalej, dotknij jej. Czy nie jestem tą samą osobą, którą pamiętasz?
W listach, które Yuu zbierała za życia pełno było rozgrzewających serce zapisków o jej wizytach w domu. Czasami spisywała nawet wspomnienia dotyczące swojego rodzeństwa. A może właśnie głownie o nich pisała. Rzadko kiedy pojawiała się tam figura ojca, a tym bardziej brakowało w nich matki. Matka, oddana w pełni korpusowi zostawiła w domu czwórkę dzieci, skazując najstarsze z nich na przejęcie jej roli.
Kosztem własnego dzieciństwa, własnych aspiracji i pragnień.
Karasawa Yuu spoglądała na Sayakę, Hayase i Arate z miłością, ale w oczach Suiren był gniew i żal. Może gdyby tamta dziewczyna nie dusiła w sobie tyle żalu, to nigdy nie spotkałaby się z "błogosławieństwem" Muzana? Gdyby życie potoczyło się inaczej, to może inni nie patrzyli by na nią z obrzydzeniem, bo jedyną drogę otworzył przed nią Demoniczny Bóg? A teraz zamiast wdzięczności od wychowanej przez siebie siostry widziała jej niezdecydowanie i strach.
— Nie otrzymałaś tego miecza, aby kierować go przeciwko mnie, Sayaka. Pomyśl sama... czy naprawdę chciałabyś zabić mnie? Po tym wszystkim co dla ciebie zrobiłam? — Podskoczyła jeszcze bliżej, okrywając całą sylwetkę białowłosej swoim cieniem. Pióra otaczające jej ciało zatrzepotały, a oczy rozpalił ostrzejszy blask. — Uważasz, że jestem... zła?

Re: Opuszczony chram — Nie Gru 24, 2023 9:47 pm

"Obawiasz się tego, ponieważ...? Czy zawsze zamierzaliście trzymać ją w klatce? Zastępować nią w swoich wspomnieniach wizję matki?"
Słowa demona wzięły ją z zaskoczenia, więc nie zdążyła zareagować na jej zuchwały gest. Czyn pochwycenia nadgarstka i przyciągnięcie białowłosej w stronę przerażająco hipnotyzującego, swoim pięknem demona. - aa.. - mruknęła zaskoczona, czując zimne palce Suiren na swojej rozgrzanej skórze. Czy to chłód nocy czy fakt że była demonem?! Ale delikatne dłonie dotykały Sayaki ciała. Aż przez chwilę język stanął jej kołkiem w gardle, aż do kolejnych słów, które padły z ust bestii.
"No dalej, dotknij jej. Czy nie jestem tą samą osobą, którą pamiętasz?"
- .. jesteś.. - szepnęła patrząc jej w oczy z bliska. Nieco szorstkie opuszki, dowód ciężkich treningów, dotknęły nieskazitelnej skóry na policzku Suiren. Powoli, nieśmiało sunąć po niej, aż przyłożyła ciepłą dłoń do lica demona, stojącego przed nią.
- ..Nie.. Yuu nigdy nie była substytutem dla naszej matki.. była kochającą, najwspanialszą starszą siostrą.. jaką można było mieć.. a jej śmierć.. przyniosła jedynie ból naszej rodzinie.. - z każdym słowem złote oczy zabójczyni zachodziły łzami. - Gdybym wiedziała jaki okrutny los spotkał moją najdroższą siostrę.. zrobiłabym coś.. nie! Zrobiłabym wszystko by temu zaradzić.. - Mówiła przez łzy, nadal dotykając policzka Suiren. Nawet jeśli teraz jej najwspanialsza Yuu była demonem, a Sayaka zabójcą tych bestii, to nie potrafiła skrzywdzić teraz Yuu. Nie teraz gdy była upewniana w tym że to była ona. "Arata ty debilu..!" pomyślała wpatrując się w twarz demona.
"Nie otrzymałaś tego miecza, aby kierować go przeciwko mnie, Sayaka."
Wzdrygnęła się słysząc swoje imię z jej ust. Tak dawno tego nie było! Tym bardziej serce jej pękało, na myśl że Yuu wiedziała o swojej rodzinie. - Skąd ty.. jak ty? Przecież.. Demony tracą wspomnienia... więc jak...? Jak ty.. pamiętasz moje imię.. - wymamrotała nie pamiętając czy czasem sama nie powiedziała do siebie po imieniu wcześniej.
"Pomyśl sama... czy naprawdę chciałabyś zabić mnie?"
- NIE.. - przerwała demonicy zanim ta zdołała rzucić kolejnym pytaniem. Sam fakt że była to jej starsza siostra, sprawiał że nie umiała. Patrzyła głęboko w oczy Suiren, nie chcąc widzieć co leżało u ich stóp.. ile niewinnych ciał wykrwawiało się za sprawą jednej z nich.
"Uważasz, że jestem... zła?"
Coś w niej pękło po tym pytaniu i Karasawa wyrwała nadgarstek z dłoni demona, łapiąc Suiren za ramię, pociągnęła ją w swoją stronę. Doprowadzając do zderzenia się dwóch ciał, pochwyciła siostrę w żelaznym uścisku. Jedna dłoń spoczęła ja błyszczących w świetle księżyca, aksamitnych włosach. - Co to właściwie za pytanie.. Yuu..? - szepnęła jej przy uchu, czując jak gorące łzy spływają jej po policzkach. Uścisk przybrał na sile, zupełnie jakby białowłosa obawiała się, że puszczając siostrę, straci ją na zawsze po raz drugi. Zaciskając mocno powieki, modliła się żeby to był tylko złowieszczy sen.. nawet jeśli trzymanie starszej Karasawy w ramionach było tak niepowtarzalnym i zatraconym wspomnieniem..

Re: Opuszczony chram — Pon Gru 25, 2023 11:41 am

Wyniosłe spojrzenie Suiren sięgało ponad ramieniem Sayaki. Emocje wstrząsające ciałem siostry nie robiły na niej wrażenia, lub nie potrafiła poczuć tego w ten sam sposób, w jaki czułaby się gdyby zachowała w sobie chociaż ułamek dawnego współczucia. Słowa były suche, pozbawione głębi, prawie jakby demonica recytowała fragmenty zapamiętane z listów. Mimo to, użyte w tym momencie, działały na białowłosą w zdumiewająco skuteczny sposób. Wszystko dlatego, że zabójczyni bardzo chciała zobaczyć w stojącej przed nią istocie swoją siostrę, jej umysł ignorował wszystko, co zakrzywiało ten idealny obraz.
Trupy na ziemi, krew zalewająca kamienie, plamy na misternych zdobieniach drogich szat, przez które wydawało się, że haftowane żurawie unoszą się wśród czerwonego zachodu słońca, a nie nad nieskazitelnym jeziorem bieli i złota. Karmin na ustach musiał przecież należeć do drogiej pasty nakładanej przez kobiety na usta, to na pewno nie była krew.
Suiren wzdrygnęła się, gdy Sayaka z zaskoczenia ją objęła. Nie spodziewała się takiego pokazu uczuć. W zasadzie nie wiedziała co tak właściwie chciała w ten sposób osiągnąć, bo ani manipulacja zrozpaczoną kobietą, ani próba przekonania jej do odrzucenia broni nie wchodziła w grę. Jeżeli chciała wkraść się w łaski Muzana musiała zabijać takich jak ona, niezależnie od tego jak blisko mogły kiedyś być.
Wzrok nieznacznie powędrował w dół, na czubek głowy otoczonej falami białych włosów, które rozsypały się teraz wokół twarzy demona. Z tak bliska czuła jej zapach, zadziwiająco podobny do własnego, choć żyły z dala od siebie od... jak dawna? Dwa, trzy lata? Nie, przecież ich losy rozbiegły się już dawno temu, a jeżeli wierzyć listom, które zachowały się w ukryciu, Karasawa Yuu oraz jej mąż ostatnie lata spędzili unikając zbyt częstych kontaktów z rodziną. Dla ich bezpieczeństwa.
— A więc to tak — mruknęła niepewna tego, co powinna dalej zrobić. Niedawny posiłek zapewniał jej spokój i nie czuła się w nastroju do walki. — Okropny los...? Nie, nic z tych rzeczy. To jedyna właściwa droga, jaką mogła obrać Karasawa Yuu po tym co ją spotkało. — Stwórco, obserwujesz mnie teraz? Co jeżeli nie będę zabijać każdego, kogo spotkam na swojej drodze? Suiren odsunęła się nieznacznie, chcąc spojrzeć na twarz zabójczyni — Wasz ojciec wydał ją za zdrajcę zabezpieczając przyszłość rodu gdyby to wrogowie szoguna objęli jednak władzę w państwie... wszystko szło dobrze, dopóki ktoś nie odkrył spisku, o którym nie wiedziała nawet ona... kto zdradził, Sayaka? — Oczy demona błysnęły w mroku. Pani Żurach pochwyciła białowłosą za ramiona i odepchnęła ją od siebie na długość rąk, telepiąc przy tym w ponaglającym geście. — Co o tym wiesz? Chciałabyś coś z tym zrobić, więc na pewno próbowałaś się dowiedzieć, prawda? Co poszło nie tak, że skazali ich na śmierć?

Re: Opuszczony chram — Czw Sty 18, 2024 6:18 pm

Nie mogła uwierzyć w to że stała tu razem z nią. Tuląc zmarłą sprzed kilku lat osobę, bez której wtedy nie wyobrażała sobie momentami życia. Mimowolnie wzrok kierowała ku niebu, blasku gwiazd i połyskującej pełnej tarczy księżyca. Ignorując pierwszy raz w życiu to co się walało u jej stóp. Zwłoki mnichów świątyni, truchło na truchle okraszone karmazynem z każdej strony. "Ten jeden raz.. pozwól mi zignorować.. ten jeden raz.." pomyślała z bólem.
" Okropny los...? Nie, nic z tych rzeczy. To jedyna właściwa droga, jaką mogła obrać Karasawa Yuu po tym co ją spotkało."
Poczuła ukłucie w sercu na te słowa. Prawda bolała, bo gdyby Yuu nie została wydana za tamtego mężczyznę to nadal by pewnie żyła. To była jego wina! Sayaka była o tym święcie przekonana. Złapana za ramiona poluzowała nieco uścisk pozwalając Suiren na odsunięcie się i wbicie swoich złotych ślepi w białowłosą. Intensywność i powaga tego wzroku tak bardzo przypominała jej siostrę. Zwłaszcza w momentach kiedy trzeba było wybić jakieś głupie pomysły z głowy dzieciarni. Wiedziała więc że to co zaraz padnie z ust kobiety będzie ważne. Usta same się rozchyliły, oczy się otworzyły szerzej w szoku. - C.. co? O czym ty..? - nie rozumiała. Nie znała powodu na wybór akurat tego mężczyzny na męża Yuu, Hayase kiedyś jej tłumaczył że chodziło o wpływy i majątek. Ale ona nigdy się tym nie interesowała, sama zapierając się rękami i nogami przed aranżowanymi zaręczynami.
"..kto zdradził, Sayaka?"
Te słowa odbijały się echem w jej głowie. Zabrakło jej słów. Nie wiedziała o czym Suiren mówiła. - .. nikt.. nie wiem o czym mówisz.. jaka zdrada? Nikt nic mi.. nie mówił.. - wydukała ledwo słyszalnym głosem. Widać że jej rodzeństwo było bardzo niedoinformowane, a przynajmniej ona. - ..Zginęłaś bo twój mąż był za słaby by cię bronić.. to przez niego.. zostałaś nam odebrana.. to .. i ten ślub.. z NIM.. z tym słabym wypłoszem.. z tą nędzną imitacją faceta.. tacy jak On.. nic nie warte ścierwa.. słabe i żałosne.. - mówiła z nienawiścią w głosie, spoglądając gdzieś w bok, jakby patrzyła na jednego z trupów. Widać Sayaka miała nieco inne wyobrażenie o śmierci swojej siostry.
Złapała za przedramiona swojej siostry i zsunęła jej dłonie ze swojego ciała.
- Nie wiem co mam zrobić.. - omiotła wzrokiem to co leżało na wyłożonej kamiennymi płytami ziemi. Westchnęła z trudem, i schyliła się, klękając jednym kolanem w kałuży krwi. Łapiąc za ubrudzony w posoce jednego z martwych mnichów miecz nichirin. Złote spojrzenie utknęło w karmazynowym ostrzu. Powinna ściąć tego demona tu i teraz. Ale na samą myśl czuła jak znowu jakby jej miecz i ręka w której go trzymała, była z ołowiu.
- Powinnam Cię zabić.. bo jesteś demonem.. od małego tylko to chciałam robić.. zabijać demony.. - zaczęła z goryczą w głosie. - .. ale.. nie chcę zabijać mojej jedynej siostry.. nawet bym chyba nie potrafiła.. - dodała po chwili. Podniosła się z klęczek i ocierając miecz z krwi o swoje ubranie, schowała go do sayi. - Nie odpowiedziałaś na moje wcześniejsze pytanie.. demony podobno nie mają wspomnień z poprzedniego życia.. więc.. skąd.. wiesz aż tyle? - spytała wpatrując się w Suiren.

Re: Opuszczony chram — Sob Sty 27, 2024 1:12 pm

Nie robiła tego specjalnie. Nie próbowała mącić w głowie swojej siostry, nawet jeżeli słowami rzeczywiście mogła odciągnąć ją od pomysłu walki. Wiele z tego miało miejsce, bo Sayaka bardzo chciała widzieć w niej swoją niewinną, dobrą siostrę, a przecież ta umarła już dawno temu. Pamięć o jej dobroci żyła jedynie w głowach tych, którzy chcieli pamiętać. Takich było już niewielu. Gdzie zniknął Arata? Hayase? Dlaczego nie natknęła się na swojej drodze na rodziców, z których przecież jeden był doskonale wyszkolonym zabójcą? Może oni również umarli?
Choć o tym nie wiedziała nic.
Powoli wszelkie sprzeczności wywołane tym spotkaniem zaczynały docierać również do białowłosej. Suiren widziała to w jej zachowaniu, w desperackim wpatrywaniu się, mimo tego, że podzielił je teraz dystans wyciągniętych rąk. Słowa demona dodatkowo mieszały jej w głowie. Ale jak to? Nikt nic o tym nie wiedział?
— O czym ty mówisz? — teraz to ona poczuła, że kręci jej się w głowie. Wydawało się, że rozmawiają o dwóch różnych osobach. — Kotaro był najlepszym mężem, na jakiego mogłam... na jakiego Karasawa Yuu mogła trafić. To nie on był winny! — oburzyła się, co odbiło się na jej nastroszonych piórach. Zarówno te pod włosami, jak i skrzydlate ramiona napuszyły się na te bluźnierstwa. Twarz Suiren pociemniała; to samo stało się ze spojrzeniem, z którego uciekła cała fałszywa radość ze spotkania. Delikatne, ciepłe dłonie napięły się uwydatniając przy tym podskórne żyły, a na zakończeniu palców pojawiły się pazury, typowe dla każdego demona. — Jak śmiesz mówić takie rzeczy, obrażać go! Ten człowiek zrobił dla waszej siostry więcej, niż cała wasza zapchlona rodzina razem wzięta! Gdzie byliście, kiedy lata spędzała w samotności, z dala od rodziny?! Wybraliście zabójców? Cala wasza cholerna trójka spełniała swoje marzenia, podążała ścieżką, którą sami sobie wybraliście, bo najstarsza siostra przejęła rolę, która dla was była za ciężka, bo gryzłaby się z tym, co chcieliście... Nie powiesz mi chyba, że nagle znalazłaś sobie męża? Yuu miała żyć z innym rodem, bo wasze serca były zbyt... delikatne, żeby zadbać o przetrwanie klanu? — prychnęła, odsuwając się poza zasięg Sayaki. Jeżeli ta trzymała jeszcze ręce na ramionach Suiren, to demonica strzepnęła je z siebie z obrzydzeniem.
Ostrym spojrzeniem wodziła za zabójczynią płomienia patrząc jak ta macza ostrze we krwi. Wszędzie była krew, tak samo jak wszędzie w powietrzu czuć było urazę. Okazało się, że miała racje. Listy nie kłamały, zarówno o dobroci Kotaro, jego miłości, tak jak i o bezradności i niewiedzy reszty rodziny.
— Nie zrobiła nic, żeby dowiedzieć się prawdy. Tak było wygodniej? Założyć, że Krasawa Yuu i tak już jest martwa... nie zezłości się na rodzeństwo, bo i tak jest już tylko gnijącym trupem, suchymi kośćmi pod grubą warstwą ziemi — zaśmiała się gorzko. Obrzuciła Sayake spojrzeniem pełnym dystansu i obrzydzenia. — Wiem o wszystkim... nie musisz wiedzieć skąd. Wystarczyła odrobina starań... coś, czego wam zabrakło.— Spięła się na całym ciele. Każda plama krwi, każdy jedne trup. Wszystko wokół było rzeczywiste, prawdziwe i bardzo wyraźne. Była demonem. Tego nie dało się w żaden sposób nie zauważyć. Kolejne słowa cedziła z gniewem. — Odejdź. Jeżeli nie jesteś nawet gotowa żeby wycelować we mnie swoją broń to znikaj. Uciekaj. Jeszcze raz.

Re: Opuszczony chram — Nie Lut 04, 2024 3:09 pm

"Kotaro był najlepszym mężem, na jakiego mogłam... na jakiego Karasawa Yuu mogła trafić. To nie on był winny!"
- Bzdura! - machnęła ręką w powietrzu, gwałtownie, odganiając od siebie te słowa Yuu. Zacisnęła mocniej szczękę widząc jak oblicze kobiety przed nią nabrało na intensywnej, negatywnej aurze. Nastroszone miejscami pióra przypominały o tym że już nie była człowiekiem. Ale nadal to była Karasawa Yuu.
"Jak śmiesz mówić takie rzeczy, obrażać go! Ten człowiek zrobił dla waszej siostry więcej, niż cała wasza zapchlona rodzina razem wzięta!"
Sayaka poczuła jak krew się w niej zaczynała gotować na te słowa. Dłonie zacisnęły się aż kostki obu rąk pobielały z wściekłości. Miała tak mocno zaciśniętą szczękę że gdyby miała między zębami ostrze katany to by je przegryzła z wkurwienia.
"Gdzie byliście, kiedy lata spędzała w samotności, z dala od rodziny?! Wybraliście zabójców?"
- Nie wybraliśmy zabójców! Myliśmy nimi od zawsze! Tylko ty nie chciałaś jednym zostać! Ale nikt ci nie miał tego za złe! Nikt Ci tego nigdy nie wytknął! - warknęła wściekła, dając drobny upust złości jaką czuła słysząc że Sayaka wybrała korpus ponad siostrę.
"Cala wasza cholerna trójka spełniała swoje marzenia, podążała ścieżką, którą sami sobie wybraliście, bo najstarsza siostra przejęła rolę, która dla was była za ciężka, bo gryzłaby się z tym, co chcieliście... "
- To trzeba było się odezwać do kurwy nędzy! Języka w gębie zapomniałaś wtedy?! Posłuszna córka poświęcająca się dla klanu?! Nie pierdol Yuu! Mogłaś z nami zostać! Mogłaś sobie wybrać życie! Mogłaś nas nie zostawiać! Nie chrzań że nie było ci to na rękę żeby się wyprowadzić?! Nie odwiedzałaś nas! Twój pierdołowaty mąż ci bronił?! Nastawiał cię na nas?! Jesteśmy twoją rodziną! Nawet teraz! - warknęła w złości. W złotych oczach było widać prawie że amok na te oszczerstwa.
"Nie powiesz mi chyba, że nagle znalazłaś sobie męża? Yuu miała żyć z innym rodem, bo wasze serca były zbyt... delikatne, żeby zadbać o przetrwanie klanu?"
Parsknęła z rozbawienia wymieszanego z obrzydzenie. - Ja męża?! Nie.. nie będę mojego życia składać w rękach jakiejś słabej szmaty.. - warknęła, wbijając złote ślepia w oczy demona. - Twój mąż to była ponad przeciętnie słaba.. mała.. kurwa.. i to przez niego jesteś demonem.. nie przez nas! Wystarczyło jedno słowo.. że nie chcesz za niego wychodzić! Zostałabyś z nami! Hayase został wyznaczony przez ojca żeby zająć się naszym rodem.. Mogłaś mieć inne życie.. mogłaś zdobyć coś lepszego dla siebie.. gdybyś tylko się odezwała.. dała sprzeciw! JA bym się dla ciebie poświęciła do kurwy nędzy! JA! - warknęła wściekła, uderzając się pięścią w pierś dla podkreślenia tego ile Yuu dla niej znaczyła.
"Nie zrobiła nic, żeby dowiedzieć się prawdy. Tak było wygodniej? Założyć, że Krasawa Yuu i tak już jest martwa... nie zezłości się na rodzeństwo, bo i tak jest już tylko gnijącym trupem, suchymi kośćmi pod grubą warstwą ziemi"
- NIE WKURWIAJ MNIE YUU! - warknęła tak że aż ptactwo z okolicy zostało spłoszone z konarów na których do tej pory bezdźwięcznie siedziało. Ryk godny prawdziwego demona, patrząc na to jak Sayaka teraz wyglądała, można by ją z jednym pomylić nawet. Brakowało tylko żeby pianę toczyła jeszcze z ust w akompaniamencie szczerzenia kłów. - Nie wiesz co przeszliśmy przez te wszystkie lata! Nie jesteś w stanie zrozumieć tego bólu.. więc.. NIE PIERDOL JAK BYŚ WIEDZIAŁA! - warknęła głośniej z większą furią niż przed chwilą. Oddychając ciężko, patrząc z wyrzutem na siostrę że miała czelność takie słowa z siebie wypluwać. Jedynym powodem dla którego Karasawa jeszcze się nie rzuciła w amoku na przeciwnika, to to kim ten demon był.
"Wiem o wszystkim... nie musisz wiedzieć skąd. Wystarczyła odrobina starań... coś, czego wam zabrakło."
Musiała jeszcze dolewać oliwy do ognia! Sayaka aż dygotała z wkurwienia. - Ja ci kurwa dam starania! Zrobię z ciebie człowieka! Choćbym miała przypłacić te starania własnym życiem! - warknęła wściekła. Oczywiście nie wiedziała co teraz mówiła nawet, ale gdzieś musiała dać upust temu wkurwieniu.
"Odejdź. Jeżeli nie jesteś nawet gotowa żeby wycelować we mnie swoją broń to znikaj. Uciekaj. Jeszcze raz."
Złapała za rękojeść schowanej w pochwie katany. - I pozwolić ci zeżreć tych wszystkich ludzi.. w życiu! Należy im się pochówek a nie obdzieranie mięsa z kości tymi twoimi kłami.. - warknęła twardo stojąc przed nią. - Nie zabiję cię.. ale bez kończyn ciężej będzie ci się schronić przed słońcem.. ja nigdzie stąd nie idę póki ich wszystkich nie pochowam.. - powiedziała zimnym tonem. Zakrzywione wyobrażenie o rodzinie i Sayace wzburzyło prawdziwy gniew w białowłosej. Nie wiedziała kto wyprał mózg Yuu, ale jak tą osobę znajdzie to będą to ostatnie chwile na dla niej. Zabójczyni płomienia tego dopilnuje..

Re: Opuszczony chram — Pią Lut 23, 2024 10:51 am

Nią samą kierował zaledwie pierwiastek gniewu, jaki odczuwała w tym momencie Sayaka. Białowłosa mogła krzyczeć, upierać się i zrzucać winę na bierne akceptowanie swojego losu przez zmienioną demona w siostrę, ale była pewna swego tylko dlatego, że tylko własną perspektywę uznawała za właściwą. Nie siedziała w umyśle ówczesnej Karasawy Yuu, nie wiedziała jak surowy bywał ojciec, gdy rozmawiał z najstarszą córką. Ile piór stracił żuraw, osłaniając skrzydłami młodsze pisklęta.
Tym samym surowym wzrokiem co ojciec popatrzyła teraz na młodszą siostrę Suiren.
— Poświecilibyście się dla mnie? Wy? Te słabe, wymizerniałe istotki, które tamta kobieta zostawiała na progu domu, raz na jakiś czas? Ale twoje oczy zawsze świeciły najżywszym blaskiem tylko wtedy, gdy w progu stawała właśnie ona, popisując się tym swoim paskudnym, kolorowym ostrzem. To prawda, ona nauczyła cię walczyć, ale to ja pokazałam ci jak w ogóle stawiać pierwsze kroki. — przypomniała delikatnym, jadowitym tonem. Żadna ilość gniewu nie mogłaby zmienić tego, co się wydarzyło i tak samo nic nie mogło sprawić, że Suiren przybierze znów ludzkie kształty.
Nie chciała.
Do czego miałaby niby wracać? Do ojca, który myśląc tylko o przetrwaniu klanu poświęcił dla niego swoją córkę? Do matki, która myśląc wyłącznie o własnych, egoistycznych pobudkach poświęciła dzieci dla Korpusu? A może do męża skazanego na śmierć lub dziecka, którego drobne kości obgryzane były przez robaki pod ziemią? Nawet jako człowiek pełna byłaby pragnienia zemsty, ale wówczas brakowało jej mocy, aby podążać tą ścieżką.
— I gdzie niby on jest? Ten twój Hayase. A Arata? Jak miewa się rodzina Karasawa, skoro ostatnia kobieta zdolna przedłużyć ród sądzi, że jest lepsza niż wszyscy mężczyźni? Jeżeli tak bardzo chciałaś się dla mnie poświęcać, to może przyszedł na to czas? Co ty na to siostrzyczko? Idź, znajdź pierwszego lepszego i rozłóż dla niego nogi, spłodź potomka i porzuć go dla tych swoich "zabójców". Kalecz i zabijaj, niszcz i morduj... w imię czego? Bo mamusia tak chciała? — zapytała prześmiewczo, unosząc dłoń do ust, za którą ukryła delikatny uśmiech. — Oh tak, te wszystkie trupy będą ci bardzo wdzięczne... za to, że się spóźniłaś. Nikogo nie uratowałaś. Jak to szło... jesteśmy zabójcami od zawsze? A może jednak pomyliłaś swoje powołanie z rolą grabarza? — Lekko, prawie jakby nic nie ważyła, wskoczyła na kilka kolejnych stopni, wspinając się znów po schodach prowadzących do świątyni. Mijała wszystkich mnichów, których puste, blade twarze ścieliły kamienne płyty. — Na pewno będą ci wdzięczni. Im też pomożesz tak, jak pomogłaś mnie gdy jeszcze żyłam.
Nie wierzyła, że Sayaka zdolna jest ją zaatakować. Być może wysunęła ostrze z pochwy u boku, lecz nie paliła się do walki, odgrażając się jedynie czynieniem krzywd, które dla demona były jak zacięcie palca papierem. Niejednokrotnie traciła już kończyny, a jednak wygrywała walki, więc jak inaczej miałaby zareagować na te groźny, niż lekkim chichotem? Gdyby nie okoliczności, można by podejrzewać, że dobrze się bawi.
— Baw się dobrze, Saya — dygnęła do niej lekko ze szczytu schodów. — Ja ruszam dalej własna ścieżką, a ty krocz po śladach matki. Może wyjdzie ci to trochę lepiej, niż jej. Próg nie jest zbyt wysoki, tak czy inaczej, ale... — reszta słów demona zaginęła w wyciu wiatru i szumach lasu. Przez moment słyszalne było także trzepotanie piór, choć w rzeczywistości Suiren wcale nie umknęła z tego miejsca w przestworza. Powoli, z gracją opuściła miejsce swojego posiłku pozostawiając Karasawe w jeziorze krwi, z własnym gniewem, wyrzutami i nierealnymi marzeniami.
U szczytu schodów pozostało tylko jedno, biało-czarne pióro, z małą czerwoną kropką na końcu. W jakiś dziwny sposób przypominało nieco samą Yuu, odzianą w białe szaty, otoczoną czarnymi kosmykami długich, prostych włosów, z czerwonymi znaczeniami makijażu zdobiącymi kąciki oczu.

Zrobię z ciebie człowieka.
Dobre sobie. Nie potrafiła uczynić z niej człowieka, nawet wtedy gdy obie faktycznie kroczyły po tym świecie jako ludzie.

z/t